Chantal, Michael & Steven in Florida

Reisverslag Spring Training 2008

Donderdag 28 februari 2008

Eindelijk!

Vandaag begint mijn droom: De Major League Baseball Spring Training live meemaken!

Vannacht weinig geslapen. Is niet gek ook: hier heb ik lang naar uitgekeken. Ik wil om half acht de deur uit om de trein van 7.45u naar Schiphol te halen. Om half zeven heb ik Chantal maar wakker gemaakt, douchen, aankleden, jongetje wakker gemaakt en om tien over zeven zitten we elkaar beneden aan te kijken: te vroeg klaar. Het is een geoliede machine bij ons.

Uiteraard (te) vroeg op het station, en het is best koud. Steven heeft geen jas meegenomen en we besluiten bij de auto afscheid te nemen. Wel raar, zo helemaal alleen op reis gaan. Afscheid is dan ook moeilijk. Er wordt dan ook nogmaals heel hard gezwaaid als Chantal en Steven wegrijden.

De trein is iets te laat. Ik ga van Gouda via Duivendrecht naar Schiphol. De overstap is net op het nippertje, mijn koffertje wordt nog net niet geplet tussen de NS-deur. Dat was de eerste keer rennen. Niet de laatste ...

Op tijd op Schiphol heb ik heerlijk de tijd om even rond te kijken. Op zoek naar de Starbucks zie ik dat ik een aantal Sms'jes heb gekregen, o.a. van Paula. Iedereen wenst me een fijne reis. Heerlijk hoe zoveel mensen aan me denken en meeleven. Nog even bij de AH wat te drinken halen en dan is het al tijd om in te checken. Bij balie 26 gaat het supersnel: e-ticket neerleggen ("nee, geen koffers inchecken") en binnen 2 minuten heb ik mijn boardingpasses. Bij de douane staat ook nauwelijks een rij en om half tien ben ik al klaar voor vertrek. Dat duurt echter nog bijna drie uur. OK, even rondlopen, wat tijdschriften halen en eens kijken waar de ABN AMRO Preferred Banking Lounge is. Die blijkt op de 1e etage te zitten, en als Preferred Banking klant kun je daar binnen even relaxen, gratis wat te drinken krijgen en je laptop op de elektra inpluggen (internet is helaas niet gratis).

Dan is het tijd om naar het vliegtuig te gaan. Door de veiligheidscontrole, standaardvragen bij de gate, allemaal op tijd het toestel in (United vlucht UA947 met een Boeing 767) en om exact 12.20u vertrekken we. Ik zit prinsheerlijk aan het gangpad op stoel 27F. Naast mij zit Dagmar, een heel aardige dame van 56 jaar uit Eindhoven, waarmee ik tijdens de vlucht over van alles en nog wat praat. Je kunt er maar geluk mee hebben, je kunt in een slechter geval naast een slecht ruikende dikke vent zitten die alleen maar zit te mokken en te snurken.

De vlucht duurt lang. Letterlijk: door tegenwind duurt het een half uur langer dan gepland, negen uur. Figuurlijk: moe van de weinige slaap en de uren lijken zeker aan het begin eeuwig te duren. Ik mis de afleiding van Chantal en Steven. Opvallend is ook de rust in het vliegtuig. Er zitten nauwelijks kinderen en baby's in, wel wat anders dan in de vakantieperiodes waarin we gewoonlijk reizen.

Aankomst in Washington. Snel uit de kist en op naar de douane. Lange smalle gangen door vanuit gate C12 en dan ... DAMN!!! Op de trap voor de ruimte van de douane staan we al stil. Ik krijg alweer visioenen van de taferelen die we twee jaar geleden daar hebben meegemaakt van scheldende mensen die koffers aan het gooien zijn ... Gelukkig blijkt maar een deel van de "zaal" gevuld te zijn en langzaam maar zeker loopt de rij door. Na veel gemopper om me heen (hahaha! alsof dat helpt..!) ben ik na ruim drie kwartier aan de beurt. Paspoort met groene en witte kaart afgeven, fotootje, left finger, right finger en op naar Agriculture. Nog 15 minuten om mijn volgende vlucht te halen. OK, volgende stop: veiligheidscheck. Alles op de scanband ("schiet nou op, stomme Duitsers"), schoenen uit, riem af, pieppieppiep, stomstomstom horloge vergeten, terug, nu OK. Alles weer inpakken/aantrekken, en met losse veters RENNEN!! Bij gate C17 lijkt de vlucht vertraging te hebben, gelukkig. Uithijgend bel ik Chantal even dat alles goed is gegaan. In NL is het inmiddels 11 uur, dus ze klinkt moe. Maar wel blij om wat van me te horen. Dan boarden: Welcome in TED's Sardine-world, where people get squized in a too small airplane". Mij hoor je niet klagen, ik ben dan wel moe (understatement!) maar over twee uur ben ik in Orlando!!

Klokslag acht uur loop ik in Orlando het vliegtuig uit. De smile op mijn gezicht is onbeschrijfelijk: IK BEN ER!!!!

Met de monorail ben ik snel in het hoofdgebouw. Daar loop ik zo snel mogelijk naar de roltrappen die me twee niveaus lager brengen waar de balies van de autoverhuurders zijn. Ik loop een aantal mensen voorbij die ik later achter me in de rij bij Alamo terug zie. Slechts tien minuten in de rij bij Alamo valt me mee, even later zijn de wachttijden flink opgelopen. Marty, de gespierde medewerker van Alamo die mij helpt, vindt het opvallend dat zoveel Duitsers ( Ik: "I'm not from Germany, I'm from The Netherlands!" Marty: "Oh, that's close enough.") een midsize SUV huren. Goh, wat verrassend, volgens mij boeken alle Nederlanders en Duitsers zo'n beetje die klasse via de schitterende aanbiedingen van USAreisen.de of FTI.de. Volgens hem kiezen de meeste Amerikanen tegenwoordig voor de "gewone" auto's, klein en zuinig vanwege de voor Amerikaanse begrippen hoge benzineprijzen. OK, zal wel. Ik wil gewoon mijn auto. No paid upgrades, no extra's.

In de garage staan bij de Midsize SUV's geen Equinoxen. Verrassend .... nee, niet echt. Wel een stuk of zeven-acht Toyota RAV4's en een verdwaalde Saturn Vue. Het wordt een RAV4 4WD V6, een blauwe net als afgelopen zomer. Op naar Kissimmee. TomTom wijst me in het donker de weg naar de 417. Daar neem ik - zeer tegen de zin van TomTom - de afslag naar John Young Parkway. Ik wil eerst nog even boodschappen doen bij Walmart aan de 192, TomTom wil dat ik omkeer. Ik win! Walmart staat er nog en is na 20 minuten zo'n $ 15 rijker. Ik heb een koelbox en wat te eten en te drinken.

Het Orlando Sun Resort by Lexington heb ik zo gevonden. Even voorbij Old Town in Kissimmee draai ik de US192 af en rijd het terrein op. De receptie ziet er uit als een hoerenkast met allemaal vage, rode lichten. Ach, alles kan in Orlando. Inchecken gaat snel en kamer 1452 heb ik al snel gevonden. Ik heb deze kamer voor $35+tax. En het is echt boven verwachting. Groot bed, alles zit erin en is vooral ook schoon. Later deze week zit ik er nog twee keer, dan volgt een beter verslag. In ieder geval is er gratis internettoegang, vandaar mijn snelle verslag. Nu slapen, voor zover dat lukt. Na ruim 30 uur op te zijn geweest wordt dat lastig.

Welterusten! Morgen de eerste honkbaldag.

Vrijdag 29 februari 2008

Los Angeles Dodgers @ Atlanta Braves: 3-10

OK, eerst even een plaatje van gisteren. Ik had gewoon helemaal geen zin om foto's te maken, dus daar is 't ook niet van gekomen. Alleen een plaatje van het eerste toestel waarmee ik gevlogen ben, ik heb 'm hierboven erbij gezet.

En dan de eerste dag Spring Training. Ik heb best veel moeite om daar wat van te vertellen. Voor mij is het namelijk vooral een ervaring, een belevenis.

OK, gaan met die banaan. Op naar Disney's Wide World of Sports, de thuishaven van de Atlanta Braves tijdens Spring Training. Mijn ticket kan ik ophalen bij het speciale Ticketmaster Will Call loket. Alleen mijn ticket voor vandaag, die van 4 maart kan ik nog niet meekrijgen. In het winkeltje naast de loketten vind ik (jippie!!) een hele mooie goudkleurige Yankees-pin. De eerste op m'n pet.

Gauw naar binnen. Het is pas half tien en de wedstrijd begint pas om iets na énen. Ik ga dan ook nog niet het stadion in, maar loop de richting de andere velden. Er is een hoop te doen, overal is wel wat aan de hand. Het voorjaar is namelijk ook de tijd dat er in Disney's WWoS voor verschillende andere sporten een Spring Training wordt georganiseerd op college- en highschool-niveau. Scholen kunnen daarvoor inschrijven en onder professionele trainers oefenen en er worden dagelijks diverse wedstrijden / toernooitjes gespeeld. De schitterende accommodaties zijn erg goed onderhouden en het is inderdaad wat Disney van WWoS zegt: Een plek waar amateurs kunnen spelen in een professionele omgeving.

Het is echt heerlijk weer! Ik loop twee keer het hele park rond en geniet van alles wat er om me heen gebeurd. Als ik Chantal even bel schiet ik vol: enerzijds omdat ik zo geniet, hier zo ontzettend naartoe heb geleefd, anderzijds omdat ik Chantal en Steven mis. En niet zo'n beetje ....

Rond twaalf uur ga ik het stadion in. Het is alweer tien jaar geleden dat ik hier was en het is helemaal niets veranderd. Overal staan stands met eten en drinken en uiteraard allemaal leuke hebbedingetjes. Ik graai snel een balpen met honkbal bovenop van de tafel, samen met wat stikkers. En een paar sleutelhangers, wat flessenopeners blijken te zijn. Een goed begin. In de Braves-shop vind ik nog een mooi oranje T-shirt met "Spring Training" erop. Dat blijkt later geen overbodige luxe, want als de zon soms even weg is koelt het best wel af en is een extra laagje wel zo prettig.

Tijd voor de wedstrijd. Biertje erbij en een grote bak popcorn, zout en vet. Ik heb een goede plek achter het 1e honk en zit daar het eerste uur. De Braves doen het goed en staan al snel flink voor: twee punten in de 3e inning, de inning daarna nog een score en meteen daarna een breakout-run met zeven (!!) punten. En als toppunt nog de homerun van Javi Lopez, de catcher van de Braves. De Dodgers hebben dan wel Joe Torre als coach (de afgelopen tien jaar was hij coach van de Yankees) maar kunnen er maar drie puntjes tegenover stellen. Ach, er is ruimte voor verbetering zullen we maar zeggen.

En ik .... IK HEB GENOTEN!!!!!!! Ieder zijn ding, en dit is dus echt, absoluut mijn ding. Heerlijk buiten zijn, heerlijk in een omgeving waar veel te doen is, heerlijk ... gewoon HEERLIJK!!! Ik weet niet meer met hoeveel mensen ik heb gepraat, over hoeveel verschillende honkbaldingetjes ik van gedachten heb gewisseld, hoeveel ... nee, echt, ik weet het niet meer. Is ook niet belangrijk.

Tijd om mijn tweede hotel op te zoeken: het Fout Points by Sheraton. Ik had eigenlijk geen beeld bij dit hotel. Het blijkt de "toren" naast Wet 'n Wild te zijn met de goudkleurige wereldbol op het dak. Aan de noordkant van International Drive dus. Inchecken is nog een "situatie". Er staat een duidelijk onervaren Hispanic achter de receptie en ik heb vier nachten geboekt in drie verschillende boekingen via Priceline. Hij staat zwaar te zweten en zijn vrouwelijke collega moet meerdere keren helpen. Sorry. Tja, da's nou eenmaal de praktijk van Priceline, een goedkope kamer kan altijd goedkoper.

Als ik de kamer binnenkom slaat mijn hart over: dit is geweldig! Ik zit op de vierde verdieping met uitzicht op I-drive, Wet 'n Wild, het zwembad .... fantastisch! De kamer zelf is ruim, twee bedden met ieder vijf (!) kussens, een schitterende badkamer, grote televisie met ESPN en HBO, een fluiterstille airco, gratis flesje water en gratis internet (via draad, dat dan weer wel ...). En dat allemaal voor slechts $38+tax per nacht!

Ik heb een NL-stekkerblok bij me met een Amerikaanse stekker eraan, die sluit ik snel aan op het stopcontact onder het bureau. Lader van de foto-accu erop en ook de laptop. En internet doet het meteen, en snel nog ook. Maar ik ben te moe, te vol van de vele ervaringen die ik vandaag heb opgedaan. Ik besluit daarom om alleen even het Florida Forum te bezoeken en dan in bed te gaan liggen.

Man ... dit was een dag om nooit nooit nooit nooit te vergeten!

En morgen ... morgen ga ik naar St. Petersburg. Naar de Rays. Eens kijken hoe hun nieuwe outfits er uitzien.

Zaterdag 1 maart 2008

Toronto Blue Jays @ Tampa Bay Rays: 2-5

AUW! Auw? Ja, een beetje. Gisteren was de eerste dag in Florida en ondanks de bewolking kwamen er toch behoorlijk wat UV-straaltjes op mijn huid terecht. En die huid is nog in wintermodus. En ik was een beetje vergeten dat je je in moet smeren met een hoge beschermingsfactor. Four Points by Sheraton heeft echter goede service, waaronder een goede body lotion in de badkamer. Die heb ik dan ook vannacht goed ge(ver-)bruikt en is nu op. Mijn huid is gelukkig dankbaar en vergevend. Wel behoorlijk "gekleurd", in mijn geval betekent dat: Rood. Douchen voelt even vervelend aan, daarna gelukkig helemaal geen last meer. Snel naar de Walmart voor een paar tubetjes factor 30 en dan: op naar St. Petersburg.

TomTom en Cruisecontrol brengen me in zo'n uur en drie kwartier bij Progress Energy Field. Ik ben vrij vroeg, half elf. Vijf dollar voor parkeren is "no problem" en ik sta op zo'n 20 meter van de ingang. Het stadion is nog niet open. Mooi, even de tijd om wat mooie foto's te maken van de RAV4. Het is in mijn ogen echt een plaatje, ik zou 'm zo zelf ook wel willen hebben in NL. Laat mijn groene diesel-Almeraatje het maar niet horen.

De Rays hebben in de afgelopen winter hun naam en uiterlijk veranderd. "Devil" is uit de naam gehaald en het mooie groene uniform is in het "standaard" blauw-wit veranderd. Jammer. Ik ben niet de enige die daar zo over denkt. Niets aan te doen echter, dus zoals Barry Stevens altijd zo mooi zegt: "Gewoon doorgaan!" Dat doe ik dan maar, en koop bij het standje buiten het stadion maar een mooie stikker en sleutelhanger met het nieuwe logo. Die stikker gaat op mijn koffertje, dat wordt mijn Spring Training-Trofee. En een pin voor op mijn pet.

Ik loop ook nog even om het stadion heen. Wat een prachtige omgeving. Het stadion ligt aan de haven met een schitterend uitzicht over de Tampa Bay, de baai tussen St. Petersburg en Tampa. De Rays willen hun huidige (overdekte) stadion verlaten en hier een nieuw, open stadion neerzetten voor het luttele bedrag van zo'n $ 450 miljoen. Of dat gaat lukken?

Inmiddels gaat het stadion open. Ik loop naar binnen, op zoek naar "mijn" plekje. Ik heb vandaag een "berm"-plaats. Dat is het gedeelte aan de rechterkant, waar geen tribune meer is maar gewoon een stuk gras waar je kunt gaan staan of zitten. Nou, eerst maar eens het stadionnetje verkennen. Er zijn veel "Concessions", stands waar je eten, drinken en Rays-spulletjes kunt kopen. Bij één van de stands hebben ze 40 soorten bier, dus besluit ik me daar eens in te verdiepen. Ik vraag de verkoper of hij weet wat ik als Nederlander voor bier zou kiezen. Hij weet het niet; hij drinkt geen bier. Nou, volgens mij heeft hij geen idee wat hij verkoopt. Als ik dan een NL's Grolschje bestel geeft hij aan dat hij dacht dat dat Belgisch is ... OK, dat kan ... hij verkoopt ten slotte ook Stella Artois en heeft geen idee waar dat vandaan komt.

Als ik buiten kom besluit ik Chantal even te bellen. Het is twaalf uur, in NL dus 18.00u. Chantal en Steven zitten in de auto, op weg naar huis. Ondanks het slechte geluid begrijp ik dat het wel weer wat beter gaat met mijn schoonvader, maar wel een terugval ten opzichte van een paar weken eerder. Ik vertel van het heerlijke gevoel van de zon, de omgeving, het honkbal, alles. En ik mis ze. Heel erg! Profeet Johan (Cruijff) zei het ooit: "Ieder foordeel hep se nadeel", en dat klopt. Ik ben hier en geniet, toch zou ik het liefst genieten met hun, samen. Maar dit is mijn "ding", mijn moment. Ik geniet wel samen met ze, op afstand. Moeilijk.

De wedstrijd. Ik geniet van alles. Van de plaats die ik heb: op een paar meter afstand van de werpers van de Rays. Alles kan ik meemaken, alle voorbereidingen, alle opmerkingen, alle bewegingen. SUPER!! Ik MOET Chantal even bellen om dat te melden. Dit is ... ik weet gewoon geen superlatief te verzinnen, zo gaaf is dit! Ik zit vrij laag en kan net over het hek de wedstrijd volgen. Om me heen gebeurt van alles. Gezinnen met kleine kindertjes die ... ja, wat doen ze eigenlijk? Ik weet alleen dat ze genieten van de wedstrijd, hun kids, er even "uit" zijn, whatever. Ik krijg vele "I'm sorry"s over me heen van ouders wiens kids mij als trapleuning gebruiken, ik lach ze allemaal weg, ik geniet. De wedstrijd gaat grotendeels langs me heen.

Op weg om een footlong hotdog (30 cm) te halen kom ik Raymond tegen, de mascotte van de Rays. Hij is verkleurd, zijn vacht heeft een andere kleur dan vorig jaar. Zal ook wel het gevolg zijn van de kleurwijziging van het team. Ik vraag een security-dame om even een foto te maken van mij naast Raymond. Dan roept ze hem en reageert meteen. Mijn Yankees-pet wordt (uiteraard) eventjes omgedraaid en dan ...

Ik ben alweer even de gelukkigste mens op deze wereld. Waarom? Gewoon omdat het leuk is. Omdat IK het leuk vind. Dit is MIJN ding! MIJN moment! Ik SMS Chantal dan ook meteen: Ik sta op de foto met Raymond!!!!!!!!!

De rest van de wedstrijd breng ik door met Sam. Hij spreekt me aan en vraagt waar ik vandaan kom. Op mijn "From the Netherlands" reageert hij dat hij net nog in Arnhem is geweest, bij vrienden. We spreken vervolgens over van alles en nog wat; de politiek in NL en VS, Goudse kaas, de "red light district" waar hij niet is geweest (Yeah, right!), de vooroordelen over NL en FL, de plannen voor het nieuwe Rays-stadion ... en dan sluiten Dan, Haley en Kent zich aan en we hebben een heel gezellige tijd.

Uiteindelijk blijken de Rays te hebben gewonnen: 5-2. Conclusie: het was  .... tja, wat was het eigenlijk? Gezellig? Ja! Heerlijk? Ja! Wat ik ervan verwachte? JA! En meer dan dat. Het was letterlijk een fantastische dag, een fantastische belevenis. Het was gewoon ... heerlijk. Gewoon heerlijk.

Bijna twee uur later ben ik in Kissimmee. De terugreis was een roes, was zo voorbij. Ik ben nog "high" van de belevenis en besluit nog even door Kissimmee te rijden. Geen doel, gewoon even genieten van alle mooie dingen die daar zijn. Ineens zie ik de winkel van JoAnn's, de hobbywinkel. Van Chantal heb ik een lijstje gekregen van dingen die ze graag wil hebben, en JoAnn's is DE winkel daarvoor. OK, even naar binnen. Ze heeft vooral de Cuttlebug (een scrapbookding om vormen te stansen) op de lijst staan. Ik zie dat die daar $90 kost. Niet duur, in NL kost dat ding €100. Maar toch te duur, vorige week hadden ze een aanbieding voor $50. Als ik naar buiten loop (met lege handen) valt mijn oog op een folder. In die folder een bon voor 50% korting op elk niet-afgeprijsde artikel. Dus: Cuttlebug = $45+tax. Terug!!!!!!!! Nog even nagevraagd bij de klantenservice, yep, 50% korting. Halve prijs. Wat zal Chantal blij zijn! Meteen gekocht natuurlijk, met nog wat andere dingen erbij (kan niet verklappen wat dat is, blijft een verrassing).

Ik kon het niet voor me houden. Vannacht om half twee (half acht 's ochtends in NL) Chantal gebeld met de fantastische mededeling. Ze is erg blij, kan het nauwelijks geloven. Nu nog zien hoe ik dat zware kreng mee ga nemen.

Nog even bij de Lake Buena Vista Outlets geweest, zonder echt "resultaat". Wel een paar Nike's gekocht (Nike Air Monarch III), Tommy heeft te weinig aanbiedingen.

Tijd voor bed. Four Points is toch wel een behoorlijk eind rijden vanuit Kissimmee. No problem:

I'm in Florida!

Unbelievable!

Welterusten. 

Zondag 2 maart 2008

Shop 'til you drop!

Na twee dagen "fun in the SUN" is zijn mijn armen en nek wel even toe aan een non-sunday, oftewel even niet in de zon. Shoppen dus. En kan dat in Orlando e.o. JA!!

Eerst eens uitslapen. Maar om half twaalf ga ik uiteindelijk shoppen. Eerst de Pr1me, die zit om de hoek. Op weg daarheen kom ik langs een Golf-shop. Kan gebeuren. En het gebeurt: ik vind er eerst een paar schoenen en letterlijk tegelijkertijd een golfclub ... niet te geloven!!! Merk is Cleveland en gewicht en "shaft" zijn direct goed. Even geprobeerd op de testdrive en ... verkocht. Shit, die $150 kom ik wel te boven, maar hoe ga ik die club meenemen? Ik zie wel, da's iets voor 10 maart.

Voor de rest kan ik kort zijn. Ik ga naar zo'n beetje alle Outlet Malls. Pr1me, Premium, LBV. En JoAnn's en Walmart. Vooral Chantal's verlanglijstje afwerken, maar helaas zijn haar wensen nog wat erg "vooruitstrevend", een aantal dingen blijken nog te nieuw te zijn voor de Orlando-winkels. Wel heb ik wat (denk ik) leuke andere dingen voor haar gekocht. I'm a sucker for those things. En ik houd van m'n meisje, doe alles voor haar. En meer.

O ja, tussendoor nog wat gescoord bij de Dollarstore en Ross: Dress for Less. En een grote koffer bij Walmart; die zal ik nodig hebben.

Gelukkig ben ik ook niet karig naar mezelf toe. Bij de Premium-Tommy koop ik nog een mooie oranje trui. Het is bij de Premium op dit moment trouwens behoorlijk dringen, het grote parkeerterrein aan de voorkant wordt namelijk verbouwd.

Morgen ... morgen is het feest! Groot feest! Morgen komen de Yankees naar Kissimmee om de Houston Astros een pak slaag te geven. En ik mag daar bij zijn.

Maandag 3 maart 2008

New York Yankees @ Houston Astros: score???

Eerst even wat foto's van het uitzicht vanuit mijn kamer:

Op naar Kissimmee, op naar de Yankees. Leuk? Ja! Of toch niet ...?

Het is druk op de weg. Via John Young Parkway rijd ik naar het zuiden, naar Osceola County Stadium, de thuishaven van de Houston Astros in het voorjaar. Het verkeer is niet alleen druk, ook wat "agressief". Is dit een voorteken? Eenmaal bij het stadion wordt ik afgesneden door twee auto's, met een "vinger" als toegift. OK, this is New York ...

De sfeer is overduidelijk gezet.

Mijn kaartje is zo gevonden bij het Will Call loket. Ticketmaster heeft dat goed voor elkaar. Door naar de entree en daar weten ze het juiste kaartje uit het envelopje te halen. Yes, ik ben binnen! Snel naar het veld, eens kijken wat er allemaal te doen is. Kijken? Nee, ik wordt meteen naar mijn plaats geboden, staan en rondlopen rond het veld en in de gangpaden wordt strikt in de hand gehouden; zitten! Jammer. Ik houd me daar uiteraard niet aan, ga eerst eens kijken of ik ergens wat te eten en te drinken kan krijgen.

Dat valt niet mee, rijen van een half uur ... Oh, wat is dit ... is dit nou de Yankees-belevenis?

Ik besluit al snel dat dit het niet is voor mij. Te massaal, te druk, te ... gewoon "té". Teleurgesteld bel ik Chantal even, en zij zegt dat ik me daar vooral niet te druk om moet maken, gewoon weggaan als ik dat zo voel. Fijn als er met je meegeleefd wordt. Ik wil nog een laatste rondje doen door het stadion en dan ... dan volgt het hoogtepunt van de dag. Altijd onverwacht, als je er maar open voor staat. Het hoogtepunt van vandaag is het USSSA museum, helemaal achteraan, achter het rechtsveld van het stadion. Gratis entree.

USSSA = United States Slow-pitch Softball Association. Oftewel een soort van softball waarbij niet hard maar juist zachtjes wordt aangegooid. Het is een heel apart spel, en een hele subcultuur in de VS. Een beetje afwijzend ten opzichte van het snelle, harde van de dagelijkse werkelijkheid, maar wel degelijk een sport waar velen erg fanatiek mee bezig zijn. Als ik het museum binnenkom wordt ik van harte (!) welkom geheten door de host, Sam. Het is rustig hier, heel anders dan de drukte twintig meter verderop. Tranquillity heet dat, of zoiets. Het zindert voor mijn gevoel door de ruimte. Wat is dit... ? Sam legt me uit hoe e.e.a. werkt, dat er een aantal ruimtes zijn met uitstallingen van belangrijke memorabilia, aandenken aan belangrijke momenten van deze sport die nog zo onbekend is voor mij. Als ik aangeef hier helemaal niets van te weten en - als Nederlander - toch heel geïnteresseerd ben win ik zijn hart. Deze man is zo overduidelijk een fan in hart en nieren. Geen Yankee-aanwezige zoals zo velen vandaag, gewoon iemand die houdt van wat hij doet. Net zoals ik, soms.

Sorry, ik ben helemaal vergeten om foto's te maken. Ik heb alles zo lekker op me in laten werken dat ik dat nou juist vergeten ben. Ach, de foto's zijn niet zo belangrijk, die zitten toch al in mijn hoofd.

Meer dan een half uur heb ik in een stoel gezeten in de eerste ruimte. Video gekeken, waarin iemand uitlegt waarom dit allemaal zo leuk is. Leuk .. Lees: passie! Ik zie allemaal families passeren, kinderen alle beelden in zich opnemen, pappa's en mamma's hun kinderen vertellen wat er te zien is, wat er allemaal gebeurd is. Life is so simple, life is so beautiful!

Tijd om te gaan. Maar dat gaat niet zomaar. Sam - de host - staat erop om mij twee mooie ansichtkaarten van het sportcomplex te geven, en een pin van de USSSA. "Nee" komt niet in zijn woordenboek voor, dus ik bedank hem hartelijk. En dan zet hij me nog op de foto, "NO is not an answer!" Hij heeft gelijk.

Eenmaal buiten is weer de harde Yankee-werkelijkheid. Er wordt veel geschreeuwd en gevloekt, de Yankees staan 5-6 achter. Snel nog even een pet aangeschaft (mijn collectie bevat pas zo'n 30-40 Yankees petten) en dan snel het stadion uit. Nee, dit is nou net niet mijn ding.

Maar waar staat mijn auto? In de roes van de dag heb ik hem ergens neergezet en weet nu niet meer waar. Ergens rechts naast het stadion op een veld, naast een grote GMC pickup truck. Zoeken dan maar, vijf minuten, tien minuten, een kwartier, en dan ... ineens sta ik naast "mijn" lieve RAVje. Snel weg, wegwezen hier. Even 4WD aan en grasjes omploegen! Sorry, moest even afreageren. Dag Kissimmee, tot in juli/augustus.

I call it a day. Nog even een bezoekje aan Walmart en dan "naar huis", ik ben moe. Wat een dag. Enerzijds teleurgesteld door de jammerlijke Yankee-ervaring (ik weet niet eens hoe de wedstrijd is verlopen), anderzijds "dronken" van de fantastische ervaring in het USSSA-museum. Ik weet nog niet hoe ik deze dag ga "kwalificeren" op de schaal van 1 tot 10.

Eén ding: Ik ben blij met deze ervaring. Mijn ervaring.

Welterusten. Morgen een drukke dag: Braves baseball en Magic basketball. En de confrontatie met Ta2Gerrit ... ;-)

Dinsdag 4 maart 2008

Braves & Magic!!

Vanmorgen heb ik mezelf één ding beloofd: Have fun! Ik ga het vandaag leuk hebben. Allereerst uitchecken bij het fantastische Four Points by Sheraton. Ik ga het missen, dit was een heerlijk hotel. Daarna eens kijken of ik al kan inchecken bij het Orlando Sun Resort by Lexington in Kissimmee. Zou wel handig zijn, anders is dat een klusje tussen de wedstrijden door. We'll see.

Het weer is in ieder geval fantastisch. Tot nu geen enkele druppel regen, even afkloppen.

Uitchecken bij Sheraton's Four Points gaat snel; kaartjes inleveren en wegwezen. Bij het Sun Resort kan ik een half uurtje later al meteen mijn kamer in: 1610. Mooie grote kamer met twee bedden van het formaat twijfelaar. Maar straks ....

Op naar Disney's Wide World of Sports, op naar de Braves.

's Avonds is het tijd om naar de Orlando Magic te gaan, basketball op het hoogste niveau. In downtown Orlando, dat dan weer wel. In het donker loodst TomTom me keurig naar het Amway stadion, wat een drukte daar! Ik parkeer op de derde verdieping van .. ja, van wat? Daar kom ik later vanavond wel achter, of niet? In mijn hotel heb ik nog eventjes op het Florida Forum het Pbtje van Gerrit bekeken en de hun plek in het stadion opgeschreven:

Huh? 218? Wat een sukkel blijk ik te zijn, ik zit de hele avond daar en hoor via het forum later dat Gerrit en Marion op 219 zitten. Domdomdomdomdom. Verdomde dom. En Gerrit heeft me nog wel gezien, en geroepen. Ach, so what, there's always another chance. En Zwolle is maar iets meer dan een uur rijden vanuit Gouda.

De wedstrijd was wel leuk. Toch niet echt mijn ding, ik snap gewoon niet waarom ze zo vaak misgooien. Ligt aan mij, ik weet het. Toch wel een intrigerend spel.

Was ik er echt? Ja hoor! Het "bewijs":

En daarna? Ik heb het na drie kwarten wel gezien en wil niet in de drukte terecht komen. Dus op tijd naar buiten. Maar waar staat mij RAV4? Ik heb eerlijk gezegd helemaal geen idee. Echt helemaal niet. Gelukkig kan één van de ushers buiten aangeven dat als ik "ergens op een derde etage" sta het waarschijnlijk schuin tegenover is. Ik herken daar gelukkig snel het Will Call loket, dat ik eerder op de avond zo snel gevonden had, en waar de garage tegenover staat. Nu nog de auto vinden. Yep, hij staat inderdaad in de parkeergarage. Time to go home!.

Drie kwartiertjes later kom ik doodmoe aan bij mijn hotel. Kamer 1610 opzoeken, kaartje in de sleuf bij de deur, en ... niets. Nog een keer, weer niets. Alleen maar een rood lichtje. Waarom gaat die deur niet open? Op naar de receptie. Daar wordt ik ook niet veel wijzer. Volgens hun zit ik in 1612, maar mijn spulletjes staan toch echt in 1610. Security wordt opgeroepen en een kwartiertje later sta ik als "verdachte" met twee bewakers mijn spulletjes van 1610 naar 1612 over te hevelen. Waarom? Ik weet het nog steeds niet. Ach ... wat maakt het uit. Binnen een half uur gaat bij mij het licht uit.

Tot morgen!

Woensdag 5 maart 2008

Legends Field, home of the Yankees!

Yep, vandaag gaat het gebeuren: ik ga naar Legends Field in Tampa, home of the Yankees!

Dit stadion blijkt direct naast Raymond James Stadion te liggen, het stadion waar de Tampa Bay Buccaneers (American Football) hun thuiswedstrijden afwerken. Ik vind het maar raar, twee van die stadions naast elkaar en verder eigenlijk weinig andere dingen in de omgeving. Ik blijf me hier elke keer weer verbazen.

Vandaag vooral veel indrukken, veel foto's dus: Raymond James Stadium, Legends Field, ikzelf, nr. 2 = Derek Jeter.

De wedstrijd? 7-5 verlies voor de Yankees. So what, this is Spring Training!

Donderdag 6 maart 2008

Ik ben er even klaar mee!

Het Radisson Clearwater Central is een goed hotel. Echt zo'n "motel"-achtig hotel, waar je je auto direct voor de deur van je kamer kunt zetten. De troela aan de receptie (wat een muts!) geeft me kamer 124, mijn pleisterplaats voor de komende drie nachten. Ook dit hotel heb ik via Priceline geboekt in meerdere boekingen.

De bedden hier zijn met "sleep-numbers". Dat betekent dat je kunt instellen hoe hard of zacht je bed is. En een grote TV met veel zenders. Helemaal goed. Verder niets bijzonders, gewoon goed. O ja, en gratis Wifi.

De nacht is onrustig. Om elf uur wordt ik wakker, hongerig. OK, this is Florida, dus op pad voor wat eetbaars. Bij de eerste-de-beste McDonald's een triple cheeseburger with bacon gehaald. Dat moet genoeg zijn. Terug in het hotel lekker gesnackt en weer ingeslapen. Ieder uur zo'n beetje wakker, niet zo'n goeie nacht.

Om acht uur besluit ik dat het nu genoeg is geweest en ga lekker even douchen. Veel en warm water hier, beter dan het Sun Resort. Dit doet me goed. Ik blijf echter erg suf, moe.

Negen uur. Tijd om richting Sarasota te gaan: Yankees @ Reds. Ruim een uur rijden blijkt in de spits over US Highway 19 ruim 2 uur te duren. File in Florida, ook "leuk" om eens mee te maken. De automatische versnellingsbak van mijn RAVje bewijst zijn (haar?) dienst en gelukkig lost de file zich vlak na Clearwater op.

In Sarasota aangekomen ga ik eerst wat te eten halen. Bij Subway bestel ik een Italian broodje met turkey, provalone-cheese, lettuce & olives. En mayo natuurlijk, voor de noodzakelijke vitamine V. AAAAaaaaah, dat doet de innerlijke mens goed.

Ik loop door naar het stadion. Op een veld ernaast zijn een groot aantal Reds aan het trainen. Veel slaan en fielden, wat een geweld! Dit straalt allemaal zo'n kracht uit.

Om elf uur gaat het stadion open. Ik koop snel een Reds-pin voor op mijn pet. Die begint trouwens aardig zwaar te worden. Nog twee keer een rondje door het stadion en dan ... dan slaat de moeheid toe. Ik zit nog even op mijn plekje, sectie 24 rij G stoel 1. Genoeg zo, ik besluit te vertrekken. Ondanks de Yankees, damned, DE YANKEES. Toch laat ik mijn vermoeidheid even voorgaan. Hup, de auto in en op weg, terug naar Clearwater.

Onderweg zakt de moeheid gelukkig een beetje weg. Vlakbij het Radisson sla ik rechtsaf en vind een mall. Michael's heeft helaas niets wat ik voor Chantal mee kan nemen, Legends of Field blijkt heel veel leuke honkbalmemorabilia te hebben (ik heb er een mooie foto van Joba Chamberlain gekocht) en bij Target sla ik wat vitamientjes in: Ananas en kiwi, een zak worteltjes en - natuurlijk - een grote fles Dr. Pepper.

En ... het regent! Onweer, en niet zo'n beetje ook.

Terug in het hotel zoek ik het adres van de scrapbookwinkel op waar ik voor Chantal wat zou halen. Maar natuurlijk ... domdomdomdomdom het adres van de scrapbookwinkel heb ik "ergens" op een papiertje geschreven en Chantal's mailtje al weggedaan. Het is half vier, half tien in NL. Op goed geluk bel ik Chantal. Marion blijkt op bezoek te zijn, dus dat wordt laat daar. Ze geeft me naam en adres van de winkel door: Ruban Rouge aan Tampa Road in Palm Harbor. Iets meer dan 10 km verderop. Ik ben er zo. Mooie winkel, helaas ben ik vergeten foto's te maken. De Zutter Bind-it-all is op voorraad, ik kan een meisje thuis blij maken. Mijn "I'm from the Netherlands" doet weer wonderen, ik krijg een aantal bindertjes voor het apparaat gratis mee en nog wat leuke papiertjes. Ze vinden mij "husband of the year" dat ik dit allemaal voor mijn lieve vrouwtje doe, ik doe het graag. En ben trouwens blij dat Chantal er nu niet bij is, nu ga ik voor $70 de deur uit, met haar erbij was het iets meer geweest. Waarschijnlijk komen we hier in de zomer samen nog een keer terug ...

That's it for today.

Vrijdag 7 maart 2008

Ziek!

Vanmorgen bij het opstaan voelde ik me al niet erg happy. Ik denk dat ik wat teveel zon en (te koude) airco heb gehad de afgelopen fantastische week.. Toch maar in de auto gestapt voor een ruim uurtje rijden naar Sarasota. Bij het Ed Smith Stadium kan ik mijn kaartje weer ophalen bij het Will Call loket. En het ligt keurig op me te wachten. Vandaag zit ik aan de kant van het eerste honk, section 3 row F seat 1.

Maar eerst loop ik nog wat rond over het complex, kijk hoe er getraind wordt en ... ik ga me steeds beroerder voelen. Nee, dat mag niet, ik ga toch niet ziek worden. Om één uur begint de wedstrijd. In de eerste inning krijgt de Pirates-werper John van Benschoten (nee, geen Nederlander) al een homerun om zijn oren, met twee mensen op de honken dus meteen drie punten voor de Reds.

Na drie innings - zo'n uur na begin van de wedstrijd sta ik op. Het is 20.00u in NL, tijd om Chantal te bellen. Ik vertel haar hoe ik me voel en besluit terug te gaan naar het hotel. Jammer, want ik zie later op mlb.com dat de Pirates uiteindelijk met 13-8 (!!) hebben gewonnen. Spektakel!

Onderweg stop ik nog even bij Walmart voor wat te eten. Dan snel naar het hotel. Daar eet en drink ik wat en gooi alles er even later alweer uit. Shit, dit is niet leuk. Morgen zou ik nog wel naar Linda en Bob in Hudson gaan. Ik bel Linda dat dat helaas niet gaat lukken. Ze vind het jammer maar begrijpt het ook en wenst me beterschap.

Het heeft hier de hele dag trouwens heel hard gewaaid. Samen met de bewolking en de hoge temperatuur was dat niet echt prettig. Sweaty. En rond vier uur is het weer flink gaan regenen. Er trekt een enorm onweersfront net boven Clearwater richting Tampa. Hier regent het "gewoon" voor Florida-begrippen, heel hard en veel dus. En dat blijft het de hele nacht doen volgens de mannen van het Weather Channel. Ben trouwens blij nu niet in Kissimmee te zitten, daar geldt een "tornado watch"!

Nu naar bed en proberen wat te slapen. Foto's van vandaag plaats ik een andere keer.

Koffer wordt al aardig vol. Nu nog wachten op de FloridaForum-sticker

Zaterdag 8 maart 2008

Rust en een prachtig hotel!

Vannacht af en aan steeds een uur geslapen en een uur wakker, vanaf half acht gisterenavond tot een uur of negen vanmorgen. Ik voel mezelf wel weer wat beter, nog niet echt goed. Maar ik het Radisson Clearwater Central (waar ik drie nachten goed ben doorgekomen, goed hotel) wil graag dat ik uiterlijk om 12 uur de kamer verlaat. Rond 11 uur laad ik de auto in. En dan belt Chantal, ik ben dan ik de kamer en mijn GSM natuurlijk in de auto. Dan maar even zelf bellen. Ze is even bij haar vader geweest. Die heeft nu iets aan zijn longen en krijgt medicijnen. Gaat niet zo goed. Ik mis haar, en zij mij. Ik klink gelukkig wat beter door de telefoon, heb toch wel het idee dat ze bezorgd is.

Ik check uit en ga op weg. Doel 1: Een doos voor mijn nieuwe golfclub die ik vorige week in Orlando heb gekocht en wat verpakkingsmateriaal. Doel 2: Op weg naar mijn meest luxe onderkomen van deze trip, het Tradewinds Islands Grand in St. Pete Beach. Mijn "treat" na de goedkope hotelletjes die ik - via Priceline - deze week heb gehad.

Doel 1 bereik ik al snel. Bij Edwin Watts Golf in de buurt van het hotel krijg ik makkelijk een doos. Ze versturen vaak spullen naar Europa en daar hebben ze mooie stevige dozen voor. En ik krijg er eentje, gratis. Volgende vakantie ga ik iets bij ze kopen, goede service!! Op naar Walmart voor het verpakkingsmateriaal. Van Ta2Gerrit weet ik dat ze daar de bubbelfolie hebben, hij verpakt er vaker zijn "handbagage"mee: diverse auto- en motoronderdelen. Ik koop dus twee rollen en stevig plakband om de doos te verstevigen. En een groot blik met scrapbook-chipboard (Chantal weet het nog niet, dus niet verklappen!). En de Pokémon-kaarten die ik Steven heb beloofd. En drie dozen ziplock-zakjes, om alles netjes mee te krijgen.

Doel 2 bereik ik met een ruime omweg. Ik besluit TomTom te negeren (heeft niets met donkere mensen te maken) en ergens gewoon een westelijke weg te nemen. Veel tegensputteren van TT, maar ik win natuurlijk weer. Onderweg drink ik trouwens veel melk, doet me goed. Als die op is stop ik nog even bij Walgreen's. Niet mijn winkel. Maar wel melk. En even later een grote sportwinkel (Sports Dominator) waar ik tijd voor maak en niets uitgeef. Ze hebben wel verleidelijke golfaanbiedingen (clubs vanaf $7.99). Ik besluit eerst maar eens mijn huidige golfclubprobleem op te lossen, daarna (komende zomer) zien we wel verder. En de handschoentjes (XXL) die ik zoek hebben ze niet. Amateurs...!

Aankomst in St. Pete's Tradewinds Islands Grand. Slagboom. Wie ik ben? Ik heb gereserveerd! Mijn naam? Ja, die geef ik wel en ik mag door. Ze zijn streng, veel mensen proberen er te parkeren voor strandbezoek: $15 per dag. Ik parkeer (op aanwijzing) mijn RAVje voor de ingang. Koffers worden op een karretje gezet door een Bellboy. Inchecken gaat snel. Wel $25 resort-fee, voor een veelvoud van diensten zoals parkeren en gratis internet. OK, zal wel. Ik rijdt gauw naar het Breckenridge gebouw. Mijn bagage wordt ondertussen keurig door een bellboy met een karretje met glimmend koperen stangen naar de kamer gebracht. Als ik aankom zijn ze keurig op kofferbankjes gezet, wordt ijs voor me gehaald en krijg ik uitleg van de dingen die er hier allemaal zijn, en dat zijn er veel. De Bellboy (Art) neemt zijn tijd ervoor en ik beloon hem dan (na even na te vragen wat gebruikelijk is) met een dollar meer dan gebruikelijk. Leuke vent.

De kamer ... tja, wat zal ik daar van zeggen. "Fantastisch" is een understatement. Maar ik ben dan ook snel tevreden. Twee bedden, een goede tafel, klein keukentje met magnetron, koelkast en allerlei eetgerei, minibar, grote TV, mooie (wel kleine) badkamer. Helaas geen uitzicht op zee, denk dat dat komt door mijn Priceline-boeking. Ach, het stormt toch. Weddings at the beach zijn vandaag allemaal verplaatst naar een indoor-locatie. Zandstralen is blijkbaar geen onderdeel van een moderne trouwerij.

Internet zit in de resortfee. Wifi. Is snel en goed.

Allereerst ga ik aan de gang met de bagage. Morgen misschien nog een honkbalwedstrijd, dus vandaag is inpakdag. De doos van Edwin Watts is nét groot genoeg voor de golfclub, qua lengte. Qua volume houd ik veel ruimte over. Ik kan dat allemaal opvullen met de bubbeltjes van Walmart, maar ook met Chantal's scrapbookchipboard. Da's ook beter voor het gewicht van mijn andere check-in bagage. Wat ik nog niet eerder had gesorteerd en in ziplockjes had gedaan doe ik nu maar "even". Af en toe een prop bubbels ertussen en na anderhalf uur is de doos vol. Dichtplakken kost ook nog een behoorlijke tijd, goed werk heeft tijd nodig. Ik vertrouw het zo wel, het gaat zo wel goed = ongeschonden aankomen. Nu maar hopen dat United het accepteert. Ik heb een raar gevoel daarover ...

Nu de rest van de bagage. De Bind-it-all tool voor Chantal gaat toch maar de koffer in, de handbagage wordt anders te zwaar. Alles gaat makkelijk in mijn nieuwe $35-Walmartkoffer. Even wegen: 35 ponden. Max. is 50, dus er kan (en moet) nog wat bij. Een paar spullen liggen nog op de achterbank van RAVje. Uiteindelijk kom ik op 40 pond, du 4,6 kilo onder het maximum. Misschien komt er nog wat bij, misschien ook niet.

Na het harde werk van de afgelopen uren vind ik dat ik wel wat heb verdiend. Op naar de Sportsbar. Een Jack Daniel's on the rocks helpt me vast wel even wat beter de nacht door. Gaat wel lukken denk ik, ben nu erg moe. slaapjestijd.

O ja, mijn laatste ding dat ik kwijt wil deze dag. Op weg naar St. Pete had ik veel last van de enorm harde wind. Windstoten van meer dan 60 mijl per uur. Da's hard, geloof me. En onderweg viel me op dat de motorkap van RAVje steeds bewoog. Alsof die niet goed dichtzat. Best wel zorgwekkend, het zal je maar gebeuren dat de motorkap ineens openslaat en je niets meer ziet. Vooral op de lange brug van Tampa naar St. Pete was dat erg verontrustend. Daar waaide het extreem hard en de SUV pakt veel wind op. Tijdens de stop bij Walgreen's bleek er echter niets aan de hand te zijn. Raar, zo'n "flexibele" motorkap.

Welterusten. Morgen foto's.

Zondag 9 maart 2008

De laatste loodjes!

Heerlijk geslapen! Gisteren voelde ik me te beroerd om te gaan kijken wat dit mooie Tradewinds Islands Resort allemaal te bieden heeft. De kamer heb ik wel voldoende gezien, hierbij de beloofde foto's:

Maar eerst een ontbijtje. Ik voel me wat beter dus besluit ik in het restaurant te gaan eten. Voor iets van $20 kan ik gebruik maken van het ontbijtbuffet. Het is nog donker buiten. Vannacht is de zomertijd (Daylight Saving Time) hier ingegaan. Vanaf mijn plekje aan het raam zie ik het langzaam licht worden. Dit is mooi. Inmiddels wordt er achter het buffet een omeletje voor me gebakken, de thee en orange juice zijn gearriveerd, mijn bordje ligt vol met allerlei lekkere dingetjes .... dit is pas echt genieten! Het leven kan soms zo mooi zijn. Na een tweede omeletje neem ik nog wat heerlijk vers fruit en ik zit weer helemaal vol. Vol genoeg om de dag door te komen.

Terug in de kamer pak ik de laatste dingetjes in. Het vertrek naar huis komt nu wel erg dichtbij. Is goed, het is genoeg geweest. Ik leg alvast een koffer in de auto en ga het hotel verder verkennen. Eerst even binnen in het Breckenridge-gebouw. Richting strand zie ik dat er een beauty salon is (niets voor mij) en een Pizza Hut.

Op het strand is het heerlijk. Het is nog vroeg, het zonnetje schijnt en de harde wind van gisteren is behoorlijk verminderd. Het zand is hagelwit. Mooi. Dit is nou vakantie!

Op het terrein van het hotel is verder meer dan op te noemen. In ieder geval drie zwembaden (waarvan ééntje alleen voor volwassenen), meer dan voldoende ligstoelen, een kleine minigolf baan, trampolines, grachten met zwanen en Koi-karpers waar je kunt waterfietsen, een kleine "Deli" waar je wat boodschapjes kunt doen, een balie waar je golfarrangementen kunt boeken, meerdere restaurants, en nog veeeeeel meer. Komende zomer - als we met z'n drietjes naar Florida gaan - ga ik zeker weer proberen dit hotel te boeken. Steven en Chantal gaan het hier erg leuk hebben!

En hier geen geklooi met mensen die 's ochtends ligstoelen claimen door er alvast een handdoekje op te leggen:

Dan is het helaas tijd om uit te checken uit dit mooie hotel. Het sleutelkaartje met mijn naam erop mag ik houden, leuk souvenir. Alles in de auto en op naar St. Petersburg voor de laatste wedstrijd.

Als ik bij Al Lang Stadium aankom is het parkeerterrein ervoor al helemaal vol. Tja, het is zondag, dus zijn er veel mensen met hun kids hiernaartoe gekomen. Ik parkeer RAVje in een parkeergarage, loop zes lange trappen af, ga richting het stadion en ... loop weer terug, zes lange trappen op, pak mijn ticket uit de auto (dat had ik bij mijn vorige bezoek al opgehaald bij Will Call), weer zes lange trappen af ..... etc. Op mijn leeftijd vergeet je wel eens wat ...

In het stadion is het druk. Heel druk. Ik haal gauw een grote, versgeperste lemonade en slinger me langs de lange rijen mensen die staan te wachten om wat eet- of drinkbaars te kunnen kopen. Te weinig uitgiftepunten voor te veel mensen. Inmiddels is het één uur en de wedstrijd begint. Ik zit vandaag in vak 3.

Ik heb me natuurlijk wel goed ingesmeerd met factortje 30, maar na een uurtje in de toch behoorlijk brandende zon begint mijn huid te protesteren en wordt langzaamaan rood. Genoeg geweest. De wedstrijd is toch weinig spectaculair, de coaches hebben maar enkele van hun beste spelers opgesteld. Dus neem ik afscheid van Progress Energy Park, home of Al Lang Field.

In de auto stel ik TomTom in richting Kissimmee. Mijn laatste nacht breng ik weer door in het Orlando Sun Resort by Lexington. Twee uurtjes rijden. De I4 is gelukkig erg rustig, kan goed doorrijden.

Inchecken in het hotel gaat weer snel. Daarna ... wat minder goed. Bij de kamer aangekomen blijken e sleutelkaartjes niet te werken. Natuurlijk zit ik in het gebouw dat het verst van de receptie vandaan ligt. Terug bij de receptie worden de sleutels opnieuw gecodeerd en de bewaking gevraagd even naar de kamer te komen. Weer werken de sleutelkaarten niet. De bewaker doet een apparaatje in het slot en na vijf minuten werkt alles zoals het hoort. Vreemde zaak.

Na een uurtje rust besluit ik te gaan shoppen. Er is nog een klein beetje plaats in de koffer en Chantal's verlanglijstje is nog niet afgewerkt. Richting Old Town staat een lange rij, dus ga ik rechtsaf richting de Walmart aan de US 27. Daar hebben ze de gewenste pennen helaas niet. Volgende Walmart, aan de 535. Helaas, ook geen pennen. Dan maar naar de derde Walmart, aan de 192. Ook geen pennen. JoAnn's is inmiddels al gesloten (Waarom? Het is pas negen uur op zondagavond!) Tijd om bij Wendy's nog even een Triple Cheeseburger te scoren en terug naar het hotel te gaan. Daar zet ik de wekker op 5 uur, morgenochtend vroeg op.

Maandag 10 maart 2008

Op weg naar huis!

Na anderhalve week Florida, acht dagen gevuld met honkbal, één basketbalwedstrijd, veel leuke aankoopjes in mijn koffers en een hoofd vol leuke, fantastische herinneringen is het nu echt tijd om naar huis te gaan.

Om vier uur ben ik al wakker. Nog even het Florida Forum bekijken en dan berg ik de laptop op. Even geen zin om dit verslag bij te werken, dat komt wel al ik thuis ben. Douchen, aankleden, RAVje voor de laatste keer inladen, uitchecken en om ietsjes na zessen rijd ik richting MCO. In de garage bij Alamo lever ik RAVje in, na een bedankje voor de vele mijlen (zo'n 1150) die ik ermee heb mogen rijden. Het bonnetje dat ik van de medewerker krijg geeft keurig $ 0.00 aan, zoals het hoort.

Met twee stuks handbagage, een grote koffer en een hoge doos sta ik naast de auto en in de wijde omgeving geen bagagekar te vinden. Nou ja, dan maar "moeilijk" naar de incheckbalie. Daar mag je pas de rij in als je koffer is gewogen, en geen pardon: meer dan 50 pond (23 kilo) betekent (fors) bijbetalen of iets uit de koffer halen.

Bij de balie blijkt dat je tegenwoordig bij United zelf in moet checken. OK, maar hoe werkt dit? De lichte paniek in mijn ogen is opvallend genoeg om al snel hulp van een medewerker te krijgen. Paspoort op de lezer leggen, aangeven dat je check-in bagage hebt, inchecken en de boardingkaarten komen uit de automaat. Iemand komt nog de labels aan de koffer doen en wat stickers om de doos. Dan breng ik de spullen naar de veiligheidscheck en dar rollen ze al snel doorheen, niets opengemaakt. Mooi. Geen problemen met de doos-met-golfclub. Dat is tenminste goed gegaan, heb ik me onterecht zorgen om gemaakt. Nu nog hopen dat alles goed aankomt in Amsterdam.

In de grote hal staat een hele lange rij voor de security-check. Er wordt ook omgeroepen om zo snel mogelijk daar aan te sluiten, de wachttijden zijn erg lang. OK, maar eerst nog even een belofte inlossen. Ik heb Renée uit Frankrijk op het Florida Forum belooft om te kijken of ik een Gringe-pyjama voor haar dochter kan kopen (die had ze zelf kort daarvoor gekocht, maar op de één of andere manier ergens laten liggen). Ik heb geluk, de Universal-winkel gaat net open en de pyjama is er nog in de opgegeven maten. Mr. Visa rekent de $ 51,02 graag nog even af en dn sluit ik aan in de lange, lange rij. Paspoort en boardingkaart worden gecheckt, al mijn spulletjes gaan door de scanner. Ze kijken niet eens raar op van het stansapparaat in mijn handbagage. Heeft alles bij elkaar toch een dik uur geduurd. Schoenen weer aan, riem om, spulletjes weer in mijn zakken. Door naar gate 43.

Om 9.38u vertrekt het vliegtuig naar Washington. Nog even een ontbijtje. Helaas wordt de terminal helemaal verbouwd en is er maar één zaakje dat alleen maar kleffe, vieze broodjes met iets wat op ei en ham lijkt verkoopt. Het kost wat, maar dan heb je ook niks. Na de helft te hebben weggespoeld met een pakje Tropicana sinaasappelsap geef ik het op.

De vlucht naar Washington vertrekt op tijd en na een kleine 2 uur (waarvan ik een uur geslapen heb) landen we op IAD. Het is erg druk op de C- en D-terminals van United. Ik heb bijna zes uur voordat de vlucht naar Amsterdam vertrekt. Eigenlijk wil ik naar het luchtvaartmuseum. Ik voel me echter niet helemaal happy en stel dat bezoek uit. Dat komt een volgende keer wel. Met de shuttle (rare voertuigen!) ga ik naar de Main Terminal: niks leuks te doen.

Dan naar de B-terminal en daar is het heerlijk rustig. Wat een verschil met de C en D!! Het is een enorm lange hal met verschillende eettentjes en winkeltjes. Ik "scoor" eerst nog even een mini-kentekenplaat met "Dennis" erop, voor collega Dennis. En nog wat last-minute prullaria. Pizzapuntje naar binnen gewerkt (Pepperoni, what else!) en neergeploft in een barretje: "Lemonade, please". Krantje erbij en ik kom wel weer een uurtje door.

Bij het inchecken heb ik gezien dat voor de volgende vlucht Economy geheel vol zit. Ik heb wat last van mijn benen gekregen, besluit Chantal even te bellen en samen vinden we het een goed idee als ik een upgrade neem naar Economy Plus. $89 voor 15 centimeter meer ruimte. Het blijkt een goede investering. Economy Plus is maar gedeeltelijk vol en de man naast mij besluit een andere rij op te zoeken. Mooi, twee plaatsen aan het raam helemaal voor mij alleen.

We vertrekken wat later dan gepland. Volgens de piloot mogen ze niet voor 6 uur in de ochtend op Schiphol landen. Door de sterke rugwind en de zomertijd die in de VS al is ingegaan (dûh, dat wisten ze toch al veel eerder) dus wat later weg. OK, maakt niet uit, ik kom er vanzelf wel. Na het opstijgen volgt als snel de maaltijd (Chicken or Páááásta?) die niet te kanen is. Filmpje kijken en dn proberen wat te slapen.

Dinsdag 11 maart 2008

Aan alles komt een eind!

De laatste dag van mijn uitstapje is begonnen. Van slapen is niet veel gekomen, meer dn af en toe wat wegdoezelen was er niet bij. En ik had nog wel zoveel plaats! Om kwart over zes landen we op Schiphol. Snel het vliegtuig uit (scheelt wel wat als je iets verder voorin zit) en naar de paspoortcontrole. Oef, daar staan twee heel lange rijen. Hoe pak ik dit aan? Hmm, daar komt net nog een mannetje aangelopen en gaat in zo'n hokje zitten .... Mijn "Gaat u hier open?" wordt gelukkig met "ja!" beantwoord en binnen een minuut ben ik erdoor. Welkom in Nederland!

En nu de bagage. Mijn koffer is weinig opvallend (Amerikaans zwart) en komt natuurlijk als één van de laatste de band op. En mijn doos dan? Mijn mooie golfclub? De band met afwijkende bagage blijft ook angstvallig leeg. Terug naar de "gewone" band en jawel, daar issie!! Ik ben helemaal gelukkig. Moe maar voldaan leg ik de doos dwars op het bagagekarretje. Ik had al gezien dat er vandaag veel douaniers staan. Veel controle. Maar ik ... ik mag gewoon doorlopen. Ik krijg alleen te horen dat die doos zo (dwars) niet door de deur kan. Nou, als dat alles is ...

Zo, weer een horde genomen. De volgende uitdaging: de trein naar Gouda. De doos heb ik inmiddels aan de koffer "vastgemaakt" met de kofferband. Helaas, dat werkt niet. De doos glijdt er steeds onderuit. Jammer dan. Perron op, trein in en wegwezen. Oeps, helemaal vergeten een kaartje te kopen. Bij de overstap in Duivendrecht toch nog maar eventjes gedaan. Gelukkig maar, want er wordt vandaag streng gecontroleerd.

Om kwart over acht ben ik in Gouda. Chantal zit met Steven in de auto achter het station te wachten. Maar het lukt me niet meer om daar met alle zooi heen te lopen. Lang leve de GSM en even later komen ze me van het perron redden. Wat heb ik ze gemist!! Steven wil dat ik naast hem achterin kom zitten. Even later zit er een hevig glunderend jongetje me aan te koekeloeren: Pappa is weer thuis!

Eerst zetten we Steven op school af, het is ten slotte een gewone dinsdag. Dan naar huis. Pommie en Pluis staan me al op te wachten. En wat is Pluis gegroeid!

Ik haal snel alvast wat scrapspulletjes voor Chantal uit m'n tas. Ze is erg blij met de mooie papiertjes en de stickers. Ook voor haar is het vandaag gewoon een dinsdag en ze vertrekt naar haar werk. Ik duik een warm bad in (Zzzzzzzz ....) en pak daarna de bagage uit. Alles is ongeschonden aangekomen. Zelfs en vooral mijn mooie nieuwe golfclub. Die mag nog een dagje wachten, morgen ga ik hem uitproberen.

Chantal's spulletjes stal ik als laatste nog even op tafel uit, maak een foto en mail die naar haar toe. Het antwoord dat ik per mail terugkrijg is kort en krachtig:

WAUW!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ze heeft gelijk.