Chantal's Web: Florida 2013

Een paar dagen Miami / Ft. Lauderdale, een paar dagen Naples en St. Pete Beach aan de Golf van Mexico en twee weken centraal Florida rond Orlando / Kissimmee.

Vliegtickets:
Via British Airways geboekt, deels uitgevoerd door American Airlines vliegen we van Amsterdam Schiphol via London Gatwick naar Miami International Airport.

Foutje in het boekingssysteem van British Airways? Geen idee, maar de tickets kostten maar iets meer dan € 550. In het hoogseizoen is dat zéér voordelig!

Tickets voor attractieparken:
Vorig jaar hebben we nieuwe tickets gekocht voor de Walt Disney World parken de Magic Your Way Base Tickets (7 dagen Base Ticket met no expiration optie). Waarschijnlijk zullen we ze dit jaar uitbreiden met de WaterparkFun & more optie.

Dinsdag 23 juli 2013

We zijn er!

Alle koffers en tassen staan al netjes beneden, dus we hoeven niet veel meer te doen. De ijskast is leeg wat bederfelijk spul betreft en de broodjes gesmeerd. Om half 7 lopen we het huis nog even na, zwaaien de poezen uit en gaan op weg naar Schiphol.

Het weer is al heerlijk en het beloofd een hele warme dag te worden in Nederland. Boven de 30 graden. Maar dat gaan wij niet mee maken. We genieten wel van de mooie ochtend als we binnendoor (N207) naar Schiphol rijden.

Michael heeft een plek bij King Parking gereserveerd. Dat is een valetparking service op schiphol. Onderweg bellen we hoe laat we aankomen en er staat om 7.30 uur netjes iemand op ons te wachten tussen vertrekhal 2 en 3. De auto wordt gecheckt en ondertussen laden wij de koffers op een karretje. We hebben 2 koffers en 6 stuks handbagage (waarvan 3 laptoptassen) bij ons. Als we vertekhal 3 inlopen zien we onze auto weg rijden. Tot over 3 weken!

We vliegen met Britisch Airways/ American Airlines en hebben van te voren thuis al ingecheckt. Het is nu nog maar een kwestie van onze koffers inchecken, zodat we daarna meteen door de douane kunnen. Dat inchecken is dan ook zo gedaan. We proberen nog of we de stoelen van de vlucht Londen-Miami kunnen veranderen, maar die vlucht is helemaal volgeboekt. Dus blijven we op rij 38 zitten. Heel jammer, maar niets aan te doen.

Eenmaal achter de douane is het acht uur en er zijn nog zeeen van tijd voordat we gaan boarden. Een ontbijtje zal wel lekker zijn. We zoeken boven een lekker plekje met uitzicht op de hal. Mijn broodje mozarella is wat groot zodat Steven zich kan ontfermen over de andere helft. Dan gaat hij toch nog zelf maar wat halen, met Michael, en komt terug met een grote pizzapunt. Na dat broodje blijkt dit toch ook wat teveel en zo heeft Michael ook zijn ontbijt.

Steven blijft lekker aan tafel zitten met zijn DS en past op de bagage als Michael en ik gaan kijken bij de geurtjes. In de winkel hebben we heel wat geurtjes te proberen. Na een aantal hebben we dan ook geen idee meer wat we ruiken. Echt goedkoop zijn de geurtjes die wij willen niet en we besluiten er geen te kopen. Als Michael nog even verder gaat winkelen sluit ik weer bij Steven aan.

Om half 10 is het toch tijd om naar de gate te gaan en we wandelen naar D27. Waarom zijn die gates altijd zo'n takke-eind weg? Vlak voor D27 mogen onze spullen door de scanner en in tegenstelling tot onze reis naar Barcelona hoeft mijn spiegelreflex camera deze keer helemaal niet uit mijn tas en wordt ook niet nagekeken. Michael loopt zelfs door met zijn riem om en ook dit is geen probleem. Het gaat super snel en we zijn klaar om te boarden, maar moeten daar nog even op wachten. Als wij bij de gate aankomen komt het vliegtuig net aan en moet het nog worden schoongemaakt. Dat wordt heel snel inchecken.

We gaan iets later de lucht in dan gepland en we moeten lachen als we aankomen en het nog niet eens zo laat is als toen we vertrokken. In Londen is het namelijk een uur vroeger dan in Nederland. Aan het einde van de gate worden we netjes opgevangen door medewerkers, die ons begeleiden naar de bus die ons van terminal 5 naar terminal 3 moet brengen. Het is een behoorlijke tocht en we doorkruisen voor ons gevoel heel Heathrow. Ondertussen is het gaan regenen. Dat vinden we dan weer echt bij Groot-Brittanië horen.

Bij terminal 3 gaan we gelijk voor de controles en het poortje piept behoorlijk bij Steven die als eerste gaat. Daarna ga ik ook en ook ik ben de pineut. Wij hebben onze schoenen nog aan. Die gaan meteen weer door de scanner. Maar we krijgen ook gratis een doortastende fouilleerbeurt. Als er niets gevonden wordt en ook onze schoenen clean zijn mogen we verder, maar dan moet Michaels rugzak helemaal ondersteboven. Hij is er in de scanner uitgehaald en we weten heel zeker dat er nu geen schaartje inzit, zoals toen we naar Barcelona gingen. Alles wat uit zijn tas komt wordt gecontroleerd op drugs en daarna gaat alles apart weer door de scanner. Zo zien we ook eens hoe dit in het echt gaat. Waarschijnlijk hebben 2 boeken het zicht belemmerd in de scanner en na de check mogen we weer verder. Ach we hebben er op zich wel lol in gehad.

De volgende halte is de incheck in het land en we mogen de standaardvragen beantwoorden: waar ga je heen?, waarom ga je er heen?, heb je een verblijfplaats daar? etc. We staan zo'n 20 minuten in de rij voor we ook hier groen licht krijgen en verder kunnen naar de gate.........ook hier weer de achterste gate geloof ik. We hebben vandaag echt een abonnementje.

Voor we de gate in mogen worden onze tickets gecheckt, dan worden in de gate onze tickets gecheckt en voor we echt binnen mogen worden ze nogmaals gecheckt. Jeempie, dit is toch echt wel heel veilig allemaal. En natuurlijk worden wij er bij de laatste check weer uitgepikt. Steven moet weer gefouilleerd worden. Op zijn instapkaart staat ssss en hij krijgt een volledige check, want ook zijn spullen worden nogmaals bekeken. Dit blijkt een check te zijn van de vliegmaatschappij en hij is er random uitgehaald. Dan mogen we eindelijk de gate in en het lijkt wel een potje pieren. Er is niet eens meer staanplaats, maar gelukkig duurt het niet lang voor we in kunnen checken. Nu zitten we op 38A en B en 39B lekker aan het raam en aan het gangpad. Het is een vliegtuig met de indeling 2 - 5 - 2. Er is redelijk wat beenruimte.

Het duurt even voordat we vliegen omdat de slottijd steeds wat opgeschoven wordt maar uiteindelijk gaan we om 13.05 uur (Engelse tijd, één uur vroeger dan in Nederland) de lucht in, dus 14.05 uur in Nederland. Er wordt aangegeven dat de vliegtijd 8.40 uur zal zijn en we toch rond 17.00 uur (Amerikaanse tijd, 6 uur vroeger dan in Nederland) aan zullen komen.

De keuze voor de lunch bestaat vandaag uit beef or pasta. Michael heeft zich ingeschreven voor een vergetarische lunch en krijgt couscous. Niet helemaal zijn ding en helemaal niet het mijne, dus ik wil mijn beef ook niet ruilen. Hij eet alle overige zaken die we erbij krijgen: koekjes, toastjes etc.

Steven eet niet veel en een uurtje later blijkt ook waarom. Hij trekt wit weg en de lunch komt er weer uit. Hij is echt heel beroerd en dat is niet fijn in een vliegtuig. Maar na een tijdje met zijn ogen dicht komt hij weer een beetje bij en kan ook weer wat eten. Gelukkig maar want de volgende maaltijd is een pizza. Hij eet een stukje.

Zoals gewoonlijk duurt de vlucht weer eindeloos en besluit ik deze keer maar wat films te kijken afgewisseld met af en toe mijn ogen dicht doen. Aan het einde van de reis heb ik een leuke en heel spannende film gevonden over 911, The Call. Stopt hij er na 45 minuten gewoon mee. De enige keuze is om de film nogmaals te starten en weer het eerste stuk te kijken, maar het is me vandaag niet gegund want ik kom weer tot hetzelfde stuk als we gaan landen. Ach ja, volgende keer beter! Fijn om weer vaste grond onder de voeten te hebben.

We wandelen naar het treintje om naar de douane te gaan. Dit gaat nog lekker snel. Helaas is er bij de douane weer een enorme rij met honderden mensen en volgen we de rijen op en neer voor één uur. Dan mogen we toch echt het land binnen. Natuurlijk wel na alle vingerprints en een foto. Het voordeel is wel dat onze koffers al op ons staan te wachten en we zo door kunnen lopen naar de MIA mover (treintje) die ons naar de autoverhuurbedrijven brengt.

Deze keer hebben we bij National geboekt en dat gaat iets minder soepel dan we gedacht hebben. De aanbieding is via Expedia gegaan. Dat was een super leuke aanbieding, maar we mogen voor de tweede chauffeur $10,- per dag bijbetalen. Die keuze is al heel snel gemaakt. Ik ga niet rijden. Natuurlijk doet Michael verschrikkelijk zijn best om hier nog een verandering in te brengen. maar bereikt niets. Naast ons staan nog meer Nederlanders met hetzelfde probleem. Foute voorlichting van National. Al vinden ze dat zelf niet.

In de garage staat een rijtje SUV's en Steven bepaalt dat de Ford Escape de meeste ruimte op de achterbank heeft. Maar er zit geen sleutel in de deur van de Ford en als Michael de deur van de binnenkant opent via het open raam gaan er allemaal toeters en bellen af. Haha, nu krijgen we vanzelf hulp met inladen van de koffers en de sleutel wordt gebracht. Om half 8 (=01.30 uur) rijden we de garage uit op weg naar Fort Lauderdale, een ritje van 45 minuten.

Het weer hier in Miami is prima. Niets voorspelde regen, maar gewoon 31 graden. Onderweg zetten we wel even de diepvries uit. Waarom de Amerikanen de airco altijd op 18 graden zetten blijft mij een raadsel, maar lekker is anders. Het verschil met buiten is echt te groot.

Bij het Sheraton Suite hotel in Fort Lauderdale West/ Plantation is alles in no time geregeld en krijgen we suite 323 toegewezen. Heerlijk een woon- en slaapkamer, waar we de komende vier dagen heerlijk de ruimte hebben.

Steven wil heel graag naar Walmart om een kaart met tegoed voor zijn DS te halen en om 21.00 uur gaan we nog even op pad voor wat boodschappen en de kaart. Alles is zo gevonden bij de Walmart neighborhood market. Dit is de eerste keer dat we zo'n buurtsuper tegen komen. Nog groot hoor, maar veel kleiner dan de supercenters.

Eenmaal terug wordt er nog wat tv gekeken met hot pockets, ge-DSt en natuurlijk wat aan de website gedaan, maar om 4.51 uur Nederlandse tijd (hier bijna 23.00 uur) vallen de ogen toch dicht.

Woensdag 24 juli 2013

Zoofari...

Mijn ritme is toch erg van slag want vanochtend ben ik na nog geen vier uur slapen al weer om half 3 wakker. Toch wel gek dat ik er deze keer zo op reageer. Kan ik mooi de website even afmaken. Als Steven om half 5 zijn bed uit komt, staat bijna alles erop. Michael slaapt van ons drieen het beste. Hij slaapt van 22.00 uur tot 05.00 uur.

Ik probeer nog wat te slapen om een uurtje of zes, maar meer dan met mijn ogen dicht liggen lukt niet. Dan de koffers maar even herpakken zodat we weer wat kunnen vinden. We ontbijten met het brood dat we gisteren nog bij Walmart gehaald hebben.

Om half 11 stappen we in de auto richting Miami. Michael heeft voor de drie dagen dat we hier zijn drie aanbiedingen via groupon gekocht:

Donderdag 25 juli 2013

Rondje Miami in het zonnetje

Vannacht heerlijk 7 uur geslapen en om 05.00 uur wakker, tegelijk met Steven. Michael is net 2 uurtjes wakker en gaat weer terug naar bed. Over een paar dagen zitten we vast weer in een ritme.

Het komt mij wel goed uit dat ik zo vroeg wakker ben. Nu heb ik tijd om de foto's uit te zoeken en op de website te zetten. Steven is erg verbaasd dat het plaatsen van foto's zoveel tijd kost. We delen samen een computerplek met één stoel en die wil hij heel graag hebben. Hij is dan ook erg blij als de foto's op de site staan en hij een spelletje mag gaan doen op zijn laptop.

Om 07.30 uur maak ik Michael wakker. We gaan vandaag een bustour doen in Miami en de bus vertrekt om 10.00 uur. Uit ervaring weten we dat het veel tijd kan kosten om in de spits Miami in te willen komen. Het is dan één grote file. We rijden er standaard 45 minuten op en verdubbelen nu de tijd maar. Om 08.30 uur zitten we dan ook in de auto.

Vlak na Hollywood loopt alles al vast en we rijden een tijdje in de file mee. Dan biedt de expressway zich aan en voor $ 3,50 zoefen we langs de files. Dat is nog eens een uitvinding, zo'n tolweg! Uiteindelijk komen we wel weer in de drukte uit, maar dan hebben we al een heel groot stuk afgesneden.

Vrijdag 26 juli 2013

Het laatste stukje Miami en omgeving

Eigenlijk zitten er gewoon te weinig uren in een dag. Nu we hier weer zijn, staan er nog zoveel dingen op het lijstje. Het wordt toch weer kiezen. De Sawgrass Mills, een hele grote Mall waar Michael graag heen wil, gaat van het lijstje af voor dit jaar. Ook Jungle Island, waar Steven graag naartoe wil en ze een liger (kruising tussen een lion en een tiger) hebben, gaat naar een volgend jaar.

Voor vandaag hebben we nog een grouponaanbieding voor een airboatride en gatorshow en een groupon voor een diner bij Angus Steakhous in Hollywood. Ook is er vanavond een honkbalwedstrijd van de Marlins. We gaan eens kijken wat we kunnen inplannen vandaag en gaan weer vroeg starten. Dit is onze laatste dag hier in de buurt. Morgen steken we de Everglades over naar Napels.

Toch weer lekker vroeg wakker en dus kunnen we ook vroeg op pad. We eten het laatste broodje dat we hebben en om 8.30 uur gaan we eens kijken of we de groupon kunnen inleveren van de airboatride. Het is hier nog geen half uur vandaan en gaat om 9 uur open. Het schijnt er altijd verschrikkelijk druk te zijn. Everglades Holiday Park is de thuisbasis van de Gator Boys van Animal Planet en dat trekt veel mensen.

Als we aankomen zijn we even verbaasd dat de halve parkeerplaats onder water staat. Het water van de Everglades staat zo hoog dat het al op de parkeerplaats begint en je zo met de boot eraf kan. Ook het huisje waar je kan wachten staat onderwater tot aan je knieen.

Als we aan komen rijden staat er ineens een beest op de weg en ik roep hard: "Pas op een kalkoen!". Michael en Steven komen niet meer bij. Natuurlijk is het geen kalkoen, maar een vrouwtjes pauw. Dat zal me nog lang nagedragen worden. Maar het was dan ook wel heel grappig!

We zijn lekker vroeg en het is nog niet heel erg druk. Met onze groupon hebben we toegang tot een airboatride van een uur en een gatorshow. Wij gaan vandaag met boot 1. Het is wel jammer dat alle boten overkapt zijn en je alleen wat aan de zijkanten kan zien. Aan de voorkant kijk je door een kunststof ruit heen, maar voor kleine mensjes die op rij drie zitten is er voor niet heel veel te zien.

We gaan nog even op de foto en dan varen we over de Sawgrass River. We zijn nog niet lang op weg als er een hele boom vol met aasgieren (vulture) zit. Vlak daarna zien we een aligator en de kapitein van de boot probeert hem wat te lokken en dan ligt de gator echt heel dicht bij de boot. Dat is wel een mooie belevenis om hem van zo dichtbij te zien. Daarna komt er nog een langs en ook die komt aardig dichtbij. Aan het einde van ons uur zien we nog een soort appelbomen met raven en dan is het alweer voorbij. Het was een leuke ervaring, maar voor mensen die al eens een airboatride gemaakt hebben is zo'n dichte boot echt geen aanrader.

Terug op het land krijgen we een gatorshow. Hij wijkt wat af van andere shows die we tot nu toe gezien hebben. Eerst krijgen we een heleboel informatie over aligators. Zo horen we dat aligators eigenlijk heel bang zijn voor mensen en pas in de mensenwereld belanden als ze gevoerd worden of in zwembaden als het waterpeil heel laag is en ze op zoek zijn naar water. Ze zijn zo sterk dat ze hun hele gewicht op één poot kunnen dragen en zo kunnen ze dus ook heel goed klimmen en springen. Als je in het water een krokodil tegenkomt zal de krokodil denken dat jouw uitstekende hoofd een schildpad is. Het beste kan je dan onderduiken, want dan klopt het plaatje voor de krokodil niet meer en zal hij niet meer aanvallen. Eigenlijk allemaal heel interessant.

Dan wordt er een krokodil uit de stapel krokodillen gekozen. Natuurlijk moedigt het publiek aan om de grootste te nemen. De grootste krokodil zit alleen omdat hij vecht met de anderen en als ze hem loslaten eten ze elkaar op. Dus wordt er een grote krokodil uit de stapel gekozen en degene die de show doet heeft duidelijk moeite met de kracht van de krokodil. De zweetdruppels lopen over zijn hoofd en hij moet veel kracht inzetten om de krokodil, die er geen zin in heeft, in bedwang te houden.

Vanaf de kant lijkt het allemaal zo eenvoudig, maar we zien wat een kracht het kost, we horen de bek dichtklappen en dat maakt echt heel veel indruk. Natuurlijk willen we graag zelf nog even een kleine krokodil vasthouden.

De show is kort, maar wel leerzaam en ondertussen is het stervensdruk bij de kassa. De ruimte staat volledig vol met mensen en we horen dat boot 7 ondertussen gaat varen. Steven koopt nog een dippin' dots ijsje en we stappen weer on de auto. Het is 11.00 uur en we kunnen mooi met onze groupon gaan lunchen in Hollywood. Helaas geeft de groupon aan dat hij alleen voor diner geldig is en vanavond willen we naar het honkbal. Oeps, dan maar vanavond proberen wat vroeger te dineren?

We passen snel de rest van het programma aan en zetten koers in naar Dick's Sporting Goods, vlakbij ons hotel. Daar is vast ook wel een restaurant waar we wat lichts kunnen eten. Tuurlijk is dat er! Een van de eerste restaurants die we tegenkomen is Toojays Gourmet Deli. Daar hebben we hele goede ervaringen mee. We lopen dan ook blij naar binnen en krijgen meteen een tafel aangewezen. Het is pas 11.45 uur en het is nog erg rustig. Als wij al zitten stroomt het reastaurant letterlijk vol.

Michael bestelt een kalkoenburger en Steven en ik een salade. Dat is lekker licht en gezond. Tot we de salade krijgen.........daar kan je echt een week van eten. Bovenop een hele berg sla liggen wel 8 ingredienten. Michael maakt meteen een foto en onze gezichten spreken werkelijk boekdelen. Hoe gaan we ons hier doorheen slaan? Hahaha, dat lukt dan ook niet en ik prop alles in een doggybag. Kunnen we er nog een keertje van eten. Het was overigens wel heel erg lekker, maar een klein beetje te veel.

Op naar Dick's. Steven heeft nog steeds voor zijn verjaardag een honkbaltas tegoed. Eentje die hij op zijn rug kan dragen, zodat hij op de fiets naar honbal kan gaan. Hij vindt een hele mooie en is er zo blij mee dat deze meteen op zijn rug gaat. Voor honkbalschoenen moeten we nog even verder zoeken. Steven past er een paar, maar ze zitten niet lekker en hij kan zijn brace er niet in aan. Meneer heeft ondertussen wel een Amerikaanse maat 7 (39). Zijn voeten groeien hard. Wel gaan er een paar rode sokken mee naar huis voor bij het honkbaltenue.

Als we rond 14.00 uur weer terug zijn in het hotel merken we pas hoe moe we zijn en gebruiken we de middag om even bij te komen voordat we vanavond naar het honkbal gaan en daarvoor in Hollywood bij Angus Steakhouse gaan eten.

Maar ook nu wordt het programma wat aangepast. De salade is nog te sterk aanwezig om nog eens te gaan eten in een steakhouse om 17.00 uur. Dat zou zonde zijn. We laten deze groupon maar schieten. Misschien kunnen we hem aan het einde van de vakantie nog gebruiken?

Ik probeer het verslag helemaal af te krijgen, maar dat lukt net niet helemaal. Nog niet alle foto's staan in het verslag als we om 17.00 uur naar het honkbal gaan. Dan maar uploaden wat ik wel klaar heb zodat alle trouwe lezers in iedere geval wat te lezen hebben.

Het is erg druk op de weg en we staan een tijd in de file. Gelukkig kunnen we er weer af bij de expressway en vanavond kost het maar $ 1,50 om er overheen te rijden. Blijkbaar is dat afhankelijk van het tijdstip van de dag en de drukte. Dat rijdt weer lekker door.

Voor het Marlins Ballpark rijden we naar Coconut Grove. Het nieuwe stadion is met al zijn uitstraling en luxe aangelegd in een wat mindere wijk van Miami. Geen wijk om 's avonds als tourist doorheen te lopen. Als we de wijk binnen rijden is dit ook het eerste waar we aan denken en we hopen dat we nog vroeg genoeg zijn om een parkeerplek te bemachtigen. De website van de Marlins geeft aan dat er niet genoeg parkeerplekken in de garages zijn en er wordt aangeraden om het openbaar vervoer te gebruiken. De parkeergarages zijn alleen toegankelijk als je van tevoren een kaartje hebt gekocht (pre-order). Michael heeft dat wel geprobeerd, maar dat is niet gelukt omdat het systeem eruit lag.

Zaterdag 27 juli 2013

Regen?

	Plaats / Route	Plantation - Everglades - Napels (La Quinta Inn Napels Downtown)
	Activiteiten	Onderweg van Plantation naar Napels en de pier van Napels

We beginnen een beetje in een ritme te komen en Steven redt het zelfs om pas om 7.00 uur wakker te worden. Mooi!!

Vandaag gaan we naar Napels. Als Michael en Steven om 9.00 uur het zwembad op het dak eens gaan verkennen (we hebben het hotel nog helemaal niet verkend.....geen tijd gehad), pak ik de koffers weer in. Ik ben al klaar voor ze om 10.15 uur weer terug komen. Vanaf het dak hebben ze een schitterend uitzicht gehad over Plantation.

De heren douchen nog even en om 11.00 uur checken we uit. Als we een lekker broodje bij Walmart willen gaan halen voor het ontbijt......nu eigenlijk ook al lunch....ziet Michael ineens een bordje Publix. Dat is nog veel beter! We rijden het terrein op, maar geen Publix te verkennen. Wel Publix winkelwagentjes. Dat is raar. Maar de Publix blijkt er wel degelijk te zijn, er is alleen nog geen bord aan de buitenkant geplaatst. Waarschijnlijk te nieuw, want het kantoortje binnen moet ook nog ingericht worden. Als we binnen komen snuiven we de heerlijke geuren van de bakkerij al op. Ohh, dit is zoveel meer genieten dan de versafdeling van Walmart.

We nemen lekkere Chicago Hardrolls mee, wat fruit, wat donuts en wat te drinken en gebruiken onze brunch in de auto. Het smaakt echt super! Ondertussen dijven er donkere wolken over ons heen, flitst er hier en daar wat en rommelt het ook. Langzaam maar zeker vallen er ook druppeltjes en als we het terrein afrijden zitten we in een echte Floridiaanse bui waarin je bijna de weg niet meer kan zien.

Onze tank is echt leeg en we zoeken naar een tankstation. Als we er één vinden blijkt die tegenover de Sawgrass Mills (mall) te zijn. Jeempie, wat zaten we daar dichtbij zeg. Helaas geen tijd gehad om te gaan winkelen. Het tanken duurt eindeloos. Wat loopt die meter langzaam. Ik schat dat we er zo'n 10 minuten staan voor 14 gallon benzine (= 53 liter). Om ons heen blijft het hard regenen. Gelukkig hebben tankstations altijd een aardig dak.

We kiezen om via de snelweg door de Everglades te gaan in plaats van de Tamiami trail. Dit gaat sneller en voor de Tamiami trail moeten we een behoorlijk eind omrijden. Maar deze snelweg (tollweg) is echt een hele saaie weg waar echt helemaal niets te zien is dan bomen en moeras. Ik heb dan ook moeite om mijn ogen open te houden. Michael rijdt en concentreert zich op het verkeer, maar is ook blij als we Napels inrijden. Hier is weer een stralend zonnetje. Niets regendruppels.

Om 14.00 uur zijn we bij La Quinta Inn downtown, met een Olive Garden voor de deur. Hoeven we gelijk niet meer te bedenken waar we willen eten en we zijn nog nooit bij Olive Garden geweest. Het enige dat ik weet is dat het een Italiaans restaurant is.

Onze kamer is lang niet zo luxe als die in het Sheraton in Plantation. Hier helaas geen aparte slaapkamer, maar gewoon één ruimte met twee bedden, twee bankjes en een bureautje. Ach, we zijn hier maar één nachtje.

Michael hoeft het kussen maar te zien en zijn ogen vallen dicht. Ondertussen plugt Steven zijn computer in en geniet van de gratis wifi en ook ik pak mijn laptop erbij.

Na even een inspectierondje beneden in het hotel gaan we om 16.45 uur weer op pad. Michael wil heel graag naar de pier en we gaan op zoek hoe we daar moeten komen. Via 12th avenue zie ik op een kaartje. We slaan echter een weg te vroeg af, zodat we toch nog een klein stukje over het strand moeten lopen voor we op de pier zijn. Ieder van ons heeft zand in zijn schoenen. Dat probeer ik liever te vermijden. Hier heb ik echt een hekel aan.

Maar het is zeker de moeite waard om de pier te bereiken. De omgeving is hier schitterend, het strand heeft mooi wit zacht zand en er is behoorlijk wat golfslag. Op de pier zit een roofvoger die een vis heeft bemachtigd. Hij eet onder het toeziend oog van een raaf, die probeert ook wat te krijgen, zijn visje op. Waarschijnlijk heeft hij deze vis gestolen van alle vissers die op de pier staan.

Overal op de pier wordt druk gevist naar zilverforel. Als we achteraan op de pier komen vangen de vissers de ene forel na de andere en al die vissen worden met een zwieper op het droge gelegd, waar ze nog een tijdje naar adem liggen te happen en kronkelen om weer in het water te komen. Eigenlijk best zielig. Ik vind het geweldig om het te zien wat er gebeurt, maar voel me niet veilig tussen al die langs zwiepende vissen. Getver, ze komen bijna langs mijn haar. Ik verhuis naar een veilig bankje, terwijl Steven en Michael tussen de vissers blijven staan. ze genieten beiden heel erg!

Als we binnen komen kunnen we met vijf minuten aan tafel. De serveerster is ondanks de drukte snel en zo staan er in no time drie bekers raspberry lemonade op tafel en de bestelde salade en soep. Michael en ik hebben salade bij het hoofdgerecht besteld en Stev

en heeft minestronesoep. Op alle gerechten wordt verse parmezaan gedaan. Dit wordt aan tafel met een molentje op je gerecht geserveerd. Ik ben wel blij dat het eerst even gevraagd wordt. Ik ben geen fan van parmezaan. Michael wel. Steven en ik bestellen een gerecht uit het lijstje lichte gerechten: Steven zalm en ik pommodori tomaten met dunne spagetti. Michael bestelt pasta met gekruide worstjes. De grote grijns op Stevens gezicht komt door hetgeen hij buiten ziet:

Zondag 28 juli 2013

Onderweg

Echt lekker slapen was het vannacht niet. Deze bedden zijn niet breder dan 1,50 meter volgens mij. Dan heb je echt verdomd weinig plek per persoon. Maar ach, het is maar voor één nachtje. Vandaag rijden we door naar het Don Cesar in St Pete.

Vanochtend is het eindelijk gelukt om de website te uploaden. Was ik er een keer op tijd mee klaar, krijg ik m niet op internet. Het internet in het La Quinta Inn is heel onregelmatig en erg traag. Maar Steven komt vanochtend op het lumineuze idee om mijn laptop een keer opnieuw te starten en dat werkt. Ik had wel al meerdere malen internet opnieuw gestart.

Het ontbijt is hier gratis en we gaan het proberen. Het blijkt een prima ontbijtje: cornflakes, brood en toaster en zelf wafels maken. Steven start met een bakje cornflakes en gaat daarna samen met Michael de wafels eens proberen. Ik houd het bij een eitje en toast met jam. Voor ieder wat wils. Alles op foambordjes en plastic bestekjes. Heerlijk snel opgeruimd.

Na het ontbijt lezen we nog even mail, het gastenboek en facebook. Bedankt allemaal voor de leuke en lieve reakties. Dan is het weer tijd om op pad te gaan. Om 10.30 uur checken we uit en zetten koers naar St. Petersburg. De snelste route is in 2.30 uur over de snelweg, de I-75. Onderweg komen we heel wat borden met Stateparcs tegen. Maar die staan op een lijstje voor een volgende keer.

Het heeft de laatste tijd zoveel geregend dat de berm op veel plekken een beekje is geworden in plaats van een graspartij. Hier in Florida genieten we altijd zo van de wolkenpartijen. Dat zie je in Nederland gewoon niet.

Het is druk op de weg en Michael moet zijn aandacht vol bij het verkeer houden. Na iets meer dan een uur besluiten we te stoppen, even de benen te strekken en te lunchen.

We kunnen uit vijf fastfoodketens kiezen om wat te gaan eten. Ik heb wel zin in frietjes. De FREE WIFI zorgt dat we bij de Mac Donalds uitkomen. Michael neemt eens een andere burger. Deze is zo peperig dat zijn mond in brand staat. Als ik een hapje proef kan ik hem geen ongelijk geven dat hij dit moet blussen met een aardbeienshake. Natuurlijk moeten we even internetten nu het kan en we hebben lol op facebook.

Dan gaat de reis weer verder en we sluiten weer aan in het drukke verkeer richting Tampa. We willen voordat we naar het hotel gaan eerst even de honkbalkaartjes voor de komende wedstrijden gaan halen en stellen Tom in op het honkbalstadion Tropicana Field. Ook dit voelt weer als thuiskomen. Heerlijk zo'n bekend terrein. Op dinsdagavond gaan we met z'n drieen, op woensdagavond gaat Michael alleen en zondagmiddag gaan we weer met z'n drieen.

Als we hier toch zijn kunnen we nog wel even langs de Publix voor broodjes. Vanavond zal dat waarschijnlijk ons diner zijn omdat de puf even op is. Deze Publix is duidelijk geupgrade en heeft nu veel meer versproducten dan voorheen. Lekker, dan nemen we ook wat fruit mee.

Mijn scrapbookwinkel Whimsodoodle, die precies achter de Publix zit, is op zondag niet open. Jammer!! Daar gaan we één van de komende dagen nog naartoe.

We stellen de Tom in op de dichtsbijzijnde Walmart Supercenter. Zijn we al een hele week in Florida en hebben we nog geen Walmart gedaan. Ja, alleen de buurtsuper. Dat kan eigenlijk niet. Michael krijgt bijna afkickverschijnselen. Met 10 minuten zijn we op bestemming en kan het shoppen beginnen. Er worden heel wat gangen afgelopen en Steven vindt een nieuwe Rays pet. Ik neem tacky glue en een bolletje katoen mee. Michael vindt een mooi oranje shirt en zo hebben we allemaal wat leuks. Jammer dat ze het t-shirt niet meer hebben dat Steven zo toepasselijk vindt.

Dan is het echt tijd om naar het hotel te gaan en in te checken. Om 16.00 uur rijden we de oprit van het Don Cesar op, het roze hotel. Het is druk en onze koffers worden meteen uit de auto gehaald zodat we de auto kunnen parkeren.

We zijn erg benieuwd wat we voor kamer zullen krijgen, want vorig jaar kregen we een suite omdat we "25 jaar getrouwd" waren. Maar dit kunnen we dit jaar natuurlijk niet nog eens proberen. Bij het inchecken wordt wel bevestigd dat we twee bedden zullen krijgen. Vorig jaar hadden we een Kingsize bed en een bedbank voor Steven. Nu zullen het twee Queensize bedden worden waar Steven wel heel blij om is. We krijgen een kamer ver van alle huisdierenkamers en komen op de vierde verdieping uit met uitzicht op zee. Dit is wel de kleinste kamer die we tot nu toe hebben gehad, maar hij ziet er prima uit.

Ondertussen worden onze koffers gebracht. We hebben nu niet alleen onze bagage, maar ook de aankopen en de boodschappen te sjouwen in 100 zakjes. Fijn dat ze de koffers komen brengen. De fooi is ongeveer $1,- per koffer/ tas.

Steven heeft bij Walmart 2 blueberry lollie gekocht en nu is niet alleen zijn tong blauw, maar alles waar deze grote lollie mee in aanraking is geweest: blauwe lippen, blauwe tong en blauwe tanden. Het is werkelijk geen gezicht en dat ziet hij zelf ook. De lollies gaan weg. Het is ook te erg om op de foto te zetten.

We internetten wat en Michael valt in slaap. Steven en ik eten onze heerlijke verse broodjes die we vanmiddag gekocht hebben. Steven wil graag nog zwemmen en we wachten tot Michael wakker wordt en mee kan gaan. Als Michael aangeeft niet te willen zwemmen gaan Steven en ik om 19.30 uur met z'n tweetjes. Het water is heerlijk warm en de hottub staat op 104 graden Fahrenheid, wat dicht tegen de 40 graden aanzit. Als je erin gaat lijkt het erg warm, maar dat valt uiteindelijk best mee. We genieten met z'n tweetjes. Ook van de ondergaande zon.

Als we rond 20.15 uur weer naar binnen lopen blijkt de ijssalon nog open te zijn en we haasten ons naar de vierde verdieping om geld te halen. Michael wil ook graag een ijsje en zo zitten we om 20.30 uur lekker aan het ijs. Wij hebben ons vermaakt vandaag!

Maandag 29 juli 2013

Is this a magic mirror?

Dit is de eerste dag dat we lang slapen. Ik slaap tot 6.30 uur en Steven redt het tot 7.30 uur. Maar bij navraag blijkt dat hij slecht heeft geslapen. Michael is duidelijk heel moe en slaapt om 9.00 uur nog. Ik besluit toch om hem wakker te maken.

Als we de segway voor woensdag bevestigd hebben gaan we om 10.15 uur op pad. We stappen samen met een vrouw en haar dochtertje in de lift naar beneden. Als het meisje de spiegel ziet in de lift vraagt ze: "Mummy, is this a magic mirror?". Wij moeten alledrie lachen, maar de mevrouw geneert zich een beetje en zegt alleen "no". Dan zijn we beneden en we gaan met een smile naar de auto. Dat is toch een heerlijk begin van de dag.

De Tom wordt ingesteld op Het Florida Aquarium in Tampa. Vorig jaar zijn wij met segwayen vlak bij het aquarium gestart en sindsdien staat dit aquarium op Stevens lijstje.

We staan aan het einde van de brug weer eens vast en er blijkt weer een aanrijding geweest te zijn. Dit is echt altijd als we van St. Pete naar Tampa rijden. Op deze brug is het altijd erg druk en er wordt veel van baan gewisseld, maar of dat de reden is van de aanrijding. Net als vorig jaar staat er maar één auto die in elkaar zit. Foutje bij het inhalen? We zullen het nooit weten.......

Na een half uurtje zetten we de auto in de grote parkeergarage tegenover het aquarium en maken wat leuke foto's voor de ingang. Het zonnetje staat heerlijk hoog aan de hemel en het temperatuurtje loopt al weer lekker op. Wij hebben vandaag echter een binnenuitje en hoeven ons niet in te smeren.

Eenmaal binnen wordt er een foto van ons drietjes gemaakt, die we kunnen kopen als we naar huis gaan. Vandaag laten we 'm maar weer eens maken. Wie weet, is ie leuk!

We starten met de horseshoecrabs, die in een touch tank zitten in de hal. Je kan ze zo aanraken en dan merk je dat het schil erg hard is. Het is leuk om te zien hoe de krabben over elkaar heen buitelen en op elkaar gaan staan. Beneden is verder alleen het restaurant een grote waterspeeltuin voor kinderen en de winkel.

De roltrap naar boven wijst ons verder de weg. We starten met de Westlandtrail waarbij gemeld staat: Take a hike on Florida's Westlands Trail and see aligators, otters and free-flying birds. Invasive pythons live here too. Als we de koepel inlopen wanen we ons in de jungle. Wat is dit gaaf opgezet. De omgeving van de dieren is volledig nagebootst. We zien schildpadden tussen de vissen zwemmen en grote vissen die we nog nooit gezien hebben. We hebben het nu al naar ons zin.

Jammer dat de otters liggen te slapen, maar er is nog zoveel meer te zien. De krokodillen intrigeren niet meer zo, maar de aligator gar, een krokodilvis, des te meer. Wow, wat een tanden. We hebben deze vissoort nog nooit gezien.De python zit gelukkig achter veel glas, want deze slang ligt ons echt aan te kijken.

Wat ik heel erg gaaf vindt is de mangrove tunnel die ze gemaakt hebben. Dit is zo echt met de horseshoecrabs en vissen in het water. Alle dieren en ook de vogels zitten zo dichtbij je. Je zou zo in de buitenlucht kunnen zijn in het landschap waarin ze leven. Helemaal super!

Bij het rangerstation mag je een krokodil aanraken. Helaas niet vasthouden. Maar dat hebben Michael en Steven afgelopen week al gedaan en ik vorig jaar.

Een grote pijlstaartrog zwemt voor Steven op en neer en het lijkt wel of hij de bak uit wil zwemmen. Ook dit is aardig indrukwekkend. We zijn net op tijd om de vissen (Grunt en Sea Bream) gevoerd te zien worden. Ze krijgen kleine stukjes vis. In de bak zit maar één blauwe vis en de verzorger doet zijn uiterste best om deze vis ook wat te laten eten. Hij is echt te langzaam en we zijn ook allemaal blij als het lukt.

Dinsdag 30 juli 2013

Een klein onweersbuitje...

We zitten weer in een ritme en slapen onze benodigde uurtjes, jippie!! Eigenlijk mogen we vandaag uitslapen, want er staat vanmiddag pas wat op het programma. We gebruiken de ochtend om lekker wat voor onszelf te doen en eten een broodje. Ondertussen zoek ik de spulletjes bij elkaar die we als cadeautje mee hebben genomen voor Darlene: een gehaakt delfsblauw stelletje, drie pakken stroopwafels, Zeeuwse babbelaars, Wilhelmina pepermuntjes en Haagse hopjes. Het blok kaas zijn we een beetje vergeten en ligt nog thuis in de ijskast. Dat mogen mijn ouders opeten.

Om 10.45 uur gaan we op pad naar New Port Richey. We hebben om 12.00 uur afgesproken met onze Amerikaanse vriendin Darlene bij Chili's voor lunch. De laatste jaren is het de gemakkelijkste weg om een afspraak te maken in haar woonplaats en voor ons is dit prima.

Natuurlijk kom ik na een kwartier rijden erachter dat we nog wat vergeten zijn. Darlene spaart stenen uit verschillende landen. Dus wij zoeken altijd een mooie steen voor haar uit als we ergens zijn. Deze keer heeft Michael stenen uit Marokko voor haar meegenomen. Tja, die zitten nu dus nog ergens in de koffer. We bekijken wat we ermee doen: volgend jaar geven of nog opsturen.

Tom stuurt ons via HW60. Dat is blijkbaar toch sneller dan de gemelde route via old 19 die Google Maps aangeeft. We verwachten dat we precies om 12.00 uur aankomen, maar om 11.30 uur rijden we het parkeerterrein al op. Toch een snellere route of wat harder gereden?

Steven wil heel graag nog even naar PetSmart en Michael naar Ross dress for less. We spreken af dat we om 11.50 uur weer bij de auto zijn. In PetSmart zijn altijd poesjes die gevonden zijn en een baasje zoeken en Steven kan er wel uren naar blijven kijken. Helaas kan hij ze niet aaien, maar kijken is ook al heel wat. Hij zou ze zo graag mee naar huis willen nemen!

We kijken ook even bij de vogels, de knaagdieren en natuurlijk de reptielen, maar de poesjes blijven toch het interessantst.

En dan is het al weer tijd en staan we in het brandende zonnetje bij de auto.......zonder Michael die de sleutel heeft. 11.50 uur hebben we toch afgesproken? Om 12.00 uur nog niets, dus maar even bellen. Hij staat bij de kassa.......En eindelijk om 12.10 uur spotten we Michael die al die tijd in de rij bij de kassa heeft gestaan. Maar wel aardig te laat is.

Nu maar snel naar Chili's. Darlene zit al op ons te wachten en het is een fijn weerzien na een jaar. Er wordt heel wat bijgepraat en we hebben dan ook pas na een uur de tijd om wat te bestellen. De serveerster wordt er helemaal zenuwachtig van. Hier in Amerika is het gebruikelijk om te eten en dan ook weer te gaan. Niets natafelen of in dit geval voortafelen.

De burger van Steven is zo op en de frietjes worden verdeeld. Hij heeft eigenlijk nog wel zin in een toetje. Alle toetjes zijn machtig en hebben veel chocolade. We bestellen een molten choclade cake met vier lepels. Eigenlijk komt het erop neer dat Steven een beetje eet en Michael zich vervolgens opoffert. Haha.

Ondertussen zijn alle drankjes al drie keer bijgevuld en vinden we het wel tijd om verder te gaan. We besluiten nog even naar de Walmart te gaan met Darlene, aan de overkant van het kruispunt.

Natuurlijk lopen we langs de honkbalspullen en hier hebben ze zo maar de honkbalknuppels waar Michael en Steven naar op zoek zijn en wel voor $20,- en $25,-. Dat is een koopje. Ook vindt Steven een handschoen en natuurlijk wordt die in Walmart even uitgeprobeerd en mogen we een overgooien aanschouwen.

Op de spelletjesafdeling vindt Steven een 3DS-spel dat hij graag wil hebben en koopt van het geld dat hij van Darlene heeft gekregen, aangevuld met zijn eigen zakgeld.

We lopen nog wat gangen door en hebben lol met Darlene. Maar het honkbal staat vanavond ook op de planning en om 15.30 uur gaan we toch proberen om richting uitgang te gaan. Uiteindelijk rijden we om 16.00 uur weer weg.

Meteen naar het honkbal gaan betekent nog een tijdje in de brandende zon staan en Michael kan ook voor het honkbal nog wat rust gebruiken. Dus gaan we terug naar het hotel.

Als we daar aankomen om 17.00 uur hebben we nog een uurtje voor we weer weg gaan. Net genoeg om lekker uit te rusten. Rond 18.00 uur maken we Michael weer wakker en gaan we weer op pad.

Het is maar een kwartiertje rijden naar het honkbalstadion, Tropicana Field. Het is bekend terrein en we rijden zo de parkeerplaats op. En we zijn er zeker niet alleen. Hele stromen mensen gaan er naar binnen. Het honkbalstadion gaat anderhalf uur voor aanvang open en met de wedstrijd die om 19.10 uur start kunnen we lekker doorlopen. Steven mag bij de ingang een honkbalkaartje uitzoeken en we gaan nog leuk op de foto met z'n drietjes. Via de website te bestellen, maar we slopen de foto er wel af. Ook van die leuke prijzen.

We zitten in sectie 208 en omdat we in een even sectie zitten moeten we bij de ingang naar links. Daar komen we eerst langs een aantal etenstentjes om vervolgens langs een aantal attrakties te lopen. Je kan hier batting practise doen: Je kan je slaan oefenen door in een kooi honkballen te slaan naar een scherm. Ook is er een mogelijkheid om te pitchen en te kijken hoe hard je je bal gooit.

Het is er druk en we lopen lekker door naar onze plekken via twee roltrappen en nog een foodcourt. We hebben mooie plekken aan het gangpad tussen de thuisplaat en eerste honk en heel toevallig komt er naast ons nog een Nederlands gezin zitten.

Michael gaat nog even verse lemonade en popcorn halen en ondertussen begint de wedtrijd tussen de Tampa Bay Rays en de Arizona Diamondbacks. De Rays spelen als thuis spelende club in het wit en de Diamondbacks in het grijs. In de eerste inning scoren de Rays 2 punten en eigenlijk blijft dit de boventoon van de wedstrijd. Pas in de 8e inning scoren de Diamondbacks 2 punten door een homerun, zodat de uiteindelijke uitslag 5-2 voor de Rays wordt.

Als we pas in het stadion zitten horen we dat het buiten onweert en niet zo'n beetje. Het dondert en het bliksemt behoorlijk en elke keer knipperen de lampen even. Dat betekent dat er een blikseminslag is geweest, blijkbaar bij een dichtbijgelegen substation. Tot in de tweede inning de helft van de lampen uitgaan. Dat moet een heftige inslag geweest zijn. De wedstrijd wordt stil gelegd en het publiek wordt bezig gehouden met honkbalfilmpjes. Gelukkig is alle na 20 minuten weer gerepareerd en kan het spel weer verder.

Dit hebben we echt nog nooit meegemaakt. Wel heftige onweersbuien als we binnen zaten, maar geen blikseminslag.

In dit stadion is het toch veel meer genieten dan in het stadion in Miami. Misschien omdat we dichterbij en meer in het spel zitten nu, maar het is hier gewoon knusser en gezelliger. Het geluid zingt niet zoals in Miami en is verstaanbaar en er is veel meer te zien. Zoals ik al zei is het spel beter te volgen. Wij genieten en Michael helemaal.

Omdat we zo laat gelunchd hebben slaan we het eten hier maar over. Best jammer, want hier zit een Outback met de overheerlijke steack and shrooms (frietjes, steak en champignons). Alleen Steven haalt een Papa Johns peperoni pizza en natuurlijk een dippin' dot ijsje.

Ik zie net dat het assortiment van de Outbackstand in Tropicana is uitgebreid met een bloomin' onion:

The Bloomin' Onion ($7.50) at the Outback stand (Main Level, Stand 125) is vast, apt to satisfy multiple hungry people. It's packed expertly in plastic, easy to tuck under an arm when shepherding full beers back to one's seat.

For a more meal-like option, the new tenderloin focaccia sandwich ($10.50) is better than the steak and shrooms ($10.50) with the dry meat and strange flavor.

Om 22.15 uur is de wedstrijd afgelopen en lopen we in de massa mee naar buiten. De roltrap is stilgezet en twee oudere mensen proberen daar met hun wandelstokken vanaf te lopen. Dat valt voor ons al niet mee, maar voor hen helemaal niet. Dit houdt de massa erachter heerlijk op. Wij pakken de trap en staan redelijk snel buiten. Ook daar is het aardig druk en erg gezellig. Er is een trommelaar, waar Michael graag bij wil gaan kijken. Dat is nu niet hetgeen Steven en ik op zitten te wachten. Wij houden absoluut niet van trommelen. Dus gaat Michael er morgenavond naar kijken en lopen we naar de auto. Als we wegrijden zien we het mooie oranje gekleurde dak van het stadion. Dit is altijd oranje als de Rays gewonnen hebben.

We zijn relatief snel van het terrein af en nemen de 175 terug naar het hotel. Als we na de bocht het stadion weer zien, staan de auto's in lange rijen te wachten om het terrein af te kunnen. Net op tijd!

Als we om 23.00 uur de deur van onze kamer opendoen gaat het alarm af. Hebben wij iets fout gedaan? Er wordt omgeroepen dat onze aandacht gevraagd wordt en daarna is het weer stil. We hebben eigenlijk geen idee wat we moeten doen en lopen toch maar de kamer in. Buiten staan 30 man personeel naar het gebouw te kijken........er moet toch iets aan de hand zijn? Weer gaat het alarm af en we lopen toch maar weer de gang op. Daar komen we iemand tegen, die naar beneden is geweest om te vragen wat er aan de hand is, die aangeeft dat dit een oefening is.

Een oefening om 23.00 uur???????? Welke debiel zet nu zoiets in gang? Er slapen waarschijnlijk al vele kinderen. Buiten zien we nu ook een brandweerauto met alle toeters en bellen aan. We laten het voor wat het is en doen lekker de gordijnen dicht.

Er wordt nu omgeroepen dat het alarm niet juist was en iedereen terug mag naar zijn kamer. Gelukkig volgt er ook een excuus!! Het was meer een foutje, bedankt!! We kunnen zo gaan slapen.

Woensdag 31 juli 2013

Yup, we did it again!!

Vanochtend dan toch een echte uitslaapdag. Steven slaapt tot 09.30 uur en Michael wel tot 11.00 met een uurtje onderbreking rond 07.00 uur. Hij heeft het nodig! Ik ben niet zo'n uitslaper en begin lekker om 07.00 uur aan het verslag zodat iedereen weer kan meelezen.

Steven heeft aangegeven dat hij graag weer wilde segwayen. Dit stond eigenlijk niet op ons lijstje, maar toen Michael twee weken geleden een groupon vond voor segway in St. Petersburg hebben we die toch maar aangeschaft. Stiekem vinden wij het ook geweldig om weer te mogen segwayen. Voor Steven houden we het nog even geheim. Maar die oortjes horen alles en het telefoongesprekje van maandag om te reserveren doet genoeg. Ondanks dat het woord segway niet gevallen is.

Ik moet zeggen dat ik dit rustige ochtendje heerlijk vind en moet me dan ook haasten om op tijd weg te gaan. De reservering staat voor 14.00 uur in St. Petersburg. Er zal echter ook nog ergens gebruncht moeten worden voordat we gaan segwayen. Uiteindelijk gaan we om 12.30 uur de deur uit. Tja, de brug naar het vaste land is afgesloten en we zullen een alternatieve route moeten doen. Geen probleem, maar Tom wil steeds maar terug. Hij pakt elke mogelijkheid aan om om te keren en neem van mij aan dat dat er talloze zijn.

Op de Gulf Boulevard komen we een Subway tegen en besluiten dat dat onze lunchplek gaat worden. Natuurlijk gaan Michael en Steven de Philly Cheese Steak proberen. Ik neem een halve (net als Steven) met kalkoen en advocado. De Philly Cheese Steak is wel aardig, maar de echte zijn toch echt beter begrijp ik.

Dan zetten we Tom op alternatieve koers naar het centrum van St. Petersburg en rijden weer eens een andere route door veel woonwijken. Best aardig om hier de huizen te bekijken.

Ondanks de omleiding zijn we al om 13.30 uur op plek van bestemming en kunnen mooi parkeren op een groot parkeerterrein naast het oude honkbalstadion waar een aantal jaar geleden nog tijdens Spring Training gespeeld werd. Er is nu een grote groep sheerleaders aan het oefenen. Michael gaat even kijken voordat we ons bij de groep voor de wegway voegen.

We zijn met z'n zevenen: wij drietjes, een echtpaar en twee broertjes die gisteravond weggeregend zijn tijdens de tour. Voor de zekerheid hebben wij alle drie een poncho in onze zak zitten. De regenbui van gisteravond staat nog in ons geheugen gegrift. Ik zou het ook fijn vinden als mijn telefoon droog kan blijven. Ik heb mijn waterdichte net ingeruild voor eentje die niet zo goed tegen water kan.

Voor tweeen zijn we al compleet en krijgen we uitleg. Het blijkt dat iedereen uit deze groep al eens op een segway heeft gestaan, dat maakt de uitleg heerlijk beperkt. We mogen even inrijden.

Tot onze verbazing stapt Steven op de segway en rijdt er mee weg alsof hij er nooit vanaf is geweest. Het gaat echt helemaal vanzelf....

Voor ons is het ook weer snel eigen. Alleen de eerste keer weer opstappen is weer even wennen. Daarna zoefen ook wij weer en is het opstappen niet meer moeilijk. Gek, hoe je dit net als fietsen niet verleerd.

Er wordt heel duidelijk aangegeven dat dit een segway tour is en ondanks dat we allemaal ervaren zijn, we netjes in de rij moeten blijven. Dat is geen probleem wat ons betreft en we gaan van start. In de eerste meters gaat er achter ons al iets mis. De mevrouw heeft een stoepje geraakt met de zijkant van de segway en hij moet opnieuw gestart worden. Dat is gelukkig zo gepiept en ze gaan weer op weg.

We starten met het nieuwe Dalimuseum en rijden vervolgens langs de kust naar de Pier. Jammer dat ze de pier gaan afbreken. Maar eerlijk toegegeven, was hij de laatste jaren ook bij ons niet meer in trek. Nu is het een leeg gebouw, waar een bewaker op een stoeltje voor zit. Wat een spannende job heeft deze man, de hele dag op een stoel in de warmte voor de pier zitten. Hij liever dan ik. Maar het is werk!

Via het museum of fine arts en vervolgens de waterrand gaan we verder. We rijden hier heerlijk tussen het water en de parken die hier zijn. Het is mooi en rustig en we genieten van de natuur en het buiten zijn. Het is warm, maar het briesje dat we hebben door de snelheid van de segway verlicht genoeg om het helemaal lekker te hebben.

Aan het einde van de Bayshore Drive komen we het andere roze hotel van St. Petersburg tegen, het Renaissance Vinoy Resort. Dit gebouw heeft 20 jaar leeg gestaan voordat dit opgekocht is door Marriott. Zij hebben er een goedlopend hotel van gemaakt waardoor de buurt ook geupgrade is. Er wordt wel gezegd dat het spookt op de 4e etage van het hotel. Hier worden vaak de honkbalteams, die tegen de Rays spelen, ondergebracht. Haha. Wie geïnteresseerd is in de achtergronden van dit hotel, zie hier.

We worden losgelaten in het Vinoypark en mogen daar crossen wat we willen. We rijden een lekker stukje langs de zee en gaan terug om onze voeten even rust te geven. Hoe leuk segway ook is, je krijgt er wel pijn aan je voeten van.

We rijden verder over de Beach Drive wat een super gezellige straat is met terrasjes, kunstgallerijen en oude bomen. Het echtpaar heeft verzocht om even te stoppen zodat ze water kunnen kopen. We stoppen bij een ijssalon en zo hebben we allemaal een pauze met een ijsje. Steven neemt een nieuw smaakje, maar is er niet helemaal tevreden over. Het smaakt ook als geparfumeerd ijs en ik geef hem groot gelijk dat hij het bolletje niet op eet.

Bobby, onze gids verteld dat elke eerste vrijdag van de maand Central Avenue wordt afgesloten en er veel te doen is op straat. Er komen locale artiesten en iedereen is dan buiten. Heel gezellig!!

15.45 uur zijn we weer terug bij de start en mag iedereen zich nog even uitleven in het park op de segway. Steven zet de vaart er vol in nu en ik zie hem van de ene naar de andere kant schieten. Haha. Dat is genieten tot het laatste moment. We nemen afscheid en geven nog een fooi en gaan lekker terug naar het hotel.

Dit geeft Michael nog de mogelijkheid om uit te rusten voordat hij naar de honkbalwedstrijd gaat. Hij gaat vandaag alleen en kijkt hier al naar uit. Zijn avond met zijn geliefde sport. Hij vertrekt iets voor 18.30 uur zodat hij op tijd is voor het begin van de wedstrijd om 19.10 uur.

Steven en ik gaan lekker in het hotel eten en wandelen om 19.00 uur naar beneden om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Het nadeel van dit hotel is wel dat het een chique hotel is en de meeste restaurants hier ook op ingericht zijn. Wij willen echter een eenvoudig hapje en een restaurant waar je niet netjes gekleed hoeft te zijn. Niets hoogstaands.

We vinden een plekje bij Sea Porch. Dit restaurant is open voor ontbijt, lunch en diner. We vragen een tafeltje buiten en hebben zicht op het zwembad. Het is altijd lekker om mensen te kijken. Dit restaurant staat bekend om zijn visgerechten en daar is ook veel keuze in. Er is echter heel wat, wat pittig is en dat is niet zo ons ding. Steven kiest een zalm met rijst en een salsa van aarbei, ananas en jalapeno. Ik laat de salsa voor de zekerheid maar apart doen. Zelf kies ik een vegetarische risotto als ik hoor dat de garnalen heel erg pittig zijn.

We krijgen een lekker glas koud water en heerlijk brood vooraf. De hoofdgerechten mogen er ook zijn. Stevens vork glijdt door de zalm heen en mijn risotto is erg goed op smaak. Als er een drankje op is staat er alweer nieuw. Dat is toch wel een super service hier in de States. De refils zijn gratis en zo gauw je glas leeg raakt krijg je nieuw. Dit geldt alleen voor frisdranken en water.

We hebben heerlijk gegeten en gaan naar de kamer om de koffers weer in te pakken en de website nog even online te zetten. Morgen gaan we naar Orlando en om heel eerlijk te zijn ben ik wel blij dat we nu in een huis zitten in plaats van in hotels. We hebben prima hotels gehad, maar je hebt nu eenmaal meer ruimte in een huis, meer rust en de mogelijkheid om te wassen en zelf je eten te verzorgen.

Michael meldt dat de Rays vandaag achter staan. Het staat om 20.50 uur al 0-4. Dat is precies het tegenovergestelde van gisteren. Rond 23.00 uur komt Michael weer terug. De uiteindelijke uitslag is 0-7. Jammer!! Er is slecht gespeeld door de Rays, alleen Ben Zobrist slaat zoals gewoonlijk mooie ballen. Vandaag is de prijs voor kinderen $2,- en het is ongelooflijk druk in het stadion. Gisteren stonden we met parkeren in rij I, vandaag staat Michael in rij R.

Donderdag 1 augustus 2013

911!!

Omdat ik gisteravond al het grootste gedeelte in de koffers heb gedaan kunnen we vanochtend lekker rustig aan doen. Michael besluit om nog een rondje door het hotel en over het strand te lopen en wat foto's te maken. Hij heeft nog niet de mogelijkheid gehad om wat te zien van dit alles. Als hij weer terug is en iedereen gedoucht kunnen de laatste spullen in de koffers gestopt worden.

We laten de koffers naar de auto brengen en gaan om 10.15 op weg. De eerste stop is maar 15 minuten rijden, mijn scrapbookwinkel Whim So Doodle. Mijn eerste scrapaankopen van deze vakantie! Natuurlijk heb ik thuis al meer dan genoeg spullen om te scrappen. Maar toch wil ik graag wat meenemen uit dit grote scrapland.

We besluiten eerst wat broodjes te halen bij de Publix tegenover Whim So Doodle. Het wordt weer een brunch en we eten wat in de auto. Dan gaan Steven en ik naar mijn winkel. Michael volgt wat later.

Steven installeert zich op de bank in de winkel met zijn 3DS en ik ga op pad. Deze winkel heeft zoveel scrapspullen staan dat ook ik altijd erg mijn best moet doen om alles in het vizier te krijgen. Ik loop de paden soms twee keer en merk dat ik toch wat gemist heb. Wel heel gaaf om hier doorheen te lopen. Ook Michael sluit aan en gaat naast Steven op de bank zitten. Hij heeft hier gratis WIFI met een gastaccount. Helemaal goed!!

Ik kom Pam tegen in de winkel. Ze komt uit Orlando en is net begonnen met scrappen en weet niet wat ze hier allemaal ziet. Haar tante woont in St. Pete en heeft haar aan het scrappen gezet. we praten even en gaan dan beiden onze weg.

Ze hebben hier werkelijk zoveel cardstock (gekleurd karton). Dat kan ik niet meenemen. Ik weet niet welke kleuren en probeer in papier te minimaliseren. Papier is zwaar in de koffer. Tot neem ik wat papier mee van Simple Stories, wat stickers en 2 rolletjes wahi tape.

De linkerkant van de winkel met alle stempels, verf etc loop ik even door, maar laat ik verder links liggen. Hier heb ik echt genoeg van. Ook de spullen van Project Life loop ik voorbij.

En dan kan ik de mannen al weer ophalen. Ik reken af en we gaan naar Kissimmee. Lekker naar het huis en kleren wassen.

De rit gaat vlotjes en na anderhalf uur rijden we om 13.30 uur de oprit op. We zijn weer thuis en rijden zit zonder navigatie. Dit huis is net als alle anderen. 4 slaapkamers, 2 badkamers en een zwembad. De inrichting en indeling wijken niet af van het huis van vorig jaar. Het bed is wel beter, kingsize. Het zwembad een slag kleiner. Tja, je kan niet alles hebben.

Alle bagage gaat naar binnen en we gaan meteen door naar Walmart voor de boodschappen. We zijn moe en als we nu niet gaan dan wordt het niet veel meer. Ons huis staat recht achter Walmart, dus we zijn er zo. Als we weg willen rijden staat er een grote zwarte truck voor het huis, de grasmaaiers. We draaien eromheen en gaan op weg.

Bij Walmart houden we ons alleen aan de boodschappen en gaan vandaag we winkel niet verder in. Lekker terug naar het huis en even niets doen trekt wel heel erg. Michael bedenkt dat hij strakjes nog wel even terug gaat naar Walmart. Prima!

Eenmaal terug (16.00 uur) ruikt het raar in huis.....uien??.......gek. We kunnen de geur niet thuis brengen en kunnen ook niet traceren waar het vandaag komt. Ik ruim de boodschappen op en gooi de stapel te wassen kleren naast de wasmachine. Michael gaat zo een wasje doen, maar die is in slaap gevallen.

Eenmaal achter de computer merk ik ook dat ik erg moe ben en ga lekker op de bank liggen en whatsapp met mijn zusje. Dan gaat om 17.00 uur de bel en staat de buurman voor de deur. We hebben een gaslek!!! De gasmeters zitten hier aan de buitenkant van het huis. Alles binnen is electrisch en het gas is puur voor warm water. De buis is compleet van de meter af!! Zouden we daarom zo moe zijn?

Ik maak Michael snel wakker, die 911 belt op aanraden van de buren. Ook belt hij de Management Company van het huis.

De buurman probeert het gas te stoppen door ducttape over de buis te plakken. Ook hun huis is volledig gevuld met gas. Als we samen buiten staan komt de brandweer in vol tenue aan. Wij mogen niet meer naar binnen en nadat zij het gas hebben afgesloten, gaan zij naar binnen om te kijken hoe erg het is. Ze hebben zuurstof en maskers bij zich. Alle ramen en deuren worden opengezet en natuurlijk gaan alle poolalarmen, die hier op elke deur richting zwembad zitten, af. Het is een hopeloze herrie. Er worden gasmetingen gedaan in het huis. Ook de sheriff komt aanrijden en sluit zich aan bij de brandweer. De paramedics truck van de brandweer die uiteindelijk ook komt wordt weer weggestuurd. Nu hebben we echt alle toeters en bellen gehad.

Het zijn aardige mannen en we worden netjes op de hoogte gehouden van de situatie. De junior deputy sheriff probeert nog leuke dingen te bedenken voor ons om te doen in de omgeving en Steven krijgt van hem een badge en twee potloden. Cool!!

De brandweer meldt dat de meter kapot is gereden door de grasmaaiers. Die zijn natuurlijk geweest toen wij bij Walmart waren, bedenken wij ons ineens. Daarna roken wij die lucht ook pas.

Onze andere buurman, die net thuis komt, weet ons te melden dat de grasmaaiers en de poolguys van hetzelfde bedrijf zijn als het management van het huis. Ze zullen het op zichzelf moeten verhalen.

De brandweer heeft meteen de gasmaatschappij gebeld en zij en de sheriff zullen wachten totdat er iemand is. Hoe lang dat zal duren hangt van het verkeer af en het is spits. Ondertussen worden de metingen binnen wel beter en mogen we het huis weer in. Er wordt wel aangeraden om wat buitenshuis te gaan doen en wachten totdat de lucht binnen weer wat geklaard is.

We laten om 18.15 uur de meneer van het gasbedrijf achter met de meneer van het Management. Deze laatste heeft een sleutel van het huis en kan de woning openen om het warme water weer op te starten, zodat wij morgenochtend weer kunnen douchen.

Wij hebben ons ingesteld om te eten in het huis en nu gaan we ineens uit eten door omstandigheden. Wat zullen we dan gaan eten? We besluiten de H192 naar links te rijden en te zien wat er is. Meteen komen we veranderingen ten opzichte van vorig jaar tegen. Tegenover Walmart zit een Aldi en naast het parkeerterrein van Walmart is een Chick-fil-A.

Als we aan de linkerkant een TGI Friday's tegenkomen vinden we dat een goede keuze en maken een U-turn. Bij TGI zitten al mensen buiten te wachten op een tafel, maar het valt mee: 10 minuten.

Er blijken nog hoge tafels te zijn die leegstaan en daar kunnen wij best met z'n drietjes aan zitten. Zijn we meteen aan de beurt. Michael neemt een Jack Daniels Black Angus Flat Iron, Steven een Jack Daniels Burger zonder de saus en ik een 6oz Sirloin met sweet potatoe fries en een tomaten en mozarella salade. Laat ik de sweet potatoe fries ook eens proberen. Michael vindt ze erg lekker. Ik vindt ze wel aardig, maar heb liever gewone frietjes.

Voordat het eten komt leunt Steven op de hoge tafel, die niet helemaal stabiel staat, en lanceert zo zijn beker lemonade. Gelukkig gaat die de goede kant op en raakt de lemonade niemand. Alleen de grond drijft en plakt. Hij krijgt meteen een nieuwe lemonade en er wordt nijver gedweild.

Ook hier blijken we gratis WIFI te hebben en kunnen ons verhaal over de gaslek op FB kwijt.

Het eten is echt heerlijk en niet teveel. Het gaat ook allemaal op en we hebben zelfs nog plek voor een klein toetje. Een klein en niet machtig toetje vinden is een uitdaging hier in de USA. Het wordt dan ook één toetje met drie vorken: Vanilla Bean Cheesecake. Wow, cheesecake met witte chocolademousse! En ja, zo goed als het klinkt smaakt hij ook. Echt heel erg lekker!!! Hij is dan ook al op voordat er gevraagd kan worden of alles naar wens is. We hebben echt heel lekker gegeten.

Buiten lopen we een klein avondbuitje in. Het is 19.30 uur en we gaan eens kijken hoe het met onze gasmeter staat. Gelukkig blijkt die gerepareerd te zijn en als het goed is moeten we ook warm water hebben. Er hangt geen blauw papiertje op de deur met een nummer dat we moeten bellen. Mooi dan kan er eindelijk gewassen worden.........

Vrijdag 2 augustus 2013

Even gas terug

De bedden slapen hier lekker, maar toch ben ik weer om 7.00 uur op. De gaslucht is nu gelukkig helemaal weg. Gisteren toen we thuis kwamen hing het er nog wel, maar niet meer heel erg. De airco heeft vannacht zijn werk gedaan. Michael en Steven sluiten om 7.30 uur ook aan

Vandaag maken we er maar eens een rustig dagje van, na alles wat we de afgelopen dagen gedaan en beleefd hebben. Tenminste........dat vinden Steven en ik. Michael heeft het grote rondje Walmart gisteren toch wel gemist en staat om 8.45 uur al in de startblokken om naar Walmart te gaan. Steven en ik slaan even over.

Als Michael naar Walmart is gaan wij lekker rustig ontbijten en zoeken naar een leuke minigolfbaan. Al jaren gaan we de eerste dag in Florida minigolfen om te acclimatiseren en voor Steven is dit een vast item geworden. We hebben alleen het golfen wat verschoven naar de eerste dag in Orlando.

Steven wil echt heel graag naar de baan bij Citywalk Universal. Dat is echter een baan midden in de zon en is het handig om dat aan het einde van de middag te gaan doen.

In de tijd dat Michael naar Walmart is ga ik maar eens de koffers uitpakken. Dat is er gisteren niet meer van gekomen. Alle wasjes zijn ondertussen gedraaid en overal ligt nu wel wat te drogen.

Als alles opgeruimd is ga ik lekker even bij het zwembad zitten. We hebben het zwembad laten verwarmen en het water is echt heerlijk. Bij het zwembad is nu nog schaduw, maar dat is er niet lang meer, het zonnetje neemt het langzaam over. De meter geeft om 12.00 uur 33 graden aan.

Als Michael om 12.30 uur terug komt verlaat ik mijn plekje voor een lekkere lunch. Michael is niet naar Walmart geweest. Hij is doorgereden naar The Loop, een winkelcentrum, en is daar lekker gaan shoppen bij Sports Authority en Ross. Hij heeft wat kleding voor zichzelf en wat honkbalspul gekocht. Vanaf vandaag tot en met zondag is het btw vrij kopen van kleding en schoolspullen. Hij is dan ook weer gegaan omdat het heel erg druk werd. Morgen en overmorgen zal het nog wel drukker worden in de winkels.

Michael kijkt nog even na vanaf welk tijdstip het parkeren bij Universal goedkoper wordt en dat is om 18.00 uur, een uurtje later dan we dachten. Dan eten we eerst wat kleins in het huis en gaan om 18.00 uur op pad. Via de SR535 en de I4 zijn we met 30 minuten bij Universal en parkeren voor $5,- (ipv $16,-) in de parkeergarage bij King Kong 408.

Onderweg hebben we heel wat donkere wolken gezien en zelfs druppels, maar hier schijnt het zonnetje nog heerlijk. Bij Hollywood Drive in Golf hebben we de keuze uit 18 holes Sci Fi en 18 holes Haunted of beiden. We kiezen om nu 18 holes te spelen en nemen Sci Fi, de wat meer uitdagende baan. Bij Sci Fi staan de "Invaders from Planet Putt" centraal gebaseerd op de film "little green men".

Zaterdag 3 augustus 2013

Ik wilde gisteren toch nog de blog klaar hebben en door ons late programma werd het een beetje laat, 01.30 uur. Dus vanochtend ook pas om 9.30 uur uit mijn bed. Steven zit al in de woonkamer is en is erg verbaasd dat ik nog niet wakker was. Zowel hij als Michael werden om 9.00 uur wakker. Lekker het is vakantie!

Ook vandaag doen we rustig aan en gaan lekker wat shoppen. Rond 12.30 uur gaan we op weg naar Jo-Ann om te scrapshoppen. Steven gaat met mij mee en Michael gaat naar de buurman Marshall. het is even de vraag hoe druk het zal zijn in de klerenwinkels, want het is nog steeds tax free allemaal en de winkels hebben extra uitverkoop. Dit trekt zoveel mensen.

Zondag 4 augustus 2013

Rays win!!

De laatste dag honkbal is aangebroken en dit keer een middagwedstrijd. Steven wil heel graag op tijd aanwezig zijn, want de eerste 10.000 kinderen krijgen een rugzak. We hebben besloten om een uur voor de opening van het stadion voor de deur te staan.

Als we echter goed gaan kijken begint de wedstrijd eerder, 13.40 uur ipv 14.15 uur, en gaan de deuren niet 1,5 uur voor de wedstrijd open, maar 2 uur en 10 minuten. Oeps!! Dan halen we dat uur vantevoren al niet meer. Wat versneld stappen we om 9.30 uur in de auto.

De rit naar St. Petersburg is anderhalf uur als je een beetje door kan rijden. Dan zijn we er toch nog om 11.00 uur. Maar dan hou je er geen rekening mee dat op één na alle stoplichten op de HW192 op rood staan. Ze zijn echt heerlijk op elkaar afgesteld. Het kost ons wat tijd om op de I4 te komen, maar we hebben op zich nog genoeg tijd en we halen altijd wel wat tijd in op de autoweg.

Net voorbij Tampa krijgen we een regenbuitje en hopen dat dat heel plaatselijk is. Daarna nog eentje en als we om 10.50 uur het parkeerterrein bij Tropicana Field oprijden is het stralend weer met een brandend zonnetje.

Vanochtend om 7.45 uur was het 24 graden, toen wij wegreden om 9.30 uur 30 graden en ik vermoed dat we nu tegen de 36 graden zitten.

Er is echt nog genoeg plek om te parkeren. Wij kiezen echter een plekje in rij N, ver van het stadion. Dan kunnen we straks zo weg rijden zonder achter de mensenmassa aan te rijden.

We wandelen naar het stadion en ik ben al klaar in in de rij te gaan staan voor de tassencontrole. Normaal loopt dat wel lekker door. Nu staan we ver buiten het stadion al stil. In het zonnetje. Michael en Steven besluiten vast door de "no bag" line te lopen zodat Steven nog lekker vooraan kan staan. Door de massa zie ik hen echter ook voor het hek stil staan.

Ondertussen luister ik naar de gesprekken om mijn heen en achter mij is een klaagzang ingezet. Vandaag mag je op de foto met de spelers en volgens de mevrouw achter mij kan dat alleen maar voor de seizoenkaarthouders. Ze is erg boos en haar man doet zijn best om het een beetje te sussen. We gaan het zien als we naar binnen gaan. Voor mij staat een hele familie negers. Papa, mama en heel veel klein grut en wat extra volwassenen. De hele kleintje moeten handjes vasthouden van de wat groteren en natuurlijk gaat dat niet zoals gewenst. Daarnaast is de kleinste van het stel een koekje aan het eten en heeft kleefhanden. Tja......die zou ik ook niet vast willen houden. De warmte en het wachten vergt veel van deze kleintjes.

Dan gaan eindelijk de deuren van het stadion open om 12.40 uur en er gaat werkelijk een gejuich op. Als de deuren opengaan komt de airco naar buiten en daar zullen degenen die helemaal vooraan staan echt van genoten hebben. Ik ben ondertussen ook redelijk doorbakken.

De rij gaat schuiven en Amerikanen zijn werkelijk heel netjes. Iedereen blijft netjes in de rij en er wordt niet voorgedrongen. Maar er zijn meerdere tassencontole rijen en wij blijven in ééntje staan. Nou ikke niet en verhuis met wat anderen naar de andere rijen. Zo kom ik snel door de controle en kan nog net bij Michael en Steven aanslluiten voordat ze naar binnen gaan. Steven heeft zijn fel begeerde rugzak, die na inspectie wel erg plastic is.

De meeste mensen gaan naar de ingangen voor het veld om straks met de spelers op de foto te kunnen. Wij lopen heerlijk relaxt naar onze plekken.

Daar komen we langs de mogelijkheid om je pitchen (werpen) te oefenen en dat wil Steven toch heel graag doen. Hij pitcht regelmatig in zijn eigen honkbalteam en is erg benieuwd hoe hard hij kan gooien. Hij gooit goed, bijna alles slag en weinig wijd. Zijn hoogste snelheid is 36 mijl per uur wat staat voor 58 kilometer per uur. Niet slecht.

Ook Michael wil het proberen. Hij moet betalen, voor kinderen tot 14 jaar is het gratis. Hij gooit wat vaker wijd en zijn maximale snelheid is 41 mijl per uur (=66 kilometer per uur). Ook niet slecht. Jammer dat ik niet mocht flitsen.

Als vergelijkingsmateriaal: de pitchers van de Amerikaanse teams gooien tussen de 85 en 98 mijl per uur. Die ballen komen echt heel hard aan. Wetende dat er heel wat ballen het publiek ingeslagen worden, maakt het logisch dat veel toeschouwers hun honkbalhandschoenen meenemen.

Na deze leuke ervaring lopen we verder naar de foodcourt. Het is ondertussen tijd voor lunch en nu nog erg rustig. Natuurlijk neem ik nu wel de "steak and shrooms" van Outback. Michael en Steven nemen beiden een peperoni pizza bij Papa Johns. Met een verse lemonade (gemaakt waar we bij staan) en een bijvulbeker cola gaan wij naar onze plekken in sectie 210. Ongeveer dezelfde plekken als de vorige keer tussen thuisplaat en eerste honk in de tweede ring.

Het voordeel van deze plekken is dat je hier alleen binnen kan komen met je kaartje. Er lopen dus geen mensen die hier niet thuis horen en dat maakt het minder druk. Hier zijn ook alle prive- en bedrijfsboxen.

Met onze lunch gaan wij op onze plekken zitten en aanschouwen alle mensen op het veld die staan te wachten op de spelers. Voor zover wij kunnen zien hebben alleen de mensen vooraan de mazzel om een handje te krijgen van een speler of ze op de foto te zetten. Het is natuurlijk wel dé kans om een keer op het veld te komen. Wij laten het lekker over aan al die andere mensen en hebben plezier in het kijken.

Het is nu nog anderhalf uur wachten totdat de wedstrijd begint en langzaam lopen de tribunes vol. Als het goed is zou het stadion zo goed als uitverkocht zijn. Het is een wedstrijd tussen twee belangrijke teams en het is zondagmiddag en dat trekt aan. American Pasttime kan beginnen.

De wedstrijd is heel erg spannend en de teams zijn echt aan elkaar gewaagd. Ze gaan langzaam samen op en er worden veel taktische maneouvres gemaakt. Zo krijgen de spelers die goed slaan alleen maar wijds. Alles om te kunnen winnen.

Nu mogen de kinderen over de honken lopen. Dit is altijd zo op zondagmiddag en Steven heeft meerdere malen de honken gelopen. Hij ziet het nu niet meer zo zitten. Hij is 13 en te oud om dit te doen. We blijven er dan ook niet op wachten en verlaten het stadion samen met heeeeel veeeel anderen. De roltrappen binnen zijn afgesloten en we kunnen alleen buitenlangs. Onze plekken zijn aan de achterkant van het stadion en buitenom lopen we weer naar de voorkant. Het is nu 17.00 uur en we hebben nog een rit van anderhalf uur voor de boeg.

Ons plekje op het parkeerterrein is prima gekozen blijkt. We rijden zo weg en laten de drukte achter ons. Maar ondanks een zondag is het heel erg druk op de weg en dus erg opletten.

Tom stuurt ons via Poinciana Boulevard en zo komen we langs de community waar we twee jaar geleden een huis hebben gehuurd. We draaien even verder onze eigen community in en zijn om 18.30 uur weer terug.

Michael en ik proberen ons zwembad en het water is echt heerlijk. Dit is genieten. We hebben verschrikkelijk veel lol met het overslaan van balletjes in het water, die natuurlijk altijd net de verkeerde kant uitgaan.

Maandag 5 augustus 2013

Wijziging van plannen

De planning voor vandaag is eigenlijk om naar Magic Kingdom te gaan in de namiddag en dan het vuurwerkspektakel Wishes te bekijken.Na een hele dag weg naar het honkbal is het toch wel lekker om een rustige start van de dag te hebben. We doen wat huishoudelijke karweitjes en ik heb tijd om de foto's een beetje op volgorde te krijgen. Dat is in de eerste tien dagen van de vakantie er helemaal bij ingeschoten en het is nu een wirwar. Tja, moet je ook maar niet met meerdere camera's foto's maken. Ik zet de foto's meteen in de dropbox. Kan ik ze thuis op de andere computer er meteen afhalen. Geen gedoe met stickjes enzo.

Ook heb ik eindelijk tijd om eens uit te zoeken hoe ik de lopende plaatjes van de begingbladzijde op de goede plaats krijg. Dat houd me al de hele vakantie bezig. Samen met Michael kom ik eruit en het werkt!!

We veranderen begin van de middag echter onze plannen. Michael voelt zich vandaag niet lekker en blijft lekker in zijn bed. Steven en ik houden ons wel bezig. We lezen wat en kijken NCIS, dat hier de hele dag door op de tv is. Dit is zo'n beetje de eerste keer tv deze vakantie voor mij. TV gaat prima samen met haken en ik loop wat achter met een cadeautje, dus deze tijd komt me eigenlijk goed uit.

Natuurlijk houden wij de buitenwereld in de gaten via onze computers en we plonzen nog even lekker in het zwembad. Toch best lekker zo'n dagje helemaal niets! Morgen weer een poging voor Magic Kingdom.

Om 15.00 uur hebben we een buitje gehad, maar om 18.00 uur lijkt het werkelijk alsof ze boven een zwembad leeg laten lopen. Het water klettert tegen de grond en het onweer hangt echt boven ons huis. Na elke bliksemflits knalt het boven ons hoofd. Langzaam maar zeker vormt zich een riviertje in de voortuin.

Michael voelt zich om 18.30 uur wat beter. Samen met Steven gaat hij buiten kijken hoe hoog het water in de straat staat. In een paar seconden zijn ze doorweekt, maar hebben grote lol op straat. Ik maak foto's vanaf het afdak, wat ook niet helemaal droog staat. Michael maakt foto's met de watercamera op straat. Bij elke auto spat het water hoog op. Het feestje duurt niet lang, want deze regen is wel degelijk koud.

Als de regen weer wat is afgenomen gaan we naar de Chick-fil-A, die voor de Walmart zit. Steven wil dit graag eens proberen. Kip, kip, kip, kip. Kiphamburgers, kipwraps, kipsalades en natuurlijk ook ijsjes (zonder kip) hahaha. Michael en Steven nemen een chargrilled chicken sandwich. Eindelijk eens gegrilde kip in plaats van gefrituurde kip en op en bruin broodje. Dat smaakt zo lekker dat Michael er nog maar een gaat halen. Ik kies de soep en salade. De soep is zo goed gevuld dat ik niet meer aan de salade toekom. Die neem ik lekker mee. Dit was een goede keuze.

Nu we toch bij Walmart zijn, gaan we daar ook maar even naar binnen. We lopen op ons gemak alle rekken door en af en toe valt er wat in het karretje. Dan horen we de regen weer op het dak kletteren en weer die harde donder. Je ziet mensen schrikken en opspringen. Op het platte dak van Walmart klinkt alles ook net wat harder.

Het is nog niet gestopt met regenen als we om 21.00 uur weer naar huis willen en iedereen stopt bij de in/uitgang om niet nat te worden. Het regent nog wel aardig, maar niet meer van die grote druppels en we gaan ervoor! Dan maar wat nat. Als we bij het huis aankomen is het zo goed als weer droog. Omdat het donker is zijn de bliksemflitsen heel goed zichtbaar en die maken grote ndruk op Steven.

Misschien is het maar goed dat we niet naar Disney zijn gegaan vanavond. Waarschijnlijk is het ook daar nattig. Bij het nakijken van het weer in Disney blijkt het daar niet te regenen, maar de voorspelling is er wel voor vanavond. Ook zo voor morgenavond.

Dinsdag 6 augustus 2013

Zippadeedoodah!!

Wishes, het vuurwerkspektakel in Magic Kingdom, staat al een tijdje op ons lijstje. Tot nu toe is het er niet van gekomen. We proberen de dagen toch handig in te delen zodat er genoeg energie is. Dus gaan we vandaag om 16.00 uur naar Magic Kingdom. Dan is Wishes, dat om 22.00 uur begint, toch nog haalbaar.

We doen het lekker rustig aan vanmorgen. Als de Poolguys geweest zijn gaan we heerlijk het zwembad in. Steven en ik komen tot 25 met het overslaan van het balletje in het water. Dat blijft toch altijd een uitdaging als het stoffen balletje nat wordt en alle kanten uit vliegt. Het levert wel een heleboel lol op.

Als wij balletjes overslaan, dobbert Michael op een band in het diepe deel van het zwembad. Dat lijkt Steven ook wel wat en hij pakt ook een band. Oh oh, dat wordt spetteren........Ik verhuis maar alvast naar een ligstoel met een tijdschrift. Ik ben niet zo van de spetteracties.

Michael heeft inderdaad een waterpistooltjes te pakken en heeft Steven in het vizier. Die zet de tegenaanval in en bekogelt Michael met de stoffen balletjes. Natuurlijk laat Michael dit niet op zich zitten. Er onstaat een waar balletjesgevecht in het water.

Nu we toch aan het spetteren zijn, doet Steven nog een duit in het zakje met bommetjes maken. Aangezien dit zwembad niet heel groot is, gebeurt dit naast Michael die de volle laag krijgt. Wat een lol!

Zo snel de fotocamara in zicht komt duiken beide mannen, of ze draaien zich om. Er zullen dit jaar dan ook niet veel zwembadfoto's komen.

Na een tijdje en zeker als het spetteren tot ver buiten het zwembad komt besluit ik te gaan douchen. Niet lang daarna volgen ook Steven en Michael.

Michael valt nog even in slaap tijdens Law & Order SVU, wat vandaag de hele dag op tv is en rond 16.00 uur gaan we op pad. Vanuit het huis is het ongeveer een half uur rijden naar Disney. Het verbaast ons dat er nog zoveel mensen rond dit tijdstip naar Disney gaan. Wij zijn normaal altijd vroege Disney gangers en 's ochtends is het super druk. Maar dat is het nu ook. We rijden netjes in een rijtje het parkeerterrein op en ook nu worden we naar een plekje verwezen. Scar 115, daar hebben we nog nooit gestaan. Wel een voordeel van laat komen is de gegarandeerde plek in het treintje, dat gewoon blijft staan tot iedereen erin zit. Ook de monorail heeft plek genoeg en we hoeven niet te stapelen.

Via het treintje en de monorail komen we bij Magic Kingdom aan. Voor degenen die nog nooit in Disney World zijn geweest. Het treintje brengt de mensen van de parkeerplaats naar het park. Maar hier ben je er nog niet. Magic Kingdom ligt achter een groot meer met Disneyhotels en is alleen te bereiken per monorail of per boot. Meestal kiezen wij de monorail omdat dat sneller gaat. Op de boot zijn echter regelmatig characters aanwezig, wat ook erg leuk is.

De monorail gaat door één van de Disneyhotels heen en als je vroeg bent kan je hier het Disney ontbijt zien met de characters.

De tassencontrole gaat lekker snel op dit tijdstip. Bij de kaartjescontrole blijkt Disney echter een nieuw systeem ingevoerd te hebben. Wij hebben deze kaartjes twee jaar geleden gekocht. Onze kaartjes die we daarvoor hadden, waar alleen nog de waterparken op stonden, hebben we vorig jaar opgemaakt. Die hebben we gekocht toen Steven acht was.

Onze nieuwe kaartjes werken nu ook niet en we mogen in een apart rijtje bij een medwerker met een aparte scanner.

Eenmaal binnen wandelen we meteen naar Town Hall om de kaartjes om te ruilen. Nu we hier toch zijn laten we ze gelijk maar upgraden met de Waterparkfun & more optie. Nu kunnen we ook naar de Disney waterparken, Disney Quest en de minigolfbanen. De nieuwe kaartjes zijn gelukkig niet meer van karton, maar van plastic.

Voor Town Hall staat een iemand met buttons. Natuurlijk wordt het nu onze eerste keer Disney.... ja, eerste keer Disney in augustus 2013. Michael doet alles om een button te scoren en doet hem ook heel netjes de hele dag op.

Als we weer buiten komen begint het te druppelen. Tja, die donkere wolken hadden we al aan zien komen. Er lopen al heel wat capejes en paraplu's in het park, maar daar regent het voor ons echt nog niet hard genoeg voor. Via de winkels lopen we naar Tomorrowland om te kijken hoe lang de rij is bij "Buzz Lightyear's Space Ranger Spin". Het bord geeft een uur aan en dat vinden we toch echt te lang. Dan maar een fastpass halen. Die staan op 18.10 uur en ondertussen is het 17.15 uur. Dat valt reuze mee.

Nu worden de druppels toch echt groter en komen ze sneller naar beneden. Het lijkt ons een goed idee om dat buitje te overbruggen met een ritje in de "Tomorrowland Transit Authority PeopleMover". Hahahaha, dat hebben heel veel mensen bedacht en deze attractie waar je normaal meteen door kan lopen heeft nu een wachttijd. De rij begint zelfs in de regen. Laat maar! Dan gewoon maar even schuilen en meteen kijken of we hier gratis WIFI hebben. Yes, dat heeft Disney toch maar goed geregeld.

De regen duurt niet lang en we kunnen weer op pad. Eerst maar eens even kijken bij het nieuwe deel van Fantasyland. We lopen hiervoor langs de attracties van Tommorowland. Space Mountain is leuk, maar heeft ook een erge lange wachttijd en die slaan we ook maar over. "Tomorrowland Speedway" ligt even stil. Ik vermoed dat eerst alle autootjes droog gemaakt moeten worden voordat deze attractie weer open gaat. Het is wel een heel mooi gezicht nu al die auto's in een rij staan.

Bij Fantasyland aangekomen wordt er nog druk gebouwd. Het ziet uit als een toekomstige achtbaan. Het nieuwe kinderdeel, Storybook Circus, is wel al klaar. Hiervoor zijn de huizen van Minnie en Mickey weg gehaald, wat ik heel erg jammer vind. Het enige dat gebleven is, is "The Barnstormer", de kinderachtbaan. Ze hebben de spin van Dombo, "Dumbo the Flying Elephant", die eerst naast de caroussel geplaatst was ook naar hier verplaatst. Verder zijn er winkels, veel mogelijkheden om met characters op de foto te gaan en een kinderwaterspeelterrein, "Casy Jr Splash 'n' soak station", wat er wel heel leuk uit ziet. Natuurlijk kan je hier ook nog steeds op de trein stappen op het station. Alles ziet er heel mooi en nieuw uit, maar ik mis Toontown met zijn uitstraling en de huizen van Mickey en Minnie.

Het is 18.00 uur en Steven heeft honger. Op de terugweg naar Buzz maken we een stop bij "Comic Ray's Starlight Café". Het is gewoon een fastfoodrestaurant, maar ze hebben er altijd zo'n lekkere muziek. In het eetgedeelte zit Sonny Eclipse, een zingende robot, met een 50's genre. Daar kan ik eindeloos naar luisteren. Die muziek is altijd zo vrolijk.

Onze fastpasstijd is bereikt en het is tijd voor Buzz. We lopen in 5 minuten door naar de karretjes. Heerlijk die fastpassen Jammer dat Buzz in de wachtruimte kapot is en er een gordijn voor hangt met "Star Command". Nu missen we de kreet: "To Infinity and Beyond!!" Normaal komen we in Disney niet veel tegen dat kapot is, maar bij deze attractie zijn er ook meerdere karretjes uit de roulatie en dus afgedekt. Ze draaien wel mee, maar kunnen niet gebruikt worden. Ik neem aan dat ook deze attractie binnenkort een keer uit de roulatie zal gaan.

Steven zit naast mij en Michael zit voor ons. Wij schieten allemaal nijver op de doelen en ik probeer tussendoor nog een foto te maken. Zoals gewoonlijk heeft Michael in no time een score hoog in de tienduizenden, terwijl Steven en ik nog ergens tussen de 7000 en de 9000 zijn blijven hangen. Hoe doet Michael dit toch? Hij schiet blijkbaar altijd op het beste doel met de hoogste score. Toch hebben we allemaal lol en is dit allemaal weer te snel voorbij.

Nog even wachten op de foto! Bij Disney mag je, in tegenstelling tot Seaworld, wel foto's maken van de digitale foto en iedereen hangt over de touwen om een zo mooi mogelijk kiekje te maken.

Nu is het tijd om weer verder te gaan met Fantasyland. Daarnaast wil Steven graag in Splash Mountain, dus we moeten ook doorlopen naar frontierland om daar een fastpass te scoren.

Nog in Tomorrowland is de Tomorrowland Speedway weer in gang gezet en staat er alweer een hele wachtrij. Ondanks de regenbui is het niet afgekoeld en nog steeds 34 graden en nog heerlijk benauwd.

We gaan verder met de attractie naast Storybook Circus en dat blijkt "Ariels grotto" te zijn met daarnaast "Under the Sea - Journey of the Little Mermaid". Hè, deze laatste is toch in Hollywood Studios? Zou dit verplaatst zijn? Wel een mooie grot van de buitenkant. De binnenkant zien we deze keer niet.

Volgens Michael is er een nieuw kleiner kasteel in Magic Kingdom gebouwd en dit blijkt het "Be Our Guest Restaurant" te zijn. Van de buitenkant ziet het er geweldig uit. Als we het van de binnenkant willen bekijken blijkt het een restaurant te zijn waar je voor moet reserveren en waar je niet zomaar in mag. Jammer! Dan maar wat leuke foto's van de buitenkant.

We lopen een andere nieuwe attractie in. Natuurlijk hebben wij de guidemap niet bij de hand en we vragen wat er te doen is. Hahahaha, Steven hoort "interactieve show met Belle" en maakt rechtsomkeer. Het blijkt "Enchanted tales with Belle" te zijn en om heel eerlijk te zijn is Michael bij ons de enige die graag iets interactiefs doet. Hij zit altijd als een gek te zwaaien om mee te mogen doen en vaak ben ik dan degene die uitgekozen wordt en "mag" meedoen. Jippie!! NOT!!

Ook op het plein van Fantasyland staat veel in de steigers. Pooh is dicht en de draaimolen is ook in de revisie. De fontein van Gaston kan ik me niet meer voor de geest halen en zal waarschijnlijk nieuw zijn. We laten Fantasyland en de attracties Philharmagic, It's a small World en Peter Pan voor wat ze zijn en gaan door voor de fastpass in Frontierland. Daar is het echt ongelooflijk druk.

Onderweg zie ik een reiger zitten en denk dat hij nep is. Als we dichterbij komen blijkt hij echt te zijn en vliegt naar een volgende paal......Zo zie je dat alles kan in Disney!

De fastpass voor "Splash Mountain" staat op 22.45 uur. Dat is nog even wachten. We vullen de tijd wel op met andere leuke dingen. Volgens Steven staat de wachttijd van "Big Thunder Mountain" op een half uur en dat lijkt ons wel wat. Poeh, wat is het benauwd in de rij en dat half uur blijkt meer dan een uur te zijn. Dat valt tegen en Michael heeft het er moeilijk mee. Hij is benauwd. Gelukkig is er in de rij genoeg te bekijken en te doen om ons er doorheen te helpen. De uiteindelijke rit in "Big Thunder Mountain" maakt alles goed en we joelen de hele weg met onze armen omhoog. Zo jammer dat ze alleen in "Euro Disney" een foto maken in deze attractie.

We moeten nu echt haast gaan maken om een plekje te vinden voor de lichtjesparade. Deze achtbaan heeft meer tijd gekost dan we voorzien hebben en het is al na achten. Ondertussen is het al aardig donker en zijn overal de lichtjes aan. Gaaf, dat hebben we nog nooit meegemaakt in Disney World.

Steven wil wel graag nog even schieten bij "Frontierland Shootin' Arcade", waar we toch langskomen. Als ik een foto wil maken en wil flitsen blijkt mijn toestel dat niet meer te willen. Mijn Panasonic heeft er dan ook al duizenden foto's op zitten en heeft de laatste tijd wel meer kuren met de software. Ook nu heeft hij een probleem en ondanks de goede instelling wil hij niet flitsen. Jammer! Dan maar flitsen met de watercamera en de niet-flits foto's van de parade en het vuurwerk met de Panasonic maken. We kijken in het huis wel wat we ermee kunnen doen.

Als we dan om 20.30 uur het plein voor het kasteel oplopen zien we dat we veel te laat zijn voor een plekje. Het is een opeenstapeling van mensen. Hier in Disney World mag je alleen voor de touwen zitten. Erachter is looppad en daar staan medewerkers om de mensen die daar blijven staan weg te jagen. Dus een plekje tussen stoeprand en touw vinden...........We horen dat de meeste mensen hier al vanaf 19.00 uur zitten......oeps!

In mainstreet vinden we een plek waar alle mensen op de grond zitten en waar wij met een beetje schuiven nog achter kunnen staan. We vragen of het mogelijk is en het is geen probleem. De mensen schuiven nog wat naar voren en wij kunnen erbij. We hebben hier gelukkig een klein beetje koelte van de airco uit de winkels.

Michael en Steven gaan nog even de winkel in om te genieten van die koelte. Dan wordt het voor mij lastig. Er zijn heel wat mensen die onder het touw doorkomen om naast mij te staan. Hier is immers nog plek voor twee personen. Die mensen moet ik allemaal weg sturen en hoop vurig dat mijn twee mannen snel terug zullen komen. Dit is best vervelend.

Als de parade begint gaan alle lichten uit zodat wij de lichtjesparade, "Main Street Electrical Parade", goed kunnen zien en hij is mooi! Wel moeilijk om een beetje fatsoenlijke foto's te maken zonder flits met al die bewegende voertuigen. Het kan vast op manual beter, maar daar ben ik niet zo goed in. De parade is schitterend en wij genieten volop. Michael maakt twee filmpjes van de start en het midden van de parade.

Na een half uur komt de laatste wagen langs en lopen wij mee naar het plein voor het kasteel. Michael en Steven hebben veel behoefte om even te mogen zitten. Maar ook hier is geen doorkomen aan. Iedereen die hier een plekje bemachtigd heeft blijft lekker zitten en alle bruggen die erachter gelegen zijn, zijn niet te bereiken. De mensenmassa is gewoon te groot.

We lopen het middenpleintje op, waar voor Michael nog een plekje is op een hekje en Steven planten we bovenop een vuilnisbak. Zit hij gelijk lekker hoog. We snappen wel waarom hier plek is, want het kasteel verdwijnt voor een deel achter een boompje. Voor ons een prima plek en het vuurwerk is toch in de lucht.

We hoeven niet zo lang te wachten. Rond 21.45 uur wordt "Celebrate the Magic" ingezet, de projectie op het kasteel van de verschillende Disneyfilms en Characters. Wat is dit mooi! Helemaal super!!

Vlak nadat het is afgelopen begint om 22.00 uur het vuurwerk, "Wishes". Ook dit is een fantastische ervaring om mee te maken. Het vuurwerk achter het kasteel, het kasteel dat van kleur verandert en de Disneymuziek maken het één geheel. Ook nu zijn weer alle lichten uit zodat het kasteel beter zichtbaar is. JIneens glijdt Tinkerbell naar beneden vanaf het kasteel. Jammer dat ze zo snel langs schiet. Deze favoriete Disneyfiguur van mij had ik graag op foto vastgelegd. Hier gaat ze!

Na de vuurwerk blijven we maar even op onze plek. Overal zijn mensen en iedereen loopt een andere kant uit. Hahaha, wat een chaos. Als de grootste massa weg is durven we de oversteek te maken naar Frontierland om de rit in "Splash Mountain" te kunnen maken. Steven kan zich deze attractie niet meer herinneren en wil dit dolgraag mee maken. Hij vindt het wel erg spannend, want het enige dat hij weet is dat hij met een rotvaart naar beneden zal gaan door het water en waarschijnlijk heel nat zal worden. Het is een waterride in een bootje. Met onze fastpassen lopen we in één keer door naar de bootjes in nog geen vijf minuten. Da's niet gek, we hebben hier al eens anderhalf uur in de rij gestaan en waren toen pas halverwege.

Steven en ik zitten als achterste in het bootje met Michael voor ons. Als je gaat varen kom je eerst in het land van Broer Konijn en tussendoor zitten wel wat versnellinkjes en wat hobbels waar de boot overheen gaat. En bij elke hobbel is Steven nerveus dat dit de definitieve afdaling zal zijn. Haha, het duurt nog even. En dan.......is ie er en gaan we hard naar beneden!! Joehoe!! Het lijkt vanaf de kant alsof de mensen heel nat worden, maar het grootste deel spettert over je heen.

Opgelucht en helemaal blij is Steven als we door het laatste stukje Broer Konijn Land komen, zippadeedoodah zippadeedeeh, my oh my what a wunderful day!! Hij wil nog wel een keer!!!

Ja, dat gaat niet. De rij is minimaal een half uur en het park sluit om 00.00 uur. Daar gaan we niet meer in staan.

We lopen door het donker terug via Adventureland en daar hebben op dit tijdstip de attracties geen wachttijd meer. Mooi dan pikken we hier nog wat attracties mee en we starten met "Pirates of the Caribbean", joohoo, joohoo, a pirates life for us! We lopen zo door naar de boten en voor ons dobberen vier lege boten. Errug druk hier. ;-). We varen door alle piratentaferelen en Captain Sparrow duikt regelmatig op. Een leuk detail is dat we helemaal voorin de boot zitten met super zicht.

Dan komt "Jungle Cruise" voorbij en die hebben we nog nooit in het donker gedaan. We kunnen meteen de boot in en als wij zitten start de kapitein de motor. We varen door het oerwoud met wilde beesten en indianen. Natuurlijk wijkt het praatje niet af van het praatje overdag en is Michael sneller met het melden dat we "nu de achterkant van water zien" als we onder de waterval doorvaren. Eigenlijk hebben we deze attractie al te vaak gedaan om hem nog leuk te vinden, maar in het donker ziet het er toch net weer anders uit.

"The Magic Carpets of Aladin", waar we echt nog nooit in geweest zijn, hoeft van Steven niet zo. Ook dit is een soort spin waarmee je omhoog en omlaag kan. Beetje te kinderlijk voor een 13-jarige.

De "Swiss Family Treehouse" laten we ook aan ons voorbij gaan. In het donker met een touwbrug en een houten trap de boom in staat ons niet zo aan. En dan zijn we alweer in Mainstreet, waar we bij de bakery wat lekkers kopen. Steven een chocolate chip cookie, ik een stukje cinnamon and coffee cake en Michael een banaan. Gezond he! Met al dat lekkers lopen we het park uit en sluiten aan in de rij voor de monorail. Het is druk en het park sluit over een kwartier. Dan zal het wel helemaal druk worden. Ook de lichtjesparade van 23.00 uur is afgelopen en we lopen met veel mensen die dit nog hebben gekeken het park uit.

De rijen voor het treintje zijn zo groot dat we besluiten te gaan lopen. Dat is sneller dan met het treintje. We hoeven maar twee parkeerterreinen over voor we weer bij Scar 115 zijn. Het is nog steeds een heerlijk temperatuurtje van 26 graden.

Woensdag 7 augustus 2013

Een kleine avondactiviteit

De lange dag van gisteren heeft toch een te grote aanslag gepleegd op Michaels lichaam en al bij terugkomst voelt hij zich beroerd. Van slapen komt dan ook niet veel en eigenlijk valt hij pas om 9.00 uur vanochtend in slaap. Vandaag passen wij de dag hier gewoon weer op aan.

De ochtend en een deel van de middag gebruik ik om de website te schrijven. Vooral de foto's kosten veel tijd. We hebben veel foto's van de avondgebeurtenissen en die moeten allemaal minimaal een keer geopend worden om te bekijken welke geplaatst kunnen worden. Het internet is hier al niet heel snel, maar vandaag is het helemaal waardeloos en het duurt dan ook een tijdje voordat ik de filmpjes die Michael gemaakt heeft van de parade op youtube kan zetten. Per filmpje doet hij er een half uur over om te uploaden. Maar ze staan erop! Helemaal leuk!

Rond 14.00 uur komt er een mevrouw langs om de insecticiden te spuiten. Dat gebeurt eens in de twee weken hier. Er zijn hier nu eenmaal veel beestjes.

Iets na drieën wordt Michael wakker. Hij voelt zich weer wat beter. Gelukkig staat er voor vandaag niet heel veel op het programma. We gaan onze belofte aan Steven waar maken om de andere golfbaan bij de Citywalk Universal te doen. Daar vraagt Steven elke dag naar. Zoals de vorige keer gaan we nu ook voor het goedkopere parkeertarief van Universal na zessen en parkeren dit keer bij KingKong 110.

We hebben nog een kortingskaartje van de vorige keer voor de Hollywood Drive Inn Golf en gaan van start op de gemakkelijke baan "Haunted". Toch blijkt deze baan ook wat hobbels te hebben.

De holes zijn helemaal in het thema geesten en overal hoor je geluid of er draait wat. We moeten zo lachen bij de tweede hole waar je tussen een aantal uit de grond stekende voeten doorspeelt. Dit zijn de voeten van degene die begraven zijn en je hoort ze ook echt kreunen. Ook de begraven huisdieren mauwen en blaffen vanonder de vloer. En dan de moerasgriezels......die spugen zo Michaels broek helemaal nat. Hahaha, ook een hele leuke baan.

Bij een van de laatste holes probeert Michael pool te spelen. Blijft de bal toch net nog op het randje liggen van the hole liggen....

Deze keer is het niet zo benauwd als de vorige keer en dat is ook wel lekker. We hebben nu zo'n 32 graden en dat maakt het minder benauwd en plakkerig. Voor Steven zijn we weer veel te snel aan het einde. Hij mag op de laatste baan altijd alle ballen in het gat spelen. Bij dit laatste gat verdwijnen alle ballen. Steven vindt dit geweldig!!

De eindstand wordt 41 voor Michael (die 1 onder par speelt), 45 voor Steven en 49 voor mij. Ik had vandaag mijn dag niet. En eigenlijk maakt het mij nooit zoveel uit wat ik scoor. Voor Steven ook wel lekker dat ik veel slechter scoor. Daar geniet hij van! Hij heeft maar mooi een hole in one geslagen.

Het is al half acht geweest en we gaan eens op zoek naar een restaurant. Er is heel veel te vinden op basis van fastfood, maar dat zoeken we vandaag niet. Na een rondje over het terrein komen we uit bij Nascar Sports Grille. Een restaurant met als thema Nascar raceauto's. Binnen is het heel gezellig en overal hangen schermen waar sporten op te zien zijn. Honkbal is goed vertegenwoordigd en de zitplaatsen worden dan ook strategisch ingenomen.

We slaan de toetjes over en gaan buiten een churro en een dippin' dots ijsje halen. Ondertussen is het helemaal donker en er is nog veel te doen op de Citywalk. Er wordt muziek gedraaid en wij gaan lekker zitten op de tribune om te kijken naar de dansende kinderen beneden. Veel van de muziek is van Michael Jackson. Zeker een voorkeur van de DJ, die steeds maar probeert om iedereen aan het dansen te krijgen.

Boven Universal Studios zien we af en toe vuurwerk van Universal's Cinematic Spectacular dat om 21.00 uur begonnen is.

Steven is moe en wil graag naar bed. Net als ik was hij vanochtend ook weer op normale tijd wakker. Dat interne wekkertje is moeilijk uit te zetten. We hebben nog een half uurtje te rijden en gaan iets voor half tien weer op pad. Het was een heerlijke avond.

Donderdag 8 augustus 2013

Deze achtbaan...of deze...?

Michael rijdt vanochtend naar Publix voor wat brood en andere verse dingen. En na een lunch met lekkere verse boterhammetjes vertrekken we om 12.00 uur richting International Drive.

We rijden via de SR535 naar International Drive. Vanaf deze kant kan je heel International Drive rijden en er is altijd zoveel te zien hier. Het kost wat meer tijd dan de snelweg, maar ik kan hier erg van genieten. Vooral als er van dit soort mensen op de weg zitten:

Vlak voor Seaworld is het erg druk en het duurt ook even voordat we dit stoplicht voorbij zijn. Daarna rijdt het soepeltjes door.....Aquatica......conferentiecentrum. Vandaag is hier "Assemblies of God" en ik vraag me af wat dat nu zal zijn. Na even googelen ben ik erachter: Assemblies of God is het grootste verband van pinkstergemeenten ter wereld. In 2011 telde het kerkelijk verband wereldwijd ongeveer 64 miljoen leden en 350.000 kerkelijke gemeenten. Het zal een grote conferentie zijn.

We zien weer nieuwe eetgelegenheden en gebieden waar gebouwen afgebroken zijn om er wat nieuws neer te zetten. international Drive leeft weer!!

Dan zien we Fun Spot aan de rechterkant van de weg, maar waar is de ingang van het parkeerterrein. We staan nog even vast omdat een auto en een vrachtwagen tegelijk naar rechts wilden gaan en de auto nu vast zit onder de vrachtwagen, die midden op de weg staat.

Ondertussen zijn we Fun Spot voorbij en doen we een extra rondje. Het parkeerterrein blijkt dus precies te zijn waar de vrachtwagen stond. Logisch dat we het hebben gemist. Bij het inleveren van onze groupon blijkt dit helemaal niet Fun Spot te zijn, het is "Magical Midway Thrillpark". Wij hebben echt altijd gedacht dat dit ook Fun Spot was. Zo leren we weer wat.

Het is wat verderop op International Drive. De halve boog die we al een paar keer gezien hebben als we vanuit Citywalk wegreden is inderdaad het herkenningspunt van Fun Spot. We zien als eerste een hele grote achtbaan en Steven wordt al blijer.

Via Groupon hebben we de mogelijkheid voor twee personen om twee attrakties te gaan doen en Michael en Steven krijgen een armband. Natuurlijk worden het de twee achtbanen op het terrein. Ik neem nooit een armband omdat ik niet zo van karten en kermisattrakties houdt. De achtbanen zijn wel leuk, maar ik ga er geen extra armband voor kopen.

De houten achtbaan, White Lightning, spreekt het meeste aan en Michael en Steven sluiten aan in de rij. Het duurt nog een 20 minuten voordat ze ook werkelijk gaan vanwege een defect/ onwetendheid. Maar daar gaan ze en voor een houten achtbaan gaat ie wel hard en redelijk verticaal naar beneden. Toch helemaal leuk vindt Steven.

Nu de andere achtbaan, Freedom Flyer, die floorless is. Spannend!! En daar gaan ze. Het duurt niet lang voordat ze weer terug zijn en ook deze is helemaal cool!! Michael is er wat draaierig van geworden.

Als Steven dan nog verder wil, haakt Michael af en krijgt alleen Steven een nieuwe armband van iets meer dan 20 dollar voor de attrakties. Geen probleem voor Steven.

Met zijn nieuwe armband gaat hij als eerste in de "Rip Curl". Een rups die hard voor en achteruit gaat. Die is leuk voor één keer en de achtbanen trekken toch echt meer. Als Michael en ik even gaan zitten om wat te drinken en een keer funnelcake te proberen rent steven al weer naar de achtbanen. We zien hem boven ons hoofd langskomen, daar hangen twee blote voetjes. De crocs staan nog bij de start.

Wij vinden de funnelcake wel lekker. Het lijkt een beetje op een donut, maar dan wat luchtiger. de aardbeien in saus erbovenop hoeven van mij niet.

Er komen hele donkere wolken aandrijven en Steven is door naar de houten achtbaan. Michael gaat alvast naar binnen en ik wacht nog even op Steven. Maar waar blijft hij nu. De druppels worden groter en meer en ik word hier nu echt nat. Het enige in de buurt om onder te schuilen zijn de loketten bij de ingang.

Dan zie ik een jongetje in een witte broek langsrennen. Ja, daar sta ik op te wachten. We blijven nog vijf minuten op deze plek en gaan dan toch door de regen naar binnen. De ergste regen is alweer achter de rug en een bui duurt hier meestal niet langer dan 10 tot 15 minuten. Dan zetten ze boven de zon weer aan en kunnen we verder.

Binnen blijkt een eetgelegenheid te zijn en we nemen wat kleins. We sluiten aan bij michael die de gratis Wifi al ontdekt heeft.

Na de bui onderzoeken we de andere kant van het terrein met wel vier verschillende kartbanen, een reuzenrad, wat afschietmogelijkheden en een kinderdeel. Steven houdt niet zo van karten. Wel van de arcade. Daar kan je hem zo blij mee maken. Met een kaart van 20 dollar gaat hij op pad tussen alle automaten. We airhockeyen samen en doen mee met het ballen gooien. Ook vindt Michael het basketballen leuk. De rest van de tijd lezen wij foldertjes op een bankje en heeft Steven het super naar zijn zin. Haha, wij zijn niet de enige ouders die op een bankje zitten.

Als we weer buiten lopen door het stralende zonnetje gaat Steven de rest van de attrakties af. Eerst de snel ronddraaiende: Scrambler en Tilt-a Whirl en dan natuurlijk een afwisseling tussen de twee achtbanen. Steeds maar weer zien we hem langskomen. Wat heeft hij het naar zijn zin. we zijn het er alledrie over eens. Deze Fun Spot is veel leuker dan die op de HW192.

Om vijf uur houden wij het voor gezien en gaan we door naar de volgende grouponactie: Kings Bowl. Leuk een Amerikaanse bowling! We vinden hem naast Ripley's Believe it or not. Binnen blijken ze ook aparte kinderbanen te hebben. Wij krijgen een volwassen baan en hier kan je kiezen of je graag bumpers voor je goten wil of niet. Steven zou dit wel heel erg prettig vinden. Geen probleem voor ons. We bowlen zonder de goten.

In het begin heeft Steven deze zijkanten ook echt nodig, maar na verloop van tijd gaat hij netjes door het midden gooien en wordt hij steeds beter.

We mogen twee partijen spelen. Ik doe alleen de eerste mee en haak bij de tweede af door mijn pols, die niet zo sterk is. Dan is het Michael tegen Steven en man wat is dat spannend. De ene strike na de andere en tussendoor wat spares. Het is dan ook een close finish met 3 punten verschil. Goed gedaan Steven!!

We hadden hier kunnen eten want de kaart ziet er echt prima uit. Michael heeft echter heel wat anders in gedachten. Op International Drive zit sinds kort een "Tilted Kilt". Een andere versie van "Hooters". Het is een pub en eatery in een Ierse sfeer.

Als wij binnen komen zitten er op twee vrouwen na alleen maar mannen. Typisch! De serveersters lopen allemaal in een kort kiltje en een push-up bh met een vestje erover. Het laat weinig aan de verbeelding over, maar dat is bij Hooters ook zo. Er is één man in de bediening, die op het terras loopt. Ook hij loopt in kilt......tot over de knie. Dat laat vanalles aan de verbeelding over, haha.

Wij worden bediend door Jenny. Het menu is net als de pub op Ierse basis en bevat opvallend veel kip. Steven zoekt het in de burgers zoals gewoonlijk en komt uit op een BBQ Bacon Cheesburger met een kipburger. Michael neemt de Gaelic Chicken en ik de Irish Stew.Vooraf hebben we wat mozarella sticks.

Als de hoofdgerechten komen neemt Michael zijn kans om een foto te maken van onze serveerster. Haha, toch gelukt om deze dames op de foto vast te leggen. Als we het zouden vragen zouden ze het waarschijnlijk ook doen.

Het eten smaakt prima en is weer eens wat anders. De omgeving is ook leuk en interessant. Natuurlijk trekken de serveersters de meeste aandacht, maar net als gisteren zijn er overal schermen waar sportzenders op staan. Er is voor ieder wat wils.

Langzaam maar zeker komen er steeds meer gezinnen binnenlopen en dat betekent dat het vrouwen aantal aanzienlijk oploopt. Te vroeg geoordeeld. We hebben gewoon te vroeg gegeten. Rond 20.00 uur, na nog een toetje voor Michael, gaan we weer op weg naar het huis waar we zo'n vijfenveertig minuten later aankomen. Natuurlijk hebben we weer International Drive afgereden. Heerlijk!!

Vrijdag 9 augustus 2013

Vulcano!!!

We vertrekken rond 10.00 uur, een uurtje later dan gepland, maar dat komt ook wel lekker uit. Deze keer laten we Tom eens uitzoeken hoe we het snelst naar Animal Kingdom rijden. Dit park ligt net wat verder weg dan Magic Kingdom en Disney heeft een heel groot terrein.

Daar komen we dan ook achter, want waar Tom ons heen stuurt is niet helemaal waar we moeten zijn. We volgen netjes de SR535 en vervolgens SR536. Tot nu toe klopt alles nog. maar dan zijn we op Disneyterrein en daar kennen we maar een stukje van.

Na een half uur staan we bij Animal Kingdom, maar niet bij het parkeerterrein. We staan aan de achterkant van het terrein bij de personeelsingang en de terreinen met planten voor het park. Da's niet goed. Ik stel Tom opnieuw in en nu heeft hij parkeerterrein. Dat volgen we dan maar en inderdaad iets voor elven staan we op het parkeerterrein bij Dinosaur 37 en nemen we het treintje naar de ingang.

De tassencontrole is grondig hier en alle ritsen van de rugzak moeten open. Michael en Steven staan al te wachten en vragen zich af waar ik blijf. Dan mogen we voor het eerst onze nieuwe kaartjes gebruiken. Als je je kaartje naast de paal houdt wordt het Mickeyhoofdje groen en jouw vingerafdruk gekoppeld aan je kaartje. Eigenlijk scheelt het niet veel van de vorige kaartjes. Steven heeft tot nu toe altijd een kaartje gehad voor onder de 10 jaar en mag voor het eerst zijn vingerafdruk doen.

Het is 33 graden, maar het voelt alsof de temperatuur veel hoger is vandaag. Waarschijnlijk een hoge humidity. Ik heb net even gegoogled en de humidity was inderdaad vandaag 62% wat de gevoelstemperatuur 36 graden maakt.

Steven regelt de koers door het park en we gaan meteen rechtsaf naar Dinoland. Vorige jaren deden we dit als laatste omdat Steven dan uren in de zandbak met het dinosaurusskelet bleef hangen. Hahaha, deze speeltuin is niet meer interessant en hier lopen we ook hard voorbij. Nee, geen speeltuin meer maar "Dinosaur", de ride die door de pre-historie en de dinosaurussen in het donker gaat. Die vinden Michael en ik ook leuk. Steven gaat speciaal aan de linkerkant zitten waar de grote dinosaurus vanuit het donker komt. De foto en een andere grote dinosaurus komt van rechts. We racen nog een stuk door het donker om vervolgens met veel gehobbel aan het einde van de rit te komen. Deze blijft leuk, maar was de eerste keer echt een stuk enger.

Bij het naar binnen lopen heeft Steven de "Primeval Whirl" al gezien en dat is natuurlijk een must. Deze tijdmachine achtbaan gaat heen en weer, op en neer en draait om zijn as. Hij moet heftig zijn. Ik denk dat als je slecht tegen draaien kunt, dit inderdaad niets is. Wij worden wel redelijk heen en weer geschut, maar zitten eigenlijk te wachten op het hele heftige stuk......en zijn alweer aan het einde. Niet zo heftig dus. Misschien is ie wat aangepast?

Michael heeft een koel plekje opgezocht en zit in het restaurant. We schuiven lekker aan om wat te eten. De lunchtijd maakt het druk.

Het eerste vereiste is nu de fastpassen voor de achtbaan "Expedition Everest". Dit betekent dat we naar Azië moeten. Onderweg komen we langs de show van Nemo. Ik kan me nog herinneren dat ik deze show geweldig vond. Het is al een behoorlijk aantal jaar geleden dat we die hebben gezien. De show van 13.00 uur gaat bijna starten en we zoeken binnen nog een plekje. Michael gaat de fastpassen in Azië halen en ziet ons daarna binnen.

Het blijft een fantastisch in elkaar gezette show met mooie effecten. Maar die glans die het ooit gehad heeft voor mij is ervan af. Misschien ook wel omdat Steven hem saai vindt en er niemand is om samen mee te genieten. Michael is er wel, maar van hem hoefde deze show niet zo nodig.

Door de vallende zeepbellen verlaten we aan het einde van de show het theater en wandelen door naar "Kali River Rapids", een wildwaterbaan. Michael en Steven vinden het heerlijk om nat te worden. Ik kan me alleen nog herinneren dat ik na deze attractie nog 2 uur met een natte onderbroek heb rond gelopen ooit. Ik pas!!

Ik maak wat foto's van de apen die op de eilandjes in de wildwaterbaan leven en wacht op Steven en Michael in de rij om een plastic zakje te overhandigen voor de telefoon. Ondertussen meldt de whatsapp dat ook de familie Greve geland is. We zullen ze morgen of overmorgen weer zien.

De rij is 50 minuten en het duurt een hele tijd voordat ik mijn mannen langs zie komen in de raft langs zie komen. Ondertussen druppelt het al een tijdje wat. Maar het zet niet echt door.

Steven is erg teleurgesteld dat hij niet heel erg nat is geworden in de raft. Hahaha, ik noem dat mazzel hebben. Er komen heel wat mensen uit de attractie die druipen van het water.

Gelukkig zet de regen niet door en is de tijd van onze fastpassen aangebroken (15.00 uur). We mogen in de Yeti, "Expedition Everest- Legend of the Forbidden Mountain", een achtbaan door de Himalaya die de Yeti, het sneeuwmonster, probeert te vermijden. Deze achtbaan gaat niet over de kop, maar gaat in zijn achteruit door het donker en heeft er aardig de vaart in zitten. Steven wordt er dit keer wat duizelig van maar blijft 'm erg leuk vinden.

Vanuit Azië gaan we door naar Afrika. Onderweg merken we dat "Mickey's Jammin' Jungle Parade" zo langs gaat komen. Er is echter geen animo om deze parade te gaan bekijken. Zo is er ook geen energie om de trails in Azië en Afrika te doen en de dieren te gaan bekijken. Geen loop attracties.....

Als we in Afrika lekker even wat drinken en een ijsje eten zien we toch de parade boven de hoofden van de mensen langs komen en kunnen we er toch nog van genieten.

We hebben fastpassen voor "Kilimanjaro Safaris", een rit door de Afrikaanse savanne waarbij veel dieren voorbij komen. Door de parade is deze attractie echter zo rustig dat we net zo goed gewoon in de rij hadden kunnen gaan staan. We sluiten met de fastpassen netjes achter de gewone rij aan.

We zitten heerlijk vooraan in de auto en luisteren wat de bestuurder ons allemaal te vertellen heeft over de dieren die we tegen komen. Natuurlijk zitten de gevaarlijke dieren ver weg, maar er lopen dieren naast de auto en soms over de weg. Het blijft een mooie rit en het flauwe verhaaltje over een achtervolging hebben ze er gelukkig uit gehaald.

Dan is de volledige puf op en zit het treintje naar Rafiki's Planet Watch er ook niet meer in.

We sluiten deze mooie dag af met de "Tree of Life" en de 4D show "It's tough to be a bug". Bij deze 3D show voel je ook de insekten onder je billen langskomen en in je rug duwen. Wij weten het, maar bij anderen is er een schrikeffect en er wordt heerlijk gegild.

Als we het park uitlopen ziet Steven het "Rainforest Cafe" en zou daar graag willen eten. Het is etenstijd en het lijkt ons wel een goed idee. We hebben zo een tafeltje in het apen gedeelte. in dit restaurant zit je in het oerwoud tussen de olifanten en de apen, die regelmatig tot leven komen en melden als het hard boven je hoofd gaat onweren.

Michael en ik delen een steak/ribs/cocnutshrimps platter en Steven neemt zoals gewoonlijk een hamburger. Michael heeft zijn zinnen gezet op de Vulcano. Het schitterende dessert van Rainforest Cafe, waar we tot nu toe nog nooit aan toegekomen zijn omdat het eten altijd teveel was. En dit keer is het zover........we gaan het echt bestellen!! Het is vanille ijs met daaroverheen brownie, slagroom erop en overgoten met chocoladesaus, een echte vulkaan!

Ik en Steven eten nog twee hapjes mee en de rest........gaat grotendeels in de mond van Michael. Het is dan ook zijn toetje!

De terugrit duurt aanmerkelijk korter dan de heenrit en we zijn iets over zevenen terug. De puf is echt op en Michael valt meteen in slaap.

Zaterdag 10 augustus 2013

Scrapshoppen....

Vandaag doen we een wat rustiger dagje en gaan lekker shoppen. In Orlando is nog maar één echte scrapbookwinkel over, de rest is afgelopen jaar gesloten. In deze scrapbookwinkel Piktails ben ik nog nooit geweest en ik ben erg nieuwsgierig wat ze te bieden hebben.

Om 11.30 uur gaan we op pad. Het is een half uurtje rijden naar de scrapwinkel en ineens zien we het winkelcentrum "The Loop" voorbij komen. Een wijk erachter zijn we bij de scrapbookwinkel. Voor Michael is de keuze snel gemaakt. Hij gaat samen met Steven winkelen in The Loop en ik mag een uurtje rondneuzen in de scrapwinkel. Goede deal!

Als ik binnen kom wordt ik verwelkomd en er wordt gevraagd of ze me kunnen helpen. Er blijkt een crop (zelfstandig scrappen) achter in de winkel te zijn. Daar kom ik niet voor en ik ga schoppen.

Deze winkel lijkt op de andere scrapbookwinkel "MouseMemories" die er niet meer is. Alles is geordend op thema. Ze hebben veel van Disney en de andere parken, de Staten van Amerika en sport. Wat ik persoonlijk leuk vindt is dat ze papier en diecuts (uitgesneden figuren) van de highschools in de omgeving hebben. Natuurlijk is ook hier een heel rek gewijd aan het leger. Hier in Amerika wordt op alle mogelijke momenten stil gestaan bij degenen die in het leger zitten of zaten. Of je nu in Seaworld zit of bij een honkbalwedstrijd.

Na een kwartier heb ik wel door dat ik hier geen uur ga doorbrengen. Ik sla een aantal onderwerpen over en neem natuurlijk weer veel te veel papier mee van de parken en dan voornamelijk van Disney. Daar heb ik echt nog helemaal niets van ;-). Ik denk toch dat daar mijn zwak ligt, papier.

Ze hebben hier ook zelf samengestelde pakketten. Daar zit alles bij om een dubbele pagina te maken en hoef je alleen maar foto's bij te zoeken. Natuurlijk staat hier geen prijs op zoals met veel spullen in deze winkel. Ik neem op de gok drie pakketten mee.

Ook is het papier niet geprijsd en blijkt achteraf dat alle papiertjes $1,- kosten en dat is prijzig. Nu zijn ze wel allemaal dubbelzijdig. De pakketten zijn $12,-. Ik had een tientje geschat.

Ik ga na 40 minuten toch maar betalen. Dan maar buiten wat rond lopen voordat ik weer wordt opgehaald. Het is 36 graden buiten en een heerlijk temperatuurtje om in te wandelen :-). Als ik echter om 12.50 uur naar buiten loop komen Michael en Steven net aangereden. Heerlijk, wat zijn we vandaag op elkaar afgestemd.

We willen eigenlijk wel lunchen en gaan op weg naar Downtown Orlando. Daar zit vlakbij de Hobby Lobby (hobbywinkel) een "Toojays" en die twee zijn prima met elkaar te combineren. Downtown is nog een half uur rijden en via John Young en de I4 zijn we er zo.

Bij Toojays hebben ze echt altijd lekker eten. Er is heel veel keuze en het smaakt echt lekker. Steven en ik hebben echter nog steeds de salade van het begin van onze vakantie in ons hoofd zitten. Even geen salade vandaag. Zoals gebruikelijk kiest Steven voor een burger, Michael neemt een kalkoensandwich en ik neem gergilde garnalen met rijst en groenten. Er wordt mij gevraagd welke soep ik wil. Oeps, dat had ik even gemist. Uiensoep dan maar. Een lekker tomatensoepje is er hier niet bij in Amerika. Ik kan kiezen uit: Matzo Ball Soup, Chicken Noodle Soup, Soup of the day, Crock of French onion soup en Homemade Chili.

Als de soep als eerste komt ziet die er wel super uit en zo smaakt hij ook. Steven heeft nog nooit uiensoep gehad en wordt hierdoor ook over de streep getrokken.

Als het soepje op is komen de gerechten en jeempie wat zien die er lekker uit. Daarom gaan we hier zo graag eten. Bijna alles gaat op. Het smaakt echt super!!

Dan is het shoptijd en gaan we uit elkaar. Steven en ik gaan scrapshoppen in "Hobby Lobby" en Michael gaat naar de kledingzaken "Ross, dress for less", "Marshalls" en "Old Navy".

We vinden voor Steven een bankje bij Hobby Lobby zodat hij lekker zijn games kan spelen en ik heerlijk door de winkel heen kan. Ik geniet weer van alles wat ze hier hebben. Deze super grote hobbywinkel heeft zoveel en ik vind ook zoveel leuk. Ik wandel eerst door de gangen met alle kleurtjes en verf. Alleen van het kijken naar al deze kleur kan ik al blij worden.

Dan komen de doe dingen met oogjes en haren voor maken van poppen, de houtbewerking en uiteindelijk de scrapbookspullen. Vooral het papier loop ik nu toch maar snel voorbij. Al die mooie blokken papier die hier liggen zijn veel te zwaar. Wel gaat er een pak zwart en een pak wit cardstock (karton) in mijn karretje, wat trouwens wel een babykarretje is, hahaha.

Ik kan het niet laten om een pak papier te kopen bij de uitverkoop. Het is niet een groot pak, maar toch......(en ook één voor mijn zusje). Er verdwijnen weer wat stickers in de kar en wat kleine rolletjes lint. Er is immers een kortingsactie voor 50% voor dit merk.

Als ik Steven weer wil ophalen komt ook Michael er al weer aangelopen. Mooi, dan kunnen we weer op pad.

De volgende halte is Walmart op de hoek van John Young en Sand Lake Road. Daar komen we toch langs op de terugweg. Ik moet zeggen dat er voor ons doen weinig in ons karretje terecht komt. Een T-shirt en Pokemon kaartjes voor Steven en wat medicijnen voor Michael. Michael gaat de mint M&M's eens proberen en Steven zoekt een super zak Skittels uit die we toch maar verwisselen voor twee kleinere zakken.

In het supermarkt gedeelte komen we weer wat gruwelijke dingen tegen: pigs feet, pickled eggs and pickled sausages. Maar misschien wel iemand van jullie die dit lekker vindt.

Zondag 11 augustus 2013

Toch naar de Florida Mall

De Florida Mall stond al een tijdje op het lijstje en we hadden 'm gepland voor dinsdag. Maar Michael heeft vandaag toch zin om wat te gaan doen. Dus Florida Mall here we come....

Om 10.45 uur gaan we op pad. Op zondag is de Mall pas om 10.00 uur open en er gaan veel mensen naar de kerk, dus de drukte zal wel meevallen.

We parkeren de auto lekker achter Sears onder een boompje. Daar is het niet zo druk als aan de voorkant van de Mall bij de foodcourt. Daarnaast vinden wij het altijd leuk om Sears nog even door te lopen. En dat is maar goed ook, want Steven en Michael vinden er nog leuke shirts. Niet duur en ook nog afgeprijsd.

Steven heeft vanochtend niet zo heel veel gegeten en wil rond 12.00 uur toch wel heel graag wat eten. Ook wij lusten wel wat en we gaan op weg naar de foodcourt. Dat vind ik zo'n geweldige uitvinding van de Amerikanen. Je neemt een grote ruimte met allerlei eetkraampjes aan de zijkanten. Zet de ruimte vol met tafels en stoelen en iedereen kan gaan halen wat hij lekker vindt en je kan toch samen eten. Briljant!!

Steven en ik gaan op weg naar Tacobell voor taco's en Michael gaat naar zijn favoriet, Charley's Grilled Subs. Daar hebben ze echt de allerlekkerste Philly Cheese Steaks met lemonade. Ergens anders heeft hij ze nog niet lekkerder gegeten.

Steven is met de frisdrank al op weg gegaan om een tafeltje uit te zoeken. Op dit tijdstip is het nog relatief rustig in de foodcourt. Michael en ik komen tegelijk terug en we schuiven lekker aan. Jammer dat de frisdrank van mij en Steven zo'n lekker zwembad is. Het chloor in de frisdrank is verschrikkelijk terug gelopen en tot nu toe was het eigenlijk allemaal te drinken. Deze echt niet....getver!!. Dan maar de lemonade van Michael jatten.

De taco's smaken prima en over de Philly Cheese Steak van Michael hoeven we het niet te hebben. Michael glundert. Als toetje haalt Michael een dubbele dubbele expresso en een choclate chip koekje bij Starbucks. Kan hij eindelijk de bon inleveren die hij had.

Nu kunnen we de tocht door de Mall met gevulde magen voortzetten. De eerste stop is meteen naast de foodcourt bij Game Stop, een gameswinkel, waar Steven toch even gaat kijken naar het DS spel dat gisteren is uitgekomen "Mario & Luigi Dreamteam". Ohhh, het is er!! Nu moet er een keuze gemaakt worden......zakgeld uitgeven of niet.......dat is best moeilijk! Het spel wint en wordt gekocht.

Steven vindt het maar raar dat we nog even de Disneywinkel in willen......stom! Hij blijft wel buiten. Wij hebben lol binnen met de verkleedspullen van Tinkerbell, mijn favoriete Disneycharacter. Dat is natuurlijk nog stommer! Als Steven even komt kijken is hij zo weer weg.

Ze hebben wel een verschrikkelijk mooie schudbol. Een hele grote met Mickey, muzieknoten in plaats van sneeuw en natuurlijk een muziekdoosje. Super! Voor $40,- valt de prijs bij Disney ook best mee. Hij gaat niet mee. Te veel gedoe in de koffer en waar thuis neer te zetten......Steven spaart schudbollen, maar deze is echt te groot. Hoe mooi ook!

Het is nog steeds niet super druk in de Mall en we wandelen heerlijk rustig langs alle winkels. Bij Champs, sportzaak, gaan we naar binnen, maar wordt niets gevonden. Aan de overkant zit Old Navy, een kledingzaak, en daar hebben ze twee polo's voor mij. Ook een lekker prijsje. Daar houden wij wel van!

Ook een rondje door Abercrombie en Fitch. Dat is echter niet echt onze winkel. Wel altijd leuk om even te gaan kijken. De built-a-bear tegenover de Abercrombie wordt verbouwd.

Michael wil graag door Macy's ,net als Sears een soort V&D, en Steven wil graag zijn nieuwe spel proberen. Als Michael de winkel binnen gaat, zoeken wij een zitplaats en kijken lekker mensen. Af en toe heb ik verbinding met de WIFI.

De leukste winkel in de Mall vind ik wel de M&M store. Daar word ik altijd zo blij van. Al die kleuren. Hahaha, we vinden de M&M's daar niet lekker, maar de spullen zijn leuk. \

Bij de buiteningang gaan we ook nog even foto's maken. Daar zijn ook nog vier M&M's te vinden. Steven wil nog steeds niet op de foto!! Ach, als wij maar lol hebben.

De nieuwe Windowswinkel is nu naast de Apple winkel geopend. Wat een heerlijke concurentie. Geen van beide winkels gaan we binnen. Het is bij beiden druk. Michael vindt het nog wel interessant. Mij kan het helemaal niets schelen. Ik ben nog steeds niet overtuigd van de Apple spullen......veel te duur en een tablet van een ander merk is ook niet aan mij besteed. Een laptop of desktop werkt prima. Ik heb internet op mijn telefoon wat prettig is voor whatsappen en soms op FB kijken, maar ik vind het zo'n gepiel op dat ding. Doe mij maar gewoon een computer.

Misschien trap ik nu iemand op zijn tenen, maar dat is absoluut niet zo bedoeld. Ik ben nog uit het stenen tijdperk en nog steeds niet gewend aan mijn touch screen op mijn telefoon. Gewoon knopjes is echt veel handiger.

Michael zet mij en Steven af bij de Michaels, hobbywinkel, tegenover de Mall en gaat zelf op weg naar Sports Authority, sportwinkel. Ik een rondje scrapbookspullen, hij een rondje honkbalspullen. Ik loop heerlijk door de gangpaden heen. Er gaat niet zoveel in mijn wagentje. De afgelopen dagen heb ik ook al geshopt, dus het moet echt leuk zijn. Ik vind wel wat leuke aanbiedingen. Geen papier dit keer. Stickers van Heidi Swapp voor de kenners.

Dan loop ik de rest van Michaels door en ze hebben echt een hele Halloween afdeling. Ik heb niets met halloween, maar dit is echt zo gaaf. Er is een heel dorp met geluid en bewegende onderdelen. net als in Nederland met de Kerst is. Geweldig!!

Ik bel Michael dat ik klaar ben, vis Steven uit de workshopruimte en ga afrekenen. Michael wil graag nog even door Bells en Dress for less. Hij gaat lekker alleen en wij wachten in de auto met de airco aan.....toch wel warm 37 graden als je in de auto zit zonder airco.

Op de terugweg maken we nog even een stop voor een ijsje bij een Twistee verkooppunt en Michael komt terug met een supersize ijsje voor zichzelf en een supersize sluchie (blauw natuurlijk) voor Steven. Echte Amerikaanse maten!!

Rond 16.30 uur zijn we lekker weer terug en kunnen we nog even wat relaxen voordat we uit eten gaan met de familie Greve. Zij zijn vrienden van ons en komen ook uit Gouda Ze zijn gisteren in Orlando aangekomen en hebben een huis 3 wijken verderop.

Zoals afgesproken gaan we om 19.00 uur uit eten. Als we opgehaald worden is er zoveel bij te praten dat we nog een tijdje bij ons staan voor we gaan. De keuze om te gaan eten is gevallen op Texas Roadhouse op HW192. Natuurlijk hebben wij weer de rode golf (de groene kennen ze hier niet) en duurt het even voordat we er zijn.

We zijn met acht personen en we zijn benieuwd hoe lang we moeten wachten. Wow, dat valt mee, 20 minuten. We gaan lekker weer met een pieper naar buiten waar de kinderen heerlijk op de grond kunnen krijten. De volwassenen zoeken alvast op de menukaart uit wat er straks gegeten kan worden en ineens.......is het tijd......dat gaat snel!

We worden naar een tafel geleid en de drankjes worden opgenomen. Op tafel staan pelpinda's en broodjes met boter en de sfeer is gezellig. Wel jammer dat het zo rumoerig is dat we elkaar moeilijk kunnen verstaan.

We bestellen steaks, ribs, zalm en een burger. De steaks zijn boterzacht en je mes gaat er zo doorheen. Ook de zalm van Michael is super en de ribs doen het ook erg goed. Steven is wat minder enthousiast over zijn burger. Hij heeft betere burgers gehad. Al met al is het eten heerlijk.

Ineens wordt er muziek gestart en als we om de bocht kijken zien we het personeel dansen. Leuk!!

Als we bijna klaar zijn wordt de meneer aan de tafel naast ons op een zadel gezet voor zijn verjaardag. Er komt een heel verhaal bij, waar ik niet alles van mee krijg door het achtergrond geluid.

Het was een goede keuze om hier te gaan eten en het gezelschap was zoals gewoonlijk weer heel gezellig!! Morgen gaan we gezellig samen naar een waterpark.

Maandag 12 augustus 2013

Grote golven!

Vandaag een vroege start. We gaan naar één van de waterparken van Disney, Typhoon Lagoon, samen met de familie Greve. Wij willen graag een beschut plekje hebben in het park en die zijn er niet zoveel. Dus gaan we vroeg. Het park opent om 9.00 uur.

We spreken af vlak na de tassen- en kaartjescontrole. Als wij aankomen om 8.45 uur mogen we zonder tassencontrole doorlopen. Heerlijk, dat scheelt heel veel tijd. Michael loopt meteen door naar het touw zodat hij meteen een schaduwrijk plekje kan regelen als het touw weggehaald wordt. De rope-drop is pas om 9.00 uur.

Steven en ik blijven bij de ingang en wachten op de familie Greve, die tien minuten later ook arriveren. Dan sluiten we met z'n allen achteraan in de rij voor het touw. We hoeven niet lang te wachten voordat we allemaal mogen doorlopen.

Michael heeft in het kindergedeelte al stoelen onder de overkapping geregeld. Mooi!! Het is maar goed dat hij zo vooraan gestaan heeft, want iedereen loopt naar dit deel en de plekjes zijn schaars.

Steven en Ian kunnen niet wachten om samen op pad te gaan en zijn als eerste weg richting grote golven. In de Typhoon Lagoon Surf Pool komen golven van twee meter (6 feet) hoog die je hoog optillen en vervolgens meters verder weer neer kwakken. Dit heeft natuurlijk een grote aantrekkingskracht op de tieners.

Karianne, Peter en Michael zoeken de glijbanen op en wij vrouwen doen een rondje Lazy River. Het is nog heerlijk rustig in de Lazy River en wij dobberen in een band in het ochtendzonnetje. Wij proberen bij elkaar te blijven en dat is af en toe een behoorlijke uitdaging. Op de een of andere manier drijf ik regelmatig af. Het lukt me wel aardig om weer bij te komen tot een meneer mijn doorgang blokkeert met zijn band. Wat ik ook doe, ik blijf gezellig bij deze meneer hangen en hij gaat al hallo zeggen als ik in de buurt kom, hahahaha. Ik besluit maar achter de meneer te blijven tot de meneer in botsing komt met Angelique en haar moeder. Hahaha, zeg dat was mijn meneer!!. Het hele voorval zorgt voor aardig wat lol.

Na één rondje besluit ik lekker weer de schaduw op te zoeken, terwijl de andere dames nog een onspannend rondje verder drijven. Op mijn weg naar onze zitplaatsen zie ik Peter en Michael de volgende glijbaan op gaan. Karianne is afgehaakt en zit ook lekker in de schaduw. Heb ik gelijk iemand om gezellig meer te kletsen.

De jongens zien we heel lang niet meer terug. Pas na een uurtje of twee verschijnen ze even om dat te drinken en wat fruit te eten. Dan zijn we ook weer even snel weg als dat ze kwamen. Ze hebben glijbanen gedaan, de golven en gaan nog verder genieten. Filmpje golf!!

Tegen het middaguur is iedereen weer aanwezig en is het tijd om wat te eten. Het dichstbijzijnde verkooppunt voorziet ons van peperoni pizza's , kipnuggets en frietjes en kalkoen wraps. Dit is ook nodig om de energievoorziening van iedereen weer op te krikken, want de zon en hun water doen aardig hun werk.

Na het eten gaan er steeds verschillende groepjes naar verschillende activiteiten: het grote bad, de glijbanen, de lazy river en het snorkelbad. Die laatste heeft echt heel koud water. Peter en Angelique trotseren de kou toch. Bikkels!

Om 15.30 uur is het tijd om naar huis te gaan. Michaels lichtje is uitgegaan en de anderen zijn ook moe. Na opruimen en opdroogactiviteiten lopen we naar het parkeerterrein en nemen daar afscheid. We zien elkaar woensdagavond, onze laatste avond, nog voor een etentje.

Dinsdag 13 augustus 2013

Het laatste beetje Disney deze vakantie....

De laatste twee dagen gaan in en we hebben eigenlijk alles gedaan wat we graag zouden willen en waar de energie voor was. Michael wil vandaag nog heel graag gaan shoppen bij "The Lake Buena Vista Factory Stores" op SR535. Een gezellig plein met winkels, waar het meestal niet zo ontzettend druk is. Ze hebben een aantal geliefde winkels van Michael waaronder Tommy Hilfiger.

We rijden hier om 10.15 uur weg en het is heerlijk rustig bij de Factory Stores. Michael gaat het rijtje winkels af dat hij graag wil en Steven en ik gaan eens kijken bij de "Character Outlet". Dit is een outlet van Disney waar ze veel t-shirts en spulletjes van vorige jaren hebben. Een paar jaar geleden hadden ze heel veel scrapbookspullen (allerlei merken) tegen hele leuke prijzen. Vorig jaar was het nog maar een beetje en nu is het werkelijk op één hand te tellen. Er staat wel heel mooi Scrapbook supplies boven, maar het zijn allemaal kleurtjes en stiften.

Steven is al helemaal gesetteld met DS voor de film Monsters en co en dan ben ik in no time klaar. Ik doe voor de vorm nog maar een rondje door de winkel. Nee, dit is geen terugkomertje meer.

De volgende stop dan maar....Tommy Hilfiger.....en dat ziet er leeg uit. Er komt een super re-opening op 27 augustus. Tja, dat gaan wij niet meer redden.

Aan de overkant zie ik Michael de tweede winkel in gaan van de vijf die hij graag wil doen. Steven en ik kiezen dan maar voor de airco in de auto tot Michael klaar is. Michael komt vandaag veel leuke aanbiedingen tegen en is helemaal in zijn nopjes.

Als alle winkels doorlopen zijn gaan we lekker lunchen. We gaan proberen om Disney's Boardwalk te vinden. We zijn het vergeten na te kijken en de Tom geeft ook geen uitkomst. De Boardwalk staat ook nergens op de borden aangegeven, alleen bij de ingang. Dan maar sightseeen over het Disney terrein, en dat is groot.

We onderzoeken alle bordjes die we tegen komen en nemen af en toe een afslag. We komen aardig wat tegen wat we nog nooit gezien hebben. Kantoren van Disney voor het aannemen van mensen ed. En dan.....zijn we weer bij Downtown Disney. Hahaha, zo gaan we er niet komen.

Dan maar even vragen bij Guest Services op Marketplace van Downtown Disney. Het is het terrein af, naar rechts en dan rechtdoor totdat we aan de rechterkant Disney's Boardwalk zien. Dar we dat nu niet hebben kunnen vinden....

Als we toch in Downtown zijn lopen we toch maar even door de grote Disneywinkel. Hier is het altijd zo gezellig en ze hebben zoveel leuke dingen te kijken. Met de muziek erbij wordt je gelijk weer helemaal blij. Hoe doet Disney dat toch?

Steven wil toch graag nog een pin kopen, aangezien de schudbollen echt te duur zijn, en spit het hele rek pins door. Uiteindelijk komt hij aan met een Donald Duck. Dat is zijn favoriete Disney figuur.

Als we hier toch zijn kunnen we ook wel even bij de nieuwe Lego figuren kijken die buiten de Legowinkel staan. Er is nu een paarse draak, de 7 dwergen, sneeuwitje en Buzz. Leuk dat dat regelmatig gewijzigd wordt. De binnenkant van de winkel zien we vanaf nu niet meer. Steven speelt niet meer met Lego. Wel jammer, dat vonden wij ook altijd leuk.

We lopen langs de achterkant van de Disneywinkel naar de parkeerplaats en daar zijn echt leuke etalages. Een hele lieve van Dombo en de jurken van de prinsessen gemaakt van poppen. Creatief!!

Nu vinden we Disney's Boardwalk in één keer en er staat inderdaad alleen een bordje Boardwalk bij de afslag waar het is. Er staat bewaking, waar je je legitimatie met foto moet laten zien. Maar daar blijft het ook bij en dan kunnen we doorrijden naat de parkeerplaats.

Alleen al de voorkant van Boardwalk is helemaal Disney en ik loop voor mijn gevoel een sprookje in.
Je loopt door het hotel Boardwalk Inn naar de boardwalk. Daarvoor moet je aan de andere kant een trap van een veranda af en dat ziet er al mooi uit.

Het is niet heel erg druk op de boardwalk. Die drukte zal naar alle waarschijnlijkheid vanavond komen. Hier zijn alleen restaurants en hotels en iedereen is nog druk met een dagactiviteit. Boardwalk ligt tegen Epcot aan en over de hotels kunnen we de bol en de Eiffeltoren zien.

Het laatste restaurant is dat van ESPN. Een sportrestaurant waar weer allemaal schermen hangen waar sporten op getoond worden. Het jammere is dat er een aardige rij staat om binnen te komen. Dat duurt Michael te lang en hij besluit aan de bar te gaan zitten. Daar is nog plek. Dat past natuurlijk best met z'n drietjes.

De kaart is heel specifiek. Er zijn gerechten uitgekozen van over de hele wereld. Geen standaard Cheeseburger voor Steven dit keer. Ik neem voor de eerste keer deze vakantie een burger en wel de seared Ahi Tuna Burger. Michael en Steven gaan voor de Philly Cheesesteak zonder champignons. En...het is echt heerlijk!! Degene die achter de bar staat moet erg lachen om Steven. Het broodje is groter dan zijn hoofd en ongelooflijk snel op! Wij hebben een hongerig kind.

Na het eten maken we een rondje om het meer en de omgeving is echt schitterend! Aan de ene kant ligt de Boardwalk en aan de andere kant een aantal hotels. Disney is echt een kei in het sfeer maken en het is genieten!

We zijn wel midden op de dag en het is erg warm, 37 graden. Voor mij niet zo'n probleem, maar voor Michael wel even afzien op het laatste stuk. Hij moet dan ook even bijkomen met een koud watertje in de airco. Hij had het niet willen missen.

's Avonds schijnt het op de boardwalk nog veel mooier te zijn. Een meneer raadt mij dan ook aan om tegen zonsondergang terug te komen. Een ander keertje.

We rijden erg tevreden naar huis, waar we om 15.15 uur weer zijn. Een mooie tijd!

Woensdag 14 augustus 2013

Een mooie afsluiting!

De grote inpakdag is aangebroken. Vanavond gaan we lekker uit eten en dan moeten de koffers helemaal klaar staan.

Zoals gewoonlijk zijn we allemaal op tijd wakker en doen lekker rustig aan. Langzaam maar zeker gaan alle spullen naar de slaapkamer, waar de koffers ingepakt worden. De woonkamer wordt steeds leger en de slaapkamer voller. Er blijkt een gastenboek te zijn, wat ik ook nog invul.

Als ik de la met scrapbookspullen open trek dan schrik ik toch wel. Oops, I did it again! Ik heb veel meer gekocht dan ik dacht...... Dat wordt heel creatief inpakken. Ik stop het papier in de laptoptas. Dat scheelt in ieder geval al in de koffer.

We zijn met twee koffers gekomen en gaan met twee koffers en een honkbaltas naar huis. Er moeten honkbalknuppels mee terug en die zijn te lang voor de koffer. Een honkbaltas is de enige mogelijkheid. Die is niet zo zwaar en die kan ik vullen met alle zware spullen en dat is maar goed ook. Michael heeft gisteren nog een catchersmasker gekocht en dat is echt heel zwaar. We gaan zien waar we gaan uitkomen.

Ik verhuis alles naar de slaapkamer, maar kan de koffers pas gaan pakken als Michael weer wakker is. Gelukkig slaapt hij dit keer niet zo lang en om 11.45 uur kan ik starten.

In de honkbaltas gaan de knuppels, het masker en alle zware dingen waar mee gegooid kan worden. Het is altijd oppassen in tassen, want ze zijn op het vliegveld niet zachtzinnig met de tassen. Helemaal volgepropt is de tas de helft van het gewicht. Tja, er gaat dan ook niet zoveel in als in een koffer. De rest moet nu verdeeld worden over de twee koffers.

Om 12.30 uur zit alles erin en op het eerste gezicht halen we het echt niet met het gewicht. Maar ik weet dat er nog wat spulletjes bijkomen. Kleding die we aanhebben, vuile was, de toilettas. dat zorgt er achteraf altijd voor dat het iets zwaarder wordt dan verwacht.

Michael besluit om om 13.00 uur nog even naar Walmart te gaan. Daarna moet hij weer een jaar wachten. Voor ons is het even relaxen en ik kijk lekker NCIS. Natuurlijk zit Steven achter zijn PC.

Mijn haakwerk, waar ik voor geen meter mee ben opgeschoten deze vakantie, gaat ook in de koffer. Marion het gaat nog even duren voordat je je cadeautje krijgt. Sorry!!

We hebben al aardig wat dagen geen regenbui meer gehad en vandaag stort het weer even rond een uur of twee.

Michael komt rond drie uur weer terug en heeft nog een paar Nike schoenen gekocht die echt niets wegen. Hij is ook nog even naar de Aldi geweest om te kijken hoe die hier is. Het concept is hetzelfde, alleen de producten zijn afgestemd op het land. Hier heb je chocolate chip cookies etc. Het is hier wel de enige winkel waar je geld in je karretje moet doen. De rest van de winkels neemt hier extra personeel voor aan. Bij Publix worden zlefs al je boodschappen in tasjes gestopt door een medewerker en als je wil brengen ze het ook nog naar de auto voor je. Voor ons altijd erg moeilijk om iemand anders dat voor je te laten doen.

De rest van de tijd hangen we heerlijk wat. Het zijn echt heerlijke drie weken geweest, maar het is ook wel weer heel fijn om naar huis te gaan.

Om 17.30 uur kunnen we inchecken en om 18.30 uur staat de familie Greve voor de deur voor ons laatste etentje hier in de States.

Samen rijden we naar Outback op de HW192, waar we een ronde tafel toegewezen krijgen. Leuk, dan kunnen we gezellig nog even kletsen.

Na het brood komt onze bestelde "blooming onion", die niet heel erg lang op tafel staat. Hahaha, hij is echt erg lekker!

Dan de hoofdgerechten die grotendeels bestaan uit steak. Michael en Karianne hebben ribs en Steven heeft naast zijn steak ook nog snowcrab. Het smaakt allemaal heerlijk en er is zelfs nog plaats voor een toetje bij sommigen. Ons drieluik (cheesecake, carrotcake en brownie met ijs) gaat niet helemaal op, ondanks de paar hapjes die ik nog meepik. Het is toch teveel voor ons drietjes.

Dan is het weer tijd om te gaan. We nemen echter nog geen afscheid. De spullen die wij niet meer nodig hebben in het huis verhuizen nu. Zo gaan de zwembanden mee, het wasmiddel en de afwasmachine blokjes. Heel handig dat zij nog even blijven.

Na het bezoekje Walmart van de familie Greve komen ze de spullen nog ophalen en dan is het echt afscheid nemen en hebben zij nog een heerlijke vakantie voor de boeg. Wij gaan lekker naar huis!

Donderdag 15 augustus 2013

Terug naar huis

Zo goed als alles zit in de koffers, dus we hoeven ons vanochtend niet te haasten. Ik stap om 7.00 uur onder de douche en maak Michael om 7.45 uur wakker. Steven zit ondertussen al aangekleed in de kamer.

Dan komt de laatste ronde: bedden afhalen, handdoeken bij de wasmachine, ijskast leeg maken, de laastste spullen in de koffer en wegen.

Wow, wat hebben we het dit keer goed gedaan! De koffers en de tas zijn onder de 23 kilo. Ik kan zelfs nog wat van mijn scrappapier in de koffer doen. TOP!!

Als alles klaar is trekken we om 9.00 uur de deur achter ons dicht nadat het alarm weer is aangezet. De sleutel gaat weer in de sleutelbox en we kunnen onze tocht naar Miami inzetten. Natuurlijk vergeet ik de afwasmachine nog aan te zetten. Het blokje zit er al in.....

We nemen heerlijk de Turnpike, de tolweg. Deze heeft minimale op en afritten en rijdt heerlijk door. Elk half uur kom je een Plaza tegen waar je kan tanken en iets kan eten of drinken.

Na anderhalf uur (10.30 uur) vindt Michael het wel tijd om even de benen te strekken. We lopen de plaza in en Michael gaat eens kijken hoe hij zijn Sunpasstransponder kan uplaoden. Dit kastje plak je op de voorruit. Via internet moet je vantevoren een bedrag op dit kastje zetten. Elke keer als we een tolweg oprijden wordt er automatisch een bedrag afgeschreven van dit kastje. Voor de tolweg waar we nu op rijden staat er net te weinig op het kastje. Michael kan er geld bijzetten door even te bellen.

Er zijn een aantal mogelijkheden om de tolwegen te betalen. Wij hebben jarenlang gewoon cash betaald aan de tolhuisjes. Dit kan nog steeds bij de meeste tolwegen, echter niet meer bij allemaal. Dan heb je de mogelijkheid om "toll by plate" te betalen. Dat doe je via een afspraal met het autoverhuurbedrijf. Er wordt dan bij het oprijden van de tolweg via "Sunpass" een foto gemaakt van je nummerbord en dat wordt in rekening gebracht via je nummerplaat. Hier betaal je meestal iets meer voor omdat het verhuurbedrijf hier ook extra werk aan heeft. Een derde mogelijkheid is het kopen van een sticker voor $ 4,95 bij Publix (servicebalie) en deze opwaarderen. De stickers zijn eenmalig en gaan dus één vakantie mee. Het kastje is de vierde mogelijkheid en deze koop je voor $ 25,- bij Publix. Je kan het kastje elke vakantie gebruiken.

Steven ontdekt bij de Plaza een dippin' dots automaat en je kan Amerika natuurlijk niet verlaten zonder je favoriete ijsje voor het laatste te eten. Als we in de automaat kijken dan lijkt deze leeg te zijn. Gelukkig neemt er voor ons iemand een ijsje en zien we hoe het systeem werkt. Eerst gaat de klep van de diepvries open en dan vist de arm het ijsje eruit dat je hebt aangegeven. Een geweldig systeem. Heel gemakkelijk met de creditcard te betalen die alleen door een sleuf heen gehaald hoeft te worden. Steven is helemaal happy met zijn ijsje. Het enige nadeel is dat het een zakje is en je voor het laatste beetje een lepeltje nodig hebt. Dat lepeltje is bij de foodcourt zo gevonden.

Eigenlijk willen we niets te eten gaan halen, maar ik weet niet of er een "Earl of Sandwich" in een volgende plaza zal zijn en besluit voor de lunch een sandwich te halen. Dat is lekkerder dan een vette hap of een donut. Ik neem een sandwich met kalkoen, sla en tomaat. Alle sandwiches worden eerst verwarmd, lekker!!

Ik deel de sandwich rond het middaguur samen met Steven en dat is nog even genieten en natuurlijk knoeien op mijn witte shirt. 't is rood hè, zo'n tomaat......Michael haalt op dat moment nog een kopje koffie. We hebben tenslotte al weer een uur gereden.

En dan gaan we in één keer door naar het vliegveld. We merken dat de Turnpike over gaat in de gewone snelweg. Het wordt ineens veel drukker en er zijn veel meer afslagen. Dan doemt ook downtown Miami op. Dat is altijd wel een mooi gezicht.

Het is nu wel even opletten geblazen rondom Miami. Het verkeer is druk en het is een wirwar van wegen. Dat zijn we na de eerste week weer ontwent. We rijden gelukkig de goede kant in naar het vliegveld, maar missen de afslag voor "return rental cars". Extra rondje van de zaak dan maar. Via departures komen we vanzelf weer bij de rentals. Ach, hebben we de buitenkant van het vliegveld ook een keer gezien.

National is zo gevonden en de auto inleveren gaat ook lekker snel. We takelen de koffers en de tas op een karretje (die zijn hier $5,- huur) en gaan van niveau 1 (begane grond) naar niveau 4 waar de autoverhuurbedrijven zitten en ook de MIAmover is, het treintje dat ons naar de departures zal brengen.

In het treintje is het behoorlijk druk. Mijn plekje aan de voorkant is uniek en ik heb een super uitzicht over de treinbaan. Deze MIAmovers zijn onbemand en rijden heen en weer tussen autoverhuur en vliegveld.

Na het treintje is het nog een stukje lopen voor we bij de balie van Britisch Airways staan. Er staat al een aardige rij bij de incheck, wij zijn echter de eersten bij de drop off. Mooi!! Het is nu 13.27 uur en de balies gaan open om 14.10 uur. Nog even wachten dus. Jammer dat de WIFI hier niet gratis is.

Dan komt het gevreesde moment...........het wegen van de koffers. Hoe goed ik ook weeg, vaak geven de weegschalen op het vliegveld net wat meer aan. We zouden er nu voor de ruimbagage echt onder moeten zitten. TOP!!!! De tas weegt 19 kilo en beide koffers 21,5 kilo. Maximum is 23 kilo.

Er wordt nog even gecontroleerd of ik de koffers open heb gelaten en niet in het slot heb gedraaid. Zoals gewoonlijk zijn we open zodat ze gecontroleerd kunnen worden. Dan gaan de labels eraan en worden onze boardingpassen uitgedraaid, want die konden we niet printen.

Met de handbagage (3 laptoptassen, 2 koffertjes en een rugzak) gaan we op zoek naar de security. Jammer daar gaat weer al het drinken de prullenbak in. "NO liquids". Alle drie de laptops mogen weer uit de tas en apart in een bakje. Bakjes met laptoppen, bakje met schoenen, bakje met riem, horloges, telefoons ed en alle tassen gaan door de scan en wij door de bodyscan. Dat is net weer wat nieuwer dan de poortjes. Je moet met je benen uit elkaar gaan staan en armen omhoog en dan schuift de scan langs je. Deze scan gaat door je kleren heen en fouilleert je zonder contact. Eigenlijk net een scan als die van de handbagage. Bij OK mag je door en al je spullen weer van de band halen, terug in de tassen stoppen en schoenen aandoen.

Gelukkig hebben we genoeg tijd en kan dit op ons gemakje. Zo hebben we nog even tijd om de mooie politie "auto" op de foto te zetten. Er wordt wat met deze karretjes gereden op het vliegveld, maar een politieversie hebben wij nog nooit gezien.

Het is nog een behoorlijk stukje lopen naar gate E8. Natuurlijk is het dan zoeken naar een plekje waar we Steven kunnen inpluggen met zijn DS. De inplugpaal is al helemaal vol en het gezicht zakt al naar een teleurstelling als Michael ineens twee stopcontacten net boven de grond ziet in de paal waar we zitten. Dit waren de aanluitpunten van voor de tijd van de inplugpalen. Hij doet het!! De teleurstelling maakt ineens weer plaats voor een grote glimlach. Daarna wordt het ernstig stil....sttt, gamen!!

We kopen maar weer eens wat te drinken en een koekje voor het lekkere. Michael heeft nog niet gegeten en kiest voor pizza.

Ik besluit toch te betalen voor het internet en we kunnen drie devices gebruiken op deze inlog. Mooi, mijn laptop en de twee telefoons. Kan er nog even ge-appt worden met het thuisfront.

De vertrektijd van dit vliegveld, een Boeing 747400, staat nog op 17.25 uur. Wij moeten om 17.15 uur echter nog boarden. Het boarden is later gestart omdat het vliegtuig later aankwam. Rij 35 is niet ver. Na de businessclass komen we bij ons deel waar we drie stoelen naast het raam hebben. 35h,j en k. De indeling is 3-5-3.

We zitten precies boven de vleugel en die is enorm bij dit grote vliegtuig. Dus geen uitzicht! Ach, het maakt niet zoveel uit. Steven zit bij het raampje en van foto's maken komt waarschijnlijk toch niet veel. Olga de Bode volgt ons net als op de heenweg via een app op haar tablet. Leuk, zo kunnen we ons zlef achteraf ook een beetje volgen.

We komen er al snel achter dat ons entertainment het niet doet en we dus geen films kunnen kijken. Er blijkt een probleem te zijn met de kabel voor de rijen 33 t/m 40. Wij hebben naast het entertainment ook geen lichtje boven ons hoofd. Dat betekent dat we ook niet meer kunnen lezen als alle lichten uit zijn. Er worden kranten en tijdschriften aangeboden, champagne, iets extra's te eten.....alles wat in de macht van de purser ligt. De dames in de twee rijen voor ons zijn erg ontstemt. Nu moeten de kinderen wat anders verzinnen dan tv kijken. Moeilijk, moeiijk. Steven heeft nergens last van....hij heeft zijn 3DS. Na een hele strijd mogen we uiteindelijk allemaal een klachtenkaart invullen. Ik ben benieuwd wat dat oplevert.

Persoonlijk heb ik er niet zo'n last van en doe lekker na het eten mijn ogen dicht. Ik slaap nooit in het vliegtuig, ik doezel hoogstens wat weg, maar zo rust ik wel wat uit. Een uur voordat we gaan landen vallen Michael en Steven toch nog in slaap. Michael heeft ook al wat geslapen nadat het vliegtuig is opgestegen.

Vrijdag 16 augustus 2013

Thuis!

Omdat ze slapen missen Michael en Steven ook het ontbijt dat bestaat uit een zompig croissantje, sesamcrackers en rozijntjes. Ik hou het maar bij een appelsap.

We landen op de aangegeven tijd 06.38 uur op London Heathrow, maar het duurt nog een kwartier voordat we aan de gate staan. Dan gaat de tijd toch dringen. Het is nu 7.00 uur en het boarden sluit om 8.10 uur.

Gelukkig hoeven we niet met de bus, maar de weg is nog erg lang....Eerst met de roltrap twee verdiepingen naar beneden, daarna in het propvolle treintje om weer die twee verdiepingen met de roltrap omhoog te mogen.

Dan staan we ineens in de rij, die ons vervolgens leidt naar een nog langere rij voor internationale aansluitende vluchten. Het lijkt een beetje op de rij om Amerika. Deze rij zigzagt ook meerdere malen voordat we bij security zijn. Hij gaat gelukkig aanzienlijk sneller dan die in Amerika. Hier wordt alleen een snelle blik op je paspoort geworpen. Dan weer een roltrap naar boven waar de scanners staan en daar gaat de hele procedure weer in gang. Ook hier behoorlijke wachttijden en nu is het net voor achten. Dat wordt stevig doorlopen na de scans en zonder slaap (en ontbijt) gaat me dit steeds meer opbreken. Ik ben ook heel blij als we bij de gate komen. Het boarden is nog niet begonnen en Michael gokt erop dat hij nog een broodje voor Steven kan gaan kopen. Steven is flauw van de honger.

Als Michael net weg is start het boarden....oef zo groot is het vliegtuig niet en zoveel mensen zijn er dus niet. Gelukkig komt hij aan voordat de laatsten aan boord zijn en kunnen we achteraan sluiten. Voordat we in het vliegtuig zitten is het broodje van Steven al op. Nu hebben we heerlijk vooraan plekken, rij 7a,b,c.

Zowel in Miami als in Londen regent het. We hopen dat het weer in Nederland beter zal zijn. Natuurlijk hebben wij geen jassen bij ons.

Deze laatste vlucht stelt niets voor. Het is nog geen uur vliegen en voor we het weten zijn we al weer aan het dalen. Voor zover we kunnen zien is het prima weer in Nederland. Mooi!!

Om 10.30 uur precies kan ik mijn moeder melden dat we geland zijn op de polderbaan. Degene die wel eens gevlogen hebben weten dat je dan nog een kwartier aan het sightseeen bent voordat je bij de gate staat. We zijn thuis!!

Waarom komen we altijd op het uiteinde van een pier aan? Vanuit gate D27 mogen we nu naar de paspoortcontrole en vervolgens de koffers. Dat is nog een aardige tippel, die we gelukkig ook via een aantal rolbanden wat rustiger aan kunnen doen. De energie is een beetje op. Deze keer vooral die van mij.

De koffers komen in de tweede shift achter elkaar de band op en dan zijn we klaar. We bellen King Parking Schiphol, de valet parking waar we onze auto hebben afgegeven, dat we eraan komen en lopen door de douane.

De auto staat bij vertrekhal 2 en via de aankomsthal kunnen we met rolbanden naar boven naar de vertrekhal. Er staat al een medewerker van King klaar, die ook nog helpt de bagage in de auto te zetten. Deze valetparking heeft ons voor 23 dagen € 115,- gekost. Heel relaxed en zeker een aanrader!!

Nu kunnen we lekker naar ons huis in Gouda. Thuis vindt onze poes Saartje dat ze echt drie weken aaien in moet halen. Maar we zijn zoooo moe. Steven duikt zijn bed in en Michael en ik liggen uitgeput op de bank.

Michael valt echt in slaap terwijl ik na een half uurtje doorstart. Het is hier in Nederland 26 graden, niet gek!!

Eerst pakketjes ophalen, waar briefjes voor liggen. Het eerste pakketje is voor Steven, zijn schoolboeken, en bij het ophalen praat ik voor de deur van de buren twee huizen verder gezellig een uurtje bij. Het andere pakketje moet nog komen, daar doet niemand open. Michael slaapt nog steeds en heeft niet eens in de gaten gehad dat ik weg was.

Dan boodschappen doen en tja, dan moet ik ook even naar het hobbywinkeltje, De Kreatief, van mijn vriendin Marion. We hebben elkaar vijf weken niet gezien en hebben aardig wat gesprek in te halen. Uiteindelijk ga ik om 16.30 uur naar huis. Waar ook de tweede poes aan is komen waaien en eigenlijk wel eten wil.

Michael is wakker, maar Steven slaapt nog en samen met de poezen ga ik Steven wakker maken. We gaan zien wat de jetlag ons gaat brengen.

Op mijn gemak berg ik de boodschappen op en begin met het uitpakken van de koffers.

Jammer dat het weer is afgelopen en aan de andere kant is het fijn om weer thuis te zijn.

Iedereen super bedankt voor het meelezen en meebeleven van onze vakantie. Erg leuk om alle reakties te lezen!!