|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
De voorbereiding
|
 |
Plaats / Route | Gouda - Düsseldorf - Miami - Hollywood FL |
| Activiteiten | Vlucht Düsseldorf - Miami, huurauto ophalen, intrek in het huis in Hollywood FL, Walmart. |
We gaan! Na een jaartje gemist te hebben vorige jaar, staat Florida weer helemaal op de planning. Dit keer vliegen we van Düsseldorf naar Miami. Eigenlijk wilden we overnachten in Düsseldorf maar na een check blijkt dat Van der Valk vol zit en de overige hotels erg duur (€265+) zijn, dus wordt het een vroege start.
Om 3.10 uur gaat de wekker en we springen uit bed. Haha, nou niet helemaal ... maar gelukkig staan de koffers al in de gang klaar en hoeven ze alleen nog de auto in. Als we allemaal klaar zijn en de laatste verse spullen uit de koelkast zijn weggegooid hijsen we de koffers de auto in, bijgestaan door een heerlijke regenbui met onweer. Dat hebben wij natuurlijk weer. Het is de hele nacht droog geweest en op het moment dat wij willen gaan gaat het regenen.
Als we wegrijden om 4.15 uur wordt dit begeleid door een sms-je van Yvonne die ons een fijne vakantie wenst. Lief dat ze nog even aan ons denkt en ons uitzwaait. Het is heerlijk rustig op de weg, maar hoe later het wordt hoe meer verkeer er komt. Jeetje wat zijn mensen al vroeg onderweg. We kijken er wel een beetje van op. Langzaam begint het licht te worden.
Rond 6.30 uur zijn we in Düsseldorf. Het vliegveld is zo gevonden, maar waar is P7? Het regent nog steeds en onze voorbesproken parkeerplaats moet overdekt zijn. Na aardig wat P's gezien te hebben bekijken we toch onze reservering maar even met plaatje en doen een nieuwe poging. We rijden nu onder de weg door waar we zonet nog overheen gereden zijn en daar doemt P7 ineens op. Recht tegenover de vertrekhal en een overdekte loopgang. Wat wil je nog meer?! Een plek is zo gevonden, spullen uitladen en op weg.
In de vertrekhal is er ook nog wat onduidelijkheid en na eerst in de verkeerde rij aangesloten te zijn worden we verwezen naar de juiste Air Berlin-rij. Gelukkig duurt het allemaal niet lang en worden we snel ingechekt door een vriendelijke Duitse dame. We hebben 2 plekken aan het raam op rij 20 (stoel A en C) en ééntje in rij 19 (stoel C). Ondertussen is het wel na 7-en en om 9 uur gaan we vliegen, dus gaan we maar meteen door naar de veiligheidscheck en douane.
Eerst nog even de flesjes water weggooien en dan de gebruikelijke rituelen volgen: Alle handbagage en alles wat je in je zakken hebt door de scanner. Toch piept Michael nog en krijgt hij een extra controle. Mijn enkel-met-schroeven gaat er weer als een zonnetje doorheen. Daarna de paspoortcontrole en dan kunnen we naar de gate. We besluiten eerst nog even wat te drinken en een boterhammetje te eten. We hebben tenslotte nog niet ontbeten. Dan lopen we naar gate C46 waar het vliegtuig al klaar staat.
Als het inchecken gaat starten moet er doorgewerkt worden om de slottijd te halen. Het vliegtuig staat gepland om 9.10 uur. Binnen in het vliegtuig komen we erachter dat rij 20 geen raampjes heeft omdat we boven de vleugel zitten. Dat is nu jammer! Michael kan in rij 19 wel wat naar buiten kijken, maar zijn buurman besluit vlak na het opstijgen het raampje te sluiten.
(Het uitzicht op het raampje)
Zoals gewoonlijk duurt de zit erg lang. De eerste vijf uur vraagt Steven om het half uur hoe lang het nog vliegen is en als we dan over de helft zijn vindt hij het ineens wel meevallen qua vliegtijd. haha. We hebben behoorlijk wat last van turbulentie en halverwege het uitdelen van het eten wordt er om die reden dan ook gestopt tot het weer wat rustiger is. Natuurlijk waren ze op dat moment net toe aan rij 19 en is Steven not amused omdat hij honger heeft. Het is dan ook al 13.00 uur voordat we eten krijgen: pasta or chicken.
We landen prima op tijd in Miami, waar de zinderende hitte ons al tegemoet komt. Alles gaat van een leien dakje. We wachten 15 minuten voor de door de douane zijn. Deze keer wel een scan van alle vingers in plaats van alleen de duim en natuurlijk de foto zonder bril. Als we de volgende hal inlopen zien we onze koffers al langskomen op de caroussel en kunnen we meteen door naar de bus om ons naar het verhuurbedrijf te brengen. Buiten is het nog erg warm, maar er komen donkere wolken aan.
Bij Alamo gaat het ook redelijk snel en we worden naar de auto's gebracht waar we uit mogen kiezen. We hebben gekozen voor een mid-size SUV, maar mogen kiezen voor een full-size SUV. Man, wat een bakbeesten zijn dat. Ik moet nog eens heftig gaan overwegen of ik hier wel in ga rijden! Michael kiest voor een Chevrolet Traverse LT en we rijden in dit gevaarte de garage uit.
De TomTom heeft nog geen GPS bereik en we belanden buiten het vliegtuig al in een wirwar van wegen. Welcome to Miami! Meerdere (huur)auto's voor ons hebben hetzelfde probleem: langzaam rijdend schieten ze van links naar rechts en omgekeerd. Onze bestemming (Hollywood FL) ligt aan de noordkant van Miami, dus houden we North / Fort Lauderdale aan, en even later geeft TomTom aan dat dat de juiste keuze is. Ondertussen wordt het buiten steeds donkerder en begint het te onweren. Het water stort werkelijk naar beneden. Het verkeer past zich hierop aan en we rijden af en toe stapvoets. Weggaan met onweer en aankomen met onweer!
Michael heeft een afspraak gemaakt met de eigenaresse van het huis om 16.00 uur. Omdat alles zo gesmeerd verloopt zijn we vroeger dan verwacht. Eerst maar even de Walmart met een bezoekje vereren. De Walmart in Hollywood / Hallandale heeft geen versafdeling en is kleiner dan we gewend zijn. We kopen alleen het hoognodige. Straks nog naar de Publix voor brood. Bij de kassa kom ik een scraptijdschrift tegen: Dat valt ook onder hoognodig. Dan terug naar het huis waar we uiteindelijk tegen half vijf aankomen. De afstanden zijn hier toch wat groter en we moeten er weer even aan wennen.
Het is een vreemde buurt. Huizen met tralies afgewisseld met mega villa's. Het voelt niet onveilig. We vinden de sleutel in de bloempot, want de eigenaresse blijkt verhinderd te zijn vanwege haar werk als stewardess. Als we binnenkomen staat een muziekje en een paar lampjes aan. Welcome! Het huis is heel verzorgd. We hebben nog nooit zo'n compleet huis gehad als dit. Overal is aan gedacht, tot aan het afwasmiddel, spelletjes en strandspullen toe. Er ligt een briefje met wat lekkers voor ons klaar en Steven is in de hieperdepieper omdat hij een tv in zijn slaapkamer heeft.
Als
alles uitgepakt is gaan we niet meer naar Publix. Het is hier pas 17.30
uur, maar voor ons is het zes uur later en dus 23.30 uur en Steven is
zo moe. Hij gaat lekker in bed tv kijken en gaat om 18.30 uur (=00.30
uur) slapen. Hij wil heel graag meteen in het Florida-ritme komen, maar
dat blijkt geen optie te zijn. Ook Michael redt het niet en 
ik houd het vol tot 21.00 uur (=03.00 uur). Ik typ nog een half verhaal
op de website, maar het wordt langdradig en nietszeggend. Als ik net in
bed lig hoor ik Steven. Hij voelt zich beroerd en gooit zijn Hot Pocket
er weer uit. Tot zeven uur slaapt hij af en toe nog wat en Michael tot
half tien.
Het wordt een heel rustige eerste dag!
 |
Plaats / Route | Hollywood |
| Activiteiten | Omgeving bekijken en shoppen |
Als wij opstaan gaat Michael net weer naar bed. We
hebben geen vaste plannen en dus maakt dat ook niet uit. Het enige
nadeel is het gemis van brood. Steven houdt niet van bagels en we
zullen toch even op Michael moeten wachten want ik durf nog niet in de
Chevrolet te rijden.
Ik
voel me heel klein (met mijn 1.58 m) in deze hele grote auto. Ik zie
weinig van voor of achterkant. Ook voor Michael is het even aanpassen,
want de auto blijkt toch groter dan in eerste instantie gedacht. Ik heb
Steven er even naast gezet, hij moet er echt in klimmen.
Natuurlijk staat vandaag de Nintendo 3DS op het lijstje. Daar spaart Steven al heel lang voor en nu we eindelijk in Amerika zijn moet deze dan ook meteen aangeschaft worden met Zelda-spel. Eigenlijk had Steven 'm gisteren al willen kopen, maar Walmart had de 3DS niet. Dus kan hij vandaag niet wachten tot het zover is dat we 'm wél kunnen gaan kopen.
Vannacht hebben Michael en Steven een grote kakkerlak gevangen in de douche. Kakkerlakken zijn verschrikkelijk snel en Michael heeft er een doosje overheen gezet. Ik wil heel graag douchen, maar dan toch liever zonder kakkerlak en schuif een kartonnetje onder het doosje om 'm op te pakken. Maar het kartonnetje is niet stevig genoeg en de kakkerlak vlucht. Steven gilt en maakt Michael wakker, die lol heeft om wat hij hoort. Ondertussen heb ik de kakkerlak alweer gevangen en zit Steven met zijn voeten omhoog op de bank. Onze held! Het is ondertussen al na 9.30 uur en Michael neemt het vangen over en zet de kakkerlak buiten. Nu kunnen we weer lekker douchen.
We gaan eerst maar eens naar Publix om brood te halen en wat verdere boodschappen om vervolgens terug in het huis te brunchen. We hebben stokbrood. Dat in de auto al grotendeels op is omdat een grote jongen achterin zo'n honger heeft ...
Als we Hollywood inrijden komen we door het oude deel met resaturantjes en winkels. Dit ziet er echt super gezellig uit. Wat een leuke plaats is Hollywood en dan zijn we nog niet eens op de Broadwalk bij zee geweest.
Als we lekker hebben gegeten is het toch echt tijd voor de Nintendo 3DS. Er staat echt een jongetje te trappelen om 'm te gaan halen. Hij is al zo op de proef gesteld met al dat gewacht. Eerst nog even met pappa een paar ballen in de basket en dan naar de Aventura Mall. Daar moet echt wel een winkel zijn waar ze zíjn 3DS hebben.
We starten bij Sears en daar hebben ze de 3DS. De medewerkster die we erop aanspreken gaat twee keer weg en komt met alleen een nummer terug. We mogen eerst betalen en dan de 3DS met een bonnetje ophalen. Dat is niet wat we willen en we gaan verder. Dan maar gezellig even winkelen in de enorme Mall. Maar Steven heeft daar geen tijd voor. Hij loopt hard door terwijl hij ondertussen alle namen van de winkels inspecteert.
Tijdens het wachten was er wel een 3D-tv waar Michael en Steven zich prima mee vermaakt hebben.
We kunnen helaas geen winkel vinden waar ze een 3DS hebben. Steven wordt er helemaal zenuwachtig van en wil eigenlijk alleen nog maar ergens naar binnen waar hij zijn 3DS zou kunnen kopen. Toch stoppen we even bij de Legowinkel en ook daar hebben ze mooie dingen.
Maar geen 3DS en we besluiten dan maar de mall te verlaten en naar hhgreg te gaan en daar hebben ze nog een hele mooie blauwe waar een heel gelukkig gezichtje bovenuit komt. Het doel van vandaag en de vakantie is bereikt. Maar nog niet helemaal, er is nog geen 3DS spelletje. Dus gaan we naar Gamestop voor Zelda en dan is het geluk helemaal bereikt en genoeglijk zuchtje komt van de achterbank. De DS wordt helemaal onderzocht en het spel wordt gespeeld.
Op de terugweg naar het huis stoppen we nog bij Walmart. Deze Walmart is niet echt super: het is allemaal raar geordend, de producten zijn moeilijk te vinden en er is maar één minimaal gangetje scrapspul. Ach, volgende week zijn we weer in Orlando. Rond 16.00 uur zijn we weer in het huis en dan merken we wat gisteren nog voor invloed heeft op ons. We zijn moe, maar voldaan!
 |
Plaats / Route | Hollywood -> Everglades |
| Activiteiten | Billie Swamp Safari |
Vanochtend doen we heerlijk rustig aan. Natuurlijk zijn we allemaal weer vroeg wakker, zoals altijd de eerste dagen in Amerika. Rond 10 uur gaan we op stap. We gaan de Everglades in naar Billie Swamp Safari. Het duurt even voordat we op weg zijn want de navigatie kent deze plek niet. Dus gaan we maar via de folder. Het is anderhalf uur rijden, en met een countrymuziekje op de achtergrond zoeft onze traktor over de snelweg.
De Interstate 75 North is niet druk en deze weg van Fort Lauderdale naar Napels geeft een geweldig uitzicht over de Everglades. We genieten en de rit gaat snel. Bij afrit 49 mogen we de Everglades, het indianengebied, in. Het wordt meteen een tweebaansweg waar we zwaar beperkt worden in de snelheid als we langs een stadje komen. Ondertussen zoeken we met z'n drieën naar aligators in het water langs de weg. Steven heeft er al drie geteld. Spannend!
Onderweg komen we ook nog wat ranches tegen. Dan zijn we al bij de afslag van Billie Swamp Safari. Als wij aankomen is het nog niet heel erg druk en parkeren is gemakkelijk. We nemen de dagkaart waarmee we aardig wat kunnen doen: een airboatride, een ride met de swampbuggie, een slangenshow en een crittershow waar we nog niet helemaal uit zijn wat dat dan precies is. Je kan nog een trail lopen en natuurlijk alle beesten bekijken die er zijn.
Natuurlijk gaan we eerst met de airboat. Als we bij de plek aankomen waar de boten aanleggen komt er net een airboat aan met kapitein Hans uit Venezuela. We kunnen meteen mee, samen met een gezin van vier personen.
Steven mag alleen op de eerste rij en geniet van het uitzicht. Ook wij genieten. Het is heerlijk om hard door het moeras te glijden en de natuur in je op te nemen. Bij elke bocht voel je het opspattende water spetteren. Het is voor ons 15 jaar geleden dat we dit hebben gedaan en nog steeds is het even mooi. Steven beschrijft het als een film waar je middenin zit en zo voelt het eigenlijk ook wel.
We komen een schildpad tegen die onder de boot doorzwemt. En heel wat vogels. Alligators zijn er ook, maar blijven een beetje uit de buurt. Een aantal loeren onder de bomen waar vogels hun nesten hebben gemaakt. Er zou maar zo eens een babyvogeltje uit een nestje kunnen vallen, daar moet je klaar voor zijn. Op de kant zien we buffels en everzwijnen.
Na een half uurtje is het al weer voorbij en staan we weer met beide benen op de grond. Het is net na 12.15 uur en de slangenshow is al begonnen, daar kunnen we niet meer naar binnen. Het is toch net etenstijd en we zoeken het restaurantje op. Het ontbijt was vanochtend heel erg vroeg, dus een lunch is wel een goed idee. Er staat een Philly Cheese Steak op het menu en daar worden beide heren heel blij van. Ik neem de garnalen. Maar we zijn even vergeten dat we in Amerika zijn. De bekers drinken die we krijgen zijn mega.
Gelukkig is er geen drupje chloor in te bekennen. Het smaakt prima, alleen een beetje veel. En dan komt het eten. Wow, wat een broodjes. Ik wacht af hoe die gegeten gaan worden, maar voor beiden is dat geen probleem. Natuurlijkzijn de garnalen gefrituurd en ik krijg ook een paar onverklaarbare nasi/meelballen. Na eentje laat ik de anderen maar voor gezien.
De lunch is heerlijk en we sluiten aan bij de crittershow van 1.15 uur. Dit blijkt een show met roofdieren. Zoals de gieren die niet bij de show horen maar steeds terugkomen, een schildpad, een alligator en een havik. Er wordt veel over de dieren en hun leefomgeving verteld. Alleen gaat het in zo'n moordend tempo dat Steven er niets van kan volgen en als wij wat vertalen hebben we ook weer een deel gemist.
Aan het einde van de show mag je de alligator vasthouden en dat laat Michael zich geen twee keer vertellen. Steven ziet er liever vanaf. Hij heeft nog schrikbeelden van de openstaande bek van de schildpad die je hand er zo af kan happen. Pak dus nooit een schildpad van de weg op hier in Florida!
Na een klein rondje park is ook de volgende show om 2.15 uur een optie: de slangenshow. Dat lijkt ons wel wat.
Ook hier wordt veel achtergrondinformatie gegeven over slangen en hoe de mens hiermee omgaat. Dit vindt Steven een stuk spannender. Deze meneer praat een stuk langzamer en voor Steven redelijk te volgen. En slangen van zo dichtbij is ook reuze interessant.
Eigenlijk is het de bedoeling om het niet erg laat te maken, zodat het voor Michael nog behapbaar is. Er staat echter nog één onderdeel op ons lijstje, de swamp buggy, een voertuig dat je door het moeras rijdt. Dat willen we heel graag nog proberen. Maar het dreigende onweer gooit roet in het eten en zowel de buggy's als de airboats zijn voorlopig stil gelegd en ze weten niet wanneer alles weer start. Dan gaan we toch naar huis? De dag was al lang genoeg! Na nog een rondje giftshop en een aankoop van een dromenvanger(tje) rijden we precies langs het onweer weer terug.
In Hollywood nog even langs Publix voor nieuw brood, lemonade en ijs, en dan zijn we om 17.30 uur weer "thuis". Bij het uitladen van de boodschappen komt de moeder van de eigenaresse naar buiten. Zij woont in het huisje achter het huis dat wij huren en wij hebben haar nog niet gezien. Nu kunnen we meteen de huur voldoen, waarvan is afgesproken dat we die contant betalen. Michael en Steven lopen nog even bij haar naar binnen om de katten te aaien.
Wij gaan wat eten. Michael ploft nog even achter de computer en daarna in bed. Steven kijkt "StarWars: Return of the Jedi" op één van de vele tv-zenders.
 |
Plaats / Route | Hollywood Beach |
| Activiteiten | Wandelen over de Hollywood Broadwalk Veel ijs! |
Vandaag een heerlijk rustig dagje. Gisteren was best veel voor Michael en zijn moeheid en enkel spelen wat op. Vandaag is het The 4th of July en we gaan eens kijken wat dit voor activiteiten met zich meebrengt. Gisteravond hadden we al wat vuurwerk, wat verstoord werd door een regenbui. Vandaag zal er wel meer zijn. We shall see!
We blijven in Hollywood en gaan richting strand. Dat hebben we nog niet gezien en dit is een mooie mogelijkheid! Om 11 uur wordt Michael wakker en daar is Steven blij mee want hij stuitert al de hele morgen. Hij wil wat doen!. Nu mag hij de hele ochtend DS-en of tv kijken en nu is het niet interessant. We hebben al tafelvoetbal gespeeld, maar mama is een slechte tegenstander en krijgt het zelfs voor elkaar om ballen in eigen doel te spelen. Door de luide schaterlach van Steven, die dit steeds maar oplevert, komt Clara haar huisje uit om te kijken. Ze vindt Steven "so cute"!!
Het intensieve spel zorgt wel dat we buiten onze oevers treden. Het tafelvoetbalspel staat buiten en het is al aardig op temperatuur. Aangezien Chantal toch steeds verliest gaan we maar weer naar binnen.
Maar nu is Michael wakker en dat brengt andere opties met zich mee. We gaan naar het strand!! Bij navraag of Steven de zee in wil en we daarvoor spullen meenemen krijgen we een volmondig "Nee". Aangezien wij ook niet zo'n strand/zee gangers zijn is dit voor ons geen probleem en scheelt het weer extra sjouwen.
Rond 12 uur gaan we op pad. De zee vinden is niet zo'n probleem, maar een parkeerplaats. Het is 4 juli en heel Amerika is vrij en waar gaat iedereen heen......jullie mogen nooit meer raden.....ja, de zee. Met de hele familie lekker naar het strand. We vinden een parkeergarage die speciaal voor vandaag aparte tarieven heeft: $ 15,- voor zolang je er wil staan. Normaal is het tarief $1,50 per uur. Als wij er niet gaan staan doet iemand anders het wel: het wordt al steeds voller en voller.
Het blijkt een schot in de roos, we staan lekker in het midden van de Broadwalk. Het is er heerlijk druk. Vandaag is een dag bij uitstek om mensen te kijken!
We lopen eerst maar eens naar de zee omdat vanuit de verte al blijkt dat de golfslag behoorlijk is. Dan heeft Steven al spijt van het niet meenemen van zijn zwembroek. Die golven zijn zo leuk! Hij gaat het toch even proberen in het water. In zijn eentje heeft hij super lol en springt hij regelmatig (net te laat) weg van de hoge golven.
Na wat insmeerwerk vervolgen wij onze weg over de Broadwalk. Wel uitkijken voor fietsers, want daar hebben we er heel veel van. Gelukkig is er een apart fietspad.
We
wandelen een half uurtje tussen allerlei gewone en excentrieke mensen.
Dit is echt veel leuker dan Miami en veel gezelliger (voor zover we ons
dit nog kunnen herinneren). Wij kunnen echt uren mensen kijken en je
kan hier heel wat bekijken. Veel dames doen hun best
om een zo klein mogelijk topje aan te trekken zodat alles er lekker
uitpuilt. Dit geeft naar mijn idee meer bekijks dan topless lopen. Soms moet ik echt moeite doen om er geen foto van te maken.
Na een half uurtje genietend van het zonnetje gewandeld te hebben draaien we weer om en nemen Michael en Steven een ijsje. De Spongebob van Steven houdt het precies één minuut voor hij heftig gaat druppen. Steven staat er normaal om bekend om ijsjes heel snel te eten. Ik daarentegen loop een half uur met druipende ijsjes. Nu zie je maar weer dat Steven een kind is van zijn moeder en hij eet zijn ijsje op zittend op een muurtje. Ik kan er zo een foto naast plakken van mij aan een ijsje likkend van onze eerste vakantie in Florida in 1998.
Het is ondertussen rond één uur en Michael begint honger te krijgen. We gaan eens kijken wat het Griekse eettentje naast het Hollywood Beach Theater te bieden heeft. Anders dan we gewend zijn: de griekse gerechten staan er wel op, maar zijn niet in de meerderheid. Wel veel Amerikaanse gerechten en natuurlijk pizza's. Echt (g)een gerecht waarvoor je naar de Griek gaat ...
Michael neemt de Gyro Plate, Chantal de kip met champignons en Steven een hotdog :-) De gerechten worden geserveerd op een pita broodje en zijn er binnen een paar minuten. Ze smaken prima en we genieten ondertussen van het uitzicht: de zee, het strand en natuurlijk de mensen.
Steven is moe en heeft pijn in zijn voeten, maar we besluiten toch nog een stukje de andere kant op te gaan. En daar staat het begeerde "corn on the cob" standje waar Steven steeds maar naar gezocht heeft. Hij mag er eentje kopen op de terugweg en dat is prima. Naast dit standje staat een Häagen- Dazs winkel waar ik natuurlijk een ijsje koop. Ik vraag om één bolletje in een bakje en betaal $ 5,- voor een bakje waar voor mijn gevoel meer dan een bolletje in zit. Lekker!
Onderweg koopt Michael een leuk t-shirt met "Hollywood Beach Florida" erop. Steven's verzameling schudbollen wordt uitgebreid en we kiezen een leuke Hollywood Beach-ijkastmagneet uit. Op weg richting auto herinnert Steven ons zéér duidelijk aan de beloofde maiskolf. OK, done! Gretig wordt die in ontvangst genomen en tot het laatste korreltje maïs verorbered. Zonder boter, die Amerikanen er meestal wel op doen
Onze auto staat nog keurig in de parkeergarage, duidelijk herkenbaar aan de Florida Forum magneten rondom. Rond half vier draaien we de Chevy onze oprit op. We denken nog even na voor een rondje Michaels, maar nee ... het was een mooie dag, we hebben genoten, en nu is het genoeg.
Het huis is heel volledig: we hebben fietsen, alles voor op het strand en heel veel spelletjes. Dus zoeken Michael en Steven nog een spelletje uit om samen te spelen.
Het vuurwerk slaan we dit jaar over. Misschien is er vanuit het huis nog wel wat te zien.
 |
Plaats / Route | Miami |
| Activiteiten | Bayside Marketplace, boottocht door Biscayne Bay, Holocaust Monument, Ocean Drive |
Gisteravond was het vuurwerk prima te zien vanaf het huis. Het begon rond 20.30 uur en schoot in vele kleuren boven de bomen uit. Volgens Steven was er zelfs om 02.30 uur nog hard vuurwerk, maar dat hebben we even gemist. Steven werd er wakker van.
Steven komt vanmorgen niet verder met Zelda en besluit internet maar even raad te plegen.
Vandaag gaan we voor de eerste keer Miami in. Daar zijn we in 1998 voor het laatst geweest en hebben toen besloten dat dit niet onze plek was. Veel wijken met tralies voor de ramen en op sommige plekken hebben we ons toen echt onveilig gevoeld. Daarna heeft Miami dan ook nooit meer op ons lijstje gestaan. Maar het is ondertussen is dat al weer 13 jaar geleden en wij hebben wel goede herinneringen aan Bayside Marketplace en de rondvaart langs de huizen van bekende mensen. Voor Steven ook heel leuk om een keertje te doen, dus gaan we naar Miami!
Rond half 10 rijden we de oprit af en gaan we de I95 op richting Miami. Het is nog steeds super druk en er zijn stukken waar we stil staan, maar we hebben alle tijd. Wat een verkeer is hier toch en we staan weer te kijken van al die kruispunten waar zoveel wegen over elkaar afbuigen.
Voor we het weten rijden we tussen de wolkenkrabbers en dan weet onze Tom het even niet meer. Er zijn straten die hij zich echt niet kan herinneren en we zijn op onszelf aangewezen. Geeft niet, tegenwoordig kunnen we ons niet meer druk maken om een extra sightseeing. We draaien een parkeergarage in waar Bayside bij staat. En ... goed gegokt, we zijn waar we willen zijn.
Aangezien er maar één bedrijf blijkt te zijn die sightseeing cruises doet boeken we daar een tochtje. We kunnen meteen de boot op en even later vertrekken we. Omdat het nog vroeg is, is het niet heel druk op de boot. Heerlijk!! We gaan 90 minuten varen door Biscayne Bay om de skyline van Miami te kunnen zien, de haven, Fisher island, het strand en "Millionaire's Row", de huizen van de rijken en beroemdheden. Wij zijn er klaar voor!!
Als de boot gaat varen schuiven we van het bovendek naar het voordek, waar we heerlijk in de wind en zon zitten en alles kunnen zien. We genieten met ons drietjes.
Eerst komen we natuurlijk nog een stukje van Miami tegen met wat wolkenkrabbers. Wat een gebouwen zijn dat toch! En dan varen we langs Key Biscane en de impossante brug daar naartoe.
Wat voelen we ons klein als we langs de containerschepen in de haven varen en dit zijn nog niet eens de grootste containerschepen.
Aan de andere kant van de haven rijst Fisher Island op. Dit eiland is alleen bereikbaar per helicopter of per boot. Maar dat kunnen de mensen die daar wonen wel betalen. Een stulpje (en dan praten we over een appartement) kost hier een slordige $ 400.000,- tot $ 1.000.000,- en wil je er een maandje vertoeven dan is je huur minimaal $ 6.500,-. In principe hoef je niet van het eiland af want er is alles wat je nodig kan hebben. Dit zijn prijzen die iets boven ons budget liggen en we dromen lekker verder. We zullen Oprah, Tom Cruise en Boris becker - die daar een huis hebben - niet tegenkomen.
Als we de bocht om gaan komen we bij enorme appartementcomplexen gebouwd door Thomas Kramer (een Duitser), die even verderop ook nog een stulpje heeft.
En dan komen we bij Star Island, het eiland waar alle sterren wo(o)n(d)en. We hebben lol als we horen dat het verhaal aardig veranderd is in de afgelopen 13 jaar. Toen woonden hier nog vele bekendheden, maar nu horen we alleen maar "former" langskomen. De sterren wonen hier al niet meer en de huizen zijn verkocht aan onbekenden. Vooral opvallend is dat het huis waar eerst basketbal-grootheid Shaquille O'Neal woonde nu in de verbouwing is omdat er één of andere Rus met veel dollars in gaat wonen. Maar de tour moet doorgaan en dus noemen ze iedereen die hier gewoond heeft. De echte bekenden die er nog wonen zijn: Gloria Estefan, Rosie O'Donell en Puff Daddy.
Op deze site kan je lezen waar de sterren wonen: Celebrities living in Miami
En hier kan je zien waar het is: Miami Celebrities' Homes
Misschien leuk om eens een toer te maken, maar veel zal je niet zien van de zwaar bewaakte huizen. Daarnaast is het de vraag of de celebritiies er nog wonen. Zelfs Julio Iglesias, die lang op Star island heeft gewoond, is verhuisd en woont nu in Indian Creek.
Maar eigenlijk maakt dit allemaal niet zoveel uit. Wij genieten van het tochtje op het water en het uitzicht. Wat wil je nog meer met zulk lekker weer.
Als we terug zijn bekijken we de winkels in Bayside Marketplace, waar een dame haar best doet om ons een time-share appartement aan te smeren. Hahaha, dat is nu net wat we (niet) willen. Als we een uurtje voor haar hebben krijgen we allerlei leuke tours in de omgeving gratis, Tuurlijk!! Dan ontspannen Michael en Steven heerlijk in een Shiatsu massagestoel, die voor $ 1,- je rug en je nek 3 minuten masseert.
Alsof het zo moet zijn lopen we door een foodcourt om 12.30 uur en dat is zo ons ding. Iedereen kan bestellen waar hij zin in heeft. Stevenen Michael gaan voor een slice pizza (formaatje Amerika) en Chantal neemt een New York steak met frietjes en salade. Een prima lunch!!
Natuurlijk gaan we ook nog even kijken bij het Hardrockcafe, waar geen gitaar meer op het dak staat vanwege orkaan Wilma in 2005. Dat hebben we net geleerd tijdens de boottocht. Verder schaft Steven een paar groene Crocs aan en een DS spel (geen 3DS) "Lego Battles Ninjago" aan.
Dan hebben we toch wel alles bekeken en wandelen we terug naar de parkeergarage om op weg te gaan naar het Holocaust Memorial iets verderop op Meridian Avenue. Gelukkig heeft Tom de weg weer gevonden en zijn we er zo.
Wow, wat een indrukwekkend monument is dit. Van de buitenkant is het mooi, maar als je naar binnen loopt merk je dat dit toch meer doet. Het momument is gemaakt om de 6 miljoen Joden te herdenken die omgekomen zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog. Naast de schitterende en indrukwekkende beelden zijn alle namen van de joden in de marmeren platen gegraveerd en is de historie van de Tweede Wereldoorlog in schrift en beeld weergegeven. We proberen nog even of we de namen van de familie Frank tegenkomen en met name die van Anne Frank, maar er is geen beginnen aan.
We laten alles een tijdje op ons inwerken!
We rijden vervolgens over Ocean Drive, het hart van het Art Deco-district, waar mensen graag flaneren en je beroemdheden kan tegenkomen. Deze bekende straat in South Beach bestaat uit restaurantjes en cafeetje en is een must voor iedereen die van het uitgaansleven houdt. Het is leuk om hier nog eens doorheen te rijden, maar toch geven wij de voorkeur aan de Hollywood Broadwalk. Daar straalt (vinden wij) meer gezelligheid vanaf. Maar dit zal ongetwijfeld voor anderen anders zijn.
Via de A1A rijden we het Art deco-district uit om via North Beach en Sunny Isles uiteindelijk rond vier uur weer uit te komen in Hollywood. Een mooie tijd om nog even een wasje te doen en verder ... helemaal niets meer. Ja, een beetje voor de TV of laptop hangen, en uitrusten van deze leuke dag met vele indrukken.
Tot morgen. Dan gaan we met dolfijnen zwemmen!
 |
Plaats / Route | Key Largo - Dolphins Fun |
| Activiteiten/b> | Zwemmen met dolfijnen |
Zoals elke ochtend zijn we weer vroeg wakker. Meestal lukt dat wel rond 5.30 uur. Geen idee of het aan het tijdverschil ligt of aan ons. Zowel Chantal als Steven zien vandaag de zon opkomen en we leggen het samen vast.
Het voordeel van vroeg opstaan is wel dat je alle tijd hebt. De mail bijlezen, even een boekje lezen of iets anders doen zodat de ochtend heerlijk rustig op gang komt.
Vandaag gaan we naar Key Largo om met dolfijnen te zwemmen. Dit staat al een tijdje op het verlanglijstje maar is er nog nooit van gekomen, ook door de pittige prijzen die gevraagd worden. Maar wat we begrepen hebben van mensen die al een keer zijn geweest dat het een fantastische ervaring is. Dus dit jaar gaan we het doen!
Key Largo is de eerste Key die je vanuit Miami bereikt en is voor ons zo'n twee uur rijden.
Om 9.45 uur gaan we richting Key Largo en onze Tom stuurt ons vandaag via de Turnpike, de tolweg. De tol kan je tegenwoordig op veel plaatsen niet meer contant bij de hokjes betalen, maar gaat via een Sunpass of via de nummerplaat. We kunnen dus heerlijk doorrijden. Het gaat van een leien dakje totdat het heel erg donker wordt en we in een fikse regenbui terecht komen. Voor zover we kunnen kijken zijn er donkere wolken, heel erg donkere wolken en nog donkerdere wolken. Dit levert wel hele mooie lichtflisten op vlak naast de snelweg.
Toch gaat de rit aardig snel en om 11.45 uur melden we ons bij de receptie van Dolpins Plus. Het giet nog steeds. We vragen of het zwemmen wel doorgaat bij regen of onweer. We horen binnen dat het ochtendprogramma prima verlopen is (in de regen: "You get wet anyway!") en ook ons programma om één uur gewoon doorgaat. Fijn om te horen.
We hebben nog een uurtje om wat te eten, want ze willen graag dat we om 13.45 uur aanwezig zijn. Het wordt een snelle hap, dat is het gemakkelijkste. Een stukje terug was er een Burger King en een Wendy's. Op de achterbank klinkt Burger King, dus Whopper here we come! Snelle hap is snelle hap en een burger, frietjes en cola/Pepper verder staan we al weer op de parkeerplaats van Dolphins Plus. Het is opgehouden met hard regenen: nu komt het met bakken de hemel uit. De plassen worden meertjes en we soppen naar binnen door een plas die tot onze enkels komt.
Druipend tekenen we de benodigde papieren. We hebben nog een kwartier om wat op te drogen voordat we weer nat worden. In de winkel staan zo'n 20 mensen die allemaal wachten op het grote avontuur. Bij de briefing blijkt dat we een zeer gevarieerde groep hebben: Nederland, Zweden, Rusland, Parijs, Canada en wat VS staten. We worden bijgepraat over de anatomie en de gewoonten van de dolfijn zodat we genoeg weten om met ze te zwemmen en ze geen pijn te doen.
We mogen hun buiken aaien tussen de vinnen, maar ze mogen niet aangeraakt worden bij de ogen en het ademgat. We moeten ook rekening houden met de 250 kilo die ze wegen. Als het verhaal ten einde is krijgt iedereen een zwemvest zodat we blijven drijven in het zoute water en dan is het zover!!Heel erg spannend!!
Wij worden aan de familie uit Canada gekoppeld en gaan zwemmen met Bob, Jessica en hun 11-maanden oude kind Zoe. Top!! Wij mogen als eerste en dalen af in het water. Het water is gelukkig niet koud.
We worden verzocht om naar het midden te zwemmen en onze handen naar de zijkanten te strekken en dan ....... dan komen de dolfijnen onder onze handen doorgezwommen. Wat onwerkelijk is dat om ineens deze gladde beesten met hun vinnen langs je handen te voelen. Dit is pas de start. We mogen handjes schudden met de dolfijnen, kussen met de dolfijnen, getrokken worden door de dolfijnen, geduwd worden door de dolfijnen, ze over een stok laten springen en ze laten spatteren. Steven merkt hoe zwaar de dolfijnen zijn als een staart zijn hoofd raakt. Na een paar tranen gaan we verder.
Het is zo super, geweldig, eindeloos, top om met dolfijnen te zwemmen!!! Als je de mogelijkeid een keer hebt moet je het echt doen! Wat een super ervaring!
Zoe, de baby dolfijn heeft soms nog een wat andere opvatting bij de opdrachten. De dolfijnen doen het vrijwillig en hebben niet altijd zin. En als je zo klein bent wil je zelf nog liever even spelen. Maar gelukkig lost papa Bob het meestal op door de opdracht over te nemen.
Als we druipend op de kant staan zijn we echt een ervaring rijker. Ook heel wat zout water dat vanzelf je mond in gaat, maar vooral een mooie ervaring. We bekijken alle opdrachten van de andere familie en kunnen deze met onze eigen ervaring staven. Heerlijk! Verder zullen we het moeten doen met de fotosessie die gemaakt is. Steven wil heel graag nog een keer. Helaas, dat zit er niet in.
Met foto-CD en knuffel voor Steven stappen we in de auto voor de terugweg. Dit was de twee uur rijden echt waard. Het is net lang genoeg droog geweest en nu starten de druppels weer.
Eenmaal in Hollywood lopen we nog een rondje door de Target, die we vanochtend ontdekt hebben. Altijd leuk om te kijken wat ze hebben en Michael en Steven lopen even door de honkbalspullen heen. Chantal is meer geinteresseerd in het rekje scrapbook-spul. Natuurlijk kan Chantal het weer niet laten om foto's te maken van typische Amerikaanse producten en de gangen met de giga keuze.
Met drie velletjes K&Company stickertjes (voor de scrappers onder ons), een t-shirt voor Steven en wat boodschappen stappen we om 18.00 uur het huis weer binnen. Veel te laat voor Michael die na het eten dan ook in een diepe slaap valt.
Morgen gaan we rustig aan doen en wat shoppen. Tenzij we toch nog iets leuks in deze buurt willen doen, want vrijdag gaan we alweer naar Orlando.
 |
Plaats / Route | Sunrise |
| Activiteiten | Shoppen in de Sawgrass Mills Mall |
Bedankt allemaal voor de geweldig leuke reacties! Wij lezen ze elke dag met veel plezier en genieten ervan dat jullie zo meeleven. Wat betreft het dolfijnen zwemmen had Chantal ook erg haar bedenkingen om mee te doen en is overgehaald door Steven die vond dat ze dit anders nooit meer zou doen en het de kans van haar leven was. En hij had helemaal gelijk!!
Vanochtend worden we gewekt door een onweersbuitje met wat mooie lichtflitsen. Voor de zekerheid halen we de stekker van de computer maar even uit het stopcontact. Als de bliksem inslaat, dan houden we de computer liever heel.
Het regenbuitje wordt een echte tropische regenbui, het komt met bakken de hemel uit. We beleven gisteren weer. Gelukkig staat er voor vandaag niets spannends op het programma en het idee om een half uurtje naar Sunrise te rijden om te shoppen in de Sawgrass Mills Mall is echt een toppertje. Dat doe je als het regent: shoppen!
We weten het nu zeker, we hebben een amfibievoertuig gehuurd. Onze Chevrolet kan namelijk ook zwemmen. Om half 10 rennen we naar de auto. Hij staat zoals altijd aan de achterkant van het huis en we hoeven maar twee stappen te doen om de auto in te komen. Maar die twee stappen zijn in een dergelijke bui al te veel. Dat betekent: erg nat instappen en daar houden we niet zo van. Zeker niet omdat in de auto meteen de airco gaat blazen en dan krijg je toch echt kippenvel.
We zwemmen de straat uit. De plassen hebben zich aaneen geregen tot een riviertje dat door de straten kronkelt. Het is goed dat onze auto zo goed kan zwemmen en ook dat er niemand op de "stoep" (tja, die hebben we hier niet) loopt. We doen nog een schoolslag op de autoweg en dan neemt de vloed samen met de stromende regen af en rijden we over een begaanbare weg.
Tja, we zijn dit soort regenbuien wel gewend, maar toch moeten we er elke keer weer even opnieuw mee leren omgaan. Vandaag dan ook maar geen regenfoto's. Dat wordt zo saai.
Het is niet heel ver rijden naar Sunrise en als we de autoweg afdraaien komen we in een aangename omgeving met brede wegen en goed onderhouden beplanting. Heel uitnodigend. Anders dan de Interstate 75 waar ze continu aan het werk zijn.
Vlak voor we bij de Mall zijn komen we een Publix en een Walmart tegen en we voelen ons nu al thuis. Dan komt de Mall in zicht. Het beeld sluit naadloos aan op de weg ernaartoe en alles ziet er goed onderhouden en zeer uitnodigend uit. Maar wat is die mall groot! En waar gaan we parkeren?
Parkeerplek genoeg zo op de vroege ochtend, maar we willen wel graag ergens staan waar winkels zijn naar onze smaak en we zien er genoeg waar we niet veel mee hebben. Dan komt de ingang bij Marshalls en Sports Authority in zicht en deze sportwinkel is een must voor honkbal liefhebbers en golfers. Nu is de parkeerplek zo uitgezocht en wandelen we vol goede moed naar binnen bij de eerste winkel, Marshalls. Een hele grote kleding-en-meer-winkel.
Michael wil graag sportschoenen en gaat op onderzoek uit. Deze winkel is ruim gesorteerd en ook in de grote maten. Een schoenmaatje 16 (ca 50 in Nederland) is hier ruim voorradig en ook een shirt XXXXXL is geen probleem. We hebben lol om hiernaar op zoek te gaan en Michael probeert een XXXXL die tot aan zijn knieen reikt. Die Amerikanen toch!
Michael koopt twee petten en wat shirts en dan is de Sports Authority aan de beurt. Steven heeft een nieuwe honkbalhandschoen nodig en ondanks de vele handschoenen die ze hebben is er geen die Steven goed past. Geen zorgen, er zijn nog genoeg andere winkels waar we vast wel slagen. We verlaten de winkel dan ook met alleen een honkbalshirtje. Wij gunnen Michael niet de tijd om alle golfclubs uit te proberen. Hij gaat volgende week wel een keer in zijn eentje naar de Sports Authority in Orlando.
Michael is van ons drieën vandaag de meest fanatieke shopper. Hij kan het lang uithouden in de winkels. We zijn nu toch al minimaal 45 minuten in deze winkel en onze magen geven aan dat we echt wat moeten eten. We hebben het hier ook wel gezien en Michael geeft er gelukkig aan toe. Hij zal het ongetwijfeld van onze verveelde gezichten afgelezen hebben. Haha!!
Dus wandelen we om 12.00 uur het "Rainforest Cafe" binnen. Dit restaurant is toch echt een favoriet van Steven. Het restaurant is een regenwoud waar het regelmatig onweert, de olifanten over je tafel toeteren en de gorilla's in de bomen bungelen. Het bestellen is wel even een moeilijkheid. Steven zit met zijn 11 jaar tussen de kindergerechten en de volwassen gerechten in maar heeft nog moeite om in te schatten wat dan genoeg is. Hij heeft veel honger en wil daar dan ook iets op uitzoeken. Ervaring leert dat hij altijd wat kiest wat teveel is en dan halverwege moet afhaken. Na wat tranen komen we tot een compromis: Steven neemt de pizza van het kindermenu en Michael een full rack Mojo Bones (spareribs) en daarvan mag Steven mee eten. Chantal bestelt een combo met een steak, shrimps, veggies en garlic mashed potatoes. Ook hier kan Steven van mee eten.
En of we honger hebben. Alles gaat (bijna) op. Alleen de laatste twee stukjes pizza van Steven lukken niet meer nadat hij van de heerlijke spare ribs heeft meegegeten. Maar we zijn allemaal zeer tevreden en gaan voldaan verder met winkelen.
De Sawgrass Mills Mall is een mall die echt aan te raden is. Het straalt niets dan gezelligheid uit en er is een grote varieteit aan winkels. Voor iedereen wel wat. De winkels zijn ingedeeld in gekleurde blokken zodat je het beginpunt ook gemakkelijk kan terug vinden.
Zoals al aangegeven is Michael een winkelfan en is geneigd alle kleren- en sportschoenenwinkels even van de binnenkant te bekijken. Dat is iets meer dan Chantal en Steven aan kunnen en dus wordt er regelmatig even buiten gewacht. Als Michael Armani Exchage binnen loopt geniet Steven weer eens van een massagestoel. Zijn hard groeiende lijf is daar echt aan toe!
Elke keer als we naar "The Rainforest Cafe" gaan belooft Steven zichzelf dat hij als toetje "The Volcano" mag bestellen, een berg vanille ijs in de vorm van een piramide met stroken brownie tegen de zijkanten, overgoten met caramel en chocolade. Tot nu toe is er nog nooit wat van een toetje gekomen omdat hij het hoofdgerecht al niet op kreeg. Gelukkig komen we in de gang "Dippin' Dots", bolletjes ijs, tegen en neemt Steven een bakje met de smaak rainbow (waterijs bolletjes).
We gaan heel wat winkels in en uit, maar de winkel waar we eigenlijk voor komen - de Nike outlet - is nog niet gevonden. Aangezien we aardig moe worden pakken we de plattegrond erbij en gaan recht op ons doel af. Natuurlijk is de buurman van Nike, Tommy Hilfigger, en die wordt uiteraard ook niet overgeslagen. En nu komt Chantal in plaats van Michael met drie (3!) shirts naar buiten. Gelukkig vindt Michael bij Nike eindelijk de gewenste schoenen. Ondertussen zitten Chantal en Steven uitgeblust te wachten op een bankje, want het schoenen zoeken en passen neemt ook nog zeker een half uur (en het voelt als twee uur) in beslag.
De auto weer gevonden gaan we om 15.00 uur met een kleine stop voor brood bij Publix weer terug naar Hollywood. Vandaag zijn we allemaal moe. Ook Michael, waarvan het lijkt alsof hij nog uren door kan shoppen.
Terug in het huis worden alle aankopen uitgepakt en wat tv gekeken.
Daarna is het toch echt tijd om de koffers weer in te pakken. Het
avontuur in Miami is bijna voorbij. Morgen gaan we op weg naar Orlando.
We bekijken morgen even hoe het staat met de laatste vlucht van de space shuttle Atlantis. Of het haalbaar is om te gaan kijken. Vooralsnog staat de vlucht nog steeds ingepland om 11.26 uur. Vandaag zijn er echter twee blikseminslagen geweest naast de space shuttle in de watertoren en het strand. Morgen wordt er beslist of de Atlantis werkelijk de lucht in gaat.
 |
Plaats / Route | Hollywood FL >> Kissimmee |
| Activiteiten | Rit naar Kissimmee en Walmart |
Vanochtend pakken we de laatste spullen in, halen de bedden af, eten nog een boterhammetje en dan zijn we klaar om weer op weg te gaan. Het is nu 8.30 uur en we weten dat we de lancering van de shuttle al niet meer gaan halen. We zullen 'm onderweg wel tegenkomen!
The Weather Channel gaf zonet nog regen voor heel Florida. Hier regent het helemaal niet, dat hebben ze toch even verkeerd gezien. Het is wel bewolkt, maar verder echt prima weer en wij hebben er zin in. We gaan zonder Tom de I95 North op. Dan rijden we mooi de Space Shuttle tegemoet. Toch besluiten we Tom maar aan te zetten en die wil ons steeds maar van deze weg af hebben. De eerste keer negeren we hem, maar hij is zo vasthoudend dat we toch maar toegeven. Hij wil heel graag naar de Turnpike en zo rijden we de tolweg weer op.
De Turnpike rijdt lekker door en heeft weinig op en afritten. Rond 11 uur is het tijd voor een korte stop en we rijden een service plaza op. Deze service plaza's zijn gesitueerd links van de turnpike zodat ook het verkeer wat naar het zuiden rijdt hier gebruik van kunnen maken. Je kunt er tanken en er is een soort van foodcourt.
Michael en Steven gaan in de lange rij van Dunkin' Donuts staan. Chantal wil liever een sandwich en gaat wat bestellen bij The Earl of Sandwich. Hier staat geen rij. Daarentegen staat er wel weer een rij bij Wendy's. Fastfood is toch erg gewild. Chantal kiest voor een Italian en een Earl sandwich en krijgt twee heerlijk warme geurende broodjes mee. Als ze aansluit bij Michael en Steven zijn zij net aan de beurt. Michael neemt een dozijn donuts (8 gewone en 4 gevuld met jam) en hongerig storten de twee mannen zich op de donuts. Steven vindt ze beiden vies en Michael moet toegeven dat die met jam lekker zijn, maar de gewone mudje-droog. Ze gaan even hard weer de prullenbak in en we genieten met z'n drietjes van de sandwiches die wel heerlijk smaken. Deze sandwiches zijn zeker voor herhaling vatbaar. Toevallig weten we dat er nog een Earl of Sanwich in Downtown Disney zit. We plunderen de wand met foldertjes nog even en gaan weer verder.
De volgende plaza is pas zo'n 50 mile verder, dus we kunnen voorlopig niet stoppen. Ook niet voor de lancering van de space shuttle en dus zitten we klaar met fototoestel om het gebeuren vanuit de auto vast te leggen. WE HEBBEN 'M GEMIST!!!!! We zoeken met z'n drieën het luchtruim af om de space shuttle te zien. Dit apparaat gaat met zo'n vaart dat je 'm echt niet kan missen, maar echt .... we hebben 'm gemist. Niets in de wolken boven ons. Helemaal niets!!! Waarschijnlijk is het te bewolkt? Misschien is de lancering uitgesteld? Allerlei vragen gaan door onze hoofden. We kunnen niet meer dan afwachten tot we weer een internetverbinding hebben om het na te gaan en leggen ons erbij neer.
Bij de volgende plaza stoppen we voor een plaspauze en dan zijn we er al bijna. De borden geven al Kissimmee aan. De reis is voor ons gevoel heel erg snel gegaan. We hebben toch 4 uur gereden als we om 12.30 uur de highway 192 oprijden. Dit voelt als thuis komen, hier kennen we de weg alsof we thuis komen.
We weten niet of we het huis al in kunnen. De papieren geven aan dat er eigenlijk pas vanaf 16.00 uur ingecheckt mag worden. Dus gaan we nog even shoppen bij "onze" Walmart. Hier zijn we natuurlijk al twee jaar niet meer geweest. Onze Walmart heeft ineens een nieuwe huisstijl en ziet er zo uit als de nieuwe Walmarten waar we eerder zijn geweest.
Het vertrouwde is een beetje weg en we gaan op onderzoek uit. Eerst maar even wat verse artikelen die we niet hebben meegenomen of opgemaakt. Dan wandelen we het middenpad af en Michael vindt een mooi Rays shirt om mee naar de komende honkbalwedstrijd te gaan. Ook wordt er nog even tussen de petten gesnuffeld en ook Steven vindt een mooie Rays pet.
Steven vindt nu ook twee mooie t-shirts: Spongebob en Donkey Kong.
Maar Chantal wil heeeeeel graag bij de scrapbookspullen kijken. We gaan dus snel op weg naar het craft-gedeelte. Ja hoor, hele mooie knustelspullen, maar geen scrapbookspullen. Jeetje, hebben ze nu deze hobby uit het assortiment gehaald?!? Wat een teleurstelling!! Dan maar naar de honkbalspullen. Steven vindt hier de honkbalknuppel en -handschoen die hij zo graag wilde hebben. Dan ook nog maar wat slaghandschoentjes in het wagentje en een echte honkbalriem. Wat is hij blij! De knuppel houdt hij stevig vast, niemand die hem die afneemt!. Michael kijkt snel nog even bij de golfspullen en dan zoeken de mannen bij het speelgoed wat waterpistooltjes uit voor in het zwembad.
Als Chantal bij het speelgoed de gang doorkijkt valt haar oog op ..... scrapbookspullen. Chantal roept nog iets onverstaanbaars en schiet die kant op. De scrapspullen staan nu bij de feestartikelen in plaats van bij de knutselspullen. En het assortiment is beperkt tot wat stickers, Cricutcartridges en cardstock. Anderhalve rij spulletjes. Chantal neemt niets mee. We hebben nog twee weken en komen vast nog wel bij Joann's en Michaels.
Dan vinden we het genoeg en gaan op weg naar het huis. Via de 192 gaan we Poinciana Boulevard op en rijden langs Eagle Point waar we twee jaar geleden een huis hebben gehuurd. De volgende afslag is de onze: Cumbrian Lakes. Dit is een zogenaamde "gated community", wat zoveel wil zeggen als een wijk met een hek er omheen. Om het hek te openen hebben we een code gekregen en ... die doet het niet!?! Na een tweede poging weer niet. Het hek blijft dicht. Michael merkt op dat er een paar knoppen schoner zijn dan andere, en de schone knoppen zijn niet de cijfers die wij hebben gekregen. Dus maar even bellen met de management company, onze verhuurder.
Het blijkt lastig te zijn om iemand aan de lijn te krijgen. Als dat eindelijk lukt blijkt dat we inderdaad een andere code nodig hebben. De code die we nu krijgen past ook bij de "schone" toetsen van het kastje bij het hek. SESAM OPEN U! Het hek gaat wonderwel open en we kunnen er door. Ondertussen is het hard gaan regenen, zoals altijd rond deze tijd van de dag. Michael rijdt de auto achteruit de natte oprijlaan van het huis op.
Nu hebben we nog een code voor de sleutelkluis en hopen dat dit wel de goede code is. Hij werkt!! We kunnen naar binnen! Zo gauw de deur open gaat horen we piepen .... een alarm? Snel doorzoeken we de papieren: een code? Hebben we wat over het hoofd gezien? Nee, er staat echt niets in en terwijl wij zoeken gaat het alarm nu hard af. Jemig wat een moeizame start hebben we deze keer. Steven schrikt erg van het alarm en vlucht weer naar de auto. Chantal gaat hem achterna, want door de regen verdwijnen langzaam de letters van het thuis geprinte papier. Michael belt de management company maar weer. Die waren inmiddels al gebeld door het bewakingsbedrijf: het alarm is afgegaan. DUH! Dat is ons ook al opgevallen .... De code voor het alarm die we nu krijgen werkt: het wordt weer stil. Gelukkig. Wel een moeizame start.
Het huis maakt veel goed. We hebben nog nooit zo'n enorme balzaal gehad. De grote, dubbele voordeur verschaft toegang tot een lange gang waaraan drie slaapkamers liggen en twee badkamers. De gang komt uit in een enorme huiskamer en keuken. We wanen ons in een paleis, wat is het groot! Dan volgt de master bedroom met enorme badkamer. Ja, hier gaan we ons vast wel thuis voelen.
Als Steven dan ook nog de games room met de voetbaltafel en pooltafel vindt is het geluk helemaal groot.
Chantal start met het uitpakken van de koffers en Steven en Michael gaan het zwembad met hot tub uitproberen. Dit is het eerste jaar dat we de verwarming van het zwembad aan hebben laten zetten en dit gaan we vaker doen. Wat genieten de mannen van de temperatuur van het water. Nu hoef je niet "er even doorheen", je kunt meteen ontspannen in het heerlijk warme water. Dit is Genieten met een hoofdletter G!
That's it for today!
 |
Plaats / Route | Kissimmee |
| Activiteite | Zwemmen, Piraten golf en Jo-Ann!! |
De eerste nacht ergens anders is altijd weer even wennen. We hebben vanochtend dan ook weer een vroege start rond een uur of zes. Steven komt redelijk gedesoriënteerd zijn bed uit: zijn klok staat zo'n beetje op Nederlandse tijd (zes uur verder) en dat klopt niet met zijn bio-ritme. Hij is moe. Eigenlijk zijn we dat allemaal wel.
Ondanks dat we al een week in de States zijn voelt het alsof we gisteren zijn aangekomen. Steven stelt dan ook voor om vandaag te gaan mini golfen, dat doen we altijd de eerste dag. Dan wennen we een beetje aan de temperatuur en dat is geen slecht idee. Het is hier een stuk warmer dan in Hollywood. We hebben hier constant temperaturen van rond 93 graden Fahrenheit (35 graden Celsius) met een hoge luchtvochtigheid.
Om acht uur gaat Michael het zwembad in. Natuurlijk wordt hij op de voet gevolgd door Steven. Zwembad staat bovenaan zijn lijstje en natuurlijk ga je daar nooit alleen in. Ja en dan mag Chantal er natuurlijk ook aan geloven. Het water is werkelijk heerlijk! Van rustig genieten komt het niet, want een 11-jarig jongetje wil spelen!! Dus wordt het een waterpistooltjes- en ballengevecht. Het leukste is om de zachte sponsballen zo hard mogelijk in het water te gooien zodat de ander lekker nat spettert. Maar Steven is een honkballertje. Hij vangt alle ballen en gooit ze (te) strak weer terug. Zo zie je maar dat dit ook nog op vakantie van pas komt.
Tot grote spijt van Steven gaan we na bijna een uur onder de douche. Hij wil nog wel een uurtje, maar alleen is het nu eenmaal niet leuk. Het is tijd voor een ontbijtje. Nu hebben we ook tijd om weer even wat mail te lezen. Na wat Googelen vraagt Chantal zich af of de scrapbookwinkel "Mouse Memories" nog wel bestaat. Op internet komt hij niet meer voor, alleen als internetstore. Van de week maar eens op onderzoek uit.
Om 11.30 uur gaan we naar het beloofde adventure golf. Michael heeft via Groupon goedkoop kaartjes kunnen krijgen voor de Pirate's Island Adventure Golf op de 192. Dat is lekker dichtbij. Via Poinciana Boulevard en Oren Brown komen we op de 192 en rijden we er naartoe. We krijgen een dagkaart en kunnen dus de hele dag minigolfen als we willen.
Er zijn twee 18-holes banen: "Captain Kidd's Adventure" (de gemakkelijke baan) en "Blackbeard's Revenge" (de moeilijke baan). Steven kiest voor de tweede optie omdat hij ziet dat er een gezin met twee kleine kinderen op de andere baan is begonnen. Slim mannetje! Met veel plezier starten we en het gaat voor iedereen vrij goed. Opeens lukt het bij Steven niet meer en wordt hij boos op zichzelf. Hij begint met puberen en dit zijn heel frustrerende momenten voor hem waar hij niet van weet wat hij ermee aan moet. Maar gelukkig gaat het even later weer beter en gaan we lekker verder. De scores liggen niet ver uit elkaar. Michael wint. Uiteraard!
Het is midden op de dag, de temperatuur stijgt en dus die van ons ook. We gaan afkoelen met een ijsje. Michael neemt een waterijsje en Chantal en Steven denken slim te zijn door een ijsje in een hoorntje te nemen. Dat kan immers niet van het stokje afvallen. Maar ja, waar zijn we ook al weer ..... Oh ja: Amerika! En daar is alles groter!! De cone is dan ook mega. Het wafeltje/hoorntje is ongeveer zo groot als we gewend zijn, maar het ijs steekt er fors bovenuit. Chantal is zo'n langzame ijseter dat het ijs van de cone dreigt af te vallen: Gentleman-Michael helpt dus maar even. Eigenlijk komt het er op neer dat Michael alle drie de ijsjes grotendeels op eet. Hahaha, wat een familie zijn wij toch.
We zijn weer een beetje afgekoeld en kunnen verder. Nu de gemakkelijke baan. Uit ervaring weten we dat hier veel banen bij zijn waar het balletje het water in kan rollen. Dus eigenlijk is dat veel moeilijker dan de vorige baan. Na 3 holes heeft Steven het erg moeilijk. Niets gaat zoals hij zou willen en de irritatie en frustratie lopen steeds hoger op. Hij is duidelijk moe, warm, in de groei en weet even niet wat hij wil. Hij speelt het toch weer klaar om beter te gaan spelen zodat de puntentotalen weer erg dicht bij elkaar in de buurt liggen. Top! Natuurlijk wint Michael weer. Het zou ook niet goed zijn als dit niet zo zou zijn, want hij speelt met techniek en wij met geluk.
Alledrie hebben we toch een hole-in-one geslagen!
Steven neemt nog een ijsje, nu zo'n lekker waterijsje als zijn vader eerder had. In de auto probeert hij het op te eten, maar op de één of andere maniet krijgt hij het voor alkaar dat het ijsje uit elkaar valt en hij helemaal onder de rode ijsspetters zit. Maar dan ook hélemaal onder! "Ik wil douchen!" is zijn noodkreet, dus rijden we naar het huis. We zijn er toch vlak bij. Dat komt eigenlijk helemaal niet slecht uit, want ook wij zijn redelijk doorgezweten. Toch wel very hot zo midden op de dag!
Het verdere programma (shoppen) zetten we voort na de lunch. Om 14.15 uur rijden we de gate weer uit. Op naar Jo-Ann!!! Chantal's favoriete hobbywinkel aan de 192. Steven heeft geen zin meer, maar deze winkel vindt hij prima. Daar staat een hele grote tafel waar je lekker rustig aan kan DS-en. Dan mag mamma winkelen zolang ze maar wil. Geen probleem! Michael gaat naar de buren: Marshalls, een kledingwinkel en daarna na SuperTarget, een winkel zoals Walmart.
Rond half vier komt Michael even kijken hoe het bij Jo-Ann's is. Hij is klaar bij Marshalls (twee oranje polo's, een rood "technisch" shirt en een Nike gymshirt voor Steven) en wil door naar Super Target. Chantal is net het scrapbookdeel door en haar wagentje zit eigenlijk al (te) vol. Michael moet er hartelijk om lachen! We spreken af over een uur in de Target. Chantal staat net bij de poppenogen die nodig zijn voor de gehaakte poppen en wil graag nog even naar het haakgedeelte. Fout natuurlijk want ook daar hebben ze veel moois en dat betekent ook dat ze langs de lintjes moet. Ze heeft wel met zichzelf afgesproken dat ze zo min mogelijk papier gaat kopen, want daar heeft ze thuis nog bergen van. Dus de DCWV stacks zijn al (nog?) niet in het karretje beland.
Iets na vieren gaan we afrekenen. Oh wat erg, weer veel te veel gekocht ..... maar wel leuk!!! Hahaha. Met vier tassen sjouwen we naar de Target. Onderweg nemen we stiekem toch een karretje mee om alle spullen in te zetten. Dan begint de zoektocht naar Michael. Target is megagroot en we doorkruisen de winkel zo strategisch mogelijk. Maar na twee zoektochten geven we het op en bellen hem. Natuurlijk staat Michael helemaal aan de andere kant tussen de honkbalspullen. Via de t-shirts halen we nog even wat diepvriesmaaltijden, ijs en verse produkten en dan snel naar huis. Michael's energiemetertje staat onder nul, tijd voor rust. Een tweede rondje golf zit er helaas niet meer in.
Thuis eet Michael wat en valt rond zes uur diep in slaap. Chantal en Steven maken om zeven uur nog een uurtje plezier in het zwembad en laten Michael lekker slapen. Morgen is er weer een leuke dag. Laten we het dan ook maar rustig houden.
Morgen SeaWorld?
 |
Plaats / Route | Orlando |
| Activiteiten | Seaworld |
Voor degene(n) die nog niet zo goed bekend zijn in Orlando / Kissimmee hierboven een overzicht.
De naam "Orlando" wordt gebruikt voor de hele regio. Terwijl het eigenlijk meerdere plaatsen betreft. De plaatsen waar wij het meest vertoeven zijn:
Orlando: International Drive, SeaWorld, Florida Mall, Universal Studios, International Airport.
Kissimmee: Huis, Walmart, minigolf, Old Town, shoppen, shoppen, shoppen.
Lake Buena Vista: Walt Disney World.
De 192 waar we het regelmatig over hebben is de oranje weg onderaan, dwars door Kissimmee.
De wijk met "ons" huis ligt midden onderaan het kaartje, net ietsjes lager nog, aan Poinciana Blvd.
Jippie, vandaag slapen we allemaal wat langer en zijn we weer in e gewoon ritme beland. Dat betekent wel dat we 's ochtends meteen een beslissing moeten maken wat we gaan doen. Voor sommige uitstapjes moet je nu eenmaal op tijd weg.
We gaan vandaag naar Seaworld en we spreken af dat we vanaf nu onze uitstapjes, waar mogelijk, laten stoppen om 14.00 uur. Michael vindt alles geweldig, maar we kunnen beter stoppen voordat zijn energiemeter onder het nulpunt is. Dus houden we 14.00 uur aan. Dit was ook de afspraak voordat we op vakantie gingen.
We hebben kaartjes voor Busch Gardens, Aquatica en Seaworld voor twee weken. Het maakt dus niet uit wanneer en hoe lang we gaan. We kunnen in deze twee weken wanneer we willen naar de parken gaan.
Vandaag hebben we nog een extra uitstapje op het programma staan.
Remco
van het FloridaForum heeft ons uitgenodigd om zijn huis te bekijken en
dat kan vandaag voordat de nieuwe gasten arriveren. Aangezien deze
villa een wijk verder is kunnen we dat mooi op weg naar Seaworld doen.
Om half 10 rijden we naar het volgende blok om eens te kijken en het is ook een leuke villa. De indeling is ongeveer hetzelfde als de villa die we twee jaar geleden hadden in Eagle Point. Alleen is hier de garage ingericht als games room. Net als de villa die we nu hebben. Opvallend detail: de Nederlandse stekkerblokken met Amerikaanse stekker eraan. Handig. En erg bijzonder: De DVD van Gordon ....
Dank je wel Remco, dat we even hebben mogen kijken.
We lopen het huis een keer door en gaan dan snel weer verder naar onze bestemming voor vandaag, SeaWorld. Bij de ingang besluiten we om voor "prefered parking" te kiezen. Normaal parkeren is aansluiten in de rij en een eind lopen naar de ingang voor $ 14,-. Prefered parking kost $20,- en dan rijd je naar een parkeerterrein tegenover de ingang. Lekker dichtbij dus. Voor Michael wel zo prettig en voor ons lekker.
Het duurt even voordat we door de tassencontrole zijn, want het is er chaos. De rijen zijn onduidelijk en dat betekent dat er continu mensen tussen moeten schuiven. En als ik ergens een hekel aan heb is, is het dat wel. Maar gelukkig komt aan alles een eind en kunnen we door naar de kaartjescontole.
Na een insmeerbeurt gaan we het park in. Michael wil eigenlijk wel heel erg graag de Manta
proberen. De Manta is een vliegende achtbaan, die in 2009 is geopend en
genoemd is naar de reuzenmanta. In de Manta lig je horizontaal en hij
gaat met een snelheid van 90 km/uur door loopings en kurketrekkers.
Steven en Chantal zien er bij voorbaat maar vanaf, maar Michael houdt
hier wel van. de wachttijd van 50 minuten weerhoudt hem echter om het
een keer te proberen. Misschien een volgende keer.
Steven is hier om vissen en aanverwanten te voeren en dat gaan we doen ook. Als het even kan wil hij de dolfijnen, de roggen, de zeeleeuwen en de haaien voeren. We beginnen met de roggen, daar komen we als eerste langs.
We kopen de visjes en Steven gaat vol goede moed op de rand zitten. Dan wordt het even stil, want het is toch best wel eng en de roggen vechten vandaag om de vis. Je moet het visje tussen wijsvinger en middelvinger doen en dan de palm van je hand op de bodem leggen zodat het visje naar boven uitsteekt. Als je dat doet ben je volledig doorweekt, zo graag willen de roggen het visje hebben. Chantal probeert er eentje, maar moet al snel los laten om droog te blijven. Dus wordt het vandaag visjes gooien, dat werkt ook.
Achter de roggen zijn de geliefde dolfijnen. Vandaag zijn ze nog wat specialer omdat we met deze grote beesten gezwommen hebben. We zijn te laat voor het voeren, het hek is al dicht en het duurt nog zeker een uur voordat de volgende voerronde is. Dat is een kleine teleurstelling voor Steven. Dan maar kijken naar de dolfijnen: eerst boven water en dan onder water. Wat zijn het toch een geweldige beesten! Ze blijven fascineren.
De Shamu show (killer-whale) staat na de dolfijnen hoog op de lijst van Steven en de route gaat nu die kant op. Tijdens deze route komen we genoeg tegen om te zien en te doen en we genieten van de vele leuke dingen!
Eerst een rondje Manatees. De zeeolifanten dobberen in het zonnetje in het water omgeven door vissen. Meer dan drijven doen ze eigenlijk niet en toch blijven het interessante beesten om naar te kijken. We lopen dan ook even naar het onderwaterdeel. Daar zijn veel vissen, maar weinig manatees.
We slaan de alligators over, die zijn hier zo zielig. De dolfijnenshow laten we ook aan ons voorbij gaan. Onderweg naar Shamu spuit Steven wat mensen nat die in de attractie "Journey to Atlantis" (wildwaterbaan) zitten en we kopen zijn favoriete ijsje: Dippin' Dots in de smaak Rainbow. Het is nog een stukje lopen naar het Shamu stadium en we willen graag een beetje goede plek. Onderweg blijven we wel steken om wat eekhoorntjes te bekijken. Ook die blijven erg leuk!
Het stadion zit al erg vol, maar voor drie personen is best nog een leuke plek te vinden. De show is aangepast. Er gaan geen trainers meer mee het water in sinds een trainer is meegesleurd en verdonken. Alles wordt vanaf de kant geregiseerd en de grote walvissen doen hun best om veel mooie salto's te maken en de toeschouwers in de Soak-zone nat te spetteren. Om de show wat aan te kleden wordt er vanaf de kant water omhoog gespoten. Dat maakt het wel moeilijker om leuke foto's te maken en dat is wel jammer! Toch lukt het om wat mooie plaatjes te schieten en we genieten van de half-uur durende show.
Het is wel erg warm in het stadion zonder airco. De t-shirts plakken aan ons vast van het zweet. Op naar de haaien! Ook daar doet een bakje visjes weer wonderen. Michael en Steven zoeken gezamenlijk haaien uit om te voeren. Dat valt nog niet mee omdat de andere vissen in het basin ook wel mee willen eten.
Als de visjes op zijn en de handen gewassen gaan we de haaien eens van dichtbij bekijken. De haaientunnel is altijd fascinerend en ook zo weer voorbij. Ach, dan maar de volgende lopende band bij de pinguins, waar het heerlijk koel is.
Voor we daar zijn gaan we eerst even de zeeleeuwen voeren. Hahaha, wat kunnen die beesten een herrie maken. Er is een zeeleeuw die gemerkt heeft dat herrie maken visjes oplevert en hij doet dan ook verschrikkelijk zijn best om héél veel geluid te produceren. Steven heeft veel lol en vier van de vijf vissen gaan dan ook naar deze zeeleeuw. Wat een slimmerd! De vijfde vis is voor een kleintje en gelukkig kan Steven ook met visjes goed mikken.
Michael is met zijn vissen naar een stuk gelopen waar het wat minder druk is. Ook daar heeft hij prima publiek in het water en wordt hij ook met veel herrie onthaalt.
Dan bekijken we via de lopende band de pinguins. Heerlijk koel en fascinerend.
Michael en Steven hebben samen een zak (zoute) popcorn gegeten bij Shamu en hebben eigenlijk niet veel honger. Het is lunchtijd en Chantal kan wel een boterhammetje gebruiken. Dus wordt het een kindermenu met frietjes en een hotdog, een kipburger en een bakje rauwkost, dat we met z'n drietjes opeten.
En nu terug naar de dolfijnen om te kijken of we nu wel op tijd zijn om te voeren. Ja, het hek is nog open en er lopen nog mensen naar binnen. Vol goede moed rent Steven naar de ingang en daar ... staan nog 50 mensen te wachten om naar binnen te mogen. Het is half twee en voor Michael is het tijd om te stoppen. Een dergelijke lange rij is geen optie meer. We bewaren het voor een volgende keer en lopen naar de uitgang.
Als we terug rijden besluiten we nog wel even te stoppen bij de Lake Buena Vista Factory Stores aan de SR535. Michael wil graag even kijken bij Nike, Tommy Hilfiger en Rawlings, een honkbalwinkel. Chantal wil graag naar de Character Outlet. Dit is een outlet van Disney waar alle spullen verkocht worden die niet meer gangbaar zijn, maar ze hebben er ook een afdeling met scrapspullen. Het assortiment wisselt dagelijks en het blijft dus spannend wat ze hebben. Jeetje, vandaag hebben ze borderponsen voor 6 dollar. Da's moeilijk. Ponsen zijn zwaar, maar deze ponsen zijn in Nederland minimaal 15 euro. Dus kan Chantal ze echt niet laten liggen en gaat vijf ponsen (en wat stickers) rijker de winkel uit. Steven amuseert zich tijdens het winkelen prima met de film Toy Story 3 die achterin de Disney winkel draait.
Buiten komen we Michael tegen, die nog even naar de honkbalwinkel gaat en we wachten in de auto om rond half vier terug te rijden naar de villa. Daar wacht het heerlijke warme zwembad!
Morgen de rest van Seaworld bekijken?
 |
Plaats / Route | Kissimmee |
| Activiteiten | Fun Spot USA aan de 192 |
De bedden zijn hier hard en dat zorgt dat de nachtrust van Michael wat hobbels heeft. Vandaag een rustig en wat korter dagje. Het gaat vandaag dus geen Seaworld worden, maar Fun Spot. Fun Spot is een attractiepark dat vol staat met kermisattracties. Het mooiste is hier de kartbaan, waar duokarts aanwezig zijn zodat Steven met Michael mee kan.
Michael duikt om 7 uur nog even zijn bed in en Steven wil heel graag zwemmen ... maar niet alleen. Chantal heeft nu nog geen zin in zwembad, dus wordt het maar DS-en. Steven wacht al sinds gisteren op de aankomst van vrienden uit Gouda. Ook zij hebben een huis in deze straat gehuurd, zonder dat zij wisten dat wij dat ook hadden. Hun twee kinderen zijn in de leeftijd van Steven en super speelkameraadjes. Vandaag komen zij vanuit Miami naar Kissimmee en dat is nog even een rit.
Onze
ochtend is heerlijk rustig en om 10 uur gaat ineens de bel. Wie kan dat
nu zijn? Het blijkt de meneer van de ongedierte verdelging te zijn van
de organisatie die dit huis ondehoud. Hij wil graag even alle plinten
ongediertevrij maken. In de garage zijn we inderdaad al iets over
ongedierte bestrijding tegen gekomen. Met vijf minuten is deze meneer
als weer weg en zetten wij onze rustige ochtend voort. Aangezien
Chantal hier niet kan scrappen heeft ze het haken weer opgepakt en het
gehaakte koetje is zo goed als af. Nog even de laatste hand aan de
vlekken leggen.
Fun Spot staat pas op het programma rond 12 uur en iets voor twaalven gaan we dan ook op weg. Het is tenslotte maar 10-15 minuten rijden.
Als eerste kopen we bandjes voor een hele dag "gratis" rides voor $35,- + 7% salestax. Chantal ziet ervan af. Zij houdt niet zo van kermisattrakties. Af en toe vindt ze ze wel leuk en is er zeker niet bang voor, maar vandaag vindt ze het niet nodig. Dus gaan Michael en Steven in de eerste achtbaan die ze zien ... en nog een keer.
Dan gaan we karten in een duokart. Steven is nog net te klein om zelf een kart te besturen, het scheelt niet veel, nog twee centimeter. Maar in een duokart is het ook genieten. Er worden aardig wat vrouwen gepasseerd door de mannen. Gelukkig gaan ze netjes rechts rijden, maar ze rijden veeeeeeeel voorzichtiger dan de mannen.
Dan wil Steven wat anders dan karten en Michael wil karten. Twee jaar geleden vond Steven het karten eindeloos en kon er geen genoeg van krijgen. Nu is hij wat bedenkelijker en kiest voor een andere attraktie. Hij gaat in de Paratrooper, terwijl Michael weer aansluit bij het karten. Steven zwiert rondjes en Michael rijdt rondjes. Beiden hebben het erg naar hun zin.
We gaan verder over het terrein en komen een gemakkelijkere kartbaan tegen waar Steven ondanks zijn lengte toch in mag. Het is rustig en alleen Michael en Steven zijn op de baan en Steven gaat goed! Als Michael hem inhaalt in de ene bocht haalt hij Michael weer in in de andere bocht. Helemaal top! Dan wordt hij moe en heeft moeite om de bochten goed te halen en worden ze afgevlagd. Maar dit heeft hij maar mooi in de pocket!!!!
Het is warm en het karten zorgt voor aardig wat inspanning. Tijd om even af te koelen in de arcade. Met een churro, een hotdog en een slushie ploffen we bezweet neer op een bankje. Steven krijgt een kaart met $ 10,- speeltgegoed en mag de arcade in. Hij kiest als eerste voor een apparaat voor twee waar het net is alsof je in een achtbaan of een vliegtuig zit. Chantal gaat met hem mee en Steven geniet!
Natuurlijk spelen we ook samen ice hockey en gooien ballen. Dan gaat Steven even alleen verder en sluit Michael even later weer aan. De tien dollar is zo op en Steven heeft alleen de gewonnen punten nog op zijn kaartje staan. Die worden ingewisseld voor een armbandje voor Michael en een stuiterbal. Ondertussen zijn we weer bijna helemaal opgedroogd en gaan we voor de tweede buiten-ronde.
Natuurlijk wordt de achtbaan nog een keer gedaan en ook het apparaat ernaast, een soort zweefmolen wordt uitgeprobeerd. Errug leuk!! Ook Surf's up is meer dan we ervan verwacht hebben. En dan zijn ze helemaal toe aan de kartbaan die alleen rondjes draait. De medewerker die hier staat meet Steven en hij mag niet, hij is niet groot genoeg! Ja, dat wisten we eigenlijk wel. Jammer!
Dus nog maar een keer de Paratrooper en The Flying Bobs voor Steven en Michael doet beide kartbanen nog een keer.
Dan is het toch echt klaar voor vandaag. Iedereen is het ermee eens en via Publix, voor wat hoognodige zaken, keren we terug naar de villa. Het is dan net iets voor vieren.
Natuurlijk kijken we even op nummer 8 of de familie Greve al is aangekomen. Nee, er staat nog geen auto op de oprit. Thuis gaat iedereen even lekker zijn gangetje.
Als Michael net het zwembad inplonst en Steven toch even gaat kijken of ze er al zijn, komt Peter net binnen lopen. Het is dan vijf uur. Natuurlijk moeten we even bijpraten en elkaars huizen zien en we besluiten samen wat te gaan eten. Eerst even de kinderen uit het zwembad halen.
Eerst komt Outback ter sprake, maar met drie kinderen lijkt ons Ponderosa toch gemakkelijker. Rond zeven uur zijn we zover om te gaan en gaan de 192 op om tegenover Old Town / Fun Spot te gaan eten. Kijk, daar waren we vanmiddag ook al. Het eten smaakt prima en we praten verder bij. We gaan elkaar hier waarschijnlijk meer zien dan in Gouda. Gezellig!
Na een rondje Bargain World waar je doorheen moet om Ponderosa uit te komen rijden we gezamenlijk nog naar Publix omdat de familie Greve nog boodschappen gaat doen. Wij kopen wat hoognodige spulletjes: vuilniszakken, en een "noodle" voor in het zwembad. Dan is het half 10 en voor iedereen laat genoeg.
Het programma voor morgen wordt aangepast. We bekijken het morgen even. Het wordt in ieder geval geen vroege start. Waarschijnlijk liggen de kids al vroeg in het zwembad en wordt het een middag uitje. We zien wel.
Truste!
 |
Plaats / Route | Kissimmee |
| Activiteiten | lekker niets |
Net zoals gisteren zijn we om 7 uur wakker en duikt Michael dan weer zijn bed in. Hij heeft het nodig om nog wat bij te slapen.
Als Steven en Ian rond 8 uur het zwembad in willen duiken blijkt de hottub erg laag water te hebben en we hebben gelezen dat het zwembad niet een te laag peil mag hebben. Steven stelt voor om het water bij te vullen, maar dan gaat ineens de stroming lopen ..... hij stond gewoon uit! Blijkbaar zijn wij nog niet zo vroeg het zwembad in geweest. De jongens hebben plezier!
Ze zwemmen heerlijk het grootste deel van de ochtend en verruilen dan het zwembad voor de gamesroom. Er wordt een stevig potje biljart gespeeld en wij genieten van alle uitspraken die we langs horen komen. Michael is om 11 uur weer bij ons aangeschoven.
We besluiten om vandaag een rustdag in te plannen. Een pretpark heeft om deze tijd geen zin meer, in de hitte in een grote mensenmassa spreekt ons niet zo aan. Winkelen is geen optie voor Steven. Golfen is voor ons alle drie even geen optie. Ian gaat met zijn familie wel een dagje shoppen.
Michael boekt de ecosafaris in St-Cloud voor aankomende maandag. We hebben een groupon voor deze attraktie. Een twee uur durende coach safari in St. Cloud. Er moet wel nog telefonisch een afspraak gemaakt wordenen dat lukt dus nu.
Steven wil heel graag thuis blijven en dus doen we dat. Michael heeft nu de mogelijkheid om zelf even weg te gaan. Hij wil graag door de Walmart struinen en even naar een golfwinkel. Om 12.30 uur gaat hij lekker even op shoptocht. Steven speelt met zijn 3DS, waar hij stiekem nog wat gegevens van internet voor nodig heeft. Chantal gaat lekker door met haar haakwerkje en de koe is nu volledig af. ze gaat door met het volgende project: een Barbamamma voor bij de Barbapappa, voor vriendin Karin.
Tussen de middag eet Chantal een heerlijk broodje met Philadelphia en Steven een Hot Pocket met ham en kaas. Chantal en Steven eten hier altijd geroosterd wit brood met Philadelphia. De hele vakantie lang. Michael eet vaak een boterham met belloni (boterhamworst). En beiden heren houden erg van Hot Pockets. Dit zijn een soort veredelde tosti's. Een broodje met inhoud dat 2 minuten in de magnetron gaat.
Wat we nog nooit hebben laten zien is wat er in onze ijskast en diepvries staat hier: magnetronmaaltijden, Hot Pockets, Corn dogs, ijs, veel en verschillende frisdrank en water, eieren, Philadelphia (regular en whipped), sla, tomaat, komkommer, wortels, ui, meloen, appelschijfjes, melk en yoghurt.
Wel leuk om eens een kijkje in de keuken te krijgen!
Steven wil rond half twee graag een eindje gaan wandelen door de buurt en zo gezegd zo gedaan. De straat waar "ons" huis staat (Winding Willow ct) is een doodlopende straat. De wandeling gaat dus de andere kant uit. Daar komen we bij het hek wat ons de wijk uitleidt en de straat Cumbrian Lakes drive in. Een paar huizen verder ontdenkt Steven op het dak van een groot huis een roofvogel. Hij vindt zichzelf niet heel fotogeniek en voor wij een foto kunnen maken vliegt hij weg. Jammer!
Halverwege Cunbrian Lakes drive is een voetpad naar rechts wat ons naar een meertje leidt met een looppad rondom. Dat is wel een gezellig wandelingetje en wij zijn niet alleen. Er zijn nog twee wandelaars een stukje verderop. Het water is omgeven door bos en daar komen wij de roofvogel weer tegen hoog in de lucht. Gelukkig blijft de soort reiger wel poseren voor de camera. Het is een mooi stukje natuur waarin wij terecht zijn gekomen en wij genieten van de wandeling in de stilte.
Dan vindt Steven de wandeling wel ver genoeg. Verderop is nog een speeltuintje, maar dat is geen optie meer om te gaan bekijken en wij wandelen weer terug naar het huis en 45 minuten later verruilen we de warmte weer voor de airco.
Michael komt om 15.15 uur weer terug. Nog geen golfspulletjes gekocht. Wel een softbalknuppel ("past die wel in de koffer?!?"), een mooie riem en eindelijk de langgezochte halflange rode sportsokken! Vier paar maar liefst. Vooral die sokken komen triomfantelijk uit het Walmart-tasje tevoorschijn.
Steven wacht al een tijdje met smart op Michael om een potje pool te spelen. Daarna wil hij erg graag met mama het zwembad in. We spelen al een paar dagen met twee batjes en een nat zacht balletje om zo vaak mogelijk over te slaan. Het record staat nu op 16 keer.
Dan komt Ian binnen, van een paar huizen verder. Hij heeft zijn slag geslagen bij de Toys 'R Us: de grootste Nerf schieters. Samen met Steven worden die vakkundig in elkaar gezet en dan verkassen ze naar de games room. De geluiden die daar vervolgens vandaan komen zijn nauwelijks te beschrijven. Laten we het erop houden dat ze lol hebben, heeeeeeeeeel veel lol!!
No nog wat potjes biljart / pool is er nog genoeg tijd voor de mannen om het warme zwembad in te duiken. Ook daar uiteraard weer grote lol. Michael kijkt ondertussen op TV de Major League Baseball All-Star Game, en als hij na een tijdje de slaapkamer uitkomt, blijkt het aantal kids in de pool inmiddels drie te zijn. Ian's zus heeft het warme water ook niet kunnen weerstaan en is toch nog even een duik komen nemen.
Tussendoor komen de twee jongens nog even naar binnen gerend omdat ze herten hebben gezien en dat is goed mogelijk. Helaas kunnen wij niet meegenieten omdat het geluid de beesten waarschijnlijk heeft afgeschrikt. Volgende keer beter.
Rond negen uur is het feest toch afgelopen. Twee kids druipen (letterlijk!) af naar hun eigen huis en Steven duikt het bed in. En de volwassenen ... die zijn ook aan een schooheidsslaapje toe.
Tot morgen. Dan gaan we naar Disney's Hollywood Studios.
 |
Plaats / Route | Orlando |
| Activiteiten | Disney's Hollywood Studios |
Ons eerste dagje Disney dit jaar gaan we doorbrengen in Hollywood Studios. Dit is toch wel het rustigste Disneypark en dat is prettig voor Michael. Steven en Chantal zijn het helemaal eens met de keuze en om 9 uur gaan we op weg.
Vanuit ons huis is het niet ver naar Disney en na een kwartier is het park al in zicht. We parkeren bij Movies en er staan ongeveer 100 man te wachten op het treintje om je naar de ingang te brengen. Het treintje is nog niet in zicht en wij besluiten te gaan lopen. Als we bij de ingang aankomen zien wij het treintje net aankomen, een goede keuze dus!! Gelukkig is er een aparte tassencontrole voor de lopende mensen. We hoeven niet in de rij aan te sluiten bij de mensen uit het treintje. Top!!
Eenmaal binnen lopen we door de airco in de winkeltjes naar de hoed. Steven wil heel graag als eerste naar "Toy Story Midway Mania", een heel grappige 3D schiettent. De bedoeling is om een fastpass te halen. Het is nu 9.45 uur en de fastpass is voor 13.40-14.40 uur. Jeempie, dat wordt nog wat. De wachttijd staat nu op 60 minuten, maar er staat nog geen rij tot buiten en we wagen het om alvast in de rij aan te sluiten. Het wachten is volledig binnen en dus lekker koel.
Ook is er veel te bekijken en we zijn dan ook zo aan de beurt. Met z'n drieën gaan we in één karretje. Chantal en Steven aan de ene kant en Michael aan de andere kant. Het id de bedoeling een zo hoog mogelijk puntentotaal te behalen. Steven en Chantal ontlopen elkaar niet zo veel. Michael gaat veel harder. Aan het einde is de score: Chantal 101.300, Steven 109.200 en Michael 172.300. Hij steekt er met kop en schouders boven uit! Uiteraard ...
Even verderop is de "Backlot Tour", een tramtour en een stukje wandelen door de speciale effecten en rekwisieten van de film. We hebben de tour al vaker gedaan, maar we doen hem lekker toch nog een keertje. Altijd leuk!
Eerst zie je de speciale water-en vuur effecten, die ze in (oorlogs)films gebruiken: overspoeld worden door water, schieten vanuit de lucht in het water en het vlam vatten van voorwerpen in het water.
Dan gaan we verder met het treintje en zien vervoermiddelen en rekwisieten die in films gebuikt worden en het vlam vatten van een grote vrachtwagen, de daarna overspoeld wordt met water. Dit blijft een leuke bezienswaardigheid.
Eenmaal uit de trein staan we ineens in de filmstraten van Amerika. En Michael doet een nummertje "singing in the rain" aan de daarvoor bestemde lantaarnpaal (met regen). Hahaha
We lopen achterlangs verder en komen op de plek waar je altijd op de foto kon met Buzz. Buzz is echter ingeruild voor Lightning McQueen en Phineas and Pherb. We gaan met onze tijd mee. Steven wil niet meer met characters op de foto. Er was een tijd dat we niet verder het park in kwamen omdat hij met iedereen op de foto wilde, maar nu is dat stom. Als Michael en Chantal besluiten om op de foto te gaan met Sully uit Monsters en Co, gaat hij uiteindelijk toch mee en ook Mister Potatoehead mag met hem op de foto. Leuk!!
De bedoeling is om fastpassen te halen voor "Star Tours", de flightsimulator van Starwars. We mogen echter maar één keer per twee uur fastpassen halen en het is nog net te vroeg. Dan maar gewoon in de rij aansluiten om in de vluchtsimulator Starwars te beleven. Hij is vernieuwd en er zijn 52 verschillende filmpjes te bekijken, dus als je meerdere keren gaat is het steeds anders. Dat is een prima aanpassing en we genieten. Dat wordt toch fastpassen halen zo voor een tweede keer.
Eerst maar even eten en er is al besloten dat we pizza gaan eten bij de Pizza Planet Arcade. Dat wordt voor Steven een kaaspizza, voor Michael een pepperonipizza en voor Chantal een salade, want die houdt niet van pizza. Het smaakt echt heel goed en de pizza's verdwijnen snel. De grote bak salade duurt wat langer, maar is ook top! Ondertussen gaan de mannen alvast de arcade in, want daar moet je wel even gebruik van maken. Gewapend met 2 dollar gaat Steven op zoek naar een leuk spel en vindt een flipperkast waar hij de 5 miljoen haalt.
Na al deze lol is het wel tijd om de 3D film van de Muppets te gaan bekijken. Het leukste zijn natuurlijk de twee oude mannetjes in de loge: Statler en Waldorf.
Tja en dan is het toch weer tijd voor een tweede rondje Starwars en inderdaad we hebben een ander filmpje, met eenzelfde einde.
Op de hoek van Commissary Lane is een boekenwinkeltje waar ze altijd veel scrapspullen hadden. maar de inventaris is aardig gewijzigd en van scrapspullen is niets meer te bekennen. Wel lekkere chocolat chip koekjes, waar Steven voor gaat.
Ondertussen is het half twee en zijn onze fastpassen voor Toy Story te activeren en ook deze attractie wordt door ons voor de tweede keer bezocht. Natuurlijk proberen we uit alle macht onze scores van vanochtend te verhogen. Michael heeft een tactiek: alleen schieten op de hoge scores van 500, 1000 en 2000. Dat telt lekker aan. Voor Chantal werkt dit echter niet, die moet eerst eens leren om beter raak te schieten. De uiteindelijke scores zijn: Chantal 93.500, Steven 131.100 en Michael 175.400. Beide mannen hebben hun record echt verbeterd.
Het is twee uur en eigenlijk is het tijd om naar huis toe te gaan, maar we willen nog zo graag naar "The Magic of Disney Animation". Het verhaal met Mushu hebben we wel gezien, maar het tekenen van één van de characters staat altijd hoog op het lijstje.
Onderweg pakken we "Journey into Narnia: Prince Caspian" nog mee. Hier zijn we nog nooit naar binnen geweest omdat we gehoord hebben dat het ongelooflijk saai is. De wachttijd is nihil en dat durven we wel aan. Het is een soort verhaal/ film wat je ziet. Wel aardig, maar geen tweede keer waard.
Dan door naar het tekenen van Characters. Als we daar wachten om naar binnen te mogen geeft Michael aan dat het eigenlijk einde is en dan....... gaan de deuren open en gaat hij toch mee naar binnen.
Steven wil nooit meedoen en bekijkt het altijd van een afstandje, maar aangezien er een plekje voor hem opengelaten wordt probeert hij het toch. Vandaag tekenen we Eeyore! Leuk! We hebben al een Donald, Mickey en Goofy. Eeyore blijkt wel lastig en Chantal begint eigenlijk al verkeerd op haar papier en Michael is moe. Steven vindt het steeds leuker worden en zijn creatie ziet er echt super uit. Echt een Eeyore. Als we klaar zijn vraagt Michael voor Steven of hij de voorbeeldtekening mee mag nemen en het mag!! Steven is dol gelukkig! (voorbeeld, Steven, Michael, Chantal)
We hebben Steven beloofd om nog naar "The Great Movie Ride" te gaan. Chantal en Michael zijn daar 13 jaar geleden in geweest en het was zo saai dat het nooit meer herhaald is. Ach, misschien maken die 13 jaar nog uit en we proberen het nog een keer. Steven is de enige die echt heel erg geniet. Alle films die langs komen, een gangster die de auto overneemt en die vervolgens in een skelet op gaat. Allemaal machtig intressant. Voor Chantal en Michael is het een herhaling van 13 jaar geleden. Ach, misschien nog eens proberen over 13 jaar.....?
Dan loopt Michael op zijn tandvlees. We gaan het park uit, Michael en Steven met een verkoelende slushie. Natuurlijk gaan we via de winkeltjes, want ondanks alle moeheid blijven die erg leuk.
We maken nog een stop bij Guest Relations. Onze non-expire Disney tickets (10 dagen park en 6 dagen zwempark) zijn uit 2006 en we hebben uitgerekend dat er nog 2 dagen zwempark op moet staan en op één kaart nog één dag Disney Park voor Michael. We hebben goed gerekend en kruisen op het kaartje aan waar nog een extra dag op zit.
Dan wandelen we weer naar de auto, die ondertussen het kookpunt heeft bereikt. De airco moet aardig zijn best doen om alles weer aangenaam te maken.
Michael wil graag nog even naar de Nike Clearence Store op de 192 en Hot Pockets halen bij Walmart, waar we dan toch in de buurt zijn. Dus met een kleine omweg komen we rond 18.00 uur terug.
Als we de straat in rijden ziet Steven de auto van de familie Greve al staan en stapt uit om lekker te gaan spelen. Tien minuten later duiken er drie kinderen hier het zwembad in.
 |
Plaats / Route | Orlando |
| Activiteiten | Aquatica, SeaWorld's Waterpark! |
Aquatica, het waterpark van Seaworld, is "the place to be" voor Steven en we beloven de hele week al dat we er heen gaan. Maar er komt steeds wat tussen. Vandaag is het dan eindelijk zo ver dat we gaan. Steven voelt zich sinds gistermiddag niet helemaal lekker, maar wil deze dag toch niet laten schieten.
Aquatica ligt tegenover Seaworld. Om goede plaatsen te hebben kun je bij een waterpark beter op tijd zijn. We vertrekken dus rond kwart voor negen en een kwartiertje later zijn we er al. De rijen bij de ingang lopen niet lekker door: de scanapparaten werken (weer) niet erg goed. We schuiven drie rijen op en dan zijn we snel binnen. We hebben de koelbox meegenomen en de regels zijn hierop aangescherpt. Je mag alleen een koelbox meenemen met een bepaalde maat en die van ons gaat er overheen. Maar de chaos in de rijen maakt ook dat er minder op gelet wordt en we lopen er gewoon mee het park in.
We lopen naar het gedeelte tussen de wildwaterbaan en het kindergedeelte. Wat heel erg prettig is in Aquatica, zijn de vele parasols. Waar je in de Disney-waterparken erg moet zoeken naar een beschut plekje, kan je hier bijna overal neerploffen. Onder elke parasol staan twee ligbedden en twee stoelen. Aquatica is ook wat compacter dan de Disney waterparken en dus overzichtelijker. Steven kan hier redelijk zijn eigen gang gaan en dat is ook lekker.
Voor Steven is het heel moeilijk om te wachten tot iedereen is ingesmeerd; hij staat al te trappelen. Hij heeft al een zwemvest gehaald voor de wildwaterbaan en ook voor Michael ligt er al eentje klaar. Dat is toch echt een hint en Michael en Steven gaan samen de wildwaterbaan in terwijl Chantal de handdoeken op de stoelen legt. Na een rondje drijven wordt Chantal ook verwacht en Steven komt haar halen.
De wildwaterbaan Roa's Rapids blijft een aanrader! Wat een leuke wildwaterbaan is dat. Je kan overal staan, maar wordt meegenomen door de stroming. Door de zwemvesten blijf je drijven en zo glijden we van de ene naar de andere bocht. Soms even werken en soms alleen lekker drijven in de stroming. Na wat rondjes gaat Chantal eruit en gaat Steven alleen door. Hij vindt het veel lekkerder om de stroming zonder zwemvest te doen zodat hij ook af en toe onder water kan. We gaan afwisselend eruit en erin. De blijvende factor is Steven, de waterrat.
Na een tijdje komt hij eruit om naar het golfslagbad te gaan. Michael gaat een rondje park doen en Chantal en Steven gaan naar het grote bad. Helaas voor Steven komen we onderweg wat Nederlandse dames tegen die snel in de gaten hebben dat we Nederlanders zijn en we raken in gesprek. Als het wat lang gaat duren kapt Chantal het gesprek af en gaan we lekker verder waar we waren:
..... de golven!
Als we het grote bad in gaan zijn de golven er nog maar één minuut en dat is toch echt te kort. We wachten de volgende tien minuten voor er weer golven komen. Dit zijn niet van die heftige golven als in Disney's Typhoon Lagoon en we deinen lekker mee.
Als we terug komen ligt Michael lekker te slapen en we willen hem niet wakker maken. Het is etenstijd en Chantal gaat geld pakken. Toch wordt Michael wakker en voelt zich wat uitgerust. Hij heeft al gegeten tijdens zijn rondje park.
Chantal en Steven kiezen allebei voor een broodje roast beef. Daarnaast hebben we een bakje frietjes en een bakje meloen. Even heerlijk lunchen kan geen kwaad en het jongetje-in-de-groei eet achter elkaar zijn broodje op.
Steven blijft na de lunch even zitten om alles wat te laten zakken en dan is het echt weer tijd voor de wildwaterbaan! Michael en Steven gaan het water weer in. Michael houdt het lang vol, zeker acht rondjes. Dan is het even klaar. Steven gaat gewoon verder en als hij na een lange tijd nog niet terug is wordt Chantal wat ongerust. Als Michael polshoogte gaat nemen komt Steven net langs gedreven: "Hoi papa!" en drijft weer verder. Hard lachend komt Michael het verslag doen.
Steven drijft nog zeker nog een uurtje of twee in zijn eentje door en Michael gaat even onder de sproeiers in het kindergedeelte staan en geniet daar van al het neervallende water (ook uit de grote en kleine emmers).
Rond twee uur komen we erg donkere wolken aandrijven. Het is ook tijd om te gaan, de zon staat nu echt hoog aan de hemel en we hebben allemaal een lichte huid. Steven wordt door Michael uit het water gevist onder luid protest. Hij wil nog één rondje.......aaaaaaahhhhhh! Eéntje nog maar?!? Nee, we gaan echt terug.
Dat is maar goed ook, want als we de auto instappen om 14.15 uur barst de bui los. Het duurt nooit lang hier, maar het is wel erg nat!
Als we langs de Premium Outlets komen maken we nog even een ommetje. Michael wil heel graag naar Nike en Levi's en als we er dan toch zijn, wil Chantal nog wel wat shirtjes van Tommy.
We parkeren heerlijk droog in de parkeergarage. De regenbui is alweer op z'n einde en de zon neemt het weer over. Het wordt meteen weer erg warm en bovendien neemt door het verdampende regenwater de vochtigheidsgraad enorm toe. Benauwd dus. Via Levi's, Toys 'R Us en Tommy Hilfiger komen we bij de foodcourt. Steven heeft het erg gehad na zijn zwemescapades. Hij is echt moe. Chantal en Steven zoeken een plekje in de foodcourt op met een frozen lemonade voor Steven. Het bemachtigen van een zitplaats is een kunst op zich. Het is half vier en de foodcourt lijkt wel een mierennest. Man, wat is het daar druk!
Toch lukt het en zitten we aan een tafel met twee andere dames. Maar we kunnen zitten. Michael gaat verder naar Nike. Hij koopt niets. Ook daar is het chaos. Het zal de tijd van de dag wel zijn.
Dan nog even door de Disney outlet en om kwart over vier naar huis. Als we net binnen zijn komt Ian kijken of Steven wil spelen. Die staat te trappelen om zijn nieuwe Nerf schieter uit te proberen. De jongens hebben weer veel plezier in de gameroom!
Om half acht willen de mannetjes nog even het zwembad in, maar er is een vreemde meneer! De pool guy. Hij meldt dat hij vandaag erg laat is en dat hij pas morgen terug komt om de chemicaliën in het zwembad te doen, dus er kan gezwommen worden. De mannen springen blij het water in. Chantal krijgt nog een opdracht. Het water in het zwembad staat te laag en dan werkt de verwarming niet goed. De tuinslang wordt aangezet en Chantal moet hem uitdraaien na een uurtje.
Na drie kwartier is het zwemfeest voorbij. Einde van de dag, douchen, bed in. Morgen is er weer een Florida-dag.
Tegen een uurtje of tien vraagt Chantal zichzelf af waar dat klaterende geluid toch vandaan komt? Oh.......de tuinslang staat nog steeds aan......Het water in het zwembad staat werkelijk tot aan het randje alsof het elk moment kan overstromen. Oeps! Gelukkig heeft die meneer gezegd dat het niet erg is als het twee uurtjes stroomt omdat het zwembad het waterpeil zelf weer zal herstellen. Gelukkig maar!
 |
Plaats / Route | Kissimmee >> St. Petersburg >> St. Pete Beach |
| Activiteiten | Sunken Gardens en een avondwedstrijd Honkbal (Boston Red Sox- Rays) |
Vandaag is het honkbalweekend aangebroken en Michael heeft er echt zin in.
Zoals gewoonlijk zijn onze interne klokken ingesteld op 7.00 uur en kunnen we na een ontbijtje en wat inpakwerk om 8.45 uur op pad richting Tampa.
Steven is niet helemaal lekker. Hij hoest al een week en na ook nog een behoorlijke aanslag zon en water gisteren is hij redelijk uitgeteld. Hij voelt zich echt beroerd. Hij setteld zich op de achterbak naast de koelbox met drankjes en we gaan kijken hoe het gaat. Als Michael naar de honkbalwedstrijd gaat en Steven is nog steeds niet lekker dan blijven we lekker in de hotelkamer.
De I4 is aardig druk, veel gewoon verkeer en veel vrachtverkeer. Toch duurt het niet lang voordat we de 275 op gaan naar St. Petersburg. Het doel is om eerst honkbalkaartjes te halen voor de wedstrijd van vanavond (Rays tegen Red Sox), die van morgen (ook Rays tegen Red Sox) en die van dinsdag (Rays tegen Yankees).
Als we het parkeerterrein opdraaien van Tropicana Field, het honkbalstadion van de Rays, is het heerlijk rustig en we kunnen tot bijna bij de ticketbooth komen. Michael gaat voor alle drie de wedstrijden kaartjes halen voor de boventribune. Die zijn $19,- en de kaartjes voor de benedentribune zijn $70,-. Wat een verschil in prijs!. Michael is met vijf minuten terug en meldt dat de wedtrijd bijna uitverkocht is en er niet veel te kiezen is. De boventribune is uitverkocht op wat single plaatsen na. We hebben wel kaartjes voor de benedentribune voor de hoge prijs. Steven is er heel blij mee! Hij wil zo graag dichterbij het veld zitten en nu zitten we achter de dugout. Hij kan zijn geluk niet op.
Steven wil heel graag naar het hotel, maar dat is geen optie omdat we nog veel te vroeg zijn om op de kamer te kunnen. Hij mag kiezen. We kunnen naar Whim-so-Doodle, de scrapbookwinkel, waar hij lekker in een stoel kan zitten DS-en of naar Sunken Gardens. Hij kiest voor de laatste.
Als we richting 4th North gaan, stoppen we nog even bij Publix. Steven hoest al een week en de strepsils werken niet echt. We gaan het nu proberen met een hoestdrankje en dit lijkt wel te helpen. Samen met een paracetamol knapt hij wat op.
Achter Publix ligt Whim-so-Doodle, maar daar mag Chantal alleen maar naar zwaaien vandaag.
Michael heeft via groupon kaartjes gekocht voor Sunken Gardens en we betalen alleen $4,- voor Steven. Sunken Gardens is heel erg warm. We wandelen tussen alle tropische bomen en struiken door. Er komen veel planten langs die we niet kennen.
Er is wel wat kleur in de tuin, maar we hadden wat meer verwacht. Misschien is er meer kleur in het voorjaar als alles in bloei staat. We genieten en na zo'n drie kwartier zijn we weer bij het beginpunt en gaan lekker de hal in, want onze shirts hebben ook wel wat airco nodig. Man, wat is het warm. Het is zeker een mooie tuin en de moeite waard om eens te gaan kijken.
Ondertussen is het tijd om te eten en we zien tegenover Sunken Gardens een Outback, steakrestaurant en een Panera Bread. Die laatste lijkt ons wel wat, maar beide gebouwen zien er weinig bewoond uit. Zijn ze nog wel open? Daarnaast vragen wij ons af waar we kunnen parkeren? Omdat we moeilijk over kunnen steken door de drukte rijden we een stukje verder naar het noorden op de 4th Street North en als we dan naar links gaan komen we per ongeluk in de wijk achter de twee restaurants. Het blijkt een schitterende wijk te zijn met een meer en grote huizen. Heel gezellig! De postbode is net de post aan het rondbrengen.
Via een klein straatje komen we aan de achterkant van Panera Bread uit en dat blijkt de voorkant te zijn. Hier is alles te doen. Het is er erg druk en een komen en gaan van klanten. We hebben zelfs moeite om een parkeerplek te vinden. Maar uiteindelijk hebben we een plekje binnen. Omdat er gratis WIFI is wordt er door een aantal mensen gewerkt en is het een geliefde plek om te lunchen. Gelijk hebben ze, dit is echt een aanrader! Hier hebben ze heerlijk brood! Echt brood! Frans stokbrood, echte panini's. Niets zompig, echt brood. Hij gaat op ons lijstje!
Michael gaat wat bestellen: Steven en Chantal nemen samen een Steak & White Cheddar hot panini, voor Chantal ook een classic salad en Michael neemt een een Sierra Turkey Sandwich. Het smaakt echt top! Echt stokbrood en een echte tosti. Wij genieten en Chantal kan het niet laten om een cinnamon roll mee te nemen als toetje.
We rijden de 4th Street North weer terug, nu naar het zuiden om naar St. Pete Beach te gaan. Het is bijna 13.00 uur en we hopen dat we de kamer al op mogen. Steven heeft weer wat praatjes, dus het drankje is een uitkomst.
Als we bij het Tradewinds Island Grand Resort aankomen worden we welkom geheten en bedankt dat we terug komen. Dit luxe resort heeft zoveel te bieden. Dat waren we even vergeten, maar de vier heren die de deuren naar de receptie voor je open houden herinnert ons er weer aan.
Onze kamer is nog niet klaar en we krijgen tussen nu (13.00 uur) en 16.00 uur een telefoontje. Oeps, dat is nog drie uur wachten......
Dan alvast maar het terrein verkennen. We wandelen naar het strand en zien het super witte zand. Wat is het hier toch mooi! Dan probeert Steven met zijn tenen het zeewater. Heerlijk warm.....toch maar een zwembroek in de auto halen?
Dus wandelt Michael maar weer eens op en neer en kan Steven de zee in. Michael gaat mee en het warme zeewater laat ze genieten. Het zonnetje erboven is op dit moment van de dag wel erg warm en na een tijdje zee, vissen we Steven er toch maar uit. Hij kan het hier nog wel uren vol houden en na gisteren is dat niet handig. Ook voor ons niet. Vandaag smeren we heel veel!
We zoeken een standstoel op en Steven krijgt een bandje om onbeperkt van de waterglijbaan af te gaan. Steven pendelt tussen de glijbaan en het zwembad en Michael en Chantal blijven in de luwte van de strandstoelen wachten op het verlossende telefoontje. Het duurt lang .... te lang!
Om drie uur hebben we nog steeds niets gehoord en duurt het zelfs Steven te lang. We zijn allemaal vies, klef en moe en verlangen naar een douche. Chantal gaat bij de receptie vragen of er al een kans is op een kamer en gelukkig mogen we erin: 2238. Een kamer op de eerste verdieping van het hoofdgebouw.
We douchen alle drie en voelen ons meteen weer een stuk frisser. Als alles geinstalleerd is gaat Michael om 16.15 uur op weg naar Tropicana Field voor het honkbal. Steven en Chantal blijven nog even lekker in de koelte van de kamer. Natuurlijk maken we even ruzie met de airco die op 70 graden Fahrenheit staat. Dat vinden wij te koud en zetten hem naar 74 graden. Hahaha, ik heb het net even omgerekend. 70 graden fahrenheit is 21 graden Celsius. En dat vinden wij hier dus te koud. Typisch, in Nederland vinden we dat heerlijk behaaglijk.
Na een half uur sms-t Michael dat hij is aangekomen en het erg naar zijn zin heeft.
Chantal en Steven gaan rond zes uur lekker wat eten bij één van de vijf restaurants. We kiezen het Beef O'Brady's een hamburger/ wings restaurant. Niet een te net restaurant, waar nette kleding wordt verwacht. Steven besteld de barbecue cheese hamburger zonder de barbecue saus, Chantal neemt een salade met garnalen. Beide erg lekker en de hamburger vliegt naar binnen.
Na het eten gaan we kijken of we nog kunnen golven. Dan blijkt dat alle attrakties als golf, waterfietsen en de grote waterglijbaan om zes uur stoppen. Dat is jammer! Steven kiest om dan maar de karpers te voeren en we kopen wat voer.
De karpers zijn veel te traag. Als ze naar het voer willen happen is er wel een meeuw die sneller is. Wat een jatters. Het valt Steven op dat er steeds rimpels in het water zijn rondom een stukje voer. Hij denkt dat het kikkervisjes zijn. We kunnen het niet helemaal ontdekken, maar het is zeker fascinerend.
Na het voeren lopen we terug naar het strand en kijken naar de ondergaande zon vanuit de strandstoelen en daarna vanuit de hangmatten. Daar wordt je heerlijk loom van.
Dan is het tijd om terug te gaan naar de kamer om te relaxen daarna te gaan slapen. Ik ben dan ook blij dat ik blind kan typen, want momenteel is de kamer pikkie donker zodat er een jongetje kan slapen. Ik ben benieuwd of ik ook blind foto's kan laden ..... jullie merken het wel.
Michael amuseert zich nog zeer bij de wedstrijd en is rond elf uur terug. Hij is na de zevende inning vertrokken. Gelukkig heeft hij vanmiddag op de strandstoel nog wat kunnen slapen.
De Rays hebben gewonnen van de Red Sox: 9-6. Morgen mag hij nog een keer genieten van het honkbal.
 |
Plaats / Route | St. Pete Beach >> St. Petersburg >> Kissimmee |
| Activiteiten | Whim so Doodle en een middagwedstrijd Honkbal (Boston Red Sox - Rays) |
De nachtrust heeft wat hobbels. Waarschijnlijk door het smalle bed en de temperatuur, die aangenaam is bij het gaan slapen, maar daarna toch wat warm blijkt. Maar het heeft ook weer zijn voordeel: de foto's staan nu bij het verhaal van gisteren.
Om half acht is iedereen wakker. Steven deelt zijn belevenissen van gisteren enthousiast met Michael. Als papa weer is bijgepraat bekijken we hoe de ochtend gaat lopen. De honkbalwedstrijd begint om 14.10 uur en Michael wil heel graag om 13.30 uur bij het stadion zijn. Als we twee uur shoptijd nemen bij de scrapshop Whim so Doodle en nog willen lunchen dan kunnen we het beste net iets voor elf uur vertrekken. Om elf uur moeten we uit de kamer zijn.
Steven heeft hele goede herinneringen aan het ontbijt hier en wil heel graag gaan ontbijten. Michael wil liever nog wat slapen en Chantal houdt niet van een uitgebreid ontbijt en eet liever een boterhammetje op de kamer. Maar aangezien Steven ook al geen ochtendactiviteiten hier meer kan doen, gaan Chantal en Steven lekker ontbijten.
Het ontbijt wordt geserveerd in het Bermudas Steak & Seafood restaurant in het
Breckenridge gebouw. Wij hebben een kamer in het hoofdgebouw (Banyan Breezeway)
en wandelen door de warme ochtendzon naar het andere gebouw. We worden warm
verwelkomd en naar onze tafel begeleid. We hebben de mogelijkheid om iets van de
menukaart te kiezen, maar
bestellen wat toast met jam en gaan kijken wat het buffet ons kan bieden. Er is
werkelijk van alles: verschillende soorten cereals, yoghurt, jello, worstjes,
bacon, ei, pannekoeken, franse wentelteefjes en biscuits. Daarnaast is er een
kok beschikbaar die iets kan maken op verzoek.
Chantal houdt het bij wat ei en toast met jam. Steven eet ei, bacon, verschillende soorten cereals, toast zonder jam en proeft een pannenkoek. Hij geniet van al deze keuze. Dit was waar hij voor is gekomen! Chantal moet wel lachen bij het afrekenen. Zij betaalt voor 1 boterham met jam en wat ei 16 dollar en Steven betaalt als kind 8 dollar.
Helemaal voldaan lopen ze via het strand terug naar de kamer. Op het strand is de grote waterglijbaan al weer opgeblazen. Maar naast deze waterglijbaan zien we nu ook het waterspeelparadijs, waar we gisteren zo hard naar gezocht hebben. Dit is er dus alleen in het weekend. Dat is balen voor Steven!
Michael heeft nog wat geslapen en heeft de spullen al gedeeltelijk ingepakt. Heerlijk, dan kunnen we zo weg. Chantal pakt de rest in en Michael gaat de auto halen, die hij gisteravond aan de andere kant van het complex heeft geparkeerd. We kunnen de spullen ook met zo'n karretje naar de auto laten brengen, maar wij doen het toch liever zelf. Nog even uitchecken en we rijden in het stralende zonnetje naar St Petersburg.
Als we parkeren bij Publix is het wel even hard rennen naar Whim so Doodle. De druppels vallen steeds harder naar beneden en Chantal wil het fototoestel graag droog houden. Dat heeft Steven ook met zijn DS. Michael is Publix al in en heeft niet eens in de gaten dat het regent. We halen het gelukkig redelijk droog en bekijken eerst even of Steven ergens kan zitten.
Achter in de winkel is een mooi plekje voor hem en Chantal kan heerlijk haar gang gaan. Aan het begin is het even zoeken naar een handige route, want er staat zoveel. En er moet een mindsetting plaats vinden. Nee, niet alles kopen, alleen wat je nodig hebt. Tja, dat is de moeilijkse actie. Whim so Doodle is geen goedkope winkel en er gaat veel door Chantals handen wat ze toch weer terug legt. Natuurlijk kan ze het niet laten om wat papier te kopen. Wat Basic Grey, Bo Bunny en wat honkbal. Verder wat stickers en een setje stempels. Door de aankopen van de vorige keer heeft ze 238 punten gespaard waarvan ze er 200 kan inleveren voor 20% korting. Goede deal!
Dan is het half 1 en zijn we helemaal klaar bij Whim so Doodle. Tijd voor lunch! De stortbui is ondertussen terug naar druppelen.
Bij de auto blijkt dat Michael al gesnackt heeft en geen behoefte heeft aan lunch. Ook Steven sluit zich hierbij aan. We besluiten bij het honkbal te lunchen en we eten met z'n drietjes een zakje appelpartjes leeg. Ook erg lekker!
Via een tankbeurt rijden we naar het parkeerterrein van het honkbalstadion Tropicana. Ondertussen kost dit al weer $20,-. We zijn vroeg en kunnen lekker vooraan parkeren. Er komen echt heerlijke geuren van de parkeerplaats. Veel Amerikanen gaan vroeg naar het honkbal en barbecueen op de parkeerplaats terwijl de kinderen wat balletjes overgooien. Het is wel een raar gezicht, maar het is wel slim.
De regenbui is helemaal over en het zonnetje staat zoals gewoonlijk weer hoog aan de hemel. Het stadion zal zijn deuren pas om 14.10 uur open gooien en wij moeten dit zonnetje toch nog even trotseren.
Steven settelt zich op de grond met zijn DS en Michael gaat wat foto's maken. Langzaam aan voelen we de zweetdruppels over onze ruggen glijden en net als Steven hier ook last van krijgt is het tijd en gaan de deuren open. De airco lucht komt je tegemoet en voelt als ijs. Het verschil tussen binnen en buiten is groot. Toch is de airco omgeving een weldaad en we wandelen naar binnen na een scan van het kaartje.
We zitten in section 109, aan de andere kant van het stadion, en wandelen langs alle winkeltjes en attracties. Omdat we als één van de eersten binnen zijn is het nog niet druk en hebben Michael en Steven de kans om in de batting cage een balletje te slaan. Op het scherm zie je een werper die gooit en dan komt er een bal uit de muur. Toch best wel moeilijk, maar het gaat helemaal niet slecht met onze honkballers.
We vervolgen onze tocht naar de plaatsen en kopen onderweg onze late lunch. Steven kiest een cheese pizza van Papa Johns en Chantal gaat voor een "steak and chrooms" van Outback. Michael gaat zo nog even een rondje om te kijken wat hij wil. Op onze plekken eten we eerst even onze lekkernijen op onder het genot van een verse lemonade. Erg aan te raden!
Naast ons loeien de verkopers ondertussen al "beer, beer, beer, icecold beer!" en op het veld is de batting practice van de Red Socks bezig. Veel mensen staan aan de rand van het veld om te kijken en een bal te bemachtigen. Michael gaat daar ook wat foto's maken. Dit is honkbal! Volgens de Amerikanen "America's Pastime". Je kijkt wat, je eet wat en je klets wat. Heel gemoedelijk allemaal.
Naast ons zit een gezin met een dochter. De vader is voor de Rays en de dochter voor de Red Sox. Ze juichen tegen elkaar in. Geweldig!
Nog voor de wedtrijd om 16.00 uur begint barst boven ons een geweldig onweer los. Gelukkig is dit stadion helemaals overdekt en hebben wij er binnen geen last van. Iedereen die nu binnen komt heeft echter een hoog druip gehalte.
Dan begint de wedstrijd en op zijn Amerikaans komt er eerst een heleboel poespas. Een negen jarig meisje zingt het voklslied, een jongetje van een jaar of vier mag de bal op de heuvel leggen voor de pitcher en Raymond, de mascotte, komt langs.
De wedstrijd begint erg goed voor de Rays en ze staan voor. Steven geniet van de wedstrijd en volgt alles op de voet. Hij kent het spel nu geeft ook regelmatig commentaar. Na de eerste innings is de vaart eruit en duren de innings eindeloos lang zonder dat er punten gescoord worden. Om zes uur zijn we pas aan de zesde inning toe en er worden er negen gespeeld, waarbij allebei de teams aan de beurt komen.
Steven vraagt om zeven uur of we naar huis mogen. Hij is moe en we zijn al zes uur bij het honkbal. Wij vinden dat een prima idee. Het is ook wel lekker om eerder weg te gaan zodat je niet met de hele meute tegelijkertijd gaat en uren moet wachten voor je van het parkeerterrein bent. Ondertussen is de zevende inning bezig en hebben we net de 7th inning strech gehad.
Als we langs het stadion rijden zien we pas hoeveel auto's en bussen er staan. Hoeveel mensen zijn er eigenlijk in dat enorme gebouw? Er kunnen zo'n 35.000 mensen in.
Rond 20.00 uur rijden we de oprit van het huis op. Ergens tussen gisteren en vandaag zijn we de container kwijt geraakt, want die staat niet meer op de oprit. Niets aan te doen. Er dreigt een enorme onweersbui boven ons hoofd en we halen zo snel mogelijk alles uit de auto. Het is jammer genoeg niet meer gelukt om een mooie foto van de bliksem te maken.
Eenmaal binnen doen we niet veel meer. Michael doet nog wat aan de computer, Steven kijkt tv en Chantal gaat even lekker in bad. Al vroeg gaat het licht uit!
 |
Plaats / Route | Orlando |
| Activiteiten | Winkelcentrum The Loop |
Na een heerlijke nachtrust zijn we allemaal om half acht wakker. Michael was al wat eerder uit bed en is bezig met de achtergronden (codes) van de website.
Chantal ruimt de spullen van gisteren op en hangt het wasje op, dan is dat ook maar weer gedaan. Als Michael rond 11 uur klaar is met de site kan ze eindelijk aan de slag om het verhaal van gisteren te doen en de foto's te laden. Michael duikt weer zijn bed in om bij te slapen.
Ian komt om half 12 eens kijken of Steven wil spelen en ze hebben een tijd veel lol. Na een uurtje of twee gaan ze weer uit elkaar omdat Steven geen puf en nergens zin in heeft.
Om 16.00 uur besluiten we toch nog het winkelcentrum The Loop te gaan aan John Young Parkway. Dit is een prettig winkelcentrum met brede stoepen waar je gezellig van winkel naar winkel kunt. Chantal gaat naar Michaels, de hobbywinkel, en Michael naar Sports Authority en Ross, dress for less. Zo zijn we er toch nog even uit.
Michael zet Chantal en Steven bij Michaels af en rijdt zelf door naar de overkant. Eerst is het weer zaak om voor Steven een plekje te zoeken. Dat is zo gevonden. In het hok waar de workshops gegeven worden zit al een jongetje spelletjes te doen en Steven schuift aan.
Chantal loopt eerst het scrapbookspul door en vergrijpt zich deze keer aan stickertjes. Jeetje, wat een leuke hebben ze hier. Daarna wordt ook de rest van de winkel geïnspecteerd, maar gelukkig komen daar geen aankopen meer uit voort.
Als ze Steven gaat ophalen na het afrekenen blijkt dat er al aan hem gevraagd is of zijn mamma hem vergeten is. Hij zit er zo lang. Hahaha! En ik ben niet eens lang geweest voor mijn doen. Zo'n drie kwartier denk ik. Steven vindt het zelfs op een kwartiertje lijken.
We sms-en Michael dat we naarPanera Bread zijn. Het is ondertussen 18.00 uur. Michael is nog bij Ross en schuift over een kwartiertje aan. Dus bestellen we maar alvast een lekker broodje. Voor Steven een tosti en voor Chantal een broodje mozarella en tomaat.
Het smaakt weer prima, maar is echt teveel. Dus nemen we maar wat mee naar huis. Michael komt inderdaad na een kwartiertje, maar wil graag thuis wat eten. Hij eet nog een halve tosti met Steven mee, die geen zin meer heeft en te druk is met zijn DS spel. Via Publix aan de John Young Parkway gaan we terug naar huis. Rond 19.00 uur zijn we weer heerlijk terug.
Een lekker rustig dagje en toch nog wat gedaan! Michael heeft een aantal honkbalspullen gekocht (tas met wieletjes, trainingsbroek, slaghandschoentjes, ondershirt, beschermer) en twee golfclubs (wedges). Hij is weer helemaal gelukkig! En failliet ...
Morgen wordt weer een vroege dag: we vertrekken rond acht uur.
 |
Plaats / Route | St. Cloud |
| Activiteiten | Florida EcoSafaris |
Vandaag hebben we een vroege start. We hebben geboekt voor een twee-uur-durende ecosafari in St. Cloud. St. Cloud ligt ongeveer 1 uur en 20 minuten rijden onder Kissimmee. De tour start om 10.00 uur en het verzoek is om een kwartiertje eerder aanwezig te zijn. We hebben er echt heel veel zin in!!
Het is mooi weer en er zijn alleen wat wolkjes in de lucht als wij om 8.15 uur vertrekken. Tom geeft aan dat het een uur en een kwartier rijden is, dus we hebben tijd zat. Via Oren Brown worden we naar de 192 geloodst om die vervolgens bijna een uur te volgen. De rit gaat heel voorspoedig en we zijn zo bij onze afslag naar de 441 South.
Na een twintig minuten zien we de ingang van Florida Eco Safaris en een bord heet ons "Welcome". Als we de weg inrijden zien we zeker vijftien pauwen op de weg lopen. Mooie mannetjes met schitterende veren en de wat minder uitgedoste vrouwtjes. Dat is nog eens een leuk welkom zeg.
We genieten nu al en we zijn er nog niet eens. Michael laat de auto langzaam langs de vele pauwen rollen. Rustig gaan we verder en genieten van de natuur om ons heen. Alles is heerlijk rustig!
Als we bij het gebouw aankomen zien we de buggy, waar we straks het moeras mee in gaanm al staan. We zijn erg vroeg, maar niet de eersten. Er zitten al mensen op de grote veranda te wachten.
We wanen ons in het verleden. De stijl van de ranch is zoals de huizen in het zuiden waren en op de veranda staat een rijtje schommelstoelen. We vinden het nu al leuk. En we zijn nog niet eens begonnen ...
De website geeft dan ook aan:
Let Us Take You On An Unforgettable Journey ... into Forever Florida, a 4700 acre eco-ranch and wildlife conservation area boasting beautifully untamed wilderness, natural streams, wetlands and dense cypress forests.
Nadat we ons hebben aangemeld, hebben we nog tijd om de omgeving wat te verkennen. We lopen over het nog natte gras naar de steiger waar je de vissen kan voeren en de gators niet mag voeren. Dat zou wel erg gaaf zijn als we een gator zouden zien. Er staat een apparaat met vissenvoer en Michael en Steven draaien er allebei voor een kwartje voer uit.
Als het voer op hun hand ligt lopen er ineens beestjes uit. Getver! Het voer wordt dan ook zo het water in gekieperd. Als we over de reling kijken zien we wel 100 visjes, wachtend op meer voer. Dat is een heel grappig gezicht: visjes die bedelen. Hahaha. Ongeduldig turen we over het water. Waar blijft die gator die die visjes komt opeten? We hebben nu toch gezorgd voor voer voor hem. Maar er komt helemaal niets. Jammer!
Dan maar even insmeren op de veranda. Daar hebben we bezoek van een enorme krekel, die natuurlijk meteen onze aandacht krijgt. Over een kwartiertje gaat onze rit beginnen en we gaan naast de andere bezoekers op de schommelstoelen zitten.
Naast de coach safari, die wij gaan doen, is er ook een zipline safari, waarbij je aan een kabel door de toppen van de bomen gaat. En een paarden safari. Kijk zelf maar eens op de website http://www.floridaecosafaris.com/
Om 10.00 uur krijgen we eerst een praatje. Normaal laten ze een film zien van een hlf uur, maar de filmruimte wordt "refurbished". Wat een mazzel! Het praatje van vijf minuten gaat over de geschiedenis van de ranch en het behoud van de natuur voor een van de zonen. Hij is overleden aan de ziekte van Hodgkin en in zijn nagedachtenis is dit alles opgezet.
Dan mogen we, samen met een echtpaar uit Canada, plaats nemen in de moerasbuggy. We hebben alle plaats, want we zijn maar met z'n vijfen. Steven gaat snel zijn plekje op de voorste bank even veilig stellen. En dan gaan we......
We rijden (hobbelen is een beter woord) langs een riviertje en zien aardig wat krokodillen. Ze zijn echter allemaal onder water en alleen hun ogen komen boven het water uit. Zo wordt het wel een zoekplaatje, maar niet minder leuk. De dame, Nancy, aan het stuur verteld allemaal weetjes over het moeras, de vroegere bewoners, Florida en de dieren die in het moeras leven.
Het maken van foto's is een hele kunst. Door het hobbelen is het de vraag of de foto wel scherp is. Dan maar (nog) meer foto's maken en de slechte weg gooien.
We komen bij een plek waar everzwijntjes gehouden worden. Deze zwijntjes leven in het wild in dit gebied. Door het omwroeten van de grond en het achterlaten van plas en poep verwoesten ze de natuur in deze omgeving. Ze worden zoveel mogelijk gevangen en in een omheind stuk samen gezet. En worden het er te veel .... gaan ze naar de slager.
Als ze gevoerd worden komen ze allemaal heel hard aanrennen. Wat een aandoenlijk gezicht is het!
We rijden verder langs een riviertje, maar hier zien we niet veel dieren. Er steekt alleen een schild van een schildpad boven het water uit. Niet echt spannend.
Leuker zijn de kuddes paarden en koeien waar we met de buggy doorheen gaan. De dieren zijn het gewend en blijven net zo lang staan als het kan. Voor ons natuurlijk super! Wij zijn het niet gewend en vinden het eindeloos. Er staat zelfs een heuse longhorn koe langs de weg.
We gaan de ranch af en verder door het natuurgebied dat er omheen ligt. De natuur varieert hier van open stukken land tot zeer dichte begroeiing. Geweldig om dit te ervaren en we hebben het alle drie verschrikkelijk naar ons zin.
We leren dat er soms stukken natuur gecontroleerd afgebrand worden om de begroeiing te verbeteren. Alles op de grond wordt weggebrand. Goede bomen hebben geen last van het vuur, ze zijn alleen wat zwart geblakerd. Door de ruimte die op de grond ontstaat kan er weer nieuwe aanwas groeien en het wordt al weer groen binnen een week.
In de omgeving zijn allerlei dieren, die we helaas niet zien, zoals de bobcat, stinkdier, slangen, wasbeer etc. We doen ons best om wat op te sporen, maar vanochtend hebben ze er geen zin in.
Dan stoppen we even om een kleine tocht door het moeras over een loopbrug te doen. Het is hier echt schitterend en zo stil.
Na twee uur komen we weer terug bij de ranch. Het voelt alsof we maar een half uur zijn weg geweest. De tijd is omgevlogen en dat zegt genoeg. Het is 12.15 uur en dat geven onze magen ook aan. LUNCH!!
Er is een restaurant en dat gaan we maar uitproberen. We bestuderen de (beperkte) menukaart aan de counter. Ze serveren een aantal sandwiches, een hamburger, een hotdog en een salade. Michael en Steven gaan voor de hamburger. Chantal maar weer eens voor de salade met gegrilde kip. Uiteraard met frietjes en een grote beker lemonade.
De hamburgers vliegen naar binnen en de salade is ook prima. De frietjes vindt Steven niet zo lekker. Ze zijn voor zijn idee wat te dik: "Dit zijn geen Franse frietjes!" (french fries). Daar hebben de anderen geen last van en die eten lekker door. De lemonade is gemaakt met zoetstoffen en daar zijn wij niet zo gek op. Dat geeft zo'n droge nasmaak (vinden wij). Al met al toch een meer dan prima lunch en we hebben een heerlijk gevuld en een voldaan gevoel als we weer in de auto stappen. Dit was echt heel erg leuk!
Het is ondertussen 13.15 uur en we gaan kijken of we nog richting Florida Mall kunnen gaan. Onderweg belt Chantal haar ouders die een week in ons huis zitten. De poezen zijn helemaal blij met aandacht! Jammer dat het zo'n verschrikkelijk slecht weer is in Nederland.
Eerst even kijken of de scrapbookwinkel MouseMemories nog bestaat. Daar komen we toch langs. En ja hoor! Hij is er nog en nog open ook. Toch maar even snel naar binnen dan? Dat wordt een vliegensvlug bezoekje; nog geen 20 minuten later staan we al weer buiten. Dat gaat vanzelf als je twee mannen mee naar binnen neemt. Dan duurt alles te lang. Dat is ook zichtbaar aan het bedrag van 13 dollar. Alleen wat honkbalpapiertjes.
Dan draaien we Orange Blossem Trail op en gaan in eerste instantie naar The Terrace at Florida Mall, een winkelcentrum achter de Florida Mall met o.a. een Target en een scrapbookwinkel. Michael zet Chantal en Steven af bij The Scrappy Boutique en gaat zelf naar de overkant van Sand Lake Road om nog wat honkbal- en golfspullen te kopen bij Sports Authority.
De accu vanSteven's 3DS is zo goed als leeg en na drie minuten in de winkel staat hij dan ook bij Chantal: "Ben je al klaar?" Dat is nu typisch een man. Nee, natuurlijk niet, ben net begonnen. Hij gaat terug naar de croptafel en komt nu elke vijf minuten dezelfde vraag stellen. Na een kwartier gaat deze vraag over in: "Ik voel me niet lekker ...". Steven besluit dan om even buiten te gaan zitten. Maar als de vijf minuten weer om zijn: "Ben je al klaar?" Dit gaat niet werken. Samen lopen we de winkel verder door en Chantal gaat afrekenen. De koopwaar is weer heel bescheiden gebleven: wat honkbalpapier, Basic Grey en BoBunny. Verder wat embellishments.
Buiten sms-en we Michael en lopen zoals afgesproken naar Target. Steven voelt zich nu echt heel beroerd en heeft last van de warmte. Het oversteken van de parkeerterreinen kost een aantal minuten. Eenmaal in Target kopen we een lekkere slushie voor hem en daar knapt hij weer wat van op. Ondertussen sluit Michael bij ons aan. Zijn inkopen zijn heel wat hoger dan die van Chantal. Hij heeft eindelijk de fel begeerde, passende honkbalhandschoen gevonden en is helemaal in zijn nopjes!
We gaan ook naar huis met twee golfclubs (nu vier in totaal en tel daar de twee honkbalknuppels bij op). Kortom: Het inpakken gaat een aardige uitdaging worden.
In de Target kiest Steven nog twee 3DS spellen uit en dan gaan we op huis aan. Het is 16.15 uur en Steven wil niets liever dan terug. Ook Chantal kan zich hierbij aanluiten. Michael heeft gisteren veel geslapen en heeft vandaag een goede dag en wil nog naar Walmart.
Hij gaat eerst mee naar huis en eet wat. Ook waagt hij een email aan de verdwenen container, die vervolgens heel wonderlijk weer opduikt. De aardige meneer die hem komt brengen blijkt achteraf de man van Rachael van de management company te zijn.
Na het eten heeft Michael nog tijd om anderhalf uur door de Walmart te wandelen en geniet van zijn vrije tijd!
Steven blijft zich beroerd voelen. Gelukkig doen we morgen helemaal niets. Dan kan hij lekker hangen. Maar uit ervaring weten we dat dat nog moeilijk zal zijn. Juist op deze dagen wil Steven dan wat gaan doen. We zien wel!
 |
Plaats / Route | Kissimmee en St. Petersburg |
| Activiteiten | Een avondwedstrijd honkbal voor Michael en Peter (Yankees @ Rays) |
Als Steven uit bed komt voelt hij zich nog steeds niet lekker en intalleert zich met een dekentje op de bank. We eten lekker een gekookt eitje en gaan het rustig aan doen vandaag.
Michael slaapt lekker uit. Hij heeft een lange avond voor de boegmen zal rond half drie samen met Peter vertrekken naar St Petersburg voor een honkbalwedstrijd van de Rays tegen de Yankees. Michaels twee meest geliefde teams. Peter heeft niets met honkbal en wil graag de sfeer eens proeven.
Als Michael om 11 uur zijn bed uit rolt, kijkt Steven cartoons op tv en is Chantal haar barbamama aan het afmaken. We besluiten naar buiten te verhuizen, het is prima weer.
Dus worden er twee tuinstoelen bevolkt. Chantal gaat alle meegenomen foldertjes doornemen en eet een salade en Steven houdt het bij strips. Meestal zijn deze al uit na twee dagen vakantie. Nu is er pas een enkele gelezen en het Harry Potterboek is nog niet eens uit de tas geweest.
Buiten is het heerlijk en Michael besluit mee te doen en plonst het zwembad in. Het duurt ook niet lang voordat Steven daar achteraan gaat. Na een half uur is het genoeg voor beiden. Michael gaat zo weg en wil nog even douchen.
Als Peter om 14.30 uur komt horen we dat het vrijdagavond ontzettend geregend heeft hier en de straat en een deel van de oprit onder water hebben gestaan. Waarschijnlijk is onze container gewoon weg gedreven. Door de regen zijn alle containers omgevallen en wij waren er natuurlijk niet om hem weer op te rapen. De puzzelstukjes vallen in elkaar.
De heren vertrekken om 15.00 uur naar het honkbal. Michael wil graag wat eerder aanwezig zijn. De wedstrijd begint pas om 19.10 uur, maar de deuren van Tropicana gaan om 17.10 uur al open.
Steven en Chantal vermaken zich in het huis. Steven heeft nog geen puf om met Ian te spelen, die wat teleurgesteld weer naar huis gaat. Hopelijk gaat het morgen beter.
Rond een uurtje of half 7, als Steven wat gegeten heeft, knapt hij wat op en besluit met DS naar Ian te gaan. We hebben begrepen dat de 3DS regio gebonden is en Nederlandse 3DS spellen niet kunnen werken. Even proberen of nederlandse 3DS spellen werken op zijn 3DS. We kunnen het allicht proberen of het werkt. Gelukkig is Steven momenteel eigenaar van 3 Amerikaanse 3DS spellen en kan voorlopig even vooruit.
Als Steven om 21.30 uur nog niet thuis is ga ik hem maar halen. Het is echt pikdonker op straat en dat vindt hij heel eng. De jongens zijn nog lekker aan het spelen.
Eenmaal terug kijken we het einde van de honkbalwedstrijd op televisie. De laatste innings zijn heel spannend. De Rays staan eerst achter met 1-2 en winnen uiteindelijk met 3-2.
Michael komt blij binnen lopen om 00.30 uur. Hij heeft het super naar zijn zin gehad.
 |
Plaats / Route | Orlando |
| Activiteiten | Krokodillen golf en shoppen |
Michael en Peter komen terug om 00.30 uur en vandaag doen we rustig aan. De ochtend lekker niets en vanmiddag gaan we wat shoppen en doen we de krokodillengolf die Steven zo graag wil doen.
Michael slaapt vanochtend lekker uit en we vertrekken om 13.15 uur naar de Cong golf op International Drive. Tja, wat ga je op het heetste moment van de dag doen? Mini golven natuurlijk, zo heerlijk in het brandende zonnetje. En het is vandaag behoorlijk warm, want de meter in de auto blijft 96 graden Farhenheit aangeven, wat dicht tegen de 40 graden Celsius zit.
We kiezen om via de I4 te rijden, dat lijkt sneller te zijn dan heel International Drive af te rijden. Bij de afslag Sand Lake Road gaan we er af en draaien links International Drive op. Maar waar zat die golf ook al weer? Ergens aan de rechterkant bij Ponderosa, zover komen we nog, maar waar? We besluiten de auto bij de Sports Dominator te zetten en gaan een stukje wandelen. Het is niet ver lopen, want hij zit precies voor waterpretpark Wet 'n Wild. Ach, zo hebben we toch nog een stukje International Drive gedaan.
We gaan maar één rondje golfen hebben we besloten en slaan dan het leuke aanbod om voor $5 meer een tweede rondje te doen ook maar af. Eentje is genoeg. Steven mag kiezen welke 18 holes we gaan doen en kiest de moeilijke, Livingstone. Het gaat best goed en Steven, die de score bijhoudt, geeft aan dat hij best wel eens kan gaan winnen. Maar zo gauw hij dit zegt verandert zijn slaggedrag ook. Gelukkig heeft hij er geen moeite mee dit keer.
Bij de laatste hole zijn we toch wel blij dat we niet nog een ronde te gaan hebben, want onze t-shirts plakken overal waar ze kunnen plakken. Zelfs die van Steven. We ontlopen elkaar trouwens bijna niets bij de uitslag. Michael aan kop met 51 punten, Steven 52 en Chantal 53.
Onderweg hebben we 6 voorwerpen moeten zoeken om een prijs te krijgen. Dat is niet helemaal gelukt, maar toch krijgen we allemaal een kraslot en wat winnen we .....? Twee keer een dollar korting voor de volgende keer en één keer vrij spelen. Ach, misschien volgend jaar nog leuk.
Dan mag Steven de krokodillen nog voeren. Voor $3,99 krijgen we een zakje gatorvoer (lees worstjes) en een soort hengel met een pennetje eraan. Daarop gaat het worstje en hengelen maar. De gators die hier in de bak zitten zijn best groot in vergelijking met wat we gewend zijn en ze lusten maar al te graag een stukje worst. Er wordt echt over elkaar heen geklommen en de bekken klappen heel wat open en dicht. Steven heeft grote lol.
Aande andere kant van het bruggetje zitten de Koi karpers en die lusten best voor 25 cent ook wat voer. Bij het draaien van het voer wordt er eerst gechekt of er geen beetjes in zitten.......nee, dit voer is schoon! Het lijkt alsof er alleen kikkervisjes in het water witten, maar dan verschijnen de grote karpers die zich onder de brug schuil hebben gehouden en ook dit is leuk om te zien.
In Kissimmee,
vlak onder Orlando, huren we een villa met vier slaapkamers, drie
badkamers en (verwarmd!) privézwembad. Deze keer in de wijk (community)
Cumbrian Lakes. Vanuit daar zijn via de snelle Poinciana Boulevard de
winkels en leuke dingen van Kissimmee, Orlando en omgeving heel
gemakkelijk te bereiken. Deze villa heb ik via een lid van het Florida
Forum geregeld. Een mooi huis voor een acceptabele prijs.