  Reisverslagen De voorbereiding Maandag 27 juli 2015 Dinsdag 28 juli 2015 Woensdag 29 juli 2015 Donderdag 30 juli 2015 Vrijdag 31 juli 2015 Zaterdag 1 aug. 2015 Zondag 2 aug. 2015 Maandag 3 aug. 2015 Dinsdag 4 aug. 2015 Woensdag 5 aug. 2015 Donderdag 6 aug. 2015 Vrijdag 7 aug. 2015 Zaterdag 8 aug. 2015 Zondag 9 aug. 2015 Maandag 10 aug. 2015 Dinsdag 11 aug. 2015 Woensdag 12 aug. 2015 Donderdag 13 aug. 2015 Vrijdag 14 aug. 2015 Zaterdag 15 aug. 2015 Zondag 16 aug. 2015 Maandag 17 aug. 2015 Dinsdag 18 aug. 2015 Woensdag 19 aug. 2015 Epiloog |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
De
voorbereiding
|
 |
Plaats / Route | Gouda - Düsseldorf - Madrid - Miami - Miramar |
| Activiteiten | De heenreis |
We dachten het helemaal voor elkaar te hebben. De heenreis stond geboekt met een vlucht om 13.00 uur vanuit Düsseldorf naar Madrid en vervolgens om 16.25 uur vliegen naar Miami. Niet achterlijk vroeg je bed uit en een aangesloten vlucht. Wat wil je nog meer.
Helaas was dat plaatje te mooi om waar te zijn en
is de vlucht van 13.00 uur eruit gehaald en zijn we overgeboekt naar de
vlucht van 8.00 uur vanuit Düsseldorf. Lucky us!!
Dus wordt het wel een korte nacht. Als om 3.00 uur mijn wekker afgaat kost het mij dan ook enige moeite om uit bed te stappen. Ik heb het gevoel dat ik net in slaap ben gevallen. Maar ik ga opstaan voor een goed doel: We gaan met vakantie! Eenmaal uit bed ontwaken de anderen ook en zitten we om 03.45 uur in de auto naar Düsseldorf.
In het donker rijden we over een bijna lege A12. Af en toe passeren we een vroege starter. Toen we thuis wegreden druppelde het wat. Als we Duitsland inrijden gaat het druppelen over in steeds harder regenen. Ook is het verkeer gevorderd tot echt ochtendverkeer voor een maandag. zakelijk verkeer doorspekt met vakantiegangers met dakdragers en caravans. Gelukkig heeft Michael, die rijdt, daar niet zo'n last van de regen en voor we het weten zien we het bord vliegveld.
 |
Plaats / Route | Miami |
| Activiteiten | shoppen en Outback |
Je zou toch zeggen dat ik nu zo moe ben dat mijn ogen meteen dicht vallen. Dat lukt Michael en Steven wel. Ik ben echter niet zo goed in het wijzigen van mijn ritme en het duurt dan ook een tijdje voor ik in slaap val. Na een uurtje of twee ben ik weer wakker en lig een tijdje met mijn ogen dicht dicht. Om 04.00 uur geef ik het op en ga ik maar aan de slag met de blog. Ook Michael is even wakker. Hij heeft wel al een tijdje geslapen, net als Steven die rustig door slaapt.
Michael gaat weer slapen en ik probeer het om een
uur of 8 ook nog even. Helaas zonder gevolg. Na 7 uur slapen is onze
tiener uitgeslapen en heeft, zoals een tiener betaamt, honger.
In dit hotel is het ontbijt inbegrepen. Vaak
stelt ontbijt niet zoveel voor en krijg je slappe koffie en muffins.
Michael en Steven gaan om 9.30 uur bekijken hoe het ontbijt eruit ziet.
Dat is wel een beetje laat want om 10.00 uur sluit het.
 |
Plaats / Route | Miami |
| Activiteiten | Segway tour door Miami Beach Shark Valley Tram Tour in de Everglades |
Het slapen gaat vannacht een stuk beter, alhoewel we allemaal meerdere keren wakker zijn. Maar dat is gebruikelijk als we hier zijn. Voor mij is het ook gebruikelijk als we thuis zijn.
Het beloofd vandaag een mooie dag te worden. Als we de gordijnen open doen schijnt er een klein zonnetje. Wij hebben er zin in!
Om 8.30 uur gaan we op pad voor het ontbijt. Ik ben nu ook erg benieuwd wat ze hier allemaal te bieden hebben. Er is een lange counter waar alles opstaat en je zelf kan pakken. Het begint met sapjes, koffie en thee, daarna roerei en bacon, broodrooster, brood, bagels en muffins, zoetwaren, wafels bakken, vers fruit, melkproducten en uiteindelijk alle soorten conflakes etc.
Hier kunnen wij we mee vooruit en we ontbijten gezellig met zijn drietjes: geroosterde boterhammetjes, yoghurt en Steven natuurlijk wafels. Op alle tafels ligt ook nog een krant, waar Michael weer heel blij mee is. Een toppie service voor een hotel waar je maar 70 dollar per nacht voor betalen. Parkeren is hier trouwens gratis.
 |
Plaats / Route | Miami |
| Activiteiten | Middagwedstrijd honkbal Washington Nationals vs. Miami Marlins |
Vanmiddag staat er een honkbalwedstrijd op het programma en we gaan vandaag weer lekker om 8.30 uur ontbijten. Dat geeft een heerlijk relaxed gevoel van uitslapen en laar weggaan. Het is iets drukker dan gisteren en als ik bij de broodrooster sta om mijn boterhammetjes veilig te stellen dartelt er steeds een vietnamees om mij heen. Ik word er helemaal zenuwachtig van. Waarom kunnen deze mensen niet gewoon even op hun beurt wachten?
De ommeletjes van gisteren zijn gewijzigd naar een omgeslagen ommelet met kaas binnenin en de bacon heet nu hamburgertjes. Beiden niet zo aan mij besteed en ik houd het maar bij geroosterde boterhammen en bagels.
Ook nu hebben we weer lekker gegeten. Steven is al wat eerder weer naar boven gegaan. De moeheid van de afgelopen dagen begint er nu uit te komen. Maar hij heeft zeker zin in honkbal. Stiekem zou hij liever zelf spelen.
De wedtrijd begint om 12.10 uur, er is geen give away en de parkeerplaats is al geregeld. We hoeven dus niet extreem vroeg weg en richten ons op de openingstijd van het stadion, 10.40 uur. Anderhalf uur voor de wedstrijd begint.
 |
Plaats / Route | Miami - Orlando |
| Activiteiten | rit van Miramar naar Kissimmee, boodschappen en 123 shop |
We zijn gisteren allemaal lekker vroeg in slaap gevallen en vanochtend ook op tijd wakker. Dit resulteert in een heerlijk vroeg ontbijt om 7.45 uur in een zo goed als leeg restaurant. Toppie!!
Na het ontbijt probeer ik orde te scheppen in de koffers en de spullen die door de kamer zwerven. Ik heb dit keer de opruimwoede los gelaten en we hebben 4 dagen lang alles uit de koffers getrokken. Het werd wel steeds moeilijker om iets te vinden omdat de koffers altijd half in de ene en half in de andere zijn ingepakt (ervaring leert dat er wel eens een koffer kwijt raakt op het vliegveld). Nu hebben we een koffer was en een koffer schone kleren. Dat maakt het straks gemakkelijker in het huis.
Als alles weer ingepakt is, is er tijd om nog even wat foto's van de afgelopen dagen te ordenen en de social media bij te werken. Je moet natuurlijk wel op de hoogte blijven wat er allemaal in de wereld gebeurt.
Om 11.00 uur gaan we toch maar op pad. We kunnen niet te vroeg gaan omdat de officiele tijd voor het huis in Fiesta Key 18.00 uur is. Anders lopen we tijdens de schoonmaak binnen.
Zoals altijd nemen we de Florida Turnpike van
Miami naar Orlando. Dat is wel betaald, maar rijdt heerlijk door.
Behalve vandaag. Het is behoorlijk druk en we rijden in een rijtje. Dat
zijn we niet gewend. Wij hebben echter de tijd en geen haast en sluiten
lekker aan.
 |
Plaats / Route | Kissimmee |
| Activiteiten | shoppen |
We slapen voor ons doen uit tot 8.00 uur. Maar ik merk dat ik niet uitgerust ben. Ik voel me niet zo happy vandaag. Ik sta toch op. Misschien kan ik mij hier overheen zetten. Michael en Steven zijn ondertussen al beneden.
Na een boterhammetje en een glaasje melk kies ik er toch maar voor om weer in bed te gaan liggen. Michael wil om 11.00 uur toch graag wat gaan doen en ik eigenlijk ook wel. Ik sta weer op en lig na 10 minuten weer op het bed. Waardeloos zeg!!
 |
Plaats / Route | Orlando |
| Activiteiten | Seaworld |
Vannochtend voel ik me nog steeds niet helemaal happy, maar ik wil graag wat doen en ik ga het gewoon proberen.
Om 9.00 uur gaan we op weg. Seaworld is niet ver rijden en we zijn in no time op het parkeerterrein. We parkeren maar regular vandaag. Dat kost tegenwoordig al $17,- en preferred is $21,-. We zijn ook vroeg en vanaf de gewone parkeerplaats is het niet verder lopen dan van de preferred parkeerplaats.
We staan op D20 en wandelen in het zonnetje naar de ingang. Steven heeft zich in de auto al ingesmeerd, want daar is bij binnenkomst van het park geen tijd voor. De achtbanen trekken teveel.
Ik ga in de rij staan om de rugzak te laten controleren en Michael en Steven wandelen door de rij waar niets is aan te geven. De volgende rijen, kaartjescontrole, zijn veel drukker. Ik kom de mannen dan ook weer tegen als de rugzak gecontroleerd is en samen gaan we door de kaartjescontrole met vingerafdruk.
Nog even een map scoren met de tijden van de shows en door naar de eerste achtbaan, Mantra. Mij niet gezien, veel te eng. Bij deze achtbaan word je in een liggende houding over de hele achtbaan heen geschoten. Voor Steven is het het summum. Helaas is de single riders lane er niet meer en de gewone rij heeft een wachttijd van een uur. Dat is even een domper. Vorig jaar heeft Steven in de gewone wachtrij ook zo lang moeten wachten. De rij gaat voor een deel door een nauw gangetje en daar wordt hij redelijk claustrofobisch van. Dit is echt een domper voor hem en zijn gezicht spreekt boekdelen.
We besluiten voor deze ene keer Quick passen te nemen, fastpassen voor Seaworld. Niet goedkoop, maar ze zullen ons overal langs de rijen leiden.
Helemaal happy gaat Steven samen met Michael naar de quick rij van de Manta en niet veel later zie ik ze boven mijn hoofd bungelen, klaar voor de rit. Ik verplaats naar het gebouwtje met de foto's zodat ik op tijd de foto kan fotograferen. Dan staat er nog geen tekst doorheen en hebben we de foto "gratis". Ik vraag nog even wat de foto's kosten......pfffff $21,-. Dat is wel erg veel geld.
Steven gaat nog een keer in zijn uppie in de Manta. Helaas is de Kraken achtbaan in onderhoud en dus dicht.
Het is ondertussen best bewolkt aan het worden en Steven wil toch echt alles gedaan hebben voordat de regen ons zal verrassen. Dus gaan we door naar Journey to Atlantis, een soort achtbaan, wildwaterbaan, vergelijkbaar met Splash Mountain in Disney.
De rugzak mag niet mee naar binnen en we mogen in de rij voor een locker. Het is nog even proppen om de rugzak erin te krijgen, maar het lukt. Eigenlijk mag ik ook mijn fototoestel niet meenemen, maar stiekem doe ik dat toch. Met onze rode armbandjes mogen we ineens doorlopen. Bij de bootjes blijkt dat er zonder armbandjes ook geen wachttijd zou zijn geweest. Het is blijkbaar niet druk vandaag hier.
Eenmaal in het bootje komen we erachter dat we geen goede verdeling hebben. Alle volwassenen zitten aan de linkerkant waardoor het bootje naar links helt en we in de eerst bocht al een volledig doorweekte linkerkant hebben. Steven heeft lol, maar zijn beurt komt ook nog wel.
Eerst ga je door een donker magisch gedeelte, waarna je omhoog gaat. Dan een bocht en nogmaals omhoog, gevolgd door de afdaling die we aan de buitenkant al zo vaak hebben gezien. Dan is het Stevens beurt om nat te worden. ook hij krijgt een golf over zich heen.
We zijn heel blij dat de mensen aan de kant alleen foto's willen maken en geen gebruik maken van de waterschieters. Ik doe mijn best om mijn fototoestel droog te houden en dit maakt het een stuk gemakkelijker. Maar ik weet dat het gevaar nog niet geweken is en er nog wat kleine verradelijke dalinkjes in het traject zitten, waar je heel erg nat van kan worden.
Gelukkig valt het mee. We worden nog wel wat natter, maar niet doorweekt. En dan is het einde al weer in zicht en mogen we opdrogen buiten de boot. Natuurlijk maken we nog een foto van de foto. Deze keer helaas met de tekst erdoorheen.
Steven wil eigenlijk nog een keer, maar ik zie dat de nieuwe show van Clyde & Seamore zo gaat beginnen in het Sea Lion and Otter Theater. Die hebben we nog niet gezien en wil ik toch graag een keertje kijken. Steven heeft er niet veel zin in, maar gaat toch mee. Onderweg kopen de heren nog even een Icee en een broodje voor onze hongerige tiener en we zoeken een plekje in het stadion.
De show, Clyde and Seamore's Sea Lion High, gaat over een high school. Hij is niet zo leuk als de vorige show. Misschien omdat onze kleuter van toen nu een tiener is, maar vooral omdat er niet van die leuke grapjes in zitten en de otter ergens stiekum vandaan kwam. Eigenlijk zijn de hoofdrolspelers nu alleen de zeeleeuwen en kom de otter heel af en toe langs. Pas helemaal aan het einde mag de walrus meedoen. Geen aanrader, maar we hebben hem gezien.
Als we het stadion uitlopen staan we aan de zijkant van de Shark Encounter
en die pikken we gelijk even mee. Haaien kijken is altijd leuk. Ook de
aquariums met vissen die we tegenkomen blijven leuk om te bekijken.
Steven is jaren fan geweest van het voeren van beesten en we liepen het hele park af om de stingray's, haaien, zeeleeuwen en dolfijnen te voeren. Die tijd is over, merken we, haaien voeren is niet meer nodig en te duur. Oh ok, dat weten we ook weer.
Onze route wordt verder uitgezet door Steven en
we gaan naar Antartica, naar de pinguins. Hier hebben Steven en ik vorg
jaar anderhalf uur in de rij gestaan en is Michael niet mee geweest. Nu
kunnen we met onze rode armbandjes zo doorlopen en gaat ook Michael
mee. Die is toch wel nieuwsgierig naar de ride. Wij vonden m vorig jaar
erg tegenvallen, zeker als je er zo lang op moet wachten.
We starten met een fimpje over Antartica en het uitkomen van een pinguinei en volgen de baby pinguin. Daarna mogen we kiezen tussen de "Mild Ride" of de "Wild Ride". Natuurlijk gaan wij voor die laatste. Wij vonden vorig jaar de wild ride helemaal niet wild en vragen ons af hoe saai dan de mild ride moet zijn.
Eenmaal in de ronddraaiende wagentjes kunnen we het verschil zien. Waar wij ronddraaien en op en neer gaan, gaat de mild ride alleen maar rechtdoor. Niets hobbels, niets ronddraaien. Voor ons gevoel super saai. We zien nog wat onderwatertaferelen en komen aan bij de echte pinguins.En dat is echt een super stuk. Hier zwemmen de pinguins echt recht voor je neus en kan je ze bijna aanraken. Ik vind dit geweldig en kan hier wel tijden blijven. Steven en Michael niet. Steven heeft het koud en gaat snel uit deze ruimte. Ik moet toegeven, warm is anders. We zijn op Antartica en staan daar in onze t-shirts en korte broeken en niet met onze jassen aan. It's freezing!!!!
Nu is het toch wel tijd om wat te gaan eten en het restaurant "Mango Joe's Burgers" Is vorig jaar heel goed bevallen door het geweldige terras met uitzicht op het meer en de Sky Tower. De tocht gaat nu over de boardwalk naar de andere kant van het meer en bij het Shamu stadion naar rechts.
Met de lunch gaan we heerlijk op het terras zitten. Het zonnetjes staat hoog aan de hemel en wij parkeren onze lunch onder een parasol. Het uitzicht is al genieten en we hebben ook nog bezoek van ibissen en eenden. Heel vermakelijk.
Tijd is kostbaar en als de laatste hap watermeloen in Stevens mond zit gaan we verder. We willen de Shamu show, de show van de killer whales, doen en die begint over een uur. In de tussentijd gaan we naar de overkant, naar Wild Arctic. Dit is een vlucht simulator, die je vervolgens het leven op Antartica laat zien.
Je kan ook hier kiezen voor een milde of een wilde ride en ook hier nemen we de laatste. Een helicoptervlucht simulatie. We worden wat heen en weer geschut tijdens deze rit en we zitten bij allemaal mensen waar dit de eerste keer voor is. Er wordt zo hard gegild dat wij erom gimlachen.
Als de helicoptervlucht afgerond is gaan we door naar de Pacific Point reserve waar walrussen, zeehonden en Beluga walvissen leven. De ijsbeer is helaas overleden. Het isn druk en boven water is het moeilijk om wat te kunnen zien. Gelukkig kunnen we ook het leven onderwater aanschouwen en daar zien we meer. Ik krijg wel de indruk bij de walrussen dat ze niet veel plek hebben en ze continu dezelfde baantjes zwemmen.
Ik maak natuurlijk weer veel te lang en teveel
foto's en mijn mannen zijn allang verder gegaan. Ik kom ze weer tegen
in de winkel en die is echt propvol. De oorzaak heb ik snel gevonden.
Buiten komt het met bakken uit de lucht. Het regent echt heeeeeel erg
hard. Hmmmmmm, zelfs oversteken naar het Shamu Stadion gaat ons een erg
nat pak opleveren.
Eerst willen we wel heel graag de winkel uit. Het is hier te vol en te benauwd. Dus het volgende afdakje is snel gevonden. Samen met een Engelse familie staan we onder dat afdakje. Zij staan de route te plannen, wij steken over naar het restaurant waar we vandaan komen en kunnen zo weer een stukje overdekt verder. Dan moeten we echt nog een behoorlijk stuk naar het stadion in deze harde regen. Met de camera in een capeje gerold lopen we door. Na één meter soppen mijn sokken in mijn schoenen en we hebben nog wat meer meters te gaan.
Dan staan we weer heerlijk droog en zoeken een mooie plek. Het stadion is grotendeels leeg en we kunnen kiezen waar we willen zitten. Lekker in het midden boven de splashzone lijkt ons een ideale plek. Daar hebben we even tijd om wat uit te druipen.
We hebben nu pas even tijd om de gratis wifi te
proberen. Misschien hebben meer mensen hiervoor gekozenm, want het
duurt lang voordat ik een bladzijde of berichtje geopend krijg.
Gelukkig gaat deze show gewoon door in de regen en we genieten van de grote walvissen, die mensen nat maken en mooie sprongen kunnen maken. Ik verbaas me elke keer weer hoe groot deze beesten zijn.
Jammer genoeg is het nog niet gestopt met regenen als we weer verder willen. Het regent niet meer zo hard en we kunnen er eigenlijk wel zo doorheen lopen. Maar de rugzak en de camera zijn niet zo gecharmeerd van regen. Ik offer me op en hul me in een regencape met rugzak en camera eronder. De capuchon laat ik voor wat het is. Mijn haar is toch al nat.
We gaan op zoek naar TurtleTrek. Geen van ons drieën kan zich herinneren dat we daar ooit geweest zijn. Als we er aankomen is het ook niet bekend. We komen in een gang met mannatees en schildpadden. Mooi om te zien. Ze zitten niet bij elkaar omdat de ene soort leeft in zoet water en de andere soort in zout water.
In de volgende ruimte kunnen we 3D brillen pakken en zien een 3D film over schildpadden. Best heel leuk. Gek dat we deze attractie al die jaren gemist hebben.
Weer buiten lopen we meteen de "Dolphin Underwater Viewing" in en het is heerlijk om te zien hoeveel dolfijnen er langs komen. Te veel om ze allemaal op foto te kunnen zetten. Dit is genieten!
Van daaruit komen we vanzelf langs de roggen en Michael aait er heel wat en wordt met regelmaat nat gespetterd door deze leuke beesten. Ook hier wordt weer niet gevoerd door Steven.
De Manta en de Journey to Atlantis zijn nog niet
open en het is niet in te schatten of ze wel nog open gaan. Dan maar de
route naar de uitgang. Het is leuk geweest vandaag en we hebben gedaan
wat we wilden doen. Meer dan twee shows was niet bespreekbaar met
Steven en voor ons wat dat prima.
Ondanks de regen koopt Steven toch zijn favoriete ijsje dippin' dots in de smaak "cookies and cream". De temperatuur is natuurlijk ook nog lekker, dus niet te koud voor een ijsje.
We soppen het parkeerterrein over en moeten even zoeken naar de auto. Gelukkig toch snel gevonden en heerlijk naar huis. Steven doet lekker zijn vest aan om weer warm te worden.
 |
Plaats / Route | Kissimmee |
| Activiteiten | shoppen |
Vandaag gaat het een stuk beter! Gelukkig! Ik wilde gisteren vroeg naar bed gaan, maar hoeveel voornemens ik ook had. Er kwamen allemaal leuke mensen op de chat en dan blijf ik daar toch in hangen. Daarna moest ik mijn foto's nog uploaden en op de blog zetten en dat duurt altijd een tijdje. Uiteindelijk kon ik de blog toch om 23.30 uur uploaden en stond hij weer op tijd, voor het ontwaken van het lezend publiek in Nederland, klaar.
We hebben voor vandaag nog niets gepland staan na
de regenbuien van gisteren en eergisteren. Als Steven en ik vanochtend
om 7.00 uur beneden komen is het donker in de kamer. We moeten er zelfs
een lichtje bij aandoen. Dat is niet gebruikelijk rond dat tijdstip.
Normaal schijnt het zonnetje je gezellig tegemoet. Nnu is het zo zwaar
bewolkt dat het wel avond lijkt. Ik zet the weatherchannel even op om
het weerbericht te bekijken en dat is niet optimistisch. Van 10.00 tot
17.00 uur regen in minder of meerdere mate. Dat betekent geen pretpark
vandaag. Een dagje shoppen lijkt ons een betere optie.
En niet lang na deze conclusie spatten de eerste
druppels tegen het raam. Ik heb gisteravond van Darlene begrepen dat
het in de buurt van Tampa al drie weken regent en zie nu op de tv langs
komen dat er zandzakken aan de bewoners worden geleverd in verband met
overstromingen. Als het hier hard regent staat alles echt blank en kan
je pootje baden naar je huis.
Dus doen we vanochtend lekker rustig aan en kijken we NCIS op onze bioscoop. Ik met mijn haakwerkje erbij. Best wel lekker om zo langzaam wakker te worden.
Steven besluit dat hij even bij de voordeur gaat kijken hoe hard het regent. Op weg naar de voordeur komt hij echter de onderste straptrede tegen die wat uitsteekt. Ik denk dat iedereen wel weet hoe het voelt als je je kleine teen hard stoot en dat is hoe Steven de volgende 15 minuten moet doorkomen. We proberen nog wat met ijs en koude doekjes, maar het duurt even voordat de pijn een beetje wegtrekt.
Het gaat wel weer als we rond 10.30 uur op weg gaan naar mijn hobbywinkel JoAnn. Het lijkt alsof het bijna gestopt is met regenen. Dat zou mooi zijn.
Aangekomen bij JoAnn stappen Steven en ik uit en gaat Michael door naar de ernaast gelegen kledingwinkel Marshalls. We spreken af dat we elkaar bij Target weer tegen zullen komen.
Steven vindt het helemaal niet erg om mee te gaan naar hobbywinkels. Meestal zijn daar wel plekken waar je kan zitten en kan hij lekker gamen op zijn DS. We lopen dan ook meteen naar de stoffenafdeling waar een tafel staat. De tafel is wat gekrompen ten opzichte van de vorige jaren. Er zijn nu nog maar vier plekken en aangezien er niemand zit heeft Steven het rijk alleen.
 |
Plaats / Route | Kissimee - New Port Richey - Kissimee |
| Activiteiten | Darlene en Linda |
We hebben vandaag een dag met onze Amerikaanse vrienden gepland. We gaan gezellig met hen lunchen bij Chili's in New Port Richey (3240 Little Road, Trinity).
Gelukkig werken onze interne klokjes nu op Amerika tijd en zijn we netjes om 7.00 uur wakker. Dat geeft nog even de tijd om wakker te worden en te ontbijten.
Het is een rit van ongeveer 2 uur en we gaan om 9.00 uur op pad. Dan zijn we zeker op tijd en hebben eventueel nog wat tijd om bij de azielpoesjes te gaan kijken bij PetSmart.
Het is heerlijk zonnig weer en we hopen dat dit ook zo zal blijven als we richting Tampa rijden. We hebben vanochtend op het weerkanaal gezien dat in de omgeving van Tampa de buien het ergst zijn geweest en er veel straten en woonwijken onder water staan.
De rit verloopt soepel en ik herinner me ineens weer dat onze navigatie de nieuwe weg richting "Land 'o Lakes" nog niet kent..............te laat. We rijden net de afslag voorbij. Dit hebben we vorig jaar ook al een keer gedaan. Misschien dat we het voor volgend jaar kunnen onthouden.
Dan de volgende afslag maar nemen en een stukje terug rijden. De afslag leidt ons naar de HW 54, waar we elke paar honderd meter een stoplicht hebben. Halverwege deze weg komen we ineens in een stortbui terecht. Gelukkig duurt hij niet lang en rijden we er ook weer uit. Dat biedt perspectief!
Om 11.00 uur rijden we het winkelterrein op waar ook het restaurant is en we hebben dus nog een uur wat anders te doen. Steven wil heel graag naar PetSmart. Deze PetSmart heeft een soort asiel met poesjes en hier gaan we graag even kijken. Michael besluit even mee te gaan en daarna de kledingzaken Marshalls en Ross dress for less te gaan bekijken.
We zijn blij om te zien dat niet alle hokken vol zijn. Van buitenaf kunnen we alleen door het glas kijken, maar vandaag staat de deur open en kunnen we ook even de poesjes door de tralies van de hokken heen aaien.
De jongste is 10 weken en de oudste 3,5 jaar en ze zijn allemaal zo lief. Alle poesje vinden het heerlijk om aandacht te krijgen en geaaid te worden en kruipen helemaal tegen de tralies aan. De poes Autumn in het eerste kooitje blijft maar mauwen. Ze wil zo graag geaaid worden. Op haar info staat dan ook dat ze erg "talkative" is. Het bezorgd ons alleen maar een grote glimlach.
Wat minder leuk is, zijn alle katten die
gedeclawed zijn. Daarbij zijn de nagels van de voorpoten verwijderd.
Deze katjes zullen nooit meer kunnen klimmen.
Na een kwartiertje zet Michael het vervolg van
zijn shopprogramma in en verkennen Steven en ik de rest van de winkel.
We slaan de vissen over en starten bij de reptielen. Voor ons lopen
kleine hagedisjes en slapen kleine slangetjes. Allemaal in kleine
hokjes, wachtend tot ze verkocht zullen worden. Best wel zielig en
blijkbaar is er vraag naar.
In de volgende hokken huizen vogels: kanaries, zebravinken en parkieten. We hebben zo'n lol met de kuifparkiet. Hij zou zo graag bij ons komen door het glas en volgt ons waar we gaan. Hij slooft zich verschrikkelijk uit om onze aandacht te trekken en die heeft hij voor de volle 100%. Hij klimt op het schuine gedeelte en glijdt dan langzaam weer naar beneden. Volgt onze vingers kangs het glas en komt voor het glas even dichtbij kijken. Wat een heerlijk beest en wat jammer dat dat glas ertussen zit.
De hamsters hebben zich allemaal voor ons verstopt op eentje na. Die heeft zijn huisje omgegooid en probeert zich nu uit alle macht te verstoppen onder dat huisje. We laten hem maar en maken hem niet banger.
Er is een uitzonderlijk grote variatie in kattenriempjes, voor ieder wat wils. Persoonlijk vinden wij het wel heel zielig om de katten riempjes met pareltjes om te doen, puur omdat men dat zelf mooi vindt. Ik hoop niet dat ik nu iemand beledig. Dan komen we bij de kleren voor honden........en persoonlijk vind ik dat helemaal het toppunt. Ik kan me nog voorstellen dat je je hond een jasje aandoet in de winter als het erg koud is, maar gewoon aankleden omdat je dat zelf zo leuk vind..............
Bij de hondentrimmer zit een hondje met grote bange ogen te kijken. Het is maar goed dat er nog iemand bij is om de hond vast te houden. De hond heeft duidelijk geen zin in een knipbeurt. We laten de rest van het hondengedeelte maar voor wat het is en gaan weer terug naar de katjes.
Nu mogen ze even spelen en er liggen een aantal
speeltjes op tafel. Dan zie je dat alle katten nog jong zijn en ze
genieten allemaal erg. Het katje van 16 weken trekt zo hard aan het
speeltje dat het touwtje breekt. Hij heeft het zo naar zijn zin met dat
speeltje dat wij vermoeden dat er kattenkruid inzit.
Het is ondertussen al 11.45 uur en tijd om naar het restaurant te gaan. Voor de auto gaan we op een bankje zitten, maar hebben al snel door dat Michael niet uit zichzelf de winkel uit gaat komen. Dan de winkels maar uitkammen waar hij kan zijn. Om 2 voor 12 vinden we hem in Ross.
Onze vriendin Darlene zit al op ons te wachten
bij Chili's en we zijn zo blij om elkaar weer in levende lijve te zien
na een jaar. Linda is nog onderweg en heeft last van de overstroomde
wegen. Ze komt daarom wat later.
Na een half uur gezellig bijpraten is Linda er nog steeds niet en komt er een serveerster naar ons toe. Of we nog wachten op iemand. Er is iemand aan de telefoon die bij de verkeerde Chili's zit. Hahahaha blijkbaar is er nog een Chili's en daar zit Linda op ons te wachten. Het is een kwartiertje rijden van die verstiging naar deze, maar ook nu zien we haar niet komen. Ook nu heeft ze last van overtroomde wegen.
Gelukkig komt ze om 13.00 uur aanlopen. Hilarisch, Darlene had een grapje gemaakt dat ze haar bellen aan zou doen, en ze komt binnen met vlinders op haar hoofd. We moeten eerst even uit een lachstuip komen voordat we elkaar kunnen begroeten. Nooit verwacht dat ze het ook zou doen.
We krijgen ook nog wat leuke cadeautjes van Linda en ze heeft nog scrapbookpapier voor mij dat ze niet meer gebruikt. No problem, dat kan ik altijd gebruiken.
Steven is erg blij dat we nu kunnen bestellen want hij is nu echt uitgehongerd en gelukkig duurt het niet lang voordat het eten er ook is en hij kan aanvallen.
Tijdens het eten wordt er heel wat bijgepraat en erg hard gelachen. We hebben heel veel plezier! Beide dames zijn zo verbaasd dat Steven in een jaar zo gegroeid is en ineens een hele Engelse conversatie kan houden. Zijn Engels is beter dan dat van mij.
Natuurlijk nemen de heren hetzelfde toetjes als
ze afgelopen week hadden: de molten chocolate cake. En ook nu verdwijnt
ditn toetje in no time.
Ook na het eten kletsen we gezellig door. Het valt me op dat we deze keer niet worden weggekeken zoals andere jaren. In Amerika is het niet gebruikelijk dat je blijft natafelen. Klaar met eten betekent afrekenen en weggaan.
Toch nemen we om 16.00 afscheid van elkaar. Het was een geweldige middag en we hebben erg genoten. Volgend jaar weer!!
De terugweg gaat ook prima, ondanks het spitsuur. Na iets meer dan een uur wil Michael even de benen strekken om de moeheid wat tegen te gaan en we nemen de afslag naar een restarea. Geweldig, daar staan we oog in oog met wel vijf eekhoorntjes. Dat zijn toch zulke leuke beestjes. maar wild en dus bang voor mensen. Gelukkig maar.
Na een paar minuten gaan we weer op weg en stoppen we vlak voor we thuis zijn nog even bij de Publix. Steven is hier niet blij mee. Zijn teen is er klaar mee voor vandaag. We lopen snel door de supermarkt heen en gaan weer op weg.
Dan staan we om 18.00 uur weer voor het hek van
deze community en zijn we weer thuis. De hele dag is het schitterend
weer geweest en de temperatuur is weer uit de high eighties naar de low
nineties gegaan. Het is 93 graden Fahrenheit (= 33,8 graden Celsius).
 |
Plaats / Route | Kissimmee - Kenansville - Kissimmee |
| Activiteiten | Wild Florida (airboatride en wildpark) |
Als we vandaag opstaan hebben we een strakke blauwe lucht. Geen wolken, alleen een stralend zonnetje. Wat wil je nog meer. Hier word ik al heel blij van.
We gaan om 9.00 uur op pad. "Wild Florida" (3301 Lake Cypress Road, Kenansville FL) staat vandaag op het programma. Vorig jaar is het niet gelukt om naar dit wildlife park te gaan en dit is een prima dag voor een airboatride.
De rit duurt ongeveer 45 minuten. Het eerste stuk gaat vrij langzaam omdat we een groot deel van de 192 afrijden en we regelmatig voor het rode stoplicht staan. Dan een stukje Turnpike en bij St. Cloud gaan we eraf. Hier wonen heel duidelijk de wat beter gestelden. Wat een optrekjes komen we tegen. En dan heb ik de huizen met oprijlaan nog gemist.
Dan rijden we alleen nog maar door de natuur en zien ineens het bord "Wild Florida".We zijn er!!
We geven ons op voor de 1 uur durende airboattour van 10.15 uur en gaan naar het dek om de laatste minuten te wachten. Wat is het hier mooi! Het dek eindigt in het Cypress Lake. Een schitterend meer.
Na een paar minuten wordt onze naam opgenoemd en
mogen we samen met een groep van 2 en een groep van 5 naar de airboat.
We nemen met z'n drietjes het middelste bankje en hebben super
uitzicht met maar twee personen voor ons. Oorbeschermers op en
dan glijden we het meer op.
Dit voelt zo goed! Met een vaartje over het water glijden, wind langs je gezicht en natuurschoon om je heen. Heerlijk!! Dat strak blauwe luchtje is er ook nog steeds. We hebben wel goed ingesmeerd, want dit weer en water samen is verradelijk.
We zien weer veel reigers. Ze staan hier in het water, wat redelijk ondiep is. Ik hoor van onze gids dat het zes foot op z'n diepst is. Als we aankomen vliegen de reigers weg. Ook dat is een mooi gezicht.
Eigenlijk maakt al dat wildlife nog niet eens zoveel uit. Alleen de bootrit is al genieten. Al heeft Steven daar toch echt hele andere gevoelens bij.
Bij het kanaal liggen we even stil. Uiteindelijk kan je via het kanaal in de oceaan uitkomen, maar dat kost je wel behoorlijk wat uren. Er vaart ondertussen een andere airboat langs. Wat een mooi gezicht.
Genoeg reigers gezien, nu gaan we op
krokodillenjacht. Er is een gator met een nest en ze bewaakt het heel
goed. Het duurt dan ook niet lang voor we haar zien.
De andere gators liggen op de bodem van het meer. Boven water is het te warm. Maar af en toe komen ze naar boven om even adem te halen. Zo zien we in de verte twee of drie gators. We kunnen er niet heel dichtbij komen. Maar dat vinden we niet zo erg.
Het uur is echt omgevlogen en we leggen al weer aan aan het dok.
Michael mag nog even op de stoel van de bestuurder van de airboat zitten en heeft er plezier in. Natuurlijk zie ik bij het terug lopen nog wat mooie bloemen die op de foto moeten. We genieten echt nog even na.
Terug in de wachtruimte kunnen we nog de foto kopen van de hele groep in de boot. Ik vind dit niet zo interessant, maar maak toch stiekem even een foto van de foto. De groep van 2 die voor ons zat staat voor me om de foto te kopen en van achter zijn rug heb ik alle mogelijkheid tot het maken van een foto. Toch handig als je altijd je camera vasthoudt. Daarna vermaken we ons nog even in de winkel.
Het is ondertussen rond het middaguur en we kiezen een plekje onder de bomen uit om wat te eten. Ik vind dat altijd heel moeilijk kiezen omdat ik meestal wat anders verwacht dan dat ik krijg en het is meestal veeeeeeel groter.
Ik heb geleerd om geen pulled pork sandwiches te nemen, die Steven neemt, omdat ik niet van de BBQ smaak houdt. Ook de chicken tenders van Michael spreken me niet aan en ik neem een turkey wrap. Dat kan toch bijna niet fout gaan. Ik mag nog twee sides nemen en kies frietjes en salade.
Bij de tafeltjes loopt een pauw, die bedelt om eten. Op de bordjes staat heel duidelijk dat je niet mag voeren. Als Michael met onze bestelling aan komt lopen komt de kop van pauw steeds boven de tafel uit om even zielig te kijken. Het werkt wel, Michael voert toch zijn frietjes aan de pauw.
Ik open het bakje en zie een enorme wrap liggen. Jeempie, wel lekker maar hoe groot!! Na mijn frietjes en salade heb ik eigenlijk alweer genoeg gehad. Volgende keer alleen maar sides nemen. De wrap gaat in de tas.
We verlaten de pauw om naar de "Exotic Animal
Show" te gaan. Dit is midden in het park en we slaan het eerste stuk
even over. Wij houden wel van dit soort kleinschalige parken. Ze zijn
overzichtelijk en de verzorgers van de dieren maken altijd tijd voor
je.
De show begint met een blue tongue skink. Geen idee wat dat in het Nederlands is. Het beestje schrikt wel als het uit zijn hok gehaald wordt en plast meteen alles nat. Na een praatje over het dier en zijn gewoonten mogen we het even aanraken. Een beetje rubberig. Hij is blij dat hij zijn hok weer in mag. Ondertussen wordt er al een ratelslang uit de knoop gehaald. Deze dacht zich te verstoppen in een hokje, maar is gevonden. Hij is sterk en kronkelt om de arm van de verzorgster. Hij is wel zo lief om even voor mij te poseren als ik een foto wil maken. De slang voelt koud en glad.
Nu komt er een levensgrote pad. Echt heel groot. En dit is geen plassen meer, wat dat beest doet. Hij loopt werkelijk leeg. We mogen alleen even zijn buik voelen. Zijn rug is giftig!
Als laatste komt de gator. Dit praatje is vele malen langer dan de andere praatjes. Het is van belang dat iedereen weet hoe hij met gators om moet gaan. Deze beesten kan je elke dag in de achtertuin tegen komen. Natuurlijk mogen we met de gator op de foto en de opbrengst van de foto's wordt dan weer gebruikt voor de verzorging van de gators. Een mooi initiatief, maar voor ons al niet meer zo speciaal en we laten dit gaan.
Aan de overkant is de kinderboerderij en Steven is al onderweg om de geitjes te aaien. En wat hebben we daar een plezier. Hele kleine zachte geitjes en geiten die heel graag geaaid willen worden en wel even laten zien waar ze dan geaaid willen worden. Hahaha, dit zouden zo onze katten kunnen zijn. Neeeeee, daar aaien......neee daar.
De alpaca is een beetje bang van ons. Hij snuffelt even aan onze handen en gaat dan weer zijn eigen weg. Heel anders is het hele kleine hertje. Hij duwt zijn natte neusje zo in mijn hand en zabbelt op mijn vingers. Hij is duidelijk nog heel klein. We mogen hem ook aaien en hij is zo lief en zo zacht.
Dan zijn er toch wat geitjes jaloers, die ook geaaid willen worden. Hahaha, we komen handen tekort.
De dames van de exotische dierenshow vragen of
wij een grote gator willen zien en roepen Mama. Deze gator komt
aangezwommen en komt het land op tot aan het hek. Zij heeft daar een
nest en past er heel goed op.
Als we weg willen gaan en nog wat foto's maken van de gator uit de show, geeft ze aan dat ze het hertje een flesje gaat geven. Dat willen we niet missen en we gaan nog even mee. Het hertje is zijn moeder kwijt geraakt en gelukkig gevonden. Hij is drie maanden oud. Hij sabbelt net zo lekker aan het flesje als aan mijn vingers.
Dan gaan we toch echt verder. De zon staat hoog aan de hemel en het is behoorlijk warm (98 graden F = 36,7 graden Celsius). Steven koelt af met een ijsje en we gaan de gators eens bekijken via het gator platform. Wow, wat zijn het er veel en er is één hele grote gator bij. We hebben net geleerd dat het aantal inches dat de kop groot is, tussen neus en ogen, garant staat voor de grote van de totale gator in feet. Dus 14 inches is 14 feet lang. En dat is de grote gator in het water.
Aan de overkant van het gator platform is de Hawk Swamp ingang en Steven en ik lopen deze trail samen. Michael is even gaan zitten. Het is altijd mooi om door het moeras te lopen met die grote bomen. We komen zo weer bij de ingang van het park uit en pikken hier nog mooi de beestjes mee: de eenden en schilpadden en de vogels. Bij elk hok wordt aangegeven dat je aan het personeel kan vragen om dichter bij de beesten te mogen. Dat mag natuurlijk alleen bij de ongevaarlijke dieren.
Met Michael gaan we verder en zien vosjes, de wasbeer en bobcatjes. Vooral die laatsten zijn zo lief. Helaas zorgen de hekken ervoor dat we heel moeilijk foto's kunnen maken.
Als we de bocht om gaan zie ik het bordje waar ik
op wachtte: Zebra, Zdonk en Zorse. Hier zijn ook de watusi's. Wow, wat
hebben deze beesten toch een enorme geweien. Ik vraag me af of ze er
niet van omvallen.
Uiteindelijk zien we het Zaard en de Zezel. De combi zebra en paard en zebra en ezel. Toch wel heel apart om deze beesten te aanschouwen. Je staat te kijken naar een ezel en een paard met gestreepte benen. Steven en ik vinden de Nederlandse namen van deze beesten nog grappiger dan de Engelse namen.
De herten liggen allemaal in de schaduw van de
bomen en moeilijk te zien voor ons. De kalkoenen die er zouden moeten
zitten zijn echt onzichtbaar.
 |
Plaats / Route | Kissimmee- Tampa - Kissimmee |
| Activiteiten | Busch Gardens |
Onze Amerikaanse vriendin Darlene heeft aangegeven vandaag ook naar Busch Gardens te gaan en we gaan gezellig met z'n vieren!
Busch Gardens is een heel divers park. Naast de
vijf grote achtbanen is het een groot dierenpark met mooie dieren, zijn
er shows, waterattracties, dieren voeren, een dierensafari,
een treintje, een kabelbaan en is er een hele mooie natuur. Echt een
park dat voor iedereen wat heeft. Wij gaan er dan ook heel graag heen!!
Dit betekent wel een vroege start vanmorgen en we trekken om 8.00 uur de deur achter ons dicht.
Ik ben ervan overtuigd dat het adres van Busch Gardens nog in de navigatie staat, maar natuurlijk heb ik dat niet negekeken. Ik bekijk tijdens de start van de rit alle opties, maar het adres is er echt uit. En we zijn al wat kilometers onderweg. Ach, geen probleem. We weten eigenlijk al hoe we moeten rijden en daarnaast staat op de I4 netjes aangegeven waar je naartoe moet voor Busch Gardens. We gaan het vinden!
En zoals gezegd staat het aangegeven en rijden we na anderhalf uur netjes het parkeerterrein op. Bij Busch Gardens is er wel veel verschil in parkeren gewoon en preferred parkeren en dan doel ik niet op het verschil in prijs. Preferred parkeren leidt je naar het parkeerterrein voor het park en gewoon parkeren doe je op het grote parkeerterrein aan de overkant van de straat. Uit ervaring weten wij dat gewoon parkeren veel tijd kost. Of je loopt naar de ingang, of je wacht op het treintje dat je naar de ingang brengt. Vorige keer hebben we vooral lang moeten wachten op het treintje dat ons terug bracht naar de auto. Het regende toen en er stond een super rij mensen te wachten.
We besluiten preferred te parkeren. Op het parkeerterrein waar we dan komen zal Darlene ook zijn, aangezien zij een disabled parking mag gebruiken.
Het zonnetje schijnt lekker en het is warm als we uitstappen. We genieten nu al. Bij de ingang staat ook Darlene te wachten en samen gaan we naar binnen.
Steven mag aangeven wat hij graag wil doen en hij kiest de Cheetah Hunt. Dit is de nieuwste achtbaan en dus ook de drukste. Die kan je het beste aan het begin van de dag doen. Als de heren nog een koffie gaan halen, lopen Darlene en ik alvast naar de cheetahs. Deze geweldige beesten lopen echt vlak voor ons langs. Wow, wat mooi!
Michael en Steven komen nu ook aangelopen en samen gaan de naar Cheetah Hunt. Helaas is deze attractie vandaag gesloten. Er is van 3 tot en met 5 augustus onderhoud geweest en blijbaar is hij nog niet klaar. Jammer!
Dan maar door naar de Montu, een achtbaan met veel loopings, die in Egypte ligt. Dez achtbaan is duidelijker drukker dan normaal. De achtbaanliefhebbers hebben allemaal dezelfde gedachte, haha. Het duurt even voor we Michael en Steven langs zien komen en staan klaar met fototoestellen. Hahaha deze achtbaan gaat zo snel dat we alleen voeten zien langs komen en tja........welke voeten moeten we fotograferen. Zowel Darlene als ik maken voetenfoto´s en hopen dat het de goede voeten zijn.
De gorilla´s hebben baby´s en die moeten we natuurlijk zien als we hier zijn en we lopen weer terug naar Marokko, Myombe reserve. Door het oerwoud lopen we naar de gorilla´s. De omgeving is hier schitterend en de gorilla´s hebben lekkere plekjes gevonden in de schaduw. Jammer genoeg zijn de kleintjes niet zichtbaar. Ik zie een gorilla op een hoger stuk zitten en besluit op een bankje te klimmen en te kijken of ik deze gorilla dan kan fotograferen. Dat lukt wel, maar ook hier is geen baby te bekennen. Volgende keer beter!
Via de pinguins lopen we naar Nairobi. Als we in
Busch Gardens zijn moet Steven altijd funnelcake kopen. Deze lekkernij
heeft niets met cake te maken en smaakt naar oliebollen. In de schaduw
eet hij zijn snack lekker op en Michael helpt mee.
Op weg naar de nachtdieren zien we een ranger met een bald eagle. Het verhaal wat hij over de vogel verteld is indrukwekkend en we blijven geinteresseerd staan luisteren.
Aangezien dit allemaal voor de ingang van Jambo Junction gebeurt lopen we daar eerst naar binnen. Dit is een attractie waar je de wereld achter de dieren kan zien en de mogelijkheid hebt om vragen te stellen of ze aan te raken. Ik zie een luiaard en deze keer hangt hij ook werkelijk ondersteboven. Ik ben helemaal happy, wat een interessante beesten zijn dat toch.
De flamingo's worden net gevoerd en het voer is uitgedeeld aan de kinderen die er zijn. Zij voeren de flamingo's die zo dichtbij staan dat je ze aan kan raken.
Verder zijn er nog schildpadden, kikkers en vele slangen. In een van de hokken zien we een pasgeboren muisje als voer voor de slang. Het beestje krioelt in een hoekje van het hok en we lopen snel door......ieuww.
Voor het hok van de nachtdieren, Curiosity Caverns, probeert een meisje een gator te aaien. Gelukkig probeert ze dit door het cm dikke glas heen. Maar voor haar voldoet het.
De nachtdieren zijn van die leuke beesten. We zien lemurs, vleermuizen, luiaards en buschbabies. De meesten zijn pluizig en hebben grote ogen.
Als we doorlopen wijst Darlene ons erop dat we aardig wat dieren missen zoals giraffen, zebra's, leeuwen, nijlpaard, lynx, stokstaartjes. Alloen bevinden zich in het Afrika deel, Edge of Africa, waar we nu niet doorheen gelopen zijn. Aangezien de snelle attracties vandaag meer trekken worden deze beesten ingezet voor de volgende keer, volgende week als we nog een keer gaan.
De attraktie Rhino Rally slaan we bewust over. Die is vorige keer zo tegen gevallen. Als ik echter goed op de kaart kijk, staat hij er niet meer op. Ik ga op onderzoek uit en zie dat de tour ingekort is in 2010 door de bouw van Cheetah Hunt en in januari 2015 helemaal gesloten is.
In Pantopia staat de nieuwe attractie, Falcon's Fury. Een attractie waar je hoog wordt opgehesen en dan een vrije val maakt. Natuurlijk wil Michael hem een keer proberen. De rest laat het aan zich voorbij gaan, zelfs Steven. Wat Michael zich niet heeft gerealiseerd, is dat je als je boven bent je op je buik wordt gekanteld zodat je recht naar beneden valt. Hier komt hij ervaringsgewijs achter en misschien is het ook maar goed dat hij dit niet in de gaten had. Dat is heftig! Zijn rit zie je hier!
Het is lunchtijd en we zoeken een plekje in de Dragon Fire Grill and Pub. Hier begint om 12.15 uur de show, Treasures of the Mirage. Heerlijk om tijdens de lunch de show te kunnen kijken. Het is een oosterse show met veel dans en erg vermakelijk.
Nu is het toch echt weer achtbaantijd en onze
tocht wordt vootgezet naar Congo. Onderweg wordt Darlene omgepraat om
mee te gaan in de wild waterbaan, Congo River Rapids.
De wachttijd is er 60 minuten en Darlene besluit mee te gaan. Omdat zij
via de disabled ingang kan gaan, zijn Michael en Steven binnen 10
minuten bij de start van de boten. Zo kan je dus de lange rijen
omzeilen. Ik zie hen in de boot stappen en zwaai ze uit. Dan zoek ik
een mooi plekje na de eerste bocht waar alle waterspuiters staan. Hier
kan je erg nat worden. Naast mij staat een meneer, die hier duidelijk
al langer staat. Hij heeft zich helemaal gesetteld met arubaans
muziekje en vele kwartjes. Bij elke boot zorgt hij dat hij de mensen
goed nat spuit en moet er daarna zo onbedaarlijk om lachen dat ik hier
ook lol door krijg.
En daar komen ze dan. Darlene zwaait nog en dan haalt de straal het midden van de boot en de volgende straal ook. Weer die onbedaarlijke lach van mijn buurman. Wij hebben lol. Ik zie ze nog net het volgende stuk in gaan waar de watervallen zijn en ga dan terug naar de uitgang.
Hahahahahahaha, daar komen drie druipende mensen aan. Echt zo nat!! De waterval heeft Darlene te pakken gehad en Steven is door een grote golf ook heerlijk nat geworden. Nu is het payback time en we verzamelen kwartjes voor de waterspuiters.
De meneer met de lach staat er nog steeds en Steven neemt een andere waterspuiter. Samen met anderen wordt er nu jacht gemaakt op de boten die nog komen. Jongens, wat hebben wij een lol. Sommige mensen krijgen echt drie volle emmers water op zich af en zijn doornat. Elke keer als er iemand geraakt wordt juichen we en komt die onbedaarlijke lach van die meneer. Hier zou ik wel een hele tijd vol kunnen houden. Dit is pas humor!
En dan zijn Stevens kwartjes op...........Kumba tijd!!! De derde achtbaan die op het lijstje staat. En deze heeft aardig wat loopings. De rij is gelukkig niet lang en na 10 minuten verlaat ik Darlene om te kijken of ze er al inzitten.
Via de uitgang loop ik naar binnen en wordt gewenkt door een meneer die staat te fotograferen. Zijn familie komt net uit de achtbaan. Hij heeft schitterende foto´s gemaakt en verteld me welke shots ik zo moet nemen. "Kan mijn familie me even appen wanneer de de achtbaan ingaan?". Nee, das nu eer jammer. En dan zie ik in mijn ooghoek iemand zwaaien. Michael en Steven gaan net omhoog. Nu de goede shots nog nemen en ik word een beetje zenuwachtig van deze meneer. Hij bedoelt het heel goed, maar verhoogd de spanning voor mij aanzienlijk. Ik druk drie keer op het knopje en heb wel de wagentjes op de foto staan. Of Michael en Steven ook werkelijk op de foto staan??
Darlene zit nog steeds in de aanslag met het fototoestel. Ik zou haar komen vertellen als Michael en Steven erin zouden zitten. Oeps, dat is nu al voorbij. Dat vind ze wel jammer, maar niets aan te doen. Ik ben natuurlijk ook te laat bij de officiele foto's en druk toch maar een keer op het knopje voor een foto met tekst er doorheen.
We hebben allemaal zo'n verschrikkelijk plezier en lachend gaan we naar de tijgers. De tijgers (gewone en witte) hebben schitterende verblijven waar je van meerdere kanten in kan kijken. Als eerste staan we oog in oog met het witte tijgermannetje. Achter twee draadhekken loert hij naar het publiek en loeren wij terug. Hij is zo dichtbij dat het voelt alsof we hem bijna kunnen aanraken.
De stem van de verzorger achter ons maakt ons weer wakker. "Als je ziet dat hij zijn staart wat optilt, laat dan een kleiner persoon voor je staan! Het kan zijn dat hij je onder sproeit!". Jeempie, wat een heerlijke informatie. Darlene rijdt geloof ik wel vijf keer achteruit met haar scoot als het mannetje zich omdraait. Hahahaha. Gelukkig gebeurt er niets.
We lopen de ronde en zien de tijgers vanuit verschillende kanten. Je hebt hier zoveel mogelijkheden dat je ze echt niet kan missen en hele mooie foto's kan maken.
Jammer genoeg moeten de Orang Oetangs ook nog even wachten en gaan we verder naar de laatste achtbaan Sheikra, de achtbaan die floorless is en 90 graden naar beneden gaat. Dit blijft een uitdaging. Dat is trouwens de vijfde achtbaan, Scorpion, niet en Michael en Steven gaan daar niet eens in de rij staan.
Sheikra heeft 20 minuten wachttijd en Michael en Steven zijn toch wel een beetje onder de indruk van deze achtbaan als ze eruit komen.
We nemen afscheid van Darlene, die naar huis
gaat. We hebben het allemaal zo verschrikkelijk leuk gehad zo samen.
Volgend jaar gaan we weer en dan gaat Darlene mee in de Tidal Wave, en
gaan kijken bij de attractie Tidal Wave.
Deze attractie die je echt alleen doet om nat te worden en met jou
samen iedereen aan de kant ook. Deze boten maken zo'n grote splash dat
het nat worden niet te voorkomen is. Steven vindt deze attractie echt
geweldig!!
Het is wel heel erg rustig bij de Tidal Wave en we zien dat hij dicht is. Waarschijnlijk wordt hij ook nagekeken, want er is geen water te bekennen. Das nu jammer.
We merken dat het mooie weer en alles wat we gedaan hebben ons best wel moe gemaakt heeft en we besluiten dat we alleen nog de kangoeroe's gaan voeren. Via Stanleyville lopen we langs het kindergedeelte, Sesamestraat Safari of fun, zodat we uitkomen bij Birds Gardens. Onderweg twijfelt Steven nog even of hij de lori's gaat voeren, maar dat voeren laat hij toch maar voor de kangoeroe's. Daarvoor lopen we Walkabout Way in en valt het me weer op hoe mooi de natuur hier toch is. Het park is vol met schitterende bloemen, bomen en struiken en ook de waterpartijen zijn ongelooflijk mooi aangelegd.
Bij de ingang van de kangoeroe's wordt nadrukkelijk gemeld dat het kan zijn dat ze niet willen eten. Zouden ze al teveel hebben gehad? We wagen het er toch op en gewapend met een bakje voer stapt Steven naar binnen. Dan valt het kwartje........hahahahaha............alle kangoeroe's liggen lekker te slapen. Veel te warm om wat te gaan doen. Die bij de ingang op zijn rug ligt is werkelijk te grappig.
Een verzorgster probeert de kangoeroe's wakker te maken en aan te zetten tot eten. Dat lukt maar mondjesmaat. Deze beesten zijn best eigenwijs. Uiteindelijk is er eentje die wel een poging wil doen en naar het hek komt en eet. Gelukkig maar! De andere wakkere kangoeroe hopt rond, maar doet echt verwoedde pogingen om ons te negeren.
We laten het park voor wat het is en alles wat we niet hebben gedaan, en dat is best nog wel wat, doen we de volgende keer.
We willen wel nog gaan kijken voor de foto, die we aan het begin van ons vieren hebben laten maken en lopen door het Gwazideel met de spelletjes naar Marocco. Daar komt een leuk muziekje ons tegemoet en ik zing heerlijk mee. Motownliedjes, helemaal mijn ding en zo niet die van Steven. Steven trekt een druilerig gezicht als wij plaats nemen op de stoelen om Motor City Groove te kijken. Hij blijft ver weg van dit alles en daarentegen ga ik er helemaal in op!! Ik ken alle liedjes en zing dan ook hard mee. Er is nu toch geen tiener die me regelmagtig laat weten dat het stom is en ik niet kan zingen.
Als ik na aan liedje of vijf omkijk, is onze tiener helemaal verdwenen. Huh, waar is hij naartoe? We breken het liedjesfestival af en gaan op onderzoek uit. Onze tiener staat in de ijswinkel met een megahoorntje vol met ijs. Tja, je moet toch wat leuks doen!
Gelukkig vinden we de fotoshop snel en wordt de foto van vanmorgen getoond. Wat een leuke foto is dat geworden! Die willen we wel hebben. "We kunnen er eentje met een frame krijgen, of twee met twee frames". Nou, doe ons de goedkoopste optie maar (nog $22,-), waar we gewoon de foto en een digitale versie krijgen. Veel beter!
Met zeer goede zin, heel erg voldaan en met een toppie foto lopen wij het park uit naar de auto. Ook deze dag was het zeer waard.
Door de spits zijn we iets langer onderweg dan de heenreis duurde, maar we worden getrakteerd op een waar schouwspel. Regelmatig zien we echt grote bliksemflitsen langs komen. De regen zien we hangen en is vandaag niet voor ons bestemd. Wij mogen alleen die mooie flitsen langs zien komen en ze zijn echt sdhitterend. Wat een natuurgeweld!
Morgen gaan we voor twee nachten naar Clearwater.
Daar staan drie honkbalwedstrijden op het programma, waarvan de eerste
twee avondwedstrijden zijn. De blog zal dan waarschijnlijk niet in de
ochtend op de website staan, maar behoorlijk wat later.
 |
Plaats / Route | Kissimmee - St. Petersburg - Clearwater |
| Activiteiten | Avondwedstrijd Tampa Bay Rays - Ney York Mets |
We
starten heerlijk rustig. Mijn interne wekkertje gaat gewoon om 07.00
uur af, maar die van Michael en Steven lekker wat later. Er hoeft
vanochtend ook helemaal niets. We gaan vanmiddag naar St. Petersburg
voor een honkbalwedstrijd tussen de Tampa Bay Rays en de New York Mets.
Gisteren ben ik om 00.00 uur gestopt met het laden van de foto's op de website. Ik was te moe. Dat kan ik mooi vanochtend nog doen. Ik bekijk ook de lucky shots van de achtbanen en ben ineens helemaal blij. Met een grote smile op mijn gezicht moet ik constateren dat op alle foto's mijn mannen te zien zijn. I did it again!!
Om 10.30 uur besluit Michael nog even wat boodschappen te gaan doen en gelijk wat sportwinkels mee te pakken.
Mooi, wij hoeven pas om 14.30 uur klaar te zijn om te gaan. Wel even nog wat spullen inpakken.
Als Michael net een half uurtje weg is gaat het
rommelen. Een regenbui? En voordat ik dat het kunnen bedenken komt het
water met bakken de hemel uit. Ook het zonnetje schijnt nog, dus ik
speur naar een regenboog. Maar het gaat steeds harder regenen en de zon
verdwijnt.
Als Michael na 14.00 uur terug komt heeft hij helemaal geen last gehad van de buien. Hij heeft ze niet eens gezien. Waarschijnlijk zijn ze zeer plaatselijk.
Om 14.30 uur zitten we in de auto richting St. Petersburg. Het is druk op de I4. Het feit dat het vrijdag is zal ook wel meespelen. Na een uur rijden staan we bij Tampa stil. We vermoeden eerst een aanrijding, maar het blijkt gewoon druk te zijn. De regen die we daar tegenkomen heeft ook zijn uitwerking op het verkeer. Wij maken ons niet druk, wij hebben gelukkig genoeg tijd.
Langzaam schuiven we richting St. Petersburg, waar we uiteindelijk om 16.30 uur kunnen parkeren op het parkeerterrein. We kiezen een strategisch plekje onder een boom helemaal aan het einde van de rij, zodat we straks zo het terrein af kunnen rijden. Het is hier droog en de temperatuur is heerlijk in de low eighties.
Het is nog niet druk, we staan in de eerste rij achter de invalidenplekken (maar daar zijn er wel heel veel van).
De controle verloopt soepel en snel en we
bemachtigen een mooi plekje voor de ingang, met maar één familie voor
ons. Nog 45 minuten voordat de deuren opengaan om 17.10 uur.
Michael heeft de kaartjes niet kunnen printen en probeert het via zijn telefoon onder de scanner. Dat lukt dus niet........ooowwhhh wat houden wij de rij op. We worden aan de kant geparkeerd en er wordt om assitentie gevraagd met een handscanner. Die werkt ook niet. Na minuten proberen schrijft de mevrouw onze nummers maar op. Morgen toch maar even kaartjes halen.
Vandaag is er een give-away voor dames en ik ontvang een "allerschattigst" tasje met DJ Kitty erop.
Steven gaat op onderzoek uit wat hij wil eten en
Michael en ik wandelen richting foodcourt aan de andere kant van het
stadion. Ik wil graag de steak and shrooms bij Ouback hebben en die is
aan de andere kant van het stadion dan waar wij plekken hebben. Wij
wandelen lekker tussen de mensen door en bekijken wat we tegen komen.
Bij Outback hebben ze het menu aangepast aan het
standaard menu in de vestigingen en daarom is de steak and shroom uit
het menu gehaald. Jammer zeg! De dame achter de kassa denkt mee in wat
er op dit gerecht lijkt. De "ribeye melt" wordt me aangeraden. Dit is
een broodje met steak, uien, bacon en kaas. Ik ben geen kaasliefhebber
en die Amerikanen knikkeren echt overal kaas overheen. Maar aangezien
het nog niet druk is kan ik wel een broodje zonder kaas krijgen. Er
zitten geen frietjes bij en we bestellen die nog maar apart. ("of ik
ook kaas over mijn frietjes wil?!?")
In de tijd dat mijn broodje wordt gemaakt gaat Michael bij de buren, Papa Johns, een pizza halen.
Met ons avondeten en een lemonade voor mij zoeken we onze plekken (sectie 112, rij GG, stoelen 8,9 en 10). Michael heeft weer goede plekken geregeld aan het gangpad en we kijken uit op de thuisplaat en het eerste honk. Onze plekken zijn niet zo moeilijk te vinden want Steven zit al op zijn plekje met een pizza. De pizza's zijn een stuk kleiner geworden ten opzichte van die van vorig jaar en ook de refill bekers zijn een maat gekrompen.
Mijn broodjes smaakt heerlijk. Nu heb ik wel de bacon bij Michael op zijn pizza gedumpt en heb dus alleen de steak en uien over. Na een half broodje, heb ik zoals gewoonlijk, genoeg en ik geef de andere helft aan Steven. Dit broodje is zo lekker, dat hij er nog wel eentje wil. Maar dat is weer een tochtje naar de andere kant van het stadion en daar past hij voor.
Michael is ondertussen naar beneden gewandeld en staat bij de dugout van de Rays te wachten op een handtekening. Hij geniet van alles in dit stadion. Dit is echt zijn vakantie! Hier heeft hij naar uitgezien!
Na een tijdje zwaait hij dat hij al één handtekening heeft. Er is nog genoeg tijd voor de wedstrijd begint om 19.10 uur. Ondertussen zijn de Mets aan het inslaan en hebben we genoeg te kijken op het veld. Ook mensen kijken is altijd leuk. Genoeg te doen hier in het stadion.
Vlak naast Michael staat een stel in gouden boa's taart uit te delen. Ze vieren hun "50-jaar getrouwd" zijn hier in het stadion. Dit is echt America's pastime. Ondertussen heeft Michael een tweede handtekening te pakken.
En dan starten de voorbereidingen voor de wedstrijd al: de spullen van het ingooien worden opgeruimd, de lijnen worden getrokken, het gravel aaangeharkt en gesproeid. Er gebeurt echt heel veel tegelijk.
Dan worden, zoals gewoonlijk, alle militairen
even in het zonnetje gezet en mag een sergeant de eerste bal gooien. En
na het volkslied, waarvan de tekst op de tv schermen staat, kunnen we
beginnen. Het stadion zit behoorlijk vol en het blauw van de Rays is
gemengd met het oranje van de Mets.
De eerste drie innings gaan redelijk snel. De spelers gaan achter elkaar uit en er zijn geen honkslagen. In de vierde inning slaat Rays speler Grady Sizemore ineens een homerun en wij zijn in een jubelstemming. Eén punt voor de Rays. Jammer dat er geen spelers op de honken stonden.
Tussen de innings door worden we bezig gehouden met filmpjes, mensen uit het publiek die ineens in beeld zijn en er is een race tussen een flesje aquafina en twee pepsi flesjes. Time flies!
Tijdens de zesde inning is er nog een spectaculaire vangbal door Grady Sizemore, die de bal nog net weet te vangen voordat deze tussen het publiek ligt.
Twee rijen voor ons wordt een quizje gedaan. De
meneer geeft het juiste antwoord en iedereen uit die rij wint een Rays
tas. Die zou Michael ook graag ontvangen.
Maar dan ineens, in de zevende inning, wordt er door de Mets speler Juan Uribe ook een homerun geslagen. Twee rijen achter ons gaan ze werkelijk uit hun dak. Hahaha, daar zit een hele rij Mets fans. Nu staan we weer gelijk, bah, dat moet beter kunnen.
Het publiek heeft steeds meer rivaliteit en er
wordt hard door elkaar geroepen: "Let's go Rays" en "Let's go Mets".
Wie kan er harder roepen. Gelukkig gaat dit bij honkbal altijd op een
leuke manier en blijft het bij roepen. Men is wel voor zijn eigen team,
maar waardeert het ook dat een andere voor een ander team is. Daarnaast
heeft de scheidsrechter altijd gelijk.
We doen halverwege de zevende inning lekker even
mee aan de seventh inning strech, waarbij iedereen de benen even strekt
en lekker meezingt met "Take me out to the ballgame".
Dan gaan we de tweede helft van de zevende inning in en de Rays zijn aan slag. We hebben echt nog een punt nodig en de spanning is hoog bij het publiek. Er wordt erg meegeleefd met het spel. Dan slaat Rays speler Loney ook een homerun. Joehoe, het is 2-1. Hier worden we blij van!
We hebben nog twee innings te gaan. De Mets mogen nu echt geen punten meer maken. Helaas maken de Rays wat foutjes en komen de Mets zo op de honken terrecht. In eerste instantie vinden we dat nog niet zo erg, totdat er ook werkelijk gescoord wordt en de stand 2-2 is. Dit is niet goed!
De Rays zijn weer aan slag en er wordt heel wat vanhen verwacht. Evan Longoria, Stevens favoriet, heeft nog niet veel laten zien in deze wedstrijd en we hopen op een goede slag van hem. En jaaaaaaaaaa.................hij slaat ook een homerun. 3-2!
Nog één inning te gaan!!!! Het stadion siddert. Wie gaat er winnen? In de negende inning weten de Mets nog twee punten te scoren. Het staat 3-4. Kom op Rays!!!!
Als de Rays aan slag zijn in de negende inning komen er een aantal heel spannende momenten, waarbij een dubbel spel 2 uitjes voor de Rays oplevert. De scheidsrechters gaan in overleg..............neeeee, het was een foutbal. Hij was voor het derde honk al over de lijn. En niet te geloven, de situatie herhaalt zich nog een keer. We hebben nog hoop!
Helaas wordt er niet meer gescoord en winnen de Mets. Het was echt een super spannende wedstrijd! We hebben genoten, ondanks dat "ons" team niet gewonnen heeft.
We lopen de gang in richting uitgang. Dat hebben de duizenden anderen natuurlijk ook bedacht en we lopen stapvoets, met veel opstoppingen, in een grote massa naar de uitgang.
Onze auto staat wel strategisch geparkeerd, maar er is geen doorkomen aan om weg te rijden. Wij zullen toch echt moeten wachten tot het hele invaliden parkeerterrein leeg is. Het staat echt vast. Eenmaal van de parkeerplaats af schiet het net zo min op. Veel auto's in een fuik, door de politie één kant opgeleid. Ook de snelweg is een moeizaam verhaal.
Gelukkig hoeven wij niet helemaal terug naar Orlando, maar heeft Michael het Holiday Inn Express hotel in Clearwater geboekt. Daar kunnen we om 23.30 uur inchecken en moe, maar voldaan naar de kamer.
 |
Plaats / Route | Clearwater - St. Petersburg |
| Activiteiten | Avondwedstrijd Tampa Bay Rays - Ney York Mets |
Ondanks het late uur dat we gisteren zijn gaan slapen (rond 01.00 uur) zijn we vandaag al weer vroeg uit de veren en zitten om 8.00 uur al aan het ontbijt.
Ook hier is het ontbijt vrij uitgebreid en we vinden zo'n beetje hetzelfde als bij het vorige hotel. Alleen de wafels zijn nu vervangen door pannenkoeken, die je zelf mag maken. Je kan hier de hele dag zelf pannenkoeken maken en er staat standaard koffie.
Na het ontbijt start ik met de website. het kost toch altijd wel een uurtje of 2 (of langer) voordat het verhaal erop staat en ik de foto's verkleind heb en bijgevoegd. Michael besluit in de tussentijd even naar een sportshop te gaan om te kijken naar honkbalspullen.
Als hij terug komt druk ik net op het knopje uploaden en plaats ik een berichtje op facebook.
Michael is helemaal gelukkig met een nieuwe softbalhandschoen, met oranje veters!!! Hij heeft lekker geshopt.
Dan is het om 12.00 uur tijd om te gaan. Buiten is het bar en boos. Het regent en onweert. Maar goed, wij gaan toch shoppen en dan maakt het niet zoveel uit. We rijden richting het centrum van St. Petersburg, wat ongeveer 20 minuten kost. Daar weet ik wel hoe we bij Whim-so-Doodle, mijn scrapbookwinkel, kunnen komen......zeg ik. Uhm, in welke straat zat hij ook alweer. Als we vanaf het honkbalstadion komen dan weet ik de weg zo, maar nu komen we vanaf een andere kant......in de stromende regen. Oeps! Onze Tom weet er werkelijk geen raad mee en kan ook de Publix die ertegenover ligt niet vinden. Michaels telefoon biedt gelukkig uitkomst. 2nd Avenue, daar zijn we wel in de buurt.
Michael zet ons af en Steven en ik rennen naar binnen. De oude vertrouwde bank, waar Steven lekker op kan zitten met zijn DS, is niet meer in de winkel aanwezig. We gaan op zoek naar een zitplek en komen in de workshopruimte uit, die aan de winkel grenst, vol met kwetterende dames én een bank. Niet zo gecharmeerd van al die luidruchtige dames gaat hij er toch maar zitten en ga ik op zoek naar leuke spullen in de winkel.
Ik ben hier al twee jaar niet meer geweest en kom tot de conclusie dat de winkel is meegegaan in de nieuwe hype mixed media en ik ben blijven hangen in een ouder tijdperk. Mixed media is spelen met verf, gesso, krijtjes en noem het maar op. Voor mij is het samen te vatten in één woord: kliederen. En daar hou ik nu net niet van. Gewoon foto's plakken en wat knipwerk, dat is scrappen. niets stempelen, verven, weer drogen en weer stempelen, glitters etc. Dat duurt me veel te lang en ga ik niet doen......ik zeg al kliederen.
Ik loop paden door met verf, penselen, stempelinkten, stempels en nog veel meer materialen die je bij deze techniek kan gebruiken. Ik sta werkelijk minutenlang stil bij Faber Castell krijtjes. Misschien moet ik die maar eens proberen? Wat kosten ze? $10,- voor 4 krijtjes??? Ga ik het proberen. Ik loop nog eens een rondje en weer terug. Erg duur en ga ik ze ook gebruiken of belanden ze alleen maar in de kast? Nog een rondje. Ik laat ze toch maar voor wat ze zijn en hou me bij het knippen en plakken uit de prehistorie.
Bij het maken van dat rondje kom ik Steven ineens tegen op één van de twee hoge krukken die achter in de winkel staan. De dames gingen een groepsfoto maken en daarvoor hadden ze de bank nodig.
Ik ben nu de halve winkel door en heb alleen een klein velletje stempels en een flesje lijm in mijn mandje gedaan. Whim so Doodle is echt te modern voor mij geworden, niet meer mijn winkel. Ik heb niet eens papier kunnen vinden. Wel het cardstock achteraan in de winkel.
Aan de andere kant van de winkel kom ik wel ineens design papier tegen. Ik word meteen happy. Het is helaas alleen papier op basis van thema's en het thema dat erg aan de orde is, is Kerst. Zo niet mijn ding.
Ik neem wat Disney papier mee en wat stickers. Dat het niet goedkoop is hier wist ik al, maar op de een of andere manier heb ik er vandaag meer problemen mee.
Ik besluit om af te rekenen en met Steven naar de overkant te gaan om wat eetbaars bij Publix te gaan halen.
Het dondert niet meer zo, maar de regen is er nog wel. Mijn scrapspullen zitten in een papieren zak en betreffen zelf ook grotendeels papier. Dat betekent dat ik nu creatief moet worden. We steken snel over en proberen van afdakje naar afdakje te gaan en het lukt aardig.
Bij Publix kiest Steven voor warme kip en ik neem
een broodje. Voor mij staan twee heren in de rij, maar het vordert niet
zo erg. Dit is Amerika. Er wordt de tijd genomen om een broodje voor je
te maken en dat kost tijd. 15 minuten later ben ik aan de
beurt......"wat voor kaas?", "No cheese, thanks you!". De meneer gaat
verder met het vlees en vraagt daarna nog tweemaal of ik er echt geen
kaas op wil. Hoe moeilijk is het nou?
Ik krijg een hele sub in plaats van een halve. De hele is in de aanbieding en $ 0,70 goedkoper dan een halve sub. Dat is wel grappig!! Een hele is wel teveel, maar we gaan bekijken of hij nog voor een later tijdstip mee kan.
Met de kip, het broodje en een flesje melk verlaten we de winkel. Nog een half uur te gaan voordat Michael weer aansluit. We hebben gezien dat er buiten bankjes zijn in verband met een bushalte en dat vinden wij een prima plek om te gaan zitten. Ze zijn overdekt en aangezien het nog steeds behoorlijk regent is onze keus snel gemaakt.
Het regent een beetje in en we schuiven wat naar voren met onze lekkernijen. Een hele groep musjes komt kijken of wij ook wat willen delen en natuurlijk wil ik dat wel. Gezellig om samen met de musjes het broodje op te eten. De halve sub gaat op met een beetje hulp van Steven en natuurlijk van de musjes.
De rugzak die op de grond staat druipt en ik doe verwoede pogingen om het papier droog te houden. We verhuizen maar weer naar de ingang van Publix en maken gebruik vann de wifi. Gelukkig komt Michael dan aanlopen.
Het is 15.00 uur en we verhuizen naar
Tropicanafield. Vandaag zal het een druk bezette wedstrijd worden en ze
hebben ook maar alvast de prijzen voor parkeren van $15,- naar $20,-
gebracht. We rijden het parkeerterrein op in de regen. Het is nog niet
druk, maar er zijn wel al wat mensen die partytenten hebben opgezet om
daar gezellig onder te zitten en wat te eten.
Michael is weer helemaal happy en besluit de
regen te trotseren en alvast in de rij te gaan staan. Steven en ik
vinden het nog een beetje vroeg. De wedstrijd begint om 18.10 uur, de
deuren gaan open om 16.10 uur en het is nu 15.00 uur. Wij wachten nog
lekker een half uurtje in de auto.
Dan valt het me op dat er al een aardige rij
staat en we sluiten toch maar aan. Ondertussen is het gestopt met
regenen en is de temperatuur (26 graden Celsius) prima te doen.
Steven loopt door de safetycheck en natuurlijk mag ik in de veel langere bagline. Ook daar gaat het vandaag lekker snel en ik sluit aan bij mijn mannen die helemaal vooraan in de rij staan. Er staat al een deur open en we kunnen een blik naar binnen werpen op alle dozen met hoedjes voor de eerste 15.000 bezoekers.
Gelukkig heeft Michael de kaartjes in het hotel geprint en kunnen we zo doorlopen. Natuurlijk nog wel even op de foto met onze hoedjes op. Ik ga deze keer rechtsaf en Michael linksaf. Steven is al ergens ver vooruit. Wel lekker om op mijn eigen tempo door de gangen te lopen. Ik kom Steven weer tegen bij Outback, waar hij broodjes gaat halen. Gisteravond was alles uitverkocht toen hij wat wilde gaan halen. Ze hadden alleen nog frietjes. Nu moet hij er even van genieten.
Met broodje en beker lemonade gaan we de roltrap op voor de tweede verdieping. Vandaag sectie 304, rij L, stoelen 10,11,12. Dat is een behoorlijk eind naar boven. We hebben prima uitzicht, maar je merkt dat de stoelen minder breed zijn en je veel minder beenruimte hebt. Er zijn ook geen bekerhouders, dus in die beenruimte moet ook je drinken staan.
Als ik over de rand naar beneden kijk, zie ik
dat
Michael net een handtekening krijgt van een speler. Ik heb alleen geen
idee wie het is. Steven komt erbij staan en Michael zwaait even. Hij
heeft bij binnenkomst ook nog een echte practice ball gekregen.
Wij eten de broodjes op onze plekken en kijken naar de ball practice van de Mets. Er worden behoorlijk wat ballen het publiek ingeslagen. Waarschijnlijk komt er hier geen bal. We zitten te hoog en achter de thuisplaat.
De voorbereidingen voor de wedstrijd beginnen en we hebben meteen een illusie armer. Steven en ik waren gisteren helemaal verbaasd dat de meneer die de lijntjes trekt, dit zo uit de losse pols doet. Zien we vandaag dat hij gewoon een sjabloon gebruikt. Hahaha, niets uit de losse pols.
Als alles klaar is kunnen we starten. Vandaag wordt het volkslied gezongen door een heel koor. Er mogen vandaag jonge spelers van de little league meelopen met de spelers van de Rays en Evan Longoria heeft twee aandoenlijke jongetjes aan zijn zijde staan. Na het volkslied krijgen wij een handtekening en rennen hard naar papa en mama met hun schat stevig in hun hand geklemd. "Kijk eens wat ik heb gekregen". Het bezorgt ons een glimlach!!
Het is super druk in het stadion. Er worden zelfs nog extra plekken onder de zeilen vandaag getoverd. Er zijn vandaag 31.042 mensen. En daar zijn wij er drie van.
Michael is ondertussen aangeschoven en de eerste slag van Curtis Granderson (Mets)............is een homerun!!! Wow, ze gaan gewoon verder waar ze gisteren geëindigd zijn. Dan komt er nog een homerun en er wordt nog een punt gescored. Drie punten om mee te beginnen. Wat een wedstrijd!
Wij vragen ons af of de Rays dit kunnen overtreffen? De Mets hebben met deze score toch niet al de wedstrijd gewonnen?
En dan maken de Rays vier punten in de eerste inning en staan ze weer voor! Met een homerun slaat Grady Sizemore ook nog John Jaso binnen. Als de honken allemaal bezet zijn slaat Kervin Kiermayer goed en komen twee teamgenoten binnen. Zelf maakt hij een verkeerde stap en gaat neer op het tweede honk. We zijn bang voor zijn hamstrings, maar gelukkig staat hij uiteindelijk weer op. Poeh spannend!! Nu zo houden! (achteraf blijkt dat hij zijn duim geblesseerd heeft bij het vallen en niet zijn knie of hamstrings).
Deze overwinning is van korte duur. In de tweede inning slaat Curtis Anderson weer een homerun en staat het 4-4. Wat een speler. (Hij slaat trouwens homeruns of foutballen merken we de rest van de wedstrijd.)
Ze staan gelijk! Wat een begin van de wedstrijd is dit. Iedereen zit op het puntje van zijn stoel. (Ik moet wel, want anders kan ik niet over de mevrouw voor mij heen kijken.)
Er worden veel honkslagen geslagen en bij elke slag voel je de spanning. Maar het lijkt erop dat deze vliegende start geen vervolg krijgt en er gaan weer veel spelers uit.
Wij worden weer blij in de vierder inning als John Jaso het vijfde punt maakt op een honkslag van Evan Longoria!! Joehoe, we staan weer voor met 5-4.
Ik merk dat ik moe ben en het me moeite kost om de vijfde en zesde inning bij te houden. Dit is ook wel een beetje door de dames voor mij, die veel heen en weer bewegen, en mij daardoor het kijken af en toe lastig maken. Ik heb de hele familie al op foto langs zien komen. Dan heb ik nog het geluk dat het jongetje naast mijn een waar stuiterballetje is. Hij heeft nog geen minuut stil gezeten. In het begin heb ik er niet zo'n last van maar als ik verschuif naar Michaels plek en mijn plek leeg is gaat duwt hij steeds de zitting van de stoel naar beneden en laat m dan weer omhoog klappen. Mijn "niet doen" heeft misschien een halve minuut impact en daana gaan we gewoon door. Gelukkig neemt zijn vader hem even mee en komt terug met een......................SUIKERspin.
Michael is gaan kijken of hij een ijsje kan halen
voor Steven, maar het aantal eetstandjes hier op de tweede verdieping
is te minimaal voor het aantal mensen dat hier zit. Er staan
meterslange rijen.
Vlak voor de zevende inning gaat Steven zelf nog op onderzoek uit en scoort toch nog een dipping dots ijsje. Deze keer in de smaak pepermunt en chocolade. Net alsof je aftereight zit te eten.
Toch probeer ik het spel nog te volgen, maar het spel is duidelijk ingezakt en we zien weinig honkslagen langs komen. Als Michael aan het begin van de zevende inning oppert om naar het hotel te gaan en daar de wedstrijd af te kijken ben ik daar wel blij om.
Dan hoeven we straks ook niet eeuwig op de parkeerplaats te wachten voor we weg kunnen.
Steven vindt het wel jammer, maar kiest ervoor om zijn papa, die moe is, terug naar het hotel te laten gaan.
We lopen op ons gemak het stadion uit en zijn zo
van het parkeerterrein af. Heerlijk!! Op de radio wordt de wedstrijd
nog gevolgd en dat is bijna nog spannender dan in het stadion. De
verslaggevers doen het zo goed , dat je er bij zou kunnen zijn en
je het helemaal voor je ziet.
Nu gaat het echt heel snel en voordat we bij het hotel zijn hebben de Rays gewonnen. Het is nog spannend geweest om de Mets geen punten meer te laten maken.
Als de Rays gewonnen hebben kleurt het dak van het stadion oranje. Dat zien we nu niet in het echt, maar zo was het ook heel mooi.
Op de kamer bijkt de tv niet te werken, dus maar goed dat we het op de radio hebben kunnen volgen.
 |
Plaats / Route | Clearwater - St. Petersburg - Kissimmee |
| Activiteiten | Middagwedstrijd Tampa Bay Rays - Ney York Mets |
Ook dit nachtje was kort. Ondanks dat ik om 00.00 uur gestopt ben met de website en de weg naar bed gevonden heb vinden de buren dat ze een feestje kunnen maken in de gang. Het is een grote groep mensen, die meerdere kamers hebben. De gang is hun huiskamer en daar maken ze dan ook gebruik van. Ik bedenk een paar keer om wat te gaan zeggen, maar besluit om het maar te laten. Ik geloof niet dat het effect zal hebben. Het duurt dan nog wel een uurtje voor ik slaap.
Om 06.00 uur ben ik weer wakker en met mij Michael en Steven. Ik probeer nog even de ogen dicht te doen, maar tevergeefs.
Het is zondag en om 08.00 uur zitten wij heerlijk rustig aan het ontbijt. Niet zo druk als gisteren en we genieten van de rust.
We pakken de laatste spullen in en om 8.45 uur zijn wij startklaar. Ik besluit nog wat foto's van gisteren te ordenen voor de website en dan is het al 9.45 uur.
Met
onze spullen lopen we naar de lift en zien dat Marion en Paul net
binnen zijn. Gezellig, onze honkbaldag kan beginnen!! Van marion krijg
ik nog hele leuke honkbalborders om bij het scrappen te gebruiken.
We checken uit en de bagage kan de auto in. Dan gaan we met z'n allen op weg naar het honkbalstadion. We komen straks terug om de auto van Marion en Paul weer op te halen. Als we met vier of meer personen zijn mogen we gratis parkeren en daar gaan we voor. Dat scheelt $20,-.
We nemen de route via de 19 en komen op 1st avenue weer de mooie huizen tegen, die we gisteren door de regen niet konden fotograferen. vandaag lukt dat wel.
Het is schitterend weer (29 graden Celsius) en binnen een half
uur zijn we bij het stadion. We krijgen een parkeerkaartje en mogen
door rijden. Het plekje onder de boom, waar we eergisteren stonden, is
nog beschikbaar en we kunnen op pad.
Na de controle sluiten we aan in de rij. Michael heeft alweer een plekje vooraan weten te bemachtigen en we staan naast een deur die openstaat en waar een heerlijke koel aircowindje naar buiten wordt geblazen.
Voor we het weten gaan de deuren open en kunnen
we de airco in. Vandaag krijgen kinderen tot en met 14 een give-away,
een soapdispenser van de mascotte Raymond. Steven gaat door voor 14 en
ook Paul mag mee in deze categorie.
Michael krijgt de dispenser van Steven in zijn handen gedrukt en Steven gaat weer op etensjacht.
Er is veel te doen in de hal en aangezien wij als één van de eersten binnen zijn is het nog niet zo druk. Nu kunnen en Michael en Paul op de foto met een TB superheld. Dan krijg ik de dispenser in mijn handen geduwd en gaat Michael handtekeningen verzamelen.
Samen met Marion en Paul loop ik door de hal en
de gangen. We hebben alle tijd. Er zijn veel verschillende mascottes
aanwezig en je kan met hen op de foto. Paul kiest om met Raymond van de Rays op de
foto te gaan.
We nemen nog een kijkje op het veld via de zijkant en kunnen Steven nog niet spotten op onze plekken. Ook Michael zien we niet vanuit deze positie staan.
Als we bij de foodcourt zijn neem ik een lemonade mee en gaan we de lange roltrap op richting tweede verdieping. We hebben vandaag plekken in sectie 315, achter het derde honk. Als we aankomen heeft Steven de plekken al gevonden en zijn gezicht staat op onweer. We zitten precies achter een hekje waardoor niet het hele veld zichtbaar is. Ja, daar moet ik m wel gelijk in geven. Dit is een uitdaging!
We besluiten de mannen de plekken op rij C te geven met het beste zicht en Marion en ik "offeren ons op" en kijken door het hekje op rij B. Zo kunnen we ook gezellig kletsen.
We zien Michael naast de dugout van de Rays zitten en zien de spelers zijn bal tekenen. Hij heeft er al aardig wat verzameld: 36 Richie Shaffer, 49 Kirby Yates, 31 Xavier Cedeño, 11 Logan Forsythe, 30 Erasmo Ramirez, 57 Jake McGee, 16 Kevin Cash, 48 Jim Hickey, 20 Steven Aouza Jr. en 5 Brandon Guyer. Michael probeert ons te spotten, maar wij hebben ons verstopt achter het hekje, hahaha.
Er is geen batting practice vandaag. Blijkbaar gebeurt dat niet bij een middagwedstrijd. Ze hebben tenslotte gisteravond nog gespeeld. Wel wordt er overgegooid. Maar bij honkbal is er altijd genoeg te kijken en nu ook. Het veld wordt klaar gemaakt en de mascottes hebben zich ook verplaatst naar het veld en houden het publiek bezig. Er zijn filmpjes en spelregels op het grote scherm. Je verveelt je geen minuut.
Marion en Paul gaan een rondje stadion doen en kijken wat er te eten is. Ook in de gangen en de foodcourts is genoeg te doen en te zien. Paul krijgt nog een Rays pet van een toeschouwer, waarschijnlijk een Mets fan, en is er helemaal happy mee. Ze zijn ook op de eerste verdieping geweest waar de duurdere plekken zijn. Daar wordt je kaartje ook altijd gecontroleerd. Ze mogen er even een kijkje nemen. Wij hebben er al eens gezeten.
Voordat de wedstrijd begint zien we Michael vertrekken van zijn plek naast de dugout. Waarschijnlijk loopt hij via de foodcourt naar onze plekken. Ondertussen wordt de eerste bal gegooid en staat er een groepje kinderen klaar voor het volkslied. Ze zingen en begeleiden zichzelf met bellen. Een heerlijke versie van het volkslied. Ook vandaag hebben de spelers weer spelertjes bij zich van de little league, die tijdens het volkslied naast hun grote voorbeelden staan en helemaal happy met een handtekening het veld weer afgaan.
Om 13.10 uur is het tijd en de wedstrijd gaat beginnen. Gelukkig slaat Curtis Granderson vandaag niet meteen homerun. De picher van de Rays vandaag is Chris Archer, een van de beste pitchers. Maar zijn start is niet zo best en hij gooit heel wat wijd ballen. Die wijd ballen zorgen ervoor dat er in de tweede inning een aantal honken bezet zijn. Gelukkig gaat het gooien daarna beter en dat heeft meteen effect. De New York Mets weten drie punten te scoren door een goede slag van Juan Uribe en een slag van Daniel Murphy. Dit zorgt voor nog meer aanmoediging van het publiek dat voor de Rays is. Achter ons zit een heel rijtje Mets fans en er wordt heerlijk door elkaar geroepen. Wij hebben er lol in.
Michael is in de eerste innig aangesloten en dropt zijn pinda schilletjes, aangemoedigd en geholpen door Paul, op de hoofden van Marion en mij. Hoe grappig! Ach, de heren hebben lol. Het zal wel mannenhumor zijn. Ik ben meer bezig met de wedstrijd.
Nu is het zaak dat de Rays ook gaan scoren en de drie punten van de Mets achter zich laten. Dan slaat John Jaso Richie Shaffer binnen in de derde inning en staat het 1-3. Gelukkig de Rays komen terug. Nog twee punten te gaan voor gelijk spel!
Tijdens de vierde inning worden er geen punten gescored en ik besluit om popcorn te gaan halen en Steven wil graag een dippin' dots ijsje. De rijen hier boven zijn echter enorm. Om een ijsje te halen moet ik in de rij gaan staan met zeker 30 wachtenden voor me. Dat ga ik niet doen. ik besluit om het een verdieping lager te gaan proberen.
In de foodcourt is het wel druk, maar niet zo druk als boven. Ik vind de popcornstand naast die van de ijsjes. Das mooi!! Bij de popcorn is het wel druk, maar een man of 10 voor me is niet zo'n probleem. Een "kleine" zak popcorn kost $5,- en een navulbare bucket of helmet zijn $10,- of $12,-.
Ik besluit te gaan voor de kleine zak popcorn. Wij komen er toch niet aan toe om de bucket bij te vullen en ik vraag me ernstig af of we de bak in eerste instantie al leeg zullen krijgen met z'n vijven. Dan nog een regular dippin' dots ijsje voor $7,- in de smaak mint chocolate en ik kan weer terug naar de plekken.
Ik heb net de wedstrijd gemist tussen de flesjes en die van de mascottes, maar gelukkig heeft Paul foto's gemaakt. Gemakkelijk dat we nu twee sets foto's hebben. Paul heeft op zijn plek ook net wat beter zicht dan ik, tussen alle stangen door. De zak popcorn blijkt inderdaad meer dan genoeg te zijn voor ons vijven.
In de vijfde inning zorgt Richie Shaffer voor een gelijke stand van 3-3. Een zucht van verlichting gaat door het stadion. We staan weer gelijk!!
Er zijn nog wat situaties die onduidelijk zijn en via video terug worden bekeken, maar uiteindelijk hebben ze dezelfde uitslag die er al was.
Dan is het halverwege de zevende inning. Voordat we de 7th inning strech gaan doen wordt "God bless America" gezongen. Maar de uitvoering gaat bij mij echt door merg en been. Het is een soort opera uivoering en de dame die het zingt kan de noten hoog raken. Dit is niet aan mij besteed.
Gelukkig mogen we dan de 7th inning stretch doen en meebleren met "Take me out to the ballgame". Vandaag niet te hard bleren, want Marion fimt nu en laat ik het nu niet overstemmen met mijn valse gezang.
We gaan verder met de zevende inning en dan.................slaat Richie Shaffer een homerun!!!!! We staan voor met 4-3!! Het stadion is uitzinnig en iedereen staat te juichen!! De kans is nu aanwezig dat we winnen.
Ondertussen staat het bord van Kanes al op 10 K's, net als gisteravond. Als er een speler "uit" gaat komt er een K in beeld. Als er tien K's zijn kan je je kaartje inleveren bij de meubelzaak Kanes en krijg je een coupon om een gratis sub bij subway te halen. Dit is ons echter teveel moeite, maar er zullen genoeg kaartjes ingeleverd worden.
Nu is het zaak om de stand zo te houden en het is nog heel spannend of de Mets nog punten scoren en dan valt de laatste beslissende "uit" in de 9e inning. Rays win!!!!! Ook leuk voor Marion en Paul, die vorig jaar een wedstrijd gezien hebben waar de Rays verloren hebben.
We blijven nog even zitten en Michael zet de gebruikelijke start in om bekers te zoeken. De bekers met refill mogelijkheid zijn voorzien van een Rays opdruk en leuk voor de club de Braves, waar Steven en Michael spelen. Tegenwoordig zijn het schaarse producten, want er liggen er weinig. Misschien drinken de mensen, tijdens de recessie, wat minder en nemen ze niet navulbare bekers. Met de inhoud van die niet navulbare bekers kan ik ook de hele wedstrijd doen hoor. Zo klein zijn ze niet.
Dan worden we naar beneden gestuurd door de beveiliging en maken nog een rondje om het veld. Zo kunnnen we nog kijken naar spelletjes op het veld en de kinderen die over de honken mogen rennen. Dat deed Steven ooit ook eens.
We missen net dat Richie Shaffer overgoten wordt
met een ton van het drankje Gatorade. Heerlijk plakkerig. Dit gebeurt
altijd met "the man of the match" en dat was hij vandaag!!
Hij startte de wedstrijd als "designated hitter" in plaats van pitcher Chris Archer en heeft daarna alleen maar punten gescored. Normaal worden zulke jonge spelers niet ingezet als designated hitter omdat het veel stress oplevert. Richie Shaffer heeft zoveel discipline dat hij het aankan.
Als we langs de fishtank komen nemen we even een kijkje. De stingrays hebben het nu weer rustig. Tijdens de wedstrijd kan je ze gaan aaien. Er staat altijd een enorme rij. Ooit zijn we met Steven gaan aaien en toen durfde hij niet. Nu vindt hij het niet meer interessant.
Steven is ondertussen naar de auto gelopen. Zijn
pijnlijke teen begint vooral op te spelen als hij langzaam moet lopen
en dat gebeurt als hij met ons mee moet lopen, omdat wij veel om ons
heen kijken.
Als we bij de ingang zijn besluit ik ook naar de
auto te gaan zodat Steven in de airco kan zitten. Op dit moment is het
weer heet buiten, zo'n 35 graden.
Marion, Paul en Michael gaan nog even naar de shop voor een magneet en een pin. Niet veel later sluiten ze aan en gaan we op pad.
Tijdens een middagwedstrijd verdeelt het publiek zich gelukkig veel meer na afloop. De families blijven spelletjes doen en de kids gaan honken lopen. Hierdoor kost het niet heel veel moeite om van het parkeerterrein af te rijden. We kiezen er ook voor om niet met de stroom mee te rijden, die de 175 of de 375 op gaan om zo op de snelweg 275 uit te komen. We rijden onder de 275 door en pakken de 19 naar Ulmerton road waar ons hotel is.
Bij het hotel nemen we afscheid van Marion en Paul en gaan weer op weg naar Kissimmee. Het was echt een super gezellige dag zo met elkaar. Onze Tom laat ons weer de 19 opgaan, maar de afslagen die hij daarna aangeeft zijn er niet. We besluiten dan maar op de 19 te gaan tanken. Via de 694 komen we daarna weer op de 275, met een kleine omweg. Meestal na een wedstrijd staat de brug naar Tampa helemaal dicht en nu dus ook. Wij sluiten aan in de file en rijden op de derde baan. Ineens zie ik het nummerbord van Marion en Paul en als we langs hun auto rijden zie ik ze zitten. Ze zien ons niet. We rijden twee banen verder en ze denken dat we ver voor ze rijden omdat Paul nog even naar de wc is geweest bij het hotel.
Als je bij Tampa aan de kust woont heb je ook geen slecht stulpje!!
Pas na Tampa rijdt het verkeer weer door. Gelukkig maar, want we zijn allemaal erg moe en dit file rijden is voor Michael een behoorlijke inspanning.
Halverwege de rit begint het te druppelen en zien we een wat vage regenboog. Ergens moet het dus nog heel zonnig zijn. De bui wordt helaas alleen maar erger en we zien echt niets meer door de voorruit. Echt een Floridiaanse regenbui. De auto's doen hun alarfm lichten aan en gaan langzamer rijden. Zo zijn ze zichtbaar. Wij doen dat ook. Ik ben zo blij dat ik niet hoef te rijden. De weg is echt niet meer zichtbaar.
Maar aan alle regen komt een eind en zo ook aan deze en voor we in Kissimmee zijn is he weer droog.
Terug bij het huis laden we de spullen uit en eten wat. Het is iets na zevenen als we aankomen.
Michael heeft al voorgesteld om er morgen maar een rustige dag van te maken en lekker uit te slapen. Daar hebben ook Steven en ik wel oren naar.
Ik probeer mijn weblog te schrijven, maar mijn computer wil vandaag niet meewerken. Eerst slaat hij helemaal vast en vervolgens is hij ineens uit. Het hele verhaal wat ik al geschreven heb is weg. Ik heb het niet op kunnen slaan. Ik verbaas me over deze acties van mijn computer en vraag me af of het komt door de adware en de pop ups waar ik last van heb. Als ik op internet kom (en het maakt niet uit via welke browser) stroomt de bladzijde vol met adevertenties van Cloudscout. Zo lang deze advertenties naar boven komen ligt mijn computer stil. Het maakt alles dan ook heeeeeel langzaam en laat ik het dan maar niet hebben over de irritatie en frustratie die het oplevert.
Ik laat mijn gekochte antivirus programma bijna dagelijks lopen, maar dit zijn programaatjes die meekomen met een site en die niet gezien worden als virus. Steven besluit me te helpen en zoekt uit hoe je Cloudscout eraf kan krijgen. We downloaden een anti malware programma en laten dat lopen. Alles bij elkaar loopt het meer dan een uur. In eerste instantie komt er weinig uit, maar bij de heuristische analyse zien we ineens 64 bedreigingen langs komen. Poeh he, das veel. Helaas kan je niet zien vanuit welke website deze bedreigingen zijn gekomen, maar ze gaan er nu af en het werkt.
Ondertussen is het alweer na twaalven en kan ik mijn blog niet meer afmaken. Gelukkig werkt mijn computer weer beter, maar thuis moet ik m toch nog even door onze computerman na laten kijken. Cloudscout is er nog steeds, maar wordt nu geblokkeerd.
Als je de blog van Marion en Paul ook wil lezen over vandaag dan vindt je die hier.
 |
Plaats / Route | Kissimmee |
| Activiteiten | weinig |
Als ik vanmorgen mijn ogen open doe is het het bijna negen uur. Wow, ik had het blijkbaar nodig om wat uurtjes te maken. Normaal is mijn interne klokje allang afgegaan. Ik blijf nog tot 09.30 uur liggen en ga dan naar beneden. Michael is er ook net uit en Steven komt nog wat later.
Ik scrol wat rond op internet en lees wat verslagen. Dan is het tijd om de blog weer bij te werken en ik moet wel even terug halen wat er gisteren gebeurd is. De details van de honkbalwedstrijd komen langzaam weer terug en met behulp van de website van de Rays kom ik er helemaal uit.
Michael besluit om lekker te gaan shoppen rond een uurtje of één. Steven en ik passen hiervoor. We zijn gewoon moe, na twee korte nachten. We spreken af om wel lekker vanavond wat te gaan eten en Michael komt om een uurtje of zes terug.
Dan komt de grote uitdaging om alle foto's van
gisteren te ordenen en natuurlijk ook die van eergisteren. Het zijn
veel foto's en ondertussen kan ik alle honkbalfoto's moeilijk uit
elkaar houden.
Ondertussen hang ik een wasje op en stop er weer
ééntje in de wasmachine. Michael stuurt af en toe wat t-shirts door
voor Steven, maar dit zijn niet de shirts die Steven graag wil hebben.
Hij wil leuke teksten, maar absoluut geen Minions en al helemaal geen
koekiemonster!
Rond zessen is Michael weer terug. Hij heeft een shirt gekocht en wat plastic kubussen waar je de honkballen in kan doen. De bal met de handtekeningen moet wel een mooi plekje krijgen en ik vermoed dat hij op Stevens kamer thuis gaat komen. Hij heeft al een plank voor de honkbalspullen vrijgemaakt.
We gaan eten bij Chili's en Steven heeft al bedacht wat hij dan gaat eten. Michael neemt een salade, ik een biefstuk met frietjes en mais en Steven empenada's. Gelukkig zijn ze niet zo heet als we dachten.
Natuurlijk moet het geliefde toetje besteld worden en de heren verorberen dat in no time!! Er zit nog wel hete chocolade binnenin. Doesn't matter!!
Na het eten genieten we even van de schitterende lucht en gaan door naar de Nike clearance store. We vinden allemaal schoenen en Steven zelfs twee paar. Vandaag geldt de tax free nog steeds. Dat is een meevallertje!
Nu nog een brood halen bij Publix en om 9 uur zijn we weer terug bij het huis. Alle dagen zijn nu weer helemaal bijgewerkt.
 |
Plaats / Route | Kissimmee - Sanfort - Orlando - Kissimmee |
| Activiteiten | Central Florida Zoo and Botanical Gardens |
Gisteravond hebben we besloten om vandaag naar Busch Gardens te gaan. Het leek mij niet zo'n goed idee met het zicht op de moeheid van ons allen. Steven wil er zo graag naartoe dat we ingestemd hebben.
Vanochtend worden we laat wakker voor ons doen. Om 7.45 uur doen we onze ogen open en Michael pas om 8.30 uur. Steven heeft hem eerder proberen wakker te maken, maar hij gaf aan dat hij te moe was.
Ik besluit dat Busch Gardens dan maar een dagje moet wachten. Dan gaan we iets anders doen vandaag, dat niet de gehele dag in beslag zal nemen. Wat Steven betreft mag het geen winkelen zijn.
Er komt vanalles langs: golfen, Orlando Eye, Boktower Gardens. Als we al in de auto zitten, tegen het middaguur, wordt het besluit genomen: we gaan naar Central Florida Zoo & Botanical Garden! Ik heb dit nog niet aangegeven omdat ik weet dat Michael niet zo van dierentuinen houdt. Maar ook hij is gelukkig enthousiast. Dan vinden we ook nog een coupon voor $2,- reductie per persoon.
Op naar Sanford! Dit is zo'n 50 minuten rijden. Prima te doen. Via de 535 draaien we de I4 op, maar hij staat redelijk vast. Het is niet eens meer spits! Langzaam worden we meegevoerd met de stroom auto's totdat we weer lekker door kunnen rijden. Vlak voor Downtown staan we weer even stil. Een aanrijding en met een mooi woord hier: fender bender. Dat vind ik zo leuk klinken. Blikschade in het Nederlands is meteen weer zo'n dooddoener.
Bij de vierde afrit van Sanford mogen wij van de
I4 af en draaien bijna meteen de weg naar het parkje in. Het is een
klein dierenpark en dat zie je ook aan de prijs van $ 16,50 en daar
gaat bij ons nog $ 2,- af. Na 15.00 uur kan je zelfs voor $ 10,95 naar
binnen. Je moet daarbij wel rekening houden dat het park om 17.00 uur
sluit.
Het is warm vandaag (bijna 39 graden Celsius) en we nemen veel drinken het park in.
Bij het kopen van de kaartjes kan je nog een ritje in de trein doen en een rondje caroussel. Wij houden het bij het dierenpark ;-).
Als we naar binnen lopen zien we de ziplines boven onze hoofden. Dat kan dus ook nog. Er is een heel lang traject ziplines aangelegd. Niets voor mij, ik word al bang op zo'n zwabberbruggetje, maar Steven vindt het best interessant. Dat is iets voor een volgende keer.
Ik krijg meteen complimenten voor mijn nieuwe
schoenen van iemand. Leuk!! Natuurlijk hebben we allemaal onze nieuwe
schoenen aan.
In de Miami Zoo hebben we twee jaar geleden het giraffen voeren gemist en dat lijkt me nu zo leuk. We nemen dan ook meteen het pad naar de giraffen.
De dierentuin is leuk opgezet met houten paden. Op veel van de planken staan inscripties. Je kan waarschijnlijk tegen betaling zelf iets op een plank laten zetten. Dit idee gebruiken ze natuurlijk al lang in Disney, maar dan op de tegels bij Magic Kingdom of de plaatjes bij Epcot. Het ziet hier erg leuk uit.
De gieren zitten te wachten op de foto. Alle hokken zijn hier van gaas en soms is het moeilijk fotograferen. Vanwege het middaguur en het de heetste tijd van de dag zijn er ook een aantal dieren die slapen.
Ondertussen geniet ik van alle bloemen en planten in deze grote botanische tuin. Ook hier staan bordjes bij met namen.
Gelukkig trekken de pecari's en everzwijntjes zich niets aan van de temperatuur en hobbelen er lekker op los in hun hok. De overbuurman, een reuzenschildpad, bekijkt alles vanuit de deur van zijn onderkomen. Wat een geweldig beest is dat!
Dan zien we de giraffen al. Ze liggen lekker in de schaduw van de bomen. Aan de andere kant van hun hek loopt een cheetah onrustig heen en weer.
Michael en Steven willen de giraffen niet voeren. Nou, ik wel!! Ik koop 3 blaadjes kool en ga klaar staan met mijn lekkernij. De eerste giraffe is een hele verlegen giraffe. Hij bekijkt het eerst van een afstandje en komt steeds wat dichterbij. Wow, hoe machtig is het om die grote beesten zo dichtbij te zien komen. Ik merk nu pas hoe lang deze beesten zijn en met mijn 1,58 m moeten ze wel verdomd ver bukken.
De giraffe doet of hij een hapje wil gaan nemen en trekt dan zijn hoofd weer terug. De benjamin van 2 jaar wil best even wat proeven hoor en als de andere giraffe een stapje naar achter doet komt hij wel even alle blaadjes kool eten. De lange, wat blauwige tong, wordt gebruikt bij het eten en ik vind het echt machtig!! Jammer dat hier zo snel weer een einde aan komt.
Gelukkig nog genoeg leuke beesten te zien en we gaan weer verder.
Wat ons wel opvalt is dat alle eettentjes dicht zijn. Dit park is blijkbaar in het weekend op zijn top. Dan is alles open en zijn er veel shows en activiteiten.
De neushoorn zit vandaag achter een hekje. Zijn verblijf wordt gerenoveerd. Maar er is een shovel weggezakt en die moet eerst weer uit de kuil getrokken worden.
Ik vind de tamarin aapjes echt geweldig. Wat een leuke beestjes. Ze klimmen in het gaas en gluren van bovenin naar je. De rest van de apen hangen wat of doen een slaapje.
Ook de stekelvarkens hebben wat verkoeling
gezocht. Hun overburen zijn echter in volle vaart. De ottertjes plonzen
wat af in het water. We zien ze steeds maar langs schieten en rondjes
draaien. Daar kan ik nog wel een tijdje naar kijken.
Onze 15-jarige heeft vandaag wat minder geduld en
wil de trail gaan doen. Ik kies ervoor om achter hem aan te gaan.
Michael gaat eerst nog even kijken bij de amfibieën en komt daarna
achter ons aan.
Het pad leidt ons tussen grote bomen door. Zo schitterend! Er komen volgend jaar ook nog zwarte beren in het gebied dat nu nog leeg is. Ik neem aan dat er een klein hekje omheen gebouwd zal worden.
Tussen de bomen is het wat koeler en we genieten van de natuur. Aan de andere kant van het pad komen we bij de gators en krokodillen. Hoe ik mijn best ook doe, ik kan er echt geen ontdekken. Dan ziet Michael ineens een staart onder het riet. Hij heeft zich verstopt!
De slangen, in het herpetarium, zijn super te
fotograferen. Wat een mooie kleuren hebben ze en sommige zijn heel
actief en glijden voor je langs. Ik ben echt nog nooit zo lang tussen
de reptielen geweest. Meestal interesseren ze me niet zo. Vandaag vind
ik ze op de een of andere manier heel intigrerend.
Jammer genoeg slaapt de luiaard en is niet goed zichtbaar. Hij hangt gelukkig wel ondersteboven.
Eigenlijk is het al ver na lunchtijd en geven onze magen dat aan. Er is niets open. Alleen een ijskraam waar ze cones hebben. Hier zijn wij niet zo dol op. Dit is geschaafd ijs (kraanwater en dus gechloord) waar je zelf een smaakje aan toe mag voegen. Het smaakt naar die ijsje waar je de siroop uitzuigt en dan alleen nog ijs zonder smaakje over hebt en dan met ee chloor smaakje.
We proberen ons geluk in het winkeltje. Daar hebben ze alleen maar snoep en hele mooie stenen. Die spaart Steven en hij zoekt er vier uit. Op de kaartjes die erbij zitten staat wat het zijn en ze geven informatie over de stenen. Helemaal leuk!
Buiten de winkel staan geitjes, een lama en een alpaca, een kameel en koeien. Je kan voer kopen om de geiten te voeren. Vandaag is dit minder in trek bij Steven.
Michael blijft lekker even op een bankje zitten als Steven en ik nog een rondje maken door het park. In het binnenrondje komen we nog een paar macaws tegen die lekker in de koelte van een ventilator zitten. Eentje is in slaap gevallen en wij verbazen ons dat hij niet van de tak afvalt, waar hij op zit.
Bij het naar buiten lopen gaan we nog even bij het insectenhuis kijken waar de spinnen en kakkerlakken zitten. Voor die laatsten hoef je hier echt niet naar de dierentuin!!
Het is een leuk park! We hebben plezier gehad en gaan lekker lunchen bij Toojay's in Downtown Orlando (East Colonial Drive).
Na een half uurtje zetten we onze auto naast het restaurant. Rond het middaguur heb je hier vaak een lange wachttijd, maar rond 15.00 uur is dat niet meer aan de orde.
Het is wel jammer dat ze een nieuwe aangepaste kaart hebben, want mijn favoriet staat er niet meer op. Dan maar een steak met rijst en groenten. Steven neemt de Philly Cheese steak en Michael een salade.
Het smaakt prima! Michael neemt nog een kijkje bij Ross. Wij niet, want we hadden Steven beloofd niet te gaan winkelen. Nu is Ross ook niet mijn winkel. Dan zetten we de terugweg naar Kissimmee in.
De I4 is geen goede keuze in de spits en we kiezen van John Young. Wel veel stoplichten, maar geen filerijden. Rond zessen komen we aan bij het huis. Het ziet er heel dreigend uit, maar er is nog steeds een stralend zonnetje.
 |
Plaats / Route | Kissimmee - Tampa - Kissimmee |
| Activiteiten | Busch Gardens |
Vandaag ben ik weer helemaal in mijn ritme gelukkig en om 8.30 uur zitten we al in de auto richting Tampa. Busch Gardens, wat ons doel is vandaag, opent om 9.30 uur en het is een rit van anderhalf uur. Steven wil er graag vroeg zijn om in de Cheetah Hunt, zijn geliefde achtbaan te kunnen.
Rond tienen komen we bij Busch Gradens en nemen maar weer de preffered parking om dicht bij het park te parkeren. Als we naar de ingang lopen zien we een man op stelten en Michael stelt een low five voor.......uhuh, een very high five wordt het. Eentje waar Michael aanzienlijk voor moet springen. hahahahaha.
Eenmaal binnen gaat de route meteen richting Cheetah Hunt. Als we door Marokko lopen maak iik nog wat foto's. De natuur in dit park is schitterend en zeker daar.
De Cheetah Hunt geeft 45 minuten wachttijd en Michael en Steven gaan kijken wat de Quick Que kaartjes kosten. $35,- p.p. is toch wat veel voor een paar attracties. Dus de 45 minuten gaan in. We hebben hier vooraan in het park internet en Michael kan me aangeven wanneer ze de achtbaan ingaan.
De Cheetah Hunt is gemaakt met de cheetah in het achterhoofd. De Cheetah Hunt gaat in een paar seconden naar een snelheid van 48 km per uur. Daarna gaat hij 31 meter omhoog om met een snelheid van 97 km per uur een afdaling te maken van 40 meter. Deze attractie is zeer geliefd en ook altijd erg druk.
Michael geeft aan dat ze derde zijn voor het karretje en ik begin te tellen......de eerste zitten ze niet in.......in de tweede ook niet.....maar in de derde, vierde en vijfde ook niet. Ik heb ze vast gemist en de twijfel slaat toe of ik bij de foto´s moet gaan kijken. Ik besluit nog één karretje af te wachten en ja..........daar zitten ze in!!
Ik sta nu al een uur lekker in het zonnetje en begin langzaam te smelten. De temperatuur ligt rond de 35 graden en er is een vochtigheid van 99%, wat de gevoelstemperatuur lekker opdrijft. Ik ben dan ook al aardig wat vocht kwijt.
De koelte van de winkel verlicht het een beetje. Het nadeel van Bisch Gardens is wel dat er in het hele park nergens airco is, gelukkig wordt er wel koude lucht naar binnen geblazen wat voor een zacht briesje zorgt.
Als de foto in beeld komt verbaas ik me over de gezichtsuitdrukking van Steven. Dit is zijn favoriete attractie en nu kijkt hij zo bang? Dan komen ze aanlopen en als ik vraag of het erg eng was krijg ik een grote grijns. "Het is gelukt!", Steven trekt voor elke camera een bang gezicht vandaag. Natuurlijk wil hij het resultaat van zijn actie even zelf zien.
Op naar de volgende achtbaan, de Montu. Gelukkig staat hier maar een rij van 15 minuten. Deze achtbaan is 46 meter hoog en bereikt een snelheid van 97 km per uur, waarmee je door twee loopings en meerdere bochten raast.
Ook hier is het smeltgehalte hoog. Ik doe net alsof ik in een heerlijk koud briesje sta en ondertussen plakt de rugzak volledig aan mijn t-shirt en rug vast.
Tussen de planken door zie ik Michael en Steven staan. Ik schreeuw de longen uit mijn lijf, maar wordt overstemd door de achtbaan en het praten van honderden mensen. Ze kijken niet op of om. Nu weet ik wel ongeveer wanneer ze langs komen.
Dan zie ik ze komen op de eerste rij. Dat is bij deze achtbaan een hele pittige, want hij gaat meteen met een rotvaart naar beneden en hij is "floorless". Ondertussen begint het te regenen, alleen druppels, maar die zorgen bij een achtbaan met deze snelheid voor een andere gevoel dan bij mij op de grond.
Steven komt helemaal beduusd uit de achtbaan..............hij heeft de foto gemist!! Ik kan hem gerust stellen dat in deze achtbaan geen foto gemaakt is. Gelukkig, dan is het goed.
De temperatuur zorgt ervoor dat we echt toe zijn aan een ijsje. Maar ze hebben geen ijsjes voor kleine meisjes. Ik ben niet zo'n ijseter en een ijsje drupt na drie likken al op de grond en op mij. Ik besluit af en toe een hapje mee te eten van Michaels frozen lemonade en dat is erg lekker!
De druppels vallen nu iets harder. We kunnen er nog steeds doorheen lopen, maar de camera is er niet zo van gecharmeerd. We wachten even tot het iets minder is en ondertussen worden de ijsjes opgegeten.
Na een paar minuten gaan we weer verder en lopen "Edge of Africa" binnen. Hier zijn de dieren. De stokstaartjes blijven echt altijd leuk. Wat zijn dat toch grappige dieren.
Ook de leeuwen zijn geweldig mooie beesten en we staan vlak bij ze, aan de andere kant van het glas. De hyena loopt rond met een stok in zijn bek. Geen idee wat dat voor doel heeft.
Steven is wat ongeduldig en alvast vooruit gelopen naar het nijlpaard. Hij komt terug met de mededeling dat het daar veeeeel te druk is en we beter door kunnen lopen. Ok, dan maar!
Het is alweer na twaalven en de show gaat zo beginnen in het restaurant. Dat vinden Michael en Steven geen goed idee. De show hebben we al gezien en het eten in dat restaurant is niet echt aan ons besteed. We kunnen beter doorlopen naar het restaurant bij Sheikra.
Onderweg nemen we nog een kijkje bij het "animal care center", waar regelmatig televisie opnames gemaakt worden tijdens operaties. Nu is er niets te doen.
Het druppelt nog steeds en we lopen gewoon tussen de druppels door. Via het Pantopia gedeelte, Congo en Jungala komen we in Stanleyville bij het restaurant Zambia Smokehouse waar Michael en ik kiezen voor een salade en Steven voor beefbrisket. Het is in dit deel van het park heerlijk rustig en we genieten buiten onder een parasolletje van onze lunch, met de Sheikra op de achtergond.
Om ons heen dartelen allemaal ibissen en eekhoorntjes in de hoop dat er wat valt. Een van de mensen van het restaurant loopt dan ook continu met een plantenspuit rond. Heel grappig en ook noodzakelijk bij een man als Michael, die per ongeluk, wel eens wat laat vallen.
Na de lunch wil Steven heel graag een waterattractie in. Aangezien de Tidal Wave nog steeds in groot onderhoud is wordt het de Congo River Rapids, de wildwaterbaan. Michael besluit dat ze eerst in de Stanley Falls Flume gaan, waarbij je in een boomstam een traject aflegt en dan naar beneden suist. De wachttijd lijkt hier, bij nader inzien, toch te lang en Michael voelt zich ook niet helemaal happy. Michael geeft aan dat hij lekker binnen in de koele lucht gaat zitten bij de tijgers zodat Steven de wildwaterbaan in kan.
De wachttijd is hier 40 minuten en ook hier weer zet mijn smeltgehalte verder in. Het is moeilijk om te traceren waar Steven is in de rij als hij zijn papa van 1,92 m niet bij zich heeft. Gelukkig zie ik hem in een band stappen en kan mijn positie bij de rivier innemen.
Er is bijna niemand die bij de waterkanonnen staat. Dat is mazzelen voor Steven en met een miezerig straaltje komt hij er hier dan ook droog vanaf. Hij is deze keer helemaal niet doorweekt zoals de andere keren. Hij is zelfs zo goed als droog gebleven. Typisch!
Maar de wraakactie moet natuurlijk ook nu ingezet worden en voor $6,- aan kwartjes worden andere mensen wel behoorlijk nat gespoten en wij hebben aan de kant weer zo'n verschrikkelijke lol.
Het is nu toch tijd om te gaan kijken hoe Michael zich voelt en als we bij de tijgers komen is hij weg. Owh, hoe gaan we elkaar nu weer vinden? Duur bellen voor € 2,75 per minuut? Net als ik mijn telefoon wil pakken komt hij binnen gelopen. Hij was even naar de wc.
Met z'n drietjes lopen we naar de volgende achtbaan, de Kumba. Deze achtbaan is 44 meter hoog en haalt een snelheid van 97 km per uur. Hij heeft aardig wat loopings en kurketrekkers. Michael voelt er nog steeds niets voor om erin te gaan, dus gaat Steven in z'n eentje. Ik ga achter de hekjes staan om hem te spotten en na een kwartier komt hij langs. Ook nu mis ik Michael als vlaggetje. Steven gaat in zijn grijze schirt op in de menigte.
Lachend komt hij weer naar de foto kijken. Het bange hoofd is weer gelukt!
Ik wil nog even tijgers kijken en Michael en
Steven wachten binnen op mij. Als ik mijn rondje heb gedaan sluit ik
bij hen aan. Ik ben volgens Michael nu echt teveel gesmolten en moet
eerst maar
even opdrogen.
Hahahaha, dat lukt echt niet met zo'n rusteloze tiener die geen spelletjes kan spelen op zijn telefoon, omdat de wifi te slecht is. De wifi wisselt in het park, soms hebben we verbinding en meestal niet.
Dus hobbelen we naar de Orang Oetangs. In eerste instantie lijkt het hok leeg, maar ineens verschijnt er een mannetje dat zijn eten naar een beschut plekje meeneemt om het daar lekker liggend op te eten.
Genoeg gekeken en door, vindt de tiener. Het is nu toch echt tijd voor de funnelcake. Als Steven inn de rij staat om de funnelcake te halen vindt Michael een beschut plekje waar we lekker kunnen zitten. De funnelcake is behoorlijk bestrooid met poedersuiker en als ik erin probeer te prikken stuift de suiker op. Hahahaha, dat heb ik altijd met poedersuiker. Steven geniet van zijn lekkernij en deelt af en toe een hapje met ons. Voor ons is dit prima.
De Sheikra staat vandaag niet op de to do list van Steven en we lopen verder richting uitgang en gaan bij de Lori Landing naar binnen. We hebben al heel lang geen lori's gevoerd en dat is toch wel weer eens leuk. Helaas, het is broedseizoen en dan eten de lori's niet. Ze zijn dan geweldadig.
Binnen zien we ook weinig lori's, die zitten allemaal tussen de bladeren. Gelukkig zijn er wel nog lepelaars en andere vogels die voor ons blijven zitten. Na een paar mooie foto's gaan we de kangoeroes proberen.
Het is natuurlijk dezelfde tijd als vorige week, dus ze zullen wel weer allemaal in slaap zijn. Het valt mee, er zijn er een aantal op de been. En die ene, die zo lekker op zijn rug kan slapen......die ligt weer heerlijk op zijn rug!!
Dit keer kopen we maar geen voer en kijken alleen maar. Het is warm en zelfs de emu is er lekker bij gaan liggen. De dieren in de vijver hebben het wel allemaal erg naar hun zin. Er zitten ook eenden met een blauwe snavel. Heel apart!
In de winkel ziet Steven nog een mooie steen voor
zijn verzameling en dan komen we tot zijn grote schrik weer in de
Motown liedjes uit.
Dat zat niet in Stevens planning. Als wij vooraan gaan zitten, gaat hij maar op zoek naar een blauwe slushie. Dat verzacht de pijn een beetje als je het laatste liedje nog moet aanhoren omdat het nog niet afgelopen is. Hahaha.
In de auto op de terugweg worden we lekker droog geblazen en rond zessen lopen we het huis binnen.
 |
Plaats / Route | Kissimmee |
| Activiteiten | shoppen bij de Florida Mall en The Loop |
Vanochtend zet ik nog de laatste foto's op de blog. Dat is gisteren niet meer gelukt. Zo'n super warme dag haalt aardig wat energie weg. Daarna lees ik het gastenboek. Daar genieten we altijd erg van. Dank jullie wel voor alle leuke reacties!
De rest van de ochtend doen we lekker rustig aan en rond half twaalf starten we het rondje shoppen. Steven heeft nog wat spullen voor honkbal nodig en natuurlijk willen we wat nieuwe humor t-shirts scoren. Hij is weer gegroeid en kan er wel een paar gebruiken.
We starten dan ook bij Sears in de Florida Mall. Sears staat altijd garant voor leuke t-shirts. Ze hebben er ook best veel, maar bijna alles is Starwars of Minions en die staan niet op Stevens lijstje. Hij vindt één leuk t-shirt, twee trainings shirts en een korte broek. Voor Steven is dit erg veel, zeker in zo'n korte tijd.
We hebben lol over de Amerikaanse kleding. De kleine jongetjes die al vroeg in pak gestoken worden en de meisjeskleding die net over de top gaat. Wat ons betreft dan.
Aangezien Sears echt zo'n beetje alles verkoopt
maak ik nog wat foto's van de grote wasmachines en de hoge, maar wel
heel comfortabel, uitziende bedden.
We lopen nu de mall in en gaan gezellig lunchen
bij de foodcourt. We volgen de weg via de automatische piloot en
stuiten tegen een muur waar de foodcourt was. Tjonge, waar hebben ze
die nu verstopt.
Een stukje verder blijkt er een gloednieuwe foodcourt te zijn. Hij heet nu dan ook Dining Pavilion. Het ziet er hier schitterend uit en de meeste vertrouwde eetstands zijn er nog. Michael gaat dan ook meteen in de rij staan bij "Charleys Philly Steaks". Ik loop nog een rondje en besluit bourbon chicken te nemen met rijst en groenten.
Naast mij zitten twee mannen verschrikkelijk te genieten. Dit is toch echt de lekkerste Philly Cheese Steak die ze kennen.
Onderweg naar het dining pavilion hebben we gezien dat er nu ook een "Dick's sporting goods" is en daar worden de heren heel blij van. Na het eten gaan we dan ook die kant op.
Er zijn echter ook dingen die niet gewijzigd zijn in de Mall en als we "Old Navy" tegenkomen, moet daar natuurlijk wel even geshopt worden. Michael gaat lekker winkelen en laat Steven en mij in de gang achter in de zitjes. We maken gebruik van de gratis wifi van Old Navy en hebben het best naar ons zin. Ik app heerlijk even met zuslief in Nederland. Michael heeft ook wat shirtjes gescored en is ook blij.
Bij Dick's stappen we meteen tussen de honkbalspullen. Een walhalla voor Michael en Steven. Jammer genoeg vinden ze niets wat nog op het lijstje staat.
Als we tussen de softbalspullen door lopen kleurt onze wereld meteen roze. Jeetje zeg, zo is het wel heel erg een meisjeskleur. Alhoewel.....Michael speelt ook softbal.
Achterin de zaak staan geweren. Ik verbaas me wat je er allemaal kunt kopen. Voor $350,- loop je de zaak uit met een geweer. En je wil niet weten wat er allemaal aan munitie ligt. Hier kan dat allemaal zomaar. Ik kan me nog goed herinneren dat onze Walmart pistolen en geweren verkocht, maar gelukkig zijn die uit het assortiment gehaald.
Natuurlijk lopen we ook nog even door het golfgedeelte om schoenen te kijken, maar Michael vindt niets naar zijn zin. Ik loop ondertussen even naar de wc. Nou ja.....even, de halve Mall door en dan in een rij van 20 wachtenden. Gelukkig loopt het redelijk snel door.
Als ik terug kom hebben Michael en Steven lekker een Icee gehaald bij Edy's. Dus heeft Michael een mooie rode tong en Steven een blauwe.
Met de icee's in de hand lopen we verder naar de M&M winkel. Dit is echt een winkel om blij van te worden, behalve van de prijzen. Wat wil je nog meer, een winkel met vrolijke kleuren die naar choclade ruikt. De beste combi die je kan hebben.
Ik zwaai nog even naar een M&M die rond loopt en geniet van de kleurenpracht en ook van de uitdrukkingen die de M&M's op de verschillende artiekeln hebben. Ik moet toegeven: hier zit een super concept achter!
Natuurlijk maak ik een foto van "Michael" zonder "Kors" en we kijken stiekem even naar de prijzen. Poeh, iets te hoog voor ons.
Op de terugweg naar Sears komt ook Steven langs zijn geliefde winkel "Game Stop". Hij vindt hier een nieuw 3DS spel en gebruikt zijn vakantiegeld om dit te kopen. Dit is eigenlijk de eerste keer, op wat stenen na, dat hij wat koopt deze vakantie. Bij de gebruikte spellen kan hij deze keer niets vinden.
Als we buiten komen is het zwaar bewolkt en zien we dat het geregend heeft. Een prima dag om te gaan winkelen dus.
We steken Orange Blossom Trail over om naar "Ross, dress for less" te gaan. Daar hebben ze goedkoop honkbal spikes. "Michaels" is ernaast, maar ik wacht even op de "Michaels" in het winkelcentrum "The Loop".
Steven vindt helaas geen schoenen, maar wel een sportbroek.
Nu is het dan toch echt tijd om naar "The Loop" te gaan. Dit vind ik altijd een gezellig winkelcentrum. Via Orange Blossom Trail rijden we weer naar het zuiden. Onderweg zien we het nieuwe winkelcentrum met de "Hobby Lobby". Leuk!!! Die gaan we zaterdag doen, dan kan Steven bij het softbalcentrum gelijk wat ballen slaan bij de batting practice. Daar staat zo'n slagmachine.
Michael zet de auto tussen Ross, Sports Authorithy en Michaels in. Het druppelt alweer, maar we kunnen er prima doorheen lopen.
Bij Michaels is de scrapbookafdeling wat uitgedund en ze hebben de spulletjes van Heidi Swapp niet meer. Ik zoek 6 papiertjes uit voor het Griekenlandboek van mijn zus en neem nog wat mesjes mee voor mijn snijapparaat. Daar laat ik het bij. Bij de wolletjes vind ik een leuke regenboogbol voor weinig, die ook in mijn karretje verdwijnt. Dan ga ik op onderzoek naar stofjes en veertjes voor de gehaakte poppen van Fantigurumi. Deze fantasiebeestjes hebben toch mijn aandacht getrokken.
Met een klein laagje in mijn kar sta ik te wachten op de kassa als Michael en Steven binnen komen. Ze gaan even een broodje eten en koffie drinken bij "Panera Bread". Dit is helemaal mijn zaak, Hier hebben ze heerlijk brood en echt stokbrood. Niet van dat slappe brood van de supermarkten hier. Dit is echt een aanrader om te gaan lunchen!!
Ik heb niet zo'n behoefte aan een broodje en schuif alleen aan om wat te drinken. Buiten regent het nu hard en ik heb het plastic zakje met scrappapier op zijn kop gehouden tegen het nat worden.
Steven is helemaal blij. Hij heeft spikes en hardloopschoenen gekocht en Michael wat shirts. Nu alleen nog sokken.
 |
Plaats / Route | Kissimmee |
| Activiteiten | Magic Kingdom |
Vanmorgen zijn we al voor 9.00 uur op pad. Als we tien minuten onderweg zijn merk ik dat min fototoestel nog op de tafel in het huis ligt. Het verlengstuk van mijn arm vergeten, hoe dom is dat!! Ik overweeg om foto's met mijn mobiel te gaan maken, maar dat is toch echt niet te vergelijken met mijn fototoestel met een super optische zoom (60 x). Dus er zit niets anders op om te bekennen dat ik echt heel stom ben.
Michael en Steven vragen wat ik wil en ik wil echt mijn fototoestel. Dat vinden ze geen probleem en we maken een U-turn op de Osceola Parkway om het toestel op te halen. Ik baal er wel erg van. We hebben drie fastpassen geregeld waarvan de eerste om 9.50 uur ingaat. Verzetten is geen optie, omdat die er afgelopen dinsdag ook al niet meer was.
Mijn toestel ligt inderdaad op me te wachten en we gaan weer snel op pad. Gelukkig is de weg naar Disney niet lang via de Osceola Parkway zijn we in no time op het Disney terrein. Normaal nemen we een andere weg, waar we blindelings weten welke kant we op moeten, maar nu is het bordjes volgen. Prompt missen we de afslag en zijn we bijna in Animal Kingdom. Ook een leuk park, maar niet het doel van vandaag.
Het duurt voor ons gevoel dan ook erg lang voordat we weer kunnen omdraaien. En dan die automabilisten voor je die als slakjes over de weg gaan. pfffffff.......nee hoor, hoezo frustratie, hahaha!
We kopen snel een parkeerkaart en rijden naar het "heroes" parkeerterrein. Dat is mazzel, we mogen parkeren bij Aladin en dat is het eerste parkeerterrein. We staan ook nog eens op rij 42, vlak achter de invaliden. Mooi, we hoeven nu niet aan te sluiten bij de grote menigte die op het treintje staat te wachten, we gaan lekker lopen. Ook nog beter voor ons. Het is nu 9.50 uur, de start van de fastpass. Gelukkig blijft hij een uur open staan.
We willen eigenlijk met de monorail naar Magic
Kingdom, maar dat hebben meer mensen bedacht en de rij staat tot
helemaal onderaan de helling. De keuze is nu snel gemaakt en we gaan
mee in de stroom naar de boot. Meteen na ons worden de mensen achter
ons tegen gehouden. Ze moeten wachten op de volgende boot. Joehoe, we hebben mazzel!
Wij mogen nog lekker op deze boot en zijn best snel aan de overkant, waar Magic Kingdom voor ons opdoemt. Ik ben zo door de tassen- en kaartjescontrole en ons avontuur kan beginnen. We zijn meer dan op tijd voor onze fastpass.
Op het plein vind ik twee glunderend mannen met een waterijs. Dat kunnen ze nu wel gebruiken op deze warme dag.
Via Mainstreet lopen we richting kasteel en er is alweer veel te zien. Zo gezellig!! En met het muziekje dat klinkt moet je echt wel mee dansen en zingen. Dit is Disney!! Hier worden we blij van!!
Via Adventureland lopen we Frontierland in en daar is onze eerste fastpass attractie al, Splash Mountain. We lopen de gewone rij voorbij en zitten met vijf minuten in de bootjes.
Ik besluit mijn gewone toestel gewoon te gebruiken en bij de watermomenten weg te stoppen. Eerst krijgen we een duik naar beneden.
Wat een heerlijke attractie is dit. Je hebt veel te kijken en het is heel mooi gemaakt en dan.........duikt het bootje met een rot vaart naar beneden. Joehoe!!! Ik steek één hand omhoog en gebruik er eentje om mijn fototoestel veilig te stellen. Dat is maar goed ook, want het water klots aan mijn kant het bootje in en mijn rechterkant is nat. Maar het toestel en mijn telefoon zijn droog.
Het is ook wel lekker afkoelen in deze warmte en we kunnen er weer even tegen. Voor we bij het einde zijn mogen we nog even genieten van Broer Konijn en vrienden.
Ondertussen is het 10.45 uur en onze volgende
fastpass gaat zo in. We lopen door Frontierland naar Tomorrowland, waar
Buzz Lightyear woont.
Voor Buzz Lightyear's Space Ranger Spin staat best een rijtje mensen die de fastpass ingang in willen. We sluiten netjes aan, zoals we geleerd hebben. Toch gaat het binnen best snel en ook hier zitten we snel in de wagentjes.
Ik zit naast Steven, die zijn best doet om zijn score zo hoog mogelijk te krijgen. Ook Michael zit er zo in. Ik.......wil leuke foto's en schiet tussendoor in het wilde weg. Terwijl Michael en Steven zich concentreren om op hun doel te schieten, schiet ik plaatjes. Heerlijk!
Ik eindig dan ook onderaan met 48.000, terwijl Steven 153.600 heeft. Dat is heel hoog, want hiermee overtreft hij ook de 95.800 van Michael. Wij hebben een hele blije tiener!
Nu hebben we nog wel even voor onze laatste
fastpass ingaat en we doen lekker een ritje met de "Peoplemover". Dit
treintje rijdt door de meeste attracties in tomorrowland en geeft
achtergrondinformatie.
We zien dat de caroussel of Progress ook geen wachttijd heeft en gaan daar een kijkje nemen. Het is echt al tijden geleden dat we dit gedaan hebben. We gaan hierbij door de jaren heen en nemen een kijkje wat de technologie doet in de 20e eeuw.
We starten rond de eeuwwisseling om vervolgens van 1920, naar 1940, naar nu te gaan. Leuk gedaan en leuk om te horen, hoe de techniek zich ontwikkeld.
Nu is eindelijk Space Mountain aan de beurt. Een achtbaan die Steven nog nooit gedaan heeft en waar hij nu toch echt wel zenuwachtig van wordt. De wachttijd voor deze gewilde attractie is 125 minuten en de fastpassrij is ook best lang. Ook wij staan even in de rij voor we in de raketten mogen stappen en dan gaan we voor onze rit door het donker.
Achter mij zit Michael te joelen (en irritant dat
dat is) tot hij een plotselinge bocht maakt en het joelen over gaat in
een aantal vloekwoorden en gekreun. Deze bocht was nu niet echt lekker
voor zijn rug en de rest van de rit blijft het behoorlijk stil.
Steven en ik genieten wel erg van de rit. We zien niets en wachten de bochten en butsen en afdalingen af. Ik heb zelfs een moment dat ik los kom van mijn zitting. Door de rugzak tussen mijn benen kon de stang niet helemaal strak afgesteld worden. Gelukkig kan ik er niet uit. Steven moet zijn bril vasthouden, die niet strak genoeg op zijn neus zit.
Aan het einde van de rit heist Michael zich uit
de raket en heeft duidelijk pijn. We maken niet eens meer een foto van
ons fotomoment in Space Mountain.
In de winkel staan massagestoelen en we hopen dat dit voor Michael wonderen zal doen samen met wat pijnstillers. De overige snelle en achtbaanachtige attracties zijn uitgesloten voor de rest van de dag.
Het gaat wel weer en we gaan wat eten bij ons favoriete restaurant "Cosmic Ray's Starlight Cafe" Niet omdat ze er lekker eten hebben, maar omdat de muziek er zo lekker is (music of the 50's). Gezongen door Tommy Eclipse.
Het eten is echt amerikaans: burgers, gefrituurde kip en friet. De enige salade die ze hebben is een Griekse salade. Ik ben geen fan van dit eten en houd het bij frietjes. Alleen Steven is blij met een burger.
Ondertussen zijn we aangekomen bij Fantasyland. We wandelen gezellig langs de draaiende kopjes van de Mad Hatters Tea Party. De nieuwe achtbaan van de zeven dwergen raast ons voorbij. Dat ziet er wel interressant uit, vinden Steven en ik. Maar een snelle blik op de wachttijd van 80 minuten laat ons snel de keuze maken om deze attractie maar over te slaan. Je kan er momenteel ook geen fastpass voor krijgen.
Het nieuwe gedeelte is nu wel af. De laatste keer dat we hier waren was het in de maak. De mooie fontein van Gaston hebben we wel al een keer gezien.
Een andere nieuwe attractie is die van Ariel: Under the sea, journey of the little mermaid. De rij van 30 minuten durven we wel aan.
Binnen stappen we in een schelp, die ons door het verhaal van "de kleine zeemeermin" leidt. Het is heel mooi gemaakt, zelfs Steven is onder de indruk. Hij was vorig jaar niet te spreken over de attractie van Nemo, die ongeveer gelijk is aan deze.
Op dit tijdstip van de dag (14.00 uur) is het
overal druk en is het park aardig vol. We gaan eens kijken of we nog
een fastpass kunnen halen. Helaas kan dit niet meer via de app, maar
wel nog bij de fastpass stands. Er is zo'n stand bij "Philharmagic" en
we kiezen voor een fastpass voor "The Haunted Mansion" om 15.00 uur.
Michael heeft het nodig om even te gaan zitten.
Voor een tiener is zitten een een dergelijk park niet zo'n optie en
Steven en ik gaan naar de 3D film Philharmagic, waar zo goed als geen
rij staat.
Achter ons staat een spaanstalig gezin met een klein jongetje, dat genoeg heeft van het wachten en daarom lekker rondjes rent. Alleen is dat wel precies voor de deuren, die zo dadelijk open gaan. Zijn vader haalt m regelmatig voor de deuren weg en we horen hem zeggen dat het jongetje "aqui"moet blijven. Maar het is niet dwingend en als ik de leeftijd van het jongetje zou hebben zou ik het ook nog eens proberen. Gelukkig staat hij niet bij de deuren als ze open gaan.
Michael zit lekker buiten op een bankje te genieten van alle mensen die langs komen. Het is er best wel warm zo in het zonnetje. We besluiten dan ook maar richting het spookhuis in Liberty Square te gaan. Als we daar aankomen is het nog net geen tijd voor de Fastpass.
Steven wil heel graag nog schieten bij de "Frontierand Shooting arcade". Daar zijn we nu toch in de buurt en we zullen de tijd op die manier overbruggen. Maar als we richting de arcade lopen zien we de afzettingen voor de parade van 15.00 uur al klaar staan. Mijn eerste gedachte is dat we na het schieten niet meer over kunnen steken om naar het spookhuis te gaan. Ik laat het los, we zien wel.
Steven heeft altijd veel plezier in het schieten en kan het dan ook best wel aardig. Schieten interesseert mij veel minder en ik ga eens kijken of de parade er al aankomt. Op de plek waar we staan is nog heel veel ruimte bij de touwen. Goed om te onthouden.
We kijken meestal geen parade omdat Michael en Steven hier niet zoveel mee hebben, maar we moeten nu toch wachten en ik sta in de aanval met mijn fototoestel.
Steven komt melden dat hij een rondje gaat lopen en om 15.30 uur weer terug zal zijn. Niet lang daarna besluit ook Michael een rondje te gaan lopen.
Prima, ik focus me nu helemaal op de 'Disney Festival of Fantasy Parade" en hij is leuk. Het kleine meisje naast mij wordt helemaal enthousiast en gilt heel hard dat ze Belle en het Beest ziet. Het duurt ook nog wel even voor ze ook voor onze neuzen staan en dan hoor ik haar gegil niet meer en geniet ook van wat er langs komt.
 |
Plaats / Route | Kissimmee |
| Activiteiten | Shoppen bij Hobby Lobby en balletje slaan bij batting cages |
Michael heeft weinig geslapen vannacht vanwege zijn rug en we laten hem slapen. Dan heb ik vanmorgen lekker tijd om de website af te maken.
Gisteren vielen mijn ogen letterlijk dicht en ben ik lekker in bed gaan liggen. Vandaag dus nog een verhaaltje schrijven en de foto´s uitzoeken. Dat is best wel een pittige omdat ik 650 foto´s heb. Eerst maar even alles doorlopen en de slechte weg gooien. De binnenfoto´s bij attracties zijn altijd moeilijk omdat jij beweegt en de poppen bewegen. Het is dus best nog wel een werkje.
Ik heb net de foto´s verkleind (dat gaat foto voor foto) en gestart met het uploaden (dat gaat ook foto voor foto) op de website als Michael aangeeft dat we toch om 12.00 uur wat kunnen gaan doen. Oeps, dat betekent nog even douchen voor mij en aankleden. De website moet nog even in de wacht.
In een stralend zonnetje rijden wij naar het nieuwe winkelcentrum met de "Hobby Lobby", "The Croslands". Steven gaat vandaag met mij mee en Michael gaat winkelen bij "Ross, dress for less", "Marshalls" en een winkel die hij nog niet kent: "Academy sports + outdoors".
Deze Hobby Lobby is nieuw en we gaan op zoek naar een zitplaats voor Steven. Die vinden we in een bankje achteraan in de winkel. Steven gaat daar lekker zitten met zijn DS en zijn nieuwe spel.
Ik ga terug om een karretje te halen en begin dan maar gewoon vooraan in de winkel. Daar begin ik tussen de (nep)bloemen en ze hebben hier echt alles wat je kan bedenken aan plantjes. Op de een of andere manier beland ik dan in het bruidsgedeelte, waar je alles kan krijgen van tiara's tot huwelijksbogen. Ik kijk mijn ogen uit. Ook het nepfruit en nepeten voor op tafel ligt gewoon in de schappen.
Dan ben ik aangekomen op de wolafdeling. Helemaal mijn ding. Deze winkel is echt een walhalla. Ik kan er nog wel even blijven. Veel wol is in de aanbieiding, maar ik moet denken aan het gewicht van de koffer en wat heb ik nodig. Bij menig bolletje bedenk ik of ik het wel nodig heb en leg het daarna toch maar weer terug. Dan kom ik bij een wol die ik niet ken: Scrubby van Red Heart. Er hangt een patroon bij en een proeflapje. Jemig, deze wol is heel hard, het lijkt wel een schuursponsje......haha dat is het dus ook. Wol om een schuurlapje mee te maken. Ik twijfel, hij kost $4,50, maar het unieke ervan wint. Er valt een mooie oranje bol in mijn karretje, om de zak van 12 oz opvulspul (die ik echt niet kon laten liggen voor $3,99) te vergezellen.
 |
Plaats / Route | Kissimmee - Lake Wales - Kissimmee |
| Activiteiten | Bok Tower Gardens |
Gisteren heeft Michael een nieuwe rugzak gekocht voor $20,-, een goede deal. Onze oude rugzak heeft het tien jaar erg goed gedaan, maar begint allerlei ouderdomskwaaltjes te krijgen. Zo zijn de tussenwanden aan de binnenkant kapot en heeft de rits losgelaten. Ik moet er echt aan geloven om hem weg te doen en dat gaat met pijn in mijn hart.
Ik hevel alle spulletjes over naar de nieuwe rugzak en zeg de oude vaarwel. Hij mag niet meer terug naar Nederland. De nieuwe gaat vandaag mee naar Bok Tower Gardens in Lake Wales.
Om 10.30 uur vertrekken we en worden verrast door het felle zonnetje, dat bijna pijn aan onze ogen doet. Top, mooi weer!! We kunnen!!
Het is een klein uurtje rijden naar Lake Wales en we draaien via de I4 de US27 op. Het haalt wat herinneringen op omdat we ooit een huis gehuurd hebben aan de US27 in Davenport. Maar alles was voor ons gevoel vanuit deze plek ver en tegenwoordig is Kissimmee onze thuisbasis.
De US27 heeft niet veel te kijken. Wat winkels en wat hotels, maar matig en ik verbaas me hoe hotels het in de middle of nowhere blijven doen.
We rijden langs de afslag naar Legoland en dan zijn we er bijna. We passeren het bord "Bok Tower Gardens" en vlak daarna doemt een poortje voor ons op. Waar is het parkeerterrein? Het geeft wat vraagtekens en we rijden door tot aan het poortje. Dit blijkt de ingang te zijn, waar we de kaartjes kunnen kopen.
We kiezen voor de combo kaartjes zodat we de
tuinen en het estate kunnen bezichtigen. Er wordt ons verteld dat we
nog 1,5 mijl moeten rijden voordat we bij het visitorscentrum zijn en
daar krijgen we een plattegrond van het park.
We rijden tussen de sinaasappelboompjes door en zien in de verte al de singing tower, waar het carillion elk half uur speelt. Ook de Amerikaanse vlag wappert ons tegemoet.
Bij het visitorscentrum wordt ons verteld dat er aardig wat "under construction" is en deze nieuwe stukken zijn volgend jaar af. Daarom moeten we even omlopen naar "Pinewood Estate".
Als we willen kunnen we bij het visitorscentrum nog een film bekijken en een tentoonstelling. Wij gaan lekker naar buiten.
Het Pinewood Estate is open van 12.00 uur tot 15.00 uur en aangezien het nu 11.45 uur is besluiten wij het huis als eerste te gaan bekijken.
Pinewood Estate was het winterhuis van van Charles Austin Buck van 1932 tot aan zijn door in 1945. Buck kocht 7,59 acres land in 1930 en liet de tuin aanleggen. Het design van de tuin zou de leidraad zijn voor de bouw van zijn huis. Het huis is bewoond geweest tot 1967 en in 1970 gekocht door Bok Tower Gardens.
De mevrouw bij het visitorscentrum heeft aangeraden eerst de tuinen van het huis te gaan bekijken. Deze tuinen zijn uiteindelijk de leidraad geweest bij het bouwen van het huis en als je eerst om het huis heen loopt is de bouw van het huis logisch.
De weg naar het huis is al erg mooi, maar de tuinen van het huis overtreffen alles. Hoe schitterend zijn deze aangelegd en waar je ook kijkt, overal zie je wat anders.
De tuin aan de voorkant van het huis heeft schitterende in vorm geknipte bomen. Ze zijn omringd door grote bomen met mos en goed bijgehouden struiken en bloemen. Wij vinden het nu al prachtig. Hoe zal het uitzien als we in een ander jaargetijde gaan kijken?
Als we om het huis heen lopen komen we bankjes en trappen tegen met mozaiek tegels. Het geeft een heel zuidelijk accent aan het huis. De tegels doen mij denken aan Marokko.
De andere kant van het huis laat een echt grote tuin zien waar een gezin zich prima kan vermaken.
De tuin is omrings met prachtige bomen en schitterende borders met bloemen waar de vinders van bloem naar bloem vliegen.
De tuin eindigt in een klein watervalletje, dat je al van verre hoort kletteren.
Een bochtje verder zien we de serre, waar je heerlijk in de schaduw kan zitten. Maar wij gaan via een sprookjesachtig poortje weer naar de voorkant van het huis.
We zijn nu nieuwsgierig geworden naar de binnenkant van dit huis met 20 kamers. Bij de deur staat een bordje dat je moet bellen.
De deur wordt geopend door een mevrouw die ons boekje over het huis geeft en verteld over de geschiedenis. Dat het huis gebouwd is door de heer Buck, niet te verwarren met de bouwer van de toren, de heer Bok. In het Engels liggen deze klanken veel dichter bij elkaar dan in het Nederlands en haar verhaal is dan ook doorspekt met spellen van B U C K en B O K. Wel grappig!
Ze verteld ook over de hal, de deuren en de tegels. Nergens in het huis zijn de tegels en deuren hetzelfde. We moeten goed opletten en om ons heen blijven kijken.
Sinds de bouw van het huis zijn er maar drie aanpassingen gedaan: er is airco ingebouwd, de badkamers zijn gemoderniseerd en er is een lift gemaakt.
We mogen met onze gekregen boekjes zelf door het huis lopen, maar ook naar de verhalen van de aanwezige vrijwilligers luisteren.
In de hal kijken we naar twee grote gesloten deuren en als de rechter deur open gaat zien we dat de deur vele malen groter is dan de deuropening daarachter, die leidt naar een wc.
Dan gaat de linkerdeur open en ook daar is een kleinere deuropening die ons via een klein trapje de keuken in laat gaan. Hier staat de volgende vrijwilliger die ons meldt dat het oorspronkelijke servies vervangen is door een reproductie.
We lopen door naar de zeer grote eetkamer waar vroeger een kamerscherm een afscheiding met de keuken vormde zodat het personeel gemakkelijk in en uit kon lopen. Hier is ook één van de drie open haarden in het huis.
Via de gang en de werkkamer van Buck komen we in de zeer gezellige tuinkamer/ loggia. De grote openslaande deuren naar de tuin vallen op. Ze zijn al niet meer open geweest sinds 1930 en ze klemmen. Ze worden niet meer geopend omdat ze niet weten of ze dat aankunnen. De kamer heeft een prettig licht van buiten en een gezellige zit met banken en een open haard.
De volgende ruimte betreft de woonkamer/ muziekkamer. Wat hier opvalt is dat de kasten ingebouwd zijn in de muur en zo geen sta in de weg zijn. De ruimte is groot en werd regelmatig gebruikt voor feestjes. Er staat een piano uit 1917 en een gezellige zit met de derde openhaard.
Via een wenteltrappetje worden we naar de slaapkamer van Buck geleid. Deze trap werd dan ook alleen door hem gebruikt en was verboden voor zijn kinderen en kleinkinderen.
Boven aan de trap vinden we de slaapkamer,
badkamer en kleedvertrekken. Buck zat graag in bad en heeft dan ook
geen douche. Het kleedvertrek bevat een deur naar de gang.
De volgende slaapkamers betreffen slaapkamers voor gasten en hebben een walk-in kast en prive badkamers. Gasten hadden de mogelijkheid om te bellen voor bediendes.
We zien nog een slaapkamer die uitzicht heeft op de fontein en de slaapkamer van dochter Lucy.
Dan kunnen we via de trap weer naar beneden en eindigen we in de morgenkamer waar Buck graag zijn krantje las.
Michael zwerft nog ergens door het huis en Steven en ik gaan buiten lekker op een bankje zitten. We zitten aan de kant van de openslaande deuren van de loggia en kijken uit op het fonteintje. Het is hier buitengewoon lekker vertoeven, we hebben hier geen last van de warmte.
Een kwartiertje later sluit ook Michael weer aan en gaan we op zoek naar de Bok Tower. De zingende toren laat elk half uur het carillion horen en om 13.00 uur een concert van 20 minuten. Je hoort deze muziek door het hele park.
Tussen de bomen door zien we de grote toren al en bij de eerste blik zie je zijn weerspiegeling in het water.
Dichtbij gekomen ziet de toren nog mooier uit, met gouden deuren en een mooi aangelegde vijver met grote vissen.
Het concert van 13.0 uur is begonnen en we herkennen "Waltzing Mathilda" en "Amezing Graze". OP een bankje in de schaduw blijven we een tijdje luisteren.
Als we om de toren heen lopen komen we op een soort picnicplek met grote eiken en een geweldig gezicht over het landschap.
Hier houden de eekhoorn ons gezelschap en durven aardig dichtbij te komen. Gelukkig blijven het wilde dieren en kan je ze niet aaien.
Ik vind de super grote waterlelies in de vijver geweldig en blijf er dan ook een tijdje naar staan kijken.
Door de werkzaamheden zijn er aardig wat paden afgesloten en wij bewandelen de paden met de houtsnippers tussen de bomen door. Ook hier zien we vele planten en bloemen.
Steven heeft al een paar keer aangegeven dat het allang lunchtijd is geweest en dat we toch echt richting eetgelenhed moeten gaan. Via de tussendoorpaden komen we dan ook weer bij het visitorscentrum uit.
We realiseren ons wel dat we nu naar beneden lopen en als we straks het laatste stukje park willen doen we weer omhoog mogen.
Het Blue Palmetto Cafe heeft een aardige kaart. Ik kies voor een salade, Michael een fruitsalade en Steven een broodje. Ik wil eigenlijk een soepje en google (met de gratis wifi) even wat voor soep ze hebben omdat ik het woord niet ken. Maar een linzensoep is niet wat ik graag zou willen.
Het eten smaakt prima en Steven maakt de lunch af met een ijsje. Niemand heeft nu nog zin om weer naar boven te lopen en het laatste stukje park is ook niet het meest interessante stuk.
Op de heenweg hebben we gezien dat we vlakbij "Spook Hill" zijn. Een weg waar de zwaartekracht anders werkt dan normaal. Op internet wordt het volgende aangegeven:
 |
Plaats / Route | Kissimmee |
| Activiteiten | inpakken en batting cage |
Het idee is om vandaag de koffers eerst in te pakken, daarna honkballen te slaan en dan lekker wat gaan eten. Onze laatste dag houden we heerlijk rustig.
Ik ben vroeg wakker, maar ga na een half uurtje toch nog even in bed liggen. Heerlijk, ik heb de tijd aan mijzelf. Na een lekker rustig ontbijt en een check van Facebook en het gastenboek (allemaal super bedankt voor het meeleven met onze vakantie) ga ik toch maar met de koffers beginnen.
We hebben alle aankopen en verzamelde spullen op
een tafel gelegd en die verplaats ik langzaam naar de koffers. Alle
folders en kaartjes etc zorgen voor best nog wel wat koffervulling.
Ik realiseer me dat ik niet eens goed weet wat mijn aankopen zijn geweest. Na het shoppen heb ik ze neergelegd en niet meer naar gekeken. Zo ook mijn papieren zak van Whim so Doodle. Deze is niet meer open geweest en ik weet niet eens of het papier de regenbui overleefd heeft.
Gelukkig heeft tegenwoordig al het papier een extra randje waar het merk op staat en zat het papier zo in de zak dat dit randje de grond en dus ook de natheid heeft geraakt. Het ziet er allemaal nog prima uit.
Voor de liefhebbers heb ik mijn aankopen nog op foto gezet. Ik heb 5 bollen wol gekocht, wat stofjes en drie zakjes veertjes.
Ik pak ook de handbagage in en ruim de afwasmachine uit die we alvast hebben laten draaien.
Nu is het voor mij ook even tijd om te ontspannen
en ik ga lekker met mijn haakwerk voor onze grote tv zitten en zet
"Bones" op.
Om een uurtje of half vier begint het vreselijk te plenzen en onweren. Oeps, we wilden om 16.00 uur ballen gaan slaan. Doordeweeks is het softbalveld pas op dat tijdstip open, maar waarschijnlijk blijft het vandaag dicht met een blik op het weer. Ook onze tweede optie minigolf valt nu letterlijk in het water.
We amuseren ons een tijdje bij de voordeur om naar dit geweldige schouwspel te kijken. Hier in Florida klettert de regen echt met zo'n geweld naar beneden, dat de straten vaak meteen blank staan. Daarnaast hebben de huizen geen goten en klettert al het water zo van het dak af. Af en toe zien we een lichtflits voorbij schieten gevolgd door de donder.
Gelukkig duren buien hier meestal niet lang en houdt de regen weer even snel op als hij begonnen is. Dan gaat het zonnetje weer schijnen. Nu kunnen we wel lekker droog wat gaan eten. We besluiten om weer eens een nieuw restaurant uit te proberen en vandaag wordt het de "Cracker Barrel Old Country Store". Dit restaurant is ook op de 192 en dat is lekker dichtbij.
Buiten heeft het restaurant een veranda met leuke
schommelstoelen en er lopen wat eenden rond. Een gezellig sfeertje. Er
maken best wel wat mensen gebruik van de stoelen om nog even na te
praten na het eten.
Als we naar binnen lopen staan we ineens in een heel leuk winkeltje met vanalles en nog wat. de ingang van het restaurant is dan ook in deze winkel.
We krijgen mooie plekken aan het raam. Ik moet wel een beetje wennen aan de opzet, want het is een grote ruimte met allemaal tafels. Maar het heeft wel wat gezelligs en overal aan de muur hangt wel wat.
Bij elk gerecht mag je hier 3 sites bestellen en de gerechten zijn niet duur. We zijn nu toch wel heel erg geïnteresseerd in wat we gaan krijgen.
Ik besluit dat ik vandaag toch de "baked potatoe" ga bestellen en neem een 8 oz sirloin met rijst, salade en een baked potatoe. Steven neemt een catfisch met mais, worteltjes en brocolli en Michael een salade en sweet potatoe fries.
Er staat een leuk spelletje op tafel om je te vermaken tijdens het wachten.
Het duurt niet lang voor we de gerechten hebben. Ik krijg er een flesje saus bij voor over mijn steak, maar vind dat een beetje jammer van de smaak. Ik laat het sausje dan ook lekker staan.
Bij het eten krijgen we ook wat scones met jam.
Met z'n drieën lukt het om alle borden leeg te krijgen. We helpen elkaar wel wat. En we hebben echt heel erg lekker gegeten voor erg weinig geld ($42,-). Dit is zeker een restaurant waar we nog wel eens terug willen komen.
Al is het alleen maar voor dat verschrikkelijk leuke winkeltje, waar we nog een tijdje doorheen dolen.
Nu nog even naar Walmart voor
verpakkingsmateriaal voor de honkbalknuppel van Steven die mee gaat.
Hij kan in de honkbaltas, maar zal beschermd moeten worden tegen butsen
als er straks met de tas gegooid wordt.
Omdat we dichter bij de 535 zijn dan de Walmart
op de 192, gaan we naar die op 535. Daar komen we niet heel vaak en
moeten dus even zoeken waar hier de afdelingen zitten met spullen die
we nodig hebben. We besluiten daarom maar een rondje te maken.
Michael stuit natuurlijk meteen op zonnebrillen en daar zit een zwakte.........en nog meer zonnebrillen. Ook de honkbalafdeling kan niet worden overgeslagen en via de game afdeling, waar we Steven terug vinden, komen we uiteindelijk bij de afdeling met verpakkingsmateriaal.
Dan gaat er nog een zoektocht in naar een verjaardagscadeautje met een Amerikaanse vlag erop. Maar verder dan een beker met een vlag gaan we niet komen. De Amerikanen verkopen veel vlaggen, maar geen artikelen met hun eigen vlag erop.
Eenmaal buiten zie ik nog net de schitterende lucht met de ondergaande zon voordat ik in de auto stap. Hoe mooi is dat! De heren hebben er geen oog voor en zitten al lang in de auto.
Het was een heerlijk ontspannen dag, deze laatste dag in het huis in Kissimmee.
 |
Plaats / Route | Kissimmee - Miami - Londen Heathrow |
| Activiteiten | Naar huis |
En dan is onze laatste dag alweer aangebroken. Wat zijn die drie weken snel gegaan. Maar aan de andere kant is het ook wel weer fijn om naar huis te gaan.
Als ik wakker ben realiseer ik me dat dit de
verjaardag is van mijn schoonvader. Hij zou vandaag 80 jaar worden en
heeft dit net niet meer gered. Hij is twee weken voor onze vakantie
overleden. Ik hoop dat hij weer samen is met mijn schoonmoeder. Hij zit
in ieder geval in onze harten.
We
hebben geen haast aangezien we het huis pas om 11.00 uur hoeven tge
verlaten en we vanavond pas om 21.00 uur vliegen. We ontbijten
dan ook heerlijk rustig. Dat gaat nog net want we hebben nog net genoeg
boterhammetjes en beleg voor
het ontbijt en dan zijn werkelijk alle etenswaren op. We barsten wel
nog van het water en frisdrank.
Nu kunnen alle laatste klusjes starten. De bedden afhalen en alvast een wasje aanzetten, de afwasmachine voor de laatste keer laten draaien. De ijskast leegmaken en een deel van het water in de koelbox doen. Alles wat nog zwerft in tassen stoppen. En dan het belangrijkste: de koffers nogmaals wegen nu alles erin zit.
Owh, beide koffers komen net onder de 50 oz uit. We hopen dat de weegschalen op Miami International Airport ons ook gunstig gezind zijn.
Als alles klaar is trekken we om iets voor elvendan toch de deur dicht van het huis en hangen de sleutel weer in het kluisje. Dit was het weer voor dit jaar. Met een stralend zonnetje boven onze hoofden gaan we op weg naar Miami International Airport.
Vlak voordat we de Turnpike (tollweg) opgaan tankt Michael nog voor een aantal dollars zodat we genoeg benzine moeten hebben om in Miami te komen. Genoeg benzine, alle spullen bij ons en goede zin zijn de ingrediënten om er een leuke dag van te maken.
Het rijdt lekker door en rond een uur of één is het tijd voor de lunch en we stoppen we bij een service plaza om wat te eten. Net na het uitstappen verkijkt Steven zich op een stoeprand en zwikt zijn enkel om. Nu zijn Stevens enkels al jarenlang zijn zwakke punt. Onder luide aanmoedigen van ons loopt (voor zover dat gaat) hij door. Hij moet nu zijn enkel in beweging houden.
In de plaza eten we lekker een broodje om vervolgens de reis weer voort te zetten.
Je ziet veel gekke dingen in Amerika, maar een auto vol gebouwd met camera's is voor ons ook helemaal nieuw.
Als we Miami naderen neemt Michael een verkeerde afslag. Op zich geen probleem. We hebben tijd genoeg en de navigatie pikt het vanzelf wel weer op. Alleen die benzinetank is iets wat ons allemaal wel bezig houdt. We hebben genoeg benzine om in Miami te komen, maar of er ook genoeg benzine is voor een detour?
Wij rijden nu op de I75 richting Miami en nergens
wordt het vliegveld aangegeven. Als we dan ook nog de US 27 opgaan
vraag ik me af of de navigatie wel goed werkt. Het plaatje van het benzinetankje in de
auto is ondertussen veranderd in geel en wil niet meer aangeven hoeveel
mijl we nog kunnen rijden. Dat geeft geen lekker gevoel.
We vertrouwen nu maar op de navigatie die aangeeft dat het nog 2 mijl is. Dat moet lukken, maar gaan we goed?
En dan................ zien we vanuit het niets de borden: Rental
Car return. Oh gelukkig! Er valt iets van ons af!
We maken nog grapjes dat we zo in de garage stil komen te staan vlak voordat we bij Alamo aankomen. Diep van binnen hopen we dat dit niet zal gebeuren.
En dan zijn we er! Zucht! We hebben de tank echt leeg gereden. Nu kunnen we er grapjes over maken.
Steven zet onze koelbox naast een prullenbak,
waar al een andere koelbox staat. Het duurt niet lang voordat het
personeel van Alamo ons dankbaar is voor de koele flesjes water uit de box. Na een check of ze nieuw zijn worden ze meegenomen.
Op ons gemakje lopen we naar de MiaMover, die ons naar het vliegveld brengt en dan is het nog bordjes volgen naar American Airlines.
We kunnen zelf inchecken, maar om een vage reden geeft het apparaat ineens aan dat we om assistance moeten vragen. Natuurijk is de dame, die hier een minuut geleden nog stond, iets anders gaan doen en kan Michael wapperen met zijn hand tot hij een ons weegt. Dan maar iemand gaan halen en dan is het inchecken in 1 minuut gepiept.
Als we nu de koffers inleveren zijn we klaar en dat is een paar meter verder. Als we dan bij de band staan met onze boardingkaarten wordt er verbaasd gekeken. De honkbaltas mag niet zomaar op de band. Tja, de automaat had daar een aparte tag voor moeten uitspugen. Het is een ander formaatje he en die mag niet zomaar op de band.
We worden naar de rij gestuurd voor assistance. Ach, we hebben tijd en sluiten achteraan in de rij aan, die gelukkig niet heel lang is.
Hier wordt gewoon een tag aan de tas gedaan. Voor
mijn gevoel dezelfde tag als aan de koffers. Wat is nu het verschil? Er zal wel logica
inzitten.
Het is nog een beetje spannend wat onze koffers hier zullen wegen en met een 44,5 oz, 48 oz en 47,5 oz zijn wij zeer tevreden. Dat hebben we weer goed gedaan!
Nu de koffers richting vliegtuig gaan kunnen wij op pad met de handbagage en we gaan in de rij staan bij customs. Er is maar één bodyscanner open, waar twee rijen doorheen moeten.
Als we nog in de rij staan voor de scan zie ik onze spullen al helemaal op het einde van de band liggen. Ze zijn al gescand en wachten nu totdat we ze komen ophalen. Tja.......dat kan nog niet. Alle handbagage die erachteraan komt staat al schots en scheef door de opstopping.
Steven, die als eerste door de scan is, gaat het probleem oplossen en als ik kom staat alles alweer naast de band. Ik mag nog even door de echte check heen na de bodyscan en wordt weer eens gefouilleerd en ben dan ook wat later.
Nu gaan we relaxen en wachten op het vliegtuig. Bij gate D28 vindt Steven meteen een plekje naast een paal met een stopcontact. Gelukkig maar! Nu nog internet en hij is helemaal happy.
Michael gaat zoals gewoonlijk een rondje langs de velden en dit vliegveld is best groot. Hij kan wel wat uurtjes doorbrengen zo.
Ik gebruik mijn half uurtje gratis wifi en typ vervolgens alvast een stukje van het verslag. Zo vliegt de tijd en zijn de vier uur wachten zo voorbij.
Vandaag zitten we met z'n drieën naast elkaar in het vliegtuig. De indeling is 3-4-3 en heerlijk krap. Weinig beenruimte en weinig zitruimte. Zo mogen we acht uur lang knusjes doorbrengen. Om de een of andere reden vliegen we later weg dan 21.10 uur. Onder ons zien we de lichtjes van Miami in het donker langzaam vervagen. Ik probeer de foto's langs een slapende Michael, die naast het raampje zit, te maken.
 |
Plaats / Route | Londen Heathrow - Düsseldorf - Gouda |
| Activiteiten | Weer thuis |
Steven kijkt vier films en ik doe mijn ogen lekker dicht. Of ik geslapen heb weet ik niet, want er zijn vele momenten geweest dat ik wakker was, maar gelukkig gaat de tijd zo wel snel. Michael wisselt slapen af met wat spelletjes.
Na precies acht uur vliegen landen we om iets over half 11 (Engelse tijd) op Londen Heathrow. Dit is niet mijn favoriete overstapplaats, maar voor vandaag moet ik het ermee doen. Michael heeft expres twee uur tussen de vluchten gepland omdat we vorige keer bijna onze aansluitende vlucht gemist hadden door alle controles.
We zijn geland bij gebouw 5 en moeten naar gebouw 3. Dat betekent in de rij voor de bus. Ik merk dat hier mijn eerste irritatiepunt al zit. Moe na de lange vliegreis staan we op elkaar gepakt te wachten op de bus om vervolgens met 50 man en handbagage in de bus geprakt te worden die ons tien minuten lang door de catacomben van Heatrow rijdt en weer uitspuugt in gebouw 5.
Dan lopen we in een lange sliert mensen naar de controles. Gelukkig staat hier niet de uurlange rij van de vorige keer en komen we snel door de eerste boardingkaarten check. Dan mogen we weer door de scanner. Laptops uit de tassen, alle metaal af en uit je zakken, alle tassen in bakken.
Ook dit verloopt deze keer soepel en nu hebben we tijd om even een broodje te kopen. Het ontbijt in het vliegtuig was weer verbazingwekkend: een yoghurtje (met granola) en een cranberrykoek. Echt mijn idee van een ontbijtje.
Met een broodje en een flesje water speuren we
tijdens het wachten nog even het internet af en dan gaat het boarden al
weer van start.
De mevrouw, die de boardingpassen controleert, moppert over onze ruimbagage. We mogen een tas meenemen en een personal item en we hebben zes tassen. Ze labelt vier tassen voor onder de stoelen en ik vraag haar hoe we dat gaan doen. Ik merk dat mijn lontje ook erg kort is en ik wacht niet meer op het antwoord, maar loop gewoon door. Ik ga geen ruzie maken.
Onderweg naar het vliegtuig haal ik gewoon de label van de laptoptas die in het vak boven onze hoofden gaat.
Ook in dit vliegtuig zitten we met z'n drietjes naast elkaar en ondanks de ruimte die we hebben zit Michael toch best moeizaam met zijn benen en voeten.
Gelukkig is dit een vlucht van 1.20 uur en zijn we er zo. De start staat gepland om 13.10 uur engelse tijd. Ik kan in de cockpit kijken en zie de captain ontspannen in gesprek met zijn co-piloot. Vlak voor vertrek meldt hij dat het te druk is op het vliegveld en we niet op de afgesproken tijd kunnen vliegen. Het duurt zeker een half uur voordat we kunnen aansluiten en hij zal daarna harder vliegen.
Door het raampje zien we alle bekende bouwwerken van Londen langskomen bij het opstijgen.
Iets na vieren (Duitse tijd) landen we in Düsseldorf. Het uitstappen en de douane verlopen soepel en wat na half vijf staan we bij de bagagebanden. Terwijl Michael bagagekarretjes haalt, zien Steven en ik de koffers en de tas al aankomen. Heerlijk wat snel, hier zijn we wel even aantoe.
We zijn dan ook al weg voordat de grootste bubs vliegtuiggangers bij de band staat. Nu nog even zoeken naar het treintje dat ons naar de parkeergarage zal brengen.
Zoals ik al verwacht had, mogen we het treintje niet in met de karretjes en worden we door paaltjes geblokkeerd. Ach, we hebben even plezier gehad van die karretjes en het heeft wat verlichting gegeven. We halen de bagage er weer vanaf en nemen de lift naar het treintje.
Ik weet nog van de heenweg dat dit treintje best heftig door de bochten gaat en hou me goed vast. We kunnen eigenlijk ook niet omvallen, want het treintje staat vol.
Met twee haltes zijn we er al en we pijnigen onze hersenen waar we ook alweer de auto gelaten hebben. De herinnering zegt tweede verdieping. Zo zie je maar weer dat je toch meer kan onthouden dan je denkt, want de auto is redelijk snel weer gevonden en we kunnen op weg.
We belanden in Duitsland in de woon-werk file en de terugweg gaat iets langzamer dan gepland, maar om iets over zessen rijden we dan toch bij Arnhem Nederland binnen en doet ons internet op de mobiele telefoons het weer. We kunnen nu het thuisfront aangeven dat we bijna thuis zijn.
Het zonnetje schijnt en het is 20 graden als we om 19.15 uur voor ons huis staan en eindelijk de katten weer mogen aaien. We zijn weer thuis!
Leuk om al die hartelijke begroetingen op FB (en telefonisch) langs te zien komen.
| |
Plaats / Route | x |
| Activiteiten | x |
Wacht hier maar niet op. De
afgelopen drie jaar is de epiloog ook niet gelukt.
Boulevard
de winkels en leuke dingen van Kissimmee, Orlando en omgeving
heel gemakkelijk te bereiken. Wederom een mooi huis voor een zeer
acceptabele
prijs.
Op Steven's verzoek gaan we ook weer naar