Chantal, Michael & Steven in Florida

Reisverslag zomer 2007

Maandag 30 juli 2007

Een heel beroerd begin......

Vandaag begint onze vakantie echt! Heerlijk, hier hebben we echt naar uitgekeken. Om 5.30 uur staan we op en tot onze grote verbazing staat er ook ineens een klein jongetje voor onze neus: "Ik kan niet meer slapen". Ook hij kijkt uit naar onze vakantie. Om 6.30 uur zit alle bagage in de auto en gaan we op weg met een denderend onweer boven ons hoofd. (Later blijkt dat dit onweer met bliksem heeft gezorgd voor de uitval van onze stroom thuis). Onderweg klaart het op en zien we een super regenboog.

Door het vroege uur kunnen we lekker doorrijden op de weg en we zijn in no time op Schiphol. Michael zet ons met de koffers af in de vertrekhal en rijdt door naar P3, het lang parkeren. Nog voor de incheckbalies open gaan is hij terug. Het is wel raar, je wordt verzocht om minimaal drie uur van tevoren aanwezig te zijn en de incheckbalies gaan precies drie uur voor de vluchttijd open. In ons geval is dat 8.10 uur en we zijn er lekker snel door omdat we als eerste inde rij staan. Dat betekent dat we nog even kunnen shoppen en wat eten.

Rond 10.00 uur melden wij ons bij de gate, waar we het standaard verhaal doorlopen en in de lach schieten als we merken hoeveel apparatuur met batterijen of elektra we bij ons hebben dat varieert van gameboy en fototoestel tot laptop. We vliegen dit keer met US Airways en het vliegtuig blijkt een stuk kleiner dan we zijn gewend. twee rijen van 3 stoelen. Ach heerlijk, nu kunnen we lekker met z'n drieën naast elkaar zitten. Iets later dan de aangegeven tijd van 11.10 uur gaan we de lucht in en we hebben er zin in.

Toch blijkt ook deze keer dat het toch wel een lange vlucht is. Steven heeft na een paar uur moeite om zich bezig te houden en het lukt ook mij niet om daar verandering in te brengen. Het heeft ook te maken met de service van US Airways. Normaal zit er een vast patroon in het aanbieden van drankjes en eten, maar op deze vlucht wijkt het volledig af. We krijgen pas wat te drinken als we zeker al een uur in de lucht de lucht zijn en daar komt het eten meteen achteraan. Het eten is prima, maar het toestel is oud en de bekleding van de stoelen valt een beetje uit elkaar en ik moet mijn best doen om de bekleding van de stoel voor me niet in mijn eten te laten hangen. Dit komt ook omdat de meneer voor mij zijn stoel al vanaf opstijgen naar achteren heeft gezet in slaapstand. Na het eten komt er helemaal geen drinken meer, geen taxfree, niets..... en het duurt een tijd voordat we door krijgen dat we geacht worden om het drinken zelf te gaan halen. Wat een service!! Er staan rijen mensen in het gangpad, want twee van de vier toiletten zijn buiten gebruik. Gelukkig is het personeel wel vriendelijk. Als we zo'n zeven uur aan het vliegen zijn en er aardig wat mensen drankjes en nootjes gaan halen wordt er ineens omgeroepen dat we nog een snack krijgen. Dit komt in de vorm van crackertjes met smeerkaas. Maar goed dat we zelf al wat te drinken hebben gehaald, want dat hoort er blijkbaar niet bij.

Gelukkig zijn we er bijna. Vlak voordat we zullen gaan landen wordt er omgeroepen dat we niet kunnen landen in Philadelphia. Er is onweer en het vliegveld is gesloten tot het weer veilig is. We wijken uit naar Harrisburg in de buurt va Philadelphia en landen op een vliegveld waar niets aan activiteit is en we een heel groot vliegtuig zijn ten opzichte van de andere vliegtuigen. Daar staan we een uur om bij te tanken en de toiletten leeg te laten maken, het vliegtuig wordt "geserviced". Na dat uur gaan we verder naar Philadelphia waar we ondertussen weer mogen landen. We komen om 15.30 uur (Nederlandse tijd 21.30 uur) aan. Onze aansluitende vlucht gaat om 15.55 uur en aangezien dat niet meer haalbaar is hoeven we ook niet te rennen. We zien het wel. De douane gaat erg snel. Op naar de koffers op band 2.

Band 2 geeft aan dat de koffers van onze vlucht moeten komen, maar heeft alleen Italiaanse koffers. Da's jammer. Nog maar even wachten dan. Helaas loopt dan de band vast en gaat er een oorverdovend alarm af. Veel mensen, waaronder Steven, staan met hun vingers in hun oren te kijken wat er gat gebeuren. Zo op het eerste oog gebeurt er echt helemaal niets. Na een minuut of 5 is gelukkig alles opgelost en gaat de band weer draaien. Dan wordt er omgeroepen dat de koffers uit Amsterdam op band 1 én 2 komen. Opsplitsen dan maar. Er komt één koffer op band 2 en drie op band 1. Helemaal gelukkig vervolgen we onze reis. De koffers zijn weer binnen. We mogen nu in de rij voor customs om te kijken of we wat aan te geven hebben. Dan nog even een paspoort en ticketcontrole om vervolgens onze koffers weer op de band te mogen zetten voor de doorreis naar Orlando. Ondertussen hebben we gezien dat onze vlucht vertraging heeft en pas om 17.15 uur (23.15 uur Nederlandse tijd) gaat en dat kunnen we nog halen. Steven is zo moe en doet zo verschrikkelijk zijn best. Het is echt fantastisch hoe hij zich hier elke keer weer doorheen slaat. Met alleen de handbagage en een jongetje met slaapknuffels in zijn knuistjes vervolgen wij onze reis. Dan wordt ons verteld dat de taxfree aankopen uit Amsterdam niet mee mogen. We hebben douchegel van 200 ml en dat hadden we moeten inchecken. Helaas is daar in A'dam niets van gezegden hebben ze de aankopen netjes geseald. Het ziet te groot uit, want op het eerste oog wordt ook mijn luchtje van 100 ml afgekeurd. Amerikanen rekenen nu eenmaal in ounces en weten niets van ons rekenstelsel. Onze koffers zijn al weg en er blijft niets anders over dan het luchtje uit de verpakking te halen en in een plastic zip-lock te stoppen en iemand blij te maken met de douchegel. Da's werkelijk balen zeg!

Op naar de laatste stop..... security. Alle spullen moeten nogmaals door de scanner, schoenen uit en alles uit je zakken. Zelfs de slaapknuffels van Steven mogen niet gewoon door maar moeten door de scan. Het is lang wachten want voor ons is er iets gevonden en de procedure zegt dat er dan extra security personeel moet komen kijken en Amerikanen hebben niet zo'n haast. Onze klok tikt echter door en we gaan een versnelling hoger, wat voor Steven een echte beproeving blijkt. Dat is ook heel moeilijk als je normaal al uren in je bedje ligt. Maar iets voor vijven zijn we dan toch waar we zijn moeten. Waarom kom je altijd aan de ene kant (A6) van het vliegveld aan en moet je helemaal naar de andere kant (C30) om weer te vertrekken? Wat we raar vinden is dat de incheckprocedure nog niet loopt. Als dat vliegtuig om 17.10 uur de lucht in gaat dan moeten de mensen wel heel snel het vliegtuig in. Om onbekende redenen loopt het nog verder uit en krijgen wij de mogelijkheid om nog even wat drinken te kopen.

Als we staan te wachten worden we omgeroepen. Of we plaatsen willen wisselen met een mevrouw in een rolstoel. Geen probleem, maar wat het precies inhoud is nog niet helemaal duidelijk. We mogen dat in het vliegtuig uitzoeken en krijgen toegang tot het vliegtuig. Daar wordt de regeling nog eens aangepast omdat wij een kind bij ons hebben. Uiteindelijk is de uitkomst dat Michael zijn plek op rij 7 afstaat aan de mevrouw en op rij 32 mag plaatsnemen. Steven en ik mogen blijven zitten. De mevrouw naast mij blijkt een beroerte gehad te hebben 9 maanden geleden en is aan de linkerkant verlamd. Dit is de eerste keer dat ze wordt gescheiden van haar man en ze is in tranen. Ik verdeel mijn aandacht dus tussen haar en Steven die ondertussen zo moe is dat hij er beroerd van is. Ook voor mij is het laat en ik ben moe. We wijn tenslotte al 17 uur onderweg. Dan kunnen we eindelijk weg en het vliegtuig wordt naar achteren geduwd. Helaas duurt deze actie 2 minuten voor we een grote hobbel voelen. Er is een duwstang geknapt en het vliegtuig moet gerepareerd worden. De tijd die het gaat kosten is onbekend. Als troost krijgen we van de stewardessen een glaasje water; "on the house". Dan blijkt na twee uur dat we mogen vliegen en om 19.15 uur (in Nederland 02.15 uur) stijgen we op. Steven is ondertussen in slaap gevallen en wordt steeds wakker omdat hij zo misselijk is en ik wauwel rustig door tegen de Amerikaanse om haar af te leiden. Uiteindelijk landen we om 21.10 uur (in Nederland 04.10 uur) in Orlando en wachten tot Michael van achter uit het vliegtuig is gekomen. Nou is de rest een "eitje". Steven en ik halen de koffers, Michael gaat de auto regelen.

We staan nog steeds op onze koffers te wachten als de band stopt. Dit waren alle koffers van de vluchten die staan aangegeven. En onze dan? We vragen wat na bij personeel, maar we krijgen alleen wat opgetrokken schouders en een doorverwijzing naar de helpdesk van US Airways waar de rij wachtenden al bijna tot buiten staat. We komen maar weer eens in aanraking met de geweldige Amerikaanse behulpzaamheid. Na een uur in de rij blijkt dat onze koffers er niet zijn en ze ook niet weten waar ze dan wel zijn. We worden gebeld hierover. We zijn nu echt woest. Na een reis van 24 uur erachter komen dat geen enkele koffer is aangekomen. Dus geen autostoeltje voor Steven, geen kleding.....niets. We worden afgescheept met 3 tasjes met hoognodige spullen: tandenborstel, tandpasta, scheermesje, scheerschuim en deo. Niet eens zeep!!

Gelukkig is de auto wel wat we ervan verwachten een Toyota RAV4, maar nu is de grootte van de auto helemaal niet meer relevant. We hebben tenslotte geen bagage. Moe, gefrustreerd en boos rijden we naar de villa. Onderweg moeten we wel nog even stoppen omdat Steven nu echt misselijk is. Om 00.00 uur (Nederlandse tijd 06.00) komen we aan in de villa, die ook helemaal top blijkt te zijn en leggen Steven in bed. Gelukkig heb ik voor Steven een extra setje kleding in de handbagage. Wij moeten het doen met onze vieze vol gezwete kleding van de reis.

Dit is werkelijk een opeenstapeling van irritatie geworden en we besluiten nooit meer met US Airways te vliegen. Het is geen slechte service, er is gewoon GEEN Service. Het beleid is dat we 24 uur moeten wachten voor ze wat weten over de koffers. Wat een onzin!

Dinsdag 31 juli 2007

De service blijft nihil

Voor Amerikaanse begrippen zijn wij hier om 00.00 uur aangekomen. Het is dan ook geen lange nacht geworden. Ik ben niet verder gekomen dan liggen met mijn ogen dicht. Ik ben schijnbaar te moe en kan niet in slaap komen, daarnaast is Steven nog steeds niet lekker en is om een uur of 2 wakker met buikpijn en om 5 uur weer. Om 05.00 uur besluiten we samen een boterhammetje te eten en Steven knapt zienderogen wat op.

Maar met zo weinig slaap en zo'n lange reis is ook deze dag afgeschreven voor ons. We zijn moe en balen verschrikkelijk van de koffers. Bij alles wat we nodig hebben kunnen we zeggen: "Dat zit in de koffer". Er is ons beloofd dat de koffers vannacht met een vlucht zouden komen en dat we gebeld zouden worden. Vol verwachting ga ik bij de voordeur kijken, maar geen koffers. Rond 8.00 uur belt Michael met US Airways en we verwachten dat de koffers in ieder geval getraceerd zijn. Maar niets is minder waar. We krijgen te horen dat we nog steeds niets weten en dat we later op de dag maar terug moeten bellen. Dat is een afknapper zeg!

Na het telefoontje gaan Steven en Michael naar Walmart. De spullen kopen die we op dit moment nodig hebben en natuurlijk de Nintendo DS waar Steven zo lang voor heeft gespaard. Dit is waarom hij zo graag naar Amerika wilde. Hij is dan ook dolgelukkig als ze weer terug komen. Glimmend komt hij binnen om zijn aanwinst te laten zien. Hij heeft voor een witte gekozen, want die hebben zijn neefjes ook!! Voor Steven is het duidelijk waar hij de rest van de dag zijn tijd aan wil besteden....

Michael heeft wat kleren voor mij gekocht en een zwembroek voor Steven. Steven heeft nog een setje kleren en Michael had een extra T-shirt in de handbagage zitten, ik helemaal niets. Hij heeft een bermuda en een shirtje gekocht. Ik ben er erg blij mee, maar kan dat niet tot uitdrukking brengen. De moeheid heeft de overhand. Het regent al sinds 11.00 uur en dat past precies bij mijn stemming.

Rond 14.30 uur probeert Michael US Airways nogmaals en krijgt weer hetzelfde verhaal: "We weten nog niets en u moeten morgen maar terug bellen". Daar neemt hij echter geen genoegen mee en hij maakt werkelijk ruzie met de andere kant. Het gesprek draait rondjes omdat de ander zich aan zijn script houdt en steeds hetzelfde antwoord geeft: "Nee, ik kan mijn leidinggevende niet aan de telefoon geven", "Nee, we weten nog niets" en "U kunt morgen terugbellen". Hun beleid is dat na 24 uur 90% van de koffers is getraceerd. De medewerker van US Airways mag zelf niet ophangen dus het wordt zo een heel vervelende situatie en na een uur wordt Michael in de wacht gezet. Dat is niet de bedoeling en hij belt weer terug. En dan ... krijgen we zomaar ineens te horen dat de koffers gevonden zijn en ze 's avonds gebracht zullen worden. Dit is wel een heel raar verhaal, maar wij zijn erg blij!!!! De koffers komen!!!

Wij gaan nog even shoppen. Onze vakantie kan nu toch eindelijk beginnen. We doen wat boodschappen bij Walmart en Publix en natuurlijk neem ik wat scrapbookspullen mee. Ook Steven en Michael kopen wat leuke spulletjes. Even afreageren en verwennen mag nu.

Bij thuiskomst gaat de telefoon en geeft de bezorgdienst aan dat ze de koffers komen brengen rond 8 uur en of we dan thuis zijn. En dat zijn we. Ondertussen hebben we nog contact met de familie Dahles die hun vakantie vieren in een villa een wijk verderop. We zouden wat leuks samen gaan doen, maar dat lukt nog niet helemaal. We praten even bij en zullen contact houden.  

Om half 8 komen de koffers er al aan. Ze zien er vies uit. Twee ervan zijn duidelijk open geweest en zijn redelijk ondersteboven gegooid. De andere twee zijn nog intact. Dat is ook logisch want eentje bevat alleen het autostoeltje van Steven. We vermoeden dat de kadootjes die we hebben meegenomen voor Darlene en Linda de oorzaak zijn. Ze kunnen niet door een poffertjespan heen scannen en kaas doet het ook altijd goed. De kado's zijn inderdaad open geweest. Maar wonder boven wonder zit alles er nog in en hebben zelfs de poffertjesmix niet aangezien voor iets wat je kan snuiven. We pakken snel de koffers uit en vinden alles wat we gemist hebben: de Amerikaanse stekkertjes, een schaar, onze kleding en Stevens autostoeltje. Heerlijk om je eigen spulletjes weer te hebben. Natuurlijk is alles vervangbaar, maar het kost veel tijd en je bent erg onthand.

Dan komt de moeheid werkelijk boven en rond 9 uur slapen we.

Woensdag 1 augustus 2007

Nu start onze vakantie...

Vandaag begint onze vakantie en we starten lekker rustig. We hebben nog helemaal geen ritme en draaien nog erg op Nederlandse tijd. Ondanks de moeheid zijn we vannacht allemaal een aantal keer wakker en om 5.00 maar weer op. Steven maakt zijn Bionicle en gaat verder met zijn nieuwe DS-spelletjes. We gaan bedenken wat te doen, want daar hebben we nog niet echt over nagedacht. Steven plonst nog even lekker in het zwembad met z'n papa, die het erg koud vindt. Geen probleem voor Steven.

Aangezien we niet te veel willen doen en nog niet gewend zijn aan de temperatuur hier en de hoge vochtigheidsgraad gaan we naar de Piratengolf. Dat is altijd een geslaagd uitje en een goede start. Dat blijkt ook wel. We hebben alle drie reuze lol en zijn aan elkaar gewaagd. De eerste 18-holes worden door Michael gewonnen met 1 punt voorsprong en de 2e 18-holes staan we gelijk. Steven heeft zelfs een baan in one hole gedaan. Dat zal betekenen dat hij over een tijdje ook een concurrerende partij wordt. Maar we gaan ervan uit dat Michael dan uitblinkt door zijn golflessen en -vaardigheden. Tussen de partijen door eten we een ijsje om af te koelen. Het is warm en het zonnetje brandt lekker. Uit ervaring weten we dat je nooit een te groot ijsje moet kopen. Tegen deze warmte is niet aan te likken en dat betekent een druppend ijsje en plakvingers.

Dat het zo warm is merken we ook als we de auto instappen. Heerlijk zo'n oventje. Gelukkig is de airco er aardig tegenop gewassen en kunnen we verder. Naast de golfbaan zijn nieuwe winkels gebouwd. Er is ook een games store en daar wil Steven wel graag kijken. Ze verkopen er niet alleen nieuwe spelletjes, maar ook tweedehandse en je kan er ruilen. Met een Star Wars spelletje gaan we de winkel uit. En dat spel moet natuurlijk meteen geprobeerd worden. Zo hoort dat met nieuwe spelletjes. We rijden nog even langs het huis om een adres en de gameboy te halen en gaan door naar een scrapbookwinkel in Kissimmee: "Mouse Memories". Ik kijk al een tijdje op hun site en ben erg nieuwsgierig. Zo dichtbij en nog nooit gevonden.

Mouse Memories heeft geen volle openingstijden en om 14.15 uur komen we erachter dat ze maar tot 15.00 uur open zijn. Ach, we gaan gewoon kijken en als het niets wordt gaan we gewoon nog een keertje terug. Dat is niet nodig want we hebben tijd zat en lopen netjes om 15.00 uur weer de winkel uit. Het is best een aardige winkel, maar de inhoud bestaat grotendeels uit scrapbookspullen voor sport, de Amerikaanse staten en Disney. De helft van de artikelen is niet geprijsd en moet je maar een beetje raden. Voor mijn gevoel is dit meer een winkel om naartoe te gaan als je iets specifieks zoekt. Misschien heb ik gewoon ook al teveel spullen. Ik zoek wat leuke spullen uit en vind de Mickey-pons die ik al tijden wil hebben. Helemaal geweldig!! Ook vind ik een leuk boek met Disney voorbeelden. Ik schat de aankopen op zo'n 50 à 60 dollar en schrik me rot als ik 80 dollar moet betalen. Het blijkt dat de cut-outs van Disney die ik heb gekocht elk 10 dollar zijn ... wauw, als ik dat had geweten had ik ze niet gekocht. Duur zeg! Ik besluit dat deze winkel eenmalig is. Ik ga liever naar JoAnn waar de materialen wat meer basis zijn. Michael is blij met het niet zo lange bezoek aan deze winkel en voor Steven had het best langer mogen duren; hij is nog lang niet klaar met zijn nieuwe spel en zit bij de ingang van de winkel in een hoekje. Uit dat hoekje komen regelmatig geluid en muziekjes. 

Na de scrapbookwinkel doen we ook nog even K-Mart aan. Deze winkel staat te boek als erg goedkoop, maar dat gaat volgens mij regelmatig niet helemaal op. Het is ook niet een heel fijne winkel. Toch vinden we er wat leuke spulletjes. Ondertussen is het weer gaan regenen en behoorlijk met onweer. We gaan dus niet nog wat ondernemen. Via Walmart, waar wat kleine boodschapjes worden gedaan, gaan we naar huis. We hebben Steven beloofd om nog te gaan zwemmen, maar met dit weer gaat het niet meer lukken. Met onweer mag je het zwembad niet in en daarnaast is door al die regen het zwembad steenkoud. Mij niet gezien!

Na het eten verdwijnt Michael om op zoek te gaan naar een internetverbinding die we ook weer af kunnen zeggen en val ik ik slaap op de bank. Steven maakt hier natuurlijk heerlijk gebruik van en zit om half 9 nog met hoogrode wangen Nick te kijken. Dan gaat hij toch maar naar bed en valt meteen ik slaap. Ik ben weer wakker en werk de website bij. Michael komt om 21.30 uur weer binnen na een rondje Orlando en heeft zijn doel bereikt: een CD-tje voor gratis internet. Jippie morgen gaan we de lucht in!

Donderdag 2 augustus 2007

Vandaag wordt het een Disneypark en Steven mag kiezen. Hij wil heel graag naar MGM Studios en drie keer in Starwars. Oké dan wordt het MGM.

Zoals alle dagen is Steven ook vandaag weer om 5.00 uur wakker. Dit is niet gebruikelijk want thuis is dat pas 7.00 uur. Zijn ritme klopt nog steeds niet. Aangezien wij wel ons ritme aan het omgooien zijn is dit wel heel erg vroeg en moet hij zich maar even bezig houden. Om 7.00 uur heeft hij er genoeg van om zichzelf bezig te houden en maakt hij ons wakker door zich met een grote plof op ons te gooien. Nou dat helpt het wakker worden proces wel degelijk, niet je humeur maar wakker ben je wel. 

Steven wil heel graag zwemmen. Dat kon gisteren niet meer door de vele regen en dus wil hij nu zwemmen. Poeh, dit is werkelijk een aanslag op je inlevingsvermogen. Hij heeft helemaal gelijk dat hij wil zwemmen na twee dagen rustig te moeten zijn, een zwembad onder je neus te hebben en niet kunnen zwemmen zoals beloofd, maar om 7 uur 's ochtends het koude water in als je net "rustig" wakker bent geworden? Dat is niet helemaal ons idee van een opstart. Dus eerst maar even een boterhammetje. Maar als het boterhammetje op is komt toch weer die vraag: "Wanneer gaan we zwemmen?". Om 8.00 uur ga ik overstag en Steven is dolblij. In twee seconden zit hij in zijn zwembroek en ik hij het water al aan het inspecteren. Mama is echter niet zo snel en Steven zorgt wel dat dat de versnelling in gaat. Het water is KOUD! Normaal verwarmt het zonnetje hier de zwembaden en is het water lekker. De regen zorgt er echter voor dat het water deze kans niet krijgt. Het sparteluurtje wordt dan ook verkort naar een half uurtje en ik kom niet verder dan mijn benen in het water. Steven doet zijn best om van alles op te duiken en racet door het water. Het is bewolkt en wordt eigenlijk alleen maar donkerder. Geen zonnetje, alleen maar wolken......en koud water.....om 8.00 uur 's ochtends. We gaan lekker warm douchen!! En als we naar binnen gaan begint het te regenen.

Deze regen houdt voorlopig niet meer op. Om 9.00 uur vertrekken we naar Disney en hopen dat het daar wat droger is. Het wordt helaas alleen maar erger, maar we houden de moed erin. We parkeren bij MGM op Stage 47 en hijsen ons in een regencapeje. Deze capejes zitten al jaren in onze tassen, maar zijn nog nooit gebruikt. De buitjes die we hebben gehad waren of te omzeilen of te trotseren. Maar de hoeveelheid nattigheid die nu de lucht uit komt vallen is niet te missen. Gelukkig komt het treintje er net aan en worden we getransporteerd van het parkeerterrein naar de ingang van MGM. Daar sluiten we aan in de rij capejes in alle kleuren van de regenboog. Binnen besluiten we Disneycapejes te kopen die degelijker zijn en levenslang in te ruilen als ze kapot zijn. We zijn niet de enigen. 

Zoals afgesproken gaan we eerst naar Star Tours, een vluchtsimulator van Starwars. De stoere praat van "drie keer achter elkaar gaan" verandert langzaam in "laten we eerst maar één keer proberen". Steven wordt zenuwachtig als we in de rij staan. De gedachte aan vorig jaar was leuk, maar de werkelijkheid is wat moeilijker. Hier speelt het onbekende toch weer een rol. De de rit blijkt echter "helemaal cool" te zijn, maar we gaan toch maar één keer. Een van de dichts bijzijnde volgende "attracties" is de automatenhal die bij de mannen hoog op de lijst staat. Steven wordt hier aardig hyper door en stuitert met zijn centjes door de hal. Gelukkig is het bedrag beperkt en eindigt hij bij de pizza van Michael, die grotendeels zijn buikje in gaat. Het is tenslotte 11.00 uur en als je al om 5.00 uur op bent........

We storten ons weer in de nattigheid buiten en gaan naar de autoshow die om 11.50 uur gaat beginnen. De regen heeft wel een voordeel: het is helemaal niet druk en de wachttijden vallen reuze mee. Voor de autoshow is het even afwachten of ze door kunnen gaan. Het vele stunten en slippen in deze show kan gevaarlijk zijn als het hard regent of onweert. Iets later dan gepland zitten wij weer midden in de indrukwekkende show waar auto's elkaar achtervolgen met hoge snelheden. We merken wel dat het moeilijker is voor de bestuurders om met deze regen op tijd te stoppen. Af en toe wordt er wat doorgegleden. Na de show gaan we een plekje zoeken in het restaurant ABC Commissary voor wat frietjes. De mannen hebben pizza gehad, maar ik nog niets. Ook mijn hamburger verdwijnt half in de buik van onze zoon.

Steven wil graag in de backlot tour, maar besluit ook even snel weer dat 30 minuten wachttijd veel te lang is. Op naar de show van Ariel, die gewoon leuk blijft om vervolgens te gaan tekenen bij "the magic of Disney animation". We hebben al een Stitch en een Donald getekend en vullen deze aan met een Goofy vandaag. Dit blijft een leuk onderdeel. Het is 16.00 uur als we buiten komen en ... het is warempel gestopt met regenen. Het is zo vochtig warm dat mijn bril meteen beslaat.

Het is genoeg voor vandaag en we verlaten het park om via de Disney outlet op de SR 535 naar huis te gaan. Hier hebben ze een Stax met leuk dubbelzijdig papier voor de scrapbookworkshops en natuurlijk nog wat leuke lettertjes voor mijzelf. Michael gaat nog even naar twee andere winkels en vindt twee polo's.

Rond 17.30 uur zijn we weer in het huis, want na het eten komt de familie Dahles op bezoek. Steven kan echt niet wachten om met Orlando te spelen en te zwemmen. Rond 20.00 uur zijn ze er dan, want wachten duurt lang, vooral als je pas 7 bent. Het is een gezellige avond en de twee jongens leven zich helemaal uit in het zwembad. De gezelligheid zorgt dat het voor de jongetjes erg laat wordt en Steven gaat om 23.00 uur uit zichzelf naar bed. De volwassenen hebben nog even lol om wie de mooiste auto heeft.....We spreken af dat we morgenavond gezellig naar Old Town gaan als het uitkomt.

Vrijdag 3 augustus 2007

Jippie, zon!!!

Het begint een gewoonte te worden dat Steven erg vroeg wakker is en dat is geen goed teken. Thuis gaan zijn ogen open tussen 6.30 en 7.00 uur. Maar vandaag werden we weer verrast om 6.00 uur. En dat terwijl hij gisteren pas om 23.00 uur naar bed ging. Hij is nota bene met kleren aan in bed gaan liggen en in slaap gevallen. Hij is dan ook vanochtend al helemaal klaar en aangekleed vindt hijzelf. Jammer want hij moet toch terug naar bed. Om 7 uur is hij er weer, dat is zijn tijd dat hij uit bed mag dus.............

Dat de korte nachten effect hebben merken we nu al. Steven heeft nergens zin in, kan niet stil blijven zitten en moppert op alles. Dat betekent dat we ons dagprogramma hierop aan moeten passen als we het allemaal gezellig willen hebben. Wel iets actiefs doen, naar niet te intensief en te lang. Op alles wat niet zwemmen is wordt door ons jongetje NEE gezegd. Een zwempark moet het worden vindt hij. Dat is echter geen optie. We hebben geen idee wat het weer gaat doen en als is het op dit moment goed weer, dat kan over 10 minuten zomaar anders zijn hebben de afgelopen dagen ons geleerd. Nee vandaag gaan we eerst kijken of we weer echt Florida weer kunnen hebben.

We gaan naar Downtown Disney en eventueel naar Disney's stadje Celebration  wordt het plan. Wat winkelen en Steven kan door de fonteinen rennen. Dat is ook nat. Om 11.00 uur gaan we op pad en het is werkelijk stralend weer. In de grote Disney winkel hebben we alle drie heel veel lol en we gaan dan ook redelijk failliet. Er is daar zoveel te zien. Steven plant zich bij voorbaat in het midden van de winkel voor de grote televisie, maar haakt toch snel aan om samen verder te kijken. Hij wil graag nieuwe Disney pins voor op zijn pet en kiest een Mickey Jedi uit. Dan lopen we door de huishoudelijke voorwerpen (natuurlijk allemaal in Disneystijl) en de leuke hebbedingetjes. Steven spaart schudbollen, maar deze zijn wel een beetje erg groot.

De laatste ruimte waar we komen is de piratenruimte. Helemaal geweldig. Ze hebben hier allemaal stoere piratenbenodigdheden. Zo kan je zelf je piratenhoed samenstellen en zijn er pistolen en geweren in alle maten. Er rennen jongetjes rond die zich al helemaal piraat achten. Maar het mooiste vindt Steven de skeletten die bewegen en daar staat hij dan ook een tijdje met bewondering naar te kijken. Hij wil zelfs op de foto. Dat is echt heel raar, want hij is op een wegduikleeftijd.

Buiten gekomen blijkt Stitch water te spuiten, wat voor de kinderen geweldig is. Steven gaat dan ook helemaal op in dit leuke nieuwe spel en hij springt hard op en neer.

Dan hebben we honger. Ja, na al die lol blijkt het al 12.30 uur te zijn. Op zoek naar wat eetbaars en we komen dit keer uit bij Captain Jacks waar we een lekkere lunch hebben. Dit is vlak naast The Rainforest Café waar we gezellig winkelen en Steven weer twee borden aan zijn collectie toevoegt. Nog drie te gaan wordt geteld, dus we hebben nog wat om voor terug te komen.

Dan dwalen we door de overige Disneywinkels, The Art of Disney, de kerstwinkel, Goofy's snoepwinkel waar Steven zelf zijn snoepje afrekent de pins winkel en de huishoudelijke artikelen. Dan zijn we eindelijk bij de fontein. Deze fontein heeft de vorm van een Mickeyhoofd en in deze vorm spuiten de hele tijd stralen water omhoog in random volgorde. Er rennen aardig wat kinderen (en volwassenen) heen en weer.

Na zo'n 45 minuten komt een druipend jongetje melden dat hij nu wel naar huis wil. Als hij droge kleren aan heeft gaan we toch nog even naar zijn winkel: De Legowinkel waar hij starend voor de rekken staat. Lego Starwars en Lego Mars hebben een grote aantrekkingskracht op hem en van zijn eigen centjes koopt hij een ruimtescheepje van Starwars.

Om 15.30 uur verlaten we Downtown om via Target naar huis te gaan. Bij Target hebben ze een goede deli en kunnen we nog wat verse boodschappen doen. Target is een superstore en heeft echter ook nog veel meer. Eigenlijk alles wel wat je kan bedenken en we komen dan ook weer met iets meer naar buiten als bedoeld.

Ondertussen hebben we laten weten dat we vanavond niet mee gaan naar Old Town. Steven gaat vanavond op tijd naar bed. Anders kunnen we morgen nog zo'n gezellige mopperdag krijgen en dan gaan we naar het honkbal.

Wat het honkbal betreft hebben we nog geen afspraken gemaakt en dus bellen we Darlene en Linda. De afspraken worden morgen een dagje met Darlene en Matt en donderdag de 16e een afspraak met Linda en Bob.

Zaterdag 4 augustus 2007

Dit weekend staat in het kader van honkbal. Vandaag gaan we naar St. Petersburg waar Michael naar een honkbalwedstrijd gaat en morgen gaan we met z'n drieën naar de middagwedstrijd. Michael heeft er al helemaal zin in. Vandaag zien we ook onze Amerikaanse vrienden Darlene en Matt en dat maakt het natuurlijk helemaal leuk.

Steven is gisteren op zijn gebruikelijke tijd naar bed gegaan 19.30 uur en hij redt het om tot 6.15 uur door te slapen. Nog niet helemaal wat we gewend zijn maar een goede score. Hij is aardig uitgeslapen en gelijk zoveel opgewekter dan gisteren. Geen moppers, maar een stralende lach. Hier kunnen we weer van genieten. Rond 7.00 uur zijn we allemaal uit bed en zorgen we dat alles klaar is om te gaan. Steven en Michael proberen nog even de gister gekochte bellenblaas uit. De bellen blijven hierbij in je handen staan en spatten niet uit elkaar. Dat is spannend!! En ja......de bellen blijven inderdaad intact en plakken overal aan vast: de zijkant van Stevens hoofd, de grond, de rugzak.......overal bellen. Steven probeert ze kapot te prikken met de prikpen uit mijn scrapetui maar zelfs daar kunnen we deze bellen niet mee te lijf gaan. How strange!! Deze bellen worden voortaan alleen maar buiten geblazen wordt er besloten. We zullen ze na het weekend eens op de foto zetten, want ze blijven wel leuk.

 Om 8.30 uur zijn we helemaal klaar en kunnen op weg. De lucht is strakblauw. Dit beloofd een hele goede dag te worden. TomTom gaat mee en zal ons de weg wijzen naar het hotel. Ons SUVtje suist over de weg (met cruise control) en rond 11.00 uur staan we voor de nieuwe winkel van Whim-so-doodle, mijn geliefde scrapwinkel. Dat is namelijk de deal. Als we naar het honkbal gaan mag ik naar Whim-so-doodle. Tot nu toe was het een winkel met heel veel hoekjes. Overal waar je keek stond wel wat. Nu sta ik in een grote vierkante winkel met heel veel scrapmaterialen. Ze hebben zelfs een zitje waar Steven kan zitten met zijn gameboy. Hij hoeft niet meer op de grond tussen de rekken. Waar zal ik eens beginnen? Ik besluit eerst de rechterkant te doen maar merk al snel dat ik de oude vertrouwde winkel mis. In deze winkel hebben ze veel meer, maar voor mijn gevoel is het veel duurder en lang niet zo leuk en spannend als de oude winkel. Die winkel waar je lekker kon stansen en meerder keren rond moest lopen om alles te kunnen zien. Ik leg meerdere keren wat terug omdat ik het te duur vind. Natuurlijk geef ik genoeg uit.......daar ben ik nou eenmaal goed in als scrapster. Michael is ondertussen wat andere winkels in de buurt aan het bekijken en als hij naar een uurtje terug komt ben ik al klaar. Hij is stomverbaasd.

Steven heeft honger, dus TomTom leidt ons naar de Mac om vervolgens de rit naar het hotel te begeleiden. Dit weekend is het Sirata hotel in St. Petersburg onze thuisbasis. We zijn zo benieuwd naar dit 4-sterrenhotel. Er zijn zoveel verschillende verhalen over in omloop. 4-sterren klinkt ons erg sjiek in de oren. Als wij om half 1 arriveren kunnen we zowaar inchecken. Geweldig!! Hier heeft het hotel meteen een streepje voor. De kamer ziet er prima uit, maar is een beetje sjofel voor een 4-sterren hotel. Als we de rest hebben gezien begrijpen we de verdeelde meningen. Dit hotel heeft kamers met de inrichting van een lagere klasse, heeft publiek als in Marbella en heeft erg veel aan activiteiten te bieden. Dit laatste en het feit dat het netjes, schoon en goed verzorgd is zorgt voor de status. Wij moeten er wel om lachen. dit is helemaal prima voor een weekend.

Zo gauw we in de hotelkamer zijn wil Steven zwemmen. Hier heeft hij al de hele dag op gewacht. Het wordt dus zwemmen in een van de verwarmde zwembaden. Het water is heerlijk en ook wij genieten hiervan en van ons kleine dolfijntje. De rand van het bad wordt echter steeds dichter bevolkt met een hoge gezelligheidsfactor en bier (wat die gezelligheid natuurlijk nog meer verhoogd). Maakt niet uit want we moeten er om 14.15 uur toch uit. Om 15.00 uur komen Darlene en Matt en we moeten nog even uitzoeken of er ergens leuke zitjes zijn. Weer droog gaan we op pad en moeten tot de conclusie komen dat onze kamer nog het gangbaarst is. Er zijn leuke beachbars met hoge krukken en geen airco en een lounge met banken. Allemaal niet echt praktisch. De restaurants zijn nog gesloten en de bar is pas vanavond open. Dit is echt een hersenkraker hoe we twee mensen met een behoorlijke omvang kunnen ontvangen.

Het probleem lost zich vanzelf op als Darlene om 15.00 uur belt dat ze niet kunnen komen omdat Jack een dwarse bui heeft en Matt huisarrest heeft gegeven. Zowel Darlene en Matt als wij zijn teleurgesteld en zoeken naar een andere oplossing. Ze gaat proberen om naar Linda te komen als wij daarheen gaan.

Dan vallen we in een gat. Zeeën van tijd om nog ingevuld te worden. Steven weet het wel: zwemmen!!!!! De afspraak is dat dat na zessen wordt als Michael naar het honkbal is. Dan volgt er een super invulling: we gaan bij Scrapbooking in Paradise kijken waar we 2 jaar geleden geweest zijn. Een kleine winkel waar ze wat alledaagse spullen hebben....denken wij. TomTom wijst weer de weg en slaat zomaar de straat over waar de winkel is. Tom je zit fout en we rijden de straat in. Nee, Tom zit goed want de winkel is er niet meer! Tom leidt ons naar een grote nieuwe winkel met heel veel nieuwe materialen. Het nieuwste van het nieuwste. Oeps...dat geeft een moeilijkheidsfactor. Steven settelt zich met zijn gameboy tussen de rekken op de grond. Ik stop af en toe wat in mijn mandje en houd het erg netjes....dit is extra en was echt niet de bedoeling. Met een paar spulletjes wordt ik door Michael meegetroond naar de 40% korting tafel en daar ga ik los........papier van Chatterbox en Scenic Route. Het wordt toch een ietsepietsie meer dan bedoeld. Om 17.00 verlaten we de winkel en shoppen nog even bij de Publix voor ons avondeten.

Om 18.00 uur vertrekt Michael naar zijn honkbalwedstrijd van de Tampa Bay Devil Rays tegen de Baltimore Orioles en gaan Steven en ik voor de volgende zwemsessie. Het zwembad blijkt afgezet omdat er een kind in gepoept heeft. Dus starten we met het bubbelbad. Bedenk je dat je in een 40 graden bad gaat zitten als het buiten 35 graden is....... Daarna verhuizen we naar het andere zwembad waar Steven weer fanatieke duikoefeningen gaat doen. Als we rond 19.15 uur weer op de kamer zijn eet het mannetje nog een boterhammetje en valt als een blok in slaap. Het andere mannetje komt om 22.00 uur terug en heeft ook een geweldige avond gehad.

Nog even voor de liefhebbers de aankopen bij beide scrapbookwinkels. Links het dikke pakket goedkoop papier en wat kleine aankoopjes en rechts mijn aankopen bij Whim-so-Doodle. Bij beide winkels heb ik nu een klantenkaart, waar ik de volgende keer lekker korting kan krijgen.

Zondag 5 augustus 2007

Alléén naar het honkbal

Steven rolt vandaag weer om 6.00 uur zijn bed uit. Hij heeft gelukkig de hele nacht wel doorgeslapen. Om 7.30 uur haakt Michael aan en gaat lekker met Steven het zwembad in. Het is weer schoongemaakt en samen zwemmen en bubbelbadderen ze meer dan een uur. Heerlijk dan kan ik mijn ogen nog even dicht doen. Ik slaap altijd erg licht en als ik dan weer in een nieuwe omgeving ben dan heeft dat zo zijn effect. De airco blaast ook wel erg hard en we hebben hem al warmer gezet. Toch heeft Michael last van zijn rug daardoor.

Rond een uur of 10 gaan we op weg naar St. Petersburg voor het honkbal. Het zonnetje staat al hoog aan de hemel, maar wij hebben lekker airco. Michael denkt dat de deuren van het honkbalstadion Tropicana Field rond 11.00 uur open zullen gaan, maar het blijkt veel later te worden. Als we kaartjes kopen geven ze aan dat we zeker nog een uur moeten wachten en ondanks dat we in de schaduw gaan staan branden we redelijk weg in dat uur. Steven heeft nergens last van....hij heeft namelijk zijn gameboy en is volledig van de wereld. Af en toe worden we bijgepraat over zijn spel. Maar ik moet toegeven....ik snap er echt helemaal niets van. Mijn 7-jarige heeft hier echt veel meer verstand van en zoekt alles lekker zelf uit. De tijden veranderen....

Het is gek om hier alleen te staan. Normaal vermaken wij ons tijdens dit wachten al met bijkletsen met onze Amerikaanse vrienden. Nu zijn we hier met z'n drietjes. Dat maakt waarschijnlijk ook dat het langer duurt. Normaal vliegt de tijd.

Rond 11.45 uur gaan eindelijk de deuren open en mogen we de airco in. We zijn hier nog nooit zo blij om geweest. We hebben natuurlijk ook geen drinken meegenomen. Je mag niets meenemen in het stadion en we dachten meteen naar binnen te kunnen. De eerste verse "lemonade" stand wordt door ons dan ook aangedaan en het is erg lekker. Ook het worstenbroodje van Steven ziet maar 1 minuut het levenslicht. Jeetje, wat heeft dat mannetje honger. Wij eten ook lekker wat en dan wachten we tot de wedstrijd begint. Gelukkig is er genoeg te kijken omdat de spelers aan het ingooien zijn en er een soort voorprogramma is.

Bij elke honkbalwedstrijd krijg je wel een give-away en op zondagmiddag is dat iets voor kinderen. Bij de ingang heeft Steven een broodtrommel gekregen. Mijn hemel wat nemen die Amerikaanse kinderen mee naar school, in deze Amerikaanse broodtrommel past bijna een heel brood. Geen optie voor thuis, ook al vindt Steven anders, maar wel een hele leuke trommel. Verder vangt Steven een honkbalkaartje, dat verspreid wordt door de zeppelin die rond vliegt. Hij heeft een grijns van oor tot oor. Dit is nog eens een leuke vangst!

We zitten achter de dug-out van de Devil Rays en hebben een prima zicht op de honkbalwedstrijd. Helaas is het spel van de Devil Rays vandaag niet best en staan ze na 4 innings al ver achter op de Orioles. Steven volgt het spel voornamelijk op het scorebord en houdt zich verder bezig met zijn gameboy. Michael en ik hebben dus helemaal tijd om de wedstrijd te volgen. Wij merken echter dat we toch wat erger moe zijn dan we dachten en hebben wat last om onze ogen open te houden. Af en toe zakken ze even dicht! Maar we hebben Steven beloofd dat hij aan het einde van de wedstrijd over de honken mag rennen, dus we blijven! Ondertussen is Steven overgeschakeld naar een muziekje via de MP4 speler en volgt de wedstrijd ook. Hij kent de regels aardig.

We halen het einde niet....Steven wil niet over de honken rennen en we gaan rond de 8e inning weg. Net als velen anderen die samen met ons naar buiten lopen. Als wij weggaan staat het 3-10 voor de Devil Rays en uiteindelijk eindigt de wedstrijd in 3-11. Niet echt iets gemist dus.

Dan maar even op zoek naar Papa John's voor een pizza. Daar hebben de mannen wel zin in. Ik ben niet zo'n pizzaliefhebber en eet wel weer een boterhammetje. Hoe vindt je nu zo'n pizzabakker? Dat zijn niet de meest in het oog springende zaken. Gelukkig weet TomTom wel waar Papa John is en gehoorzaam volgen wij weer de aanwijzingen. Dit keer heeft hij het niet goed.......er is echt geen pizzazaak. We rijden het terrein twee maal af. Nee ... echt geen pizzazaak. We besluiten dan maar een supermarkt binnen te gaan voor iets anders. Maar als je pizza wil, dan wil je pizza. Dus hier vinden we niets anders dan een fles frisdrank.

Als we terug willen rijden zie ik ineens de pizzazaak ... wel op het terrein, maar verstopt aan de achterkant. Helemaal blij gaat Michael een grote pizza bestellen waar de hongerige mannen in de hotelkamer op aanvallen. Steven wil nog zwemmen, maar we zijn allemaal te moe, inclusief hijzelf. Dit eindigt dus in een grote huilbui. Maar morgen maken we dit goed.

Maandag 6 augustus 2007

Terug naar "huis"

Zoals beloofd gaan we vanochtend zwemmen. Steven ik zowaar om 6.30 uur wakker en gaat lekker nog even spelen. Tegen half 9 hebben we gegeten en gaan we lekker het zwembad in. Heerlijk op wat "stoelveroveraars" na zijn we de enigen en zeker de enigen in het water. We hebben het hele zwembad en bubbelbad voor ons alleen. Vooral Steven geniet en besluit nu dat hij ook nog wel een zandkasteel wil gaan maken op het strand en de zee in wil en.......Dat gaat jammer genoeg niet, want we moeten om 11 uur de kamer uit zijn en gaan dan op de terugweg. Vorig jaar vond hij het strand en de zee helemaal niks en waarschijnlijk is dat nog niet veranderd dus we laten het ook maar even zo. Zo gezegd zo gedaan, om half 11 zeggen wij dag tegen St. Pete Beach en gaan op weg naar "huis".

Rond 13.00 uur zijn we weer in Kissimmee en besluiten eerst even te gaan winkelen. Michael's schoenen hebben een rare kraak die er niet uit wil en het is vreselijk irritant. Nieuwe schoenen stonden toch al op het lijstje, dus we brengen Nike een bezoekje. Geen schoenen voor Steven want die wil nog steeds geen veters. Strikken is veel te moeilijk en als je klittenband hebt waarom zou je dan moeilijk doen!

Als we toch bij de outlets op de 535 zijn kunnen we gelijk ook wel wat andere winkels aandoen en we stappen nog even binnen bij GAP, OshKosch, Old Navy, Character Disneystore en het visitorscentrum, waar we een gratis Mickey voor op de antenne krijgen.

We rijden terug via onze winkel: Walmart (op de 535) om wat verse spullen te kopen. Natuurlijk wordt ook nu de winkel even doorkruist en komen we met ook wat andere spulletjes terug.

Als we om 17.00 uur weer de villa instappen kan er gewassen worden, de vuilnis buiten gezet, de koffer en tasjes uitgepakt en natuurlijk....gezwommen worden. Dit zwembad is niet verwarmd en Steven houdt het bij 10 minuten poedelen. Dit komt ook omdat papa en mama niet mee willen. We zijn allemaal moe en Steven ruilt het zwembad om voor het warme bad. Michael gaat nog even bij een golfshop kijken en ik val in slaap op de bank. Iedereen ligt vroeg in bed, alleen ik ben weer wakker en zit zit lekker nog om 23.00 uur te tikken. Vanavond nog even Marisca gebeld en afgesproken dat we morgen gezellig bij hen gaan eten. Kip van de Walmart! Erg lekker.  

Dinsdag 7 augustus 2007

Titel van de dag

We gaan vandaag naar Epcot en willen erg graag vroeg weg. Het wordt echter half 10 door een pijnlijke rug en slecht slapen en bellen naar American Vacations om te kijken of we de binnenlandse vlucht vroeger kunnen krijgen. Het zou erg fijn zijn als we de internationale vlucht kunnen halen en US Airways heeft een slagingskans van 30%. Na onze ervaringen geloven we dit meteen en proberen het risico zo klein mogelijk te maken.

Dus zijn we rond 10.00 uur op het parkeerterrein van Epcot en staan lekker vooraan op Journey 6. Het temperatuurtje laat nu al weten dat het vandaag een zeer warme dag wordt. De mannen willen heel graag naar "Mission: Space". Sinds kort is er een minder heftige versie en kan Steven er ook in. De wachttijd is 30 minuten en we gaan ervoor. "Mission: Space" is een vluchtsimulator die naar Mars vliegt. De heftige versie is echter omdat hier gebruik wordt gemaakt van middelpuntvliedende kracht en dat is bij de minder heftige versie niet. Disney heeft ook de heftige versie aangepast omdat er een 4-jarig kind is overleden in deze attractie. Weliswaar door een hersenafwijking, maar toch! Steven vindt het geweldig en stort zich op de spelletjes in de hal waar we uitkomen. Michael gaat nog een keertje en  neemt nu de heftige versie. Nu is de wachttijd 40 minuten.

We willen ook heel graag in "Soarin'" waar je "vliegt"door schitterende gebieden. Helaas is de wachttijd 95 minuten en de fastpas geeft 17.30 uur aan. Dat kan niet, want dan gaan we eten bij de familie Dahles. Met deze kaartjes maken we dus maar iemand anders blij en gaan door naar "Testtrack" waar we ook fastpaskaartjes voor hebben. Geweldig, deze attractie heb ik ook nog nooit gedaan. Je test een auto door te botsen, abs te gebruiken, extreme kou en warmte en uiteindelijk snelheid. Ook Steven geniet. Hij durft duidelijk meer dan vorig jaar en kan het ook allemaal plaatsen.

Het is bijna 13.00 uur en het is echt stervensdruk. Overal staan rijen tot buiten (en het is echt heeeeeel warm) met een wachttijd van minimaal 30 minuten. We besluiten het voorste stuk te laten voor wat het is en gaan naar de landen.

Dit jaar doen we de landen eens achterstevoren. We beginnen bij Canada en natuurlijk mag Steven weer een masker kleuren. Bij Engeland gaat Steven voor het eerst met een Disneycharacter op de foto. Ook dat is dit jaar anders. Waar we vorig jaar heel wat in de rij hebben gestaan om met Disneyfiguren op de foto te gaan, bekijkt hij nu het figuur en de lengte van de rij en beslist dan. Geweldig!!!

In Frankrijk ontmoeten we een Nederlandse familie waar we gezellig even een praatje mee maken. Dan gaan we via Marokko naar de USA. Steven is ooit eens in de fontein van het Amerika paviljoen gevallen en kijkt nu wel uit dat het nog eens gebeurd. Vandaag loopt hij er gewoon lekker met blote voeten doorheen wat officieel niet mag. Zo koelt hij lekker af. Dan is het half 4 en moeten we eens aanstalten gaan maken om het park te verlaten.

Bij de outpost staat echter de brug open om de vuurwerkboten door te laten. Dat daar een brug is is ons echt onbekend, maar nu kunnen we niet verder. Steven dood de tijd door lekker te gaan trommelen en wij staan lekker onder de ventilatoren.

We blijven nog hangen bij de winkel Mouse Gear waar ze mijn gympen blijken te hebben, die ik drie jaar geleden heb gekocht. Ze gaan uit de collectie en we kopen twee paar. Steven besluit ter plekke dat hij toch Crocs wil (met Mickey-gaten) en loopt op de Crocs de winkel uit. We hebben nog net even tijd om ons op te frissen voor we gaan eten bij Henny en Marisca.

We nemen de laptop mee om foto's te kijken en misschien te kunnen internetten. De buren van Henny en Marisca blijken een onbeveiligd netwerk te hebben en dat wordt dus een avond gratis internetten. We eten kippen van Walmart en als Walmart ergens goed in is is het wel in kippen. Het wordt een heel gezellige avond, die we pas om 22.30 uur afsluiten. Veel te laat voor Steven.

Woensdag 8 augustus 2007

"This is closed for today and will open again tomorrow morning"

Vandaag gaan we naar Daytona en St. Augustine. Dit uitstapje staat al twee jaar op ons lijstje maar is er steeds maar weer afgevallen. Na ons etentje gisteravond is besloten dat het vandaag werkelijkheid wordt. Voor we gaan belt Teo van American Vacations om aan te geven dat hij ons heeft kunnen omboeken naar een vlucht eerder. We zijn dolgelukkig. Dit geeft wat meer ademruimte op de terugweg. We hebben begrepen dat Jos, Paula en Lisa vanuit Las Vegas ook een moeizame terugreis hebben gehad en hun internationale vlucht naar Nederland hebben gemist. Helaas gaat er maar één internationale vlucht per dag. Dit is waar wij bang voor zijn.  

Om 8.30 uur staan we voor de villa bij Marisca, Henny, Orlando en Frans. Volgens de routeplanner hebben we een rit van één uur en vijftien minuten voor de boeg, dus we starten vroeg. Orlando kruipt bij ons in de auto zodat hij en Steven lekker kunnen gameboyen tijdens de rit.

TomTom leidt ons ook dit keer weer naar onze bestemming want om 10.15 uur staan we voor het stadion in Daytona. Wij zijn hier zeven jaar geleden ook geweest en het stadion is nog steeds immens, net als in onze herinnering. Destijds was de tour met het treintje een geweldige belevenis en besluiten dit ook als eerste te doen. Om 10.30 uur start de tour die ons over het racecircuit voert waar we vol bewondering kijken naar de helling van 31 graden waar de auto's toch behoorlijke snelheid voor moeten hebben om hier overheen te rijden. Aan de sporen tegen de bovenkant van de helling te zien is het geen probleem voor de Nascars om daar te komen.

Verder voert het treintje ons langs de immense tribunes, de parkeerplaatsen voor de rijders, de garageboxen en we mogen uitstappen bij de Victory Lane, waar normaal het team staat dat gewonnen heeft en nu staan wij er. Zeven jaar geleden hebben we hier een foto gemaakt van Michael met een 7-maanden oude Steven boven zijn hoofd als gewonnen trofee. Deze foto is natuurlijk voor herhaling vatbaar met het verschil dat Steven nu 20 kilo zwaarder is en niet erg gelukkig met de pose die ingenomen wordt.

Op het circuit hebben we kennis kunnen maken van de sfeer van het racen en we zijn erg benieuwd hoe deze sfeer in het echt zal zijn. Binnen kunnen we hier wat meer van zien. Het wordt duidelijk hoe de auto's in elkaar zitten en in wat voor stoelen de rijders zitten. Ook is er een opstelling van de auto's op het circuit van 31 graden. Zowel Henny als Frans krijgen het voor elkaar om tussen de auto's een mooie foto te maken. Als Marisca over de afzetting wil stappen reageren de medewerkers van USADaytona en wordt er een stokje voor gestoken. Dan maar even voelen wat het is op het stukje circuit wat ernaast is gemaakt en volgens Marisca is het erg stijl.

Om de echte sfeer van de wedstrijden te kunnen proeven eindigen we met een 3D-IMAX film over de races en alles wat erbij komt kijken. Wat vooral indruk maakt is de hoeveelheid mensen die op zo'n race afkomen in hun enorme campers en de sfeer die daar hangt. Al met al is dit een prima start van de dag en was dit uitje zeker de moeite waard.

Ondertussen is het 13.00 uur geworden en gaan we nadenken over de lunch. Tegenover het stadion is een Hooters en dat is wel een leuke belevenis. Bij Hooters bestaat de bediening uit mooie meiden met strakke shirtjes. Als we binnenkomen ziet het er echter wat anders uit. De meisjes zijn erg jong en hebben geen voor of achterkant. Maar alsnog hebben wij het erg naar ons zin. Het is alleen jammer dat het eten pas zo laat komt zodat we pas om 15.00 uur weer op pad gaan. Als souvenir nemen we dan maar een menukaart mee en vindt Marisca nog een leuk shirtje.

We hebben nog een uur voor de boeg en om 16.00 uur rijden we het centrum van St. Augustine in. We besluiten eerst maar met het treintje te gaan. Het is nog steeds erg warm en dit hop-on hop-off treintje zal ons langs alle attracties  van St. Augustine voeren. Als we opstappen blijkt dit het laatste treintje van de dag te zijn en hebben we dus alleen de keuze de hele rit te maken. Tijdens de rit blijkt dat ook alle attracties sluiten tussen 16.45 uur en 17.00 uur. We zijn gewoon te laat! Dat is een afknapper zeg. We gaan verder met het treintje en de chauffeur captain Eddie vertelt ons bij elke stop dat "this is closed for today and will open again tomorrow morning". Ja, dat weten we nu wel!! Zelfs de weg is gesloten. Verder heeft hij problemen met ons praten en wij worden verzocht "to whisper". Terwijl hij dit zegt fluistert hijzelf ook. De rest van de rit luisteren wij dus naar zijn flauwe grapjes en we besluiten uit te stappen bij het kasteel.

Het kasteel is wel gesloten maar de buitenkant en omgeving zijn ook erg mooi en leveren erg mooie foto's op. De warmte gaat nu echter zijn tol eisen. We zijn moe en hebben nog een rit van meer dan twee uur voor de boeg. Na een bezoekje aan een airco winkel gaan we terug naar de auto. Het is 18.00 uur en een goede tijd voor de terugreis. Het is maar goed dat we zo laat hebben gegeten, want niemand heeft honger. de jongetjes duiken weer met z'n tweeën op de achterbank om het Pokémon avontuur voort te zetten. We besluiten om St. Augustine weer op ons lijstje te zetten om volgend jaar hier een hele dag door te brengen.

Vandaag gaat er bij Kennedy Space Center ook een spaceshuttle de lucht in om 18.36 uur en dit is een gebeurtenis die we graag zouden willen zien. Als we van de I-95 naar de I-4 gaan zien we hem gelukkig de lucht in schieten. Foto's maken vanuit een rijdende auto op de snelweg is echter een ander verhaal, maar we hebben beeldmateriaal.

De rit gaat erg voorspoedig en blijkt veel korter dan we denken. Rond 19.45 uur zijn we terug bij de villa en maken wat corndogs warm. Met de rest van de corndogs en wat te drinken vertrekken we om 20.00 uur naar de Dahles residence waar de jongetjes nog even zwemmen en waar we nog even nakletsen. Het was erg gezellig vandaag!! 

Donderdag 9 augustus 2007

Warm en nat

Vandaag is de laatste dag met de familie Dahles. Morgen is hun vakantie afgelopen en gaan ze weer naar het natte Nederland. Vandaag gaan we samen naar een van de twee waterparken van Disney: Blizzard Beach. Dat betekent wel dat we vandaag vroeg op moeten. Wij hebben een plekje in de schaduw nodig om niet als rode kreeftjes het einde van de dag te halen en zo´n plekje is een ware stoelendans in de waterparken.

Om 8.30 uur staan we weer voor de deur bij de Dahlessen en volgen Henny. We zijn netjes op de openingstijd bij het waterpark en stromen met de rest van de menigte naar binnen. Hier blijkt al dat we niet alleen zullen zijn. Nu nog op zoek naar een goed plaatsje waar voor ons schaduw is en zon voor Marisca. Als we na een paar minuten een plekje gevonden hebben is Steven niet meer bij de groep. Mijn hart klopt in mijn keel. Een klein Nederlands jongetje in een groot waterpark. Gelukkig hebben we Steven geleerd  om op dezelfde plek te blijven staan als we hem kwijtraken en na een paar seconden is hij gevonden. Ik weet dat hij in de buurt is omdat ik hem hoor huilen. Een lieve mevrouw heeft zich al over hem ontfermd. Dan valt er weer wat van je af, we zijn weer bij elkaar.

We settelen ons en Steven en Orlando kunnen werkelijk niet wachten om het water ik te gaan en plonzen onder toezicht in het golfslagbad met de banden. We wisselen over de dag aardig wat af om met de twee jongetjes of met eentje het water in te gaan. Henny en Frans besluiten de meest spectaculaire glijbaan van het park uit te gaan proberen, de Summit Plummit. Dit is een verticale glijbaan met een vrije val van 120 foot (ca 3,60 meter). Het blijkt een heel geliefde attractie te zijn want ze mogen hier maar liefst een uur voor in de rij staan. De glijbaan zelf is een kwestie van een paar seconden.

Rond 15.00 uur houden we het voor gezien. Het is erg druk in het zwembad, Orlando voelt zich al de hele dag niet zo lekker en het is gewoon tijd om weer te gaan. Steven en ik hebben het, na druk insmeren, toch voor elkaar om te verbranden. Gelukkig niet heel erg  maar genoeg om heel moe van te worden. We besluiten dan ook om lekker naar huis te gaan en verder rustig aan te doen. Michael gaat aan het einde van de middag toch nog even naar International Drive om bij een grote golfwinkel te kijken.  

Vrijdag 10 augustus 2007

Uitzwaaien!

Vanochtend om 4.30 uur gaat Michael's mobiele telefoon. We nemen niet op maar zijn wel klaar wakker. Dat kan niet anders dan Nederland zijn en het blijkt de aircomeneer te zijn die na de vakantie een airco in Steven's kamer komt plaatsen. Ze zijn even de datum kwijt schijnbaar en bellen ons daarvoor. Hij weet niet dat we een vakantieland met 6 uur tijdsverschil hebben uitgekozen, dus dat kunnen we hem niet kwalijk nemen want 10.30 uur is toch een hele schappelijke tijd.

Na een tijdje val ik weer even in slaap, maar niet voor lang want om 7.00 uur is het alweer tijd om op te staan en ons wekkertje "Steven" geeft dat keurig aan. We gaan de familie Dahles uitzwaaien en kijken of ze nog hulp nodig hebben met de koffers. Jammer dat ze alweer naar huis gaan.

Om 8.15 uur staan ze al helemaal klaar. Alle koffers passen in de jeep naast de vier personen. Dat hadden we niet verwacht. We hoeven dus niet mee naar het vliegveld. We ontvangen wel alle levensmiddelen die over zijn. Zonde om alles weg te gooien en wij zijn er toch nog 10 dagen. We nemen afscheid en gaan zelf op weg om te shoppen.

Via Orange Blossom Trail rijden we richting "The Mall". Onderweg komen we een postkantoor tegen (nou ja, het bordje postkantoor en dan even zoeken waar die dan is) en brengen de kaarten die hier al even liggen weg. Dan rijden we door naar "Michael's". Deze grote hobbyzaak is altijd geweldig om even door te lopen. Natuurlijk start ik met de scrapbookspullen en daarna komt de rest van de winkel ook aan bod. Veel te leuk om daar niet even doorheen te lopen. In de tijd dat Steven en ik ons met deze zaken bezighouden gaat Michael naar de winkels in de buurt zoals "Dress for Less". Ik wil deze keer niet te veel spullen kopen en kijk goed wat ik in mijn karretje gooi. Het is allemaal erg doordacht. Ik besluit wel 4 stansen van de Cuttlebug en twee enbossingmallen te kopen. Dat zijn wat duurdere uitgaven. Als Michael terugkomt gaat de snelheid er een beetje in en helpt hij me door af en toe ook wat in de kar te gooien. Daar raak ik mijn overzicht helemaal kwijt. Er komen veel knoopjes en goedkope rollen lint langs. Helemaal geweldig ... maar dat wordt de kassabon ook. Oeps! Maar blij ben ik wel.

Op naar de volgende stop "Toys 'r Us", de grote speelgoedwinkel. Steven blijft hangen bij de spelletjes, de Pokémon-kaarten en zoeft dan de winkel door naar de DS spelletjes. Dat is toch eigenlijk het enige waar hij op dit moment belangstelling voor heeft. Aangezien hij zijn eigen zakgeld heeft meegenomen en dus een budget heeft is hij heel voorzichtig met uitzoeken van speelgoed. hij overweegt goed wat hij wil hebben en hoeveel geld hij dan nog over heeft. Het is echt geweldig hoe hij hier mee omgaat. Er worden echt spelletjes terug gezet omdat ze te duur zijn en de achterkanten worden intensief bekeken op de inhoud van de spellen. Hij kiest een Sonicspel voor 20 dollar uit zodat hij nog geld overheeft om in de overige dagen wat te kunnen kopen. Daarna komt  wel de moeilijkheid.........het spel moet natuurlijk meteen uitgeprobeerd worden, maar we gaan verder...

Bij de buren van de speelgoedwinkel "Office Max" planten we Steven dan ook maar in het karretje met zijn DS. We hebben geen kind aan hem en lopen lekker de winkel door. Deze winkel heeft allerlei kantoorbenodigdheden en is leuk voor scrapbenodigdheden. Ik zoek boekbindringen en vind ze uiteindelijk in het laatste schap.

De tijd vliegt werkelijk, het is alweer 12.00 uur en we hebben honger gekregen. Op naar de Florida Mall. We parkeren bij "Sears" en kopen wat spijkerbroekjes voor Steven. Normaal ligt hij 2 maten achter in Amerika, maar hij past zowaar in een maat 6 (voor 6 jaar) en we kopen ook nog een 7. Dan gaan we op weg naar de foodcourt om wat te eten.

Michael snakt naar een Philly Cheesesteak. Dat is een broodje met vlees en kaas (wat is hier niet met kaas). Hij gat er één halen en gaat op zoek naar een hotdog voor Steven. Ondertussen begint ons kleine mannetje maar alvast aan het broodje van papa. Als Michael zonder hotdog terug komt kan hij nog een broodje voor zichzelf halen. Steven heeft toch wel honger!! Ik haal wat rijst bij The Maki of Japan. Ze gebruiken hier zoute ketjap wat de rijst niet altijd even lekker maakt, maar dit smaakt prima.

Na het eten is het tijd om The Mall onveilig te maken en we gaan op stap. We bezoeken wat kledingwinkels en de grotere warenhuizen. Jammer genoeg is de Playmobilwinkel er niet meer en daar is ook weer een kledingzaak voor in de plaats gekomen. Na Macy's ben ik erg moe en sjok wat achter Michael aan. Geen puf meer. Steven en ik gaan lekker voor de winkel zitten terwijl Michael nog wat winkels bekijkt. Steven vindt het allang best....gameboy'en!!

Als er geen playmobil winkel meer is dan moeten we maar door de M&M winkel besluit Steven. Dat is best leuk een hele winkel met alléén M&M spullen. Ongelooflijk. We lopen tegen een nachtpon op die in de aanbieding is en nemen een mandje. Dan wil Steven voor deze keer ook M&M's "scheppen". Wel moeilijk hoor om de kleuren te kiezen. M&M's zijn helemaal niet goedkoop hier in Amerika en we maken er een klein zakje van. We hebben wel lol om alle artikelen te bekijken. Wat een heerlijk vrolijke winkel.

Onderweg terug naar de auto doen we nog even de Disney winkel aan en gaan dan lekker terug naar de villa. Het is toch al 15.00 uur,dus we hebben er aardig wat kilometers opzitten vandaag. Onderweg kan ik lekker mijn ogen dichtdoen. Poeh! Verder maar even niets. We gaan nog even door het centrum van Kissimmee, wat echt niet in blijkt te houden en hangen de rest van de middag lekker in het huis.

De airco heeft het wat moeilijk hebben we een paar dagen geleden ontdekt. Op het warmste punt van de dag trekt hij het niet en laat de temperatuur in de villa oplopen naar 87 graden Fahrenheit (zo'n 27 graden Celsius) en da's best warm. In de loop van de middag loopt de temperatuur dan weer terug naar de gebruikelijke 20 graden. We merken het wel in het huis maar zijn te moe om ons er druk over te maken.

Morgen nog een dagje shoppen.........eeehhhh rust!

Zaterdag 11 augustus 2007

We zien wel...

Aangezien het al een paar dagen niet heeft geregend en het zonnetje lekker schijnt is ons zwembad weer lekker opgewarmd en is het vanochtend lekker zwemtijd. Eerst slapen we lekker uit, zelfs Steven houdt het vol tot 7.30 uur. Daarna plonsen we lekker in het zwembad. Eerst de mannen en vervolgens met z'n drieën.

Daarna hangen we een paar uurtjes (lees: internetten voor Chantal, gameboyen voor Steven en slapen voor Michael) en gaan we rond 13.00 uur toch maar wat doen. We gaan naar de Premium Outlets. Nog een middag lekker shoppen. Het is deze week taxfree omdat de kinderen volgende week weer naar school gaan en daar willen we toch even van profiteren.

Onderweg komen weer langs het kasteeltje dat ik al een paar jaar als mijn scrapkasteel betitel. Het kasteel staat al een paar jaar te koop en elke keer fantaseer ik weer om er een scrapparadise van te maken. Steven heeft het al een paar maal omgetoverd tot een midgetgolfbaan. Het blijft leuk!!

We weten dat het erg druk zal zijn bij Premium, maar nu zijn werkelijk alle parkeerplaatsen vol. De auto's staan werkelijk overal geparkeerd, zelf op het gras en langs de weg. Na even rondgereden te hebben besluit Michael te parkeren bij Mac Donald's aan de overkant en daar is plek genoeg.

We starten bij Levi's en Hilfiger Kids en lopen zo het rondje met verschillende winkels. Aan het einde zijn we wat broeken en shirts rijker voor ons allemaal en Steven heeft alvast sandalen voor het volgend jaar van zijn favoriete merk Ecco.

Het is erg warm en we hebben alle winkels gehad, dus we besluiten naar Walmart te gaan voor wat inkopen. Het is 16.00 uur en dan zijn we lekker op tijd terug. Als we lang Outback Steakhouse komen trekt dat toch wel, maar we hebben geen zin om nu al binnen te gaan eten. Steven meldt dat hij nog lang geen honger heeft. Hij heeft als enige geluncht omdat hij de laatste boterhammetjes had.

Toch maar even kijken of ze ook take-out hebben. Als we bij het bordje take-out parkeren komt er meteen iemand naar buiten met de menukaarten  en krijgen we vijf minuten om een keuze te maken. Geweldig!!! Dan wordt de bestelling opgenomen en kunnen we 20 minuten wat anders gaan doen. Als we terugkomen na deze tijd staat ons eten klaar en als we rond 17.00 uur terug in de villa zijn heb ik een heerlijke steak en Michael een goede hamburger (natuurlijk eigent Steven zich daar een deel van toe terwijl hij geen honger had).

Dit is een prima rustig dagje met toch nog een leuke afwisseling. Nu eigenlijk nog even boodschappen bij Walmart. Tijd zat, want het is pas 18.00 uur.

Zondag 12 augustus 2007

Toch geen Disney

Maandag 13 augustus 2007

Splash Mountain of Big Thunder Mountain???

Voor Michael was het opstaan vanochtend niet heel gemakkelijk. Steven en ik zaten om 8.15 uur al helemaal klaar, maar Michael had wat moeite met wakker worden. Zijn rug begint at beter te gaan en hij slaapt nu wat bij. Uiteindelijk zijn we dan om 8.50 uur toch onderweg. Het is vanaf het huis ongeveer 20 minuten rijden naar Disney en als we daar aankomen zijn we in de gelukkige omstandigheid dat meer mensen bedacht hebben om naar Magic Kingdom te gaan. Volgens mij is dit het drukst bezochte park van Disney. Ondanks de rij hebben we toch snel een parkeerplekje en staat het treintje klaar om ons van het parkeerterrein naar het park te brengen.

De lucht is alweer helder blauw vandaag en de warmte is ondanks het vroege uur alweer aanwezig. We kiezen om met de monorail te gaan in plaats van met de boot. Dat gaat lekker snel. We zijn ook sneldoor de tassencontrole vandaag. Ik benader de beveiligingsbeambte met een stralende "goodmorning" en ook aan de andere kant komt er ineens een glimlach los. Hij wenst me een hele fijne dag toe. In het park smeren we nog even snel in. Geen verbranden meer.

Steven besluit niet in de rij te gaan staan voor de Disney figuren. De meesten zijn bekend en hij is op een leeftijd dat wachten moeilijk is. Zelfs om op de foto te gaan heeft hij dat er niet voor over. Oké, dan geen Disney figuren. De beelden zijn wel oké voor Steven, daar hoef je niet op te wachten en kan je op zes verschillende manier aan gaan hangen. Helemaal zijn stijl en ik mag ineens tig foto's maken.

We starten in Tomorrowland. Steven geeft heel duidelijk aan dat hij ook de spannende attracties graag wil doen. Hij is er echt aan toe en geniet intens van alles wat hij tegen komt. Het is geweldig om te zien wat een lol het jongetje dit jaar heeft.

Eerst naar de nieuwe attractie van Monsters en Co: Monsters Inc. Laugh Floor een interactieve show waar het publiek regelmatig in beeld komt en ook wat mag zeggen. Natuurlijk kom ik ook aan de beurt. Tijdens de show bellen mijn ouders uit Nederland dat onze stroom is uitgevallen en alles in de diepvries ontdooit is en de ijskast schimmelt door de kaas die daar nog lag. Mijn ouders zijn vanaf vandaag een week in ons huis en mijn constatering is dat de stroomuitval waarschijnlijk al heeft plaatsgevonden op de dag van ons vertrek. Sinds die dag krijg ik de voicemail berichten via email en ligt dus de verbinding eruit. Da's balen, maar niets aan te doen. Zij zullen het verder regelen en dat is heel fijn om te horen.

Na deze ervaringen gaan we naar Stitch's Great Escape. Vroeger was dit een hele enge attractie waar een monster ontsnapte die je in je nek voelde hijgen, maar nu is hij aangepast voor kinderen en Steven vindt 'm geweldig!! Dan zijn de fastpasses voor Buzz Lightyear's Space Ranger Spin geldig en schieten de mannen op gerichte doelen om een zo hoog mogelijke stand te krijgen. Steven 2.000 en Michael 200.000. Ik mag het karretje laten draaien. Dit blijft een hele leuke attractie waar we elke keer toch weer van genieten.

Via het treintje Tomorrowland Transit Authority gaan we naar het restaurant waar Steven eindeloos naar de zingende pop Sonny Eclipse kan kijken. Het is tenslotte al 12.00 uur. Ondertussen gaat Michael fastpasses halen voor Winnie the Pooh.

We slaan Mickey's Toontown met de huizen van Mickey en Minnie deze keer over en gaan in Fantasyland naar Winnie the Pooh, Peter Pan, It's a Small World en Philharmagic (een 3D film met alle characters). De rijen vallen op zich wel mee en zijn gemiddeld 30 minuten. De fastpassrijen daarentegen zijn ongelooflijk lang en ook daar wachten we wel 15 minuten. Dat is een rare ervaring. Na een lekker nat pak bij Ariel's Grotto kunnen we verder.

Dan door naar Frontierland. Steven wil graag mee in Splash Mountain en Big Thunder Mountain. Deze slaan wij al jaren over en laten ons dat geen twee keer zeggen. Het is bijna drie uur en de parade gat zo starten. Dat moet betekenen dat deze attracties niet zo druk zijn. Helaas staat er respectievelijk 2 uur en 1 uur wachttijd. Dan maar een Fastpass voor Big Thunder Mountain die pas om 16.45 uur in zal gaan.

Door dus naar Adventureland waar we de piraten en de jungle cruise doen. Nog steeds hebben we veel plezier met z'n drieën hoewel het wachten in de warme lange rijen Steven en ons natuurlijk ook af en toe opbreekt.

We hebben nog 15 minuten voor de fastpasses ingaan en zien dat Splash Mountain maar 40 minuten wachttijd heeft. Dat betekent dat we nog 1 uur en 5 minuten hebben om in deze attractie te gaan. DOEN!!! Het is warm en het wachten duurt lang. Na 55 minuten staan we nog steeds buiten en hebben geen idee hoelang de wachtrij nog binnen is. Het is 17.25 uur en onze Fastpasses verlopen om 17.45 uur. We moeten nu een keuze maken en stappen uit de rij. Big Thunder Mountain wacht op ons! Daar zijn we zo doorheen en Steven vindt de achtbaan geweldig!! Wij ook na zoveel jaren, ondanks dat die in Parijs leuker is. Als we uit de achtbaan komen zien we nog net de familie die bij in de rij bij Splash Mountain achter ons stond langs komen in een boomstam. We zouden het waarschijnlijk NET hebben gered. Ach deze gaat in het rijtje voor een volgende keer. De Fastpass levert nu een tijd van 20.30 uur op en dat is wat te laat.

De zon, het lopen en wachten en de verrassingen hebben ons moe gemaakt en Steven wil heel graag naar huis. Ook mijn voeten geven eenzelfde signaal en we lopen naar de uitgang waar we bij het kasteel nog even de show meepikken. Steven heeft super uitzicht vanaf een vuilnisbak.

In de monorail terug hebben we super zitplaatsen bij de bestuurder Hier kan je gewoon om vragen. Dat is een hele nieuwe belevenis. Na een stop voor brood bij Walmart komen we om 19.30 uur terug en hebben een heel tevreden gevoel over vandaag. Het is echt heel erg leuk geweest. Morgen gaan we Animal Kingdom onveilig maken.

Dinsdag 14 augustus 2007

Titel van de dag

Het laatste Disneypark is vandaag aan de beurt, Animal Kingdom. We willen graag op tijd weg zoadat we de dieren nog kunnen zien. Als het warmer wordt liggen de meeste beesten te slapen in de schaduw. Dat betekent wel op tijd opstaan en op een of andere manier is dat vandaag voor ons niet gemakkelijk. Alleen Steven hobbelt al even na 7 uur rond met zijn gister gekochte Jack Sparrow spulletjes. Toch maar uit bed, want die afspraak hebben we gemaakt en om 8.15 uur staan we allemaal klaar.

En....we zijn om 8.30 uur al op weg. Buiten blijkt het al aardig warm te zijn. Dit wordt zeker weer een warme dag. Precies om 9.00 uur lopen we Animal Kingdom in. Normaal doen we de attracties in de parken redelijk systematisch. Dat is overzichtelijk en gemakkelijk. Maar vandaag staan er attracties op het lijstje om mee te beginnen. Het gevolg hiervan is dat we het park een aantal keer doorkruisen en aardig wat kilometers lopen.

We besluiten eerst naar Expedition Everest in Azië te gaan. Een sinds vorig jaar nieuwe achtbaan, die in het teken staat van de Mount Everest en de Yeti. Het is een erg gewilde attractie en dat zien we dan ook. De rij staat al tot buiten en er staat zelfs een superrij voor de Fastpasses. En het park is net 10 minuten open?? Maar we moeten toegeven, wij staan er ook. We gaan niet wachten om een fastpass te krijgen, maar sluiten lekker aan in de rij. Die blijkt uiteindelijk maar 10-15 minuten te zijn en we zitten in no time in de trein. Vorig jaar zijn we hier ook in geweest met Steven en hij kijkt er erg naar uit. Ik merk dat ik vorig jaar meer met Steven ben bezig geweest dan met de achtbaan, want zowel Steven als ik beleven deze rit intens. Hij gaat in het donker achteruit, is hoger dan ik verwacht en gaat veel harder. Maar al met al is het een geweldige rit en we genieten.

Dan is het tijd voor de dieren en we lopen naar de andere kant van het park in Afrika: Kilimanjaro Safari's waar je met een auto die je door de savanne rijdt waar allerlei dieren leven. We zijn vroeg en hebben vandaag geluk want er zijn aardig wat dieren te spotten. De giraffen staan vlak naast de auto en er komt een familie neushoorn langs met een baby. We moeten wachten omdat de baby neushoorn nog de weg moet oversteken naar zijn ouders. Dit is een onverwacht leuke gebeurtenis. Alle dieren worden door Steven benoemd en opgeslagen in dat kleine hoofdje. 

Dan is het tijd voor de nieuwe Nemo musical. We worden aangeraden om er 45 minuten van te voren te zijn en ook dit is weer aan de andere kant van het park in Dinosaurland. We gaan dus weer aan de wandel. Het is warm en we zoeken een schaduwrijk plekje op in de rij.  Het wachten is zeker de moeite waard. Het is een schitterende show, met fantastische effecten. Disney maakt het echt helemaal af. Steven kent het verhaal en kan de musical moeiteloos volgen die zich voor en ook achter ons afspeelt.

Na fastpasses gehaald te hebben voor de Dinosaur gaan we eerst wat eten. We zijn niet de enigen maar bemachtigen snel een tafel. Dan is het wel even wachten voor we eten hebben want de rijen zijn aardig lang. Steven doodt de tijd door met de PDA van Michael te spelen. De tijd vliegt en voor we het weten is het tijd voor Dinosaur. Je gaat met een auto terug naar de prehistorie tussen de dinosaurussen. Het is een enerverende rit, met veel spannende momenten. Ook hier genieten we met z'n drieën. Dan is het speeltijd en gaan belanden we vanzelf in the Boneyard.

The Boneyard is een speeltuin ingericht met dinosaurus fossielen waar geklommen en gegleden kan worden. Je kan er zelfs een mammoet geraamte opgraven. Helemaal waar Steven zin in heeft en die leeft zich dan ook uit. We merken wel dat het enthousiasme wat minder is dan vorig jaar. Ik denk dat dit heeft te maken met zijn leeftijd en de speeltuin steeds minder te bieden heeft. Zolang wij maar een plekje in de schaduw hebben is het OK.

Als we uit de speeltuin komen heeft het hoofd van Steven een hoog roodgehalte. Het is tijd om het park te verlaten en we gaan op weg naar de villa. Het is 15.00 uur en we wachten nog heel even met het zwembad omdat de zon nog behoorlijk schijnt.

Gisteren hebben we een leuk Bingospel gekocht bij Walmart. De CD die erbij zit kiest random de cijfers en geeft die op je tv door met Disneyfiguren. Helemaal leuk en we doen met z'n drieën een spelletje. Michael heeft het eerst een rij vol, maar Steven verandert de spelregels naar de hele kaart vol en wint dan zelf. Nou maar hopen dat we hem thuis ook werkend kunnen krijgen.

Na dit spel is het tijd voor een duik in het zwembad. Michael besluit nog naar een golfwinkel te gaan en Steven en ik gaan het zwembad in en koelen lekker af.

Als Michael te tv aanzet blijkt er een scrapbook marathon te zijn. 24 uur lang scrapbook lay-outs en producten en twee uur met Lisa Bearnson. Dat hebben we in Nederland niet. Ik kijk tussendoor naar de nieuwste producten. Toch nog wat te scrappen vandaag.

Het bingospel speelt ook op ons DVD spelertje en Steven vermaakt zich kostelijk en heeft al alle mogelijkheden van de DVD onder de knie.

Ondertussen onweert het buiten maar de regen laat nog afweten.

Woensdag 15 augustus 2007

Een nieuw record!

Het is alweer dag 17 van de vakantie. Het gaat hard zeg! Nog vier dagen te gaan.

Michael heeft erge last van zijn voet sinds gisteren en heeft er een halve nacht mee rond gehobbeld. Vandaag staat er dan ook niets op het programma. Morgen gaan we naar onze Amerikaanse vrienden en hebben we een rit van 2,5 uur voor de boeg. Daar kunnen we maar beter uitgerust aan beginnen.

Dus wordt het een rustige dag waar we lekker in het zwembad spelen en wat rommelen. Helaas glijdt Michael uit in de badkamer als hij uit het zwembad komt en een handdoek wil pakken. Zijn teen (van zijn goede voet is nu al redelijk paars en zijn heup heeft een opdonder gehad). We smeren de teen in met de groene zalf tegen kneuzingen en voor de rest is het afwachten. Michael houdt zich de rest van de dag erg rustig met een pootje omhoog.

Aan het einde van de middag gaan we toch proberen of zijn voet mee wil doen en gaan naar Walmart. De zalf heeft super geholpen want zowel de zwelling als de paarse kleur zijn weg. Jammer genoeg de pijn niet. In Walmart wordt het dan ook geen lang verhaal en we hebben een nieuw record: in een half uur heel Walmart door. 

Donderdag 16 augustus 2007

We zijn vandaag zowaar al heel vroeg klaar. We ontmoeten vandaag onze Amerikaanse vrienden. Onze afspraak is tussen 11.00 en 11.30 uur en TomTom geeft 2 uur en 45 minuten aan. We spreken af dat we rond 8.45 uur gaan om niet te vroeg op de stoep te staan. Zo gezegd zo gedaan.

De rit gaat heel voorspoedig en we rijden zowaar de route in 2 uur en arriveren iets voor elven. We staan voor een hek en als we aan het bedenken zijn hoe we binnen kunnen komen gaat het hek open....weer dicht.....weer open en we karren snel naar binnen zodat het hek niet weer dicht kan gaan. Bij het huis gaat de deur al open en onze vriendin ontvangt ons met open armen. Het is alweer een jaar geleden dat we elkaar gezien hebben. Ondertussen hebben we gelukkig wel contact gehouden via de telefoon en email zodat we niet over alles hoeven bij te praten. We wisselen eerst cadeaus uit. Wij krijgen scrapbookspullen, honkbalspullen en starwars spulletjes en dit jaar hebben wij naast de gebruikelijke zaken als kaas, stroopwafels en drop een poffertjespan meegebracht met alle bijbehorende benodigdheden. Deze pan wordt blij in ontvangst genomen. Wij zijn erg benieuwd hoe de poffertjes bevallen. Na een half uur bijpraten komt ook onze andere vriendin en ook hier wisselen we dezelfde cadeaus uit en praten verder bij.

Rond half twee besluiten we dat het echt tijd is voor een lunch en gaan we naar Tarpon Springs. Dit is een stadje aan de westkust van  Florida waar alle Grieken wonen. Je waant je er in Griekenland. Alles is er wit met blauw, er worden sponzen gedoken, echt Grieks, maar dan met een Amerikaanse inslag. Zo zijn er brede stoepen en is het eten aangepast aan de Amerikaanse smaak en ongetwijfeld ook de hoeveelheid. Maar nou moet ik toegeven dat ik de porties in Nederland bij de Griek ook niet op krijg.

We bestellen allemaal een pita met gyros of souvlaki en Steven houdt het op een hotdog. Ondanks de Amerikaanse inslag is het eten erg lekker en we genieten allemaal. Een heerlijk uitje. Het is gezellig en we besluiten een site-seeing tour door Tarpon Springs te maken met de trolleybus.  Voor 1 dollar per persoon doorkruisen we het plaatsje, luisteren we naar de historie en zien we fantastische huizen. Steven zet ze allemaal op de foto.....ja, echt allemaal.

Dan nog wat winkelen bij de Sponge Exchange, waar Steven uiteindelijk 4 jibbits rijker vandaan komt, twee gekregen en twee zelf gekocht. Hij is er dan ook reuze trots op. Ondertussen loopt het tegen vier uur en we nemen afscheid van onze vriendinnen.

Wij gaan het aquarium nog bekijken. We hebben Steven haaien beloofd. Het aquarium blijkt een pietsie kleiner dan verwacht. Ze hebben echt alles alleen op een paar vierkante meter. Gelukkig kunnen we meegenieten met Steven die het kleinschalige niet ziet en alle dieren met veel enthousiasme bekijkt. Hij telt de krabbetjes en zoekt de verschillen bij de vissen. Geweldig!! Zo redden we het om de show te zien die om 17.30 uur begint en bestaat uit het voeren van de vissen door een duikster. De kinderen zitten op hun knietjes voor het raam.Toch wel fijn die kleinschaligheid, alles mag en alles kan. De haaien worden gevoerd en geknuffeld en ineens komt er vanuit de rotsen een giant grouper tevoorschijn. hij is echt enorm. Er wordt verteld dat de grote grouper vorig jaar alle baby haaitjes heeft opgegeten. Deze verandering kon hij niet aan.

Het is tijd om naar huis te gaan, we hebben nog wat uurtjes voor de boeg en we verlaten Tarpon Springs waar we zeker nog terug gaan komen om de winkeltjes te bekijken, een boottocht te maken of nog eens een tour met de trolley.

Het is druk, spitsuur, en we doen er wat langer over dan op de heenweg. Na achten zijn we weer in Orlando. Onder weg vallen er aardig wat druppels, maar eenmaal terug schijnt het zonnetje.

Vrijdag 17 augustus 2007

Gaan we in de golfen?????

Dit is helemaal Stevens dag: Disney's waterpark Typhoon Lagoon. Steven kan zich geen fijnere vakantie voorstellen dan onderwater met zijn duikbrilletje op. Hij geniet erg van zwembaden en kan er de hele dag in liggen. Helaas zijn papa en mama niet zo'n water liefhebbers en houden we het zwemmen meestal op een uurtje.

Maar vandaag staat zwemmen op het programma en Steven zit deze ochtend in no time in zijn zwembroek. We willen vroeg weg zodat we nog een schaduwrijk plaatsje kunnen bemachtigen bij Typhoon Lagoon en om half negen gaan we richting Disney. TomTom geeft toch nog 25 kilometer aan. Dat is meer dan ons gevoel aangeeft.

We lopen netjes bij de opening van het park om 9.00 uur naar binnen en Steven doet zijn best om ons dit keer niet kwijt te raken. Wij natuurlijk ook! Er is weinig schaduw in dit park, allemaal mooie zonplekjes. Maar dat is toch echt niets voor ons. Bij het kindergedeelte vinden we een schitterende schaduwplek en gedurende de dag zijn we blij dat we dit plekje gevonden hebben. Het geeft ons niet alleen schaduw, maar ook wat rust. Steven wil elke seconde in het water zijn en we zijn aardig wat uurtjes in de grote golven met hem, maar nu kunnen we dat afwisselen met even zitten en Steven speelt gewoon verder in het kindergedeelte. Helemaal goed. Maar de vraag: "wanneer gaan we weer in de golven" is er eentje die we vandaag heel regelmatig hebben gehoord.

Typhoon Lagoon staat bekend om zijn grote golven. Niet wat wij in de zwembaden in Nederland kennen maar een waanzinnig hoge golf die je een paar meter meevoert. Deze golf komt om de paar minuten en honderden mensen staan hierop te wachten om zich te laten meesleuren of om zo hard mogelijk mee te zwemmen. Ergens tussen die honderden mensen staat een klein 7-jarig jongetje met een zwembrilletje op te wachten op deze geweldige golven. Hij staat er om 9.00 uur en als hij zou kunnen kiezen dan zou hij er om 16.00 uur nog zijn. De tijd tussen de golven door brengt hij voornamelijk onder water door. De vergelijking met een dolfijn is niet eens gek, want als je gegrepen wordt door de golf breng je ook wat tijd onder water door. Zelfs ik wordt een paar meter weggeduwd en het water komt over mij heen, terwijl ik tot aan mijn bovenbenen in het water sta.

Rond 14.00 uur beginnen we de gevolgen van het zonnetje te merken (ondanks twee keer insmeren) en hebben wij even genoeg water gehad en gaan lekker terug naar de villa. Michael gaat de HW192 af naar de Nike schoenen die hij zoekt en vindt ze. Na 3 weken zoeken is het toch gelukt. Helaas heeft hij nog steeds de golfschoenen die hij zoekt niet gevonden. Maar dat is niet zo erg want een paar schoenen van hem nemen de halve koffer in beslag en we hebben ondertussen aardig wat kleren, speelgoed en scrapspullen om mee te nemen.  

Zaterdag 18 augustus 2007

Toch nog golfschoenen!

Het is onze op één na laatste dag en we gaan Epcot nog afmaken. Ons laatste dagje Disney voor dit jaar.

Het betekent wel weer een vroege start, maar dat is prima want Steven start al om 6.45 uur. We rijden dan ook al voor 8.30 uur weg bij de villa en zijn voor negenen in Epcot. Dat is lekker want dan hebben we nog mogelijkheden genoeg om attracties te kunnen doen. We willen heel graag Soaring doen, een film waar je echt "in" zit met schitterende natuurmomenten. De wachttijd is 10 minuten en we besluiten een fastpass te halen én in de rij te gaan staan zodat we lekker twee keer kunnen. En ik moet toegeven dat ik de tweede keer heel wat zag, wat ik de eerste keer had gemist. Tussendoor doen we nog even de ride door "the land", waar we meteen in kunnen. Ondanks dat dit niet zo'n goed bezochte attractie is vinden wij 'm nog steeds leuk en kijken graag naar alle gewassen en de technologie.

Als we "The Land" gedaan hebben gaan we naar "The Sea". Vorig jaar hebben we dit over geslagen en we ontdekken heel wat nieuws. De lift bij de ingang is vervangen door een Nemo voorstelling in zeeschelpen die bewegen. De voorstelling van Crush de schildpad is ook nieuw voor ons. Leuk!! Ze hebben goede aanpassingen gedaan en we amuseren ons ook bij de overige echte vissen.

Na "The Sea" wil Steven graag naar Figment, maar daar is een technische storing en we mogen op een later moment terug komen. We gaan gewoon lekker door naar de landen.

Deze keer starten we bij Mexico en gaan eerst even lekker eten. Dat is altijd gezellig tussen de ibissen die daar rond lopen en proberen om alles wat eetbaar is te krijgen. Dat intrigeert Steven verschrikkelijk en hij vraagt bij alles of ze het lusten. Maar als je ze voert blijven ze bij je tafel hangen en dat is niet helemaal wat wij in gedachten hebben.

De ride bij Mexico is eindelijk aangepast en alle 50-er jaren filmpjes zijn vervangen door tekenfilmpjes met Donald Duck. Ook dat is een leuke ontdekking. Steven gaat verder met het kleuren van zijn masker. Bij elk land krijgen kinderen een stempel van het land en een plaatje dat wat zegt over het land. We zijn de vorige keer gebleven bij Amerika en doen nu de rest van de landen.

Dus komen Noorwegen, China, Duitsland en Italië nog aan de beurt. Dan is het masker gekleurd en compleet en steken we met de boot het meer over naar Future World waar we begonnen zijn. Ook daar zijn nog wat punten waar je figuurtjes voor je masker kan krijgen en we maken 'm dan ook helemaal compleet. 11 landen en 5 extra figuurtjes.

Het is op het warmst van de dag en wij zeggen Epcot vaarwel om verder te gaan. Op naar Prime 1, een outletcentrum waar Michael nog naar de Nike store wil gaan. Deze is net verhuisd naar een nieuwe vestiging en de mogelijkheid bestaat dat ze nu wel de golfschoenen hebben waar hij al drie weken naar zoekt.

Dat blijkt geen goed idee. Prime 1 is helemaal veranderd en is nu vergelijkbaar met Premium. Een heel mooi n gezellig outletcentrum. Het is echter niet te geloven druk. Het verkeer staat vast en wordt op meerdere plaatsen geleid en de parkeerplaatsen zijn overvol. We vinden een plek achter de outlets en moeten een stuk lopen voor de bij Nike zijn waar ze de schoenen niet hebben. Dan hebben we een aardig uithoudingsvermogen nodig om weer van de parkeerplaats af te komen en International Drive op te komen. Het kost ons zeker een half uur.

We hebben Steven beloofd om naar Chuck-E-Cheese te gaan op International Drive, dus dat is de richting die we ingaan. Wij zijn niet de enigen en de weg staat dan ook helemaal vast. Waar TomTom aangeeft dat we er 5 minuten over doen hebben wij er meer dan 30 minuten voor nodig. Maar hij is fantastisch in de weg wijzen en zonder problemen wordt Chuck-E-Cheese gevonden.

Het blijkt een groot speelfestijn te zijn. Een mix tussen een spelletjeshal voor kinderen en een pizza restaurant. Er worden hier veel feestjes gegeven en dat begrijpen we. De kinderen kunnen zelfstandig alle spelletjes doen op de automaten die tussen de tafels staan en tussendoor kan er pizza gegeten worden. Wat wil je nog meer. Mijn beide mannen zijn dan ook helemaal gelukkig. Met een bakje tokens gaan ze aan de slag om alle automaten te bedwingen en er zoveel mogelijk tickets uit te krijgen. Het is een sport. Ik ben voor de foto's en het vasthouden van het bakje tokens en de gewonnen tickets.

Als het aantal tickets teveel wordt gaan we ze inwisselen bij de automaat. Ook een hele belevenis......hoeveel zouden we hebben? We blijken al meer dan 400 tickets te hebben. Eerst pizza eten en dan door. Ik ben niet zo'n pizza liefhebber en houd het op een salade. Je besteld pizza en krijgt een tafelnummer mee. Dan kies je een tafel en gaat alvast naar de saladebar. De pizza wordt gebracht.

Tijdens het eten komt de "echte" Chuck-E-Cheese langs en zingt en danst voor de jarige kinderen. Steven wil niet meedoen. Hij wil graag snel zijn pizza opeten om nog verder te mogen spelen. We horen dat "dit is wat kinderen van zijn leeftijd nou leuk vinden".

Met een totaalscore van meer dan 700 punten mag Steven wat uitkiezen uit de "troepjes" en we  gaan met wel 10 kleine dingetjes naar de auto en natuurlijk een heel blij kind.

Het verkeer op International Drive is er ondertussen niet beter op geworden en we gaan er zo snel mogelijk tussenuit en vervolgen onze route verder via John Young Parkway. Daar is het een stuk rustiger. Bij "The Loop" gaan we er even af om nog te kijken naar golfschoenen en ... Michael vindt ze zowaar!!. Hij is er helemaal gelukkig mee.

Zondag 19 augustus 2007

Oeps........

Vandaag staat er niet zo heel veel meer op het programma. Lekker rustig aan en wat shoppen. Eigenlijk zouden we nog golfschoenen gaan shoppen, maar aangezien ze gisteravond gevonden zijn hoeft dat niet meer.

Dus doen we vanochtend lekker rustig aan. Steven en Michael halen Stevens kamer leeg en Michael gooit alvast alles weg wat niet meer nodig is. Zo rommelt iedereen lekker. Rond 12 uur gaan we lekker even op weg. Naar JoAnn's om te kijken wat de weekendaanbiedingen zijn. Verdorie het designpapier is 6 voor 96 cent. Steven komt het meteen even vertellen, want ik sta bij de stansen. Mijn mannen zoeken wel uit. Ik koop uiteindelijk wat dubbelzijdig designpapier en 2 stansjes. Oeps, dat papier wordt nog een probleem in de koffer!!

Op de terugweg langs de Walmart voor de laatste boodschappen zoals brood etc. en dan duiken de mannen lekker het zwembad in terwijl ik de koffers inpak. Koffers inpakken is hot!! En dan bedoel ik warm. De airco heeft in dit huis midden op de dag wat moeite met het bijhouden en daar heb ik nu last van. Het probleem is niet om alles de koffer in te krijgen, want dat kost niet eens moeite. Het probleem is om de koffers niet te zwaar te maken......ik zei al: de papiertjes!! Dat betekent soms wel drie keer de koffer aanpassen en in en uitruimen. Maar op dit moment is het zeker gelukt!!!! Alles zit in de koffers, zonder moeite.

Dus morgenvroeg kunnen we lekker op weg. Nu alleen duimen dat de vluchten goed gaan.

Nog wel even AOL opzeggen, anders hebben we er nog een internetabonnement bij waar we geen bal aan hebben.

Maandag 20 augustus 2007

Een lange dag

We worden om 04.00 uur en 06.00 uur vanochtend wakker gebeld. Duidelijk iemand uit Nederland die geen idee heeft dat we nog op vakantie zijn en dat er een tijdverschil is. Jammer dat dit nu net moet gebeuren als we een zware dag en nacht voor de boeg hebben en we schrikken dan ook pas om 7.30 uur wakker. Gelukkig hoeft er niet zo veel meer te gebeuren.

Rond 8.45 uur is het huis twee maal gecheckt, zit alles in de koffers en kunnen we gaan. De koffers passen zonder problemen in de achterbak. Dat hebben we op de heenweg nog niet kunnen constateren.

Onderweg maakt Steven ons nog even aan het schrikken omdat hij zijn tasje met gameboy kwijt is en dat is werkelijk zijn heiligdom. We staan op het punt om om te keren als hij het tasje met een zucht onder zijn voeten vindt. Gelukkig dan kan de reis voortgezet worden.

Als we rond 9.30 uur op het vliegveld aankomen kunnen we nergens een karretje voor onze koffers vinden en besluiten ze te laten brengen. Doen we ook een keer luxe. De meneer van het karretje plant de koffers netjes bij de incheck van US Airways. Het is nog even spannend of ze ook werkelijk onder de 50 pounds = 23 kilo zijn, want bij de blauwe zaten we er werkelijk tegenaan. Maar gelukkig mogen ze allemaal door met 49 en voor de blauwe 50,5 pounds. Nou is de enige "zorg" nog dat we onze tweede vlucht halen en dat de koffers ook allemaal mee naar Nederland gaan. Maar dat is een kwestie van afwachten.

Om zelf ook wat vaart te maken gaan we meteen door de controle te gaan, want dat kan soms erg lang duren. Tegenwoordig moet ook iedereen zijn schoenen uit. In de voorgaande jaren ben ik er steeds tussendoor geglipt met schoenen aan. Het houdt werkelijk lekker op, maar gelukkig gaat ook dit redelijk vlotjes zodat we bij de gates een lekker plekje zoeken om wat te eten en lekker even te gaan zitten.

Bij het inchecken is al gebleken dat de vlucht al bijna een uur vertraging heeft. We gaan om 13.15 uur in plaats van 12.25 uur. Ik ben helemaal gelukkig dat we een vlucht vroeger hebben geboekt. Genoeg tijd om de internationale vlucht naar Nederland te halen. We hoeven nu ook in Philadelphia niet te rennen en wachten ook daar lekker rustig terwijl Michael nog even het vliegveld doorkruist.

De vlucht komt op tijd binnen en het boarden begint om 17.45 uur, so far so good. Maar sinds wij in Philadelphia zijn is het begonnen met regenen en dit heeft effect op de vluchten. We gaan in de rij om de startbaan op te komen en in plaats van 18.20 uur stijgen we om 19.00 uur op. Steven is moe en wil graag slapen, maar zal even moeten wachten op het eten. Gelukkig duurt dat niet zo lang als op de heenreis en zijn er zelfs 2 kindermaaltijden voor ons geboekt. Michael neemt ook maar een chickenfingers. Daar heeft ie uiteindelijk mazzel mee, want de maaltijden zijn zijn niet zo goed als op de heenreis. Met andere woorden, gewoon niet lekker en dat gebeurt niet zo vaak.

Het ontbijt is een "buttermilk" broodje. Dat laten wij maar aan ons voorbijgaan. Het is immers 01.00 uur 's nachts voor ons gevoel en dit ontbijt gaan we echt niet missen.

Dinsdag 21 augustus 2007

En dan is het ineens dinsdag

Het blijft raar als je 6 uur van je dag ineens kwijt raakt. Als we aankomen is het dan ook 08.00 uur en niet 02.00 uur zoals ons gevoel zegt.

Eenmaal met beide voeten op de grond gaat het ineens snel. De douane is een kwestie van minuten en de koffers komen binnen een kwartier ALLEMAAL van de band gerold. Daar staan we van te kijken, want in Orlando hebben we er maar twee het vliegtuig in zien gaan en de kleurtjes van onze koffers vallen echt wel op tussen al die zwarte koffers van de Amerikanen. Maar we zijn blij. Geen gehannes op de terugweg, alleen  wat vertraging. Wat wil je nog meer?

Rond 10.00 uur zijn we dan ook thuis en rolt Steven meteen zijn bedje in om nog wat te slapen. Wij gaan starten met het programma: boodschappen doen, wassen en opruimen en geloof me dat is nog aardig wat werk.

Na 2,5 uur halen we Steven uit bed. Michael doezelt af en toe weg en ik ben nog steeds erg wakker. Nog even volhouden.