Chantal

De voorbereiding is eigenlijk al gestart op het moment dat we vorig jaar terugkwamen uit Florida.

De periode: Drie weken in juli

Sinds vorig jaar zijn we helaas gebonden aan het hoogseizoen. Toen dat nog niet zo was gingen we graag wat vaker kort op vakantie, maar sinds Steven naar school gaat is dat in de schoolvakanties financieel niet meer haalbaar. Dan maar één keertje wat langer, ook niet vervelend.

De locatie: Orlando / Kissimmee

De keuze was alweer snel gevallen op Orlando. Daar vermaken we ons elke keer weer heel erg goed. De afstand tot de meeste parken en andere plaatsen waar wij belangstelling voor hebben is vanuit Kissimmee redelijk beperkt. En er zijn voldoende restaurants en shopping-mogelijkheden, niet te vergeten een aantal grote Walmarts. En natuurlijk vindt je Kissimmee heel erg veel vakantiehuizen.

En natuurlijk gaan we weer een paar wedstrijden van de Tampa Bay Devil Rays bekijken in Tropicana Field in St. Petersburg. Ook dit jaar wordt het weer een avondwedstrijd waar ik alleen naartoe ga, en de volgende dag met z'n drietjes naar een middagwedstrijd. De nacht ertussenin en erna verblijven we dan in een hotel in de buurt.

De accommodatie: Villa in Kissimmee (Indian Point)

In 2003 hebben we voor het eerst geen hotel geboekt maar een huis, een Townhouse in de Lake Berkley community (via American Estates). Qua prijs was er nauwelijks verschil met een middenklasse hotel. Dan kies ik graag voor de luxe en de ruimte van een compleet huis. En Lake Berkley ligt vlak achter de Walmart aan de highway 192, zeer centraal dus. Vorig jaar hadden we een villa in Davenport, aan de highway 27. Dat was toch een behoorlijk eind van alles vandaan, dus dat was niet voor herhaling vatbaar. In 2005 een stuk centraler: Indian Point, ook vlak achter de Walmart. En dit jaar weer daar, Indian Point.

De auto: Intermediate 4-deurs met Dollar Platinum

We reizen op zich niet veel, daar hebben we geen grote auto voor nodig. Toch is het wel prettig een niet al te kleine auto te hebben vanwege de kofferruimte. Op de heenweg valt de hoeveelheid bagage nog wel mee, op de terugweg valt dat niet mee. En sinds we met z'n drietjes gaan is het niet meer mogelijk de hele achterbank vol te stapelen met koffers en tassen.

De vlucht: United Airlines via Washington

In 2004 voor het eerst niet rechtstreeks met Martinair. Beenruimte is belangrijk voor ons. Op aanraden van American Vacations hebben we deze keer gekozen voor United Airlines, met een tussenstop in Washington. Vliegtuig is een Boeing 777, met 2-5-2 rijen. Deze keer dus geen volledige midden-rij voor ons alleen. Op de heenreis hebben we twee stoelen aan de zijkant en één daarnaast in de midden-rij. Terug hebben we drie stoelen in een midden-rij. Ach, het is maar een vlucht ....

De boeking: American Vacations.

In vorige jaren heb ik vele goede ervaringen opgedaan met verschillende reisorganisaties. De eerste keer in 1998 geboekt bij Jan Doets, veel ervaring en veel goede informatie voor de rookie-Floridareiziger. In 2000 via Special Trafic, die een leuk aanbod had voor 9 dagen. In 2003 ontdekten we American Estates en hebben daar twee keer geboekt.

Vorig jaar heb ik mijn wensen in een mailtje gezet dat ik naar zes reisorganisaties heb gestuurd. De wensen: Drie weken in juli, vertrek 7/8/9 juli, vlucht Delta of United, 3-slaapkamer/2-badkamer villa met zwembad centraal in Kissimmee, Intermediate 4-deurs auto met Alamo Gold pakket of vergelijkbaar. De voordeligste aanbieding ontving ik enkele dagen later van Teo van American Vacations. Dat scheelde echt meer dan € 400 met de volgende aanbieder. Nog even gebeld vanwege een vlucht die al vol bleek te zitten en toen de knoop doorgehakt: doen!

Dit jaar: Gewoon weer m'n wensen kenbaar gemaakt bij Teo en een hele goede aanbieding gehad. Wat mij betreft geldt dan ook dat wat goed was nog steeds goed is. Misschien had ik op onderdelen iets goedkoper kunnen zijn, dat is voor mij minder belangrijk dan de zekerheid te hebben dat e.e.a. goed is geregeld. En dat is het zeker bij AV! Thanx Teo en Trudy

Maandag 17 juli 2006

Yes!!!

Daar gaan we dan eindelijk. Steven was lekker vroeg wakker, iets na zes uur vind hij het wel genoeg en komt naar beneden. Nog steeds niet helemaal lekker, de naweeën van een buikgriepje. Lekker allemaal nog eventjes douchen, broodjes smeren, auto inladen en rond half acht zijn we op weg. Nou ja, op weg … Steven kan zijn rode SpongeBob-pet niet vinden en we rijden nog even langs de naschoolse opvang om te kijken of ie daar ligt. Helaas niet. Dan maar zijn nieuwe Yankees-pet mee, met de belofte dat we in Orlando naar een nieuwe SpongeBob-pet gaan zoeken.

De weg binnendoor via Alphen is dicht, wordt aan de weg gewerkt. Dan maar via de A12 en A4. Onderweg horen we dat er file staat en we besluiten bij Zoetermeer af te slaan en de N206 via Zoeterwoude te nemen. Als we daar bij de A4 aankomen blijkt er tot voorbij Leiden nog file te staan. Gelukkig zijn we op tijd vertrokken en komen ook nog ruim op tijd op Schiphol aan. Karretjes gehaald, koffers erop, Chantal en Steven bij Balie 26 gedropt en dan naar P3 om de auto te parkeren. Daar is gelukkig veel plaats en ik kan de auto mooi vooraan parkeren. Hoef ik niet zover te lopen met m’n pijnlijke pootje. Bus in, terug naar Schiphol.

Inchecken gaat redelijk snel, weinig wachtenden voor ons. De koffers zijn ook geen probleem, die wegen erg weinig. Dat wordt nog wel anders op de terugweg. Wel verrassend is dat we al om 11.15u bij de gate moeten zijn, terwijl de vlucht pas om 12.25u vertrekt.

Eenmaal door de douane gaan we snel wat shoppen (luchtje voor mij, luchtje voor Chantal, vakantieboekje voor Steven, krantje) en nog even wat eten.

Rond 11 uur zijn we al bij de gate en we kunnen meteen door naar de security-check. Alle vragen hebben we maar gewoon beantwoord, want voor je het weet loop je vanwege een “lollig” bedoeld antwoord enkele uren vertraging op en mis je je vlucht. Boarding begint ook op tijd en keurig om 12.25u vertrekken we.

De vlucht verloopt voorspoedig. Eten is best goed, service is vriendelijk en goed. Ook krijgen we echt heel vaak drinken aangeboden. Enige minpuntje: de temperatuur aan boord is erg laag en het merendeel van de passagiers zit onder een dekentje.

Maar dan …. Aankomst in Washington. Temperatuur is heftig, 96 graden Fahrenheit = 36 graden Celsius. We hebben ruim 2 uur en een kwartier voor de overstap, en al gauw ziet het er naar uit dat we dat niet gaan redden. Wat een enorme chaos!! De rij voor de douane is enorm, en er zijn maar drie loketten open. Mijn voet doet al aardig pijn en ik vraag dan ook of ik ergens kan gaan zitten. Nee, dat kan niet, er wordt eerst naar een representative van United gezocht. Een half uur later nog niets en het ziet er naar uit dat e.e.a. nog minstens anderhalf uur gaat duren. Ik loop / strompel dan ook naar voren en herhaal mijn vraag om een zitplaatsje. Nu komt er actie, Chantal en Steven mogen naar voren komen en we zijn meteen aan de beurt. Veel boze gezichten, maar dat boeit mij voor geen meter. De pijn is nu aanzienlijk opgelopen. Er wordt belooft dat vlak achter de douane iemand met een rolstoel klaarstaat, ….. niet dus. Dan komen we bij de bagagebanden. Hier is de chaos nog groter. De capaciteit van de banden is ruimschoots onvoldoende voor de vele vluchten die daar aankomen. Chantal gaat op zoek naar de koffers en ….. ineens is er dan een mevrouw met een rolstoel. Eindelijk zitten! De koffers …. Die komen nog steeds niet. Dan eindelijk … als allerlaatste komt onze vierde koffer van de band. Dan weer de rij in om door agriculture te komen. De dame van United duwt mij enigszins langs de rij, met Chantal en Steven in haar spoor. Anderen zijn daar helemaal niet blij mee, ze blokkeren ons zelfs en beginnen met koffers te gooien. Begrijpelijk, iedereen heeft er genoeg van en dreigt vluchten te missen.

Maar de chaos is nog niet voorbij. De koffers moeten ook weer door de scanner voor de transfer en uiteraard staat daar ook weer een enorme rij. De rolstoel doet hier ook weer wonderen en we passeren de rij mokkende mensen, zetten de koffers af bij de scanners en rijden door naar de gate.

Op het moment dat ik dit schrijf zitten we in het vliegtuig van Washington naar Orlando. Ik heb zeer grote twijfels of onze bagage in hetzelfde vliegtuig zit …. We zien het straks wel weer. Ik laat me graag verbazen. Chantal zit wat in haar boekje te schrijven, Steven is doodmoe en probeert nog wat met zijn Gameboy te spelen. In Nederland is het inmiddels middernacht, wij zijn al 18 uur in touw. De vermoeidheid slaat hard toe en we zijn er nog niet. Hoe e.e.a. bij aankomst in Orlando verloopt laat ik morgen wel weten. Chantal gaat in ieder geval weer achter de koffers aan, ik ga meteen naar de verhuurbalie van Dollar.

Dinsdag 18 juli 2006

Onze eerste stop: Walmart!!

Gisteren is de rest van de reis prima verlopen. Het vliegtuig was op tijd in Orlando. de koffers waren er in 10 minuten. Alleen bij de auto's was het druk.

Door het tijdverschil van 6 uur zijn we allemaal wakker om 03.30 uur. In onze tijd is het tenslotte 09.30 uur. Allang tijd om op te staan. Dit ondanks het late tijdstip van naar bed gaan. Steven is in de auto in vijf minuten in slaap (Nederlandse tijd: 02.00 uur) en wij slapen tegen 05.00 uur.

Steven wordt wakker in een onbekend huis, maar heeft hier zoals gewoonlijk geen moeite mee en gaat het huis verkennen. Dit keer hebben we een erg groot huis: grote woonkamer, eetkamer, keuken, vier slaapkamers, twee badkamers en natuurlijk een zwembad. De badkamer behorend bij de Master bedroom heeft een heel groot hoekbad. Fantastisch! Daar wil Steven wel in. Zelf heeft hij een kamer met een tweepersoonsbed gekregen waar hij erg blij mee is.

We merken wel dat we moe zijn en moeilijk op gang komen en er wordt wat tv gekeken en gegeten. Steven wil graag zwemmen, maar het is nog donker. Als het eerste streepje licht er is staat hij al klaar in zijn zwembroek en plonst in het zwembad.

Om 8.30 uur gaan we naar de Walmart. Even lekker wakker worden en shoppen. Steven wil graag een Happy Meal, maar moet het doen met een ontbijt (een beschuitbol met kaas, spek en ei) waar hij bij nader inzien niet heel erg blij mee is. We doen de boodschappen in de supermarkt en gaan dan uit elkaar. Steven naar het speelgoed en de autoafdeling met Michael en ik naar de hobbyhoek voor het scrapspul. Omdat we weten wat er op onze lijstjes staat en weten wat de Walmart biedt kopen we al aardig wat "noodzakelijke" dingen van het lijstje en komen daar bij de kassa dan ook achter. Maar het was leuk! Een van onze favoriete vakantiebezigheden: WALMART!

Terug in het huis spetteren we samen in het zwembad. Steven vindt vooral de waterval erg interessant en probeert Michael eronder te duwen. ze hebben reuze lol samen. De rest van de dag brengen we door met spelletjes en televisie kijken. Om 15.00 uur betrekt het en komt er een behoorlijke onweersbui over. Rond 17.00 uur is Steven al weer in een diepe slaap en gaat Michael nog even een rondje winkelen. Nu maar hopen dat Steven een beetje bijslaapt.

Oh ja, we hebben dit keer een Chrysler PT Cruiser als auto. Erg leuk autootje, maar niet echt groot. Dat wordt nog wat met de bagage op de terugweg.

Woensdag 19 juli 2006

Vandaag pakt anders uit dan verwacht....

Vandaag staan Daytona (racecircuit) en St. Augustine (oud stadje) op het programma. Dat hebben we nog nooit gedaan en we verheugen ons er zeer op. Om 7 uur besluiten we echter dat de planning omgegooid wordt. Steven was vannacht nog steeds ziek. Om 23.30 uur klonk er een huiltje uit de badkamer en zat er een klein zielig jongetje op zijn knietjes voor de wc pot. Zijn hele lijfje schokte, maar er kwam niets meer uit. Terug in bed met een zetpilletje (38,9 C) viel hij gelukkig weer snel in slaap en vervolgens heeft Chantal vannacht hetzelfde gekregen.

Rond 9 uur gaan Michael en Steven samen naar de Piratengolf. Ondanks dit vroege tijdstip is het al aardig warm en is het best afzien op de golfbaan. Toch worden er 2 volledige courses gedaan. De piraten hebben een gemakkelijke en een moeilijkere course. Steven houdt zo verschrikkelijk van golf dat dit altijd een van de dingen is die we als eerste doen. Als hij het geduld heeft dan slaat hij ook erg goed, soms lukt een "hole in one". Hij heeft zich vandaag ontfermt over het bijhouden van de score. Fantastisch! Hij gaat pas na de zomer naar groep 3, maar doet erg zijn best op al die cijfertjes. Zo kan hij ook precies bijhouden wat de stand is en dat kan hij prima en wil hij erg graag. Steven wint nou eenmaal graag. Het scheelt weinig, maar toch speelt papa net wat beter.

Na het golfen is het nodig om weer even op te laden en dat kan natuurlijk alleen bij McDonald's waar het Happy Meal een piratenspeeltje bevat. Rond 12 uur zijn de heren dan ook weer terug. Warm, en zeer voldaan.

Na een hele dag in bed ben ook ik wel weer toe aan een verzetje en rond een uur of drie gaan we dan ook een aantal winkels onveilig maken. De hobbywinkel JoAnn's, Super Target en Dollar General zijn aan de beurt. Bij JoAnn's zijn alle dessinpapiertjes in de aanbieding: 25 cent. Dat laat ik me geen twee keer zeggen en Steven en ik zoeken blij papiertjes uit. Het zijn er toch weer wat meer dan van te voren ingeschat en bij de kassa moeten ze allemaal apart gescand worden. We lopen dan ook naar buiten met een meter kassabon. We moeten hier toch wel hard om lachen en ook de caissière doet mee. De bon is zelf een item geworden om te scrappen.

Donderdag 20 juli 2006

De volgende geveld....

En het kon eigenlijk niet anders.....ook Michael heeft het. Dus vandaag maar weer een rustige dag. Zaterdag gaan we naar het honkbal en is het wel zo handig dat we allemaal weer fit zijn. We kunnen ook niet zo ver weg, want ik rijd hier niet zo graag auto en dan wordt het wel heel ver lopen.

Lekker spetteren is het het maar weer eens geworden. Steven kan er geen genoeg van krijgen. Hij zwemt wat af in het zwembad, waar hij eigenlijk nergens kan staan, alleen op het trapje. Hij is zo trots dat hij nu zonder zijn zwemband en vleugels kan en wisselt de bommetjes en het onder water zwemmen netjes af. Alle geleerde technieken komen aan bod. Maar het leukste is om mama of papa nat te maken met spetteren, pistooltjes, waterbommetjes of "noodles". Dan schatert hij het uit.

Tijdens dit spetterfestijn roept Michael ons naar binnen. Aan de voorkant van het huis heeft hij grote vogels gezien. Het blijken gieren te zijn. Wel 20 in de voortuin! Ongelooflijk wat zijn dat een grote beesten. Eerst denken we dat ze op het afval van de overburen afkomen die hun vuilnis alvast voor de voordeur hebben gezet. Maar ze plukken aan iets in de goot, iets groots. Als we na het zwemmen gaan kijken blijkt dat dat "iets" op onze oprit ligt en een dode wasbeer is. Getsie, die ga ik echt niet oprapen.......... De wasbeer wordt langzaam maar zeker meegenomen naar het gras en als wij later op de dag nog even naar Walmart kijkt de wasbeer ons wat schelig aan. Hij kan zo mee doen in "Over the Hedge". Wat een rare gewaarwording is dit om te zien wat de natuur hier doet. Van het ene op het ander moment komen er dieren waar je het bestaan niet van kent.

Michael is aan het einde van de middag weer wat opgeknapt. Bij Walmart halen we een cd'tje om weer internet te krijgen. De eerste twee dagen hebben we leuk meegelift met een draadloos netwerk van een ander, maar helaas is dat netwerk sinds gisterochtend niet meer te ontvangen. Nu hebben we dan een AOL verbinding. Wat erg om te merken dat internet zo ingeburgerd is dat je het gaat missen als het er niet meer is. Niet even mail scannen, niet even snel wat opzoeken en niet de site kunnen updaten. Maar hij doet 't weer.

Na Walmart regent het erg hard en de donder lijkt wel boven ons huis te hangen. Michael en Steven besluiten nog even het zwembad in te gaan in de regen. Dat is wel erg spannend vindt Steven. Raar koude regendruppels in zo'n warmte. Ze hebben er veel lol en plonzen van het zwembad in het bad.

De vuilnis wordt morgen opgehaald en Michael heeft het toch maar gedaan.......de wasbeer (of het voorste stuk, want dat was alles wat nog bestond) in de vuilnisbak gestopt met de deksel erop. Morgen kijken er twee lieve oogjes de vuilnisman aan. Wat een gewaarwording moet dat zijn.

Vrijdag 21 juli 2006

Wet, wild and tired.

YES!!! De wasbeer is mee met de vuilnisman. Vanochtend om een uur of 5 is de vuilnis opgehaald en het was echt te donker om te zien wat er in de vuilnisbak zat. Weg wasbeer. De gieren hebben hier de hele morgen heel zielig gezocht: die wasbeer lag toch hier??? het waren er ondertussen wel 30. Op de daken van 3 huizen waren ze aanwezig. Vanmiddag waren ze weg. Nu moeten we ons huis weer zoeken...haha...het was wel herkenbaar zo waar we naartoe moesten.

Steven was alweer om 4.30 uur wakker. Het is dit jaar erg moeilijk om een beetje een gewoon ritme te krijgen. Geen idee waarom. Rond 8.30 uur zijn we op weg gegaan naar Wet & Wild, het zwempark op International Drive. Het was druk op de weg. Het verkeer is sneller gaan rijden en rommeliger, sinds we hier voor het eerst waren. Dat betekent goed opletten en dat is ook de reden dat ik hier niet rijd. Bij Wet 'n Wild hebben we gelijk een jaarpas genomen. Dat was iets duurder dan een kaartje voor 1 dag en we gaan vast nog een keer deze vakantie. Steven geniet hier altijd zo verschrikkelijk van en ook deze keer heeft hij van 9.00 uur tot 14.00 uur gerend en gezwommen. Ondanks het vele insmeren heeft hij toch een aardig rood velletje, maar zegt er geen last van te hebben. Morgen maar eens bekijken.

Voor ons is Wet 'n Wild een aardige rustplaats. Steven kan er een aardig tempo inzetten en we zijn allang gestopt om dat bij te houden. We checken om de 20 minuten even waar hij is als hij niet langs is komen zoefen. Het kindergedeelte is afgescheiden van alle andere attracties ( en dat zijn er nogal wat, allemaal super glijbanen) en er is veel te doen. Er zijn 3 grote glijbanen voor de kids, waarvan 1 met banden. Een kasteel met een grote emmer die omgaat als hij vol is ( en dat zijn aardig wat liters) en 2 glijbanen. 2 kabelbanen en waterspeeltjes. Een soort (survival)klimrek waar je je over een soort zakken loopt, een easy river en een golfslagbad. Als Steven eenmaal binnen is wil hij alles achter elkaar uitproberen. Dat heeft hij dus ook gedaan. Gewoon, achterstevoren, ondersteboven ... etc.

Om 14.00 uur dreigde het te gaan regenen, was Steven iets gekleurder dan we kwamen en begon hij aardig moe uit zijn oogjes te kijken. Daarnaast vonden wij het ook wel weer genoeg voor vandaag en zijn we naar een andere Walmart gegaan op verzoek van Steven. Hier staat een speelautomaat van Startrek ( de Borg) waar Michael en Steven graag samen spelen. Hier hebben ze zich allebei erg op verheugd. Helaas is de automaat vervangen voor iets anders en gaan we alleen met een paar slippers voor Steven naar buiten.

Dan maar naar Toys 'r Us voor een gameboyspelletje. Het spelletje dat Steven wil hebben is uitverkocht, maar we vinden wel B-Daman. Deze spullen beginnen in Nederland bij 10 euro. We staan met open mond voor het rek. De poppetjes zijn hier 3 en 5 dollar. Wat een prijsverschil!!! Dat kunnen we niet laten liggen. Steven heeft expres geen speelgoed meegenomen, dan past er meer in de koffer ( dit zijn de woorden van Steven). We gaan naar buiten met 3 B'daman dingen, 1 Bionicle ( wel dezelfde prijs als in Nederland) en een Beyblade voor 3 dollar. Steven glimt van top tot teen. Ik heb nog nooit zo'n gelukkig jongetje gezien. Hij mijmert al over wat hij het eerst in elkaar gaat zetten....

Dat gaat echter niet gebeuren. Op weg naar het huis wordt het opmerkelijk stil achter in de auto (en als je Steven kent, dan weet je dat dat erg ongebruikelijk is). Steven heeft een eindeloze dag gehad, maar heeft ook aardig wat energie verbruikt ... hij slaapt.

Morgen gaan we naar St. Petersburg voor het honkbal. Michael gaat zaterdag naar een avondwedstrijd en zondag gaan we met z'n drietjes naar een middagwedstrijd. We ontmoeten daar ook onze Amerikaanse vrienden. Heel gezellig om elkaar weer te zien na een jaar e-mailen. Op maandag gaan we weer terug naar het huis in Kissimmee. In het hotel in St. Petersburg hebben we geen internet en kunnen de site even niet updaten.

Zaterdag 22 juli 2006

Scrapparadise Whim-so-doodle!!!

Dit wordt helemaal onze dag: Michael naar het honkbal, Chantal naar haar super scrapstore en Steven mag naar zee.

Rond 9 uur zijn we helemaal gepakt en gaan we op weg. Er wordt vandaag veel regen verwacht en ze raden aan de leuke dingen 's ochtends te gaan doen. We houden ook een slag om de arm voor de tijd bij Whim-so-doodle. Vorig jaar had ik iets meer tijd nodig omdat ze een leuke stickeractie hadden: alles wat je in een zak kan stoppen voor 5 dollar. Dus genoeg tijd ingepland.

Net wat ik gisteren al meldde is het druk op de weg. Ondanks dat hier het "keep your lane" principe geldt wordt ere veel van rijbaan gewisseld. Dat betekent goed kijken. Vlak voor Tampa staat het verkeer voor ons ineens stil en ik zeg nog: "vast een aanrijding". Blijkt er een auto volledig op zijn kant te liggen, de bestuurderskant. Een eenzijdig ongeluk want er zijn geen andere auto's bij betrokken. 2 vrachtwagens parkeren netjes voor de auto en er achter stoppen 2 auto's om te helpen. Onze hulp is gelukkig niet nodig. In de verongelukte auto is geen beweging te zien. Ik krijg altijd kippenvel van dit soort dingen en griezel nog een half uur na. Hopend dat de bestuurder van de auto niet ernstig gewond is. Verder is het wel druk, maar loopt het verkeer redelijk soepel door. Rond 11 uur zijn we bij Whim-so-Doodle.

Steven neemt zijn vertrouwde plekje in met zijn gameboy in het begin van de winkel en mijn zoektocht begint. Deze winkel heeft zoveel dat je echt overal moet kijken. Voor je, achter je, onder je, boven je en elke keer zie je wat nieuws. Ongelooflijk!! Dit is echt het scrappers-paradijs. Ik geniet!!! Alle stickers zijn eruit ( hé, de Amerikanen zijn wakker geworden) en nu staat alles op merk. Mijn hemel, dat maakt het nog moeilijker. Nog meer leuks te zien.

Ik heb besloten om geen papier te kopen en dat maakt het wat gemakkelijk ( oh ja?). Ik streep wat van mijn lijstje af en ga volledig voor de rub-ons. Als ik wat ga vragen aan de eigenaresse blijkt alles in de winkel 40% afgeprijsd. Joepie!! behalve Quickutz, da's nou jammer want ik kwam hier voor een alfabetje. Toch 2 meegenomen: 1 voor mij en 1 voor Monique, mijn zus. Daniëlle, ze hebben geen roze opbergmapjes, ze hebben helemaal geen mapjes. In de tijd dat ik door de winkel loop is Michael voor mij aan het stansen. Hij stanst 1 vel cardstock volledig op. Alle stukjes papier worden gebruikt. Fantastisch!! Hij krijgt er zelfs complimentjes voor. Oké en dan is na een uurtje "heaven" voorbij en zijn we weer aardig wat dollars lichter.

We zetten onze reis voort naar het hotel in North Reddington Beach. Als we vertrekken is er nog een stralend zonnetje, maar dat gaat snel over in een immense regenbui. Als het regent dan is dat zo hard dat de straten meteen blank staan. We rijden lekker rustig op de linker baan, want de rechter is 1 grote plas en onze ruitenwissers houden het niet bij. Na 10 minuten is de bui ineens weer over en hebben we weer zon. Super!

Rond 13.00 uur zijn we bij het hotel, maar mogen er waarschijnlijk nog niet in. Dus eerst maar even wat eten. We rijden over de kustweg zoekend naar een restaurant. Er zijn alleen maar hotels ... en we komen na een half uur uit in Clearwater, wat voor ons bekend terrein is. Even naar de Mac en de Subway en weer koers terug. Als we om 14.15 uur bij het Doubletree Hotel aankomen mogen we meteen naar de kamer. Mazzelen! Dat betekent dat Michael op tijd naar het honkbal kan en Steven langer in het zwembad. Michael regelt internet en gaat terug naar St. Petersburg voor het honkbal. Steven en ik gaan zwemmen.

Er is een zwembad en 5 stappen verder zit je in zee. Dat is even genieten. Zoals bijna alle zwembaden in Amerika is het zwembad verwarmd. Je hoeft niet te wennen en kan er zo in plonzen. Dat doet Steven ook en duikt en zwemt 1,5 uur lang het bad op en neer. Dan gaan we nog even pootje baden in de zee, die nog warmer blijkt te zijn. Er staat best wel wind en de golfslag maakt het plezier alleen maar groter.

Na al dit plezier en de vele zon is Steven zo moe dat zijn avondeten uit niet meer dan een halve hamburger bestaat.

Michael belt nog dat we morgen uitgenodigd zijn bij Darlene en Jack, onze Amerikaanse vrienden. Na het honkbal gaan we mee en eten daar pizza. Wat een verrassing!

Tampa Bay Devil Rays - Baltimore Orioles 13 - 12

Wat een wedstrijd. De Devil Rays begonnen matig en kwamen al snel met 0-3 achter. In de vijfde inning barstte echter de slagploeg los: totaal tien honkslagen, waarvan 3 homeruns (2x Julio Lugo, 1x Russell Branyan), een 2-honkslag en een 3-honkslag (Who else then Carl Crawford ...). Toen de derde uit er eindelijk was en de rook optrok was het ineens 10-3 voor de Rays. De volgende inning kwamen daar nog eens drie punten bij en met 13-3 leek de wedstrijd over. Daar dachten de Orioles echter anders over. In de achtste inning haalden ze alle uit de kast en puntje voor puntje kwamen ze dichterbij, tot 13-12. Maar toen was het gedaan met de pret. Over en weer werden er wel nog wat ballen het veld in geslagen, tot scores kwam het verder niet.

Dit was wel een heel erg spectaculaire wedstrijd, met totaal 39 keer een bal die het veld werd in- of uitgeslagen. Daaronder zeven 2-honkslagen en één spectaculaire 3-honkslag. En uiteraard de eerder genoemde drie homeruns van de Rays. Tel daarbij op de goede veldacties (vijf keer een dubbelspel: in één spelactie twee spelers uit), het vreemde scoreverloop en de lange duur van de wedstrijd (ruim 4 uur), en je hebt echt iets meegemaakt.

Buiten de wedstrijd: het was uiteraard weer heel leuk om Jack, Darlene en Matthew te zien. We hadden elkaar weer veel te vertellen en hebben meteen voor morgen afgesproken dat we na de wedstrijd naar hun huis gaan en daar lekker pizza en hotdogs eten. Darlene vertelede dat hun verzameling honkbal-memorabilia enorm is uitgebreid sinds de laatste keer; ik verheug me erop om te zien wat ze allemaal hebben. Ik ga er zeker veel foto's van maken en hier in het verslag plaatsen.

Zondag 23 juli 2006

The Goodman's and baseball

Michael kwam gisteravond pas om 00.30 uur terug. Ik begon al ongerust te worden. Hij wil soms wel eens de weg kwijt raken zonder zijn TalTal (da's weer eens wat anders dan een TomTom). (Edit Michael: Nietes. Soms zijn er wegen op plaatsen waar ze niet horen te zijn ....). Ik heb om 23.00 uur dan ook maar even gebeld en de wedstrijd was nog bezig. Erg spannend, merkte ik wel. Dat moet wel, want meestal is het met zo'n drie uurtjes wel gedaan en volgens mij begon de wedstrijd om 19.15 uur.

Nou dat is dan een kort nachtje, want ondanks een paar keer wakker worden vind Steven het om 6.30 uur wel tijd om op te staan en nu we op één kamer slapen zijn wij ook wakker. Oké, we halen het wel weer in, want we willen op tijd naar het honkbal. We besluiten om in het restaurant te gaan ontbijten. Ik ben er normaal niet zo'n voorstander van, omdat de Amerikanen een heel ander idee hebben van ontbijten dan wij. We zijn om 8 uur op zondag lekker vroeg en het restaurant is nog bijna leeg. Heerlijk! We kunnen inderdaad kiezen uit meerdere soorten eiergerechten, gebakken aardappeltjes, spek etc. Er staat zelfs een kok om ter plekke een omeletje met zelf gekozen ingrediënten voor je te maken en vast ook pannenkoeken. Verder zijn er croissantjes, zoete broodjes, bagels, nog meer zoete broodjes en fruit. In de hoek staat een broodrooster en die maakt mij helemaal gelukkig. gewoon lekker geroosterde boterhammetjes en een glaasje melk. Michael gaat voor het ei met spek en fruit en Steven is helemaal gelukkig met een zoet broodje, een croissantje en een half geroosterd boterhammetje en........vijf zelf geschepte aardbeien. Dat smaakt toch altijd net wat lekkerder!

Even na half 10 gaan we op weg naar het honkbal in het Tropicana field in St. Petersburg. De wedstrijd van de Tampa Bay Devil Rays tegen de Baltimore Orioles begint pas om 13.15 uur, maar je mag om 11.15 uur al naar binnen en vandaag krijgen kinderen een echte honkbalknuppel als kadootje. We hebben met Darlene en Matthew afgesproken om elkaar voor het stadion te ontmoeten en wij staan netjes om 10.30 uur in de rij. Echter, van onze vrienden is nog niets te bekennen. Da's niet gebruikelijk voor hen en net nu heb ik hun nummer in de hotelkamer laten liggen. Afwachten maar.

Ondertussen heeft Steven ontdekt dat hij heel erg nodig moet plassen. Na aardig wat rondjes gelopen te hebben en overal gevraagd te hebben waar we naar toe kunnen worden we verwezen naar de portopotti's op het parkeerterrein. Nou, je wilt niet weten hoever dat nog lopen was. Op de onderste foto zijn ze nog achter de auto onder de vlag. Steven heeft een sprintje getrokken (en dat kan hij gelukkig heeeeeel goed).

Net iets na elven komt een bekende auto het terrein opgereden. Gelukkig, ze zijn nog op tijd. En tegen de tijd dat ze ook in de rij staan gaan de deuren open en mogen we de airco in. Dat is heerlijk na dat brandende zonnetje. Steven krijgt een honkbalknuppel en is helemaal gelukkig: "mama, het is een echte". We gaan naar het verre veld. Dat zijn goedkope plaatsen en daar kan je ook nog aardig wat zien. Er zijn een aantal picknicktafels waar we met z'n allen aan kunnen zitten, maar helaas zijn die vandaag gereserveerd voor feestjes. En wel vier feestjes met totaal 70 kinderen. Oeps!

We kletsen gezellig bij met Darlene en Matt. Jack is er vandaag niet bij, maar die zien we vanavond. Het is een heel leuk weerzien en we genieten er allemaal erg van. Michael heeft een plekje veroverd bij het veld en maakt foto's van de spelers. Die zijn al op het veld samen met hun vrouwen en kinderen. Wat leuk om te zien en wat zitten er een poepies bij.

De detail van de honkbalwedstrijd zal Michael nog wel schrijven, want daar weet ik net iets te weinig van. Ik kan de wedstrijd volgen en daar is het dan ook mee gezegd. Het stadion is dit keer gevuld met een heleboel mensen van de US Postal Services, die allemaal een knalgroen T-shirt aan hebben, wat echt een heel leuk gezicht is. Die konden vandaag een goedkoop kaartje (bovenste ring) met wat extra's krijgen.

Steven is weer heel snel gewend aan onze vrienden en ondanks het verschil in taal weten ze elkaar aardig wat te vertellen. Tegenwoordig kan je in Tropicana field ook de roggen aaien en voeren. Het team heet nou eenmaal The Devil Rays en zijn vernoemd naar de stingray (rog). Matt haalt kaartjes voor ons voor 14.00 uur. We mogen dan 10 minuten bij de roggen. Nou dat wil Steven wel en voor tweeën gaan we met z'n drietjes naar de roggen. Ik loop achter Matt en Steven en geniet van die twee: de ene heeft net zijn eindexamen gedaan en de ander gaat na de zomer na groep 3. Ze kunnen zo goed met elkaar opschieten.

Ik koop nog 2 bakjes voer (garnalen) voor de roggen en we krijgen uitleg hoe je deze beesten voert. Je stopt de garnaal wat tussen je vingers en legt je hand op de bodem. de rog zwemt er overheen en eet de garnaal. Hij zuigt 'm naar binnen als een stofzuiger. Steven durft het niet helemaal en ik mag het voordoen. Heel dapper doe ik mijn hand in het water en meteen komt er een grote rog op mij afgezwommen om dit lekkere hapje te verslinden. Ik heb het gevoel dat mijn hele hand naar binnen wordt gezogen en trek mijn hand snel terug. Dit blijft niet onopgemerkt, want Darlene en Michael kunnen ons zien en hebben grote lol. Je snapt het al, de rest van de garnaaltjes worden dus door Matt gevoerd. Steven durft ze nu wel te aaien. De tijd is heel snel om en we mogen nog net even handen wassen voor de volgende groep binnen komt.

De wedstrijd is bijna ten einde. De Devil Rays staan achter met 2-4 en de 9e inning gaat beginnen. Dit is het moment waar Steven op heeft gewacht. Hij mag in de rij gaan staan om over de honken te rennen. Dit is een gebruik dat alleen op zondag geldt voor kinderen en Steven vindt het geweldig. Normaal gaat Michael met hem in de rij staan, maar die voelt zich niet zo lekker en Matt neemt deze plaats gewillig in. Ze staan redelijk vooraan in de rij (er zijn maar zo'n 100 mensen voor hen).

Steven loopt alsof zijn leven ervan af hangt. Hij is er altijd voor in om andere kindertjes in te halen en doet dit dan ook. De kinderen starten bij het eerste en lopen naar de thuisplaat. Onderweg komen ze de mascotte van de Devil Rays, Raymond, nog tegen. Steven geeft Raymond een high five en komt met een grote grijns op de thuisplaat aan waar Matt al staat te wachten.

Dat was de wedstrijd weer voor ons dit jaar en we zetten koers in onze PT Cruiser naar het huis van de Goodmans. Darlene is al eerder weg gegaan en Matt zal ons de weg wijzen. De Goodmans wonen in New Port Richey, wat toch nog een uur rijden is. Rond zes uur zijn we er.

We eten gezellig een pizza en we wisselen kadootjes uit. Vooral Steven wordt goed bedeeld....en om heel eerlijk te zijn zat hij hier al erg op te wachten. Hij weet niet hoe snel hij al zijn kado's moet open maken. Matt en Steven spelen computerspelletjes en wij kletsen heerlijk bij.

Ook vandaag zijn we laat terug. Om 22.30 uur zijn we op onze hotelkamer en Steven heeft niet in de auto geslapen. (He didn't sleep in the car!). Hij is heel erg moe en wij ook en we ploffen alle drie ons bedje in. Het was een lange, maar hele leuke dag.

Maandag 24 juli 2006

Terug van weg geweest

Gelukkig begint vanochtend de dag pas om 7.30 uur. We besluiten niet in het restaurant te gaan ontbijten, omdat er vandaag geen buffet is en je alleen een volledig ontbijt kan bestellen waar niet echt veel bij zit van wat wij onder ontbijt verstaan. Steven wil ook nog graag even zwemmen, dus ik mag wakker worden in het zwembad. Om negen uur mag je erin en wij zijn er dus ook om 9 uur in. Tja......we vonden het zo leuk dat onze zoon kan klok kijken......haha. Het is buiten wel al lekker warm, maar nog bewolkt en ondanks het verwarmde water (76 graden F = 24 graden C) is het toch niet echt lekker in het water. We zijn ook de enige zwemmers. Na een half uur houden we het voor gezien en gaan lekker douchen. Michael heeft ondertussen harde broodjes en beleg gehaald bij de Publix en we ontbijten lekker op de hotelkamer.

Rond half 11 zijn we klaar, alles ingepakt, en volgt onze reis naar huis. Nog even terug naar Whim-so-doodle. Neeeeeee......ik ga niet nog meer kopen. Ze hebben zaterdag bij het afrekenen niet alles in mijn tasje gestopt. De doosjes liggen al op mij te wachten en we kunnen binnen een paar minuten weer door. Da's maar goed ook want Steven is in de winkel al onderweg om te gaan stansen en ik sta te wachten voor honderden leuke lintjes.........

Omdat we allemaal moe zijn duurt de reis best lang. De terugweg duurt ongeveer 2 uur en rond 13.00 uur rijden we Kissimmee binnen. We zijn weer "thuis". We gaan vandaag maar even uitrusten. Alleen Michael wil nog even gaan tanken en wat brood halen. Als hij weg gaat begint het net te regenen. Na 30 minuten is hij weer terug. Hij is doorweekt. Het buitje was toch iets heftiger dan verwacht. Met droge kleren aan gaat hij nog maar eens op weg voor brood.

Steven en ik spelen ondertussen spelletjes. Vandaag gaan we allemaal op tijd naar bed. Morgen staat Disney op het programma.

Dinsdag 25 juli 2006

En jaaaa......onze eerste dag Disney

Hier hebben we op gewacht. De Disney sfeer hoort gewoon bij een vakantie Orlando en vandaag was onze eerste dag Disney. We hebben een kaart waarmee we binnen 14 dagen 10 keer een Disney-park in mogen. Om hier efficiënt gebruik van te kunnen maken was het dus beter als we dat voor de laatste twee weken zouden bewaren ... na het bezoek aan St. Petersburg.

Steven heeft mogen kiezen welk park het zou worden. Ik verwachte Magic Kingdom, maar hij koos Epcot. Daar kunnen wij het helemaal mee eens zijn, want dat vinden wij het leukste park. Dus zo gezegd zo gedaan. Om 8.30 uur gaan we op weg naar Epcot, waar we aankomen als het park net open is. De grootste drukte al naar binnen en een parkeerplaats dicht bij in rij 7 van parkeerplaats Journey. Dat is lekker dichtbij de entree, goed te lopen. Tenminste voor Steven en voor mij, want Michael heeft nog steeds last van zij pootje. Om zeker te zijn dat we ook het park zonder ongelukken kunnen doorkomen huren we een rolstoel. Ik heb heel hard geroepen dat ik vorig jaar nog een buggy duwde en nu dan maar een rolstoel, maar dat is toch net even anders. Dat duwen is wel hetzelfde, maar het gewicht scheelt een klein beetje en daar had ik even niet aan gedacht. Dit is zo'n 80 kilo meer duwwerk in 35 graden warmte. Ach....het is goed voor de lijn, laten we maar zeggen. En dat kan ik best gebruiken.

Als eerste naar de rode planeet, waar Michael dit keer niet in gaat, maar waar de mannen zich bij de computerspelletjes uitleven. Helemaal hun ding! Daarna naar "The University of Energy" waar Ellen DeGeneres van alles leert over energie en de "final-question" van Jeopardy wint met de vraag "What is Brainpower" op het antwoord "Deze soort energie gaat nooit op". Steven vindt het fantastisch om al die energiebronnen te zien en de dinosaurussen zijn het echt helemaal voor hem. Ook voor ons is het al weer even geleden en dus weer leuk.

Als we uit deze attractie komen is het al weer 11.30 uur. Wat gaat de tijd snel in zo'n park en we hebben honger. De landen zijn net om 11 uur open gegaan en we besluiten wat te gaan eten in Mexico. Daar kunnen we merken dat de keukens ook net open zijn, want het duurt allemaal redelijk lang. Gelukkig is het wel erg lekker, alleen de jalapeno pepper bevalt mij niet erg. Stom zeg, dat ik 'm toch nog even probeer! Hothothot! Je moet trouwens wel uitkijken, want de ibissen komen hier letterlijk het eten van je bord halen. Dat letterlijk gebeurt bij als bij het tafeltje naast ons even niemand zit terwijl het eten er al staat ..... Steven voert ze wel nog de tortilla chips met de pittige kaas en valt bijna lachend van het bankje als hij ziet dat ook deze vogels even moeten "blussen".

In Mexico gaan we met de boot het rondje en start Steven met zijn masker. Voor kinderen is er in Epcot bij elk land een kinderhoek (KidCot)waar een masker gekleurd kan worden en waar een figuurtje van het land aan het masker gehangen wordt. In Mexico krijg je een leeuw. Je kan in elk willekeurig land beginnen. Steven kiest een masker dat hij nog niet heeft en gaat nijver kleuren.

Na Mexico komt Noorwegen. Jammer, het Vikingschip is niet meer toegankelijk. Vorige keer heeft Steven daar nog lekker op gespeeld. Schijnbaar zijn er teveel "ongelukken" gebeurd. Dan maar naar de winkel voor het masker en een figuurtje. Natuurlijk krijg je hier een Vikingschip. We eindigen met de attractie waar Steven eigenlijk niet in wil. Hij heeft onthouden dat het eng was en vindt het nu zo leuk dat hij nog een keer wil. De boot waar je in zit gaat eerst achteruit berg af en dan vooruit naar beneden. Ook kom je trollen tegen. Zo zie je dat 4 jaar of 6 jaar een groot verschil maakt. De film over Noorwegen laten we aan ons voorbij gaan.

In China is alleen een 360 graden film te zien. Dat is niet zo aan ons besteed en we bekijken de winkel en gaan voor het figuurtje (een vlieger waar je een vinder uit kan duwen). Maar Stevens Chinese geboortejaar (het jaar van de haas) wordt op zijn masker gestempeld en zijn naam wordt in het Chinees geschreven. Super!

In Duitsland hebben ze vrij snel door dat we uit dezelfde streek komen en worden we in het Duits aangesproken. Leuk want in Noorwegen dachten ze dat we uit Denemarken kwamen. We kopen witte chocola en Haribo dropveter-rolletjes. Heerlijk, de Amerikanen hebben ook wel witte chocola, maar dan met pindakaas of kokos. Waarom moet hier toch altijd een ander smaakje bij. Hoe we de chocola van het smelten gaan weerhouden is voor later zorg. Ook hier is geen attractie of je moet het Biergarten restaurant een attractie vinden, waar je bier en bratwurst kan halen. In Duitsland krijgt Steven een beer (van Berlijn) als figuurtje. Ik moet trouwens even opbiechten dat, nu ik dit schrijf, de chocola langzaamaan "verdwijnt. Tja, dat krijg je na dat harde werk met die rolstoel. Haha

Dan komen we in Italië, waar Steven een masker krijgt voor zijn masker. Verder kan je hier alleen eten (duur eten!). We maken wel nog even een foto om aan Luca (Stevens beste vriend) te kunnen laten zien dat we ook in Italië zijn geweest. Luca's mama komt uit Italië. Steven zal daarvoor poseren voor een paal ... dat is niet erg gemakkelijk, rondjes lopen is toch veel interessanter en dan kom je ook regelmatig voor langs voor de foto. Maar als mama het nou echt wil dan ga ik wel even zitten en trek een gekke bek. Als Steven poseert is dit tegenwoordig standaard met een raar gezicht. Ik hoop werkelijk dat dat wel weer eens over gaat. Toch maak ik de foto's en Steven kan er hartelijk om lachen. Wat is ie goed, hè mama!

Bij Amerika zijn we op de helft van de landen. Buiten is er een kleine voorstelling en binnen kan je de echte voorstelling zien. Ik heb er geen zin in en dus gaat Michael ook niet. Leuk item voor de rest van het park: Chantal wilde niet! De voorstelling heet The American Adventure: Inspirational story of America and it's people. Heel vaderlandslievend, maar niets voor mij. Steven krijgt hier een hobbelpaard als figuurtje en besluit bij het kleuren ruimte over te laten voor de overige vijf landen. Hij laat precies genoeg ruimte voor de andere landen!?!?

Door dus naar Japan met trommelaars en Koi karpers. We blijven buiten genieten van een ijsje en het trommelen. Met deze temperatuur is het ijsje eten een aardige sport. Kan je sneller likken dan dat het smelt. En ...het lukt! Binnen halen we het figuurtje voor aan het masker:

Vlak voor Marokko komen we Alladin, Jasmine en de geest tegen. Is dat even leuk!. Helaas is de rij voor de foto's gesloten en komt alleen Jasmine terug. Gelukkig vindt Steven dat ook oké en gaan we na de foto naar binnen om een handje te halen voor aan het masker. Dit is het enige figuurtje dat niet van papier is. Steven wil in elke fontein geld gooien om een wens te doen en er zijn er nogal wat. Dat vinden wij niet goed, maar hij heeft toch zo'n acht wensen mogen doen. Ik ben benieuwd of ze allemaal uitkomen.

Nog drie landen te gaan. De tijd gaat erg snel merken we. Het is alweer 16.00 uur. We doen het lekker rustig aan en dat bevalt prima. Steven wil erg graag een croissantje als hij in Frankrijk is en we gaan lekker even zitten zodat Steven zijn croissantje kan opeten en zijn masker verder kan kleuren. Nu krijgt hij een luchtballon. Ik heb geen idee wat dat voor specifiek kenmerk is van Frankrijk, maar ga me er ook niet in verdiepen (luchtballon van de gebroeders ....). Ook hier slaan we de film over en zoeken lekker verkoeling in de eindeloze fontein.

Om 16.30 uur is er in Groot Brittannië straattoneel en dat is een favoriet van Michael. Twee jaar geleden mocht hij zelfs meedoen. Hij wacht, maar er gebeurd niets om half vijf en we besluiten verder te gaan. Ondertussen heeft Steven zijn figuurtje gehaald, is op de foto geweest met Alice (in Wonderland) en heeft gespeeld met Thomas de trein.

We hadden niet verwacht dat we zolang in Epcot zouden blijven, de dag is werkelijk omgevlogen. We zien dat alles voor het vuurwerk al klaar wordt gezet. Het vuurwerk hier hebben wij nog nooit gezien en staat op ons lijstje. 21.00 uur is voor vandaag echter al niet meer realiseerbaar. Michael heeft veel last van zijn voet, Steven is kapot en ook wij zijn moe. We zetten het op het lijstje voor maandag. Nou nog het laatste land Canada. de 360 graden film daar hebben we al eens gezien en is niet onze favoriet. Alleen maar het masker voltooien dan maar. Onderweg gaat Steven nog op de foto met Brother Bear, die hij zomaar tegen komt.

Dan hebben we de landen gedaan en wil Steven graag terug naar het huis. Hij is moe. We winkelen nog wat in Epcot en stoppen op de weg naar huis nog bij de Character Outlet (de Disney Outlet) om te kijken of er nog wat leuke aanbiedingen zijn. Alleen wat scrapbookspullen, die echt in prijs schelen, maar verder is er momenteel niet veel. Ik ben weer blij!

Woensdag 26 juli 2006

Magic Kingdom

We laten Steven weer kiezen uit de Disney parken. We hebben keus uit vier: Magic Kingdom, Epcot, MGM en Animal Kingdom. Deze keer is het een inkoppertje: Magic Kingdom. Onze Buzz Lightyear-fan wil graag laserschieten bij Buzz. Oké, dan gaan we vandaag naar Magic Kingdom!

We gaan weer rond 8.30 uur op weg. Magic Kingdom ligt iets verder weg dan Epcot en is ietsepietsie drukker en het duurt dan ook even voordat we er zijn. We kunne pas het tweede treintje nemen en we moeten ook een monorail aan ons voorbij laten gaan. Maar dan zijn we er dan ook. De rolstoelen zijn hier wat sjofeler dan bij Epcot. Duidelijk meer gebruikt en ouder.

Op naar Buzz in Tomorrowland. We pikken nog even een character mee bij de ingang en gaan dan voor het laserschieten. Michael haalt over de 200.000 punten en is een Interplanetair Pilot en Steven heeft 3600 punten en is een Space Scout. Hij is erg trots op zichzelf!

De foto's binnen heb ik gemaakt zonder flits. Ik wil ons nieuwe toestel uitproberen. Hij kan het wel, maar de foto's zijn niet echt scherp en hebben schaduwen. Jammer, de volgende keer toch weer flitsen. Deze moeten we maar over doen.

In Tomorrowland gaan we ook nog even in de Indy Speedway. Steven doet heel erg zijn best om de auto goed op de weg te houden en we hotsenbotsen naar de finish. Ik heb grote lol, mijn zoon is super geconcentreerd!

Via de draaiende theekopjes gaan we naar Mickey's Toontown waar we het huis van Minnie en het huis van Mickey bekijken. De huizen hebben niet veel geheimen meer voor ons, maar blijven leuk. Wat me verrast is dat Steven 2 keer in Goofy's Barnstormer wil. Hij krijgt er vlinders van in zijn buik en vindt het reuze spannend. Vorig jaar heeft hij deze achtbaan 1 keer aangedurfd na lang aandringen. Hij wordt toch groter!

We verlaten Toontown en halen een fastpass voor Winnie the Pooh. We zijn er ondertussen achter dat mensen in rolstoelen geen voorrang meer krijgen zoals vorige jaren. Dat hebben wij weer!! Je mag gewoon in de rij mee en zorgen dat je tegen iemands schenen botst. En dat is best pittig.

De fastpass is pas geldig vanaf half 1 en we besluiten eerst wat te gaan eten bij het Starlight Café in Tomorrowland waar we bezig worden gehouden door Sonny Eclips. Steven eet er zowaar een volledige cheeseburger bij op. Ik ga voor een soepje en Michael voor een salade.

Als we ons eten op hebben is het tijd voor Pooh. Dat blijft toch een hele leuke attractie. Vindt ik tenminste! na Pooh halen we een fastpass voor Peter Pan en gaan in Philharmagic. Dit is nog steeds de leukste 3D die ik heb gezien. Hier zit zelfs geur bij. De rolstoel is voor mij nog steeds een moeilijk verhaal en ik krijg het dan ook voor elkaar om Michael's arm klem te zetten terwijl ik duw en over Stevens tenen te rijden. Beiden hebben erg veel pijn en ik voel me super schuldig. Gelukkig is Stevens pijn snel over en kunnen we weer lachend in It´s a Small World.

Omdat het nog steeds geen tijd is om naar Peter Pan te gaan (45 minuten wachten en met fastpass 2 uur) gaan we maar een rondje Piraten doen. ´Yoho yoho a pirates life for me´ horen we steeds maar, want ook hier is de wachttijd 45 minuten. Maar ook deze attractie blijft leuk en Steven ziet hem met hele andere ogen dan vorig jaar en de waaroms? zijn dan ook niet te tellen. Als we weer buiten komen is de parade net begonnen en we kijken nog even naar het staartje. Daarna is het een grote mierenhoop van mensen. Iedereen wil een andere kant op en gaat gewoon lopen. Wij manoeuvreren ons daar doorheen met de rolstoel. Het is al tijd voor Peter Pan, maar de mannen willen zo graag nog even schieten.

Met de fastpass hebben we geen wachttijd bij Peter Pan en na 5 minuten is de vlucht al weer voorbij en de pret over. Nog even via Tomorrowland in het treintje en dan is het voor vandaag weer bekeken. Het is ondertussen 17.00 uur en we zijn moe. Via de winkeltjes verlaten we Magic Kingdom. Met de monorail en het treintje naar Pluto 19 om de auto te halen. Nog een klein stopje bij Walmart voor wat boodschappen en dan zijn we om 19.00 uur terug.

Donderdag 27 juli 2006

Een tand eruit!!

Vandaag doen we een dagje lekker rustig aan. Heerlijk! Vanochtend lekker langzaam op gang komen, ondanks dat we al vroeg op waren. Wat dingetjes in huis gedaan en rond half 11 gaan we op weg. We gaan wat shoppen vandaag. Deze week zijn alle spullen die je voor school nodig hebt, inclusief kleding, taxfree en daar profiteren we graag even van mee. Dus op zoek naar kleding.

We stoppen nog even bij de Character outlet van Disney omdat we voor Steven een kleurboek hebben meegenomen waar een speciale stift bij hoort en die hebben we natuurlijk niet gekocht. Gelukkig vinden we ze. Michael gaat gelijk nog even bij wat kleding outlets binnen zoals Old Navy, maar kan niets vinden. Dan maar door naar de Premium Outlets. Die staan meestal wel garant voor wat leuke spulletjes.

Bij de Premium Outlets vindt je winkels van Osh Kosh b'Gosh, Levi's, Tommy Hilfiger, Hushpuppy, Versace, Nike, GAP, Calvin Klein, Banana Republic, Ralph Lauren etc. Wij vinden deze keer alleen 2 shirtjes voor Michael bij Hilfiger en een broek bij Levi's. Steven geeft de gekregen 20 dollar vandaag uit in de Disney Outlet en we zijn weer een Buzz Lightyear rijker. Hij is zo blij dat hij er in de auto al mee speelt.

We zijn vlakbij Downtown Disney en besluiten daar nog even ons shoppen voort te zetten. Voor shoppen zijn wij altijd wel in. Michael heeft tot nou toe zonder kruk gelopen en merkt dat hij toch behoorlijk last krijgt van zijn voet. We parkeren de auto dus lekker dichtbij de winkels die wij interessant vinden en besluiten niet zo heel veel te lopen. Wel lekker dat we een beetje de weg kennen en dit soort keuzes kunnen maken.

Eerst maar naar de Disney winkel. De inrichting van de winkel blijkt wat omgegooid te zijn. Meisjes kunnen zich nu om laten toveren in een prinsesje. Fantastisch! Maar dat is niet zo aan ons jongetje besteed. Glitters en roze ... hij moet er niet aan denken. Steven heeft zichzelf maar neergeplant bij een tv met een zakje snoep. Gewoon lekker op de grond met zijn walkietalkie in zijn handjes. Behalve als die handjes even een snoepje moeten pakken.

Het is niet te geloven maar ook hier kopen we niet veel. Het meeste is al bekend. Ik vind nog een leuk boekje met Disney alfabet stickers, Steven wil graag een Stitch poppetje en Michael koopt een honkballetje voor op de antenne. Het blijft wel een leuke winkel om doorheen te lopen.

De Lego winkel staat ook op het lijstje. Je kan daar een beker lego steentjes scheppen en vorig jaar hebben we wel de banden geschept, maar de velgen waren toen op en dan rijden al die autootjes zo verdomd rottig. Dus bij binnenkomst rent Steven naar de schepmuur en staat al klaar met een beker. We hoeven niet eens te helpen ( lees dit als: we mogen niet helpen) want meneer kan het prima zelf en weet precies wat hij nodig heeft. We zijn alleen nodig voor de bovenste bakjes waar hij niet bij kan.

En dat ons jongetje niet veel vergeet merken we daarna. Hij crost door de winkel om poppetjes te gaan maken. Daarna buiten nog even een vliegtuig gebouwd. Dat is wel leuk, door de hele winkel heen kan je gewoon met lego bouwen. De kinderen genieten en voor de ouders geeft het rust. Steven aanschouwt nog even alle nieuwe Bionicles, maar daar heeft hij er al een van gehad en dat is voorlopig even genoeg. Gelukkig is hij meer dan tevreden met een Bionicle zwaard voor 3 dollar.

Steven heeft zijn zakgeld meegenomen om Pokémon Emerald te kopen voor de Game Boy. Maar in elke winkel waar we tot nu toe zijn geweest is deze uitverkocht. We hebben beloofd om er vandaag voor te gaan kijken en gaan ervoor naar "Once Upon A Toy". Ze hebben verschrikkelijk veel leuke dingen in de winkel, maar geen Pokémon Emerald. Dat geeft op dat moment niet want Steven verliest zich in alle spelletjes in de winkel en dat zijn er veel. We krijgen hem bijna niet meer naar buiten. Chicken Little is zo interessant dat hij ons niet hoort.

Eenmaal buiten ziet Steven water en water vindt hij geweldig. Net nu ik de zwemspullen uit de tas heb gedaan. Maar goed, het is 32 graden en hij droogt wel weer op. Een uur lang rent Steven met een groep andere kindertjes door de waterstralen in de vorm van een Mickey. Ja, Disney voert het thema door tot in de kleinste details. Net voor we weg willen gaan horen we heel hard papa en mama roepen. Het kan niet anders dan dat zijn voorstand we eindelijk uit is. Hij is helemaal enthousiast ... zijn tand is er eindelijk uit ... hij hoort er nu ook bij!! Jeetje was is dat mannetje blij. En zijn andere voortand zit ook al aardig los. Wij komen straks thuis met een fietsenrekkie.

Michael is net nog even Pokémon Emerald voor het kleine mannetje gaan halen en dat ligt nu onder het doosje met zijn tandje naast zijn bed. Morgen kan hij blij wakker worden.

Vrijdag 28 juli 2006

Lights, Motors, Action!

Vandaag staat MGM op het programma, maar we komen wat moeilijk op gang en besluiten morgen lekker rustig aan te doen. Toch zijn we om 9 uur op weg naar het filmpark van Disney.

We gaan ervan uit dat we na de eerste grote drukte zijn, maar als we aankomen is het stervensdruk bij de ingang. Er staan rijen bij de tassencontrole en daar moet je nou eenmaal doorheen. Aansluiten dan maar! Gelukkig opent er een nieuwe rij en wij staan vooraan. Dat scheelt. Michael heeft veel last van zijn voet en gaat snel een rolstoel huren. Steven is moe en wil op schoot, maar daar is het gewoon veel te warm voor. Het is benauwd vandaag, drukkend. Ik vindt toch dat ons kleine mannetje het fantastisch doet. Vorige jaren zat hij in een karretje in deze grote parken en nu loopt hij echt alles. Klasse! Ook nu mag hij lopen en zijn moeheid is hij snel vergeten als hij mag bepalen wat we gaan doen.

Ariel wordt onze eerste stop. Dit is een voorstelling van de kleine zeemeermin en we hoeven niet eens te wachten. Heerlijk! Na Ariel heeft Steven de smaak te pakken van voorstellingen en vraagt waar we die nog meer kunnen zien. We pluizen ons overzicht uit en besluiten eerst de backlottour te gaan doen. Deze toer geeft je inzicht in de stunts uit de film "Pearl Harbor".

Er staat een behoorlijk lange rij, maar de melding 20 minuten wachten geeft ons hoop. We wachten echter op een helling die omhoog gaat en dat is best pittig met een gevulde rolstoel. Gelukkig heeft de rolstoel goede remmen en als we omhoog lopen gaat Michael lopen en Steven even zitten. Prima oplossing. Jammer dat het er net een sauna is. Geen airco en weinig ventilatoren zorgen ervoor dat het zweet in straaltjes langs je rug loopt en dat in een rij met mensen. Maar het wachten werpt zijn vruchten af en bij de 2e lichting staan we binnen. Steven vindt het machtig....al die stunts met veel water en ECHT vuur! Voor de zekerheid gaat hij toch maar even op de bovenste rij staan zodat hij niet nat kan worden. Hij wordt graag nat als hij er zelf voor kan kiezen, maar ongewild nat......!!! Dan mogen we in het treintje en ook daar gaat hij maar voor de safe site waar hij niet nat kan worden. Ook dit is eindeloos voor hem: een vrachtauto die in brand vliegt en waar tonnen water overheen komt. Ook het treintje schudt en hij meldt voor zijn eigen geruststelling dat het nep is.

Op de terugweg komen we langs een nieuwe attractie: Extreme Stunt Show. Een show die uit Disney Parijs komt en ze nu ook in Orlando hebben. Hier wordt gestunt met auto's en motoren. Wij zien het warm rijden van de auto's en het ziet er aardig spectaculair uit. We gaan proberen om op tijd te zijn voor deze show. Dat belooft wat te worden. Hier hebben we voor het eerst voordeel met de rolstoel en krijgen plaatsen toegewezen. De show is in 1 woord FANTASTISCH!! Wat een beheersing van auto's en motoren. In 2 seconden vol gas en weer tot stilstand. Auto's razen langs elkaar heen, er wordt geslipt en de auto's raken elkaar nooit.....wel bijna.......maar toch niet. Een rode auto speelt het klaar om al deze actie in zijn achteruit te doen en wij kijken met veel bewondering toe. Dit is bijna onmenselijk. Dat kan toch niemand en ik opper nog dat ze vast de stoel van deze auto hebben omgedraaid. En ja! Ik heb gelijk. Er zijn 2 auto's, 1 die vooruit rijdt en 1 achterste voren en halverwege switchen deze 2 voor meer spectaculaire acties.

We genieten van elke minuut van deze show. Het decor van de show moet een Frans dorpje voorstellen, tja......hij komt nou eenmaal uit Parijs. De sfeer is inderdaad prima getroffen en we wanen ons dan ook in Frankrijk tot we ontdekken dat Café au lait door de Amerikanen heel anders geïnterpreteerd wordt. Wij hebben grote lol!

Na deze leuke show gaan we door met de shows en willen naar Indiana Jones. Gelukkig hebben we nog even tijd om tussendoor te eten en om 13.20 uur zitten we klaar voor de show die om half 2 gaat beginnen. Ook hier hebben we een voorrangspositie met de rolstoel. Helaas is de kans aanwezig dat het gaat onweren en is het te gevaarlijk om met de show door te gaan. De wagens die ze gebruiken zijn groot genoeg om een blikseminslag te krijgen en na 10 minuten wordt de show afgeblazen. Dat is echt jammer. Maar we gaan nog wel een keer.

Buiten lopen we tegen Startours op, een vluchtsimulator. Hier is de wachttijd maar 10 minuten en dat is een zeer leuke tussenstop. Alleen Steven ziet het niet zo zitten. Hij vertrouwt het niet zo. Het zal vast wel eng zijn. Hij heeft geen keuze en gaat mee. Na 10 minuten vliegen we door het heelal met warpspeed en lightspeed. Naast mij zit een jongetje te glimmen en merkt op dat dit wel het COOLSTE is wat we vandaag gedaan hebben.

Maar na deze belevenis wil een 6-jarige toch graag nog even naar de speeltuin. Zeker als dit een speeltuin is van "Honey, I shrunk the kids" en alles om je heen meerdere malen groter is dan jijzelf. En ... gewoon even spelen!

Onderweg naar de speeltuin komen we nog 2 favorieten van Steven tegen uit de film Cars. Deze film hebben we nog net voor vertrek naar Florida met z'n drietjes bekeken. Op straat staan zomaar Bliksem McQueen en Takel. En die kan je natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan.

Ook de Power Rangers komen langs en Steven wil graag op de foto met deze helden. Hij kent ze echter alleen van een voorstukje en horen zeggen en weet dus niet hoe ze heten en wat hun krachten zijn. Dat zie je ook bij het op de foto gaan. Alle kindertjes nemen de stoere pose aan die bij de Power Rangers hoort en Steven ... Steven gaat op de foto met een Power Ranger en daar is hij heel blij mee. Er zijn er vier en we kiezen er twee.

Dan is het 15.00 uur en we besluiten er voor vandaag mee te stoppen. Steven heeft hoog rode wangen van de warmte en voelt zich al de hele dag niet echt lekker. We willen de overige tijd nog gebruiken om nog even langs wat winkels te rijden en op tijd "thuis" te zijn. We overwegen nog even om de parade te gaan kijken, maar als blijkt dat deze vandaag pas om 17.30 uur is rijden we om 15.30 uur het terrein af. Op naar Michael's.

Gisteren kwam Michael met een krantje van Michael's aan met aanbiedingen tot en met morgen. Kortingen op stickers 25%, Sizzix 44%, stempels 25%, Fiskars 25% en verder papier voor 25 cent, verschillende soorten lint voor weinig en nog veel meer en als klap op de vuurpijl nog een bon met 40% korting op het duurste item. Dat kan je toch niet aan je neus voorbij laten gaan. Vooral Sizzix is een een super aanbieding, alles voor bijna de helft van de prijs en ik wil zo graag het doodle dots alfabet. Dus zoals ik al zei: op naar Michael's. Ik realiseer me wel dat we aan het einde van de week zijn en dat de kans bestaat dat er niet meer zo veel is. Dat blijkt wel bij het Sizzix vak waar aardig wat lege plekken zijn. Helaas hebben ze mijn alfabetje niet en ik besluit een bloemen stans te kopen voor 7,43 dollar. Verder koop ik wat aanbiedingen en kleine dingen. Ook Steven doet gretig mee en is al gangpaden verder dan ik. Om de 3 seconden komt hij aanwinsten laten zien: papiertjes, stickers etc. Ik moet hem zelfs wat afremmen. Hij heeft het zo naar zijn zin. Hij loopt met de kar en aankopen als een echte scrapper door de winkel.

Michael is meteen naar de buren gegaan: ROSS, Dress for Less en heeft een mooi Yankees T-shirt gevonden en Spiderman gympen voor Steven. In de airco en nijver shoppend verdwijnt onze vermoeidheid vanzelf en voor we het weten is het 17.30 uur. Wat vliegt die tijd toch als je lol hebt.

We gaan via de Toys 'R Us (voor wat kadootjes) naar de Mall om wat te eten in het foodcourt. Nu we daar toch zijn kunnen we ook de Playmobil winkel wel even aandoen om te kijken of ze nog leuke aanbiedingen hebben. We vinden er niet wat we zoeken en lopen via een minder drukke weg naar buiten. De ze weg leidt langs "Build a bear" en .... een nieuwe M&M winkel. Machtig! Wat zijn die Amerikanen toch gek, een hele grote winkel met alleen maar M&M spullen. Wat hebben we een lol in deze winkel. Ze hebben werkelijk alles van M&M tot aan de kerstballen en rompers toe. Ook kan je M&M's scheppen. Aan de muur hangen pijpen met alle kleurtjes M&M's van de regenboog.

Zaterdag 29 juli 2006

Geen pijn!

Vanochtend blijven we lekker wat langer in bed liggen. Op een of andere manier daalt er nu een behoorlijke moeheid over ons heen. Vandaag gaan we lekker shoppen. Tot een uurtje of 11 doen we lekker rustig aan. Stevens kamer krijgt een grondige beurt. Je kan er bijna niet meer binnen omdat je dan over het speelgoed struikelt. Steven heeft er zelf ook best last van want hij weet eigenlijk ook niet meer waar hij mee moet spelen. Alle kleine onderdelen gaan in zakjes en de grote dingen in de lades. En ineens blijkt er een kamer te zitten onder al deze spullen. Steven probeert mee te helpen met opruimen maar heeft erge last van afdwalen. En het valt niet mee om op te ruimen als je hieraan lijdt....

Rond 11 uur zijn we aangekleed, is alles opgeruimd en kunnen we op pad. Als eerste willen we naar de scrapbookwinkel Memories. Daar zijn we nog nooit geweest en Regina heeft aangegeven dat deze winkel echt de moeite waard is. Op weg daarheen stoppen we nog bij The Loop en ga ik naar Michael's (even kijken hoe het hier staat met de Sizzix alfabetten) en Michael naar twee sportwinkels. Na een kwartiertje meldt Michael via de walky talky dat hij vandaag gewoon kan lopen. Hij heeft helemaal GEEN PIJN!!!! Dat is heel goed nieuws en we hopen dat dit zo blijft. Ik koop geen alfabet, alleen een gele stans van een zeester.

We rijden ervoor naar Colonial Drive. Da's een uurtje rijden, maar we zien weer eens een stukje van Orlando. Downtown in dit geval. Ik let goed op de huisnummers, want dat is ons aanknooppunt. We moeten naar nummer 2742. Ineens schieten de nummers van 2600 naar 3000. Tja, dat gebeurt hier wel eens. Twee jaar geleden hebben we ons rotgezocht naar het nummer van de science fictionwinkel Acme Superstore. Ik geloof dat we wel zes keer op en neer gereden zijn en het meerdere malen gevraagd hebben. Toen bleek dat de nummering niet klopte en de winkel nog een paar kilometer verder was. Het nummer van de winkel klopte, maar lag in een wijk waar veel hogere nummers waren. tja.....

Terug dan maar en eens kijken waar de nummers gebleven zijn. We komen bij de Colonial Market Place en vinden veel grote winkels als Ross, Bed, Bath & Beyond, Stapels, Marschalls etc. We rijden nu ook 3 keer rond en besluiten eerst even te gaan eten voor we verder zoeken. In het midden van het plein met al deze winkels is een TooJays. Het lijkt ons wel lekker en het is er heel erg druk. We moeten dus even wachten voor ze een plekje voor ons hebben en hier hebben we heel goed aan gedaan. We hebben nog nooit zo lekker gegeten. Ik neem een home made tomatensoep en een garnalensalade, Steven een cheeseburger (je kan hem er bijna in uittekenen) en Michael een sandwich met corned beef en zuurkool. Hij gaat het gewoon eens proberen. Het is echt heel erg lekker wat we krijgen en het ziet er ook nog fantastisch uit. Alleen een beetje veel, maar dat is hier standaard. De gemiddelde Amerikaan eet nou eenmaal wat meer dan wij. Met een heel voldaan gevoel gaan we weer naar buiten en lopen even Staples (een kantoorboekhandel) door. Als we verder willen gaan ontdekken we dat het pand waar Memories in zat te huur staat. Stom dat ik het niet even gecheckt heb voor we gingen. Maar goed, anders hadden we deze overheerlijke lunch moeten missen.

We rijden terug via Semorian Boulevard. Op Hoffner Avenue zit nog een scrapbookstore, Memory Lane. Die gaan we dan maar even bekijken. Ondertussen komt de regen met bakken uit de hemel gevallen, wat het zoeken wat moeilijker maakt. Deze keer vinden we de winkel in één keer. Wat een aanfluiting is deze winkel.

Het grootste deel van de schappen is leeg. Het papier ligt naast elkaar in stellingen. Dus veel is er niet en verder is er minimaal wat te verkrijgen: vijf kleuren verf, geen rub-ons, wat stickers, wat cat eyes en wat eyelets. That's it!! Gelukkig is achteraan nog een tafel met opruimingsspul. Ik koop wat papier (10 velletjes voor 1 dollar) en een cat eye. Dit was eens en nooit weer. Het is weer droog en we rijden verder naar The Scrapbook Boutique. Onze weg lijdt langs een zeer dure wijk. Er staan hele grote huizen met lappen grond eromheen en een bootje voor de deur. Machtig om eens te zien. Het ene huis is nog mooier dan het andere. Maar er zijn ook best wel wat huizen waar het onderhoud wat achterligt en dat valt meteen op.

Bij de Scrapbook Boutique loop ik even rond en kijk naar de nieuwe spulletjes. Hier koop ik gluelines, drie cat eyes en twee doosjes van Queen & co en vier leuke dessinpapiertjes van Remenisce uit de serie Animal house. Ze zijn echt fantastisch met pinguïns en dieren uit de dierentuin. Ik heb dit papier nog niet in Nederland gezien. Sears laten we vandaag voor wat het is en we gaan terug naar het huis. Het is ook al 17.00 uur als we daar aankomen. Na wat spelen en eten plonzen Steven en ik nog in het zwembad en gaan daarna lekker languit in het bad. Dat is zo groot dat dat met z'n tweetjes kan. Wat een lekkere afsluiting van de dag.

Zondag 30 juli 2006

Hot, hot, hot!

De weersvoorspelling voor de komende week is warm. Ze voorspellen midden 90's. Dat betekent gemiddeld 35 graden en vandaag was het 37. Da's warm en dat hebben we gemerkt. De hele dag voel je straaltjes over je rug lopen. Misschien went het, maar echt lekker is anders.

We zijn weer lekker op tijd weg, rond half 9. Om 9 uur komen we aan op het parkeerterrein Unicorn, rij 26, van Animal Kingdom. Voor we hier kwamen hebben we Steven moeten beloven dat we niet in de Tree of Life zouden gaan. In de boom is een 4D voorstelling over insecten en ze hebben sinds 2 jaar het extra spannend gemaakt door het in het midden in de show donker te maken en veel rook de zaal in te laten gaan. Ik had van deze rook de laatste keer erg veel last en werd benauwd. Steven was toen bang in het donker en heeft alles bij elkaar gegild. Michael heeft hem toen een 2e keer laten gaan en toen vond hij het niet meer eng. Maar toch liever niet ...

We gaan lekker naar een voorstelling: The Lion King. Het is de eerste voorstelling van de dag en we staan als eerste in de rij. Weliswaar met een rolstoel, want het voetje doet het vandaag minder goed dan gisteren. We zijn verrast als we plaatsen krijgen vooraan en de voorstelling gewoon gelijkvloers in het midden gegeven wordt. Het is een aanrader deze show. De liedjes zijn bekend en de show is heel gevarieerd en boeiend.

Ondertussen zijn we ook weer wat opgedroogd, want warm is het. Lekker, kunnen we weer verder. De Characters hebben nu ook hun plekjes ingenomen op het terrein Camp Minnie-Mickey en Steven geniet als hij ze allemaal af mag om mee op de foto te gaan. Zelfs ik heb me deze keer laten strikken. Ook Michael, die eigenlijk helemaal niet op de foto wil ontkomt niet aan Minnie!

Dan moeten we toch echt kaartjes halen voor de Expedition Everest (achtbaan). Deze nieuwe attractie is zeer gewild en er staan lange rijen. Michael haalt om 11.15 uur fastpasses die pas om 14.45 uur geldig zijn. Dus......wil je naar deze attractie dan moet je er echt vroeg bij zijn en hij is het echt waard! Wij vinden dit niet zo erg, want Dinoland moet nog verkend worden en daar hebben we nog wel even tijd voor nodig.

We beginnen dit keer bij de speeltuin: The Boneyard. Ik ben Steven al heel snel kwijt in de speeltuin en vraag me af waar hij uithangt. Hij kan niet van het terrein af zonder langs mij te gaan en komt zich altijd netjes melden tussendoor. Even afwachten dus en na 5 minuten staat hij voor me. Helemaal warm en bezweet. Hij heeft BLOED!!!! aan zijn vinger. Voor Steven is bloed het allerergste. Hij kan heel hard vallen en zo weer opstaan, maar bloed........! Zijn nagel is wat afgescheurd en daaronder bespeur ik ietsepietsie rood. Toch maar een pleister zoeken, want anders kan hij niet verder. Verder......waarmee dan? En dan kom ik erachter waar hij al die tijd was. Er is een mogelijkheid om van de speeltuin naar een afgesloten stuk aan de andere kant van de weg te gaan en daar kan je ECHTE botten van dino's opgraven. Dat is pas cool! Hij plakt de pleister op zijn vinger en zoeft weer weg: "Daaag mama, ik ga nog even graven." Als Michael terug komt met de fastpasses gaan we even kijken en inderdaad: het is cool.

Dan is de attractie Dinosaur aan de beurt. Hier ben ik al heel lang niet in geweest omdat Steven te klein was, maar nu is hij dan groot genoeg en gaan we het gewoon proberen. Steven is gek op dinosaurussen en niet bang aangelegd en we gaan gewoon in de rij staan. Dinosaur voert je met een auto door donkere oerwouden van de prehistorie vlak voor de inslag van de meteoriet. Het is een spannende en ruwe rit (de auto hobbelt erg) en onderweg kom je aardig wat dinosaurussen tegen, die wat schrikeffecten creëren. Als we naar binnen gaan zit Steven bij Michael op schoot in de rolstoel en zijn hartje gaat verschrikkelijk te keer. Zo spannend is dit voor ons kleine jongetje. Maar de rit vindt hij geweldig!! Hij is helemaal niet bang en houdt zich stevig vast. "Vet Cool" wordt deze rit genoemd en we zijn blij dat het zo goed gaat.

Dan toch maar in de dino's die je zelf op en neer kan laten gaan. Het zit ons alleen vandaag niet mee, zowel de dino's als de Mount Everest worden een tijdje stilgelegd om te testen. We staan dus 30 minuten in de rij i.p.v. 10 minuten en zien de dino's zonder mensen op en neer gaan. Maar dan is het is het toch onze tijd en mogen we een dino uitkiezen. Na deze lange wachttijd weet Steven niet hoe snel hij erin kan klimmen en de dino kan besturen. Dan blijkt dat onze dino niet werkt en blijft hangen. Hij reageert niet op de joystick. Dat hebben wij weer. Gelukkig kan Steven er overheen stappen en gaan we verder.

Michael heeft al die tijd doorgebracht in de winkel om een beetje verkoeling te zoeken en we gaan hem daar opzoeken. Steven heeft al de hele week gebiologeerd staan kijken naar de buisjes die je kan vullen met (zuur) poeder en zou dat ook zo graag eens willen proberen. We hebben al die tijd "nee" gezegd en hij zeurt er dan ook niet om. Nu mag het en hij gaat enthousiast aan de slag met 4 smaken die niet zuur zijn. Hij is zo trots dat hij ook zo'n buis heeft en durft eigenlijk niet te zeggen dat ook deze smaken best zuur zijn.........Ik moet stiekem lachen want zijn gezicht spreekt boekdelen.

Het is nu half 2 en nog geen tijd voor de achtbaan en we gaan naar Afrika. We willen graag naar Kilimanjaro Safari's (met auto's door de savannes van Afrika), maar er is een wachttijd van 40 minuten. Veertig minuten tussen de mensen in deze warmte zonder airco is nou niet ons idee van een leuke tijd. De fastpass brengt uitkomst. Ook daar wachten we 40 minuten, maar niet in de rij. Die tijd brengen we lekker door in het airco restaurant met een sandwich en een salade. De Kilimanjaro safari's gaat over het stropen in Afrika en dat is iets dat Steven zeer interesseert. Hij geniet van de rit, de dieren die we tegenkomen en het verhaal dat we achter stropers aan zitten en ze te pakken krijgen. Vooral de termietenheuvels hebben tijdens de rit zijn aandacht. Dat heeft hij nog nooit gezien.

Dan is het tijd voor Expedition Everest. .... Is'ie dicht!! Waarom weten we niet, maar er rijden alleen maar lege karretjes langs en er is bijna geen "binnen" en veel zon. Gelukkig gaat hij na 20 minuten weer open en kunnen we met onze fastpasses doorlopen. Voor de mensen zonder deze passen is de wachttijd 70 minuten en tel daar de tijd bij op dat hij dicht was. Poeh!!

Deze attractie is heel spannend voor ons. Het is voor Steven de eerste keer dat hij in zo'n achtbaan gaat en wij kennen deze achtbaan nog niet. Zou het te snel zijn voor Steven? Of te extreem? Steven heeft er zelf buikpijn van, maar dat heeft hij al snel. Hij is net groot genoeg om erin te mogen (1,11 meter) en is erg trots dat hij een YETI stempel krijgt. De Everest staat in het teken van de verschrikkelijke sneeuwman. Nu nog de rit en wij gaan stoer verder. De rit is super en best heftig. We gaan hard achteruit in het donker, heel hard vooruit in een bocht etc. Zelfs ik denk nog dat het nu wel genoeg is. Steven zegt niets en staart. Ik vraag me af hoe het gaat en of ie niet in shock is, maar aan het einde van de rit gilt hij heel hard dat dit het coolste is wat hij deze vakantie heeft gedaan. Er valt wat van me af. Poeh, wat ben ik hier blij mee en Michael heeft hetzelfde.

Dan gaan we op weg naar de uitgang en komen precies de parade tegen. Ondanks het plekje midden in de zon genieten we van deze parade, Deze hebben we nog nooit gezien. Steven geeft aardig wat low fives aan Disney figuren en glundert. Om half 5 gaan we dan toch naar de uitgang en verbazen ons hoeveel auto's er al weg zijn op de parkeerplaats. Schijnbaar is Animal Kingdom een park voor een halve dag. Wij gaan nog een keer terug om de delen te doen die nog niet aan bod zijn gekomen, maar kunnen nu alleen denken aan de koele duik in ons eigen zwembad.

Maandag 31 juli 2006

Lekker niets!

Als we vandaag wakker worden besluiten we vandaag een dagje te nietsen. Eigenlijk is het Steven die het aangeeft: "Mama, zullen we vandaag hier blijven?" Dat is best een goed idee. Gewoon lekker een dagje niets, lekker uitrusten. En zo gezegd, zo gedaan. Ik ga eindelijk mijn boekje bijwerken. Ik schrijf elke dag een verslag van de dag, maar dat is er met deze site bij ingeschoten. Ik ben nu op vorige week maandag. Gelukkig kan ik bij lezen op deze site, haha. De mannen kijken tv en rommelen wat in het huis. Steven kan eindelijk de kinderprogramma's zien en knutselt er een beetje bij. Tja, met een scrapbookende mama ontkom je daar niet aan.

Ik probeer nogmaals of ik de foto's goed op de site krijg. Het wil maar niet lukken, terwijl WS_FTP wel aangeeft dat de meeste foto's volledig op het web staan. Ik snap er echt geen bal van en helaas kan mijn eega me hier ook niet bij helpen. Balen zeg!

In de tijd dat ik de mail even ga lezen plonzen de mannen het zwembad in en hebben reuze lol. Er wordt veel gespoten met waterpistolen. Het meeste water ligt nu naast het zwembad, omdat er menig bommetje gedaan wordt. En ik had nog zo gezegd ... Maar lol hebben ze wel.

Ik zie in de mail een mailtje van Linda, de vriendin van Darlene. Zij heeft ons deze vakantie nog niet gezien omdat ze zelf een paar daagjes weg is en we proberen nu een dag te vinden dat we elkaar kunnen ontmoeten. Het wordt zaterdag en dan gaan we naar hun huis. Dat ligt nog net wat verder weg dan dat van Darlene. We gaan nu naar Hudson (ca 2 uur rijden) en we spreken af dat we elkaar eerst ontmoeten bij een waterpark Weeki Watchee (www.weekiwachee.com) waar ze een zeemeerminnenshow hebben. Dat is lachen zeg! Ik heb hier echt nog nooit van gehoord. er is ook een dierenshow, een tochtje met een boot en een zwembad. Helemaal leuk voor Steven. Daarna gaan we naar hun huis. Ik kan nu niet printen en schrijf op hoe we er gaan komen.

Ondertussen zijn mijn eigen zeemeerminnen uit het water gekomen en we gaan nog even boodschappen doen bij Walmart. Lekker om de hoek en natuurlijk onze favoriete plek. Voor de zekerheid nemen we een boodschappenlijstje mee zodat we niet de hele winkel door moeten en weer met van alles thuis komen. We blijven hier gewoon leuke nieuwe dingen zien. Dus met boodschappenlijst erdoor. Helaas moeten we bij de kassa vaststellen dat ook een boodschappenlijst niet werkt. Het is wel een verbetering, maar er ligt nog steeds meer in de kar. Ach.......we hebben lol en dat is het belangrijkste.

We missen wel nog wat van de lijst en gaan nog naar Target. Ook daar hobbelen we iets meer door de winkel, maar hier kunnen we ons beheersen. Dat heeft ook wel te maken met de spullen in de auto die nodig de ijskast in moeten en nu lekker liggen te bakken in de 35 graden. Maar ook is kokende 7-up niet zo lekker. Die heb ik vorige week nog geprobeerd, maar ik kan je vertellen dat dat geen aanrader is.

Michael neemt nog een kleine pizza mee van de Pizzahut die in target zit. Daar hoef je niet op te wachten en hij is al op voor we van de parkeerplaats af zijn. Jaaaa, de parkeerplaatsen hier zijn groot, maar dat heeft er niets mee te maken. Het ligt nu meer bij het hongergehalte van de mannen.

Rond half 5 zijn we weer terug. Michael en Steven hebben allebei erg veel last van hun ogen. Er blijkt iets meer chloor in het zwembad te zitten dan we dachten. Er zit hier natuurlijk overal chloor in het water en in het zwembad heel wat meer. En al die bommetjes......en dat vele onder water zwemmen van Steven heeft ze niet echt goed gedaan. Dus nu maar niet in het zwembad en dat is moeilijk voor Steven. Dat is een echte waterrat.

Dinsdag 1 augustus 2006

Blind date.....

We hebben een hittegolf wordt er op de tv gezegd ("a heatwave"). Oké, dat hadden we al een beetje gevoeld. Errug warm, maar dat is toch wat we wilden: warm weer. Dus eigenlijk mogen we niet klagen. Alleen is de vochtigheid boven de 90 en dat is wel wat vermoeiender en plakkeriger.

Vandaag een dag Epcot Center en een blind date. Spannend! Hoe zal deze dag eruit zien? Michael heeft een afspraak gemaakt met Marisca van het Florida Forum om elkaar te ontmoeten in Epcot. Steven kijkt hier al dagen naar uit want hij kan dan met Orlando spelen die ongeveer even oud is als hij (Steven is 6 en Orlando 7).

We vertrekken lekker op tijd om nog wat attracties te kunnen doen in Epcot en komen daar om 9 uur binnen. We willen in ieder geval Soarin doen. Een nieuwe attractie waar je vliegt. Dat is wat wij weten. De wachttijd is nu nog beperkt (30 minuten) en we gaan ervoor. Het is helemaal de moeite waard en wat ons betreft veel te kort. Je vliegt over Californië: over zee, bergen, steden. Helemaal super!! Dan doen we de rest van de attracties in "The Land": de film "The Circle of Life" en de boottoer door de kassen (Living with the land). Steven is erg geïnteresseerd en vraagt honderd-en-één dingen over de planten en de vervuiling. Leuk om te zien dat hij er echt over nadenkt.

We hebben nog twee uur voor de afspraak. Steven heeft nog nooit de 3D film "Honey, I shrunk the Audience" gezien en voor ons is het al weer heel lang geleden. Alleen kost deze attractie ons een uur inclusief wachttijd. Dan gaan we door naar Journey into Imagination with Figment waar de toer ons langs een aantal laboratoriums brengt: smaak, reuk, tast, gehoor en zien. Het enige dat Steven zich nog kan herinneren is de stank bij reuk en hij houdt al bij voorbaat zijn neus dicht. Het blijkt uiteindelijk wel mee te vallen, dat moet ook Steven toe geven. We doen nog wat spelletjes en dan is het al weer 13.00 uur. Wat gaat de tijd toch snel. Bij "The Garden Grill Restaurant" in "The Land" ontmoeten we Marisca, Henny en Orlando. Steven heeft meteen praatjes en Orlando kijkt nog even de kat uit de boom, maar de jongens hebben elkaar al snel gevonden. Het restaurant waar we gaan eten draait langzaam rond zodat je uitzicht steeds anders is en we op een bepaald moment in de jungle zitten. Ook lopen Pluto, Mickey en Knabbel en Babbel (Chip 'n Dale) er rond wat voor de jongetjes natuurlijk fantastisch is. Er is één menu wat op tafel komt en waar je zoveel van kan eten als je wilt. Er is genoeg keuze en de kinderen krijgen hun eigen menu. Maar die hebben eigenlijk alleen maar oog voor elkaar, de Disney figuren en de jungle.

Wat wel jammer is is dat we allemaal naast elkaar zitten en dat het gesprek bemoeilijkt. Ik kan niet echt verstaan wat er allemaal besproken wordt, maar dat halen we later wel in. Het eten is lekker en de kinderen hebben plezier. Vlak voor we weggaan zien we Knabbel (of Babbel) nog heel hard over een jongetje vallen. In zo'n pak heb je niet zoveel zicht en hij gaat erg hard onderuit. Hij blijft even liggen en zit dan een tijdje op zijn knieën. De ouders van het jongetje waarover hij valt doen niets en kijken alleen. Ik ga iemand halen om te helpen. De Disney figuren mogen niet praten en zelf zullen we dus niet verder komen. Ondertussen is Knabbel al weer gaan staan en wordt weggeleid.

Na het eten gaan we richting ons huis. Het is even passen en meten om met ons zessen in de auto te passen, maar het lukt en we kunnen op weg. We stoppen onderweg nog bij Walmart. Marisca en Henny zijn daar nog nooit geweest. Walmart valt ook bij hen erg in de smaak. Ze hebben er niet alleen veel, maar ook veel spullen zijn erg goedkoop. Dan gaan we naar het huis en ook dat bevalt erg goed. Het is ook heerlijk om een huis te hebben met ruimte, waar ieder zijn gang kan gaan, je je spullen kan laten liggen en je lekker in je eigen zwembad kan plonzen.

Dat is wat de twee heren ook meteen doen. Steven heeft in 5 seconden zijn zwembroek aan en Orlando volgt niet lang daarna. De rest van de dag is voor hen in het water. Van het ondiepe naar het diepe en van de bodem tot de oppervlakte. Elk stukje zwembad wordt verkend. Wij houden het lekker bij kletsen en ervaringen uitwisselen naast het zwembad. Heel erg gezellig!!

Vanmiddag, als ik net met Henny voor het huis sta, horen we het muziekje van de ijscoman. Ik haal snel de anderen om het ook te aanschouwen en de ijscoman staat zowaar voor onze deur stil. Gisteren reed hij zomaar door. Het systeem is hier dat je als je de ijscoman hoort voor je huis gaat staan en dan stopt hij vanzelf. Weer wat geleerd. De ijsjes nemen in dit warme weer gretig aftrek.

Van het zwembad verplaatsen de jongens zich naar het bad om daar verder te spelen. Om 22.00 uur breien we er een eind aan omdat Steven wil slapen en Orlando ook wel erg moe is. Michael brengt de familie Dahles naar hun hotel en we kunnen terug kijken op een hele leuke en gezellige dag. We hebben zeker een klik met elkaar.

Het vuurwerk van Epcot wordt dus een andere keer. De jongens speelden te lekker en wij hadden het te gezellig!

Woensdag 2 augustus 2006

We zien wel.....

We hebben ondertussen al begrepen dat het in Nederland weer normaal weer is rond de 20 graden en aardig wat regen. Tja, dan mogen we zeker niet klagen over de temperaturen hier. Het nieuws geeft vandaag wel een tropische storm Chris aan die kan uitlopen in een orkaan. Die hadden we deze vakantie nog niet gehad. Voor zover ze kunnen inschatten kan de orkaan maandag bij Florida aan komen en dan kunnen wij er last van krijgen met onze vlucht naar huis. Maar de voorspellingen geven nu aan dat het waarschijnlijk Orlando niet zal treffen en het allemaal mee zal vallen. Dat wordt dus even afwachten en de komende dagen moeten meer info gaan geven.

Tropical Storm Chris Heads Into Caribbean

Storm Could Strengthen Into Hurricane Later Today

ST. JOHN'S, Antigua (Aug. 2) - Tropical Storm Chris brushed past islands in the eastern Caribbean early Wednesday, and forecasters said the third named storm of the Atlantic hurricane season could strengthen into a hurricane later in the day.

The storm had top sustained winds of nearly 60 mph as it passed over the northernmost Leeward Islands and was expected to gather strength as it moved west-northwest in the direction of the Virgin Islands, according to the U.S. National Hurricane Center in Miami.

Long-range forecasts put the storm anywhere from south of Cuba to Florida by late in the weekend. To be a hurricane, the storm must reach sustained winds of at least 74 mph, a strengthening forecasters said could happen late Wednesday or Thursday.

A tropical storm warning remained in effect for St. Barthelemy, St. Maarten, Puerto Rico and the U.S. and British Virgin Islands. Tropical storm warnings for Antigua and Barbuda, Anguilla, St. Kitts and Nevis were discontinued.

As skies darkened and rain began to fall, people began the familiar ritual of stocking up on gas, food and candles. Tourists at a resort just outside the Antiguan capital said they had no plans to evacuate.

At 5:00 a.m EDT, the storm was centered about 60 miles northeast of St. Maarten in the Leeward Islands, moving west-northwest at 10 mph.

The U.S. National Weather Service said Puerto Rico would see strong gusts of wind and heavy rain Wednesday afternoon. The Leeward Islands and Puerto Rico could receive up to 8 inches of rain and could experience flash floods and mudslides, forecasters said.

Steven had gisteravond hele rode ogen van het zwemmen en de moeheid en aardig wat pijntjes en we wachten vanochtend even wat de status nu is. Gelukkig heeft hij nu niet veel last meer, maar zijn oogjes zijn nog niet helemaal wat het zijn moet. Wet & Wild wat op het programma staat wordt daarom maar even verschoven. Het is vandaag ook heel erg warm, om 8 uur in de ochtend is het al 27 graden en dat is ook niet handig in een zwembad. Dat blijft dan smeren. Dus we doen vanochtend rustig aan en gaan vanmiddag wat leuks doen: golfen, Animal Kingdom. We zien wel.

En we gaan lekker golfen. De Congo River golf dit keer. Die heeft Steven speciaal uitgezocht. Het is wel een pietsie warm daar en we doen dus maar één course. Dan druppelen we alle drie. Zelfs Steven heeft een hoog rood gezichtje en zijn haartjes plakken aan zijn hoofd. Maar plezier hebben we wel gehad en Steven wordt echt steeds beter in golf. Hij is zelfs 2e geworden. Michael heeft 46 punten (tevens het slaggemiddelde op de kaart), Steven 55 en ik 58. Misschien dat hij binnenkort een keer eerste wordt. Hij is de enige van ons drieën die zowel rechts als links kan slaan.

We lopen nog bij de Nike Outlet binnen, maar Michael kan maar geen schoenen vinden. Dan is het toch tijd voor het zwembad en daar plonzen we thuis dan maar in. niet heel erg lang, want Steven heeft door het lange zwemmen van gisteren nog steeds rode prikogen. Het water is echt heerlijk. Door de zon heerlijk opgewarmd en precies de goede temperatuur. Stevens voortand zit nu echt helemaal scheef. Het is een heel raar gezicht en ik waarschuw hem dat ie 'm niet in het zwembad moet verliezen. Eenmaal binnen is ie er in een keer uit. Nu heeft Steven echt een fietsenrek en zijn boventand zit ook nog los. Hij hoeft nu zijn mond niet meer open te doen om te drinken. Hier krijg je alles met een rietje en dat kan hij zo naar binnen schuiven. Lekker handig met dit warme weer.

Donderdag 3 augustus 2006

"The Tower of Terror"

Vanmorgen bekijken we eerst even wat we gaan doen vandaag en het wordt unaniem Disney MGM Studios. Leuk!! Dus weer op tijd op pad en we staan warempel op de parkeerplaats in dezelfde rij als vorige week Stage 43. Oh nee, nu ik de foto's zie staan we dit keer wat dichterbij. 3 rijen zelfs. Dat is niet gek. Ik hoor in het treintje naar de ingang dat er 7000 plaatsen zijn en als je vergeet waar je auto staat heb je een probleem. Gelukkig is Steven (en ik zelf ook) een goede onthouder.

Bij de tassen is het gelukkig ook een stuk minder druk en we zijn redelijk snel binnen. Eerst maar even fastpasses halen voor de Indiana Jones show. Die staat nu natuurlijk als eerste op de lijst. We mogen om 11.45 uur naar binnen en nu is het 9.30 uur. Eerst nog maar even wat andere leuke dingen doen. Vlak naast "Indiana Jones Epic Stunt Spectacular" is een show die we nog niet eerder hebben gezien. Niet omdat ie nieuw is, maar omdat we nog nooit hierlangs zijn gelopen. Laten we deze dan maar eens doen en we gaan naar "Sounds Dangerous - Starring Drew Carey". Deze show gaat over een undercover agent die een diamantensmokkelaar zoekt. Het is een film met veel geluid en deels zonder beeld in het pikkedonker. Niet eng, maar moeilijk te volgen voor een jongetje dat geen Engels verstaat. Ach...hebben we deze ook een keer gedaan. Aangezien Startours ernaast is en Steven hier de vorige keer heel veel plezier gehad heeft is dit de volgende stop. Weer glundert ons jongetje in deze vluchtsimulator van Starwars.

We eindigen zoals bij alle attracties in de winkel. Tja, Disney moet toch wat aan ons overhouden en meneer Disney weet ook precies dat wij dat allemaal erg mooi vinden en toch wel wat kopen. Steven wil alles uit de winkel wel hebben, maar zo groot is onze portemonnee niet en laat ik het dan maar helemaal niet over de koffer hebben..... Vorig bezoek hebben we 3 zakjes gekocht met Starwarspoppetjes. Zo'n zakje kost 5 dollar en er zitten 3 poppetjes in. Je weet alleen niet welke en je kan dus ook dubbelen krijgen. Steven vindt ze fantastisch en heeft er al uitgebreid mee gespeeld. We besluiten alleen een zakje te kopen waar Darth Vader inzit of een slechterik met een dubbel lasersword. Volgens Michael moet je dat kunnen voelen, dus daar beginnen Michael en Steven dan ook mee. Eén van de medewerkers vraagt waar we naar zoeken en meldt dat ze hem gemakkelijk kan vinden. Ook zij begint een zoekactie en na een paar minuten staan we daar met ons zessen. hahahaha Er zijn drie medewerkers van Disney voor ons aan het zoeken naar de poppetjes. We hebben er allemaal erg veel lol in en inderdaad, ze vindt ze alle twee. Steven is weer helemaal gelukkig en kan niet wachten om met de poppetjes te spelen. Hij moet toch even wachten.

We gaan weer door en hebben nog aardig wat tijd voor we naar de show gaan. De 3D film van de Muppets is ook erg leuk en we gaan in de rij staan voor "Muppet*Vision 3-D". Hij blijft leuk met de twee opa's die commentaar geven en alle bekende Muppet poppen als Kermit en Miss Piggy.

Ook hier worden we naar de winkel geleid. Maar als we daar aankomen ziet Steven de raket van Buzz Lightyear staan en die heeft een hele grote aantrekkingskracht op dit kleine jongetje. We hebben de mazzel dat Woody, Jesse en Buzz net naar buiten komen en Steven met ze op de foto kan. Hij slaat Woody en Jesse maar over. Buzz en een groen soldaatje hebben meer aantrekkingskracht. Ik denk dat ze STOERDER zijn. Dat heb je als je 6 bent. Stevens dag kan niet meer stuk en al helemaal niet als we daarna ook nog zien dat Sully er staat van "Monsters en co.". Steven is al op de foto geweest met Oogiepoogie (Mike Wazovski), maar nog niet met Sully en nu staan ze er allebei. COOL!!

Ondertussen heeft Michael al wat eten gehaald en kunnen we zo aanschuiven om daarna naar Indiana Jones te gaan. De fastpasses hadden bij nader inzien helemaal niet gehoeven want rolstoelen krijgen bij deze show zelfs daarop voorrang. En voor alle fastpassers naar binnen mogen zitten wij allang op onze plekken. Dat is mooi! Wat voor ons 8 jaar geleden een spectaculaire show was, is nu een herhaling en de hele verrassing is eraf. Voor Steven is dit echter de eerste keer dat hij deze show ziet en gelukkig geniet hij er erg van. De vraagt honderduit over de stunts. er is geen onweer in de lucht en de show gaat deze keer helemaal door.

We verlaten het theater aan de kant van Sunset Boulevard om naar de show van Belle en het beest te gaan. Daar hebben we nog zo'n 20 minuten wachttijd midden in het zonnetje. Da's best even afzien, want het is nu midden op de dag en dan is de zon aardig warm. Gelukkig duurt het niet heel lang en mogen we plaatsnemen op de eerste rij van het theater. Wauw, dat is lekker dichtbij. hier kunnen we de zweetdruppels van de dansers nog zien. Ook hier merken we weer dat Steven dit jaar alles veel intenser beleeft dan andere jaren. Je ziet hem gewoon nadenken over alles en de beelden opslaan. Natuurlijk gaat dat gepaard met vele vragen en opmerkingen en dat zijn we gewend van deze meneer. We vinden het erg jammer dat het voorprogramma met de groep "Four for a dollar" er niet is. Daar genieten wij altijd zo van, dat a-capella zingen.

In de rij voor Belle en het beest kijken we uit op "The Twilight Zone Tower of Terror". Het verhaal gaat over een hotel waar de bliksem is ingeslagen in de lift. De mensen die toen in de lift stonden zwerven nu als spoken door het hotel en je kan ze zien als je met de enige nog werkende lift op de 13e verdieping gaat kijken. De lift gaat een aantal keer hard omhoog en daarna weer hard omlaag. Je krijgt dan een gevoel van het ontbreken van zwaartekracht. We zijn er allebei van overtuigd dat Steven dat ook moet kunnen. Als hij in de "Expedition Everest" durft dan is dit een eitje. Steven is het er zelf niet zo mee eens en vertelt ons dat hij er toch minstens 7 voor moet zijn. Jaaaa, hij is slim en zo stelt hij het netjes een jaar uit. Daar trappen wij niet in en we gaan met een jongetje dat ineens ernstige buikpijnklachten heeft toch in deze attractie.

Als we erin zitten geeft hij geen kik en huilt hij ook niet, maar meldt ernstig als we eruit komen dat hij errug misselijk is. Deze misselijkheid duurt wel een paar seconden tot we een muntjesmachine zien. Dan kan hij ineens heel hard rennen met een grote smile op zijn gezicht. Als bewijs voor deze grote overwinning koop ik de foto die tijdens de rit gemaakt is. Steven zoekt in het winkeltje (ja, ook deze attractie komt uit in een winkel, hoe verzinnen ze het) een doodshoofd uit waarbij uit zijn oog, als je erop duwt ratten komen. Hij duwt er zelfs zo hard op dat de hele bubbel met ratten uit het hoofd valt en ik het er weer in moet duwen. hahahaha. Via de winkeltjes op Sunset Boulevard lopen we naar de Animation Courtyard. Ik heb gelezen dat bij de attractie "The Magic of Disney Animation" je op de foto kan met de Incredibles. Ook erg favoriet bij 6- jarigen. Deze attractie hebben we 2 jaar geleden gedaan en bestaat uit 3 gedeelten. Dat is nu veranderd. Het start nog steeds met een verhaal over hoe de tekenfilm gemaakt wordt en hoe de tekenfilmfiguren ontstaan. In dit verhaal speelt Muschu, het draakje van Mulan, de hoofdrol. Voor ons allemaal leuk om te zien. Het saaie verhaal wat hierna kwam hebben ze eruit gehaald en daar is nu een hal met de figuren van de Incredibles. Steven gaat op de foto met de vader, de moeder en een ijsmeneer. Ik heb geen idee wat de namen zijn en Steven ligt in bed. Zijn gezichtje straalt als hij deze figuren ziet. We gaan in de rij staan om tekenles te krijgen. Vorige keer hebben we Stitch mogen tekenen en nu is het Donald. Geweldig om te doen. Een echte aanrader en iedereen kan het. Vooral leuk ook om de verschillen te zien bij onze tekeningen. Steven wil niet mee tekenen en neemt het papier mee naar huis om er zelf nog wat moois van te maken. We nemen nog een ijsje om de dag af te sluiten en gaan naar huis. Via Publix en Walmart om wat boodschappen te doen.

Vrijdag 4 augustus 2006

Laatste dagje Disney?

Gisterenavond heeft de laptop weer een signaal van een onbeveiligd draadloos netwerk opgepikt. Michael heeft meteen de hele website er opnieuw opgezet en alles schijnt weer goed te werken. Gelukkig. Michael heeft ook meteen weer van de gelegenheid gebruik gemaakt om eventjes een wedstrijdje mee te pikken op www.mlb.tv waar hij een abonnement op heeft. Op televisie valt het een beetje tegen, weinig wedstrijden binnen het beperkte zenderaanbod dat deze villa biedt.

Vandaag is eigenlijk ons laatste dagje dat we kunnen invullen. Morgen gaan we naar Linda en zondag is inpakdag en doen we rustig aan. Michael en ik hebben min of meer al Animal Kingdom ingevuld als Steven komt melden dat Wet & Wild nog op het programma staat. Dat is waar, dat hebben we beloofd. Aangezien wij niet van die zwembadfanaten zijn, hadden wij 'm al geschrapt. Maar ons kleine jongetje heeft hier altijd zo'n plezier dat we besluiten om onze plannen toch maar om te gooien en eventueel op zondag nog Animal Kingdom te doen. Vol goed moed gaan we om half 9 naar Wet & Wild. Het is ongeveer 40 minuten rijden en dan zijn we er net na 9 uur, de openingstijd. Je moet vroeg komen om een goede zitplaats uit de zon te hebben. Als we bij wet & Wild aankomen blijken er lange rijen te staan. Vandaag gaat het zwempark om 9.30 uur open. Balen zeg, nog 20 minuten wachten. Gelukkig is het nog niet zo warm en wachten wij beschut met honderden anderen mensen. Als om 9.30 uur de hekken opengaan is het zo vol dat de tassencontrole er een beetje bij in schiet. De meneer van security kan het gewoon niet bijhouden en ik loop met een rugzak, een zak met frisdrank, een zak met handdoeken en een heuptasje in een paar minuten door. Heerlijk.....zo kan het dus ook. Michael en Steven die ondertussen een plekje hebben uitgezocht zijn duidelijk verbaasd dat ik er zo snel ben. Ze hebben op zeker 10 minuten tot een kwartier gerekend.

Steven is al in het bad geplonsd en geniet van de rust die er nog is in het zwembad. Hij kan alles doen zonder te hoeven wachten. Zoveel kindertjes zijn er nog niet. Hij doet dan ook alles wat er is en duikt steeds weg als hij mij met fototoestel ziet aankomen. Hij wil vandaag niet op de foto en heeft zo'n lol om mij te ontduiken. Steeds maar weer hoor ik zijn schaterlachje ergens achter vandaan komen. Ik geef het op en probeer van verder weg foto's te maken. Zo slim als hij is heeft hij het toch in de gaten en duikt onder.

Dat duiken is vandaag toch al een hot item. Met zijn duikbrilletje aan zijn hoofd geplakt ( want hij mag niet af) hobbelt Steven het zwembad door en is eigenlijk alleen maar onderwater te vinden. Wat is er te vinden op zo'n bodem van een zwembad??? Voor mijn gevoel ziet het allemaal hetzelfde uit, maar Steven houdt vol.

Het grote bad met de golven krijgt een steeds grotere aantrekkingskracht en dat is eigenlijk het bad waar Steven vandaag wil zijn. De golven in het kinderbad zijn niet hoog genoeg, dat zijn babygolven. Neeee, het grote bad, daar zijn pas super golven. Michael gaat dan ook 3 keer met Steven naar het grote bad en Steven geniet. De golven zijn inderdaad hoger. Als ze in 90 centimeter staan komt de golf tot Michaels oor ( ik schat zo'n 1 meter 80 hoog). Bijna 2 keer zo hoog als ons kleine mannetje is. Machtig vindt Steven het en hij laat zich dan ook gewoon meeslepen met de golven. Wij weten nu al dat we volgende keer niet meer in het kinderbad zullen zitten, maar moeten verkassen naar het grote bad.

Tussendoor eten we met ons drieën een tacosalade. Dat is een grote tacoschelp met sla, olijven, gehakt, kaas, sour cream en guacemole. De tacosaus laten we er dit keer maar af, want die is een beetje heet. De meeste mensen eten zo'n maaltijd in hun eentje en wij hebben er genoeg aan met ons drietjes. Steven begint en heeft veel honger, wij maken het af. Steven eet ook nog een Spiderman-ijsje. Alle ijsjes die je hier koopt zitten vol met kleurstof en laten je kind achter met in dit geval een blauwe mond. Dat kan nooit lekker zijn, maar Steven beweerd anders.

Rond 14.00 uur wordt het erg druk en komen er groepen en grote gezinnen in het water. Ook de temperatuur is erg gestegen. Wij gaan lekker verder. De temperatuur in de auto geeft 104 graden Fahrenheit (= 40 graden Celsius). Poeh! Gelukkig doet de airco in de auto wonderen en hebben wij nergens last van. We zijn in het goede stuk van Orlando om een bezoekje te brengen aan Lowe's. Dat is een grote Gamma en we gaan op zoek naar een plexiglas snijder. Maar hoe heet zo'n ding op z'n Engels? We vinden het plexiglas, maar niet de snijder en gaan met lege handen weer naar buiten. Steven en ik nemen nog wat leuke verfstaaltjes mee. Gewoon leuk!

Dan rijden we naar de Toys 'r Us om nog even naar B-Daman te kijken en zien naast de speelgoedwinkel een Office Max. Daar willen we ook heen. dat is winkel met kantoorbenodigdheden en daar hebben ze vast leuke scrapbookspullen. En jaaaaa......we komen naar buiten met linialen, lettertjes, een rondjesmaker, een gaatjesknipper en ringen om een miniboekje mee te binden. Ook Steven laat zich meeslepen in het scrappen en kiest ook wat uit. Voldaan gaan we naar huis. ondertussen wordt het weer dreigender en begint het hard te waaien. Zo hard dat de auto door een windvlaag een stukje opzij wordt geduwd. Goed opletten, dus. Het onweer barst pas los als wij al binnen zijn.

Zaterdag 5 augustus 2006

Zeemeerminnen?

Vanochtend hebben we een hele vroege start. We gaan vandaag naar Hudson om Linda en Bob te ontmoeten. Linda is de vriendin van Darlene (ze kennen elkaar al 36 jaar) en we hebben haar deze vakantie nog niet gezien. We hebben dus een aparte afspraak gemaakt. Bob, haar man, hebben we nog nooit ontmoet. De afspraak is om naar hun huis te gaan en een park dat Weeki Wachee heet en waar zeemeerminnen zijn. Alles bij elkaar is best wel spannend. Hoe ziet Linda er ook weer uit, want we hebben elkaar maar één keer gezien? Klikt het met Bob? Wat is Weeki Wachee?

Om 6.30 uur zijn we op om om 7.30 uur te vertrekken. De routeplanner geeft aan dat het 2 uur en 18 minuten kost om Weeki Wachee te bereiken en we hebben om 10.00 uur een afspraak. We kunnen de route niet printen en gaan met een geschreven velletje met de route op weg. Ook dit is best spannend omdat hier de wegen nog wel eens wat bochten om kunnen gaan en de kaart ze als rechtdoor beschrijft. Gelukkig is het niet zo druk op de weg en kunnen we lekker doorrijden. We rijden de HW192 af om rechts af te slaan naar de HW27. Bij Clermont gaan we de SR50 op en die moeten we blijven volgen. Volgens de kaart leidt deze weg ons naar Weeki Wachee. Wel erg leuk dat we door wat stadjes komen en we een stuk Amerika zien dat voor ons nieuw is. De weg is bosrijk en de huizen die langs de weg staan hebben in de verste verte geen buren. Eenzaam zeg....

Wel staan er veel brievenbussen, wat betekent dat er nog meer huizen zullen zijn, maar die kunnen best mijlen van de weg af staan. Zoals verwacht slaat deze weg twee of drie keer af naar links en we vragen ons af of we de weg straks nog terug gaan vinden. Ach....we zien wel! We zijn er sneller dan verwacht. Om 9.30 uur draaien we de parkeerplaats van Weeki Wachee op. Dan hebben we nog lekker tijd om ons in te smeren.

Als we om 9.55 uur uit de auto stappen om naar de ingang te gaan komen Linda en Bob net aangereden. Linda herkent ons meteen en stapt alvast uit. Ze is helemaal opgewonden dat ze ons zo snel gevonden heeft en we staan nog wat onwennig bij elkaar. Het gesprek komt echter snel op gang en Bob voegt zich bij ons. Eerst maar eens even kijken wat Weeki Wachee te bieden heeft. Dit park komt voort uit een bron, die continu 24 graden is. Er zijn een aantal voorstellingen en je kan er lekker zwemmen.

We starten met de "Wilderness River Cruise", waar we met een bootje door de natuur varen van dit gebied. Het water is super helder waardoor we alles goed kunnen zien. Door die helderheid lijkt het water erg ondiep, maar is nu toch 90 centimeter diep en normaal 1,80 meter. Veel mensen kiezen om met een kajak of kano stroomafwaarts te gaan om daar weer opgepikt te worden. Dan ben je echt een met de natuur en het water is erg rustig. Wij zien vissen, manatees (waterolifanten) en vogels tijdens onze tocht van 25 minuten. Verder wordt er veel verteld over de beplanting. Een leuk tochtje. We zijn precies op tijd aan wal om naar een show te gaan van de zeemeerminnen.

In dit park wordt er dagelijks een onderwatershow opgevoerd van "de kleine zeemeermin". De zeemeerminnen zijn jonge meiden van 19 tot midden twintig. Ze kunnen de onderwatershow doen door goede ademhalingstechnieken en het gebruik van slangen met zuurstof. Eens per maand is een optreden van de zeemeerminnen uit het verleden (former mermaids). Dit is de show die we nu gaan zien. De dames variëren in leeftijd van 51 tot 75 jaar en ze zien er allemaal nog fantastisch uit. Na het voorstelrondje gaan ze het water in en laten zien wat de mogelijkheden onder water zijn. Het leukste is dat ze nog steeds verschrikkelijk van dit waterfestijn genieten. Heel erg leuk om dit eens mee te maken.

Steven geeft aan dat hij honger heeft en we kopen een hotdog voor hem. Helaas duurt het heeeeeeeel erg lang voor ze aan de beurt zijn. Hier in Florida staan vaak de oudere mensen achter de kassa (hier werkt iedereen door zelfs op leeftijden dat we in Nederland al met pensioen zijn) en die doen alles één voor één achter elkaar. Eerst wachten tot de hotdag warm is voor de volgende klant wordt geholpen. Helaas werkt dat aardig frustrerend voor mijn man.......en voor mij eigenlijk ook wel. Maar goed, Steven had een hotdog.

Op naar de volgende show. De dierenshow met papagaaien en kaketoes. Deze show is buiten en aardig warm. Gelukkig is hij heel erg leuk en wordt met veel enthousiasme gegeven. De mevrouw verteld dat de act met de step wel 8 maanden training gekost heeft. Wat een geduld moet je daarvoor hebben. Niets voor mij, iIk kijk er wel naar. Steven vindt het fantastisch. Voor de show maakt hij nog even foto's van ons vieren.

Dan is het eindelijk tijd voor de echte meerminnenshow en het verhaal van de kleine zeemeermin. Ik ben nu zo nieuwsgierig geworden naar deze meerminnen met hun superslanke lichamen. Dat is wat er steeds maar gemeld wordt. Zou het zo fantastisch zijn. We vinden weer een plekje in het stadion en de voorstelling begint. Ik vind het eigenlijk best wel meevallen. Ja, deze meiden hebben een mooi figuur, maar de show met de former mermaids sprak me eigenlijk meer aan. Het verhaal is iets anders dan het verhaal van de kleine zeemeermin dat ik ken. Al met al nog steeds een leuke show.

Dan hebben we alle shows gezien en kunnen we lekker gaan zwemmen. Wij zijn echter niet van die zwemmers (op Steven na) en er is nergens schaduw. Steven is gisteren al weer aardig verbrand in wet & Wild en het is echt poepie druk in het water. We besluiten naar het huis van Linda en Bob te gaan. Het is ook al tegen tweeën en we willen toch weer redelijk op tijd naar huis.

Het blijkt geen slechte keuze te zijn, want als we wegrijden begint het te regenen en onweren. Hun huis is 9 miles verder en we rijden netjes achter ze aan. Maar goed dat we geleid worden, want het is erg moeilijk te vinden. Ze hebben een huis met 3 slaapkamers en 2 badkamers, wat hier redelijk normaal is. Ze hebben echter wel 5,5 acre land om hun huis. We zijn er nog steeds niet uit hoeveel dat is, maar dat wordt thuis wel uitgezocht. We krijgen al weer kadootjes en Steven glundert helemaal. Wauw, dat vindt hij wel wat en zeker als hij daarna tv mag kijken. In het huis waar wij zitten is alleen een basispakket en ontbreken alle kinderzenders als Nickelodeon, FOX en Disney Channel. Dit is genieten. Ik praat gezellig met Linda en we ontdekken dat we aardig wat gemeen hebben. Michael en Bob hebben elkaar ook gevonden en lopen samen buiten en door het huis. Heel erg gezellig! We worden al weer uitgenodigd voor volgend jaar. Leuk! Uiteindelijk gaan we pas rond 18.00 uur naar huis. De mannen hebben elkaar zoveel te vertellen. Nee echt.........deze keer ligt het echt niet aan mij!!!

We gaan terug via de Interstate (de snelweg). Eerst een stukje HW19, dan de SR52 en uiteindelijk de I-75 en de I-4. Als we op de Interstate zijn komen we in een super onweersbui. Zelfs met de snelste stand van de ruitenwissers is het moeilijk naar buiten kijken. Voor Michael, die rijdt, erg vermoeiend. Gelukkig rijdt je hier ook weer snel uit zo'n bui en 5 minuten later is het weer lekker droog en zijn de bliksemflitsen niet meer aanwezig. We tanken op de HW27 en doen er een half uur over om via de HW192 thuis te komen. Oh, ja het is zaterdag avond en dat is uitgaansavond. Overal is het druk en alle reclameborden zijn aan. Het is een zee van gekleurde verlichting en van de achterbank komt dan ook regelmatig een ooooooh of en aaaaaah. Zeker bij het reuzenrad van Old Town kijkt Steven zijn ogen uit. Erg mooi zo 's avonds. Rond 20.30 uur zijn we terug en we leggen een moe maar voldaan jongetje, na nog even spelen, in zijn bedje. Zelf zijn we ook moe en voldaan.

Zondag 6 augustus 2006

Toch nog Animal Kingdom?

Onze laatste dag en Disney staat nog op het programma. We besluiten de dag om te gooien en eerst in te pakken voor we wat gaan doen. Nu zijn we nog fit en daarnaast kunnen we zien wat er in de koffers past en wat niet. Gelukkig heeft Michael bij Walmart een fish scale and tape messure voor 5 dollar gekocht. Da's een hele mond vol voor een visweegding. Deze gaat precies tot 50 pond en dat is precies wat de koffers mogen wegen. Super!!! We hangen alle koffers aan dit ding en ik moet toegeven, je moet even sterk zijn. Alle koffers zijn precies onder het gewicht, dus dit moet gaan lukken morgen.

We hebben een beetje veel water gekocht en Steven draagt zijn steentje bij door de flesjes leeg te gieten in de gootsteen. Op een stoel doet hij erg zijn best om deze taak zo snel mogelijk en met veel ernst te volbrengen.

Rond half 12 is het meeste ingepakt: de 2 harde koffers en de rolkoffer. We hebben nog een harde koffer te gaan en een tas. De harde koffer kan echter pas vanavond omdat daar het autostoeltje van Steven in gaat en we nog weggaan. De tas is wel nog een actie. De mannen besluiten te gaan zwemmen en ik doe de tas nog. We willen de laatste dag nog genieten van ons eigen zwembad.

We laten Animal Kingdom schieten voor vandaag. Geen van ons heeft er eigenlijk zin in. We gaan nog wat boodschapjes doen en dan houden we het voor gezien. Eerst rijden we naar Big K-Mart. Een grote winkel a la Walmart, maar dan goedkoper. NOT!!! Alles wat we zien is hier echt duurder. De B-Damans zijn hier zelfs 10 dollar (Nederland prijzen). Geen scrapbookitem te vinden. Geen winkel voor ons. We hebben niet meer bij de kleding gekeken. Misschien dat daar nog wat leuke koopjes bij zitten.

Op weg naar Jo Ann hebben we allemaal honger en besluiten eens naar Angel Lobster Feast te gaan. Eet alle kreeft die je kan eten. Kreeft is niet zo aan mij besteed, maar Michael vindt het erg lekker. We hebben eigenlijk ook geen idee wat we ervan kunnen verwachten. Dus, maar eens proberen. Als we aan tafel zitten blijkt het 26, 95 (+tax) dollar per persoon te zijn en voor Steven 7,95 (+tax) dollar. Voor dit bedrag mag je zoveel eten als je wilt. Ik zie mensen langs komen met hele kreeften. Het tafeltje naast ons is al aan de 4e begonnen. Poeh!! Ook Michael komt glimmend aan met een kreeft en begint uitgebreid met notenkrakers de buitenkant te kraken. Steven en ik proeven de kreeft en vinden het beiden wel aardig, maar niet lekker genoeg om er zelf één te eten. Ook wij gaan naar het buffet (wat buitengewoon goed is en zeer gevarieerd) en komen terug met een hotdog (kindlief) en garnaaltjes en rijst. Je kan ook een plak roastbeef krijgen, maar die plakken zijn van Amerikaans formaat. Beetje veel van het goede voor mij. Ik houdt het lekker bij garnalen, aardappeltjes, rijst en sla. Prima maaltijd. Michael gaat ondertussen verder met z'n 2e kreeft en geniet nog steeds. Steven wil ook graag een maïskolf en vindt dat hij groot genoeg is om er zelf één te gaan halen. Triomfantelijk komt hij terug met een bord en een maïskolf (die uit het hete water gevist moet worden). Iemand heeft gevraagd of hij hulp nodig had en dat heeft hij aanvaard. Hij is helemaal trots op zijn overwinning en begint enthousiast aan zijn maïskolf.

Na het eten lopen hij en Steven langs het dessertbuffet en komt Steven met een klein ijsje terug. Ik krijg een chocoladetaartje en wonder boven wonder, het smaakt erg goed. Meestal is het hier een aardig blok op de maag. Lekker hoor en een prima afsluiting van de maaltijd. Steven gaat nog op weg met het fototoestel en maakt wel 20 foto's. De mensen naast ons hebben er heel wat lol om. Dat kleine mannetje dat zo parmantig weg stapt met zo'n groot toestel.

Op de terugweg doen we nog een rondje Jo Ann en komen met een paar kleine dingetjes naar buiten. Dan lekker terug naar het huis en verder inpakken.

Maandag 7 augustus 2006

Dag huis!

De tropische storm Chris is geen orkaan geworden en uit elkaar gevallen. We hoeven ons hier dus niet druk meer om te maken als we naar huis gaan. Ons programma voor vandaag start met om 10.00 uur het huis uit zijn en om 14.00 uur gaat onze vlucht.

Vanochtend doen we heel lekker rustig. Het grootste gedeelte is ingepakt en we blijven lekker in bed liggen tot 8 uur. Daarna starten we rustig alles op. Douchen en aankleden, de laatste dingetjes inpakken, de bedden afhalen en beddengoed en handdoeken in/bij de wasmachine leggen, ontbijten en als laatste de uiteindelijke check van het huis. Het is dan ook 10 uur. Niets vergeten? Oké, we kunnen...... Voor de allerlaatste keer trek ik de deur achter mij dicht. Dit geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik blij dat we naar huis gaan en aan de andere kant blijft dit de laatste dag van onze vakantie in Florida dit jaar en ik mis Florida nu al. Het weer, de Walmart, alles!! Dag huis!

Via Orange Blossom Trail en de Beeline rijden we naar het vliegveld. Het is rustig bij Dollar en het inleveren van de auto is zo gedaan. Nog wel even 3 keer gecheckt of werkelijk alles uit de auto is, want vorig jaar zijn we het drinken vergeten. Alles is eruit en we steken over naar het vliegveld en sluiten aan in de rij. Dat is een voordeel als je met een binnenlandse vlucht gaat. Je kan inchecken wanneer je wilt en hoeft niet te wachten tot de balie open gaat. Gelukkig is de rij niet zo lang en zijn we snel aan de beurt. Steven is voor op één van de karretjes gaan zitten met zijn gameboy en doet netjes bij elke voorwaartse beweging zijn voetjes omhoog.

Vooraan in de rij staat een weegschaal en er wordt driftig bagage gewogen. Het bord geeft namelijk aan dat je 50 dollar per koffer mag betalen als het gewicht hoger is dan de aangegeven 23 kg (50 pond). Ook wij kijken elkaar eens aan en hopen het beste. Zou het visweegding gewerkt hebben? Dan zijn we aan de beurt en blijken al onze koffers tussen de 46 en 48 pond te zijn (behalve de tas die niet verder komt dan 25 pond). Gelukkig!!! De dame achter de balie vindt dat wij het goed hebben gedaan. Nou................wij ook!! Wat een opluchting! Het visweegding werkt!

Nou we geen bagage meer hebben kunnen we gaan en staan waar we willen. We besluiten nog even wat te gaan eten in het foodcourt. Steven kiest een cheeseburger van Mc Donald's (tja....hij heeft al zolang geen cheeseburger gehad hahaha), Michael kiest een cheesesteak ( hij heeft deze vakantie maar één keer een Philly Cheesesteak gehad en wil dat even goedmaken) en ik ga voor een rijstmaaltijd met rundvlees en broccoli (die echt super smaakt). Als alles op is gaat Michael nog even een beker lemonade bij Chick-Fil-A halen. Niet omdat we zo'n dorst hebben, maar omdat er zo'n super koeienplaatjes op staan en mijn zusje Simone koeien spaart. Deze moeten we gewoon meenemen en we spoelen de lemonade weg.

Dan gaan we op de controle aan. Je weet nooit hoelang dit duurt en kan maar beter te vroeg erdoor zijn dan te laat. Ondanks de behoorlijke rij loopt het lekker door en zijn we met 10 tot 15 minuten erdoorheen. Mooi, nu start het wachten en we besluiten alvast door te lopen naar de gate. We hebben iets meer dan een uur, maar dat gaat meestal vrij snel om en mensen kijken is ook een leuke bezigheid. Michael heeft last van zijn voet en blijft wat lopen.

Het bord geeft aan dat de vlucht een half uur vertraagd is. Oef.....hoe gaat dat met onze aansluiting. Dan wordt er omgeroepen dat het vliegtuig binnen is en iedereen moet maken dat ie erin komt. Het onweert boven het vliegveld en als we nu niet gaan dan kunnen we wel eens lang moeten wachten voor we gaan vliegen. Dit wordt spannend.....gaan we de slottijd halen en mogen we opstijgen? De meeste mensen hebben een aansluitende vlucht. Er wordt aanzienlijk sneller ingecheckt dan we gewend zijn en iedereen werkt mee. WE GAAN! Gelukkig! De piloot geeft zelfs aan dat hij er alles aan zal doen om iedereen zijn aansluitende vlucht te laten halen en dat doet hij. Om 16.30 uur landen we in Washington en dan hebben we nog een uur voor de aansluitende vlucht. Omdat de incheck daarvan al 45 minuten van tevoren begint hobbelen we toch op ons snelst naar de volgende gate. En dat is best een eindje.

Het had dus niet gehoeven.............ook hier onweert het en wordt het inchecken vertraagd en mogen pas om 17.10 uur in het vliegtuig. De slottijd staat nog steeds op 17.33 uur en die willen ze halen. Ik vraag me werkelijk af of dat mogelijk is en dat was ook wel een beetje te positief gedacht. We vetrekken wat later en horen dat de vliegtijd 6 uur en 45 minuten zal bedragen. YES!!!! Dat zijn tijden zoals wij ze willen. Tijdens het vliegen halen we de tijd in en komen netjes iets na 7 uur aan op Schiphol.

Dinsdag 8 augustus 2006

Wat is het voor weer?

We komen iets na 7 uur aan. Helaas is het weer niet gelukt om te slapen in het vliegtuig en zelfs Steven heeft maar 2 uur geslapen. Dat is erg weinig voor zijn doen en we merken dat ook hij steeds meer last gaat krijgen van het tijdverschil. Op Schiphol gaat het lekker snel allemaal. De koffer laten wel even op zich wachten, maar we zijn toch redelijk snel klaar. We besluiten met z'n drietjes en de bagage met de bus naar het langparkeerders terrein te gaan. Dat is wel even aanpoten met al onze bagage, maar het is niet zo druk en het gaat prima.

Jammer dat je op het lang parkeren nog even met je neus op de feiten gedrukt wordt als je 150 euro moet betalen, maar ach.........we zijn weer thuis! Om 9 uur zijn we werkelijk thuis en er staan 2 poezen op ons te wachten. Dit keer niet boos, maar blij dat we er weer zijn.