De voorbereiding

Bestemming: Florida natuurlijk. Alweer. We krijgen er nooit genoeg van.

Een dag Miami, drie weken centraal Florida rond Orlando / Kissimmee en dan nog een dag Ft. Lauderdale.

Vliegtickets:
Via KLM geboekt vliegen we met Delta Airlines van Düsseldorf via Atlanta naar Miami International Airport.

Accommodaties:

• Miami: B2 Hotel Miami Downtown (1 nacht)
• Kissimmee: Townhouse "Florence" @ Lake Berkley community
• Ft. Lauderdale: Sheraton Suites Plantation (1 nacht)
  

Tickets voor attractieparken:
We hebben nog tickets voor de Walt Disney World parken de Magic Your Way Base Tickets (7 dagen Base Ticket met no expiration optie). Met zwempark opties.

Via Groupon hebben we al tickets voor een dinnershow (Medieval Times in Kissimmee), een segway tour (Cape Canaveral) en een monstertruck ecotour (Showcase of Citrus, Clermont)

Dinsdag 29 juli 2014

We zijn er!

	Plaats / Route	Gouda - Düsseldorf - Atlanta - Miami
	Activiteiten	De heenreis

Zoals altijd is mijn interne klok eerder dan de wekker en op het moment dat ik om 02.50 uur mijn ogen open doe zijn er nog niet zoveel uren verstreken vanaf het moment dat ik ging slapen. Vandaag is het vroege opstaan voor een goed doel. We gaan op vakantie!!

Woensdag 30 juli 2014

Koppie krauw

	Plaats / Route	Miami - Kissimmee
	Activiteiten	Jungle Island en de rit naar Orlando

Slapen is de eerste week hier meestal niet zo aan de orde voor mij en om 3.30 uur ben ik ook weer klaarwakker. Mijn lichaam heeft een week nodig om weer in z'n ritme te komen, als we komen en ook weer als we gaan. Maar dat geeft niet, want nu kan ik lekker even mijn social media wat bijwerken. Michael en Steven slapen langer, maar hebben ook last van het tijdverschil.

Ik geniet van het opkomen van de zon en het ontwaken van Miami. En wat hebben we een geweldig uitzicht!

Om 7.00 uur ga ik lekker douchen en Steven staat al klaar om na mij onder de douche te stappen. Zo zijn we lekker vroeg klaar en om 8.00 uur zitten we al in de auto op zoek naar een ontbijtje. Tom wil ons maar niet vertellen waar een Publix zit. We doorkruisen de buurt en vinden 'm zelf. Nu kunnen we heerlijk ontbijten met Chicago hardrolls. Ondertussen trekt er een donkere wolk over de omgeving en start een Floridiaans regenbuitje. Hard en veel!

Steven wil heel graag naar Jungle Island en we weten dat deze bui niet heel lang zal duren, dus we zetten de koers naar Jungle Island en rijden daar om 10.00 uur alvast het parkeerterrein op. De bui duurt inderdaad niet lang en om 10.30 uur stappen wij, met onze coupon voor 25% korting, naar de kassa. Hahahaha, onderweg komen we zeker 3 schoolbussen tegen en dan staan we tussen zo'n honderd kinderen die zomerkamp hebben. Wat een timing!

Alle kindertjes gaan naar rechts, dus gaan wij naar links om het park te verkennen.

"Jungle Island" komt voort uit "Parrot Jungle" en je vind hier dan ook talloze papagaaien. Steven en ik proberen ze aan de praat te krijgen en hebben lol als we antwoord krijgen. We verstaan er echt niets van, maar ze reageren wel op wat we zeggen. Wij proberen ze "doei" aan te leren en niet de scheldwoorden die Michael steeds maar herhaalt. Hahaha.

Wat wel jammer is in dit park zijn de vele hekken. De beesten zitten in kleine verblijven achter dubbele hekken met kleine rasters. Dat maakt het fotograferen ook niet gemakkelijk. De tabby tijger loopt gefrustreerd heen en weer langs het hek. Het is wel een enorm beest en ik ben ervan onder de indruk.

Dan is de kinderboerderij weer een hele verademing. Daar mogen we aan de beesten komen, De geitjes hebben ruzie om een lekkere tak en gaan voor de lol in gevecht. Of ze gebruiken een schildpad als opstapje om lekker aan Stevens vingers te sabbelen. De alpaca loopt heerlijk tussen dit tafereeltje door.

De kangaroos zitten ook achter een hek, maar daar lopen mensen tussen met een verzorgster. Het hek is echter niet open en we zien dat je voor $5,- p.p op gezette tijden tussen deze mooie dieren mag lopen en ze eten mag geven.

Ook indrukwekkend zijn de grote schildpadden, die hun logge lijven meeslepen om vervolgens weer even te rusten. Ze hebben een lekkere wortel gekregen en genieten daar erg van.

We hebben het te doen met de orang oetangs die echt zo verdrietig kijken. Ze zitten tegen het hek en kijken ons alleen maar meewarig aan. Snel maar door naar de reptielen en de aligators. Binnen zie je de gators in het water liggen en alleen het topje van hun hoofden steken boven water uit. Toch een mooi gezicht!

Er is ook een waterpark in dit park en dat wordt langzaam maar zeker geopend. Voor ons vandaag geen optie en wij wandelen verder.

De jungle is wel mooi opgebouwd met schitterende bomen en planten. Het is niet heel druk op de paden en wij genieten van de omgeving.

Waar het wel erg druk is, zijn de shows. Daar zitten al die kindertjes en het is wel een mooi gezicht al die gekleurde vakken. Per groep zijn ze namelijk gehuld in één kleur t-shirts, zodat het duidelijk is bij welke groep ze horen en zo zijn ze ook geordend op de tribune, kleur bij kleur.

We zien op ons pad nog wat apen, luipaarden, tijgers en leeuwen. Jammer dat de dubbele rasters het fotograferen zo moeilijk maakt. De leeuwen zitten achter beslagen glas. Mooi om te zien, maar wel ver weg zo en dan lijkt het dat we zo'n beetje alles al gezien hebben.

Natuurlijk komen we nog meer papagaaien en parkieten tegen, want daar zijn er echt heel veel van. Vlak voordat we weer bij het beginpunt zijn ziet Michael ineens Manu encounter. Ook een soort kinderboerderij, maar dan met papagaaien, verschillende vogels, schildpadden en doodshoofdaapjes.

Schitterend om zo tussen deze beesten te lopen. Je mag ze niet aanraken omdat ze kunnen bijten en er blijft ook iemand bij.

De papagaaien eten lekker wat fruit en groenten en ondertussen proberen de aapjes de lekkerste dingetjes eruit te vissen. Dat gaat natuurlijk niet zomaar en ze doen hun best om sneller en slimmer te zijn dan de papagaaien.

Er hangt een papagaai bovenin het gaas, die heel graag kunstjes voor ons doet. Op zijn kop.......aan één poot........wel blijven kijken hoor! Hahaha. Jammer dat het daar zo warm is en we moeten afhaken omdat we langzaam leeglopen. Het was echt genieten hier.

Via wat zwanen en super grote karpers gaan we na anderhalf uur op weg naar de uitgang. Best een leuk park, maar wel een hoge entree voor de grootte. Vanaf 11 jaar betaal je $34,95 (+ tax). Nu hebben wij natuurlijk geen shows gedaan, maar toch! Bij de uitgang vermaken we ons nog even bij de winkel en lopen dan weer naar het parkeerterrein, waar het nu aanzienlijk drukker is.

Vanuit het parkeerterrein kunnen we bijna ineens doorsteken naar de I95 North om vervolgens de Turnpike (tolweg) op te gaan. Op weg naar Orlando.

De auto geeft aan dat één van de achterbanden een te lage bandenspanning heeft en we stoppen op de Turnpike bij de eerste Plaza om de band op te pompen. Maar als je bij de lucht staat worden automatisch je ruiten gewassen. Daar hebben we even hartelijk om gelachen, want ik was er niet op bedacht en ineens zitten we in een soort van stortbui. Michael haalt nog een kopje koffie en een donut van hem en Steven en we gaan weer op pad.

Rond 14.00 uur stoppen we voor de lunch bij een volgende plaza (ze zijn elke keer 41 mile van elkaar neergezet, daartussen is er niets en maar een minimaal aantal op en afritten zodat je lekker door kan rijden). Ik heb vantevoren wel even gekeken of er wel een Earl of Sandwich is en Steven en ik gaan voor een heerlijke lunch, een warme sandwich. Ik neem een original en Steven een Earls club. Michael houdt het bij de broodjes die we nog hebben van vanochtend.

Dan zien we een stortbui aankomen. Je ziet hier al in de verte dat het hard regent en waar je in gaat rijden. De bui is zo hevig dat het verkeer langzamer gaat rijden en meer afstand houdt. Je ziet echt heel erg weinig en ik ben zo blij dat Michael rijdt en niet ik. En na een minuut of zeven rijden we ook weer de regenbui uit en krijgen we een stralend zonnetje en een temperatuur van boven de 30 graden.

Dan is Orlando in zicht en om 15.45 uur rijden we Kisssimmee binnen en komen we "thuis". Wat is het heerlijk om weer hier te zijn. We moeten ons op Poinsienna Boulevard melden bij Magical Memories. Dit keer hebben we gekozen voor een townhouse met gezamelijk zwembad in plaats van een villa. Lake Berkley is een gated community met bewaking vlak naast de Walmart op de 192. We hebben hier al meedere keren wat gehuurd. Twee maal een villa en de eerste keer met Steven een townhouse (Happimag). We kunnen we dan ook bijna met onze ogen dicht naartoe rijden.

De indeling is precies hetzelfde als het townhouse dat we de eerste keer hadden. Woonkamer en keuken beneden en een aparte wc en boven drie slaapkamers en twee badkamers. De slaapkamers hebben een kingbed (master), queenbed en twee aparte bedden. En alle slaapkamers zijn voorzien van een flatscreen tv. Ideaal en wij zijn in onze nopjes. Vanuit de woonkamer kijken we uit op het zwembad en boven vanaf het balkon kunnen we hebben we een nog beter uitzicht. Maar Steven is niet meer zo geinteresseerd in en zwembad. Een zwempark staat wel nog op zijn lijstje.

Ik pak de koffers uit en we installeren de laptops en dan is het tijd om boodschappen te gaan doen. We gaan weer richting Publix, dit keer zonder Steven. We halen de noodzakelijke dingen en wat lekkers en keren rond 19.00 uur weer terug naar het huis om wat te eten. Na de boodschappen moet ik toch even glimlachen al ik al die plastic zakjes in de achterbak zie liggen.....dit is Amerika!

Na het eten is er eindelijk tijd om wat aan de website te gaan doen. Het is soms weer even een struggle omdat ik het maar één keer per jaar doe, maar uiteindelijk staat de eerste dag erop. De foto's hebben nog even wat voeten in aarde maar ook dat lukt uiteindelijk.

Donderdag 31 juli 2014

Op de plaats pas...

	Plaats / Route	Kissimmee
	Activiteiten	Even bijtanken

Vandaag zijn we allemaal tussen 03.30 en 04.00 uur wakker en ga ik gelijk maar door om de website weer up to date te krijgen en de foto's chronologisch. De foto's tijdens de vluchten zijn met onze telefoons gemaakt en die is na de eerste vlucht op Amerikaanse tijd gesprongen. Tja, die loopt natuurlijk door de Nederlandse tijd heen en het is even schiften.

Natuurlijk is Steven ook achter zijn computer te vinden en hij heeft nieuwe skittles gevonden. Super kleurtjes, maar bij nader inzien zijn de Amerikaanse smaken toch minder lekker.

In de tijd dat wij achter de laptops zitten wordt het zwembad intensief gebruikt. De ingang van het zwembad zit bij ons om de hoek, dus iedereen komt hier gezellig langs lopen.  De ochtend is duidelijk voor de kleine kinderen en de middag voor de grotere kinderen.

Vrijdag 1 augustus 2014

Monster truck en "barcode"

	Plaats / Route	Kissimmee - Clermont
	Activiteiten	Showcase of citrus Eco-safari

We slapen allemaal in etappes, maar uiteindelijk lukt het mij en Steven om pas om 06.30 uur oop te staan. Op dat moment gaat Michael pas weer slapen. Hij is wakker geweest vanaf 01.30 uur.

Om 12.45 uur vertrekken we naar Showcase of citrus Eco-safari in Clermont. We hebben er in in. Twee jaar geleden hebben we ook zo'n Eco-safari in een monster truck gedaan en dat is zo goed bevallen dat we nu deze gaan proberen. Geweldig zo'n monster truck!

Het is hier niet heel ver vandaan. De 192 helemaal af en naar rechts op de HW 27. Dan na een kilometer of 10 aan de rechterkant. Ik had echter wel verwacht dat er borden zouden staan waarop het aangegeven zou worden, maar er is helemaal niets.

We parkeren de auto en gaan eens kijken wat de winkel te bieden heeft naast de sinaasappelsmoothie die bij de groupon zit. Ze hebben heel veel "home made" spullen. Erg leuk om te zien, maar niets dat ons aanspreekt.

Zaterdag 2 augustus 2014

See ya later aligator...

	Plaats / Route	Orlando
	Activiteiten	Gatorland, Michaels, Ross en Foodcourt Mall

Vandaag is het de verjaardag van Mohammed*. We denken aan je!!

Het wordt een warm dagje vandaag. Om 9.00 uur is het al 27 graden (uiteindelijk wordt het zo'n 35 graden).

Wij vertrekken een uurtje later naar Gatorland. Dit is normaal een lekker rustig park, maar nu staat er een hele rij voor de ingang. Waarschijnlijk omdat het zaterdag is. Gelukkig loopt de rij lekker snel door en we nemen drie gewone kaartjes zonder treintje of zipline. Genoeg keuze voor iedereen.

De eerste show is al begonnen en de show erna duurt nog drie kwartier. We starten dus lekker in het park. Daar komen we als eerste een leuk wasbeertje tegen, een mooie blonde. Er staat een leuk bord naast.

Deze borden vinden we door het hele park. We merken ook dat het park een update gehad heeft. Naast de borden ziet het er allemaal erg verzorgd en schoon uit. Daarnaast zijn alle winkeltjes en eetgelegenheden open. Heel wat anders dan een aantal jaar geleden.

In het park staat geen zuchtje wind en de warmte blijft lekker hangen tussen de beplanting. Er is hier nergens airco, dus lekker warm voor ons en genieten.

Boven ons langs zwieren de mensen langs de ziplines. Over de verblijven van de gators heen. En zo te horen hebben ze super veel lol. Over de grond komen we regelmatig het treintje tegen.

Wat zijn er toch veel soorten aligators. We zien ze in verschillende kleuren, grootten en soorten. In dit park is geen enkele krokodil te vinden (die hebben een smallere snuit dan aligators), alleen gators. Ze zijn echt allemaal indrukwekkend! Wat een beesten!

Wel typisch om te zien dat zo'n groot indrukwekkend beest Miss Piggy heet. Daar kan ik me dan weer niks bij voorstellen.

Nu we toch op Orange Blossom Trail zijn kunnen we best even doorrijden naar Michaels en Ross, dress for less vindt Michael. Dit weekend is het weer btw vrij weekend, dus dat is best een slimme zet. Daarnaast heb ik voor Michaels een bon gekregen voor 20% korting op mijn hele aankoop voor gisteren en vandaag. Het duurt even voordat we bij Michaels zijn, want de stroom mensen die naar de mall gaat is groot.

Samen met Steven, die geen DS bij zich heeft, loop ik door de paden van Michaels. Het duurt hem allemaal te lang terwijl ik juist vind dat ik er in een rotgang doorheen loop. Hahahaha. Maar ik heb al zoveel thuis en neem alleen wat koopjes mee. Natuurlijk kan ik de bolletjes wol niet weerstaan. Maar ook hier gaan alleen wat goedkope mee.

Dan wandelen we door naar Ross, waar Michael tussen de rekken loopt. Hij heeft wat kleding voor zichzelf gevonden en als wij aankomen gaat hij afrekenen.

Michael en Steven willen echt heeeeeeeeeel graag een Philly Cheese Steak van Charley's Steakery bij de footcourt van de mall. Maar als je ziet hoe druk het daar is, dan is dat eigenlijk geen optie. Michael wil het zo graag dat het niet kunnen parkeren hem een zorg is.

Er is inderdaad geen enkele parkeerplek meer te vinden. De auto's staan al geparkeerd op het gras tussen de parkeerplekken. Wij zetten de auto naast een boom op de knipper en Michael gaat zijn bestelling halen in de foodcourt.

Er komt echt allerlei pluimage langs in hele dure en goedkope auto's en het gaat een tijd goed. Totdat er een busje komt met allemaal big mama's dat naast ons gaat staan en de weg blokkeert. Ze willen een plekje van iemand die er nu niet meer uit kan omdat achter ons alle auto's blokkeren. De mevrouw achter ons toeters en schreeuwt als een bezetene dat we weg moeten.

Natuurlijk kan ik weer eens niet vinden hoe de stoel naar voren moet. Daar heb ik echt een abonnement op. Ze verstoppen de hendel tegenwoordig in de auto's. Dan maar op het puntje van mijn stoel. Gelukkig zijn alle auto's hier automaten en hoef ik niet bij de koppeling. Ik rijd twee rondjes als ik Michael terug zie komen. Die kan ons nu niet meer vinden en loopt rondjes. Hahahaha.

We ruilen weer van plek. En als de Philly Steak Steak van de heren op is (ik heb frietjes) gaan we via John Young weer terug naar huis.

Michael wil graag nog even naar Nike voor schoenen nu er geen btw betaald hoeft te worden en gaat nog even terug de drukte in. Gelukkig valt het nu wel mee en vindt hij mooie schoenen.

Zondag 3 augustus 2014

Een honkbalverjaardag!

	Plaats / Route	Kissimmee - Orlando - St-Petersburg en terug
	Activiteiten	Paul's verjaardag bij de baseballgame Rays tegen Angels

Vrienden van ons, Marion en Paul, zijn ook in Orlando en ze gaan vandaag mee naar de wedstrijd van de Rays tegen de Angels. Het toeval wil dat Paul vandaag ook nog jarig is. Dus we hebben ook nog een feestje! Ook één van de spelers van de Rays, Matt Joyce, is vandaag jarig, zien we later.

Het appartement van Marion en Paul ligt in Lake Buena Vista, vlak naast de ingang van Disney, en daar gaan we ze vandaag ophalen. Wij vertekken hier om 9.00 uur. Het is voor ons nog zo'n half uurtje rijden, afhankelijk van het verkeer. Maar het is zondag en de rit gaat heel voorspoedig.

We rijden om 9.20 uur het terrein op waar Marion en Paul een appartement hebben en spotten hun auto al snel. Marion en Paul zijn nog niet in zicht en we rijden een rondje om te kijken of we elkaar misgelopen hebben. Bij het tweede rondje zien we ze lopen en gaan we op weg. Natuurlijk wel nadat ik even voor Paul gezongen heb, hem heb gezoend en een cadeautje heb gegeven. Tja, jarig is jarig.

Dan gaan we op weg en draaien de I4 op voor de 2 uur durende rit naar St. Petersburg. Onderweg kunnen we lekker bijkletsen en is het heel gezellig. De tijd gaan dan ook snel en voor we het weten rijden we op de 275 en is het stadion al in zicht. Via de 175 zijn we zo bij het parkeerterrein van Tropicana field, het stadion van de Rays. Omdat we met z'n vijfen zijn (4 of meer) mogen we gratis parkeren. Dat scheelt $20,-. Is dat even mooi meegenomen.

Het is nog niet druk en we kunnen lekker vooraan parkeren. Op de parkeerplaats zijn al wat familie's aan het barbequeen onder partytenten. Tja honkbal is nu eenmaal America's Pasttime en daar geniet iedereen van.

Steven kan niet wachten en loopt alvast vooruit. De eerste 10.000 kinderen tot en met 14 krijgen een give-away en vandaag is dat een toeter met het hoofd van Meyers. Een van de (nu geblesseerde) spelers van de Rays.

Ik ben gewend aan de tassencontrole bij de ingang, maar we krijgen nu ook nog een bodyscan. Dat is nieuw. We hebben nog wat meer dan een half uur voordat de deuren open gaan en zoeken een plekje bij de ingang. Michael loopt nog even terug om te kijken wat er voor promoties voor de deur staan en komt terug met een gratis Rays shirt. Ook Paul en Marion gaan eens kijken of er nog meer shirts zijn en komen geheel in Rays stijl terug.

Dan is het al tijd en zwiepen de deuren open. We voelen de airco van binnen naar buiten stromen en dat is best lekker als je al een half uur in het 30 graden zonnetje staat te wachten.

Binnen krijgt Steven een toeter en als Michael op Paul wijst krijgt hij ook een toeter. Hahahaha. Ik heb echt de hele tijd gedacht dat Michael zei dat Paul jarig was en dat hij daarom de toeter kreeg, maar dat was niet nodig.

Steven heeft honger, zoals een tiener betaamt, en loopt meteen door naar Papa John's om een pizza te halen. Hij gaat daarna door naar onze plekken. Wij lopen eerst nog even door de winkel waar ze leuke stickertjes en magneten hebben.

Daarna maken we een rondje door het stadion. Als we zicht hebben op het veld zien we Steven zitten op zijn plekje. Ver weg in de derde ring. We zwaaien uit alle macht, maar hij heeft alleen maar interesse in de spelers die aan het ingooien zijn en waarschijnlijk zijn wij één van de vele poppetjes in het verre veld.

Wij gaan verder met ons rondje. Eerst langs het veld en daarna naar de foodcourt. Michael heeft onderweg ook al een pizza gescoord en opgegeten. Die gaan Marion en Paul nu ook maar halen en ik houd het bij mijn steak and shrooms (steak en mushrooms) van Outback. Met onze lekkernijen en bijvulbare bekers drinken gaan we naar onze plekken. Het duurt nog even voordat de wedstrijd begint.

Tijdens het eten legt Michael de basisregels van het honkbal uit aan Paul en Marion en hebben we lol met de reakties op FB. Wat een geweldig medium is dit toch. Verder worden we bezig gehouden met filmpjes, de mascottes (waaronder Raymond) en verder alles wat op het veld gebeurt.

Dan begint de wedstrijd om 13.40 uur. Eerst wordt natuurlijk het volkslied gezongen en in dit geval geblazen. De meneer op de saxofoon maakt er een jazzy versie van. Ach, weer eens wat anders.

Als de Rays en de Angels het veld opkomen, maken de Angels in de eerste inning al 5 punten en de Ray geen. Oeps, dat gaat niet goed, daar moet even over gesproken worden bij de Rays en de strategie wat op worden aangepast.

Gelukkig werkt de nieuwe taktiek wel en houden ze de volgende twee innings de Angels onder controle en worden er geen punten gemaakt......maar ook niet door de Rays.

Het onweert al een hele tijd en we horen de donder boven het stadion hangen. Het gaat echt heel hard. We verbazen ons dan ook niet als de bliksem inslaat en een aantal lichten uitgaat. Het spel wordt dan ook meteen stil gelegd.

Dat is een mooie kans voor Paul en Marion om nog even een vinger te gaan halen, die ze graag willen hebben als aandenken aan deze wedstrijd.Steven gaat nog een pizza halen en Michael gaat even aan de wandel door het stadion

Maandag 4 augustus 2014

En nog een verjaardag

	Plaats / Route	Orlando
	Activiteiten	Shoppen en niet golfen voor Marions verjaardag

En vandaag is Marion jarig! Marion en Paul gaan eerst nog genieten van Epcot en vanavond hebben we afgesproken om samen de piraten golf bij hen om de hoek te gaan doen.

Vanmorgen doen we lekker rustig aan. Michael heeft het nodig om wat bij te slapen. Dat komt mooi uit, want dan kan ik mijn verslag rustig afmaken.

Rond 14.30 uur gaan we op pad. We gaan eerst onze groupons van "Medieval Times" omzetten naar kaartjes voor woensdag. We komen hier toch langs.

Michael en Steven hebben besloten dat we gaan lunchen bij "Chick-fil-A". Een goede keuze, want deze keten heeft een veel gezonder menu dan de fastfood ketens. Hier krijg je een bruin broodje, gegrilde kip, geen sausjes en echte sla en tomaat op je hamburger. Ook de soep en de salades bevatten meer vitamines. En het is nog lekker ook. Ondanks dat ik geen hamburger fan ben neem ik deze keer toch een kleine hamburger. Steven en Michael nemen een grotere. Maar toch is het niet mijn ding en ik kom tot net iets over de helft. Voor de anderen geen probleem.

Dan is Walmart aan de beurt. We hebben daar nog niet echt een rondje gemaakt en dat doen we lekker vandaag. We struinen over de kledingafdeling voor t-shirt voor Steven. Maar man, wat is het een takkezooi daar. Zou het komen omdat dit weekend tax-free weekend was. Er is geen t-shirt dat op de goede plaast ligt en dus ook niet doorheen te komen. We merken ook dat er veel schappen leeg zijn.

Bij de honkbalspullen vindt Michael wel de gewenste softbalknuppel. Voor Steven is er niets bij de knuppels, alleen een handschoen. Dan gaat Steven naar de games en loop ik door de knutselspullen. Michael houdt het toch maar bij kleding.

Als we alles gezien hebben we wat we willen gaan we het food-stuk door om boodschappen te doen. Dan is het tijd om af te rekenen en gaan lekker terug naar het huis.

We hebben om 19.30 uur afgesproken bij Marion en Paul en voor we willen gaan zien we dat het buiten echt stortregent. We hebben nog de hoop dat het een bui is die weer over zal trekken en gaan om 19.00 uur op weg met het cadeautje. We hebben al begrepen dat de bui niet plaatselijk is en dat het bij het complex van Marion en Paul ook hard regent.

Onderweg is het zicht slecht door de harde regen en de auto's houden in. Maar het is wel gaaf om te zien hoe de auto's aan de rechterkant van de weg de plassen tot hoog laten opspatten. Daar geniet ik dan altijd weer van. Gelukkig loopt er hier in Amerika niemand op de stoep. Ach en anders zijn ze toch met 10 seconden doorweekt in deze bui.

Als we rond 19.30 uur het terrein oprijden probeert Michael zo dicht mogelijk bij de trap te parkeren zodat we niet zo nat worden.

Leuk appartement hebben ze en het cadeau wordt zeer gewaardeerd. We gaan gezellig samen naar Corpus. Bij het gehaakte konijn vallen de gehaakte beestjes van Marion en Paul, Billy de beer en Splat het eendje, in het niet. Hahaha.

Aangezien de regen aanhoudt houden we het bij een gezellig avondje samen en we raken echt nooit uitgepraat. Maar dat wisten we al. Misschien gaan we volgend jaar wel samen golfen.

Om 22.00 uur gaan we maar weer eens huiswaarts. Ondertussen is het gestopt met regenen en de plassen zijn bijna allemaal opgedroogd.

Het was een heel gezellige avond.

Dinsdag 5 augustus 2014

Time flies....

	Plaats / Route	Orlando
	Activiteiten	Disney's Epcot

Tegenwoordig kan je een handig Disney appje op je telefoon zetten en hiermee alvast de fastpassen regelen. Dat lijkt ons wel handig. Toen we gisteren, waarschijnlijk al een beetje te laat, een fastpass wilde regelen voor Testtrack kwam die op 19.15 uur uit. Voor Mission Space was een fastpass al niet meer mogelijk. Dus we hebben besloten om wat later te starten vandaag, zodat die 19.15 uur voor Michael ook nog te handelen is.

Rond een uurtje of 11 gaan we op pad. Het zonnetje schijnt heerlijk en wij hebben er zin in. Via de 192 zijn we zo op het Disney terrein en parkeren we bij Epcot bij Discovery 14. Het treintje staat er net en we besluiten in te stappen. Hahaha, lopend zouden we vast sneller zijn geweest. Het treintje zet ons 200 meter verder weer af.

De tassencontrole gaat in een flits en ook de kaartjescontrole is zo gedaan. Niks rijen, heerlijk! Voor de bol laten we nog even een foto van ons drietjes maken. De foto op de voorpagina is niet meer actueel. Steven is ondertussen toch echt groter dan dat ik ben.

Michael en Steven willen graag "Mission Space" gaan doen. Hier kan je een Nasa-stijl training van een "space launch" doen met een simulator. Ik heb de groene, milde versie al een keer gedaan en werd toen erg benauwd in deze attractie. Ik pass. Michael en Steven doen de oranje, intense versie. Als zij in de rij gaan staan ga ik lekker via de winkel naar het spelletjesgedeelte. Daar komen ze straks vanzelf uit en ik zit lekker in de airco.

Ondertussen wijzig ik de fastpassen. We hebben nu om 13.50 uur "Captain EO", om 16.15 uur "The seas with Nemo & Friends" en 19.15 uur "Test track". Ik wijzig "Captain EO" in "Journey into imagination with Figment". Captain EO heeft maar een wachttijd van 5 minuten, daar hebben we geen fastpass voor nodig.

Mission Space is goed bevallen, alhoewel ook Steven het wel heftig vindt. In de winkel ontdekt Steven weer het zure poeder en dat heeft elke keer weer een aantrekkingskracht. De laatste keer dat we hier waren was het te zuur. Hij is echter al weer wat jaartjes ouder en smaak verandert. Een nieuwe poging dus. We draaien ook een munt voor zijn verzameling.

Het is al na lunchtijd en we gaan toch maar eerst wat eten. We vinden een restaurant bij Innoventions met uitzicht op de fontein, die regelmatig gaat spuiten op muziek. Een leuke bijkomstigheid.

Time flies when you having fun en onze eerste fastpass is al ingegaan. De tocht gaat dan ook naar "Journey into imagination with Figment". De rij staat tot buiten, maar wij lopen heerlijk door naar de karretjes. In deze attractie laat leidt het draakje Figment je door het instutuut en laat je kennis maken met gevoel, smaak, zicht, reuk en gehoor. Een leuke attractie waar kleine grapjes in verwerkt zijn. Ook nu gaan we er met plezier doorheen. Ook de spelletjes, die je daarna kan doen, zijn leuk.

Aansluitend gaan we naar "Captain EO", een 3D-film gebaseerd op Starwars met Michael Jackson. De film is uit 1986 en na een tijdje weggeweest is hij weer terug. Leuk om je weer in de 80's te wanen met de muziek en de dans.

We hebben nog wel even voor onze volgende fastpass ingaat en we gaan lekker een rondje landen doen. We starten deze keer met Canada. De 360 Graden film slaan we over en we wandelen langs de mooie tuin, de waterval en de totempalen.

De laatste keer dat we in Epcot waren kleurde Steven nog een masker in en gingen we bij elk land kleuren en een stempel en een plaatje halen wat aan het masker vastgemaakt werd. Als je 14 bent dan doe je dat natuurlijk niet meer. Maar als je 47 bent dan start dit gewoon weer hoor. Michael is netjes een kleurplaat (Perry) op een stok halen en laat er een stempel opzetten.

Het is trouwens ook stom als je bij een totempaal poseert of achter zo'n bord. Daar wil je nog net een foto van maken, maar eigenlijk hoor je er niet bij. Hahahaha.

Als we bij Groot-Brittanie aankomen horen we Queen muziek. Helemaal aan ons besteed. Jammer genoeg houdt de band er net mee op en komen ze om 16.30 uur terug. Das echt te lang wachten, het is nu 15.25 uur. Gezellig de winkels door, waar ook wel wat veranderd is sinds de vorige keer. Wel weer een stempel gescoord!

Ook tussen Engeland en Frankrijk laten we nog een foto maken met de Eiffeltoren op de achtergrond.

Frankrijk zelf heeft ook niet heel veel meer te bieden dan een stempel. De film over Frankrijk wordt volgens mij ook niet heel erg bezocht.

We spotten wel een nieuw winkeltje met sorbetijs. Dat willen we wel proberen. Ik één bolletje en de heren ieder twee. Even vergeten we weer dat we in Amerika zijn en alles echt anders smaakt dan we gewend zijn. Het citroenijs is dan ook veel zuurder. Mijn aarbeienijs smaakt prima, maar ik eet echt te langzaam ijs. Het zit notabene in een bakje en nog weet ik te knoeien omdat het aan het smelten is. Ik ben ook niet zo'n ijseter en kom nooit verder dan een half bolletje. Michael ontfermt zich over mijn ijsje en uiteindelijk ook over dat van Steven. Da's een boel ijs.

Marokko is altijd leuk om doorheen te lopen met zijn kleuren en geuren. Michael is eindelijk door al zijn ijsjes heen en kan hier mooi zijn handen even wassen.

Dan begint het te druppelen en we lopen snel door naar Japan. Daar kunnen we binnen de winkel doen. De trommelaars zijn net klaar en gaan snel opruimen. Wij en vele andere mensen wandelen droog door de winkel.

Steven herkent hier vele figuren van de spelletjes die hij speelt en filmpjes die hij kijkt. Hij wordt er helemaal blij van. We overwegen nog even om Japanse snoepjes te nemen. We kunnen niet lezen wat het zijn dan wordt het een gok. Hahaha, we laten ze toch maar liggen. Michael krijgt naast zijn stempel wel zijn naam in het Japans en dat heeft hij ook al in het arabisch gehad in Marokko. Heel speciaal.

De bui is niet heel erg en we lopen gewoon door de druppels heen. Alleen even uitkijken voor mijn fototoestel. Op naar Amerika dan maar. Michael wil deze keer echt graag naar de voorstelling "The American Adventure" daar, die we alle keren hebben overgeslagen. Ok dan maar. Het is een audi-animatronics over het ontstaan van Amerika.

Het koor dat zingt als we binnenkomen is prachtig. Ze zingen a capella en krijgen dan ook een meg applaus als ze klaar zijn. Nu de show en we gaan heel wat gangen door en roltrappen op voor we er zijn. De zal zit redelijk vol. Het begin is nog wel aardig, maar daarna wordt het zooooo langdradig dat Steven ervan in slaap valt. De Amerikanen weten het wel te brengen hoe goed ze wel niet zijn.

Het is niet zo mijn ding en ik geloof Michaels ook niet zo, maar we hebben het wel gezien. Als we buiten komen staat er weer een stralend zonnetje aan de hemel. Alsof er nooit een regenbui is geweest.

We wandelen verder in dat zonnetje naar Italië, wat een mooi land is met veel eetgelegenheden. Wij houden het bij een stempel en ons eigen drinken. Vanuit hier heb je wel geweldig uitzicht op de bol en Michael gaat er speciaal even de brug (der zeven zuchten?) voor op.

Steven wordt wat zenuwachtig want de tijd begint te dringen. Hij wil toch nog wel heel graag in "Maelstrom", de attractie van Noorwegen die je lang trollen en ijsberen leidt.

Dus gaan we verder naar Duitsland, met de treintjes, koekoeksklokken, kerstbomen en natuurlijk de braadworst. Er is veel te zien in Duitsland en we voelen ons natuurlijk een beetje verwant met onze buren. Michael maakt dan ook even een praatje als hij een stempel gaat halen. We lopen door de winkels en gaan nog even oop zoek naar de augurken in de kerstboom. Marion vertelde dat ze in Duitsland altijd een augurk kerstbal in de boom hangen. De kinderen moeten dan op zoek naar deze augurk. Zo wordt de nadruk gelegd op de boom en niet de cadeautjes die eronder liggen en krijgen ze waardering voor de boom. Het was ons nog nooit zo opgevallen, maar er is inderdaad een hele boom met augurken. Wel moeilijk om met de drukte een beetje leuk op de foto te zetten.

Na Duitsland komt altijd de outback post, waar je kan trommelen. Maar Michael kan vandaag niet trommelen. Geen tijd en de trommels zijn ingenomen door vele kindjes.

Voor Noorwegen ligt China nog en ook hier een 360 graden film waar wij niet zo van houden. Steven heeft last van een wondje op zijn voet, waar zijn croc steeds overheen schuift. Wij gaan dan ook even een pleister plakken als Michael zijn stempel gaat halen. Hier slaan we dan de winkel en de overige bezienswaardigheden maar even over.

En dan eindelijk is Noorwegen in zicht. Toen we in Duitsland waren was de wachttijd 20 minuten, maar hij is ineens opgelopen naar 40 minuten. Toch vindt Steven het de moeite waard en we gaan in de rij staan. Het is nu echter al 17.30 uur en onze volgende fastpass gaat over drie kwartier in.

De rij gaat tergend langzaam. We staan tijden echt helemaal stil. Er lopen veel fastpassers langs, misschien is dat de oorzaak. Ik stel nog voor om onze volgende fastpass om te zetten in deze attractie, maar Steven wil het gewoon zo proberen. Voor Michael is het teveel. Eigenlijk zouden we nu naar huis moeten gaan, maar hij wil te graag in testtrack en het vuurwerk zien. Hij besluit uit de rij te gaan en ergens te gaan zitten. Met wat pijnstillers moet hij het einde wel kunnen redden. We houden contact via Whattsapp, want ik ben toch bezorgd. Het gaat wel goed!

We hebben eigenlijk nog nooit in de rij gestaan voor deze attractie en konden altijd doorlopen. Het valt me nu pas op hoe claustrofobisch de rij is. Hij gaat door dichte gangen en als je bijna bij de boten bent staat er nog steeds een grote muur voor de boten. Dit voelt niet lekker, maar we houden vol. Ik vraag geloof ik wel vijf keer aan Steven of hij het echt waard vindt om te blijven staan en steed komt er een volmondige ja. Na een uur zijn we er eindelijk en mogen we de boot in.

Er zijn wat leuke grapjes in deze attractie gebouwd, een versnelling en een stuk in zijn achteruit. Je komt ineens trollen tegen. Best wel leuk, maar voor ons zijn dit weetjes geworden en is het wel aardig. Steven geniet echter intens en daar gaat het om.

Michael is ondertussen wat bijgekomen en is alvast een stempel halen in Mexico. Dat moeten Steven en ik nu maar overslaan, want hebben nog een kwartier voordat onze volgende fastpass verloopt. Genoeg tijd om er te komen. Het is niet meer zover weg.

Woensdag 6 augustus 2014

Terug naar de middeleeuwen en een aanrijding

	Plaats / Route	Orlando
	Activiteiten	Shoppen, wachten op de politie en een dinershow

We gaan vanavond naar een dinershow en doen het de rest van de dag wat rustig aan......tenminste dat was wel de bedoeling.

Om 11.00 uur rijden we naar Downtown Orlando. Daar zit de Hobby Lobby en daar wil ik graag één keer per vakantie naartoe. Deze hobbywinkel heeft werkelijk alles wat je je kan bedenken.

Als we aankomen rond 11.45 uur parkeren we de auto ergens tussen Hobby Lobby en  Marshalls. Steven en ik gaan richting Hobby Lobby en Michael gaat naar Marshalls, Bealls en Ross. We spreken om 13.00 uur af bij Toojays, waar we wat gaan lunchen.

Bij Hobby Lobby gaat Steven lekker op een bankje zitten met zijn DS en loop ik de winkel door. Dit is wel genieten ondanks dat ik veel strenger ben geworden voor mijzelf dan andere jaren. Toen verdween er snel iets in mijn karretje en nu overweeg ik of ik het wel nodig heb. Ik heb al zoveel thuis en moet het eerst eens gaan gebruiken. Ik houd het dan ook bij wat zwart, wit en craft cardstock (karton), wat honkbalpapier en wat stickers. Ik mag één bolletje katoen van mijzelf kopen. Een geel/ oranje kleur die ik nog nooit gezien heb.

Na 45 minuten vis ik Steven van het bankje en gaan we naar Toojays. Zoals bij de meeste restaurants hier in Amerika wordt je plek aangewezen en ga je eerst in de rij staan. In de rij kunnen we alvast de kaart bekijken en dat is echt nodig want er staat echt zoveel op, dat je niet weet waar je moet beginnen. Geen salade geeft Steven aan. De salade die we vorig jaar besteld hebben en waar we een week van konden eten staat nog in ons geheugen gegrift.

Na een kwartiertje wachten is er plek voor ons en we melden netjes dat er nog iemand bij komt. Het duurt dan ook niet lang voor ook Michael aanschuift en we een keuze kunnen maken. Ik neem rijst met garnalen en broccoli. Daar zit ook nog een kleine salade bij. De mannen gaan voor een sandwich, waarbij die voor Steven natuurlijk een Philly Cheese steak is.

Michael heeft van de drie winkels er pas twee bezocht en gaat na het eten weer verder. Steven en ik eten ons eigen eten nog even op, betalen en gaan in de auto zitten.

Als ik de auto start voor de airco geeft hij aan dat hij echt benzine nodig heeft. Daarnaast is ook de bandenspanning van de rechterachterband weer heel laag. Michael moet 'm echt om de dag oppompen en heeft het net gisteravond nog gedaan. We denken er serieus over om de auto om te ruilen, want dit wordt toch echt vervelend.

Het is 14.30 uur als Michael weer aanschuift en we, na een tankbeurt, op weg gaan naar winkelcentrum "The Loop". Daar zit een Sports Authority, waar Michael en Steven graag naartoe willen. Ze hebben er veel honkbalspullen. Via de I4 en Orange Blossom Trail draaien we John Young op, waar The Loop aan ligt.

We rijden op de rechterbaan en zijn net weer aan het optrekken omdat het groen is als we een grote klap voelen. Er is iemand achterop de auto gereden. Oh no, hoe handel je dit af in een land als Amerika. We zien de witte pick-up, die het veroorzaakt heeft, gewoon doorrijden en Michael is nog zo slim om het kenteken meerdere malen te herhalen. Ik zoek snel een pen en schrijf het nummer op. Ondertussen is Michael al op het gras langs de klant van de weg gaan staan, waar ook een andere auto is gestopt. We zijn even verward waarom deze auto ook stopt.

Michael gaat even op onderzoek uit en het blijkt dat de witte pick-up deze auto ook geraakt heeft. Waarschijnlijk tegelijkertijd met ons. Hij reed op de baan naast ons en de pick-up is achter in onze auto gereden en heeft hem aan zijn rechterkant geschampt. Gelukkig is zijn schade zo goed als nihil. Hij is wel heel blij dat wij het kenteken hebben genoteerd. Het is strafbaar in Orlando om door te rijden na een ongeval. Joshua belt de politie en we wachten tot deze komt. Het is natuurlijk midden op de dag en wij staan gezellig in een moerasje met een temperatuurtje van 36 graden. Heerlijk warm.

Ik maak foto's van de deuk en sta letterlijk te shaken. De adrenaline is hoog. Je spant al je spieren als je van achter aangereden wordt. Het komt zo onverwacht.

In het kwartier dat wij op de state trooper moeten wachten belt Joshua ook even met Alamo om te vragen wat te doen. Het gratis nummer is niet te bellen met onze telefoons. Aardig van hem. Tijdens het gesprek, dat lang duurt omdat er steeds doorgeschakeld wordt, stopt er nog een auto. Er komt een meneer even kijken of alles goed met ons gaat. Ik vind dat heel attent, maar begrijp van Joshua dat dit soort "nosy people" wel eens komt kijken of er nog wat te halen valt in je auto. De man stapt na vijf minuten weer in zijn eigen auto.

De vriend van Joshua komt ook polshoogte nemen. Hij is gebeld door Joshua en verwacht een in elkaar geprakte auto en moet verschrikkelijk lachen als hij ziet dat het alleen een schrammetje is. We maken er maar een gezellig gesprekje van tot de state trooper er is en vraagt wat er is gebeurd.

Tja, dat weet eigenlijk niemand precies. Alles gaat zo snel en je bent er niet op bedacht. Zo goed als het gaat proberen we het verhaal handen en voeten te geven. Het kenteken dat wij genoteerd hebben helpt veel. Dat kan gewoon opgezocht worden. De politie vraagt om de rijbewijzen van Joshua en Michael en moet flink zuchten als hij een buitenlands rijbewijs in zijn handen krijgt. Moet ie dat ook nog ontcijferen. Michael maakt er nog een droog grapje van dat hij blij mag zijn dat het niet in het Japans is en hij moet er wel om lachen.

Verder worden al onze namen en geboortedata gevraagd en wordt genoteerd waar we in de auto zaten en dan verdwijnt de politieman voor tijden in zijn auto. Hij kan daar alles invoeren en maakt een rapport op, dat wij nodig hebben bij Alamo. Met Alamo is intussen kort gesloten dat wij de auto kunnen omruilen.

Een uur nadat de aanrijding is gebeurd kunnen we weer op pad. Het electrisch systeem heeft duidelijk ook een opdonder gehad want ons knippelichtlampje heeft nu verschrikkelijke haast. We rijden in een rustig tempo naar het vliegveld. Geen idee hoe kapot de auto is en laten we het maar niet testen.

We belanden met de auto in de rij mensen die weer naar huis gaat en koffers aan het uitladen is. Bij ons moet er een heel rapport opgemaakt worden. Gelukkig zijn wij altijd volledig verzekerd voor de auto en hoeven wij ons geen zorgen te maken. De manager komt nog even kijken en vraagt of wij in orde zijn. Dat moet ik nageven, alle hulpdiensten hebben als eerste gevraagd of alles goed was met ons. Heel erg netjes.

Als het rapport klaar is mogen we een nieuwe auto gaan halen, maar het is echt megadruk. waarschijnlijk zijn er wat vluchten aangekomen en de enige Jeep (we hebben er echt een abonnement op) wordt voor onze neus weggekaapt in de midsize SUV rij. Toevallig komen we de manager weer tegen en hij is zeer behulpzaam. We mogen een minivan meenemen. Dat is een SUV grootte. Of een pick-up truck met twee banken. Nee zeg, daar zie ik me echt niet in rijden en wat doen we dan met de koffers, die gooien we gewoon in de laadbak? Hahahaha

Niet zulke grote auto's. En ik moet echt hard lachen als ook deze meneer mij heel raar aankijkt als ik zeg dat ze te groot zijn. Dat snapt hij echt niet. Ze weten hier niet beter. Hij verdwijnt even uit beeld en komt even later met een Ford Explorer aanrijden. Of dat wat voor ons is? Ja, dat ziet Michael wel zitten. Ook maatje SUV. Michael gaat de papieren wijzigen we kunnnen eindelijk verder.

De terugrit is midden in de spits en het duurt dan ook even voor we weer bij het huis zijn. Alle plannen die we hadden worden dan ook overboord gegooid. We komen om 18.00 uur binnen wandelen en gaan om 18.45 uur weer verder met een dinershow.

Al jaren huren wij huizen in de buurt van het kasteel van "Medieval Times", maar we zijn nog nooit naar de dinershow geweest. Nu heeft Michael via groupon dan toch een keer kaartjes gekocht. De deuren gaan open om 18.45 uur en voor ons is het echt een thuiswedstrijd. Het is om de hoek.

Het doet mij al de hele tijd denken aan de show bij Disney Parijs met de ridders en indianen en ik ben benieuwd of er ook iets hetzelfde is.

Als wij onze kaartjes inleveren krijgen we een kaartje met een kleur en een nummer. Wij zitten in het blauwe vak en aan tafel 4. Natuurlijk moet iedereen kunnen zien wat voor kleur je bent en daarvoor krijgen we een mooie kroon.

Met onze kroon op mogen we op de foto met de prinses of de koning en daarna kunnen we wachten in een grote ruimte. Hier is echt alles te koop, alle attributen die een ridder nodig heeft, foto's, drankjes, aanvullende arrangementen etc. Overal waar geld uitgesleept kan worden is hier. Er is wel een hele gezellige sfeer en de entourage is super. Steven en ik nemen een drankje en we lopen gezellig rond.

Om 19.45 uur mogen we dan eindelijk naar binnen en schuiven aan de tafels die zeer krap ingedeeld zijn. De ober geeft al aan dat we vandaag nieuwe vrienden maken. hahahaha. Ja, je zit bijna op schoot bij je buurman, maar daar heeft niemand last van.

Het diner bestaat uit een tomatensoepje met knoflookbrood, dan een halve kip, spareribs en een gekruide aardappel en een appelflap na. Al het eten moet je, net als in de middeleeuwen, met je handen eten. Behalve de soep, die drink je uit de kom. Er wordt continu drinken bijgeschonken en er is koffie.

Tijdens het eten wordt de show opgevoerd en het is werkelijk een show. Er zit een heel verhaal in en wordt aan elkaar gepraat. Er zijn zes kleuren ridders die met elkaar strijden en sportieve wedtrijden hebben. Ze zijn natuurlijk wel rivalen en willen van elkaar winnen. Vandaag wint de rode ridder.

De mevrouw naast Michael gaat helemaal in het verhaal op en schreeuwt de longen uit haar lijf: "You suck yellow and you suck blue". Hahaha, de blauwe ridder moest er even zijn lachen voor inhouden. Hij kan niet lachen, hij wordt "gewond" afgevoerd.

Het is echt een heel spektakel en leuk om eens mee te maken. Steven geniet er erg van. Hij heeft nog nooit zo'n show gezien en wij natuurlijk al eens in Euro Disney.

We gaan ook voldaan naar huis rond een uurtje of tien. Eén bochtje gelukkig maar!

Donderdag 7 augustus 2014

Op naar New Port Richey

	Plaats / Route	Kissimmee - New Port Richey
	Activiteiten	Lunch met Darlene bij Chili's.

Michael voelt zich vandaag niet lekker, maar wil toch de afspraak met Darlene niet afzeggen.

Rond 9.30 uur gaan we op weg naar New Port Richey. Dat is ongeveer 2 uur rijden vanaf hier. Het is echt schitterend weer en we genieten.

We hebben afgesproken bij Chili's en zijn er om 11.30 uur. Daar wachten we op onze Amerikaanse vriendin Darlene, die om 11.55 uur komt aanrijden. Het is zo goed om elkaar naar een jaar weer te zien en we hebben natuurlijk veel bij te praten.

Dat praten loopt altijd klem met de ober of in dit geval serveerster. Amerika is ingesteld op een voorgerecht, zo snel mogelijk een hoofdgerecht en als je dan niets na wil krijg je meteen de bon op tafel. Natafelen hebben ze hier echt nog nooit van gehoord. hahaha

Wij willen geen voorgerecht en ze zal zo wel terug komen om te kijken wat we willen eten. Ik geloof dat we haar vier keer weg hebben gestuurd omdat we nog niet gekeken hebben. Uiteindelijk kiezen we maar wat. Michael slaat over, Steven en Darlene nemen een burger en ik een 6 oz sirloin.

We praten heel wat bij en hebben lol. Natuurlijk moeten er ook wat foto's op de mobieltjes gedeeld worden. Ondanks dat de bon er al lang ligt en vervolgens alles al  betaald is wordt het 15.45 uur voordat we afscheid nemen van elkaar. Steven is een beetje klaar met wachten. Hij heeft netjes al die tijd meegeluisterd en gepraat, maar na bijna vier uur wil hij toch wel heel graag naar PetSmart.

Deze dierenwinkel heeft een contract met het dierenasiel en er zijn daar altijd poesjes die je kan adopteren. We hebben mazzel, want de deur naar de hokken staat open. Nu hoeven we ze niet alleen door het glas heen te bewonderen, maar kunnen ze door de tralies aaien. Zo lief! Er zitten ook kleintjes bij en ze zijn allemaal zo gek op een beetje aandacht dat ze hun kopjes door de tralies proberen te steken.

Na de poezen gaan Steven en ik nog even kijken bij de andere dieren. Michael gaat terug naar de auto.

We doen eerst de reptielen en kunnen niet alle slangen in hun hokken ontdekken. De
salamandertjes rennen hard door hun hokken op en neer.

Naast de reptielen zitten de vogels en daar hebben we meteen contact mee. Zo leuk om te zien hoe ze reageren. Helaas zitten ze achter glas.

Als laatste gaan we nog even kijken bij de knaagdieren.

Dan is het toch echt tijd om te gaan. We hebben nog twee uur voor de boeg en het is nu 16.15 uur en ook wij stappen in de auto.

Als we rond 18.00 uur in de buurt van Orlando komen zien we een enorme regenbui hangen. Ik vermoed dat het boven Disney is en wij krijgen alleen een paar kleine spetters mee. Simone, voor jou nog even de koeien op de foto gezet en natuurlijk het mooie bord dat erbij hoort.

Eenmaal thuis blijkt dat ik er niet veel naast zit. Marion en Paul hebben in hun appartement de volle laag gehad met harde donder en bliksem. Hier regent het wel wat en rommelt het één keer, maar het is niet noemenswaardig.

Om 19.45 uur staan Marion en Paul voor de deur met een voedselpakket. Zij gaan morgen weer vliegen en alles wat nog over is gaat bij ons de ijskast in. Bedankt voor alle lekkere dingen!! Steven is al begonnen aan de hotpockets. Een goede vlucht morgen!

Vrijdag 8 augustus 2014

Niet zo lekker ...

	Plaats / Route	Kissimmee
	Activiteiten	Publix en golfen

Michael heeft zich gisteren toch behoorlijk beroerd gevoeld en het is vanochtend nog niet weg getrokken. We besluiten er een rustig dagje van te maken. Seaworld wordt opgeschoven. We moeten wel even naar Publix, want het brood, de melk en nog wat andere dingen zijn op.

Michael heeft gisteren niets gegeten en probeert vandaag een boterhammetje. Dat valt gelukkig goed en hij voelt zich om 10.30 uur weer goed genoeg om wat te gaan doen. We besluiten eerst naar het winkelcentrum "The Loop" te rijden om naar "Sports Authority" te gaan. Van daaruit dan Publix, zodat er ook diepvries gekocht kan worden en dit niet in de auto ligt te smelten.

Als we in "The Loop" zijn voelt Michael zich gelukkig toch heel wat beter. The Loop is een prettig winkelcentrum, waar ook een bioscoop zit. Het oogt hier altijd heel knus, terwijl er mega grote winkels staan.

Bij "Sports Authority" wordt de honkbalafdeling geplunderd. Waarom hebben ze dit nu niet in Nederland? Eerst wordt er een slaghandschoentje gepast en we komen toch uit op een medium volwassen maat. Dan is het zoeken naar een knuppel, maar dat valt nog niet mee. De ene is te licht en de ander te zwaar. Ik heb get idee dat het assortiment softbalknuppels vele male groter is dan de honkbalknuppels. De goede maat wordt dan ook niet gevonden. Volgende winkel?

Michael neemt een speedgun mee, waarmee je kan meten hoe hard je gooit. Nu nog even naar de schoenenafdeling. Tot nu toe heeft Steven op voetbalschoenen gehonkbalt en hij wil heel graag echte honkbalschoenen. Voor $30,- vinden we een paar hele mooie, waar hij ook nog wat steun heeft voor zijn enkels. Die Amerikaanse sokken waarmee hij mag passen zijn toch wel erg charmant.

Dan besluit Michael dat hij ook nog naar "Ross, dress for less" wil. Dat vinden Steven en ik geen leuke winkel. Michael houdt er erg van om naar leuke aanbiedingen te zoeken en leuke kleren te vinden voor weinig geld. Voor Steven en mij moet het gewoon aan het rek hangen, op maat.

Steven en ik besluiten dan maar naar "Michaels" te gaan, wat tegenover Ross ligt. Dat zat niet in de planning, maar is wel leuk. Wij wandelen het parkeerterrein over naar de overkant. Bij Michaels hebben ze een cropruimte, waar Steven normaal gaat zitten. Deze ruimte is nu ingenomen door drie knutselende dames en daar ga je als tiener toch echt niet bij zitten. Vorige jaren zou dat geen probleem geweest zijn. Nu kiest Steven voor de trap die naast de ruimte staat. Als ik wegloop hoort hij me al niet meer.

Ik loop door de scrapafdeling. Ik merk dat deze Michaels toch beter is dan die bij de Mall. De producten die ze hebben zijn beter en gesorteerder. Hier hebben ze een heel rek met Heidi Swapp spulletjes en die kan ik nu eenmaal niet laten liggen. Ik koop nog 4 honkbalpapiertjes en wat stickers.

Na de scrapafdeling ga ik eens kijken wat er nog meer is. Altijd leuk om de hobbywinkels helemaal door te lopen. Op de wolafdeling loop ik snel door. De wol is hier niet goedkoop en ik mag niets van mijzelf kopen. Wel ga ik op zoek naar veiligheidsogen, maar die kan ik niet vinden. Alleen de opplak googly eyes hangen er, maar daar heb ik niets aan.

Ik ga Steven halen en samen lopen we het parkeerterrein weer over naar Ross. Michael heeft niets kunnen vinden en gaat meteen mee. Voordat we het parkeerterrein afrijden ziet hij "Lids", een pettenwinkel en wil toch wel graag even neuzen. Helaas is er niets leuks in een leuke prijsklasse en gaan we verder.

We rijden John Young af en de 192 op. Vlak na Walmart zit "Ticketmomma". Michael heeft uitgezocht dat ze daar de goedkoopste tickets hebben en neemt de combi Seaworld, Bush Gardens en Aquatica. Steven wil zo graag de achtbanen in Bush Gardens en Seaworld doen. Morgen gaan we de kaartjes voor het waterpark Aquatica gebruiken.

In de shop koopt Michael nog twee leuke handdoeken voor nog geen $8,- per stuk. Deze handdoeken zijn altijd lekker gemakkelijk en licht om mee te nemen.

We rijden de 192 nog wat verder af en gaan nog wat kleine boordschappen halen bij "Publix". Daar nemen we lekker Chicago hardrolls mee, zodat we voor de lunch lekker broodjes hebben.

Rond 13.30 uur zijn we weer terug bij het huis, waar de broodjes op gaan en Michael nog even wat kan slapen.

Om 18.00 uur gaan we weer op pad. We gaan eerst naar "Congo golf" om de tweede course te spelen. Natuurlijk moeten we eerste even de gators aanschouwen en zien dat ze nieuwe vriendjes hebben. Er zijn nu ook vijf schildpadden in het water.

Dan starten we met de baan Stanley. De "gemakkelijke" baan. De vorige keer hebben we Livingstone, de moeilijke baan gespeeld. We hebben grote lol en de banen lopen zo dat de bal toch echt elk keer wat anders loopt dan je denkt. Zowel Michael als Steven slaan een hole in one! Steven doet dit keer niet veel onder voor Michael en eindigt dan ook gelijk met 40 punten. Ik heb er 45.

We nemen altijd wat ballen extra mee. Omdat er banen zijn waar de bal in het water kan belanden is zo'n reserve bal geen luxe. Dat water trekt altijd erg de ballen aan waarmee ik speel, maar deze keer is er gelukkig niets in het water beland.

De laatste hole slokt de ballen altijd op en Steven is altijd degene die alle laatste ballen mag spelen. Dit keer zijn het maar liefst zeven veschillende ballen in allemaal andere kleurtjes. Een mooi gezicht.

Als Michael de score telt gaan Steven en ik een spelletje airhockey spelen voor $1,-. Vorige keer heb ik verloren met 1-7. Nu neem ik revange en sta lang voor totdat het 6-6 wordt en Steven alsnog wint. Die overwinning voelt voor hem nog beter dan de vorige keer en hij is helemaal gelukkig. Ik ook, want wat hebben wij gelachen.

Michael wil graag naar Walmart op de 535 om t-shirts en petten te kijken. Ze hebben toch bij elke Walmart wel een ander assortiment. Steven wil naar de Walmart op de 192 om een numeriek toetsenbord en een controler op te halen dat hij besteld heeft. We beslissen om eerst naar de 535 en dan naar de 192 te gaan.

We zoeken sleutelhangers en magneten uit van Disney en lopen door door de kledingafdeling waar Steven nog twee t-shirts vindt. Michael zoekt twee petten uit. Natuurlijk wordt er ook nog even op de games afdeling gekeken, waar de zakcentjes worden uitgegeven aan een spel.

Jammer genoeg is er hier ook geen goede knuppel te vinden. Wel nog een paar rode sokken en een tweede paar slaghandschoentjes.

Dan nog een ritje naar de 192 om de spulletjes op te halen en een blik te werpen op de honkbalspullen, waar nog niets nieuws is. We hebben nu toch best wel honger en eten nog wat als we om 21.00 uur weer terug komen.

Zaterdag 9 augustus 2014

Eindelijk (voor Steven)...

	Plaats / Route	Orlando
	Activiteiten	Aquatica

En hier wacht Steven de hele vakantie al op. Het waterpark Aquatica. Dit park hoort bij Seaworld en is Stevens favoriete waterpark vanwege zijn leuke wildwaterbaan "Roa Rapids".

Als we een goed plekje willen bemachtigen moeten we wel op tijd zijn en we rijden dan ook om 8.30 uur naar Aquatica. Dit park ligt vlak naast Seaworld aan de International Drive. Vandaag is het open van 9.00 uur tot 20.00 uur. Het is zaterdag en het zal wel druk zijn.

Als we om 9.00 uur richting parkeerplaats rijden zijn we inderdaad niet de eersten en staan in de rij. Gelukkig gaan de rijen vrij snel en kunnen we voor de deur parkeren. De tassen- en vervolgens kaartjescontrole gaan redelijk snel en we kunnen een plekje uit gaan zoeken.

Wat ik een groot voordeel vind in dit park ten opzichte van de waterparken van Disney is dat je hier onder een parasol kan gaan zitten. Er staan ligbedden en stoelen onder elke parasol. Dat is voor ons noodzakelijk met onze lichte huid.

We lopen naar het gedeeltje tussen het kinderdeel "Walkabout Waters" en de wildwaterbaan "Roa Rapids" en zien dat er nog niet veel mensen zijn. Daar kiezen we dan ook een parasol met ligbedden uit. Van hieruit kan je alle kindertjes zien die lol hebben in het kinderdeel en sta je al bijna in de wildwaterbaan.

Michael en Steven smeren zich snel in en gaan een reddingsvest uitkiezen......ja, ze kunnen wel zwemmen..... In deze wildwaterbaan is het de bedoeling dat je een reddingsvest aandoet waardoor je in het water blijft drijven en je kan laten meevoeren met de stroming. Een geweldige uitvinding!

Ik leg de handdoeken op de stoelen, stop de spullen even weg en ga eens kijken of ik het tweede rondje ook kan meedrijven. Het water is heerlijk op temperatuur en ik wacht bij het begin van de stroming tot ik Michael en Steven zie. Steven heeft ervoor gekozen om geen reddingsvest aan te doen en met zijn waterbrilletje op zwemt hij grote stukken onder water en laat zich zo ook door de stroming meevoeren.

Het is nog vroeg en nog niet zo druk, geen mensen die voor je neus te langzaam gaan of waar je tegenop botst. Gewoon heerlijk genieten met z'n drietjes. We doen een aantal rondjes en gaan er dan uit. Steven kan hier eigenlijk de hele dag wel blijven, maar heeft honger.

Het ontbijt is al weggezakt bij onze tiener en dan staat hij weer in de hongerstand. Maar er is nog niets open, dus hij zal toch nog even moeten wachten. In dit park mag je geen eten meenemen. Toen wij de vorige keer een croissantje bij ons hadden werd dit bij de tassencontrole resoluut weggegooid. Ik heb wel worteltjes meegenomen. Kleine hoeveelheden snacks zijn toegestaan. Dus beide heren houden het even bij de worteltjes. Als je wil lunchen met je eigen eten, dan kan je dat in de auto laten en opeten op de picknick area bij de parkeerplaats.

Ik wil graag bij de dolfijnen gaan kijken en Steven wil naar de lazy river. Hij duikt de wildwaterbaan weer in om bij de blauwe uitgang eruit te gaan. Wij zitten bij de rode uitgang. Ik ga met mijn fototoestel op stap en Michael doet even zijn ogen dicht.

Onderweg zie ik Steven langs komen drijven en hij zet er een spurtje in. Hahahaha, nu moet ik alsnog op hem wachten bij de blauwe uitgang. De waterweg was toch minder snel dan hij dacht. Samen lopen we naar de lazy river "Loggerhead Lane". Ik vind het begin van de lazy river hier altijd een ware chaos. Bij Disney heb je meerdere opstappunten en loopt de lazy river door het hele park. Zo verdelen de mensen zich vanzelf. Hier moeten de mensen uit- en instappen op één punt en dus hebben de brutaalste mensen de hele wereld.

Aangezien ik niet mee ga in de band, .....je gaat toch niet meer met je moeder!!!, staat Steven een tijdje te wachten voordat hij een band heeft bemachtigd. Ik zie wel dat hij een soloband te pakken heeft en geen duoband, waar de rivier mee vol ligt.

De weg in de lazy river leidt je langs de dolfijnen en langs een aquarium met vissen. Erg mooi om te zien. Na twee rondjes vindt Steven het welletjes en gaan we naar de dolfijnen kijken.

Onderwater zien we niet zoveel. Heel af en toe schiet er een dolfijn achterlangs. Dat is jammer, want andere jaren kwamen ze echt langs het glas gezwommen. Schitterend deze zwart-witte dolfijnen!!

Dan maar boven gaan kijken en daar is evenmin veel te zien.  Heel af en toe duikt er een dolfijn op.

Via de papagaaien en de schildpad, die er niet is, lopen we terug. Je weet nog, onze tiener had honger. Eerst maar even geld halen. Michael merkt het niet eens, die is in diepe rust. Hij past goed op de spullen ;-).

Steven neemt chickentenders en een wrap. We nemen voor Michael ook maar een wrap mee en ik houd het bij een salade.

Michael ligt nu voor een deel in de zon en ik zie zijn arm al rood worden. Als ik nogmaals insmeer wordt hij wakker en eet hij mee.

Nu Steven weer voldaan is, heeft hij weer nieuwe energie om rondjes te draaien in de wildwaterbaan. Wij hadden eigenlijk verwacht dat hij alle hoge glijbanen wel zou gaan doen, maar hij heeft blijkbaar geen zin om in de rij te gaan staan en van het grote golfbad vindt hij de golven niet hoog genoeg en dus niet interessant. Dus zoals ik al zei......de wildwaterbaan, dit keer met vest.

Na een tijd komt hij terug. Er is een stevige Amerikaan op zijn voet gaan staan en hij heeft tegen Stevens zwakke enkel aangetrapt. Dit alles zonder dat de Amerikaan het zelf in de gaten had. Voor Steven even een moeilijk momentje en hij komt teruggestrompeld naar de stoel. Na een tijdje voetje omhoog en een ICEE (soort slush) gaat alles weer goed.

Ondertussen komen er donkere wolken aandrijven en we vragen ons af of het zal gaan regenen. Je zit er wel in je zwemspullen, maar regen betekent dat ook al je andere spullen nat worden. Wij spreken uit ervaring.

Als het om 13.30 uur een keer gerommeld heeft en er omgeroepen wordt dat alle attrakties tijdelijk zullen sluiten, in verband met het weer, is dat ons sein om te vertrekken. Het was een heerlijke ochtend en we hebben ons vermaakt.

Nu alle mensen de attrakties uit zijn is het een wirwar van personen die werkelijk alle kanten uitlopen. Alles moet natuurlijk weer terug naar hun plek, of juist alvast in de rij gaan staan van de attraktie die net nog zo druk was. We friemelen ons door de mensen heen naar de uitgang en die keuze hebben meer mensen gemaakt.

Bij de uitgang zien we dat er nog steeds mensen binnen stromen. De poorten buiten zullen nu wel gesloten worden, dus dat zal niet lang meer duren.

Eenmaal in de auto spetteren de eerste regendruppels tegen de voorruit en langzaam wordt het harder. Wij vinden dat we een goede keuze hebben gemaakt en zetten koers naar de "Sports Authority" tegenover de Mall.

Daar vindt Steven dan eindelijk de begeerde knuppel en hij is er zo blij mee. Natuurlijk wordt ook de rest van de honkbalafdeling even bekeken.

Als we buiten komen staat er weer een stralend zonnetje aan de hemel, maar niet voor lang. We doen snel nog even de Walmart op John Young aan.

Op weg naar huis pakken de wolken zich boven John Young Parkway samen en zien we de bliksemflitsen naar beneden schieten. Soms wel aan twee kanten van de weg. De donder klinkt nog ver weg.

Langzaam rijden we dan toch de regenbui in en het gaat steeds harder. De auto's gaan al langzamer rijden om toch nog wat te kunnen zien want de regen slaat intussen hard tegen de voorruit en de weg is langzaam aan het veranderen in een klein riviertje. De donder hangt nu ook echt boven ons hoofd en als we naast winkelcentrum "The Loop" staan voelen we de auto schudden door de donder.

Eenmaal op de 192 rijden we met drie auto's naast elkaar door een grote plas en die spettert zo hoog op dat we even echt niets meer voor ons zien. Michael moet zelfs op de rem omdat hij niet weet wat er voor hem gebeurt. Ik ben zo blij dat ik niet rijd.

En dan..........rijden we de bui uit en is het weer 33 graden en een stralend zonnetje. En met dit weertje komen we rond 15.30 uur bij het huis aan, waar we nu alle spullen op een gewoon tempo naar binnen kunnen brengen. Wat een gek weer hebben ze hier toch!

Michael gaat om 17.30 uur nog even alleen op pad. Nu kan hij lekker lang shoppen zonder dat Steven en ik graag weer willen gaan. Bij ons is het de omgekeerde wereld en houdt alleen Michael van shoppen.

Zondag 10 augustus 2014

T-shirts!

	Plaats / Route	Orlando
	Activiteiten	Florida Mall

We willen vandaag de drukte even vermijden en doen op zondag maar geen groot park. Steven wil heel graag kijken of ze hier nog leuke Humor t-shirts hebben met opdruk. Die hebben ze in Nederland niet. Op naar de Mall.....

Op zondag is de Mall pas om 11.00 uur open en een aantal winkels gaan pas om 12.00 uur open. Dus een heerlijke late start om 10.40 uur.

We parkeren zoals altijd achter Sears, waar nog keuze genoeg is om te parkeren, en gaan op zoek naar de t-shirts. Steven zit precies tussen kinderen en heren in. Eerst maar eens op de heren/tienerafdeling. Heel veel t-shirts met opdruk, maar de artistic tees, character tees, gaming tees en underground tees worden niet zo gewaardeerd. Van die laatste, underground tees, word ik trouwens ook niet blij. Redelijk luguber!

Humor tees wil Steven hebben en ze worden allemaal netjes gelezen. Als er om gelachen kan worden zijn ze goed gekeurd. Jammer genoeg hebben ze geen "S" meer. Dan maar een "M", die zijn nu nog een beetje op de groei, maar kunnen vast over een paar maanden gedragen worden.

We vinden er één. Op de kinderafdeling kunnen we nog terecht voor de XL en ook daar vinden we er één. Michael is ondertussen de herenafdeling doorgelopen en heeft ook nog wat gevonden voor zichzelf en een gymbroek voor Steven.

Op naar JC Penney om daar op zoek te gaan naar t-shirts. Ook daar vinden we er één en een sport shirt voor mij. Steven vindt ook een stoel die hij wel mee naar huis wil nemen. Ik ben alleen bang dat we die in plaats van de bank neer moeten zetten, anders past hij niet. Misschien past ie net in de koffer.

Het is ondertussen etenstijd en we besluiten nu naar de foodcourt te gaan. Dan is het nog mogelijk om een tafeltje te bemachtigen.

Maar de winkel die we tussendoor tegenkomen heeft een magnetische kracht op Steven "Game Stop". Daar moet je gewoon even naar binnen. Bij de DS spellen vindt Steven een spel "Rune Factory" en dat wordt nog toegevoegd aan zijn spulletjes. Het zakgeld begint nu toch wel op te raken.

Bij de foodcourt loopt Michael naar zijn geliefde Charley's Grilled Subs, waar natuurlijk een Philly Cheese Steak gehaald moet worden, met fries en lemonade. Die laatste twee ook tevens voor Steven en mij. Ook Steven kiest voor een Philly Cheese Steak en ik ga naar Taco Bell. Eigenlijk wil ik een salade met rijst, die ik een aantal jaar geleden gehad heb. Maar die hebben ze niet. Ik ga voor twee crunchy taco's.

Als ik terug kom ben ik zelfs eerder dan Michael. Meestal is dat andersom. Steven heeft al een tafeltje bemachtigd en als ik zit komt ook Michael aangelopen. Wat kan die genieten van dit broodje. Zo lekker krijg je ze nergens, geeft hij aan. Met deze uitspraak wordt al geadverteerd.

We zien dat de foodcourt vernieuwd gaat worden in 2015. Wie weet, als wij hier volgend jaar weer zijn of we dan in een nieuwe omgeving komen.

Via vele winkels waar we soms naar binnen lopen en soms alleen een blik op werpen komen we bij Dillards. Steven en ik besluiten dat dit niet onze winkel is. Ze hebben hier alleen merk kleding en geen t-shirst waar wij naar zoeken. Michael doet nog een rondje eerste verdieping als wij een zitje buiten de winkel gevonden hebben. Maar Michael is ook weer snel terug.

Van sommige winkels word ik al blij als ik naar binnen kijk en daar een kleurenparade langs zie komen. Heerlijk om naar te kijken, al die kleuren.

Bij Champs, Old Navy, Abercrombie & Fitch en nog wat winkels daarom heen gaan Steven en ik opnieuw voor een zitplaats. Michael is helemaal in zijn nopjes en wandelt van de één naar de andere winkel.

Ik kijk tegen een winkeltje aan met tassen. Absoluut niet mijn smaak, maar er stoppen toch regelmatig mensen om even te kijken. De dame die alles beheerd kan dan het rondjes om het winkeltje lopen staken om de mensen te woord te staan. Ik heb echter niemand wat zien kopen en vermoed dat de tassen toch wat prijzig zijn. Ik denk wel: "Je zal toch maar de hele dag rondjes om je winkeltje heen moeten lopen".

Na een minuutje of twintig heeft Michael alles bekeken. Hij heeft niets gekocht. Er is deze keer niet heel veel in de aanbieding en dan is het niet leuk.

We gaan weer verder en slaan de hoek om, waar Nordstrom in zicht komt. Michael gaat weer alleen op pad en bij Edy's neemt Steven een grote blauwe Icee. Michael is snel terug en gaat voor een grote rode Icee. Dit zijn echt Amerikaanse maten, maar dat vinden beide heren voor een Icee nooit erg.

Voor Macy's is er wat te doen en als Michael Macy's binnen gaat gaan Steven en ik eens kijken wat er te doen is. Er wordt een nieuw Iphone spel gepromoot: "Solar Skate". Je kan aan een rad draaien en een pen, drie stickers, een rugzak, een gratis app of een t-shirt winnen. Er is geen beperking van leeftijd en wij genieten van al de verschillende mensen van klein tot groot die in de rij staan voor dit rad.

Zoals altijd lopen we binnen bij de M&M store. Ook zo'n winkel waar ik helemaal blij van kan worden. Zoveel mooie kleuren. Wel stervensduur en wij vinden de Amerikaans M&M's niet lekker. Maar dat mag de pret niet drukken.

Ik doe mee aan het spelletje in welke mood ik ben en dit komt er uit. Steven vindt het wel heeeeel toepasselijk.

Hij blijft hier dan ook staan kijken als ik de rest van de winkel doorloop om leuke foto's te maken. Achter in de winkel kom ik ook mijn man weer tegen. Na nog wat foto's van manlief lopen we de winkel weer uit.

De Apple en Microsoft winkel laten we links liggen en we lopen terug naar waar we begonnen zijn. We zijn de mall nu helemaal rond. Toen wij om 11.15 uur binnen kwamen waren er nog winkels gesloten en Michael wil graag nog even rond kijken. Wij gaan churro's halen bij Churromania en Michael gaat naar Hat Shack, Ultmate Sports Fan en Lids. We spreken af voor Sears.

Daar zitten wij al een tijdje als Michael zich weer meldt. Hij heeft niets kunnen vinden en is nog niet bij Lids geweest. Steven gaat nu even mee en beiden komen ze met een Rays pet naar buiten.

Dan is het winkelen voor vandaag wel klaar. Het is ondertussen 15.30 uur en we hebben echt genoeg gewinkeld. Er moet ook nog even gebeld worden voor het segwayen deze week, dus huiswaarts.

Maandag 11 augustus 2014

Hoog, hard en dieren

	Plaats / Route	Kissimmee - Tampa
	Activiteiten	Busch Gardens

Voor de derde keer deze vakantie gaan we richting Tampa. Steven wil heel graag naar Busch Gardens. Dit park heeft naast een dierentuin ook een aantal hele grote achtbanen. Vorig jaar wilde Steven nog niet in een achtbaan die over de kop gaat, maar blijkbaar verandert er wat als je 14 wordt en nu kan hij echt niet wachten.

Om 8.30 uur rijden we weg. Het park gaat om 9.30 uur open en we hebben nog anderhalf uur voor de boeg. Het is een natte rit. Ik had al gezien dat het vandaag bewolkt en regenachtig zou worden, maar verwacht pas regen in de namiddag zoals eigenlijk altijd in Orlando. Nu regent het de hele rit. Niet hard, maar het houdt wel aan.

Als we om 10.00 uur de parkeerplaats oprijden schijnt er een wazig zonnetje, maar het is droog. Er staat een aardige rij bij het treintje en wij besluiten dat wij best naar de ingang kunnen lopen. Tussen het parkeerterrein en het park ligt nog een weg, waar we onderdoor moeten. Het is nog een aardig eindje lopen voordat we bij de ingang zijn. Dat was toch een beetje verkeerd ingeschat. Maar een wandelingetje is altijd goed voor ons.

De tassen- en kaartjescontrole verlopen beide soepel en we slaan meteen rechtsaf naar de eerste achtbaan. Want daar zijn de heren hiervoor.

Michael heeft nog niet ontbeten en we duiken de backery in die we in Marokko tegen komen. Als we weer naar buiten komen regent het dikke druppels. Geen druppels waar je tussendoor kan wandelen, maar van die waar je heeeeeel nat van wordt. Voor het eerst deze vakantie worden de regencapejes opgevist. Niet lekker, want de luchtvochtigheid hier is echt heel hoog, nog hoger dan in Orlando. Dat is eigenlijk toch wel het enige nadeel aan dit park. Er is nergens airco en de luchtvochtigheid is hier altijd sky high. Dus het voelt alsof het veel warmer is, dan het in werkelijkheid is.

Als de druppels minder worden gaat het capeje dan ook weer meteen uit. De eerste achtban meldt zich aan: Cheetah Hunt. Ik heb niet zo'n zin in achtbanen vandaag. Ik durf er wel in, behalve de Sheikra dan, maar hoef niet zo nodig. Ik ga lekker aan een tafeltje zitten en kijk naar de meisjes en jongen van de "Spritzer Squad" die mensen met nevel besprietsen als ze het warm hebben. Nu heeft iedereen net een regenbuitje over zich heen gehad en is er niet zoveel animo.

Dan ga ik eens kijken of ik Michael en Steven kan traceren in de achtbaan. Ze zouden nu toch wel zo'n beetje langs moeten komen. En na een tijdje zie ik ze aankomen en kan ze nog net op foto zetten. Steven vindt het geweldig, wat een coole achtbaan is dit.

De weg is uitgestippeld en ik hoef alleen te volgen. We lopen Egypte binnen en daar hebben ze ook een mooie achtbaan: Montu. Deze achtbaan gaat voor mijn gevoel nog sneller dan die vorige en is "floorless". Daarom heeft Steven speciaal vandaag zijn crocs niet aangedaan en zijn sneakers zitten gelukkig vast aan zijn voeten.

Bij de vorige achtbaan kon ik me concentreren op een wit en een blauw shirt, maar nu moet ik het met schoenen doen. Ineens zie ik op de laatste twee plekken een paar oranje gympen langskomen. Dat kan niet anders dan mijn man zijn. Het fotograferen is niet gemakkelijk zo op die plekken, maar ik heb aardig wat voeten kunnen pakken. Ze scheren een aantal keer over mijn hoofd heen.

Via de Serengeti Plain lopen we naar Nairobi. Op de Serengeti vlakte lopen vele dieren. Ik zie giraffen, zebra's en antilopes. Maar alles in een rot tempo, want de heren lopen door. Ze zijn er vandaag blijkbaar niet voor de dieren. Die gaan niet hard en hoog.

Je kan, tegen betaling, met een auto tussen de dieren komen en de giraffen voeren. Dat is wel heel erg gaaf, maar ook heel prijzig. Leuk dat er net zo'n auto binnen is gereden en we de mensen kunnen zien, die aan het voeren zijn.

Boven in de boom zit een roofvogel. Indrukwekkend!! Daar moet ik toch heel even voor blijven staan. Ik kom Steven vervolgens weer tegen bij de stokstaartjes. Deze leuke beestjes blijven ons toch fascineren. Maar als ik één foto heb gemaakt is er hier blijkbaar ook genoeg tijd besteed en gaan we door.

Voor de hyena moet ik nog even wat heen en weer rennen. Hij heeft net besloten naar een ander stukje van zijn verblijf te gaan en dat kan ik binnen net niet meer zien. Naar buiten dus.

Nu komen we bij de leeuwen en oohhhh, er ligt er eentje tegen het glas aan, hoe gaaf!! Het is warm en ik geef ze groot gelijk dat je dan lekker gaat slapen.

Voor we in Nairobi aankomen moeten we even wachten op het treintje dat langskomt. Michael zwaait naar alle mensen in het treintje, hahahahaha, hij zit hiervoor echt in het verkeerde park. Dit is geen Disney!

In Nairobi is er weer geen tijd voor dieren, nu gaat de aandacht naar ijsjes. Michael een frozen lemonade en Steven een Dippin' Dots. Tja, het is dan ook wel erg warm.

Jammer genoeg zijn de reuzeschildpadden ergens ver weg in hun verblijf en niet zichtbaar voor mij. Dan maar naar "Rhino Rally", waar je met een auto tussen de dieren doorrijdt. Je mag niet met etenswaren naar binnen en de ijsjes zijn nog niet op. Als er hard gewerkt wordt om de ijsjes op te eten houd ik me bezig met een bij op een mooie bloem. Ook erg fascinerend!

We staan niet heel lang in de rij en mogen plaats nemen in de auto. Met een heel verhaal worden we vervoerd door plassen en kuilen en langs vele dieren. We zien olifanten, impala's, watusi's, een neushoorn, flamingo's en gnoes. Evensnel als we in de auto zaten kunnen we er ook weer uit. Deze ride is niet meer voor herhaling vatbaar.

Nairobi is klaar wat Steven betreft en we kunnen verder naar Pantopia, want daar is weer een achtbaan: Scorpion. Dit is niet zo'n interessante achtbaan. Hij is vrij gewoon en na tien minuten zie ik Michael terug komen. De rij gaat tergend langzaam en de achtbaan is het niet waard om zo lang op te wachten.

Het is ondertussen 13.00 uur geweest en we overleggen even wat handig is wat eten betreft. Hier is een eetgelegenheid en dan pas weer bij de Sheikra, maar dan zijn we alweer een uurtje of wat verder. We kiezen om hier wat te eten. Michael houdt het bij fruit, ik een salade en Steven pasta. Het eten ziet er hier heel goed uit. We zijn jammer genoeg net te vroeg voor de show, die pas om 14.00 uur begint. Dat is altijd wel leuk om tijdens het eten nog naar een show te kijken.

De tocht gaat voort naar Congo. Achtbaan nummer vier is in zicht. Eerst komen we bij de wildwaterbaan, Congo River Rapids. Ik hou niet zo van waterattracties. Ik word gegarandeerd nat in deze attracties en dan loop ik twee uur in een natte onderbroek. Ik pass. Steven probeert me nog erg te overtuigen dat je hier echt niet nat wordt. Michael en Steven verdwijnen zonder mij in de rij. Als ze in de boot langskomen zie ik dus echt voor mijn neus dat Steven een grote plens water over zich heen krijgt, hahahaha. Helemaal niet nat!!

Deze plens komt welliswaar van een toeschouwer die een waterkanon aanstuurt, maar nat is nat. En als ik bij de uitgang sta komt iedereen, die naar buiten komt, zeiknat door het poortje.

Zowel Michael als Steven hebben geen last van hun natte pak en gaan door naar de volgende achtbaan: Kumba. Ze zitten helemaal achteraan. Ook deze achtbaan raast een aantal keer over mijn hoofd heen. Toch lukt het om met de snelheid nog wat leuke foto's te maken. Het was op goed geluk. Twee glimmende mannen, weer een gave achtbaan gedaan. Jammer dat ze hier zo slim zijn om "Please view your photo at the kiosk" over de foto heen te zetten. Dat maakt het fotograferen van de foto's een stuk moeilijker.

Via Congo gaan we vanzelf Jungala in waar de tijgers wonen. Onderweg komen we de spritzer squad weer tegen en Michael heeft geen bezwaar tegen een nevelregen.

De tijgertrail is geweldig!! Wat zijn de tijgers dichtbij. Vooral de witte tijgers. Dat is genieten! We lopen een rondje langs het verblijf en bekijken de tijgers van meerdere kanten.

De orang oetangs zien we niet meer. Die zitten ineen niet op het pad naar Stanleyville. Daar is eindelijk de Sheikra. De achtbaan die floorless is en 90% naar beneden gaat. Daar verwacht Steven heel veel van. De wachttijd is ook maar 30 minuten, dus daar gaan we. Ik verplaats naar het restaurant "Zambia Smokehouse". Van daaruit kan ik de Sheikra super zien aankomen. Maar het ontdekken van Michael en Steven tussen al die mensen is erg moeilijk. Het is trouwens wel erg leuk om al die kindertjes te zien die in de splashing zone staan en door en doornat zijn. Soms is het ook wel leuk om nietsvermoedende voorbijgangers te zien die per ongeluk op het verkeerde moment door die splashing zone lopen. Hahaha.

Ik loop terug naar de ingang van Sheikra en ga door de uitgang naar binnen. Daar kan ik via de foto's zien of ze al aan de beurt zijn en ben ik op tijd om toch een foto te maken zonder de tekst. Dat lukt!! Maar Steven vindt deze achtbaan helemaal niet zo leuk als die anderen. Hij had er meer van verwacht en dat is niet uitgekomen.

Wat vandaag echt nog op de planning staat is de "Tidal Wave". Een waterbaan waar het doel nat worden is. Zelfs als je aan de kant staat wordt je nat. Gelukkig weet ik waar ik kan staan zonder nat te worden en waar ik wel foto's kan maken.

Het is nu 15.00 uur en het begint te spetteren. Op weg naar Tidal Wave lopen we bij het "Stanleyville Theater" naar binnen waar de show "Madagascar" net begint. Misschien missen we dan net de bui.

Het is een show met veel zang en dans met de figuren van Madagascar. Wel aardig, maar niet heel erg aan mij besteed. Maar  ter overbrugging van een regenbui is het prima!

Jammer genoeg is de bui nog niet overgetrokken en het regent dikke druppels. We lopen naar de overkant om capejes aan te trekken. De temperatuur is er nog steeds niet naar en dan plakken zo'n cape meteen aan je vast. Maar de rugzak mag niet doorweekt worden.

Steven heeft het lumineuze idee om in de droger te gaan staan. Deze blaast warme lucht langs je als je er vijf dollar in stopt.

Vanwege het weer liggen nu alle attrakties stil, dus ook de Tidal Wave. Steven heeft alweer honger......tja, dan maar een broodje halen. Daar hebben we nu mooi de tijd voor. Michael heeft even tijd om lekker te gaan zitten.

Eenmaal uitgegeten gaan Michael en Steven toch in de rij staan, ook al ligt de attraktie nog stil. Ik ga op de brug staan, waar ik de boten kan zien en wacht. Eindelijk na zeker een half uur wordt het sein op groen gezet om de boten te gaan proberen en er worden lege boten gestart. Er gaat een luid gejuich op als na 10 minuten besloten wordt dat de ride weer gaat starten.

Helaas wordt de regen weer heel hard en waait het behoorlijk als de eerste boot vol zit. Zij zijn al doornat voor zij weg gaan, maar deze gaat door. Daarna wordt weer alles stil gelegd.

Na deze start worden de lege boten nog tweemaal gestart, maar elke keer regent het alweer voor het sein op groen gezet kan worden. Om 17.00 uur vind ik het wel welletjes. Michael is moe en is al even uit de rij. Hij zit op een bankje met zijn regencapeje aan en dat is echt een unicum. Hij draagt ze nooit. Maar het regent echt heel hard.

Ik vis Steven uit de rij en ook wij pakken de capejes en gaan met z'n drieen op pad naar de uitgang. Daar zijn we nog een kwart park vandaan en dat is dus even een tippel. Het zijn deze keer grote, koude druppels. Niets warm zoals normaal. De onderkant van onze bermuda's verandert langzaam in een doorweekte plakkende massa en onze schoenen en sokken soppen bij elke stap. Het maakt ook niet meer uit of we door grote plassen lopen of door de riviertjes, die zich ondertussen in het park hebben gevormd.

Ik moet toegeven dat het me niet gelukt is om zonder de waterattrakties droog te blijven. :-)

Overal schuilen mensen en lopen doorweekte mensen door het park. Alles, behalve de eetgelegenheden, ligt nu stil. Mijn fototoestel zit onder de cape in mijn rugzak. Ik ben bang dat hij al dit water niet aankan.

Bij de uitgang sluiten we aan in de rij voor het treintje en laten ons naar onze auto vervoeren. Ondertussen is het weer wat droger geworden en in de auto worden schoenen en sokken uitgestrokken.

Hahahaha, de sokken van Michael hebben werkelijk veel water opgenomen. Bij het uitknijpen zie je een hele straal lopen.

Het is echt voor het eerst in al die jaren Florida dat we de airco warm zetten in de auto. Nu kunnen we lekker opdrogen. De temperatuur buiten is aardig gezakt naar 73 graden Fahrenheit (= bijna 23 graden Celsius). Een aangename temperatuur. Ik denk dat we vanochtend gestart zijn met een temperatuur ergens in de 30 graden.

Het is nu 17.30 uur en spitsuur. Het staat dan ook lekker vast op de snelweg bij Tampa. Het duurt even voordat het weer doorrijdt. De regen, die aanblijft, maakt het ook niet rustiger op de weg.

Na nog een snel bezoek bij Wendy's voor een hamburger voor Michael en Steven komen we om 20.00 uur bij ons huis aan.

We gaan deze week ons bezoek bij Busch Gardens zeker nog afmaken. Het is echt een leuk park!!!

Dinsdag 12 augustus 2014

Mjammie!!

	Plaats / Route	Kissimmee, Orlando
	Activiteiten	Target, JoAnn, Marshalls, Outlets en Outback.

Na de lange dag van gisteren, nu maar weer even een rustig dagje. Daarbij komt ook nog dat de telefoon van Michael vannacht om 04.00 uur af ging. Ik sliep net 3 uurtjes en schrok wakker. Hij gaf alleen een prive nummer aan en ik ben even beneden gaan kijken of ik misschien ook gebeld was en er iets aan de hand was. Gelukkig was dat niet zo en konden we weer gaan slapen.........maar natuurlijk heeft dat weer even geduurd! Dus zijn we allemaal wat later wakker.

Rond 12.30 uur stappen we in de auto om bij JoAnn en Target te gaan winkelen. Ik ga met Steven naar Joann en Michael gaat naar Marshalls dat ernaast ligt. We spreken uiteindelijk bij Target af, aan de andere kant van het parkeerterrein.

Bij binnenkomst zoeken we eerst een plekje voor Steven, die lekker gaat DS-en. Aan de tafel bij de stoffen is nog genoeg plaats en dit is ook gezellig midden in de winkel.

Ik wandel even langs de tijdschriften. Geen enkel scraptijdschrift meer te bekennen en de paar haaktijdschriften zijn $15,-. Te duur!!

Ik ben nog steeds van mening dat ik genoeg scrapbookspullen heb, maar ze maken het me wel heeeeel erg moeilijk hier bij JoAnn. Alles is in de aanbieding en niet een beetje, maar 30% tot 60%. Poeh daar ga ik dan met mijn goede gedrag. Ik zie dat het dessinpapier 5 voor $1,- is. Daar was ik net al heel hard langs gelopen. Nu neem ik toch maar wat mee. Eerst vijf velletjes  en dan nog eens vijf. Maar daar laat ik het toch echt bij.

Ik stop een grote uitgave in mijn kar, een EK borderpons met een filmstrip. Er gaat van de $20,- 40% af. Maar uiteindelijk gaat ie er toch weer uit en ruil ik m voor een graspons van $15,- waar ook die 40% af gaat en nu $9,- kost. Moeilijke keuzes. Thuis moet het ook weer opgeborgen worden en eigenlijk is mijn bak met ponsen meer dan vol.

Natuurlijk kan ik me ook niet beheersen bij het washitape. Ook in de aanbieding en er gaan er drie in mijn kar.

Geen stickers meer, geen papier, geen stacks en geen stempels of aanverwante artikelen. Tussendoor komt Michael nog even langs om te kijken hoe ver ik ben. Hij is klaar bij Marshalls en gaat nu door naar Target.

Ik verlaat de scrapafdeling en ga de rest van de winkel bekijken. Oef wat hebben ze hier een groot stuk met wol. De megabollen wol zijn ook in de aanbeiding. Verleidelijk, maar dat gaat echt niet in de koffer passen. Dus stuif ik met een vaart door de wol. Zo mooi!!! Waarom bestaat deze winkel niet in Nederland?? Ik zou hier dagenlang kunnen komen kijken. Ik heb wel geleerd dat ik niet meer vanalles in mijn kar stop omdat ik het misschien ooit kan gebruiken. Ook niet als het in de aanbieding is. Dat zorgt voor een grote berg spullen thuis, waar ik toch nooit doorheen ga komen.

De katoen is hier in Amerika duur en vaak dunner of juist dikker dan de katoen waar wij mee werken. Geen wol! Ik kijk nog naar de clover haaknaalden die normaal $9,- zijn en nu 25% korting. Maar dat vind ik nog steeds te duur. Ik ga wel gewoon verder met mijn Knitpro's.

Bij de lintjes is het weer erg moeilijk. Wat een mooie kleuren. Ik neem een rolletje mee van $ 0,49. Zo'n super kleintje.

Achterin de winkel kom ik een workshop ruimte tegen. Die is me nog nooit opgevallen. Wel een beetje weggestopt als je daar moet workshoppen.

Ik ben nog steeds op zoek naar veiligheidsogen, maar weer vind ik niet wat ik zoek. Wel kom ik in de Disneygang. Stickers, papier......allemaal leuk. Ook hier hangt het bordje korting op en ik denk nog: "Wow, dat papier is normaal één dollar per stuk en nu vijd voor één dollar". Dat blijkt niet zo te zijn. Het is hier 50%. Nog niet duur. Ik neem 10 Disneypapiertjes mee en één sticker.

Dit is wel genoeg voor vandaag en ik ga Steven halen. Ik heb nog een coupon voor 50% korting op een artikel dat normaal geprijsd is, maar die heb ik niet. Voor $30,- verlaat ik de winkel.

Als we buiten komen begint het net te druppelen, maar het regent nog niet hard en Steven en ik wandelen het parkeerterrein over. Mijn papier mag natuurlijk niet nat worden. De druppels gaan steeds harder en harder en de laatste vijf meter gaat het echt hard. We rennen letterlijk de Target binnen. Hahahaha, we zijn net op tijd, want wat gaat 't tekeer buiten.

We doorzoeken de gangen naar Michael en realiseren ons dat dit de winkel is met die inmense gangen. Wel gaaf! Michael vinden we op de klerenafdeling en we lopen nog wat met 'm mee voordat we eens gaan kijken bij het foodstuk. De scrapspullen laat ik helemaal links liggen.

Bij het foodstuk gaan we kijken bij de garlic pepper en garlic salt wat we elk jaar meenemen. Ze hebben hier dit keer niets en we besluiten het diepvriesspul te gaan bekijken. Hahahaha, we vinden echt allemaal nieuwe dingen nu we goed kijken. Normaal komen we niet verder dan de maaltijden.

Als Michael en ik gaan afrekenen gaat Steven een kleine pizza halen bij de Pizza Hut die voorin de Target zit. Het is al ver over het middaguur en onze zoon heeft terecht honger.

Buiten drupt het nog een beetje, maar tussen die druppels kunnen we wel doorlopen. Op weg naar het huis stoppen we nog even bij Publix voor wat boodschapjes. Michael neemt een lekker broodje kalkoen mee en eet die op in de auto. Als hij wat wil drinken sprietst de hele Sprite door de auto. Oeps, teveel geschud of te warm? Ik ben allang blij dat ik m niet heb open gemaakt. Hahaha.

We zijn gelukkig vlakbij en als Michael al het plakspul uittrekt en in de was gooit maak ik de auto schoon en ruim de boodschappen op. De afspraak is nog dat Michael nog naar de outlets op de 535 gaat. Steven en ik hebben geen zin meer in winkelen.

Als Michael weg wil gaan vraagt hij zich af waar zijn portemonnee is.........eeuuhhhh in je broekzak van de broek die plakte? Yep, er wordt nu een druipende portemonnee uit de wasmachine gevist. En we hebben net bij Publix gepind............even laten drogen. Nu lijkt het net of we een bedrijfje hebben in het drukken van geld. Wel grappig!

Michael stapt iets voor vieren weer in de auto om lekker te gaan shoppen bij de Premium outlets op Vineland. Hij is rond 5.30 uur weer terug.

Dat komt goed uit want vandaag staat Outback op de agenda. Daar eten wij graag. Als we om 18.30 uur daar aankomen is er nog net één parkeerplekje. Gelukkig valt het binnen wel mee met de drukte en kunnen we meteen aanschuiven.

Steven neemt een 6oz Sirloin met krab, Ik de 6oz sirloin en Michael chickentenders. Steven geniet zo van de krab. Ook al is het even knutselen om ze te breken.

We rijden via Walmart terug om nieuwe regencapejes te halen voor $0,97. Je weet maar nooit of we ze weer nodig hebben.

Woensdag 13 augustus 2014

Toch wel nat......

	Plaats / Route	Orlando
	Activiteiten	Seaworld

Ze hebben voor de rest van de week wat natter weer voorspeld, maar we gaan wel zien wat er gaat komen. Om 9.30 uur gaan we op pad. Seaworld is om 9.00 uur open en hier niet ver vandaan. We zijn er dan ook met een half uurtje.

Ook vandaag gaan de tassencontrole en kaartjescontrole weer lekker soepel, ondanks de aardige rij die er staat. Maar sommige mensen kunnen ook zo treuzelen.

In het voorbij lopen pakken we een kaart en gaan op weg naar de eerste achtbaan, de Manta. Steven smeert zich even snel in en gaat in de rij staan, die op 50 minuten staat. Michael laat deze ride ook even gaan. Het duurt nog even voor Steven terug komt en Michael zoekt een plekje in de schaduw. Het zonnetje staat weer hoog aan de hemel en we hebben vandaag weer zo'n 30 graden denk ik.

Ik ga lekker het aquarium door, dat onder de Manta ligt. Als je in de rij voor de Manta staat zie je de bovenkant van de tank waar de roggen in zwemmen, in het aquarium zie je de onderkant van de tan en dat is echt een super gewaarwording.

Ik geniet van de vissen en de omgeving. Als ik weer buiten ben ga ik eens kijken bij de uitgang van de Manta en zie daar dat er ook een single rider lane is. Getsie, is Steven in z'n uppie in de gewone rij gaan staan en had hij hier zo doorheen gekund. Deze rij is voor mensen alleen en als er dan plekjes vrij zijn worden ze door de mensen in deze rij opgevuld.

Ik loop terug naar Michael om dit mee te delen. Steven is toch pas over 20 minuten aan de beurt en ineens staat daar ook Steven weer. Hij is al terug en deze achtbaan is echt de meest gave achtbaan die hij tot nu toe gehad heeft. Hij gaat nog een keer en rent dit keer naar de single rider lane.

Ik ga ook bij de uitgang staan om te kijken of ik hem langs zie komen en het duurt niet lang voor ik Steven spot. Mooi, dan kan ik binnen wachten op de foto die gemaakt is.

Samen met Steven loop ik terug naar Michael, die na deze rustpauze de rit ook wel wil maken. Dat hoef je Steven niet twee keer te zeggen en hij is al weer op weg naar de single rider lane, met Michael achter hem aan.

Met een kwartiertje zijn ze beide terug en ook Michael heeft genoten. Nu is het tijd voor de rest van het park en het is moeilijk kiezen wat er eerst komt. We gaan op weg naar de pinguins.

Voor we bij de pinguins zijn komen we " Journey of Atlantis" tegen, de wildwaterbaan van Seaworld. Die hebben we alle drie nog nooit gedaan en we gaan in de 45-minuten durende rij staan. Eerst moeten we al onze spullen in een kluisje duwen, want er mag niets mee in deze attraktie. Jammer, dus ook geen foto's. We kunnen nu eenmaal nat worden.

De rij duurt echt 45 minuten, maar gaat best snel. Dan mogen we in de bootjes en worden we omhoog gehezen en verwachten dat we nu de rit naar beneden gaan krijgen.........neeeee.......we gaan nog een keer omhoog...........en dan met een rotvaart omlaag.........leuk!!!!! Ik zit duidelijk aan de verkeerde kant en krijg een aardige plens over me heen.

Pfffffff, we hebben geluk, bij de schieters staan nog geen mensen. Dat betekent dat we geen extra plens water over ons heen krijgen. Maar dan komt er nog een kleine afdaling en daar worden we toch echt natter dan bij de grote afdaling.

Wat best een verrassing is, is dat we nog een stukje heel hard door het donker gaan met een behoorlijke draai. Nu hebben we echt het idee dat we in een achtbaan zitten als we vervolgens weer even het water inplonsen. Dit is echt een aanrader!!

Natuurlijk moet Steven even zijn best doen om andere mensen wel nat te maken.

We zijn niet doorweekt, maar wel wat nat en we hebben gehoord dat het verdomd koud is bij de pinguins. Eerst nog maar even de achtbaan "Kraken" doen. Deze achtbaan heb ik al eens eerder gedaan en ga nu gezellig mee.

We kunnen meteen doorlopen naar de attraktie. Er is geen wachttijd. Natuurlijk nemen we de achterste rij, beslist Steven, en daar gaan we.........

Deze achtbaan heeft heel veel loopings en halverwege merk ik dat ik mijn orientatie volledig kwijt ben. Ik doe een paar seconden mijn ogen dicht en kan me dan weer orienteren. Best aardig, maar toch niet meer helemaal mijn ding. Ik merk dat ik de kick niet meer krijg, die Steven heel duidelijk nog wel heeft.

Dan zijn we eindelijk bij de pinguins. Steven en ik gaan altijd graag naar de pinguins, maar nu is de attractie vernieuwd en die hebben we nog niet gezien. Michael is niet zo'n pinguinfan en zoekt een zitplekje.

Er staan 45 minuten voor de wachtrij en dat vinden wij geen probleem. Een beetje jammer is wel dat de wachtrij volledig in het zonnetje is, dat nu (12.30 uur) echt lekker op ons hoofd brandt. En als de rij nou een beetje lekker zou doorlopen..........niet dus. Slim van Seaworld om halverwege deze rij, met kokende mensen een karretje met drankjes en ijsjes neer te zetten. Dat verkoopt echt lekker.

Het M&M ijsje van Steven is dan ook in 3 minuten op. Het gebeurt niet vaak bij hem, maar hij moest zo snel eten om het niet volledig op de grond te laten lekken. Eigenlijk is dat meer mijn ding. Daarom eet ik dan ook geen ijsjes. Het flesje dat we mee hadden genomen is al op en het nieuwe flesje water gaat ook aardig hard.

Eindelijk mogen we dan naar binnen en we verwachten er heel wat van. We belanden in een ruimte met veel mensen tegelijk en kijken naar een film over pinguins. Het start met realiteit en gaat over in een tekenfilm over de babypinguin Puck.

Als we verder lopen mogen we kiezen voor een "mild expedition" of een "wild expedition". Drie keer raden wat wij doen................Tuurlijk, de wild expedition!

Na nog een stukje film stappen we in een rond karretje dat ons, samen met Puck, over de sneeuw en ijsvlakten leidt. We draaien aardig wat rond in dit karretje, maar het is geen heftige rit.

Dan komen we bij de pinguins langs die we zo goed kennen. In het verleden liep hier een loopband langs en kon je die meerdere malen doen.

Tot nu toe vinden wij de attractie best aardig, maar echt geen 45 minuten wachten waard. Wat wel erg gaaf is, zijn de pinguins die dan komen. Daar sta je echtzo dichtbij dat je ze zou kunnen aaien. Dat mag helaas niet. Maar zo leuk om die beesten voor je langs te zien glijden door het water. Het is er wel koel, maar persoonlijk vind ik het niet heel koud.

We moeten nu een beetje haast maken want het is al 13.30 uur en de shamu show begint al over een half uur. En die is aan de andere kant van het park.

Door de draaideur waar wij naar buiten gaan, komt een familie naar binnen. Misschien een tip voor een volgende keer Marion en Paul. Gewoon door de achtedeur naar binnen om de pinguins nog eens te bekijken.

Michael zit nu al zo lang te wachten dat hij bang is dat wij hem niet vinden en staat net op als we aan komen lopen.

We zetten ons tochtje naar het Shamu Stadium in, samen met vele anderen, en lopen om het meer heen.

Bij het stadion vinden we een mooi plekje precies in het midden. Helemaal top! Michael heeft zelfs nog tijd om een Icee te halen voor Steven en voor hem. Dus ik zit nu naast iemand met een rode en iemand met een blauwe mond en tong. Zit echt helemaal geen kleurstof in hoor!

Dan begint de show en hij is zo mooi! Wel weer anders dan de laatste die wij in, ik denk, 2011 hebben gezien.  En dat was ook al na het ongeluk met een trainster, waardoor er geen mensen meer in het water mogen tijdens de show of de training.

Er wordt veel uit het water gesprongen door de killer whales en de splash zone wordt ook echt de splash zone........die mensen krijgen me toch een plens water over zich heen. De orka's worden met regelmaat langs gestuurd om water over het bassin te slaan. Vooral de linkerkant is erg nat. Wij zitten altijd lekker hoog zodat we niet nat worden. Bah, overspoelt worden met naar vis ruikend water is niet mijn idee van lekker.

Nu is het 14.30 uur en toch echt tijd om te gaan lunchen. We gaan eens kijken bij "Mango Joe's burgers", dat naast het Shamu Stadium ligt. Wat een goede keuze. We kunnen lekker buiten zitten met uitzicht op het meer en de sky tower. We zijn nog voor de grote massa mensen en zitten er heerlijk alleen.

Nu we toch in dit deel zijn kunnen we net zo goed "Wild Arctic" meepakken. Deze attractie begint met een vlucht simulator en leidt je dan door de wereld van de walrussen en ijsberen.

We zijn redelijk snel aan de beurt bij de vlucht simulator en stijgen net op als de film blijft hangen. So far dus de vluchtsimulator. We worden er netjes uitgeleidt, hahaha. Dan maar naar de beesten. Dit is niet zo spectculair en als we weer in de winkel staan bedenken we ineens dat we de ijsberen gemist hebben. Jeetje, dit is de ijsberen attractie en wij hebben ze gemist.......zo fout. Hahahaha.

We lopen langs het kinderdeel, dat ooit zo gewild was door Steven, weer langs het meer naar de haaien. Eenmaal terug in dit deel van Seaworld merken we pas hoe druk het is geworden.

Beesten voeren is nog steeds heel gewild. Michael en Steven kopen beiden een bakje visjes om de haaien te voeren en hebben plezier met het gooien van de visjes. Als alle visjes op zijn wel even stinkvingertjes wassen. Blehhh, niet zo mijn ding.

Natuurlijk gaan we ook kijken naar de haaien in  de tank binnen en in de tunnel  zien we alle haaien zo over ons heen zwemmen. Helemaal gaaf, maar ook nokkie vol. Steven voelt zich erg opgesloten in de tunnel. We kunnen dan ook niet voor of achteruit op de loopband.

Ook bij de rest van de aquaria is geen doorkomen aan en we lopen lekker door. We zijn hier al eens bijna alleen geweest en konden toen alles bekijken.

Er zijn nog veel meer beesten te voeren. Op naar de zeeleeuwen. Voor wij er zijn, staat Steven alweer bij het uitgifte loket. Hij moet wel moeite doen om zijn visjes zo te gooien dat ze ook werkelijk bij de zeeleeuwen aankomen voordat de vogels ze te pakken hebben.

Voor Michael is het genoeg. De warmte heeft al zijn energie geëist en hij merkt dat het niet meer gaat. Het is nu vier uur en we zijn er ook al een behoorlijke tijd. Tja, we hebben ook een tiener bij ons en die wil nog wel een keer in de achtbanen.

Dat vindt Michael prima en hij zoekt een schaduwrijk plekje op met een Icee om wat af te koelen als Steven in de rij van de Kraken gaat staan. Er is hier geen single rider lane, maar hij is ook best snel aan de beurt en ik zie hem langs racen.

Eigenlijk wil hij ook nog wel een keer in "Journey to Atlantis". Hier staat nu een uur wachtrij, maar er is wel een single rider lane. Michael heeft een lekker plekje en is wat afgekoeld en kan er nog wel even tegen. Dus gaat Steven ook nog voor deze attractie.

Hahahahahaha, hij is nu wel doorweekt. Ik zie hem met het bootje naar beneden komen en vervolgens in een plons water verdwijnen. Daarna is er iemand die hem precies raakt met zijn waterstraal. Wat een lol voor 25 cent. Steven heeft meestal erg veel lol als hij aan de droge kant staat, maar nu is hij heel even uit het veld geslagen.

Ik ga de foto van vanochtend kopen, die is toch wel erg leuk. Ik zie een doorweekte Steven uit de attraktie komen. Hij gaat dan ook meteen door om zijn kwartjes te gebruiken om anderen nat te sprietsen. Nu heeft hij echt zo'n lol en zitten de mensen in de bootjes met een verbaasd gezicht. Waar komt dat water ineens vandaan?

Ook de Manta staat nog op het lijstje van Steven voor we naar huis gaan en hij gaat alvast vooruit om ook daar in de single riders lane te gaan staan. Als wij ook die kant uitlopen zien we hem terug komen. Ze hebben de single rider lane gesloten en hij moet in de gewone rij gaan staan. Daar heeft hij geen zin meer in.

Dan maar roggen voeren. Die hebben we nog niet gehad. Het laatste visje wordt bijna letterlijk uit zijn handen gehaald door een rog die ineens van de verkeerde kant komt. Hahahaha, Steven schikt zich rot. Vervolgens flapperen een paar roggen mij nat. Zeg, zijn we bij Shamu in de leer geweest.

Het is nu 17.30 uur en echt tijd om naar huis te gaan. We zijn al dicht bij de uitgang en lopen naar de auto. Na een half uurtje zijn we lekker terug. Het was een heerlijke dag!

Donderdag 14 augustus 2014

De oostkust

	Plaats / Route	Cape Canaveral en Cocoa Beach
	Activiteiten	Segway

s' Ochtends begin ik altijd even met Facebook en met de reacties in het gastenboek. Dank jullie wel voor de leuke reacties. Wij lezen ze altijd met plezier.

Vandaag gaan we weer wat leuks doen. Via Groupon hebben we een segwaytour gekocht in Cape Canaveral. We hebben er zin in!

We hebben om 10.45 uur afgesproken in Cape Canaveral bij Space Coast segway tours en het is iets meer dan een uur rijden. We bouwen iets extra tijd in en vertrekken om 9.15 uur. Eigenlijk is het vanuit hier één rechte weg. De 528 brengt je vanzelf naar Cape Caneveral.

In Cape Canaveral is eigenlijk weinig te doen. Iedereen kent het van Kennedy Space Center en de grote cruiseboten, waaronder die van Disney.

Als we de brug overkomen zien we dan ook al een Disney cruise schip liggen. Niet veel verder komen we langs de segway tours waar we moeten zijn. Hiervoor moeten we even onder de weg door en een stukje terug rijden.

Het is 10.30 uur en we zien de vorige groep segwayers terug komen. Das mooi, dan kunnen we meteen aansluiten. Na, het ondertekenen van de papieren dat we alles begrijpen en dat de segway organisatie nergens voor aansprakelijk is, kunnen we op weg. Wij zijn de enigen en hoeven niet meer te oefenen, dus we starten meteen. Natuurlijk zijn we hier allemaal verplicht om een helm op te zetten. Hij hoeft niet vast, maar die van mij zit zo los, dat ik m steeds maar vast moet houden als ik rij. Ik maak m maar vast. Heel charmant!

Zoals ik al zei is er in Cape Canarveral niet heel veel te doen en we zijn dan ook erg benieuwd waar we allemaal heen gaan. Dit is wat de website ons te melden heeft: "The town's only guided Segway tours are something you just have to try. Come and experience the fun and adventure of riding your very own Segway personal transporter through warm and sunny beautiful Cape Canaveral. Glide with us to see the brand new exploration tower before cruising by the Cove Marketplace. Stopping at the Blue Point Marina is always a treat as you get an upclose and personal view of Port Canaveral home to many cruise ships and on most daysa clear view of wildlife including manatees, dolphins and sometimes even sea turtles!"

We rijden eerst naar de waterkant, waar we de grote Disneyboot kunnen zien liggen. Brandon maakt meteen wat foto's van ons. Bij de Exploration tower kunnen we even wat rondtoeren, als Brandon zijn ontbijtje gaat kopen. We mogen ook even binnen kijken, maar het crossen is toch leuker. We merken wel dat we al weer pijn in onze voeten hebben. Daar stuur je namelijk mee bij een seqway en elke keer is dat even wennen. We stappen ook even af.

Als we weer naar het water rijden, staan daar twee heren met een camera. Het duurt even voor ik door heb dat we gefilmd worden. De heren zijn van News 13 en stellen Brandon wat vragen. Wie weet, wordt het ook nog uitgezonden.

Bij het water krijgen we uitleg over Cape Canaveral en zwemt er ineens een schildpad onder ons door. We zien de haven, met de grote boten aan de andere kant liggen.

Van hieruit gaan we onder de weg door naar de sluis. Daar zien we manatees. Wat zijn het toch gave beesten om naar te kijken. Aan de lidtekens zie je wel dat ze wat boten zijn tegen gekomen. Toch jammer dat deze dieren op deze manier verwond worden.

Er komt net een boot aan en de sluizen gaan open aan de zeekant. De manatees duiken onderwater. Ineens zijn ze heel snel.

Aan de overkant in de verte zien we Kennedy Space Center liggen.

Na een gesprekje met een meneer over de invloeden van zon en water op het tij gaan we toch weer verder. De laatste stop is vlak na de brug, waar we weer bij het water zijn.

Dan rest ons alleen nog de rechte weg terug, die in de hoogste versnelling gaat.

Een heel andere tour dan wij in Tampa en St. Petersburg gemaakt hebben. Segwayen blijft een super ervaring. Het was hier alleen wat jammer dat de omgeving wat eentonig was. Maar alsnog hebben wij het erg naar ons zin gehad.

Als we om 12.30 uur weg gaan besluiten we bij Cocoa Beach wat te gaan eten. We hoeven hiervoor alleen maar de weg uit te rijden en parkeren achter de super grote vestiging van Ron Jon Surf Shop. Van daaruit lopen we naar het strand.

Vandaag hangen er twee rode vlaggen en we horen dat de mensen niet in het water mogen omdat er haaien gespot zijn. Als wij er even staan worden de vlaggen gewisseld naar geel en paars. Gen verbod meer, maar wel een zware waarschuwing.

Ook hier zien we in de verte Kennedy Space Center liggen.

De stranden aan de westkant van Florida zijn toch echt mooier dan de stranden aan de oostkant. Het zand is hier veel grover. Aan de westkust zijn de stranden wit met zacht zand.

Het is al weer even na het middaguur en we gaan lekker wat eten bij Sandbar Sportsbar & Grill. Het is hier gezellig druk en Steven zit met zijn neus op een tv met honkbal. Helemaal goed!

Zoals wel vaker is de kaart even een puzzeltje, maar we komen uit op twee hamburgers en een salade. Als het eten komt vraag ik me af waarom de salades hier altijd zo groot zijn dat je er drie dagen van kan eten.Lekker is het wel en we genieten.

Ik eet net wat teveel van de salade en voel me niet helemaal lekker. De moeheid speelt ook mee. Ik slaap gemiddeld vijf uur per nacht. Michael wil nog even naar de surfshop en wij gaan in de auto zitten.

Als Michael weer terug komt gaan we terug naar Kissimmee. Ondertussen is het hier gaan regenen. Michael zoekt nog even naar de pier, maar kan 'm niet vinden en we rijden door.

Vrijdag 15 augustus 2014

Alleen dierentuin of toch niet?

	Plaats / Route	Tampa
	Activiteiten	Busch Gardens

Vandaag gaan we Busch Gardens afmaken, maar als we om 9.15 uur naar buiten lopen regent het. We hebben een abonnementje op regen in Busch Gardens lijkt het wel. Maar het regent in Kissimmee en we weten nog niet wat het gaat worden in Busch Gardens.

Onderweg is het wel droog, maar er zijn dreigende wolken. Ver weg zien we wat blauw....wie weet!

Als we om 10.30 uur het parkeerterrein oprijden kiezen we dit keer toch voor preferred zodat we op loopafstand van de ingang staan. Alleen de invaliden kunnen nog dichterbij parkeren. En er is op veel invaliden gerekend!

Het is nog steeds dreigend en af en toe valt er een drupje, maar dat deert ons niet, daar kunnen we rustig tussendoor lopen. Steven heeft besloten dat we eerst twee achtbanen gaan doen aan de rechterkant van het park en dan afmaken wat we de vorige keer niet hebben gedaan.

Op weg naar de Cheetah Hunt horen we de donder en voordat we er zijn is er al omgeroepen dat alle attrakties voorlopig sluiten vanwege het weer. Dat is nu jammer zeg!!

Gelukkig is Busch Gardens ook nog een dierenpark en kunnen we ons hier nu naar hartenlust op uitleven. Michael voelt zich niet helemaal happy en gaat met een kop koffie bij The Backery in Marokko zitten.

Steven en ik gaan op pad. Het druppelt nog steeds, maar niet genoeg om er een cape voor aan te doen.

We starten met Myombe Reserve in Marokko, waar we de chimpansees en de gorilla's zien. Ook zij schuilen voor de regen. Het is niet altijd even gemakkelijk foto's maken. De gorilla zit tegen het glas aan en iedereen die dichtbij gaat staan spiegelt in dit glas.

Dan wil Steven toch wel even kijken of de achtbanen ondertussen al weer open zijn en lopen we weer naar de Cheetah Hunt. Daar zitten ook de cheetah's. Wat een schitterende beesten zijn dit toch.

Bij de achtbaan wordt aangegeven dat ze niet weten wanneer de attractie weer open gaat, maar dat je wel alvast in de rij mag gaan staan. Dat lijkt Steven wel een goed idee en ik zoek maar weer eens een stoel op. Dit gaat een lange zit worden. Na een paar minuten zie ik ineens Steven weer naar buiten komen. Hij gaat het niet proberen, we gaan wel wat anders leuks doen.

Op naar Afrika, naar de Serengeti Vlakte. Daar staan de giraffen en impala's lekker te eten. De flamingo's hebben zich rond het water gesetteld. een mooi gezicht al deze dieren bij elkaar.

We nemen de andere weg dan dat we afgelopen maandag hebben genomen en komen nu langs de nijlpaarden. Ze staan op de kant te eten. Jammer dat ze niet dichtbij het raam tussen de duizenden visjes in het water liggen. Dat zou ook een leuk gezicht zijn geweest. De grote aligator in het volgende verblijf heeft al zoveel bekijks, dat we die verder maar overslaag en nog even van bovenaf bekijken als we hoek om zijn. Zijn grote lijf ligt nog onderwater. Het is wel indrukwekkend om dat van onderaf te kunnen zien.

De hyena, die maandag steeds maar heen en weer liep, heeft een heerlijk plekje gevonden. Hij ligt echt zo dat wij hem uitgebreid kunnen bewonderen, maar oh.......hij blinkt echt uit van lelijkheid.

Zo jammer dat de leeuwen zich vandaag verstopt hebben. Daar heb ik maandag zo van genoten.

Steven heeft honger. Het is ook al rond het middaguur en we hebben vanochtend niet veel gegeten. We gaan in Nairobi kijken of ze wat lekkers hebben. De keuze is: een kalkoenpoot, een hotdog of een funnelcake. Er wordt druk getwijfeld tussen de twee laatsten, totdat er een hotdog voorbij komt en die toch niet zo lekker uitziet. Het wordt dus een gewone funnelcake met poedersuiker. Dit smaakt een beetje als een knapperige oliebol. Best lekker! Ik pik af en toe een stukje mee.

Ook in Nairobi hebben we maandag het een en ander overgeslagen en we gaan eerst de grot "Curiosity Caverns" in. Hier vinden we de nachtdieren.

Naast deze grot is het animal care center, waar echt allerlei dieren zitten, van hazen tot stinkdieren. We moeten even heel hard lachen om de vechtende flamingo's. Volgens mij gaat het om eten en het is net een echtpaar wat aan het bekvechten is. Het geluid dat er alleen al gemaakt wordt, hilarisch!!! Er wordt echt gekibbeld.

Nu we alles gezien hebben aan deze kant gaan we Michael ophalen om de andere kant van het park te bekijken. Vanuit Marokko gaan we verder naar Gwazi. Hier is een houten achtbaan. Hij ligt net als alle andere attrakties stil, maar Steven had m toch al niet gedaan. Niet hard en hoog genoeg, dus gaat hij in de categorie "niet leuk".

In Bird Gardens zitten ook de kangoeroes. Michael gaat toch weer voor een bankje als wij de kangoeroes gaan bekijken. En als we er aankomen blijkt dat we ze niet alleen mogen bekijken......we mogen ze ook voeren. Hoe gaaf is dat!!

Steven gaat dan ook gewapend met een bakje stro met sla naar binnen en steekt het bakje door het hekje. Dat eten lusten de kangoeroes wel en om en om en soms ook tegelijk wordt er een kop in het bakje gestoken. Steven moet echt tegengas geven om het bakje goed vast te houden, want de kangoeroes duwen aardig hun snuiten erin.

Even verderop zit een klein kangoeroetje, wat nog heerlijk wollig is. Die is maar wat blij met de laatste restjes in het bakje en laat zich ook gewoon aaien. Hoe zacht!

Ondertussen zijn de regendruppels aanzienlijk vermeerderd en staan we nu toch wel nat te worden.

Na een gesprekje met de emoe's, waar je je vingers toch wel echt uit de buurt moet houden, keren wij terug naar het bankje waar Michael zit. Steven en ik gaan toch maar voor een regencape om niet te nat te worden. Michael probeert nog steeds tussen de druppels door te lopen.

We lopen Stanleyville met de Sheikra en de grote waterattraties voorbij en gaan naar Jungleville waar de tijgers en de orang oetangs verblijven. De orang oetangs hangen in hun net onder de ruimte waar wij lopen. Via een zwaar beslagen en met vieze voetstappen besmeurd raam onder onze voeten kunnen, wij ze zien. Op het moment dat wij net naar beneden kijken horen we een super donder en de moeder orang oetang springt op en pakt verschrikt haar kind beet. Het was ook echt een harde knal.

Bij de tijgers lopen we alleen langs de overdekte kant met de gewone tijgers. Ze liggen allebei rustig te liggen en dat geeft mooie plaatjes. De witte tijgers zitten in het andere verblijf waar we niet langs komen.

Ook Congo met de Kumba slaan we over en we gaan naar Pantopia, wat vroeger Timbuktu was,  om wat te gaan eten. Het regent behoorlijk en even binnen is misschien wel een goede oplossing. Om 14.00 uur begint de show in de Pantopia grill en dat is wel gezellig als we tijdens het eten een show kunnen kijken.

Helaas zijn er meer mensen die dit bedacht hebben en ik sta in een rij die al in het restaurant begint. Michael en Steven hebben een mooi plekje vooraan bij het podium bemachtigd.

Ik ben echt net op tijd terug met het eten en voor ik een hap in mijn mond kan steken begint "Burn the floor, untapped", een geweldige dansshow met tap en latin dansen. Ik geniet!!! Wat een goede dansers heeft de show. Ook leuk om te horen dat er een Nederlandse in meedanst.

Halverwege de show hoor ik ineens een harde klap schuin achter me en kijk wat er gevallen is. Hahaha er is niets gevallen, het is één van de tappers die op tafel is gesprongen. De andere staat een aantal tafels verder en ze dagen elkaar heerlijk uit. Mooi en heel grappig!

Aan het einde van de show mogen de toeschouwers nog even op de foto met de dansers en worden er veel selfies gemaakt. Niemand kent de dansers, maar beroemd is beroemd zullen we maar zeggen.

Steven gaat eens polshoogte nemen of er al weer attrakties draaien en komt met de mededeling dat het nu echt giet buiten. Oohhhhh, dan moeten we de planning toch nog maar even bijschaven. De show die zo in het Pantopia Theater begint is een optie. Ik heb in mijn hoofd dat die om 15.00 uur begint en het is nu net na 14.30 uur.

Hij begint echter om 15.30 uur en we kunnen om 14.45 uur naar binnen. Lekker droog en alle plek. We kunnen kiezen waar we willen zitten. Als de show, opening night critters, echter gaat beginnen is de zaal echt stampvol. Er wordt zelfs nog gezocht naar plekjes. Het is een show met honden, katten, vogels, varkens, een pony's, een stinkdier en een kangaroe. Wel vermakelijk!!

Als we iets na vieren lopen we weer naar buiten en tot Stevens grote plezier zijn de attracties net weer gestart. Het regent bijna niet meer. Steven is echt helemaal in zijn nopjes. De dichtsbijzijnde achtbaan is Kumba en daar gaan we dus naartoe. Op dit moment zijn de wachttijden bijna nul en we zien 'm binnen een paar minuten al voorbij schieten.

Dan is de  wildwaterbaan, Congo River Rapids aan de beurt. Nu heeft Steven al die tijd zo zijn best gedaan om niet nat te worden in de regen en nu gaat hij uit vrije wil in een attraktie waar hij doorweekt uit gaat komen. Michael doet er nog  een schepje bovenop door kwartjes in de schieter te doen om Steven nat te sprietsen. De schieter mist Steven, maar de waterval die daarna komt niet. Hij komt echt druipend terug.

Nu we nat zijn kunnen we nog wel wat andere waterattracties tegenaan en we gaan op weg naar de Tidal Wave. Hier heeft hij maandag zo eindeloos op staan wachten. Het wordt vandaag helemaal goed gemaakt. Als wij bij Tidal Wave aankomen, is Steven, die vooruit gerend is, al verdwenen. In de eerste drie boten die langs komen zit hij niet en dan.....................hahahahahahaha.............dan komt er een boot, waar alleen een jongen met een geel t-shirt in zit aan. Steven heeft een boot voor zich alleen. Wij komen niet meer bij van het lachen en Michael gaat in de splashzone staan. Er komen alleen wat druppels langs, want deze boot heeft natuurlijk weinnig gewicht met maar één passagier. Helemaal glimmend komt Steven eruit.

Er is nog een waterattractie, de boomstammen, Stanley Falls Flume. Ook hier heeft hij een boomstam voor zich alleen en komt grijnzend de waterval naar beneden.

Michael staat al klaar om samen in de Sheikra te gaan. Ook een minimale wachttijd en voor ik het weet lopen ze mij alweer voorbij. Beiden moeten wel constateren dat deze achtbaan een beetje zijn glans aan het verliezen is. Hoe vaker je m doet, hoe minder leuk. En dan is die 200 foot verticaal naar beneden ook niet meer eng.

Nu er weinig wachttijd is moeten we toch echt de andere achtbanen ook nog proberen. Daarvoor moeten we weer naar de voorkant van het park. Michael haakt weer af bij de bakker met een kop koffie en wij gaan naar Cheetah Hunt.

15 minuten geeft de klok. Dat is meer dan ok. Voor de achtbaan staan wat dames te dansen en ik besluit nog even te kijken voordat Steven naar beneden komt zoefen.

Als ik met mijn fototoestel in de aanslag sta komt hij echter al weer aangelopen. Hij was al voorbij gekomen in het tweede karretje...........heb ik even gemist.....

Bij de Montu let ik beter op en ook daar is Steven in no time. Maar ik merk dat ik moe ben en niet meer zo alert met mijn toestel als maandag. Net te vroeg en net te laat zijn de opmerkingen die hierbij horen. Ach, als Steven maar plezier heeft gehad.

Er wordt even verslag aan Michael gedaan en we gaan op weg naar de uitgang. Daar staat één van de dames van de vermaakgroep te dansen en het is heel leuk om naar te kijken. Daar wordt je ter plekke blij van. Zeker als er een klein meisje mee gaat dansen. Super!!

Het is 18.00 uur en we lopen naar de auto om rond 19.30 uur weer terug te zijn bij het huis.

Zaterdag 16 augustus 2014

De taken verdeeld ...

	Plaats / Route	Kissimmee
	Activiteiten	Inpakken/ Shoppen

Vandaag gaat Michaels zus Gam trouwen met Marcel. Ze zijn al een lange tijd samen en hebben besloten om toch te gaan trouwen. Heel hartlijk gefliciteerd Gam en Marcel!! Natuurlijk ook voor Keet en Cisza! We hopen dat jullie een geweldige dag hebben op De Mot.

Vanochtend hebben we weer een stralend zonnetje als we uit bed komen. Ik slaap vandaag uit en kom pas om 08.00 uur uit bed. Michael is net iets later dan ik en Steven doet er wat langer over. Maar daar ben je dan ook tiener voor.

Mijn eerste taak is om de foto's in de website te plakken. Dat is altijd een behoorlijk werk, want ik moet ze per stuk een naam geven, plaatsen en de grootte bepalen. Ze staan wel allemaal al klaar. Dat heb ik gisteravond al gedaan. Ik ga dus nijver aan het werk. Ik zie dan wel langzaam het verslag een beeld krijgen. Dat maakt het toch overzichtelijker om te lezen. Met de plaatjes erbij krijg je meteen een betere indruk van alles.

We doen lekker rustig aan vanochtend en rond het middaguur ga ik starten met het inpakken van de koffers. Michael heeft al een rondje gedaan en vanalles bij elkaar gelegd en de kleren zijn door ons allemaal uitgezocht. Wel raar zoveel dagen van tevoren. Dan moet je bedenken wat je vandaag, morgen, overmorgen en dinsdag aandoet. Poeh, da's even een organisatie.

Als ik ga inpakken vertrekt Michael om nog wat te shoppen. Hij gaat naar een sportwinkel, waar hij nog een bon van heeft, play it again sports.

Koffer één zit zo aan zijn limiet. Oeps, toch wat meer gekocht dan we dachten? Het ligt deze keer niet aan al mijn scrapbookspullen, alhoewel de gekochte papiertjes natuurlijk wel aardig bijdragen aan het gewicht.

Koffer twee is nu half vol, maar daar moeten nog de spullen bij die we nu nog gebruiken en ervaring leert dat dan het gezicht ineens heel snel gaat.

Dan nog de honkbaltas. Die zit ook al aardig vol en ik weet nog niet wat Michael nog allemaal mee gaat nemen van het shoppen.

Michael heeft ondertussen laten weten dat hij naar winkelcentrum "The Loop" is. Het regende zo hard dat hij maar doorgereden is. We zouden namelijk nog gaan golfen, maar daar is het nu toch geen weer voor.

Als ik niet verder kan met inpakken ga ik lekker relaxed met mijn haakwerk voor de tv zitten. Ook niet gek een dagje relaxen. Ik heb Jaws 1, 2, 3 en the revenge voor de boeg, dus ik kan er even tegenaan. Hahahaha.

Michael heeft t-shirts gevonden voor Steven en appt de foto's door. Bij de eerste is Steven helemaal blij. Dat is een humor t-shirt, maar alles wat daarna komt vindt hij steeds minder en uiteindelijk hoeft hij het helemaal niet meer te zien.......te erg!!! Character Tees!!

Telkens als Michael ergens free wifi heeft laat hij even weten waar hij is, want hij maakt er een lange shopdag van. Hij komt om 18.00 uur terug. En dan heeft Steven geen zin meer om te gaan golfen.

Michael is niet eens zoveel winkels ingeweest, maar heeft wel aardig nog wat om de koffer weer mee te vullen. Na zijn shopactie weegt ook de honkbaltas 23 kilo. Dat wordt spannend overmorgen, hoe ver de tweede koffer gaat komen.

We gaan de ijskast eens bekijken wat er allemaal nog op moet. Steven is vanmiddag al begonnen aan de pizza's van Marion en Paul. Ik eet mijn laatste maaltijd en Michael en Steven gaan nog voor de hotpockets (die van Marion en Paul zijn al lang op).

We maken er een rustige avond van.

Zondag 17 augustus 2014

NewYork Yankees

	Plaats / Route	Kissimmee - St. Petersburg
	Activiteiten	Honkbal Rays tegen Yankees

We vertrekken vanochtend iets later dan de planning is. Het maakt niet uit, we zijn sowieso op tijd.

Als we hier iets voor tienen weg rijden, is het hier stralend weer. We hebben er zin in! Onderweg is het ook lekker weer, maar als we bij de brug naar de Pinella's komen, de 275, worden de wolken donkerder. Spannend wat het gaat worden. We hebben druppels op de voorruit, maar niet op de zijruiten? Da's een rare gewaarwording. En evensnel als we druppels hebben, zijn ze ook weer weg. Mooi daar houden we van.

Om 11.20 uur rijden we de parkeerplaats van Tropicana op. We zien dat het een stuk drukker is dan twee weken geleden. Het stadion is vandaag ook uitverkocht. We mogen dit keer dan ook aansluiten in een behoorlijke rij voor de tassencontrole en de detector.

Michael sluit wat later aan. Hij heeft toch nog maar een gratis t-shirt gehaald. Gelukkig gaan de rijen best snel. Het is weer lekker warm en drukkend weer.

Als de tas gecontroleerd is hoor ik dat ze de controles even gaan sluiten. Er staan al teveel mensen in de rij voor de deur. Poeh, dat is mazzel. Ben ik de laatste die er doorheen is gekomen.

In de grote menigte duurt het ook even voor ik Michael en Steven vind die al in de rij staan. Ze staan helemaal links en natuurlijk begin ik rechts met zoeken.

Amerikanen zijn altijd heel netjes in rijen en zullen nooit voordringen. Dus als de deuren na 15 minuten open gaan schuiven de rijen ook heel netjes naar binnen. Vandaag krijgen de eerste 10.000 kinderen (tot en met 14) een bobblehead. Maar in de vorm van een soort M&M met beentjes. Zoals de vorige keer rent Steven naar Papa Johns pizza. Hij heeft honger!!

Wij lopen met de menigte mee naar binnen en Steven sluit daar weer bij ons aan. Op onze weg komen we nog wat mascottes tegen, die best even met Michael op de foto willen.

Via de binnenring om het veld gaan we op zoek naar mijn maaltijd: steak and shroom en lemonade. We hoeven niet te zoeken waar we zitten, want onze tiener heeft de plekken al lang gevonden.

Dit keer hebben we plekken in vak 124, rij AA, stoelen 1,2 en 3. Mooie plekken achter het eerste honk. Er zitten al twee honkballers te signeren (ook weer voor kids t/m 14) en Michael gaat wat foto's maken bij het veld.

Michael komt kijken als wij aangesproken worden door een meneer. Hij wil graag een foto van ons maken voor het veld en komt tijdens de wedstrijd terug met de gemaakte foto's. We moegen ze natuurlijk ook op de website bestellen. Daarvoor krijg ik alvast een kaartje. De foto is leuk, maar $27,- vinden wij wat veel. Ik sloop m wel van de website.

Nadat Michael ook een pizza gegeten heeft gaat hij aan de wandel en komt een app binnen dat hij onder het scorebord staat. Daar maar een mooie foto van gemaakt.

Vlak voor de wedstrijd begint komt de dochter van onze vriendin Linda kennis maken. Ze zitten op het tweede dek. Leuk om haar nu eens te ontmoeten! Ik realiseer me pas na de wedstrijd dat ik natuurlijk ook even mee had kunnen gaan naar het tweede dek, waar Linda ook is. Ik was even te overdonderd dat er ineens een vreemde mij een handje kwam geven.

Ondertussen gebeurt er weer vanalles op het veld. De spelers staan in te gooien, de mascottes spelen een voetbalwedstrijd en de cheerleaders komen langs rijden. Er wordt vandaag ook aandacht besteed aan ALS met Lou Gerigh in de hoofdrol.

Het stadion is nog absoluut niet vol en wij hebben super zicht totdat er een hele grote Amerikaanse meneer voor ons komt zitten. Hij is echt heel groot en breed. Ik denk dat hij zeker twee meter is.

Steven en ik schuiven naar Michaels plek bij het gangpad, want hij blokt voor ons een deel van het veld. Gelukkig kunnen we daarna wel wat zien. Deze meneer is ook zo aardig om ons een aantal keer een enorm bouwvakkersdecolete te laten zien als hij opstaat. Hahahahaha, Steven heeft er bijna een trauma aan overgehouden. Hij zit precies achter deze meneer. Gelukkig wisselen ze halverwege de wedstrijd met hun dochter en haar vriend en is ons zicht terug.

Nu ik aan het mopperen ben kan ik ook nog wel melden dat in ons uitzicht op de thuisplaat een andere meneer zit die geen seconde, en dan overdrijf ik echt niet, stil kan zitten. Hij trilt ook behoorlijk, dus er zal wel iets mis zijn. Maar hij gaat van voor naar achter van links naar rechts, pakt zijn pet en zet m weer op, zit aan zijn nek, krabt op zijn hoofd en dat achter elkaar door. Om heel erg zenuwachtig van te worden.

Dan begint de wedtrijd na het volkslied. In het gangpad links van het onze is een hele consternatie en er lopen heel veel mensen. Het duurt even voordat we in de gaten hebben dat dit niet de mensen zijn die nu nog binnen komen, maar dt er iemand gevallen is en op de grond ligt. We zien een brancaar komen en de hulpverleners hebben nog veel moeite om deze meneer hierop te krijgen. Hij ligt namelijk met zijn hoofd naar beneden en zijn benen omhoog op de trap. Hij wordt dan ook afgevoerd met een nekkraag en volgens Steven een behoorlijke wond aan zijn arm. Ik vermoed ook aan zijn hoofd.

Veel toeschouwers komen pas naar hun plaatsen als de wedstrijd al begonnen is. Langzaam stroomt het stadion helemaal vol.

Als Michael terug komt vertelt hij dat hij Greg gezien heeft. De coach van het eerste honkbalteam van de Braves in Gouda. Hij zit achter het derde honk op de achterste eerste ring. Dit is zijn eerste echte honkbalwedstrijd.

De Rays spelen tegen de Yankees en één van de spelers van de Yankees, Derek Jeter speelt dit seizoen zijn laatste wedstrijd. Hij is een speler waar een aantal mensen speciaal voor naar de wedstrijd is gekomen. De eerste keer dat hij aan slag staat wordt er dan ook luid geklapt en gaat iedereen staan. Jongens, dat is even niet handig. Ik heb de oopdracht om hem goed op de foto te zetten en dit werkt niet echt mee. Steven heeft nog wel zicht en neemt het fotograferen even van me over.

In de eerste inning komt Zobrist binnen op een slag van Longoria. Mooi, de Rays staan voor! Wij zijn happy. De volgende drie innings wordt er door geen van de teams gescoord. Pas in de vierde inning lopen de Yankees uit na een homerun van Teixeira halen ze twee punten binnen en daarna nog eentje. Nu staat het 1-3. Er is een kort oveleg door de Rays, hoe nu verder.

Ondertussen hebben de mascottes een race gelopen met de benen aan elkaar, heeft een jongetje geprobeerd om vliegend geld te bemachtigen en is er onder welke cap gespeeld.

Wat we niet eens in de gaten hebben is dat "zoek de koe" echt naast ons staat aan de andere kant van het gangpad. Hahahahaha dat is grappig. Iedereen zwaait zich een ongeluk, maar degene die de koe moet zoeken kan 'm niet vinden. De koe is van Chick-fil-A en iedereen in het vak krijgt een bon voor een ijsje of zo.

Dan begint er een wave in het stadion, maar deze houdt niet op na één keer het stadion rond gaan. Hij gaat echt vier keer rond. Net zolang tot het spel van de honkballers weer begint. Wij liggen echt in een deuk.

Halverwege de zevende inning wordt "God bless Amerika" gezongen en natuurlijk "Take me out to the ballgame"! The seventh inning strech!

Blijkbaar doet dit de Rays goed, want in deze inning scoren ze toch nog een punt. Helaas scoren de Yankees in de achtste inning en blijft de stand uiteindelijk 2-4.

Als "Cotton eye Joe" start maak ik eindelijk eens foto's van de zwerver die tussen het publiek van nu geplakt wordt. Het is net of deze man ook werkelijk aanwezig is. Voor ons houden ze een bord omhoog dat in beeld komt en vlak daarna zien we ook de swingende Michael op het grote bord verschijnen. Het gaat te snel om er een foto van te maken. Jammer!!

Het was een spannende en interessante wedstrijd om naar te kijken en natuurlijk twee top teams. Het is 17.00 uur en we blijven nog even zitten tot de grote kudde uit beeld is. Er zitten nu nog wat mensen op de tribune en op het veld wordt alles klaar gemaakt voor de kinderen. Zij mogen weer over de honken rennen en op de foto met de mascottes.

Eenmaal op de gang is de groep mensen in het gebouw nog masaal en lopen we met de anderen mee naar de uitgang. De Yankee- fans zijn helemaal in hun nopjes en dat laten ze horen.

De auto is natuurlijk weer een oven, maar we moeten erin gaan zitten omdat om ons heen allemaal auto's weg gaan. We wachten tot de airco het weer aankan en we geen rijen vertrekkende auto's meer zien voor we wegrijden. Ondertussen is het 17.45 uur.

Het moet nu toch wel weer een beetje doorrijden! Fout gedacht! Op de autoweg komen de 175 en de 375 bij elkaar en rijden we stapvoets en dat blijft zo. Voor Michael niet gemakkelijk rijden. Met al die automaten wordt er ook megaveel geremd.

Voor de brug gaan we maar even tanken, want we weten niet hoe lang we op de brug zullen zijn. Als we de 275 weer op gaan passeren er 2 politie auto's met gillende sirene.......en nog één........en nog één........en nog één. Er moet wel een heel ernstig ongeluk gebeurd zijn en daar vallen wij nu ook nog met onze neus in. Jakkie!

We zien zeker 7 politieauto's staan en een bus. Alle inzittende staan in de berm. Er zijn verder geen andere auto's en we kunnen niet achterhalen wat er met de bus is.

Dan gaan we de brug op. Het is nu 18.15 uur. Het is rijden en stoppen en rijden en stoppen en het duurt ook een half uur voordat we de brug weer af zijn. Een lange zit. Ik geloof dat ik onderweg alles op de foto zet wat ik tegen kom: opstijgende vliegtuigen, de skyline van Tampa, de tegenoverliggende brug en natuurlijk veel wolken. Ik vergeet natuurlijk de file nog! Want daar zitten we in.

Ook bij Tampa loopt het weer vast en als we de I4 op willen rijden moet Michael zwaar in de remmen. Zo erg, dat we ons afvragen of we op tijd stoppen voor de auto voor ons. Maar het lukt. Dit wordt veroorzaakt door kijkers die kijken naar de 7 auto's die aan de kant staan en samen een kettingbotsing hebben veroorzaakt. Hier staat dan maar één politie auto bij........

De rest van de weg gaat vrij rustig op nog één stukje na. Vlak na Tampa komen we langs de Florida State Fairground en de afrit staat zo vol dat hij al op de I4 staat. We vragen ons af wat er te doen is. Ik zie wel veel streched limo's. Ik heb het net even opgezocht: "Springfield College Graduation" en "Motley Crue & Alice Cooper".

Op de 192 wil Michael nog even naar de Nike outlet Factory en we stappen om 20.30 uur weer het huis binnen.

Maandag 18 augustus 2014

Back to Miami

	Plaats / Route	Kissimmee - Plantation
	Activiteiten	onderweg en shoppen in Sawgrass Mill

Als ik vanochtend mijn ogen open doe is het bijna 6.00 uur. Mooie tijd om op te staan dan kan ik nog even wat op de computer doen voor het inpakprogramma gaat starten. Ik beloof mezelf dat ik tot 6.30 uur mag doen wat ik wil en daarna toch systematisch moet gaan inpakken. Er zijn al een koffer en tas ingepakt, maar er liggen nog zoveel spullen. Ik moet ook wachten tot iedereen gedoucht heeft voor ik alle kan weghalen.

Langzaam maar zeker wordt de kamer leger en verzamel ik alles. Ik maak de ijskast en diepvries leeg. Daarvan was al het meeste gedaan, nu de laatste loodjes.

Tussendoor kijk ik toch stiekem op FB. Nee, ik ben helemaal niet nieuwsgierig, hahahaha. Maar straks gaat het internet eruit en dan moet ik toch weer zonder doen. Ook heel gezond trouwens.

FB doet niet helemaal wat ik wil en vertikt regelmatig te uploaden als ik foto's erop wil zetten. Nog maar een poging en nog eentje. Maar ik merk dat ik nu wel slordiger wordt.

Om 8.00 uur speel ik wekker en maak Michael en Steven wakker. Na het douchen kan echt alles in de koffers en kunnen we zien wat we hebben.....................oeps, pietsje teveel.

Toch gek, ik heb niet zoveel scrapbookspullen gekocht. Ik bedenk wel dat ik het papier tijdens andere jaren in mijn laptoptas deed. Dat gaat dit jaar niet, omdat ook Stevens laptop in deze tas zit. Dat drukt dus wel extra op het gewicht. Ik denk toch dat er meer honkbalspullen en kleren gekocht zijn als gedacht door de heren. Maakt ook niet uit, de spullen moeten mee.

De oranje koffer zit op 50lbs 23 kilo. De honkbaltas schommelt er wat omheen. Zou iets teveel kunnen zijn en de blauwe koffer die als laatste aan de beurt is gaat er duidelijk overheen.

Er zit niets anders op dan wat in de handbagage mee te nemen. We proppen hier en daar wat bij en dan is de koffer ongeveer 50 lbs. Ik hoop echt van harte dat de weegschaal bij het inchecken niet doorslaat en de hele handel weer open moet.

Om 10.00 uur is alles klaar en weer netjes en lopen we het huis nog twee keer door. Niets vergeten? Michael en Steven brengen de vuilniszakken nog even naar de container en de rit naar Miami kan beginnen.

Het is een uur of vier rijden via de turnpike, de toll snelweg van noord naar zuid. We rijden de de 192 af naar de turnpike en nemen deze keer de goede ingang, naar het zuiden. Er zijn hier namelijk vier toll poortjes, waarvan er maar één naar het zuiden gaat en drie naar het noorden. Niet helemaal logisch en we zijn dus als eens naar het noorden gereden.

De turnpike gaat lekker snel omdat er weinig op en afritten zijn. Meestal zitten die zo'n 40 mile uit elkaar en als je dan fout rijdt moet je ver om. Bij de grotere steden zijn er meer op en afritten. Ik geloof dat het toen wel meeviel omdat Orlando wat meer opties had.

Het eerste stuk rijdt heerlijk door. Weinig verkeer en mooie natuur. Maar zo'n lange rechte weg is natuurlijk ook wel saai. Dus voor Michael is het als bestuurder een extra lange rit. We stoppen om 11.15 uur bij de tweede plaza die we tegenkomen. Ook de plaza's kom je maar eens in de 40 mile tegen. Michael gaat hier even een kopje koffie halen.

We besluiten om bij de volgende plaza even een broodje te halen om te lunchen en die plaza dient zich om 12.00 uur aan. Er zit in ieder geval een "Earl of sandwich" en een "dunkin' donuts" in en Steven hoeft niet na te denken. Hij wil een broodje bij Earl of sandwich. Nummer 3, club sandwich. Ik wil nog wel eens wisselen en neem nummer 1 zonder mosterd.

Met het bonnetje ga je dan bij het uitgifte loket staan en meestal heb je binnen 5 minuten je broodjes. Als we net bij het loket staan hoor ik ons nummer 1923, maar iemand anders neemt de broodjes mee. Ik zal het wel verkeerd gehoord hebben. We wachten rustig af. Als nummer 1925 al is geweest ga ik toch eens aan de bel trekken.......strange! Ze weten nog precies wat wij besteld hebben omdat mijn broodje afwijkend is en starten meteen aan nieuwe.

Slim van die meneer die de broodjes heeft meegenomen. Gratis broodjes, de nummers worden namelijk niet gecheckt en alleen maar afgeroepen. Scheelt m toch weer $15,-, want ze zijn niet goedkoop.

Michael heeft zijn glazed donuts ondertussen allang op en staat al te wachten als wij met de broodjes aankomen.

Gelukkig worden de broodjes zeer gewaardeerd, want de achterbank heeft het broodje in 5 miniuten op en neemt ook nog een kwart broodje van mij op de koop toe. Hahaha. Hij is in de groei en heeft altijd honger.

Nu rijden we in één keer door. Je merkt, dat als we in de buurt van Miami komen, de weg steeds meer een betonnen bak wordt en veel drukker. Hier komen ook meer op en afritten.

Om 14.00 uur komen we bij het hotel in Plantation aan. Het is hetzelfde hotel als vorig jaar Sheraton Suites. Een mooie ruime suite waar we een zitkamer hebben en een slaapkamer. Vorige keer hadden we twee bedden, nu zal Steven het moeten doen met de slaapbank en liggen wij wat comfortabeler. Het is maar voor één nacht.

Dit hotel is niet alleen een fijn hotel in een rustige buurt. Er zijn ook een aantal gewilde winkels in de buurt en het is vlak naar Sawgrass mills. Deze inmense mall is een walhalla voor Michael en ondanks dat de koffers meer dan vol zijn, wil hij er toch graag heen.

Als we ingecheckt zijn in de vliegtuigen morgen, gaat Michael nog even op pad voor wat sportwinkels. Daarna komt hij ons weer halen om naar de mall te gaan en wat te gaan eten.

Als Michael rond 17.00 uur terug komt gaan we toch maar niet meer naar de Mall, maar lekker wat eten rond een uur of half zeven. Steven kiest voor Toojays.

Er is bij Toojays heel veel keuze en de porties hebben een normale maat. Ik neem rijst, groenten en garnalen, waar ook nog een salade bij komt. Steven neemt 3 kleine hamburgers en Michael neemt de giant hamburger. Dus Paul, voor de heren is de vakantie afgesloten met een hamburger.

Het smaakt erg goed!! Iedereen geniet. We lachen nog even om de grootte van de hamburger van Michael. Toojays Deli is zeker een aanrader voor iedereen die er nog nooit is geweest.

Onze tiener lust nog wel wat en neemt een chocoladetaart. We krijgen drie vorken, maar geen kans om mee te eten. Ik heb nog nooit een chocoladetaart zo snel zien verdwijnen. Zelfs de serveerster die komt vragen of het lekker is moet erg lachen. Michael en ik prikken een paar hapjes mee en Steven heeft gelijk, dit is lekker!!

Om 20.00 uur zijn we weer op de kamer en sluiten we de dag af. Michael gaat niet meer naar de Mall. Het blijft moeilijk om die keuze te maken. Hij gaat lekker tv kijken. Steven en ik duiken achter de laptop. Morgen is het weer vroeg dag!

Dinsdag 19 augustus 2014

Vliegensvlug weer terug

	Plaats / Route	Plantation - Miami - Atlanta - Düsseldorf
	Activiteiten	Naar huis

Vandaag gaan we weer naar huis. De vakantie was heerlijk, maar het is ook wel weer lekker om naar huis te gaan. Hoewel Michael hier nog wel weken zou kunnen blijven.

We zijn netjes op tijd wakker en Michael gaat om 7.00 uur broodjes halen bij Publix terwijl ik de laatste dingetjes in de koffers doe. Als MIchael terug komt kunnen we ontbijten en zijn we om 8.00 uur de deur uit.

We vliegen om 11.30 uur en het vliegveld is 30 minuten rijden. We houden rekening met de ochtendspits en calculeren in dat we er een uur over gaan doen. Wat we even vergeten zijn is dat de weg hier vorig jaar is aangepast en de navigatie dat nog niet heeft meegenomen. MIchael moet 5 banen opschuiven om de goede weg (I75 tolweg) te nemen en dat halen we natuurlijk niet. De navigatie pakt het meteen op en leidt ons naar de I95, de drukke weg naar Miami. Deze weg heeft wel vaak files, maar rijdt vaak wel door tot aan Miami. Nu staat hij al voor Hollywood helemaal vast en we komen weinig vooruit. Na een uur staat de navigatie nog steeds op 25 minuten. We vrezen het ergste. MIchael neemt de afslag waar we nu staan, Miramar, en we gaan op goed geluk door. Op de navigatie hoeven we niet te rekenen, want die leidt ons alleen maar terug naar de I95.

Michael wil proberen om naar de I75 te rijden, maar dat is wel heel erg ver rijden. We komen ineens de melding tegen dat we via de turnpike kunnen. Dat moet opschieten, want die rijdt lekker door. We nemen south, maar we gaan voor mijn gevoel de verkeerde kant op en dat blijkt ook. De HW27 is de weg die ons meteen naar het vliegveld moet leiden. We slaan weer af.

Dit is een weg met heel veel vrachtverkeer en Fedex karretjes en om de 10 meter een stoplicht. Ooohh dit schiet ook niet op. Dit is echt een stressmomentje. We zien ineens een bord met de melding vliegveld en besluiten dat we deze borden blijven volgen. En...zo komen we bij het vliegveld, aan de kant waar de auto's ingeleverd moeten worden We hebben blijkbaar om het hele vliegveld heen gereden en dat is niet een klein stukje. Maar we zijn er!!

Het inleveren van de auto is gelukig zo gebeurd. Er hoeft niets meer uitgelegd over de nieuwe auto. Dan stan we om 10.00 uur in de MiaMover Dat wordt wel opschieten. We mogen naar Concourse H, die behoorlijk ver weg is en met onze twee karretjes kunnen we niet over de loopbanden. Dat is meteen een mooie sportprestatie.

Als we in de rij willen gaan staan om in te checken worden we er weer uitgehaald omdat we nog geen boardingpassen hebben. Die moeten we eerst via de automaten gaan halen en we mogen niet alvast in de rij gaan staan, die toch nog een half uur duurt. Michael gaat de boardingpassen halen en ik ga stiekem toch in de rij staan met Steven en knik hard als er gevraagd wordt of ik boardingpassen heb. Gelukkig is Michael net op tijd terug als de passen gecontroleerd worden.

Nu komt het gevreesde moment met de tassen. Als de honkbaltas op de weegschaal gaat zien we de meter oplopen tot 53/54 lbs. Dat is echt teveel en Michael probeert het op te lossen door de tas omhoog te houden met zijn voet. Dan is ie netjes 49 lbs. Maar de mevrouw die ons incheckt is wel meer gewend en zet de tas rechtop. Hier moet duidelijk wat uit.

Michael haalt twee honkbaltassen uit de tas en hij is terug naar 49 lbs. Dat is goed! De koffers zijn precies 50 lbs en 51 lbs en mogen door. Pffff gelukkig!!

Als we bij de paspoortcontrole komen staat er niemand, echt helemaal niemand in de rij. Dat hebben we echt nog nooit meegemaakt. De paspoorten zijn oke en Steven mag bij de scan zijn schoenen aanhouden. Wij moeten ze uittrekken. We hebben alle ruimte om de laptops uit de tassen te halen en de tassen en bakken door de scanner te duwen voor we zelf door de bodyscan gaan. Michael vergeet helemaal zijn zakken leeg te halen en wordt terug gestuurd.

Nu we alles weer terug moeten stoppen en onze schoenen weer aan moeten doen kunnen we proberen om de honkbaltassen in het koffertje te stoppen, maar daar zit ook al mijn opvulspul in. Dat wordt met z'n drieën even flink duwen, maar het lukt.

Michael koopt maar weer wat drankjes, die we net allemaal weg hebben moeten gooien en we zetten flink de pas erin om naar de gate te lopen. Zoals gebruikelijk de achterste. Als we daar aankomen is het boarden al begonnen en kunnen we zo mee in de rij.

En dan is er rust.............We zitten en kunnen even afkoelen. De komende anderhalf uur zitten we in de lucht, op weg naar Atlanta en we hebben alles gehaald!! Olga volgt ons op de tablet voor de leuke plaatjes, Bedankt!!

In Atlanta hebben we 3,5 uur voordat we weer gaan vliegen en we lopen naar gate 32 om heerlijk voor het raam te gaan zitten zodat we het vliegtuig kunnen zien aankomen. Het is lunchtijd en ik ga een maaltijd kopen. Ik besluit bij de panda express rijst, broccoli en orange chicken te halen. Steven prikt ook wat mee met de orange chicken en gaat daarna zelf een philly cheese steak halen. Michael eet zijn broodje van het ontbijt op.

De tijd vliegt om. Het vliegtuig komt aan en we kunnen alles volgen wat er gebeurt bij het klaarmaken en schoonmaken. Ook tijdens de heftiige buien gaat alles gewoon door en ik vraag me af of onze bagage ook in de regen staat. Geen probleem voor de koffers, maar de honkbaltas....

We hebben ook gratis wifi en ik whattsapp en FB heel wat op en naar naar Nederland. Dan is het al 16.00 uur en mogen we boarden. Net als het vorige vliegtuig is ook dit vliegtuig helemaal vol. Dat maakt dat ze niet zeker zijn of het boarden helemaal gaat lukken voordat de slottijd ingaat. Maar het lukt en om 17.00 uur rijden we weg bij de gate.

Dan komt de lange zit weer. Steven en ik kijken films, Michael zit achter ons. Steven speelt ook een aantal spelletjes patience. Voor het eten kunnen we kiezen tussen pasta en beef. Steven neemt de pasta, ik de beef. Het smaakt best aardig, maar we eten niet alles op.

Niemand van ons slaapt tijdens deze vlucht. Ik doe na twee films wel even mijn ogen dicht, maar er is steeds wat te vertellen over de film die Steven kijkt. Haha.

Een uur voordat we landen krijgen we een ontbijt in de vorm van een warm broodje met kaas, kaneelcrackers met appelsaus, rozijntjes en jus d'orange. De broodjes van mij en Steven gaan naar Michael. Steven probeert alles en ik hou het bij een juutje.

Woensdag 20 augustus 2014

Thuis!!

	Plaats / Route	Düsseldorf - Gouda
	Activiteiten	Weer thuis

We landen na 8,5 uur om 07.45 uur in Düsseldorf. Altijd fijn om weer grond onder je voeten te hebben. Dat doet me altijd goed. De douane gaat snel en dan wachten we op de koffers. Dat duurt lang. We zijn één van de laatsten die de koffers hebben, maar we hebben ze weer allemaal. Nadat we al twee keer koffers kwijt zijn geweest, merk ik dat ik nog steeds bang ben dat ze niet op de band verschijnen.

Met de koffers op de kar rijden we naar P7 waar onze auto netjes staat te wachten . Stevens kussen ligt nog achterin  en voordat ik in de auto zit zijn daar de ogen al dicht.

Het is nu 9.30 uur en we rijden de autoweg op. Die Duitsers hebben overal dubbele afritten gemaakt, waar je wel even op moet letten. Maar onze navigatie weet prima de weg.

In Nederland heb ik pas weer contact met het thuisfront omdat ik dan pas weer internet heb. We zijn gewaarschuwd voor slecht weer en kou, maar het valt allemaal wel mee. Er schijnt een stralend zonnetje en de 12 graden zijn ook niet heel erg.

Pas bij Utrecht krijgen we een regenbui, maar gelukkig is die in Gouda al overgewaaid. Nu kunnen we om 11.00 uur rustig de bagage uit de auto halen. De poesjes zijn zo verschrikkelijk blij ons weer te zien, dat we een warm welkom krijgen.

Steven en Michael gaan naar bed, ik ga boodschappen doen en kom natuurlijk aardig wat mensen tegen. Ook mijn moeheid is volop aanwezig, maar zolang ik wat doe gaat het goed.

Terug van boodschappen bel ik mijn moeder en daarna ruim  ik de boodschappen op. Ik heb weinig zin in de koffers en doe lekker de tv aan bij het uitpakken. Elke keer een beetje.

Alle kleding ligt al op kleur gesorteerd bij de wasmachine. Ook de kleren die in Florida al zijn gewassen. Alles wat uit de tas komt ruikt wat muf. Dan maar alles in de was. Dat worden behoorlijk wat wasjes.

Rond 15.00 uur komt ook Steven weer beneden.  We doen de rest van de  tijd lekker rustig aan en ruimen wat op. Het is nu 21.30 uur en ik ben nog steeds wakker. Maar ik merk dat de puf op is. Ik ga slapen!

Epiloog

Coming soon ...

	Plaats / Route	x
	Activiteiten	x

Wacht hier maar niet op. De afgelopen twee jaar is dit ook niet gelukt.