Chantal, Michael & Steven in Florida

Reisverslag zomer 2005

2005: De voorbereiding

Dit jaar gaan we alweer voor de zesde keer naar Florida.

De voorbereiding is eigenlijk al gestart op het moment dat we vorig jaar terug kwamen uit Florida.

De periode: Drie weken in juli

Sinds vorig jaar zijn we helaas gebonden aan het hoogseizoen. Toen dat nog niet zo was gingen we graag wat vaker kort op vakantie, maar sinds Steven naar school gaat is dat in de schoolvakanties financieel niet meer haalbaar. Dan maar één keertje wat langer, ook niet vervelend.

De locatie: Orlando / Kissimmee

De keuze was alweer snel gevallen op Orlando. Daar vermaken we ons elke keer weer heel erg goed. De afstand tot de meeste parken en andere plaatsen waar wij belangstelling voor hebben is vanuit Kissimmee redelijk beperkt. En er zijn voldoende restaurants en shopping-mogelijkheden, niet te vergeten een aantal grote Walmarts. En natuurlijk vindt je Kissimmee heel erg veel vakantiehuizen.

En natuurlijk gaan we weer een paar wedstrijden van de Tampa Bay Devil Rays bekijken in Tropicana Field in St. Petersburg. Ook dit jaar wordt het weer een avondwedstrijd waar ik alleen naartoe ga, en de volgende dag met z'n drietjes naar een middagwedstrijd. De nacht ertussenin en erna verblijven we dan in een hotel in de buurt.

De accommodatie: Villa in Kissimmee (Indian Point)

In 2003 hebben we voor het eerst geen hotel geboekt maar een huis, een Townhouse in de Lake Berkley community (via American Estates). Qua prijs was er nauwelijks verschil met een middenklasse hotel. Dan kies ik graag voor de luxe en de ruimte van een compleet huis. En Lake Berkley ligt vlak achter de Walmart aan de highway 192, zeer centraal dus. Vorig jaar hadden we een villa in Davenport, aan de highway 27. Dat was toch een behoorlijk eind van alles vandaan, dus dat was niet voor herhaling vatbaar. Dit jaar dus een stuk centraler: Indian Point, ook vlak achter de Walmart.

De auto: Intermediate 4-deurs met Alamo Gold

We reizen op zich niet veel, daar hebben we geen grote auto voor nodig. Toch is het wel prettig een niet al te kleine auto te hebben vanwege de kofferruimte. Op de heenweg valt de hoeveelheid bagage nog wel mee, op de terugweg valt dat niet mee. En sinds we met z'n drietjes gaan is het niet meer mogelijk de hele achterbank vol te stapelen met koffers en tassen. De Oldsmobile Alero die we vorig jaar hadden voldeed voor ons, dus die willen we dit jaar weer.

De vlucht: Delta Airlines via JFK

Vorig jaar voor het eerst niet rechtstreeks met Martinair. Delta is zo goed bevallen (een paar centimeter meer beenruimte is fantastisch).dat we dit jaar weer voor hen hebben gekozen. De tussenstop op JFK vinden we wat minder (oude zooi daar), maar dat was nog de enige betaalbare optie.

De boeking: American Vacations.

In vorige jaren heb ik vele goede ervaringen opgedaan met verschillende reisorganisaties. De eerste keer in 1998 geboekt bij Jan Doets, veel ervaring en veel goede informatie voor de rookie-Floridareiziger. In 2000 via Special Trafic, die een leuk aanbod had voor 9 dagen. In 2003 ontdekten we American Estates en hebben daar twee keer geboekt.

Dit jaar heb ik mijn wensen in een mailtje gezet dat ik naar zes reisorganisaties heb gestuurd. De wensen: Drie weken in juli, vertrek 7/8/9 juli, vlucht Delta of United, 3-slaapkamer/2-badkamer villa met zwembad centraal in Kissimmee, Intermediate 4-deurs auto met Alamo Gold pakket of vergelijkbaar.

De voordeligste aanbieding ontving ik enkele dagen later van Teo van American Vacations. Dat scheelde echt meer dan € 400 met de volgende aanbieder. Nog even gebeld vanwege een vlucht die al vol bleek te zitten en toen de knoop doorgehakt: doen!

Vrijdag 8 juli 2005

Eindelijk op weg!

Nou, daar gaan we dan eindelijk. Om 5 uur opgestaan en om 6 uur op pad. Gelukkig staan alle koffers al klaar in de gang, die kan ik dus zo inladen, terwijl Chantal wat etenswaren verzorgt. Steven mag in de auto gewoon op de stoel zitten, want het kinderzitje is al ingepakt in één van de grote koffers. Op weg naar Joop, die weer zo aardig is om ons weg te brengen. Scheelt mooi weer meer dan 100 euro aan parkeergeld, en we hebben nog genoeg geld nodig. Joop staat al klaar en we rijden dus al snel richting Schiphol. Om kwart voor zeven staan we daar klaar en zwaaien Joop uit: tot over drie weken.

Op Schiphol is balie 27 van Delta nog niet open. Na een halfuurtje wachten komt er eindelijk leven achter de balies. De bordjes van Delta worden geplaatst en er worden matjes op de grond gelegd voor de Business Elite-reizigers (wat een onzin). We checken onze koffers in (3 stuks, 57,2 kilo) en kunnen naar de douane. Dan is het uiteraard tijd om te shoppen. Chantal wil een bepaald luchtje kopen, maar dat blijkt niet meer verkrijgbaar. Balen! Dan maar wat anders uitgezocht en ik ook maar wat. De eerste honderd euro zijn er weer doorheen gejaagd. Nog even wat eten en dan op naar gate G7. Daar staat het vliegtuig inmiddels al op ons te wachten. Steven maakt meteen maar een foto:

Iets na 10 uur kunnen we aan boord en rond half 12 gaan we de lucht in. Op rij 23 zitten we behoorlijk vooraan in Economy. Helaas zit er geen raamplaats in als we met z'n drieën naast elkaar zitten, want de stoelindeling is 2-3-2. Steven is het daar niet mee eens. De belofte dat hij wel aan het raam mag zitten tussen JFK en Orlando maakt echter veel goed.

De reis schiet aardig op. Er zijn twee leuke films: de tekenfilm Robots en Hitch, met Will Smith. Helaas voor Steven: allebei Engels gesproken. Gelukkig kan hij op het Dvd-spelertje zijn eigen films kijken.

Aankomst op JFK, wat een drama. Net als vorig jaar trouwens. Dit vliegveld is duidelijk aan een grote beurt toe. Roltrappen draaien niet goed, lekkages in de bagagehal, bagagekarretjes voor $ 3 die niet goed rijden, chagrijnig personeel, wat een zooitje.

Vanaf rij 23 zijn we gelukkig snel uit het vliegtuig. We hebben anderhalf uur om de volgende vlucht te halen. Snel door naar de douane. Daar staat gelukkig maar een korte rij. Als we aan de beurt zijn mogen Chantal en ik onze vingerafdrukken en een digitale foto laten vastleggen. Valt allemaal best wel mee. Daarna de bagageband. De drie koffers komen al snel, en dan houdt de band op met draaien …. Waar blijft de buggy? We zijn niet de enigen die bagage missen en de dame achter de balie raadt ons aan onze aansluitende vlucht te gaan halen en dan in Orlando maar eens naar onze buggy (stroller) te gaan vragen ….. Jippie! Vorig jaar was er een koffer zoek, nu de buggy. Het gaat wennen.

Door customs is geen probleem (de kaas in de bagage maar niet aangegeven,  is maar een kadootje en toch vacuüm verpakt). Dan doorlopen naar gate 24 voor vlucht 1976 met Song naar Orlando. Buiten regent het enorm. Welkom in de USA! Doorlopen en we halen de vlucht met een kleine 10 minuten speling.

Song is gewoon goed!! Snelle incheckprocedure, hulp met je handbagage, goede leren stoelen met Tv-schermpjes, vriendelijk personeel en alles gaat makkelijk en snel. En tweeëneenhalf uur later staan we alweer aan de grond in Orlando. Snel uit het vliegtuig en dan voel je het al: de heerlijke drukkende warmte van Florida! Vakantiegevoel! Geen gedoe meer met customs en zo, dat hebben we in New York al gehad. Met de monorail rijden we snel naar het hoofdgebouw en daar gaan Chantal en ik ieder onze eigen weg: ervaring heeft geleerd dat het beter is dat de één (Chantal) de koffers gaat halen en de ander (ik) aansluit bij de balie van Alamo voor de huurauto. Steven gaat met mij mee (vorig jaar ook dus dit gewoontejongetje kiest in zijn moeheid voor het bekende). Binnen 5 minuten zijn we aan de beurt (“No thank you, I don’t want an upgrade or extra insurance”) en Chantal belt me (tripleband GSM-toestellen) dat ze alle koffers al heeft. Wat een snelheid deze keer! We hebben afgesproken dat ik deze keer het vermissen van bagage ga oplossen, dus ik weer naar boven naar Customerservice van Delta. Ook daar ben ik meteen aan de beurt en in de servicebewustheid van het personeel super. Ze gaan op zoek naar de buggy en we krijgen een leenbuggy mee. Zodra ze Steven’s wagen vinden brengen ze die naar ons huis in Kissimmee. Vorige keer was de verloren koffer er de volgende dag al, afwachten hoe het nu gaat.

Nu de auto nog uitzoeken. In de garage staan alleen maar een heleboel Chevrolet Classic’s, maar achteraan toch nog een mooie grijze Pontiac Grand Am. Die wordt het! Eindelijk een keertje een Grand Am! De Oldsmobile Alero’s van de vorige jaren waren wel erg nuttig en truttig. En de kofferbak blijkt groot genoeg voor twee van onze Carlton-koffers, de beautycase, de “Bestemming”-rolkoffer (Fortimedewerkers weten wat ik bedoel) en de stroller. Steven duikt gauw op de achterbank in z’n eigen stoeltje en is binnen vijf minuten in slaap. Wij rijden natuurlijk weer eens verkeerd, maar rond 7.00u rijden we dan toch echt de oprit van ons huis op.

Wat een buurt, wat een huis. Voordat we bij de community Prairie Point komen, komen we langs een behoorlijk slecht trailerpark. Ook de huizen in Prairie Point zijn niet de beste. Maar gelukkig ons huis wel. De sleutel zit in een sleutelkluisje en de code van American Vacations werkt nog ook. Binnen ziet alles er goed uit: schoon en veel kitsch. Grote woonkamer met twee banken, een eettafel en TV, stereo-installatie en Video/DVD. Keuken is zeer compleet, met grote ijskast. Chantal tilt Steven in slaapstand uit de auto en legt hem snel in bed. Die ziet het morgen wel weer. Ik laad de auto uit en ga op weg aar de Walmart voor de nodige etens- en drinkwaren.

De Walmart staat er nog. Deze winkel zal een grote aanslag op het vakantiebudget gaan plegen. Nu even “wat” eerste benodigdheden halen, vooral veel drinken. Zestien flesjes water (de grote 2-gallonpacks zijn op, morgen even naar de Publix), lemonade (echte citroenlimonade), Gatorade, appelsap, melk. En een paar witte broodjes (What else?) en whipped creamcheese (Philadelphia) voor Chantal. Zelf heb ik inmiddels nog erge honger en neem een “Hungry Man” diepvriesmaaltijd mee. Die gaat er bij thuiskomst vlot in, net als Chantal’s broodjes. Chantal is kapot en ligt al snel in bed. Ik ga nog lekker even TV kijken en wordt een paar uur later op de bank wakker. Ook maar naar bed, morgen naar Seaworld.

Zaterdag 9 juli 2005

Op naar de Walmart!!

Steven is om 3.00u wakker. Ik gelukkig ook al iets eerder, dus samen verkennen we eventjes het huis. Hij kwam erg verdwaasd uit zijn kamertje, gelukkig zonder enig probleem met z’n nieuwe omgeving. Hij wil alles even bekijken, vooral zijn eigen kamer. Daar staat een Mickey-lamp, die hij natuurlijk wil proberen. Het zwembad is “waaaaaaauw” en is als eerste aan de beurt als het ochtend wordt. En dan wil hij in bad. (hebben wij een zeemeermannetje ….?). Nog even wat drinken en nog een paar keer uit bed …. Het is duidelijk nog even wennen. Ook voor mijzelf, maar dat geeft even lekker de tijd om het reisverslag te doen. Straks naar de Walmart om de rest van de levensmiddelen in te slaan, en ook een internetverbinding te regelen.

 Om zes uur is er geen houden meer aan: Steven is helemaal wakker. Samen besluiten we dat Seaworld nog wel een dagje kan wachten, want we zijn toch behoorlijk gesloopt door de reis. Steven en ik duiken eerst maar even het zwembad in. Steven is door de zwemlessen in het afgelopen half jaar nog gekker van zwemmen geworden dan hij al was. Nu oefent hij op zijn lievelingsbezigheid: bommetje! Op de schuifdeur naar het zwembad zit een alarm dat steeds afgaat. Vervelend, dus ik “regel” eventjes dat dat niet meer gebeurd. Aan het eind van de vakantie wel eventjes herstellen ….

Chantal is inmiddels de koffers aan het uitpakken, waarna we allemaal douchen en ontbijten. Om tien uur is het dan zover: het grote Walmart bezoek. In tweeëneenhalf uur kopen we de halve Walmart leeg en zijn we 83 artikelen rijker en $ 250 armer. Maar dan hebben we onder anderen een heleboel etenswaar, heeft Chantal de basis gelegd voor haar Scrapbook-vulling-voor-de-extra-tas-die-we-hebben-meegenomen, heeft Steven weer wat speelgoed (zoals Kids K’nex), Spiderman-onderbroeken, SpongeBob badschuim en Yu-Gi-Oh tandpasta en ik weer twee petten erbij (Yankees en Devil Rays). Ach, je kunt niet alles in één keer kopen, we komen nog wel een keertje of wat terug.

 Op Steven’s verzoek gaan we in de middag midgetgolfen, bij de piratengolf (Pirates Cove, vlakbij de Walmart aan de US192). Twee banen van 18 holes, helemaal in de stijl van piraten. Na de eerste 18 holes zijn Chantal en ik al gesloopt. Het is dan ook ruim dertig graden zo midden op de dag en de vochtige hitte is altijd eventjes wennen. Een koud ijsje doet dan wonderen en met goede moed beginnen we aan de tweede ronde. Steven wordt steeds beter en het lukt hem zelfs om een hole-in-one te slaan. Maar ook bij hem slaat de vermoeidheid toe en hij kan steeds moeilijker de concentratie opbrengen om goed te slaan. Na afloop gaan we dan ook gauw de auto in om af te koelen met de airco vol aan. Heerlijk. Zo lekker dat we besluiten dat een ritje naar de Florida Mall wel te doen is, toch zo’n drie kwartier rijden over Orange Blossom Trail. Die weg wordt verbouwd en het lijkt wel of er elk jaar meer stoplichten bijkomen.

We blijken niet de enige te zijn in de Florida Mall. Het is echt dringen. De Food Court is afgeladen vol. Ik sluit snel aan in de (lange) rij bij de stand waar ze de lekkerste Philly Cheese Steak en Lemonade verkopen. Zo’n steak bestaat uit een broodje, op de plaat gebakken rundvleesreepjes, uien, kaas en mayonaise. Er kan nog sla op, maar die vervang ik liever door wat extra mayo. Met een megabeker lemonade (citroenlimonade) om de boel weg te spoelen. Steven wil een ijsje en samen met Chantal gaan zij naar de Ben & Jerry’s stand. Als alles op is gaan we weer naar buiten, naar de Toys ‘R Us. Een supergrote speelgoedwinkel, met een groot assortiment computerspelletjes. Steven heeft zijn spaarpot geleegd en genoeg geld voor een paar nieuwe Gameboy-games. Hij kiest twee doosjes uit waar ieder twee spelletjes op staan. Hij heeft er nu drie SpongeBob-spellen en één Fairly Odd Parents-spel bij.

Op de terugweg stoppen we nog eventjes bij de Super Target op Orange Blossom Trail. Chantal vindt daar natuurlijk weer wat leuke scrapbook spulletjes als stickers en papier en ik koop de DVD van A League of their own (ik verzamel films over/met honkbal). Voor Steven vinden we nog een paar skate-beschermers (hebben we toch nodig …) en we nemen ook maar wat fruit en een salade voor Chantal mee. Visa schiet de $ 70 eventjes voor.

Als we de Target uit lopen blijkt Dennis er al te zijn: het hoost! Ik offer me op en haal de auto die 20 meter verderop staat. Die afstand is voldoende om geheel doorweekt te raken, wat mij dan ook lukt. Even later duiken Chantal en Steven ook snel de auto in.

“Thuis” besluiten we vanavond maar een magnetronmaaltijd en de salade te doen. Na het eten speelt Steven nog even met z’n nieuwe Kids K’nex en Gameboy-spelletjes, om acht uur lees ik nog een verhaaltje voor en dan gaat’ie lekker slapen. Chantal ook, die is gesloopt. Ik kijk nog even honkbal (Tampa Bay Devil Rays!!) en wordt een paar uur later op de bank wakker ….. Toch ook maar het bed in.

Zondag 10 juli 2005

Seaworld

Het heeft de hele nacht hard geregend. Dennis roert zich aardig, ook al hebben we hier niet te maken met harde wind en zo. Alleen regen, heel veel regen.

Chantal en Steven zijn al om zes uur op, ik plak er nog een paar uurtjes slaap aan vast. Gisteren hebben we besloten de mogelijkheid op buien voor lief te nemen en vandaag naar Seaworld te gaan. Rond half tien gaan we op pad. Als we bij Seaworld de auto uitstappen merken we meteen dat het een warme, benauwde dag gaat worden. De vele regen heeft de vochtigheidsgraad flink opgedreven. We gaan dan ook niet het hele park in één dag doen. De Florida Flex-tickets geven ons de mogelijkheid om twee weken lang onbeperkt de Universal-parken, Seaworld, Busch Gardens en Wet ’n Wild te bezoeken. En we zijn al meerdere keren in Seaworld geweest, dus we “moeten” niet meer alles zien.

Als eerste gaan we naar The Shamu Adventure. Een echt schitterende show met orka's in het Shamu Stadium. De onderste zitplaatsen zijn aangeduid als “Splash Zone”. De orka's zorgen ervoor dat je daar behoorlijk nat wordt (soaked!). Wij kiezen voor een veiligere afstand, net iets boven het midden. We halen dan ook droog het einde van de show.

Daarna lopen we weer terug om het meer heen, naar Clyde & Seamore Take Pirates Island. Deze show met zeeleeuwen (Clyde en Seamore) en een otter is heel erg leuk. Maar ook al als de toeschouwers het stadion in komen lopen. Dan loopt er namelijk een mimepiraat rond die allerlei grappen uithaalt met de mensen die binnen komen lopen. We zijn lekker vroeg in het stadion en zitten dus op een prima plekje vooraan. Steven geniet van de show en schatert het regelmatig uit. Dat hij niet kan verstaan deert hem niet. We merken dat hij alles echt veel bewuster / anders meemaakt dan vorige jaren.

Dan gaan we naar het Seaport Theater voor Pets Ahoy, een show met huisdieren. Buiten is een fontein waar je doorheen kunt / mag lopen en natuurlijk maakt Steven daar gebruik van. Even later genieten we van de show (en de koelte van het theater). Wat ze die honden en katten allemaal kunnen leren, ongelooflijk. Maar soms ook wel zielig. Ik zie die twee katten van mij al …..

Buiten komen er drie mannen met regenbroeken aangelopen. Die geven een komische show weg als glazenwassers die niet al te snugger zijn. Wij zitten vooraan en kunnen alles dus heel goed zien. Steven verstaat uiteraard niets, maar heeft de grootste lol.

Dan is het tijd voor de speeltuin. Achter het Shamu Stadium is Shamu’s Happy Harbour, een speeltuin met o.a. een enorm klimtoestel en een toestel waar kinderen door buizen kunnen kruipen en erg nat worden van het rondspetterende water. Het grote klimtoestel vinden we nog iets te veel van het goede, maar Steven vermaakt zich ook uitstekend met het watertoestel. Een uur lang loopt hij kletsnat rond te rennen. Hij wel. Wij doen het ondertussen met een strawberry-banana-smoothie en wat verstuivend water uit een palmboom:

 Rond vier uur hebben we het wel weer gehad. Volgende keer doen we de rest van het park.

Op weg naar huis gaan we nog “even” langs JoAnn’s, een winkel vol knutsel- en handwerkspullen. Dus ook Scrapbook-spullen. Hier vindt Chantal de scrapbook-tijdschriften die ze graag wilde hebben en nog wat andere onmisbare stickers, papiertjes en stansen. Na zo’n $ 115 is haar verlanglijstje weer wat korter geworden (de Visa-lijst wat langer).

Dan nog even naar de Walmart om wat postkaarten en een zondageditie van de Orlando Sentinel (leespakket van een centimeter of drie-vier dik) in te slaan. Als ik de krant in de auto heb gelegd loop ik de winkel weer in en besluit dat we de scrapbook-koffer (cropstation) die we schoonzus Monique voor haar verjaardag hebben beloofd nu meteen wel kunnen kopen. Terwijl Chantal en Steven kaarten aan het uitzoeken zijn, pak ik de laatste cropstation die nog ingepakt is uit het rek, en meteen maar twee tassen voor het bewaren van de papiertjes erbij. Zal Monique ook wel blij mee zijn. De cropstation kost $ 50 en de tassen $ 10 per stuk, dus de eindafrekening bij de kassa is weer niet al te klein: $ 85 voor meneer Visa.

 Zullen we nog uit eten gaan? Nee, daar hebben we geen puf meer voor. Thuisgekomen piepen we maar weer een maaltijdje op in de magnetron en om acht uur is het diepe rust in Huize Prairie Point Boulevard. Alleen ik ben nog op en heb me voorgenomen vanavond internet aan de gang te krijgen. Bij de Walmart heb ik Cd'tjes meegenomen, waarmee ik een gratis proefabonnement kan krijgen. Ik besluit voor de AOL-aansluiting te gaan, met 1175 uur gratis internet in maximaal 50 dagen. Daarna kan ik telefonisch opzeggen, kost me dus niets.

Na een paar keer proberen geef ik het op. Eerst wat slapen. Om twee uur ben ik weer wakker en wil het toch voor elkaar krijgen. De firewall geeft veel problemen, maar uiteindelijk krijg ik het voor elkaar: ik heb verbinding. Gauw mijn email checken en om half zes vraag ik zachtjes aan Chantal of ze wakker is en haar email wil doen. Ze is wakker en gaat maar al te graag achter de laptop zitten, ook al is ze moe. Ik kan nl. niet garanderen dat de verbinding het morgen ook doet, dus kiest ze ervoor om dan nu in ieder geval te profiteren van de verbinding. Ik duik nu nog maar even het bed in, moe maar voldaan dat het gelukt is. Kan ik de komende dagen het reisverslag op de website zetten.

Maandag 11 juli 2005

SpaceShuttletje kijken

Nadat ik vannacht internet op gang heb gekregen, Chantal om half zes wakker heb gemaakt en m’n bed in ben gedoken heb ik heerlijk tot half tien geslapen. Toen vond Steven het genoeg en heeft meel lief wakker gemaakt. Hij vond het tijd worden om richting Kennedy Space Center te gaan. Ik heb me dan ook maar snel aangekleed en via de Walmart (broodjes) zijn we op weg gegaan naar Kennedy Space Center.

Aanstaande woensdag is de lancering gepland van spaceshuttle Discovery, na tweeëneenhalf jaar lanceer-pauze vanwege het ongeluk dat toen is gebeurd. En nu we er toch zijn wil ik de spaceshuttle klaar zien staan op het lanceerplatform.

Rond het middaguur zijn we er, hebben we kaartjes gekocht (weer $ 85 op de Visa) en lopen we het Visitors Complex binnen. Meteen door naar de bussen voor de tour. Deze keer gaat de tour eerst naar het Apollo/Saturn V Center. Daar komen we eerst in het Firing Room Theater, waar de oude controleruimte staat. Hier wordt een lancering van een Saturn V raket nagebootst, compleet met countdown en beelden en geluiden. Gaaf!

Daarna komen we in de grote hal, waar een complete Saturn V raket aan het plafond hangt. Wat een enorm gevaarte is dat! Ook staan er een maanwagentje, een landingscapsule van een Apollo-raket en nog wat andere ruimtespul. De hal staat momenteel vol met een heleboel receptietafels, vanwege de komende lancering. Naast de hal is namelijk de tribune waar de familie van de astronauten en andere genodigden de lancering kunnen volgen. En die mensen moeten toch ook hun natje en droogje kunnen nuttigen ….

Steven raakt nog even een echte maansteen aan. Toch wel bijzonder, zo’n stukje steen van buiten de aarde. Dan naar het theater waar de maanlanding wordt gesimuleerd. Indrukwekkend hoe dat allemaal goed is gegaan destijds, want er ging van alles mis.

Via de winkel gaan we weer naar buiten, de bus in richting de tweede stop: LC39 Observation Gantry. Daar staat een observatietoren, van waaruit je alle lanceerplatforms kunt zien. Zo ook lanceerplatform 39B, waar spaceshuttle Discovery klaar staat voor de lancering. Helaas staat de spaceshuttle net aan de achterkant, dus zien we alleen de punt van de oranjerode brandstofraket. Maar dat is nog altijd beter dan helemaal niets kunnen zien. Beneden hebben we al Space Dots gekocht, die we boven lekker opeten. Space Dots zijn allemaal bolletjes roomijs, in een beker die de vorm heeft van een ruimtehelm. Vaste prik bij elk bezoek aan KSC. Maar eerst heb ik me met wat antimuggen spul ingesmeerd, ik heb geen zin om nog een keer lek geprikt te worden door de muggen en dan weer een jaartje ziek te zijn. Het heeft geholpen: geen enkele muggenbult. Chantal en Steven trouwens ook niet, en die hebben zich niet ingesmeerd …

Met de bus gaan we weer terug naar het Visitors Complex. We komen dan langs het VAB = Vehicle Assembly Building. Een enorm gebouw waar de Space Shuttle in klaar wordt gezet voordat hij naar het lanceerplatform gaat. Helaas is na de aanslagen van 9/11 de derde stop op de tour (International Space Station Processing Facility) gecancelled. Jammer, want daar kon je zien hoe er aan het ISS gewerkt werd. De 3-D IMAX-film over het ISS is overigens ook gaaf. Die bekijken we in het IMAX-theatre in het Visitors Complex. Daarna lopen we door richting de spaceshuttle en bekijken hoe dat ding er van binnen en buiten uitziet. Eigenlijk is het niets meer dan een hightech ruimtevrachtwagen. Maar wel leuk om zoiets (weer) van dichtbij te zien en voelen.

Dan lopen we door naar de Rocket Garden. Hier staan een aantal raketten in volle glorie opgesteld. Helaas eentje minder, die heeft namelijk de stormen van vorig jaar niet helemaal doorstaan.

Het is inmiddels bijna vijf uur en we besluiten hier maar wat te eten en dan naar huis te gaan. Het restaurant blijkt echter al om half vijf gesloten te zijn. Dus eten we maar de laatste eigen broodjes op, ik koop nog een hotdog die koud blijkt te zijn. Nog wat vers / koud drinken gehaald en om kwart over zes stappen we weer in de auto. Daar blijkt een blikje Dr. Pepper door de warmte uit elkaar te zijn gespat. Lekker, precies tussen de voorstoelen. Met wat snoetenpoetsers (Chantal denkt ook aan alles) halen we de ergste plakzooi weg. En dat was niet de laatste pech. Op weg naar huis blijkt er op de US192 een heftig ongeluk te zijn gebeurd. Politie en brandweer zijn groot uitgerukt en de hele weg is afgezet. Drie banen samen naar één zijstraat leiden is niet makkelijk, en met een vertraging van een half uurtje komen we rond kwart voor acht in de stromende regen bij het huis aan.

Steven speelt nog eventjes op de grond van de woonkamer en gaat dan moe maar voldaan slapen. Morgen gaan we naar Universal Studios. Eindelijk!

Dinsdag 12 juli 2005

Eindelijk: Universal Studios

Vanmorgen op tijd opgestaan en samen met Steven vroeg naar de Walmart voor wat broodjes en om de voorraad frisdrank in onze giga-ijskast aan te vullen. Het is vlakbij en voor één keertje mag Steven in de auto voorin zitten. In de Walmart posteert Steven zich achter op het karretje en samen scheuren we door de winkel. Grote pret, ook bij het personeel. Nog een leuk boekje voor Steven gekocht plus een set met zeven waterpistolen en al snel zitten we weer in de auto terug naar het huis.

Chantal smeert snel wat broodjes, Steven plonst nog even in het zwembad en dan gaan we op weg naar Universal Studios.

Universal hebben we de afgelopen jaren bewust niet bezocht. In 1998 hadden we beperkt de tijd in Orlando en hebben we alleen maar Disney gedaan. Daarna was Steven erbij, en toen had Disney ook steeds weer onze voorkeur. Nu is Steven vijf en een half en we denken dat hij nu oud genoeg is om echt te kunnen genieten van Universal, aangezien dit park volgens onze info wat minder geschikt is voor hele jonge kinderen, minder geschikt dan bijvoorbeeld Magic Kingdom. We gaan het vandaag zien.

Bij de ingang van het terrein besluit ik om “Preferred Parking” te doen: vlakbij de ingang van het park parkeren voor $ 13 i.p.v. $ 9. We gaan nog genoeg lopen, dus die $ 4 extra is een goede investering. Via een loopbrug komen we aan bij de CityWalk. Dat is een soort winkel- en uitgaanscentrum voor de ingang van de twee Universal parken. Wat er precies allemaal te doen is weten we nog niet, aangezien we er snel doorheen lopen op weg naar Universal Studios. Voor de ingang zien we de bekende wereldbol, het merkteken van Universal, en de schitterende toren. Allemaal op de foto gezet natuurlijk:

Net voorbij de ingang komen we meteen één van Steven’s favorieten tegen: Jimmy Neutron’s Nicktoon Blast. Die gaan we meteen maar in, er is nauwelijks een rij. In een wilde achtervolging in een door Jimmy Neutron uitgevonden vehikel scheuren we langs allerlei bekende karakters van Nickelodeon. Uiteraard komen we ook door Bikinibottom, de stad waar SpongeBob Squarepants woont. Steven geniet, en wij uiteraard ook.

Dan haal ik gauw Express-tickets (net zoiets als de FastPass bij Disney) voor Shrek 4-D, zodat we later niet in de rij hoeven te staan. In de tussentijd lopen we via 8th Avenue naar Hollywood Boulevard (met Walk of Fame-sterren in de stoep, en als StarTrek-fan zie ik meteen de ster van William “Captain Kirk” Shatner). Daar bezoeken we de Universal Horror Make-up Show. Daar laten ze rond het thema “Van Helsing” zien hoe met make-up speciale effecten worden gemaakt. Wel leuk, maar weinig schokkend allemaal. Dan nog even wat eten (het is inmiddels half twaalf) en via Rodeo Drive naar .....

Shrek 4-D. In deze 3-D film met bewegende stoelen en watereffecten wordt prinses Fiona ontvoerd en Shrek en Donkey weten haar uiteindelijk weer te bevrijden, met veel hulp van de draak. Gave film! Steven vindt het eerst niets (“eng”) en zet steeds zijn brilletje af. Na hem even goed toegesproken te hebben houdt hij met zijn knuistjes mijn hand stevig vast en even later schatert hij van het lachen. Toch wel leuk dus. En buiten nog even met Shrek zelf op de foto (Donkey was even wat anders aan het doen ....).

Dan gaan we naar het deel dat “Woody Woodpecker’s Kidzone” heet. Daar gaan we eerst in het E.T. Adventure. In karretjes zijn fietsstoelen en –stuurtjes waardoor het net is alsof je in de bekende fietsscene van de film zit. Daarna gaat Steven spelen in Fievel’s Playland (lekker nat worden en klimmen in allerlei toestellen) en haal ik alvast Express-tickets voor de show Animal Planet Live die twee uur later pas begint. Nou, die twee uur komt Steven gemakkelijk door, ook al begint het ineens vreselijk te onweren. Zo hard hebben we het nog nooit horen donderen, wat een geweld!!

Nog even tijd om een Smoked Turkey Leg te verorberen en dan is het al drie uur en kunnen we naar binnen. De show duurt zo’n 20 minuten en allerlei dieren die trucjes kennen passeren de revue. De leukste vond ik een soort van parkiet die vanaf het podium naar iemand in het publiek vliegt, uit diens hand een dollarbiljet pikt en terugvliegt. Daarna brengt het beest het biljet ook weer keurig terug. Geinig.

Genoeg geweest voor vandaag! We zijn alle drie best wel moe en hadden al besloten geen lange dagen te maken. Op te terugweg lopen we nog even Arcade binnen en vindt Chantal haar favoriete ballen-rollen-spel. Ik haal dus maar braaf even wat tokens en samen met Steven leeft ze zich flink op uit.

We besluiten terug te rijden via de Walmart op de hoek van Sand Lake Road en John Young Parkway. Daar staat een spelletjesautomaat van StarTrek Voyager waarin je Borg moet neerschieten. Elke keer als we naar een Walmart gaan vraagt Steven of dat de Walmart is waar het Borg-spelletje is. En nu is het dan zover. Steven weet nog precies waar het staat (“vorig jaar was het steeds kapot”) en samen schieten we een heleboel Borg dood (“minstens twintig, hé pappa?”), totdat we zelf tenonder gaan. Dan de winkel in voor broodjes, melk, nog maar wat scrapbook-spul (ook voor schoonzus Monique, wat vulling voor haar scrap-koffer/cropstation), twee Disney-nachtponnen (eentje voor de schoonmoeder en eentje voor Chantal). Bij de kassa weer zo’n $ 70 lichter, VISA heeft dit jaar weer een goede klant aan ons.

Dan “snel” naar huis. Helaas is het bijna 6 uur, dus avondspits. Gelukkig geen ongelukken vandaag en iets na zessen stuur ik de Grand Am voor de garage. Uitladen, maaltijdje in de magnetron, Steven kijkt nog even een DVDtje op ons bed en dan is het voor hem alweer bedtijd. Chantal heeft inmiddels alle email weer gedaan en nu mag ik het reisverslag van de afgelopen dagen bijwerken. En er is nog wel honkbal op TV ….. de All Star Game!! Dan maar kijken met de laptop op schoot.

O ja, voor degenen die nog niet hebben begrepen dat we vaak naar de Walmart gaan, hieronder een kleien sfeerimpressie:

  En ze hebben nog veel meer ....

Woensdag 13 juli 2005

Nat, Wild en net geen lancering!

Omdat vandaag rond tien voor vier de lancering van Space Shuttle Discovery zal zijn hebben we ons voorgenomen alleen vanmorgen wat te gaan doen. Onze Flex-Tickets geven ook toegang tot het zwemparadijs Wet 'n Wild aan International Drive, dus dat wordt vandaag onze bestemming. Niet al te vroeg, want ik slaap een behoorlijke deuk in de ochtend.

Chantal ziet een beetje tegen Wet 'n Wild op. We hebben zelf geen ervaring met dit waterpark en de verhalen van anderen zijn niet van dien aard dat zij er veel vertrouwen in heeft. Het zou een waterpark voor jongeren zijn, niet voor kids van vijf of ouders van onze leeftijd. Toch? We gaan het zo meemaken. Rond half elf draaien we het parkeerterrein op en we zien de rijen op de torens van de glijbanen al staan. Druk! Snel en zonder problemen komen we binnen. Chantal en Steven gaan vast naar het kindergedeelte, ik sluit aan in de rij voor een handdoek, band en kluisje. En dat duurt maar en duurt maar. Ik besluit dan maar geen band en kluisje te nemen en de rij lekker de rij te laten. Op zoek naar de rest van het gezelschap.

Chantal en Steven staan beteuterd rond te kijken, op zoek naar een plekje. Alles is vol!! Tenminste, alle stoelen en tafels zijn bedekt met handdoeken en zo. En bijna niemand zit er op. Ik pak dus maar gewoon twee stoelen ergens weg en we posteren ons op een schaduwplekje. Steven kan niet meer wachten en gaat gauw het water in op onderzoek naar wat er allemaal te beleven is. Wel eng om hem zomaar te laten gaan in die drukte, maar als we Steven even later toespreken dat hij alleen in de voorste twee baden mag komt dat duidelijk aan: hij blijft in de buurt.

Het kinderstuk hier is fantastisch. Vooraan een minigolfslagbad met een lazy-river eromheen. Daarachter een groter bad met twee niveaus met ontzettend veel speelgelegenheden, waaronder drie "lange" glijbanen. De banden hier zijn "complementary", dus die huurband missen we helemaal niet.

We proberen een beetje in de gaten te houden waar Steven is. Proberen, want echt lukken doet het niet. Steven flits het bad door, van de ene naar de andere kant. Zit hij nu in een band in het golfslagbad, even later zie ik hem helemaal aan de andere kant joelend van een glijbaan af gaan. Als hij maar lol heeft.

Ik loop nog eventjes de rest van het waterpark door. Er zijn hier veel glijbanen en vooral de nieuwe Disco H2O doet het erg goed. Ik ben niet meer zo op glijbanen, een keertje is leuk en dan weer lekker ergens gaan zitten. Dus haal ik maar wat te eten en drinken: een taco-salad voor Chantal en een biertje voor mij.

Om één uur is het genoeg geweest. Steven heeft tweeëneenhalf uur alleen maar rondgerend en is moe. Ook de zon helpt daar bij. Jammer dat we weer weggaan, we moeten wel beloven dat we hier nog een keertje terugkomen. Doen we. Op naar de auto en snel naar het huisje voor de lancering.

Nou, die gaat dus niet door. Op televisie horen we dat er een probleem met een sensor op de brandstoftank is en de astronauten alweer uit de Space shuttle zijn gehaald. Jammer, jammer, jammer. De eerste verwachting is dat de lancering minstens tot zaterdag is uitgesteld. We wachten het af.

Steven gaat dan maar een DVDtje kijken, Chantal schiet achter de laptop om wat te internetten en ik ..... ik ga maar weer eens naar de Walmart. Onze adapter voor de telefoons blijkt niet te werken: alleen maar op 230 volt. Balen, ik dacht dat ik toch goed gekeken had, maar blijkbaar toch de verkeerde adapter meegenomen. Bij de Walmart is de keuze ruim en voor $ 7,44 plus tax schaf ik een autolader aan. Die blijkt gelukkig goed te werken. Om vier uur ben ik terug en Chantal wil graag naar de Dollar Tree.

De dollar Tree is een winkel waar alles $ 1 kost (plus tax natuurlijk). Chantal vindt hier natuurlijk een leuk scrapbook (verrassend ...) voor een dollar en een paar sets bladen voor erin. Ach, voor schoonzus Monique ook maar eentje meegenomen. Ook nog wat leuke stickers, wat te drinken en een barbequeschep. Steven maakt het allemaal niet zoveel uit: hij speelt de hele tijd met zijn gameboy.

We besluiten vandaag eindelijk eens uit eten te gaan, het wordt de Ponderosa. We zijn allemaal moe en schuiven redelijk snel wat naar binnen. Het buffet valt een beetje tegen, de steak en shrimps zijn bijzonder goed. Steven wil zelfs geen ijsje meer en ligt al voor zeven uur in bed. Moe, klaar, op. Bij het uitkleden blijkt ook wel waarom: ondanks twee keer goed insmeren met factor 15 is hij behoorlijk rood geworden. Hopelijk doet de aftersun-lotion vannacht zijn werk goed. Ook bij mij trouwens. Ik heb in Wet 'n Wild de hele tijd zonder pet rondgelopen en daar kan mijn kale koppie niet zo goed tegen. Auw! Is morgen wel weer weg .... hoop ik.

Nog een paar mooie foto's van de enorme stapelwolken hier:

Donderdag 14 juli 2005

Seaworld part 2

Na een week hier zijn we alle drie erg moe. Chantal heeft slecht geslapen (ik heb enorm liggen snurken), Steven beleefd zijn hoogtepunt in "wil niet, kan niet, mag niet" en huilt om alles, En ik .... ik loop als een zombie door het huis. Toch besluiten we naar Seaworld te gaan om de rest van het park te bekijken. Onderweg schieten we bijna de berm in als ik een afslag mis. Gaat nog wat worden vandaag ....

Om half tien lopen we het park binnen en gaan naar de de roggen in Stingray Lagoon. Mooie, elegante beesten zijn dat. Dan gauw door naar de dolfijnen: om tien uur is het voedertijd. Je kunt dan een bakje met vissen kopen en zelf de dolfijnen voeren. Gaaf! Het duurt even voor ik aan de beurt ben en Chantal en Steven bemachtigen alvast een plekje aan de rand van het bassin. Vol in de zon, het zweet gutst van Chantal's voorhoofd en rug. Maar het voeren is fantastisch. De dolfijnen komen tot heel dichtbij en ik heb er eentje kunnen aaien.

Dan lopen we om het bad heen en gaan ondergronds kijken hoe het er daar uit ziet. Druk, maar Steven baant zich schaamteloos en snel een weg naar voren. Hij is klein en heeft dus recht op een plekje vooraan. Al gauw komen er een paar dolfijnen naar hem kijken. Het blauwe licht hier heeft wel iets magisch .... Prachtig!!

En dan nog meer dolfijnen in in het Whale & Dolphin Theatre. Als we daar een plekje hebben bemachtigd haalt Steven het hoogtepunt van zijn moe-zijn. Hij kan alleen nog maar gillen en krijsen. Ik moet al mijn kracht gebruiken om hem in bedwang te houden op schoot. Het duurt even maar dan is zijn tegendraadsheid doorbroken en weer het liefste jongetje van de hele wereld. En ik ben helemaal doorweekt van deze inspanning in de hitte. Een half litertje koud water helpt en dan begint de show. De show heet Blue Horizons: Venture beyond the Horizon where dolphin, birds and spirited performers meet. Dat dekt de lading wel zo'n beetje. Dolfijnen duikelen door de lucht, acrobatiek aan draden, duikers, grote kleurrijke papagaaien scheren langs, veel muziek. Ik vond het wel een beetje rommelig aandoen.

Gauw via de manatees door naar de water- en achtbaan. Bij de waterbaan Journey to Atlantis is de wachttijd bijna een uur en dat wil ik Chantal en Steven niet aandoen. Steven is er nog te klein voor, dus als ik er in ga wacht Chantal met hem tot ik weer terug ben. Dan maar naar de achtbaan Kraken. Wachttijd is hier een stuk minder en binnen een kwartiertje zit ik er in (da's het voordeel van alleen gaan: je kunt de open plekjes invullen. Bij deze achtbaan hang je met je benen vrij en dat is een heel apart gevoel. Het gaat supersnel en de ene looping wordt snel opgevolgd door de volgende kurkentrekker. Gaafgaafgaafgaaf - Supergaaf. Ik kijk nu al uit naar de nieuwe achtbaan in Busch Gardens: Sheikra. Moet nog gaver zijn. Op de tweede foto zit ik in de op één na achterste rij, tweede van links (met witte pet op).

Tijd voor een spelletje, dat Steven wint. Hij kiest dit keer geen SpongeBob uit als prijs, maar diens vriendje Patrick verkleedt als piraat. Dan naar de pinguïns in Penguin Encounter. Op een lopende band wordt je daar langs een hok met pinguïns getransporteerd. Niet echt mijn ding.

Inmiddels hebben we aardig honger gekregen. In Mama's Kitchen restaurant is het "gezellig" druk. Ik sluit aan in de (lange) rij en Chantal zoekt een plekje. Uiteindelijk mag ze bij een ander stel aan tafel aanschuiven, die gaan even later toch weg. Voor Steven haal ik een Shamu Kids Meal, een hotdog met een zakje chips en een doosje rozijntjes in een omhulsel in de vorm van een orka. Hij vindt het prachtig en de hotdog is ook zo verdwenen..

De volgende stop is wel weer één van de leukste: zeeleeuwen voeren in Pacific Point Preserve. Vier bakjes met vissen gehaald voor $ 10 en de pret kan beginnen. De zeeleeuwen staan er helemaal klaar voor en maken een enorme herrie om maar op te vallen. Steven en ik vermaken ons kostelijk en de visjes zijn al snel op. Chantal heeft intussen weer een heleboel foto's gemaakt:

Dan gaan we richting speeltuin. Onderweg nog eventjes gestopt bij de Games Area. Ik wil (weer) het spel doen waarbij je met een American Football door een gat moet gooien. Tot mijn eigen verbazing gooi ik alle drie de keren raak!! De Amerikanen om me heen staan met open mond te kijken ..... die gekke Europeaan die zomaar drie keer raak gooit. Met een supergrote dolfijn (daar gaat weer een koffer ...) gaan we naar de speeltuin: Shamu's Happy Harbor. Daar vermaakt Steven zich weer anderhalf uur, deze keer is het niet zo druk en mag hij in het grote klimtoestel. Wel een T-shirt aanhouden na het verbranden van gisteren in Wet 'n Wild.

Dan is het weer tijd om naar huis te gaan. Onderweg nog even wat inkoopjes doen. We komen langs de nieuwe Walmart aan de US 535 dus daar stoppen we maar even. Mooie winkel, maar door de bruine vloer ziet het er niet echt vriendelijk uit. Wel leuke winkelwagentjes met een stuk erachter waar ons kleine jongetje heerlijk in kan gaan zitten Gameboy'en.

En voor mijn barbecuegekke collega's heb ik maar eventjes de megabarbecues op de foto gezet. En ook maar eventjes de grote hoeveelheid accessoires. En hoeveel houtskool had je gehad willen hebben. Jammer dat er maar zo weinig Weber's tussen staan ....

Als we terugrijden begint het te regenen, wat al gauw omslaat in onweer. Steven duikt nog even het zwembad in, dan in bad en in bed. Chantal duikt achter de laptop om de foto's van vandaag weg te zetten en te internetten.

En als laatste van vandaag een puzzeltje: zoek de tien verschillen.

Vrijdag 15 juli 2005

Rustdag

Vannacht ben ik veel wakker geweest. Kon de slaap niet vatten en heb dus maar één van de DVDtjes gekeken die ik hier gekocht heb: Field of Dreams, met Kevin Costner. Als Chantal en Steven om zeven uur opstaan lig ik net weer te slapen. Ze beslissen dat het een rustdag wordt en ze laten me lekker liggen. Als ze om half tien het zwembad in willen duiken is net de poolman de boel aan het controleren en schoonmaken. Even wachten dus. Na een half uurtje is hij klaar en kunnen ze zwemmen. Steven "oefent" nog maar eens een paar bommetjes. Ik duik er ook nog even bij en tegen twaalf uur zijn we uitgesparteld.

Vannacht heb ik mijn kleine teen behoorlijk hard gestoten aan de hoek van de bank. Het blijft maar pijn doen, hopelijk niet gebroken of zo. Chantal heeft gelukkig de witte tape meegenomen en vakkundig maakt ze daarmee twee tenen aan elkaar vast en gaat er nog een tapeje om mijn voet heen. Dat blijft nog wel eventjes pijn doen.

Wel willen we nog even wat gaan shoppen. Via John Young Parkway rijden we richting Michael's, tegenover de Florida Mall. Chantal leeft zich daar weer lekker uit en koopt alles wat ze nodig heeft (en een beetje meer) voor haar hobby. Ondertussen loop ik maar eens een schoenenwinkel binnen en kom daarna uit bij Ross Dress for Less. Leuke, rommelige winkel waar merkkleding voor afbraakprijzen wordt verkocht. Niet het allernieuwste spul, maar toch nog aardig. Daar vind ik een leuk shirt en dan begint het drama. Lange rijen bij de drie kassa's en ze willen ook nog eens een kassa sluiten. Idioten! Dat geeft aardig wat onrust bij de al lang wachtende klanten. Uiteindelijk kan ik dan mijn ene shirtje voor zo'n $ 7,50 afrekenen. Wat een drama.

Chantal is inmiddels klaar bij Michael's en we steken de straat over, richting de Scrapbook Boutique. Nog een scrapbookwinkel. Ik zet Chantal daar af en ga met Steven naar de Target. Als we Chantal na een half uur op gaan halen is ze net aan het afrekenen. Nog even de daarnaast gelegen Dollar Tree door en dan de Florida Mall in. Steven gaat zich uitleven bij de Playmobil Store, ik kijk eventjes of er nog wat leuke shirts zijn bij Old Navy (niets gevonden). Steven zoekt drie Playmobil poppetjes uit en dan gaan we naar de Food Court.

Een paar dagen geleden heeft Chantal een hapje geproefd van mijn Philly Cheese Steak en die wil ze nu zelf ook wel eens. Zij neemt de Deluxe-versie, met sla, tomaat, champignons en paprika. En zonder kaas (waar blijft dan de Cheese van "Cheese"-steak??). Steven eet met ons mee en de grote Lemonade verdwijnt ook snel. Dan doen we nog een rondje door de Mall en gaan rond half zeven op weg naar huis. Lekker dagje.

Zaterdag 16 juli 2005

Universal Studios part 2

Vandaag gaan we de rest van Universal Studios bekijken, en ook een aantal dingen die we al gezien hebben (Steven wil nog een keertje naar ET). We zijn alle drie lekker vroeg op en om half tien lopen we het park al in. Er zijn een behoorlijk aantal attracties die we de vorige keer niet hebben gedaan, alleen zijn die nog niet toegankelijk voor Steven.

In het voorste gedeelte is het erg druk. Dit deel - met Jimmy Neutron en Shrek - hebben we al gedaan. We lopen rechtdoor en komen bij "Twister ... Ride it Out!". Daar is de wachttijd maar 10 minuten, dus daar wil ik in. Steven is hier te klein voor en Chantal vindt het niet erg om dit dan met Steven te wachten of wat anders te gaan doen. Zij verkennen de omgeving en maken (een heleboel) foto's. Ik haal eerst nog Express-passes voor Terminator 3-D en The Mummy zodat ik daar straks ook snel in kan. Dan naar Twister. Dit blijkt een voorstelling te zijn waarbij een tornado wordt nagebootst en er allerlei dingen door de lucht vliegen, o.a. de bekende vliegende koe uit de film. En je voelt uiteraard veel wind en regen. Dan begint het dak boven de toeschouwers te bewegen en als laatste zakt de tribune een centimetertje naar beneden. Voelt behoorlijk heftig aan en veel gegil dus.

Buiten tref ik Chantal en Steven op een bankje aan. Samen lopen we richting Terminator 2: 3-D Battle Across Time. Ik ga daar naar binnen en Chantal en Steven lopen door naar de Kidzone om het E.T. Adventure nog eens te doen. Terminator is een fantastische attractie. Het is een combinatie van een 3-D film en een show met echte mensen. Het één gaat regelmatig over in het ander, zoals Arnold Schwarzenegger die op de motor in en uit de film gaat. Knap gedaan. De 3-D animaties zijn ook erg goed. Waar het begint op één scherm verschijnen er ineens aan de zijkanten nog twee schermen. Met hele mooie effecten.

Steven vond het E.T. Adventure weer fantastisch. Hij was - zoals hij zelf meerdere keren aangeeft - helemaal niet bang geweest. Hij gaat vooruit. Ik tref ze aan in de water-speeltuin Curious George Goes To Town. Daar rennen een heleboel natte kindertjes rond. Niet raar ook, want er is genoeg gelegenheid om "soaked" te raken. Is het niet van de vele fonteinen, waterstralen en zo, dan is het wel van de mega-emmers met water die regelmatig over de kindertjes (en wat volwassenen) worden gekieperd.

Ik laat ze daar maar weer achter en ga naar Revenge of the Mummy. Mijn Express-pass heb ik niet nodig, want de "single riders" rij is nog korter. Als je alleen in de attractie gaat kun je snel door omdat je dan de lege plaatse op kunt vullen. De Mummy is een indoorachtbaan, helemaal in het thema van de films "The Mummy". Wel leuk, met allemaal vuur- en lichteffecten.

Dan haal ik gauw Express-passes voor Back to the Future, waar Steven ook (net) in kan. Dan terug naar de waterspeeltuin, waar Steven maar geen genoeg van blijkt te krijgen. Als het tijd is om naar Back to the Future te gaan trek ik hem onder een waterstraal uit en trekken we hem droge kleren aan. Op naar Doc Brown en zijn tijdreis DeLorean. Dit blijkt een schitterende attractie te zijn. Pain-in-the-ass Biff steelt een DeLorean en wij krijgen de opdracht hem terug te brengen. We stappen met 8 mensen in een tijdreisauto en vliegen hem achterna. Het is een filmvoorstelling op een enorm doek en de auto beweegt helemaal mee met de actie op het scherm. Het is net een echte achtervolging met heel veel bochten en hobbels. We reizen door de tijd en komen door het stadje van de film, door de ijstijd en komen dinosaurussen tegen die we maar net ontwijken. Als Steven eruit komt glimt hij van plezier. Dit was nog veel leuker dan Jimmy Neutron!!

Ik ga dan nog even in Man in Black: Alien Attack! In een karretje wordt je door allerlei plekken gereden en daar moet je zoveel mogelijk aliens doodschieten. Net zoiets als de Buzz Lightyear-attractie in Disney's Magic Kingdom, maar dan net iets sneller en harder.

Het is inmiddels na twaalven en de temperatuur loopt aardig op. We gaan nog even in de Jaws-rondvaart (leuk, maar de haaien zijn wel erg nep) en doen wat spelletjes. Bij één spelletje is de bedoeling dat je op mollen mept als die naar boven komen en ik win. Steven kiest een grote haai uit als prijs. Hoe gaan we die meenemen naar Nederland ....?

We zijn dan alle drie moe van de warmte dus gaan we nog even terug naar de waterspeeltuin en rond vier uur het park uit. Nog even langs de Publix voor een paar grote pakken water en wat te eten. We eten vanavond lekker simpel een boterhammetje. Steven kijkt nog even een DVDtje, ik honkbal en Chantal email en internet. Op tijd naar bed.

Zondag 17 juli 2005

Universal: Islands of Adventure

Gisterenavond om 11 uur is Steven uit bed gekomen en heeft overgegeven. Netjes in de WC, dat wel. Daarna is hij wel weer snel in slaap gevallen. Vanmorgen is het dus even aftasten of we iets kunnen gaan doen. We hadden gisteren besloten om vandaag naar Islands of Adventure te gaan en aangezien Steven geen koorts heeft doen we dat.

Bij de toegang tot de parkeerplaatsen worden we omgeleid naar de andere ingang. Daar staat een enorme rij auto's te wachten en het schiet allemaal niet op. Personeelsgebrek? Het duurt in ieder geval zo'n 20 minuten voordat wij ons "preferred parking" kunnen betalen en doorrijden de parkeergarage in. We staan weer bij The Cat in the Hat op rij 359. Steven heeft de taak de rij te onthouden, en doet dat elke dag weer keurig.

Na de ingang gaan we rechtsaf richting het deel dat Seuss Landing heet. Als eerste gaan we in The Cat in the Hat. Geen wachttijd, meteen doorlopen. Een leuke attractie waar je in een wagentje langs allerlei voorstellingen uit de verhalen van de Cat wordt gereden. Gereden is misschien een verkeerd woord, want we zwieren en draaien met een aardige snelheid door de attractie. Steven geniet! Wel houdt hij met zijn knuistjes stevig de veiligheidsbeugel vast.

Dan gaat Chantal met Steven in One Fish, Two Fish, Red Fish, Blue Fish, een soort carrousel met vissen die op en neer kunnen. Ondertussen wordt er het een en ander aan water over de inzittenden gespoten. Chantal komt er behoorlijk nat uit! Goed begin van de dag. Wel was de wachttijd daar even vervelend. Juist toen zij aan de beurt waren was er een technisch probleem en stonden ze zeker 10 minuten langer te wachten. Kan gebeuren. De Caro-Seuss-el draaimolen en speeltuin If I Ran The Zoo slaan we even over en lopen door naar het volgende stuk.

Dat gedeelte heet The Lost Continent. Vooraan staan enorme mystieke bouwwerken. Schitterend zijn de rotsformatie waar winkeltjes in zijn en het Mythos Restaurant, en de vervallen tempel waar de show Poseidon's Fury (ca. 22 minuten) te zien is. Wij houden niet zo van shows (waarbij je vaak lang staat te wachten) n slaan deze en The Eighth Voyage of Sindbad Stunt Show dan ook over. Wel gooit Steven nog eventjes een centje in The Mystic Fountain en wenst dat hij de attracties niet meer eng vindt. Zou het helpen?

Ik ga nog wel eventjes in de Duelling Dragons. Dat zijn twee achtbanen door elkaar heen, waarbij op een bepaald punt de wagentjes van de twee banen rakelings langs elkaar heen scheuren. Wachttijd 10 minuten, helaas voor mij verlengd vanwege het net dan aanbrengen van twee extra wagentjes. De rit is verder fantastisch! Je zit/hangt met je benen los en wordt alle kanten op geslingerd. Het gaat zelfs zo hard dat ik onderweg mijn Yankees-pet verlies. Die zien we nooit meer terug. Er was voor gewaarschuwd. Gelukkig was het maar een oude pet, alleen wel lastig in de zon en hitte.

Steven vond dat'ie de tijdens het wachten wel wat nieuw speelgoed kon gebruiken dus "scoort" hij een ridder en een draak. Daar speelt hij de hele dag mee als hij in de buggy zit. We lopen door naar Jurassic Park. Daar gaan we in de Jurassic Park River Adventure, een wilde boottocht langs allemaal Dinosaurussen. Op het laatst varen we ergens naar binnen en daar zitten allemaal gevaarlijke dino's. Als we bijna door een T-Rex worden gegrepen zoeven we met een noodgang naar beneden en ontsnappen. Gelukkig niet nat geworden, wel een heel erg leuke attractie.

Nadat we in het restaurant een gezonde maaltijd met salade, soep en "corn-on-the-cob" hebben genuttigd gaan we door naar de volgende stop: Toon Lagoon. Ik heb tijdens het eten al eventjes Express-tickets gehaald voor de Popeye-waterbaan, maar door de drukte kunnen we daar pas over ruim 2 uur terecht. Die tijd komen we redelijk door in Popeye's schip Me Ship, The Olive, met het bekijken van alle spulletjes in de winkeltjes, met Steven die door de fonteintjes rent, het natspuiten van mensen die in de Dudley Do-Right's Ripsaw Waterfalls (die doen wij niet, Steven is te klein en ik heb geen zin in een uur wachttijd) toch al doorweekt zijn en bij Mat Hoffman's Crazy Freakin' Stunt Show. Bij die show worden allerlei stunts uitgehaald op skates, skateboards en BMX-fietsen. Steven kijkt met grote ogen naar de salto's en reuzensprongen.

Dan is het eindelijk 15.20u en kunnen we eindelijk in Popeye & Bluto's Bilge-Rat Barges. Het is de bedoeling dat we Popeye helpen om Olijfje van Bluto te redden, maar dat gaat helemaal langs ons heen. We hebben het veel te druk met nat worden in de ronde "boot" die door een wildwaterbaan gaat. Volledig doorweekt komen we er uit. Zelfs Chantal vond het dit keer niet erg om nat te worden, het is namelijk erg warm. We hijsen Steven in wat droge kleren (hij wel!!) en we besluiten dat het verder genoeg is geweest voor vandaag.

We lopen naar de uitgang via Marvel Super Hero Island, waar we ons nog vergapen aan de Hulkachtbaan en de vrije valattractie. Die gaan we een andere keer wel doen.

Op weg naar het huis halen we bij de Publix nog even wat groenterijke maaltijden en rond vijf uur rijden we de Walmart voorbij Bass Road in. Een auto met knipperlichten rijdt ons tegemoet .... Zou er wat aan de hand zijn? Nee hoor, uit alle vier de raampjes steekt een hand en die houden een grote tweepersoons matras vast die verder los op het dak ligt ..... Stelletje idioten! Jammer genoeg geen foto van kunnen maken.

Maandag 18 juli 2005

Rustdag

Steven klaagt al dagen over buikpijn. Wat daar van waar is weten we niet, want hij gebruikt steeds vaker het argument "pijn" om iets niet te hoeven. Wel is duidelijk dat we drukke dagen af gaan wisselen met rustige dagen. De warmte en de vochtigheid is voor iedereen slopend. Gisteren was het in Islands of Adventure erg warm en druk, dus vandaag rusten we lekker uit. We staan laat op, ik werk de website wat bij (ik loop steeds een dag of wat achter) en Chantal en Steven maken graag even gebruik van het zwembad. Na een uitgebreide douchepartij gaan we rond het middaguur richting DownTown Disney.

We besluiten alleen de Marketplace te doen. We starten in de Disney winkel. Chantal geniet meteen van de Disney-sfeer, die ze de hele vakantie al gemist heeft (Universal en Seaworld hebben toch een heel andere sfeer). Zij gaat al snel op zoek naar de scrapbook-spulletjes en Steven posteert zich midden in de winkel voor het grote scherm en kijkt tekenfilms. Ik struin wat door de enorme winkel en vind nieuwe Disney Collectable Cards. Die kosten wel $ 3 per zakje van 5 kaartjes, toch neem ik er vijf mee voor Steven. Die is zo gek met allerlei verzamelkaartjes. Inmiddels heeft Chantal een aantal scrapbook-benodigdheden gevonden en komt helemaal beduusd aanlopen. Ze hebben gewoon teveel leuke dingen en als ze nog langer blijft kan ze zich niet meer beheersen. Ik besluit dus maar snel alles af te gaan rekenen (we hebben ook wat leuke souvenirs gevonden voor opa Jan en oma Majella, en voor Joop de Schiphol-chauffeur). Chantal schat het op $ 40-50, het blijkt ruim $ 90 te zijn ..... Oeps!

Het is inmiddels half twee en we hebben honger. Tijd om naar het Rainforest Café te gaan. Binnen vijf minuten hebben we een plekje, vlakbij de olifanten. Als het onweer (nep) losbarst en de olifanten lawaai beginnen te maken is Steven behoorlijk onder de indruk. Hij was ook al erg druk met het inkleuren van zijn placemat. Ik neem een Margarilla, een frozen Margarita met een wat afwijkende naam. Het blijft gewoon een grote-mensen Slush Puppy, met wat alcohol erin. Chantal en Steven houden het bij vruchtensapjes. Dan eten bestellen. Steven wil eerst helemaal niets, maar de kinderpizza (alleen kaas, geen vleesjes) is toch wel goed. Chantal neemt natuurlijk de Shrimp Platter met drie soorten verschillend bereide garnalen. Ik stort mij weer graag op de Mojo Ribs (spareribs, een "half rack" is meer dan voldoende). Het eten komt snel en is weer uitstekend. Net als die tweede Margarilla trouwens. De "check" komt ook al heel snel (hadden we daar al om gevraagd ....), zodat we weer gauw plaats kunnen maken voor nieuwe gasten. Ach ja, zo gaat dat hier in Amerika. In de winkel van het restaurant scoren we nog een paar nieuwe borden. Die plastic borden met dieren erop doen het altijd goed, als er meerdere kinderen zijn wordt er om gevochten!

Dan gaan we naar Disney's Days of Christmas, in de draaimolen en door naar de grote speelgoedwinkel.

Bij die grote speelgoedwinkel (Once Upon A Toy) vinden we voor nichtje Lara een nieuwe Stampertje, zal ze blij mee zijn (Monique: hij kost $ 13 + tax, dus doe maar € 10). En twee leuke pakketten Buzz Lightyear-spul voor Steven. Meneer Visa rekent de boel weer af. Buiten uiteraard nog even met Buzz op de foto. Steven en ik hebben vandaag dezelfde kleren aan, we lijken wel een tweeling ....

Dan is het eindelijk tijd voor de grote Lego Store. Van het geld uit de spaarpot van Steven is nog wel wat over om een mooie grote Bionicle te kopen. Steven valt natuurlijk als een blok voor de grootste doos van $ 80. Paps weet hem er gelukkig van te overtuigen dat dat toch iets meer is dan in zijn spaarpot zat. De keus valt dan snel op een andere doos, slechts $ 30. Nog een Bionicle uit de nieuwe serie Toa's erbij. Kan nog wel. Dan naar de wand met losse steentjes. Voor $ 12,95 mag je hier een doos(je) vullen met de steentjes die je zelf wilt. Als echte Hollanders kiezen we wat grotere steentjes uit en vullen de bak geheel met allerlei kleine blokjes. De deksel kan nog net dicht. Alles bij elkaar kost het $ 55, ruim genoeg om met onze coupon een korting van $ 10 te krijgen. Zal meneer Visa blij mee zij ....

Genoeg ge-DownTown-d. De temperatuur is opgelopen naar niet meer leuke temperaturen. Het ontbreken van een windje maakt het errug warrum!! Valt bijna niet tegenop te drinken. Dus wij de warme auto in, airco aan en afkoelen tijdens de rit naar de Lake Buena Vista Outlet Stores. Daar maken we een rondje langs de winkels, maar vinden geen echt spannende dingen. Wel een leuke foto van Steven bij de Tourist Information (waar we ook een heleboel foldertjes scoren):

Om zeven uur zijn we terug bij het huisje. De telefoon gaat. Het is Linda, de vriendin van Darlene. Darlene, haar man Jack en zoon Matthew kennen we inmiddels enkele jaren en we zouden proberen om elkaar morgen te zien in Busch Gardens. Linda vertelt dat de gezondheid van Darlene het helaas niet toelaat om de hitte in te gaan (verwachte temperatuur morgen is bijna 100°F = 37-38°C = HEET!). Ze neemt nog contact met ons op. Linda verwacht dat zaterdag en zondag bij het honkbal de enige mogelijkheid is. Jammer. We zien wel weer. We zijn in ieder geval blij dat we van tevoren nog even contact hebben gehad.

Chantal duikt nog even achter de laptop en we gaan op tijd naar bed. Morgen een lange rit naar Tampa, we gaan gewoon met z'n drietjes van Busch Gardens genieten.

Dinsdag 19 juli 2005

Hot, hot, hot en SHEIKRA in Tampa!!

Om half zeven wordt ik wakker en ga aan de slag met de voorbereidingen van de trip naar Busch Gardens in Tampa. Broodjes smeren, drinken klaarzetten (veel!), spullen klaarleggen voor in de rugzak. De rest van de familie ontwaakt langzaam en om acht uur gaan we op pad. We rijden de 192 helemaal af tot aan Celebration, er is namelijk een omleiding om de Interstate 4 (I4) op te komen. Die I4 wordt al jaren verbouwd en tot mijn verbazing blijkt een groot deel klaar te zijn: driebaans en lekker doorrijden. Om half tien rijden we dan ook al het parkeerterrein van Busch Gardens op (Busch met een c erin, want het is een park van Anheuser Busch, de brouwers van o.a. Budweiser).

Met het autotreintje worden we keurig bij de ingang van het park afgeleverd. De Flex-tickets loodsen ons ook hier weer feilloos naar binnen (goed geregeld allemaal via www.undercovertourist.com). Eenmaal binnen lopen we meteen door naar mijn belangrijkste doel van die dag: Sheikra. Op internet heb ik al veel gelezen en gezien over deze nieuwe achtbaan. Het is de hoogste achtbaan in Florida (en daar staan er nogal wat) en heeft een verticale (jawel, loodrechte) duik van 200 "voet", ruim 65 meter. En dan nog zo'n duik van 138 voet (ruim 45 meter) die ook nog eens onder de grond verdwijnt. Volgens kenners het summum onder de achtbanen, en ik ben van tevoren doodsbang. Via de single-riders rij ben ik snel aan de beurt en ik zit eerste rang: op de voorste rij. Als we naar boven getakeld worden voel ik de tintelingen al in mijn buik. Eenmaal boven komen we snel bij de rand, we gaan er een stukje over en blijven daar even hangen. Ik kijk recht naar beneden en span mijn armen om de schouderbeugels ..... dit overleef ik niet. Na een paar tellen gaan we dan .....

AAAAAAAAAAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaah!!!

Nog nooit heb ik me zo fantastisch, beroerd, heerlijk, akelig en in leven gevoeld!!! Dit was in één woord .... nee, het was meer dan fantastisch. Na de tweede "val" en nog wat draaitjes komen we aan het einde van de rit. Ik kijk m'n buurman aan en we hebben allebei een blik in de ogen van "WOW!". Mijn handen trillen en ik heb moeite om op m'n benen te blijven staan. Ik wil nog een keer!! Bij de uitgang tref ik Chantal en Steven aan, die trouw hebben staan wachten. Ik mag nog een keertje, maar dan gaan zij alvast naar de kinderspeeltuin. Mij een zorg, ik ga nog een keer. Zie ze straks wel weer. Weer via de single-riders rij en weer die fantastische sensatie. Nog een keer? Nee, twee keer is genoeg. De ervaring zal me altijd bijblijven, het hoogtepunt van deze vakantie.

Type maar eens het woord "Sheikra" in Google in, dan vind je allerlei links naar foto's en filmpjes van deze attractie. Wat daar eng lijkt is in het echt nog veel erger/beter.

OK, we kunnen weer naar huis. Maar daar zijn Chantal en Steven het niet zo mee eens. Ik tref ze aan in de speeltuin, Land of the Dragons. Toen ik voor de tweede keer Sheikra ging doen (FANTASTISCH, of was dat al duidelijk?) hebben zij onderweg naar de speeltuin nog wat beesten gekeken en leuke foto's gemaakt.

Steven is inmiddels een druipend jochie geworden. Zodra dat kind water ziet issie niet meer te houden. Met een doorweekt wit T-shirt rent hij van de ene fontein naar de andere waterval. Heerlijk. Wij zitten inmiddels te puffen van de hitte in de halfschaduw en wachten tot Steven klaar is met spelen .... alsof dat moment ooit zal komen.

Ik houd het daar niet lang uit, loop de hele tijd rond, nog stijf van de adrenaline van Sheikra (tip: doen!! die achtbaan). Om half twaalf besluit ik de familie Plons achter te laten en ga even kijken bij de houten rollercoaster waar we vanmorgen snel langs zijn gelopen, Gwazi. Daar staat inmiddels een wachtrij van een uur en ik besluit in plaats daarvan maar even wat verkoeling te gaan zoeken in een shopje. Heerlijk onder een veel te koude airco even bijkomen. Het is vandaag hier in Tampa wel erg warm. Later op de dag zien we een bord waarop staat dat het 98 graden Fahrenheit is (37 graden Celsius) met een luchtvochtigheid van 98%. Dit had Darlene inderdaad niet aangekund, hoe graag ze het ook gewild zou hebben. Dan weer terug naar de speeltuin. Steven uit de waterbaan gevist en verder het park in.

Het is erg druk vandaag. In combinatie met de warmte besluiten we gewoon lekker rond te wandelen en rond te kijken. Niet te veel attracties. In de delen Stanleyville en Congo laten we de drie waterbanen en twee achtbanen voor wat ze zijn. Heb ik de vorige keer allemaal al een keertje gedaan. We lopen door naar Timbuktu. Daar gaan we even afkoelen en wat eten in het Desert Grill Restaurant. Chantal kon zich nog herinneren dat daar airco is en een live show. Dat blijkt te kloppen en net als ik terug kom met een kindermaaltijd (hotdog en frietjes), salade en aardbeien begint de show. Het is (alweer) een "tribute" aan Amerika en de Amerikaanse soldaten die de wereld beschermen tegen al het kwade. Yeah, right. De show met zang en dans is wel leuk, allemaal muziek uit de 50er, 60er en 70er jaren, met als hoogtepunten Staying Alive - John Travolta in wit pak en YMCA met gillende Braziliaanse schoolmeisjes voor het podium. Steven geniet ervan en de hotdog verdwijnt snel, samen met de aardbeien.

Heerlijk afgekoeld gaan we na zo'n drie kwartier weer naar buiten, de hitte in. Steven wil spelletjes doen. We gaan paardenracen. Met een balletje moet je in gaten rollen en met de punten die je scoort gaat je paard vooruit. Steven wint glansrijk van ons (we zijn de enige spelers) en krijgt een tijgerknuffel. Jippie, weer wat voor in de koffer. Dan komt er een soort draaimolen met vliegtuigjes in beeld en Steven wil er dus in. Dat kan. En een tweede keer ook nog wel. Chantal heeft wat moeite met haar timing, getuige de eerste twee foto's hieronder. Ondertussen ga ik Sultan's Arcade in en met een grijper win ik nog een tijger, een iets kleinere dan Steven al had. Die stop ik in zijn buggy als hij er even niet is en zijn verbazing is groot als hij ziet dat zijn tijger een kindje heeft gekregen!

Als Steven dan hoort dat ik bij de spelletjes ben wil hij daar ook meteen naartoe. "Samen" doen we dan nog even een Star Wars ritje en dan gaan we buiten samen ook nog in de draaimolen. Ik vind dat maar eng!

Genoeg lol gehad, tijd voor het serieuzere werk. We gaan dieren kijken. Busch Gardens biedt namelijk een hele goede mix van een dierentuin en een pretpark. Zoiets als de Efteling heeft met sprookjes, maar dan groter, mooier, indrukwekkender en beter. Eerst lopen we langs de Rhino Ralley, een soort safari langs een heleboel wilde dieren. Als we daar aankomen horen we dat die net vanwege technische problemen buiten werking is gesteld. Er komen een heleboel teleurgestelde mensen langslopen, die waarschijnlijk meer dan een uur in de hitte hebben staan wachten. Voor ons geen probleem, we hadden toch al geen zin in attracties met lange wachttijden. Wel even wat foto's gemaakt van de olifanten die bij de ingang van de Rhino Ralley staan.

Dan komen we langs wat nep nijlpaarden, echte (en nep) reuzenschildpadden, flamingo's, pygmeeaapjes, slapende zwijnen, gordeldieren en schildpadden, krokodillen, echte en nep apen, heel veel vissen, bij hyena's fotograferende jongetjes, leeuwen, giraffes, zebra's en nog meer van dat spul. Een impressie (de laatste twee foto's zijn door Steven gemaakt):

Om half vier komen we langs het Moroccan Palace Theater en daar begint net de show Katonga. Die gaat over een Afrikaans opperhoofd dat aan vier mensen de opdracht heeft gegeven de mooiste verhalen te verzamelen. Die worden één voor één opgevoerd in een prachtige show met veel zang, dans en dierenfiguren.

Dan hebben we het gehad. Tijd om naar huis te gaan. We hebben ons alle drie vermaakt en het overslaan van de vele attracties is geen enkel probleem geweest. We hebben genoeg andere leuke dingen gedaan. Op naar de hete auto. Die staat keurig op ons te wachten op parkeerplaats Neushoorn C. Via een omweg komen we weer op de I4 terecht en Steven geeft aan dat hij moet plassen. Een paar afslagen verderop stoppen we bij een McDonald's. Steven gaat plassen en ik bestel onze eerste hamburgers van deze vakantie. Ongelofelijk, na anderhalve week pas. Terug op de snelweg verorber ik mijn Big Mac: weinig smaak en genoeg vulling voor de buik. Steven wilde een Happy Meal en worstelt zich achterin door zijn maaltijd ("buikpijn, misselijk"). Het gebruikelijke tafereel, het begint te wennen. Onderweg nog even een buitje, waarvan Chantal een paar schitterende foto's heeft gemaakt. Let vooral bij de derde foto: links de onweerswolken, in het midden de blauwe opklaringen en rechts de stortbui. Prachtig voorbeeld van Florida-weer.

"Thuis" duiken we nog even het zwembad in en om half negen ligt Steven in bed. Chantal doet nog even de email. Er is nog steeds geen bericht van Darlene dus schrijft Chantal nog maar eens. Da's lastig - het Engels komt bij haar niet zo makkelijk als bij mij - en toch doet ze het maar weer. Ze meldt toch maar even dat we ze graag willen zien en leuke kadootjes voor ze mee hebben genomen vanuit Nederland. We wachten hun reactie maar af.

Eerst nog wat honkbal op TV gekeken en uiteraard op de bank in slaap gesukkeld. Morgen wilden we nog wel de rest van Islands of Adventure gaan doen .... Gaat dat lukken?

Woensdag 20 juli 2005

Rustdag en bericht van Darlene!

Gesloopt door de hitte van gisteren besluiten we vandaag de Islands of Adventure te laten voor wat ze zijn. Steven ligt om half acht al in het zwembad, door mij in de gaten gehouden vanaf de bank. Zie ik bij hem al vinnen tussen zijn vingers verschijnen?

Om elf uur gaat ineens de telefoon. Ik ben net bezig mijn voeten in te spuiten met Tinactin, dus Chantal neemt op. Het zijn Linda en Darlene!! In een Conference Call samen aan de lijn. Ze praten wat (Chantal's Engels is toch weer buitengewoon goed) en na een tien minuten wordt ik gevraagd het over te nemen om afspraken te maken voor de honkbalwedstrijden in het weekend. Darlene, Jack en Matthew gaan ook naar de wedstrijden op zaterdag en zondag, dus gaan we elkaar toch nog ontmoeten. We kletsen ruim een half uur over van alles en nog wat en hebben de grootste lol. We spreken af dat ik Darlene, Jack en Matthew zaterdag een paar uur voor de wedstrijd al zal zien. Het is namelijk Wade Boggs-weekend, waarbij de toeschouwers een beeldje van deze net benoemde Hall-of-Fame'er" krijgen, tenminste de eerste 10.000 toeschouwers, dus je moet op tijd zijn. Geen probleem, ik zal er zaterdag zijn en dan spreken we de rest wel af. Face-to-face praat toch allemaal wat makkelijker dan via de telefoon. Ondanks dat het een heel leuk telefoongesprek was, ben ik daarna helemaal doorweekt. Het kost toch behoorlijk wat inspanning om deel te nemen aan een gesprek in een taal die niet je eigen taal is. Toch ben ik trots op mezelf dat het zo goed is verlopen. Schouderklopje!!

Als ik weer een beetje ben opgedroogd besluiten we dat we vanmiddag nog wel even naar de Premium Outlets kunnen gaan. Niet zo ver en toch even de deur uit. De enige die tegensputtert is mister Visa (hij is inmiddels gewend aan de States en dus veranderd van "meneer" in "mister"), maar die heeft heen stem in deze beslissing.

Heerlijk die Premium. We parkeren lekker iets vanaf de ingang en hebben geen last van al die mensen die direct voor de ingang willen staan. De winkels zijn niet al te druk, alleen de Nike- en Tommy Hillfiger-stores zijn behoorlijk gevuld met bezoekers. Onderweg kopen we een paar shirts en stoppen we bij de foodcourt. Na het verorberen van een paar Philly Cheese Steaks (Chantal's is helemaal om, als er maar geen kaas op zit) gaan we weer verder. Bij Nike vind ik wel de schoenen die ik wil hebben (Nike Air Monarch), echter alleen in de maten tot 10,5 en dan vanaf 14. Ik heb wel grote voeten, maar maat 14/15 ..... Uiteindelijk vind ik dan wel een ander type schoen dat wel lekker zit,  helaas geen "wide"-size en dan maar een maatje 13 = 47,5. Poeh, da's wel groot. Zolang ze maar lekker zitten, ik ga ze de komende dagen dragen.

Bij Tommy nog een shirtje en een trui gekocht, Chantal ook twee shirtjes. Steven heeft daarna nog een Bionicle gescoord terwijl ik even iets anders aan het doen was. Hmm, heeft'ie weer geluk gehad. Hij was namelijk helemaal niet zo lief vandaag. Moe van alle inspanningen besluit ik de aankopen in de Levi's/Docker's winkel maar even uit te stellen. Volgende week is trouwens ook de Tax Holiday waarin je geen sales tax (zo'n 7%) betaalt over bepaalde artikelen, waaronder kleding onder de $ 50.

Geen foto's vandaag, geen zin in gehad. Morgen weer verder, dan gaan we of naar Wet 'n Wild, of naar Islands of Adventure. In ieder geval doen we de komende dagen alleen iets in de ochtenden, de rest van de dag is et te warm. En we gaan vast wat voorbereiden voor onze trip richting St. Petersburg as. Zaterdag.

Donderdag 21 juli 2005

Warm en druk bij Universal

Genoeg uitgerust gisteren. Vandaag gaan we de rest van Islands of Adventure doen. Chantal is al vroeg wakker, gevolgd door Steven en mijzelf. Om half negen zijn we al op weg en rond negen uur komen we bij IoA aan. Preferred Parking was vorige keer toch wel erg prettig dus nu ook weer $ 13 betaald en een plekje redelijk vooraan.

Als eerste gaan we het deel doen dat we vorige keer hebben gemist: Marvel Super Hero Island. Nu al ruim een half uur wachten voor The Amazing Adventures of Spider-Man. Dat geeft niet, want deze "ride" is superleuk. Met onze 3-D-brilletjes op worden we in een karretje door de stad van Spiderman gestuurd en via allerlei wilde achtervolgingen en andere acties - waarbij we natuurlijk steeds net worden gered door Spiderman - komen we weer bij de uitgang. Wat Steven eerst zo "eng" vond blijkt toch wel hééééél erg leuk te zijn.

Ik had voor Spiderman al Express-tickets gehaald voor de Hulk-achtbaan en Dr. Dooms vrije val. Deze attracties zijn niet voor kleine kinderen. Ik neem dus voorlopig even afscheid van Chantal en Steven: zij gaan naar Seuss Landing om nog een keertje de Cat in The Hat te doen. Ik kan meteen doorlopen bij Doctor Doom's Fearfall en ben er na een paar minuten alweer uit. Wat een tegenvaller. Komt dit door mij of is dit maar een simpele attractie???? Je wordt even gelanceerd en dan veer je een paar keer terug en dat was het dan. Wel een leuk uitzicht. Ik denk dat ik een beetje ben "verziekt" voor dit soort attracties door de ontzettende vaart van Sheikra. Naast mij zaten nl. wel een paar gillende mensen. Ach, op naar de Hulk.

Als ik uit de Fearfall kom zie ik iemand lopen met een buggy die wel erg veel op die van ons lijkt. Maar Chantal was toch met Steven al naar Seuss Landing ... ??? Nee, ze zijn nog eventjes wat winkeltjes doorgelopen en hebben wat rondgekeken bij de spelletjes in de Arcade. Dan gaan ze toch maar op weg, en ik heb nog bijna een uur voordat ik in de Hulk kan. Die Express-tickets zijn wel fijn, maar de tijd die je moet wachten voordat je er in kan is soms toch wel wat lang: tot meer dan 2 1/2 uur. Altijd nog beter dan anderhalf uur in de rij te staan wachten voor een ride van 2 minuten. Eventjes alle shopjes door, op zoek naar een fotoalbummetje voor Steven. Helaas is Universal lang niet zo goed voorzien van merchandise als de Disney-parken. Geen fotoalbum gevonden dus. Komt een andere keer wel.

The Incredible Hulk Coaster is fantastisch. Dat ding houdt maar niet op. Als je denkt dat'ie klaar is komt er nog een combinatie van loopings en draaien, en dan nog een keer. Heerlijk!!! Iets minder intens dan de Duelling Dragons en daardoor veel intenser te beleven. Eigenlijk wil ik deze nog wel een keertje doen. Het is echter veel te druk om nog een keertje aan te sluiten. Dus op naar Seuss Landing. Hoe is het Chantal en Steven vergaan?

In If I Ran the Zoo tref ik ze helemaal doorweekt aan. Chantal van het zweet in de inmiddels behoorlijke hitte, Steven van het water in deze heerlijke waterspeeltuin. The Cat in the Hat was weer heel leuk geweest, zo leuk dat Steven eigenlijk gewoon wilde blijven zitten om hem nog een keertje te doen. Dat mag helaas niet. Dan maar buiten spelen. De vissenattractie en het carrousel worden overgeslagen, het doolhof en de waterspeeltuin zijn belangrijker. Daar is echter erg weinig plek in de schaduw. We vissen Steven ergens op en verlaten het park: op weg naar Universal Studio's.

Onderweg op de CityWalk komen we langs NBA-City  en het Hard Rock Café. Eventjes een paar fotootjes gemaakt:

Eenmaal binnen bij Universal ga ik meteen op zeg om een paar Express-passen te halen voor Jimmy Neutron. Daar sta ik een kwartier in de rij ("skip the lines" gaat dus niet helemaal op) - mopperend met een heleboel andere mensen dat dit bij Disney toch behoorlijk beter is geregeld - om er achter te komen dat de vroegste entreetijd half zes is. Veel te laat. Balend ga ik op zoek naar de "kudde". Die is direct naar Woody Woodpecker's Kidzone gegaan en Steven is uiteraard meteen bij Curious George Goes To Town onder de emmers met water gedoken. Een doorweekt jongetje besluit even later dat hij toch wel in de achtbaan wil. Niks voor mij, daar zit ik alleen maar klem en kom ik uit met beurse knieën. Chantal gaat dus met hem in Woody Woodpecker's Nuthouse Coaster.

Genoten hebben ze. En nu is het meteen tijd om voor de laatste keer het E.T Adventure te doen. Onze Express-tickets zijn helemaal niet nodig. We "fietsen" - deze keer zitten we voorin het karretje en voorin het mandje blijkt E.T. te zitten - weer op weg naar ..... weet ik veel. Steven geniet in ieder geval weer met volle teugen. Dit is echt zijn favoriete attractie. Aan het einde van de attractie luisteren we goed en horen inderdaad onze namen. Bedankt Daniëlle voor de tip!

 Nu is het genoeg geweest. We hebben alles gezien en door de warmte zijn we weer erg moe geworden. Op de Plaza of the Stars zien ineens de "sterren" van Nickelodeon: Ratjetoe (Rugrats). Daar wil Steven maar al te graag mee op de foto. En dan nog even door de shop voor wat verkoeling van onze bezwete lijven. We zijn niet de enige met dat idee: Spiderman staat er ook. Goh, daar wil Steven toch ook maar even mee op de foto:

Op de terugweg nog tussenstops voor brood bij de Publix, een scrapbook-snijmat bij JoAnn en natuurlijk eventjes wat rondneuzen bij Walmart. Om 16.00u zijn we al terug in het huis en Steven en ik zoeken wat verkoeling in het zwembad. Heerlijk. Daarna duikt Steven onder de douche. Een kwartiertje later vis ik een hard zingend en lekker spelend jongetje - hij dus - onder de douche vandaan. Tijd voor zijn heerlijke kindermaaltijd. Daarna maakt Chantal nog even tijd om de Bionicles in elkaar te zetten. Inmiddels heeft ie er meer dan dertig ..... Verwend kind! Als Steven in bed ligt duikt Chantal achter de laptop: eventjes mailen en internetten. Om negen uur begint waar ze zich al een paar dagen op heeft verheugd: Everwood op TV. Helaas is het een oude aflevering. Balen!

Vrijdag 22 juli 2005

Weer Wet 'n Wild

We zijn alweer twee weken in Florida, wat gaat de tijd snel. Het waren in ieder geval twee hele leuke weken en we hebben nog een hele leuke week te gaan. Vandaag gaan we onze Flex-tickets voor de laatste keer gebruiken en op dringend verzoek van de kleinste van de familie wordt het Wet 'n Wild. Deze keer willen we daar vroeg zijn om in ieder geval een goed plekje te hebben om te zitten. Dat lukt. Om half negen zijn we op weg en nog voor negenen draaien we de parkeerplaats op. Als we in de rij aansluiten gaat het hek net open en al snel vinden we een prachtig plekje in de schaduw, aan de rand van de kinderbaden.

Voordat we goed en wel zitten ligt Steven al in de Lazy River. Daar hebben we de komende uren geen kind meer aan.

Na een uurtje lopen we met z'n drietjes eventjes het waterpark door, op verkenning. We duiken eventjes het grote golfslagbad in, waar Steven met zijn vleugeltjes in mag en duidelijk geniet. Da's beter dan bij Disney, daar mag namelijk helemaal niks. Wel druk in dat bad, heel erg veel jeugd, vooral veel Braziliaanse en Argentijnse jongeren. Steven drijft heerlijk op de golven en krijgt behoorlijk wat water binnen. Als hij begint te kokhalzen besluiten wij dat het weer tijd is om terug te gaan naar het kindergedeelte. Om een uur of één begint het weer erg warm te worden en pakken we het boeltje op, tijd om te gaan. Steven is het daar ook wel mee eens, hij heeft "wel vier uur" in het zwembad gespeeld. De Engelse bezoekers naast ons zijn ook blij dat wij vertrekken, dan hebben zij tenminste een plekje om te zitten.

Onderweg stoppen we even bij de Walmart op John Young Parkway, de Walmart met het StarTrek Voyager Borg-spel. Deze keer spelen we een hele tijd door, totdat al mijn kwartjes op zijn. Rond drie uur zijn we dan bij het huisje terug. Steven zoekt zelf zijn rust op en gaat op zijn kamer zitten Gameboy'en. Ik zoek wat kleren bij elkaar voor de komende dagen in St. Petersburg en Chantal pakt de hele boel in. Morgen gaan we vroeg op pad.

Zaterdag 23 juli 2005

The Goodman's & The Devil Rays

Dit weekend is voor mij het aller-leukste deel van de vakantie. We gaan naar St. Petersburg waar ik in het Tropicana Field twee wedstrijden van de Tampa Bay Devil Rays tegen de Baltimore Orioles ga bezoeken. Het is daar ook nog eens Wade Boggs Hall of Fame Weekend, wat vooral betekent dat de toeschouwers allemaal leuke dingetjes krijgen. Ik zal er zeker op tijd bij zijn om geen enkele "Give-away" te missen.

Iets na acht uur gaan we op weg. Op weg naar St. Petersburg en St. Pete Beach. Een volle auto met bagage: kleding voor een paar dagen, kadootjes voor de Goodman's en Linda, zwemspullen, laptop, en nog veel meer. Gisteren heb ik nog eventjes een koelbox gehaald bij de Walmart (waar anders?) zodat de melk, frisdrank en de kaasjes uit Nederland koel blijven. Als we ruim anderhalf uur later in St. Petersburg aankomen rijden we meteen door naar 4th Street North en zet ik Chantal en Steven af bij Whim So Doodle, dé scrapbookwinkel. Ik rijd door naar Tropicana Field - het stadion waar de Tampa Bay Devil Rays hun thuiswedstrijden spelen - voor een kaartje voor de wedstrijd van vanavond. Al snel draai ik daar de enorme parkeerplaats op en bij de "ticket-booth" vraag ik om een kaartje op het derde level. Een paar dagen geleden heeft Darlene mee aangegeven dat ik het goedkoopste kaartje moet kopen en dat we dan een plekje in de picknickzone gaan bezetten. Ik koop dus een ticket voor slechts $ 5!! Da's nogal een verschil, vorige keer was ik $ 45 kwijt voor een plekje achter het derde honk.

Eenmaal terug bij Whim So Doodle tref ik een totaal verwarde Chantal aan. Vooraan in de winkel staan namelijk een aantal bakken met rollen met stickers, en daarvan kun je er zoveel mogelijk in een zakje proppen voor slechts $ 5!! Dat is net zo weinig dollars als mijn honkbalkaartje, dus erg weinig. En in de tijd dat ik weg was heeft ze alleen nog maar in die bakken gekeken. Steven zit op de grond te GB-en. OK, ik help haar dan maar eventjes om wat stickers te verzamelen. Het zakje wordt redelijk beschaafd gevuld (een Amerikaanse dame haalt er zoveel uit dat het zakje scheurt, en dan nog een beetje). Ach ja, scrapbookers zijn nou eenmaal hamsteraars. Chantal geniet er enorm van. En dat is absoluut een understatement, dit is scrappers-heaven!! Ook wel erg gezellig, zoveel mede-scrapper-dames die ook genieten.

Steven zit nog steeds op de grond en zijn GameBoy doet het ook nog steeds. Ik geef Chantal aan dat ik rond twaalf uur toch echt richting het hotel in St. Pete Beach wil rijden en zij voelt daardoor de hete adem in haar nek. Zoveel leuke dingen en zo weinig tijd. Toch nog even de bak met "10 for a dollar"-papiertjes (weer minstens 40 papiertjes meegenomen), SpongeBob-stickers, honkbaltenues van de Yankees en de Devil Rays, ik nog eventjes wat filmstroken stansen, en dan is het (helaas voor Chantal) tijd om te gaan. Wel op het laatst nog eventjes een paar boekjes gevonden die op de verlanglijst stonden. Ruim $ 100 later (viel me nog mee) verlaten we de winkel. Eenmaal op weg .... shit, helemaal vergeten foto's te maken in Whim So Doodle. We besluiten niet om te draaien, maar maandag nog eventjes terug te gaan. Wel eventjes een foto van de zak vol stickers:

Chantal loodst ons feilloos naar het Travelodge hotel in St. Pete Beach. Dit jaar hebben we gekozen voor een hotel in St. Pete Beach omdat daar wat meer te doen is voor Chantal en Steven als ik vanavond naar de honkbalwedstrijd ga. Vorig jaar was het erg slecht weer en was de Pier nog net voldoende. Nu kunnen ze lekker nog even het zwembad en de zee in, en er zijn genoeg eetgelegenheden rondom het hotel. De reservering via onlinehotels.com blijkt helemaal te kloppen. Maar als we om iets na twaalven aankomen is er nog geen kamer beschikbaar. Vanaf vier uur wel. Balen, want ik wil al rond twee uur uiterlijk richting Tropicana Field om maar geen kadootjes mis te lopen. We gaan dan maar eerst even naar de plaatselijke Scrapbook-store: Scrapbooking in Paradise. In een heel gezellig straatje vinden we dit winkeltje al snel. Hier snuffelen we een drie kwartier rond en Chantal vindt een aantal tijdschriften en een aantal mooie papiertjes. De winkel is wat minder geordend dan Whim So Doodle en doet gewoon wat minder leuk aan. Drie kwartier later stappen we deze winkel weer uit, op weg naar McDonald's voor een verdiende lunch.

Om twee uur stap ik de lobby van het Travelodge binnen en meldt me weer voor een kamer. Inmiddels is er een kamer beschikbaar: kamer 227 op de eerste etage. De kamer valt erg mee, vooral na de verhalen die ik op internet heb gelezen. Het is een voor Amerikaanse begrippen kleine kamer, met twee bedden en een wat verouderde badkamer. Wel schoon, en dat is het belangrijkste. Als alle spullen boven zijn (zweet, zweet) ga ik snel op weg naar St. Petersburg. Voor de zekerheid - vorig jaar stond ik in de gutsende regen - maar een regencape meegenomen. Was niet nodig. Ik kan op het parkeerterrein nog helemaal vooraan parkeren, zo rustig is het nog. Het superhete weer weerhoudt een heleboel mensen ervan om vroeg in de rij te gaan staan. Vorig jaar stonden ze bijna twee uur voor de wedstrijd al in lange rijen, nu is het nog erg rustig.

Vooraan op de invalidenparkeerplaats tref ik Darlene. Wat een leuk weerzien is dat. Jack en Matthew staan al vooraan in de rij, zij blijft tot vlak voor de deuren opengaan in de auto zitten. Door haar problemen met rug en benen kan ze niet lang staan. We kletsen zo'n anderhalf uur weer volledig bij - lekker cool in de auto met de airco aan - en besluiten dan toch maar naar de ingang te gaan. De inmiddels lange rij lopen we gewoon voorbij, op weg naar Jack en Matthew. Darlene loopt extra moeilijk om commentaar op dit voordringen te voorkomen, en dat lukt wonderwel. We staan helemaal vooraan!! Als de deuren eindelijk opengaan neem ik snel mijn Wade Boggs Statue, mijn Wade Boggs DVD en mijn Wade Boggs poster in ontvangst. Vlak daarachter pak ik snel een tasje om alles in te stoppen. Dat is mooi allemaal binnen! Jack en Matthew zijn dan allang richting hun plekje doorgelopen, ik blijf rustig bij Darlene.

Als ik door gate 140-142 loop en het veld zie gaat er weer een heleboel door me heen. Dit is het. Dit is waar ik elk jaar weer voor naar Florida ga. De sfeer, het licht, de geur, alles bij elkaar, THIS IS BASEBALL, en zoals de slogan van MLB is: I live for this. Wat is Tropicana Field toch een enorm mooi stadion. We zitten dit keer in het outfield, een behoorlijk eind weg vanwaar de actie is. Toch valt me op dat de afstand heel erg meevalt. Vanaf deze plaats heb je toch een heel ander beeld van het spel, veel meer overzicht over het geheel.

Maak ik veel mee van de wedstrijd? Nee, niet echt. Ik proef de sfeer, haal wat te eten (eindelijk een pizza van Pappa John), drink een biertje, beleef de belevenis. En klets een heleboel bij met Darlene. Jack is ook behoorlijk spraakzaam. Matthew "scoort" natuurlijk weer een paar handtekeningen op ballen voor hun verzameling. Helaas geen foutgeslagen ballen gevangen (wacht maar op morgen!!).

De wedstrijd duurt voor honkbalbegrippen erg kort. Na twee uur en een kwartier hebben de Devil Rays met 3-2 gewonnen en neem ik afscheid van de Goodman's. Hen zie ik morgen weer. In het donker - en dat is erg donker - baan ik me een weg door het zeer drukke verkeer. Ik ben niet de enige die van de parkeerplaats af probeert te komen. Ruim een half uur later draai ik de 175 op en even later de 275. Vanmiddag hebben we deze route alvast een keer gereden. Toch ziet het er in het donker weer anders uit. Enigszins onzeker maar toch soepel ga ik bij de juiste afslag de 275 af en rijd Pinellas Parkway op. Tol betalen ($ 0,50) en doorrijden tot aan Gulf ..... Daar vindt ik al snel het Travelodge en parkeer de auto. Het is pas half tien en als ik de kamer binnenkom is Steven nog (alweer) wakker. Knuffel, kus en neuzen, dan slapen ...... NOT! Maar een uur later is hij toch in een onrustige slaap. Wij trouwens ook, vooral door de warmte in de kamer. De centrale airco heeft moeite met de warmte en dus wordt het niet koeler dan een graag of 25. Zweterige nacht dus. Ach het is maar voor twee nachten, dan kunnen we weer van ons superhuisje genieten.

In de tijd dat ik in St. Petersburg ben geweest hebben Steven en Chantal niet stil gezeten (had ik ook niet verwacht!). Om 15.15u duiken ze het zwembad in, om er pas om zes uur weer uit te komen. Steven zwemt met zijn vleugeltjes om zo het diepste gedeelte in: 6 1/2 foot. Chantal kan daar ook niet meer staan en zwemt er maar achteraan. Na het zwembad wil Chantal nog naar het strand, mar Steven denkt daar anders over. OK, komt morgen wel. Aankleden en op weg naar wat te eten. Subway zit aan de overkant. Steven kiest ham/kaas met sla, Chantal laat haar kant van het (enorme) broodje overgieten met dressing en laat er nog wat uien (bleh!) op doen. Terug in het hotel gaat het broodje er - tijdens Tv-kijkend naar SpongeBob op Nickelodeon - er in als zoete koek. Dan is het al acht uur = bedtijd. Buiten zijn echter zoveel harde geluiden, zoals motoren, muziek, mensen en zo, dat er van slapen nog niet veel komt.

Zondag 24 juli 2005

Devil Rays & the Goodman's

De nacht was warm en onrustig. Niet gewend om met z'n drieën op één kamer te slapen en dan nog zo warm. Steven was erg onrustig en ging toch steeds weer slapen als ik dat tegen hem zei. Gelukkig maar. Rond half acht zijn we alle drie wakker. Een uurtje later gaan we naar het strand. Het zeewater is heerlijk warm. We lopen wat door de golven. Dan naar het zwembad. Dat is heel erg warm en heerlijk om in te drijven. Wel wat troebel en erg zout. Dan snel douchen en op naar het honkbal.

De wedstrijd begint "al" om kwart over twee. Twee uur voor de wedstrijd gaan de deuren al open en vanaf half twaalf kunnen we al gratis kaartjes gaan halen. Gratis kaartjes? Ja, de Florida Lottery heeft een beperkt aantal kaartjes beschikbaar voor iedereen die met vijf loten van de Florida Lottery komt. En Darlene heeft er daar meer dan genoeg van. Ze heeft me er vijftien gegeven en daarmee halen Chantal en ik onze kaartjes. Daarmee heeft het honkbal me dit jaar - aan entree kosten - maar $ 5 gekost, terwijl dat vorig jaar zo'n $ 180 was. Meneer Visa heeft een meevaller!! Thanks Darlene. Jack staat (uiteraard) helemaal vooraan, wij sluiten wat later aan en krijgen ook onze kaartjes. Hadden we geen kaartjes meer gehad, dan waren we gewoon goedkope tickets gaan kopen voor $ 5 per kaartje. Maar dit is natuurlijk beter, we blijven ten slotte echte Nederlanders. Steven loopt snel naar Matthew en geeft hem de oranje haai. Die hadden we in Universal gewonnen en wilde hij heel graag aan Matthew geven. Gelukkig maar, want die paste echt niet meer in de bagage. En Matthew is er helemaal blij mee.

In de auto hebben Chantal, Darlene en Linda inmiddels al een heleboel bijgekletst. Pleegdochter Heather en haar vriend Gino zijn er inmiddels ook bijgekomen. Een heel gezelschap. Heather is een beetje het probleemkind van de familie, 22 jaar en doet war ze zin in heeft. Niet altijd naar de zin van Darlene en Jack. Toch vind ik het erg leuk dat zij er ook bij is. Al snel worden de kadootjes uitgewisseld. Linda geeft aan dat ze vanavond niet meegaat uit eten. De kadootjes die we voor haar hebben moeten we dus nu al geven, dan ook maar meteen alles voor de Goodman's. De tas in Delfts blauw oogst al veel bewondering, de rest ook. Voor Matt hebben we T-shirts meegenomen van de University of Amsterdam (bestaat die wel?) en van de NFL-Europe kampioenen Amsterdam Admirals (+ een pet). Natuurlijk ook stroopwafels, wat pins en Oudhollandse snoepjes. En kaas. En voor Darlene een blikje met een tulpenbol erin, speciaal voor haar meegenomen van de Keukenhof. Linda vindt het net Kerstmis, zoveel kadootjes.

Steven krijgt een inktvis van Linda, Chantal handgemaakte zeep met een zeemeermin erin. En ik .... ik heb genoeg aan de sfeer, de situatie, de vele impressies. En de Yankees-pin die in van Darlene krijg. Gaaf! En de DVD "Bad News Bears in Training" en "Rays Timeline". Steven krijgt van Darlene natuurlijk een kleurboek en krijtjes en een Spiderman-T-shirt. Ze is gisteren speciaal daarvoor nog naar de Walmart bij haar in de buurt geweest. Heerlijk, zo leuk om kadootjes uit te wisselen. Het is zo leuk om dingen weg te geven. En om te krijgen.

Als we om kwart over twaalf naar binnen kunnen stormt Matthew vooruit naar onze plaatsen. Hij zet alvast drie picknicktafels bij elkaar zodat we genoeg plaatsen hebben. Steven ontvangt zijn Wiffle-bat met handtekening van Wade Boggs. Een plastic honkbal knuppel. Leuk, maar past die wel in de koffer? Ach, da's van latere zorg.

Voor de wedstrijd is er altijd tijd voor de spelers om op te warmen. Er wordt wat gegooid en wat geslagen: Batting Practice. Een heleboel kindertjes staan vooraan bij de hekken en roepen "Over here!!". Steven - een blond lachend kereltje met glimmende oogjes en een rood met gele SpongeBob-pet op - gaat vooraan bij het hek staan en op aanwijzing van Jack roept hij heel hard "Please" als er een bal in onze richting wordt geslagen. Vlakbij staan een aantal spelers en Steven’s hoge stemmetje trekt al gauw de aandacht van Trever Miller, één van de werpers. Hij wijst naar Steven en gooit een bal in onze richting. Ik vang die bal, in een roes. We hebben er ééntje!!! FANTASTISCH!! Steven had vooraf al gezegd: "Pappa, jij hebt al een heleboel ballen, nu wil ik er ook ééntje." Die hebben we u dus. Steven is zóóóó trots! Dan is de spanning eraf voor Steven en gaat hij Gameboy'en. Maar na een tijdje gaat het toch weer kriebelen en staat hij samen met mij en Matthew weer bij het hek. En weer wordt zijn "Pleeeeaaaase" opgevangen door iemand in het veld, en weer krijgt hij een bal toegeworpen. TWEE BALLEN. SUUUUPER!! Glunderend loopt hij weer naar boven en showt zijn aanwinsten, ik glunder met hem mee:

Natuurlijk wil Steven zelf een hele grote beker cola. Die krijgt'ie natuurlijk nooit helemaal leeg, maar het is wel leuk zo'n klein ventje met een megabeker. De wedstrijd verloopt goed voor de Devil Rays: 6-2 winst op de Orioles. Veel hebben we er niet van meegekregen, en dat hoort eigenlijk ook zo. We hebben veel plezier gehad met ons gezelschap, heerlijk toch dat we zo'n gezelschap om ons heen hebben verzameld in de loop van de tijd. Darlene's grote idool Carl Crawford slaat nog wel een homerun, ook dat gaat aan de meesten voorbij. Don't bother, it's America's Pastime. Het was gezellig, het was leuk, het was weer de Amerikaanse baseballervaring. En hoe doe je dat beter dan met je Amerikaanse vrienden?

Tijdens de 7e inning gaan Heather en Gino naar huis. Ze hebben ruzie over haar vorige vriendje. Jammer. Even later belt Gino op dat het heel hard regent en het water tot aan de deur van hun auto staat. Oeps. Maar dat is Florida. Tegen de tijd dat wij naar buiten gaan is het droog en al het water is verdwenen. Uiteraard heeft Steven aan het eind van de wedstrijd nog over de honken mogen lopen:

Rond 5 uur is de wedstrijd voorbij en gaan we met Matthew op weg naar Clearwater. Daar hebben we afgesproken, maar eerst  wil Jack even langs huis. Door een enorm onweer komen Jack en Darlene pas rond half negen bij het afgesproken restaurant aan. In de tussentijd hebben Steven en Matt zich vermaakt met alle (!!) speelautomaten die er aanwezig zijn. En Matt haalt voor Steven een aantal stickers uit de automaten.

Rond 20.30u arriveren Jack en Darlene eindelijk. We bestellen snel het eten. Matt heeft inmiddels een aantal kippenpoten verorberd, en daar komt nog een portie van op tafel. Dan verschijnen nog twee pizza's voor hun, één met gewoon kaas (veel!) en één met dubbel kaas (heel veel, net kauwgum). Voor ons een kleine pizza met peperoni, waarvan Steven één punt opeet (het is al veel te laat voor hem, ben blij dat'ie wat eet en voor Chantal een "veal cutlet", wat later een soort broodje "Philly (met heel veel) Cheese steak " blijkt te zijn. We eten en praten een heleboel en rond tien uur is het tijd om afscheid te nemen. Jammer, het was net zo gezellig. Via de 19 rijden we zuidwaarts, richting St. Pete Beach, waar we na een klein uurtje aankomen en moe het bed in rollen. Ik geloof dat ik nog eerder in slaap ben gevallen dan Steven.

Maandag 25 juli 2005

De terugtocht

De nacht zijn we veel beter doorgekomen dan de nacht hiervoor. Het was een stuk koeler op de kamer en er was minder herrie buiten. Steven ontwaakt om precies zeven uur. Ik ga meteen maar even broodjes halen bij de Publix en een mes om ze te smeren. De creamcheese (Philadelphia) van Chantal en de melk zijn keurig gekoeld gebleven in de koelbox van de Walmart. Na het "ontbijt" duik ik met Steven in het zwembad terwijl Chantal de boel opruimt en inpakt (hoezo het bekende rollenpatroon??). Net als Chantal ook naar het zwembad loopt komen wij alweer terug: het is alweer genoeg geweest. Snel nog even douchen, aankleden, auto inladen en om half tien check ik uit bij de receptie.

Chantal wil graag nog even langs de scrapbookwinkel in St. Petersburg, Whim So Doodle. Door de tijdsdruk van zaterdag (op tijd naar honkbal) heeft ze een onbevredigend gevoel daarover. En ze was vergeten een foto te maken van de buitenkant. Een half uurtje later zijn we er. Snel foto's gemaakt en dan rustig nog een keertje de winkel door. Steven was al binnen voordat wij er erg in hadden en posteert zich op zijn "vaste" plek om te Gameboy'en. Terwijl Chantal rondneust stans ik een aantal druppels en een paar grote S'en voor haar. Wat hebben ze hier een boel stansen zeg, allemaal leuke letters en vormen. De tafel met stickers is al lang niet meer zo vol als zaterdag. Deze winkel heeft ook zoveel, zodra je je omdraait zie je weer iets nieuws of is er weer wat leuks in één of ander hoekje. Chantal's Walhalla!! De totale rekening valt deze keer mee: rond de $ 30. En een tevreden Chantal, ze heeft nu zo goed als alles wat ze wilde hebben.

Dan gaan we weer op weg naar Orlando. Erg onrustig verkeer deze keer. Rond half één komen we bij het huis aan en laden gauw alles uit. Nog even naar de Publix voor brood (waar ik mijn fototoestel verlies, maar gelukkig door een eerlijke medewerker wordt gevonden) en de Walmart. Steven zit er helemaal doorheen. We halen snel een hamburger en wat frietjes, wat hem weer even bezighoudt en kalmeert. Terug bij het huis nog even het zwembad in en om half zeven gaat hij al naar bed.

Chantal gebruikt de rest van de avond om al haar scrapbook-spulletjes uit te zoeken en uit te stallen. Het is veel, heel erg veel. Ja, een deel is voor schoonzus Monique, toch blijft het veel. Foto's zeggen meer dan woorden. De tweede foto is van alle stickers die samen maar $ 5 kostten:

Wat een mens toch allemaal nodig heeft om een paar fotootjes in te plakken .......

Dinsdag 26 juli 2005

Lancering en Belz (nu: Pr1me)

Nog maar drie dagen en nog zoveel te doen. Vanmorgen blijven we bij het huis om de lancering op televisie te volgen. Eerst duiken Steven en ik nog maar eens in het zwembad. Wat is dat toch heerlijk! En Steven zwemt inmiddels steeds beter zonder zijn vleugeltjes. Die zwemlessen werpen dan toch eindelijk hun vruchten af. Hij heeft zo'n lol en wij zijn erg trots op hem.

Precies zoals opgegeven lukt het nu wel om de Space Shuttle Discovery om 10.39u te lanceren. Gauw rennen we naar buiten en zien nog net hoe de rookpluim achter de Discovery steeds langer wordt en in de wolken verdwijnt. Gaaf om zoiets een keertje in het echt te zien.

Dan is het tijd om te gaan shoppen. Bij Walmart vinden we een nieuwe GameBoy SP voor Steven. Moeten we later nog wel een converter van 110 naar 220 volt bij kopen, blijkt achteraf. Ach, wat maakt het uit, het kind is zo blij als een .... kind. Dan naar Belz aan het einde van International Drive. Alleen blijkt dit niet meer Belz te heten, maar Prime Outlets. What's in a name? Bij Levi's kopen we spijkerbroeken en Dockers (ja Monique, ook eentje voor Mohammed, die krijgt'ie dit jaar wel voor z'n verjaardag). Bij OshKosh wat kinderkleertjes en bij Tommy Hilfiger een heleboel voor ons allemaal. Oeps, bij Tommy was de rekening boven de $ 200. Bij Nike vind ik dan nog een paar mooie schoenen, maat 13 dus een heleboel voor in de koffer.

Alles gaat behoorlijk snel en we hebben genoeg tijd om naar Festival Bay te rijden voor een rondje Glow-in-the-Dark-midgetgolf bij The Putting Edge. Steven's favoriete baan. Chantal wint deze ronde en Steven heeft de grootste lol. Ik wat minder, mijn rug wil niet meer zo.

Via de andere Walmart (helaas, de GB-spelletjes zijn vandaag uitverkocht, dan alleen maar eventjes Borg-schieten) rijden we terug. Dan begint mijn grote klus: op de bank ploffen en alle labeltjes en stickers van de nieuwe kleren halen en zoveel mogelijk wassen. Wat heb ik het toch weer slecht ..... Steven zit inmiddels weer te Gameboy'en, op zijn nieuwe apparaat. Hij is helemaal in zijn nopjes. Als zijn kindermaaltijd klaar is wil hij helemaal niet stoppen. Vreemd ....

Woensdag 27 juli 2005

Eindelijk Disney!

Chantal heeft de hele vakantie al het gevoel dat ze Disney mist. Maar vandaag, de op één na laatste hele dag in Orlando, gaat het dan toch gebeuren. Eigenlijk wilden we naar Epcot gaan, maar Steven heeft ons toch (gemakkelijk) weten te overtuigen: het wordt toch Magic Kingdom. Daar is veel meer voor hem te doen en de "landen" in Epcot hebben we wel een beetje gezien. Ook is Magic Kingdom wat minder lopen, dat ontziet mijn nog steeds behoorlijk pijnlijke teen.

Om kwart voor negen rijden we weg bij het huis. Het is een kleine drie kwartier rijden. Inclusief parkeren, met het treintje, kaartjes kopen ($ 180 voor ons drietjes), de monorail, de tassencontrole en de netree zijn we pas rond tien uur binnen. Maar we zijn er!!

We gaan meteen naar Tomorrowland. Steven wil als eerste naar Buzz Lightyear. We komen langs een open deur en wie staat daar binnen ..... Buzz!! Daar wil Steven mee op de foto. Ook Stitch blijkt hier te staan en die slaat Steven natuurlijk ook niet over.

Dan gaan we meteen door naar Buzz Lightyear's Space Ranger Spin. De rijen worden overal steeds langer en ook hier. Maar we hebben nog geluk. Na zo'n 10-15 minuten zitten we al in het karretje en schieten we op de kwaaie Zurg en zijn slechte kompanen. Steven haal 1600 punten en is Space Cadet. Ik heb iets meer dan 56.000 punten en ben daarmee Space Ranger 1st Class. Wat ben ik toch een bofkont. Bij de uitgang kopen we ook de foto die tijdens de rit van ons is genomen, kost "maar" $ 16,95 + tax. Dit is dan ook wel de enige foto die we deze vakantie hebben gekocht.

Dan doorkruisen we op grote hoogte heel Tomorrowland met het treintje, Tomorrowland Transit Authority. Daarna zie ik een attractie die ik nog nooit eerder heb gedaan: Walt Disney's Carrousel of Progress. Die gaan we doen. We gaan in een zaal zitten en we "draaien" met de hele zaal echt om een aantal voorstellingen heen waarin een familie wordt gevolgd vanaf 1900. Wel vermakelijk, niet superbijzonder. Lekker koel vooral in zo'n zaal.

Inmiddels is het 11.30u geworden en hebben we honger. Die gaan we stillen in Cosmic Ray's Starlight Café. Chantal en Steven zoeken een plekje vooraan bij de zingende Ray en ik ga op jacht naar voedsel. Kopje soep, salade, cheeseburger en frietjes zijn mijn prooi. Wat appelsap erbij en iedereen is tevreden.

Tijdens het eten ben ik op pad gegaan voor Fastpasses voor Peter Pan. Het is inmiddels namelijk zo druk geworden dat de wachttijden bij bijna alle attracties een uur is. Niet meer te doen. Bij Peter Pan kunnen we met de FastPass om 12.50u terecht. Valt mee. Bij Mickey's Philharmagic zijn net de deuren open gegaan en we sluiten gauw aan. Na een kwartiertje kunnen we de zaal in en zien we hoe Donald een zooitje maakt van het orkest en in allerlei situaties beland om de magische hoed van Mickey Mouse terug te krijgen. En dat allemaal in 3-D. Een hele leuke show!

Bij "It's a Small World" is de wachttijd een klein half uur, dus daar gaan we dan eerst maar in. Deze attractie is vernieuwd, vorig jaar stonden we hier voor een dichte deur. Die vernieuwing was ook wel erg nodig (alles was zwaar onder stof en veel was kapot) en zeker ook geslaagd. Helemaal gestoord van het melodietje varen we heerlijk rustig langs alle voorstellingen. Het blijft toch leuk.

Dan haal ik snel even Fastpasses voor Winnie de Pooh en gaan we eindelijk in Peter Pan's Flight. Ondanks de Fastpass toch nog bijna een kwartier wachten. Maar dan vliegen we al snel over Londen, richting het land van Peter Pan en Kapitein Haak. Haak wordt uiteraard aan het einde weer (bijna?) opgegeten door de grote krokodil. Steven vindt het allemaal fantastisch! Hij geniet er duidelijk weer meer en anders van dan voorgaande jaren. Wat een heerlijke belevenis moet dat voor hem zijn.

Chantal en Steven besluiten dan in de half-uur-rij te gaan staan voor Sneeuwwitje: Snow White's Scary Adventures. Mijn rug wil even niet meer in de wachtstand staan en ik besluit wat rond te gaan lopen. We spreken af om tien over twee bij Winnie de Pooh. Ik loop om het kasteel heen richting de entree van het park. Daar zit Guest Relations en staat een postzegelautomaat. Helaas zitten daar geen Disney-zegels in, en die zijn volgens de medewerkers achter de balie ook niet (meer?) verkrijgbaar. Jammer. Langzaam loop ik dan maar weer terug naar Fantasyland. Bij het kasteel is net een grote show Cinderellabration bezig. Laat ik dan maar wat foto's maken:

Als ik langs de uitgang van Sneeuwwitje kom komen Chantal en Steven daar net uit. Toeval. Het is eindelijk tijd voor The Many Adventures of Winnie the Pooh. Met de Fastpasses toch weer een 10-15 minuten gewacht. Dat gaat niet echt lekker bij meneer Disney. Maar als we aan de beurt zijn zoeven we in de grote honingpot door het Honderd Bunder Bos en zien we Pooh en al zijn vriendjes. Het springen met Teigetje is voor Steven het hoogtepunt. Wat een lol. Helaas duurt de rit maar kort en zijn we zo weer bij het einde.

Door de enorme drukte - zo druk hebben wij het nog nooit gezien - is het niet te doen om op de foto te gaan met Ariel in Ariel's Grotto. Ook Cinderella's Golden Carrousel kent een veel te lange wachttijd. Maar het is inmiddels half drie en tijd om een plekje te zoeken voor de grote parade. Aan het einde van Main Street is nog een mooi plekje open. Wel midden in de zon. Chantal smeert Steven dus goed in met zonnebrandcreme en ik ga ijsjes voor ze halen, tegenover bij de Plaza Icecream Corner. Een enkele "scoop" aardbeienijs voor Chantal (dat blijkt te bestaan uit twee enorme bollen ijs) en een vanille-ijsje met chocolade-Mickey-oren voor Steven. Wel bakjes meegenomen en een flinke stapel servetten: het is erg heet en de smelttijd van ijs is sneller dan de lik-tijd.

Als de kudde is voorzien van versnaperingen laat ik ze achter. Ik ga kijken of ik Fastpasses voor de Piraten in Adventureland kan krijgen. Bij die attractie is dat echter niet mogelijk, blijkt als ik daar aankom. Dan maar even doorgelopen naar Frontierland, waar de Share A Dream Come True Parade begint. Net als ik daar aankom komen de eerste wagens de poort uit gereden. Langs de route staat het hier ook heel vol. Ik maak alvast wat foto's en keer terug naar Main Street.

Daar is de parade nog niet aangekomen. De zon staat behoorlijk te branden en ik zoek de verkoeling op van de winkels. Daar is nog steeds genoeg te koop. En er zijn wat leuke artistiekerige foto´s te maken.

Dan komt eindelijk de parade door Main Street. Steven zit in zijn buggy duidelijk te genieten van het schouwspel. Chantal maakt een heleboel foto´s, teveel om hier allemaal in het verslag te zetten. Een kleine selectie:

Dat was weer een hele mooie parade. Direct na afloop gaan we naar de Pirates of the Caribbean in Adventureland. Na een halfuurtje in de rij varen we de piraten tegemoet. Hé ho hé ho. Wat een lol, Steven is helemaal niet meer bang voor de kanonschoten, die zijn toch maar nep. Zijn ogen schieten heen en weer, alles wordt in dat kleine koppie opgeslagen. In de winkel bij de uitgang scoort Steven nog een leuke set speelgoed, Mickey, Donald en Goofy als Piraat, met een roeiboot erbij. En dat voor het luttele bedrag van $ 6 plus tax.

Dan heb ik honger gekregen. Van de vorige keren weet ik dat aan de overkant van de piraten een restaurant zit dat overheerlijke taco´s verkoop. Maar wat blijkt, het is gesloten om vier uur. Net tien minuten te laat. Echt Amerikaanse logica: tegen de tijd dat je gasten honger beginnen te krijgen sluit je je toko. Dan maar een ander restaurant binnen en weer een cheeseburgertje met frietjes verorberd.

Met de eerder gehaalde Fastpasses kunnen we dan in de Jungle Cruise. Een verveelde meid doet het verhaaltje in de boot, met de ene `grap` nog flauwer dan de andere. Jammer, het kan ook op een leukere manier.

Nu willen we richting Toontown. In Frontierland willen we de trein nemen. Daar staat echter een enorme rij en dus gaan we lopen. Van Steven moet ik een keertje gaan schieten in de Frontierland Shootin´ Arcade. En als we dan toch hier zijn gaan we (ondank luide protesten van de kleinste van de familie) in The Haunted Mansion. Binnen zit hij tussen ons in in het karretje met zijn handen strak om onze armen heen. Helemaal niet eng hoor!!

Via Fantasyland komen we dan eindelijk in Mickey´s Toontown Fair aan. Steven wil graag in de achtbaan, dus samen met Chantal gaan ze naar The Barnstormer of Goofy´s Wiseacre Farm. Ik haal intussen wat te drinken. Die acht flesjes die we mee hadden genomen zijn zo goed als op en met dit warme weer is het belangrijk te blijven drinken. Ik trek mij lekker terug in de County Bounty, de grote winkel waar het heerlijk koel en enorm druk is. Op het randje bij de Mister Potatoehead kom ik lekker bij van de warmte. Chantal en Steven komen even later ook even uitpuffen. De achtbaan was heel leuk, al ging die toch wel iets harder dan de achtbanen waar Steven eerder in heeft gezeten. Wie weet wordt het nog wel eens een echte thrillseeker.

De rijen voor de Character Greeting hier zijn erg lang. Ik heb een aantal ouders mopperend langs horen komen dat ze ruim een uur in de rij hebben gestaan voor een fotootje met Knabbel en Babbel (Chip and Dale). Dan gaan wij toch liever meteen de huisjes van Mickey en Minnie bekijken.

Als we hier alles hebben gezien gaan we op weg naar de uitgang. Nog even kijken of de Buzz Lightyear attractie niet al te lange wachtrijen heeft, maar helaas staat daar meer dan een half uur voor. Dan nog maar een keertje met het treintje (Tomorrowland Transit Authority). Een lekker einde aan deze drukke, lange, warme dag Disney. Nog eventjes een fotoalbum voor Steven gekocht en met de monorail en het treintje terug naar de auto. Die staat nog keurig geparkeerd op Pluto 19, met het Nemo-balletje nog op de antenne. We komen pas om half acht bij het huis aan en gaan nog even afkoelen in het zwembad. Dan gauw wat eten en om negen uur ligt Steven in bed.

Dit was een leuke dag!!

Donderdag 28 juli 2005

Gucci, Lacoste, Chanel!

Alweer de laatste dag van de vakantie. Wat gaat de tijd verschrikkelijk snel zeg. Jammer om weer naar huis te gaan, maar ook lekker om weer thuis te komen.

Deze laatste dag doen we lekker langzaam. Dat is ook wel handig voor Michael, want aangezien hij wat achter lag met de site (dag 13) heeft hij een groot gedeelte van de nacht aan de website besteed en duikt dus pas rond 08.00 uur zijn bedje in. Gelukkig heeft hij ook tussendoor wat geslapen zodat hij om 10.00 uur weer paraat staat om op stap te gaan. We gaan naar de science-fiction winkel Acme. Dat is een stukje rijden omdat deze winkel boven Orlando ligt aan de SR434. We lopen er precies om 11 uur naar binnen, de openingstijd van de winkel, en zijn niet eens de eersten. Gelukkig weet Michael precies wat hij wil hebben zodat we na 45 minuten weer, met een redelijk geslonken portemonnee, weer verder kunnen.

Op de route terug ligt de "Mall at Millenia" en natuurlijk zijn we daar ook erg nieuwsgierig naar. Het is een zeer mooie mall met zo'n beetje alleen maar dure merken. Niet erg aan ons besteed en de pas zit er dan ook in. Michael en Steven zijn al winkels verderop als ik een Gucci winkel op de foto wil zetten. Ik ben erg gefascineerd, alle tassen hebben een eigen hokje in deze winkel. Als ik de foto wil maken wordt ik op mijn schouder getikt, de beveiliging, "ik mag geen foto's maken als er geen bekende op staat". Tja, laten mijn bekenden nu net behoorlijk uit zicht zijn. Ik wacht nog op de reactie dat ik foto's moet wissen, maar die gaat niet komen en een beetje uit het lood geslagen sluit ik aan bij mijn mannen. Jammer!

Als er geen winkels voor ons zijn gaan we maar even lunchen in het foodcourt. We merken dat we allemaal behoefte hebben aan iets gezonds met groente en kaas komt me momenteel even mijn neus uit.

De laatste dag is altijd om te shoppen en te bekijken welke spullen we nog mee willen nemen naar huis, dus gaan we naar de Walmart op de H27. In deze Walmart zijn we nog nooit geweest en wie weet wat voor leuke spullen ze allemaal hebben. Toch kunnen we het niet laten om via Bargainworld nog even naar onze eigen Walmart te gaan en we leven ons uit op kinderkleding.

Als we om 17.00 uur terug zijn wil Steven natuurlijk nog even genieten van het zwembad. Ik ga ondertussen eens bekijken welke berg spullen er in de koffers moet en schrik een beetje van de hoeveelheid. Kan dit allemaal wel mee? Vol goede moed begin ik aan deze uitdaging met het idee dat het best gaat lukken. Ik probeer een andere strategie dan andere jaren......in plaats van alle koffers tegelijk pak ik ze nu één voor één in en doe ze zo vol dat er niets meer bij kan. Maar als de harde koffers gevuld zijn ligt er nog wel heel erg veel. Dit heeft uiteindelijk tot gevolg dat Michael om 22.00 uur nog een koffer staat uit te zoeken bij Walmart. Wat een super winkel is dit toch. Ze hebben alles en zijn 24 uur per dag open. Helemaal aan ons besteed. De spullen passen er nét in. Oeps. Ondertussen probeert Michael naarstig zijn achterstand op de website bij te werken. 

Vrijdag 29 juli 2005

Een snelle vlucht

Om 6.30 uur worden we wakker van de vuilniswagen en zijn blij verheugd dat ze de buggy mee hebben genomen. Hij was zo scheef dat Steven er in moest zitten om het tweede wieltje aan de grond te laten komen. Waarschijnlijk heeft hij de heenvlucht niet helemaal overleefd. En tja.....ons jongetje is nu 5 en begint wat oud te worden voor een buggy. Hij heeft zijn dienst gedaan in de parken en mag nu van zijn pensioen genieten.

Door de vroege start zijn we om 9.15 uur helemaal klaar en gaan op weg voor de vlucht naar huis. Wel spannend dit keer met 6 koffers en 5 tassen (waaronder ook laptop en rugzak etc). Gaan we door de douane komen? We sluiten aan in de rij waar ons al snel wordt gemeld dat onze oranje koffer te zwaar is: 73 lbs. 3 pond teveel en dat moet eruit. Dus er gaan wat tijdschriften en scrapbookpapier in de handbagage, wat goed is voor 7 lbs verlichting, en we mogen weer verder. Eigenlijk verschrikkelijk maf dat de handbagage wel zwaarder mag worden, maar wij zijn er blij mee. De koffers worden neergezet bij security en wij kunnen verder. We zien achteraf wel of er iets open is geweest voor controle. Nu maar hopen dat alles goed overkomt.

We hebben geen plek meer om te gaan shoppen en gaan lekker door naar de hal bij de gate, waar heerlijk wat te kijken is. Steven is zeer verdiept in zijn gameboy en wij kijken mensen en eten lunch. Als we om 13.00 uur naar de gate gaan zijn ze net begonnen met de boarding en we zitten om 13.30 uur al op onze plekken in het vliegtuig. Alles verloopt zeer soepel op alle waarom vragen van Steven na.

In NewYork hoeven we gelukkig maar 2 gates te verschuiven want de handbagage is nu toch wel erg zwaar met al die spullen uit de koffer. Michael doet op zijn gemak nog een rondje vliegtuig en is op tijd terug voor het boarden. Het vliegtuig is iets verlaat omdat nog niet alle koffers aan boord zijn en daar is het op wachten. Dus staan we daarna in de file om op te stijgen. Da's weer eens wat anders dan op de A12. Het is zo druk dat de binnenlandse vluchten er al tussenuit gehaald worden en nog staan er 5 vliegtuigen voor ons. Na een uur wachten mogen we dan eindelijk de startbaan op en stijgen we op.

Gelukkig slaapt Steven 4 uur gedurende de vlucht en Michael 1,5 uur. Zoals gewoonlijk lukt het mij niet. Maar de vlucht loopt soepel en we landen eerder dan verwacht om 07.45 uur. Wat is het altijd weer heerlijk om de grond te raken. Wel een beetje jammer is het dat het regent en het niet warmer is dan 18 graden. Dat zijn we niet meer gewend.

Zaterdag 30 juli 2005

Opruimen......

We zijn nog nooit zo snel door de douane heen gegaan en zijn zenuwachtig naar onze bagage. Is alles er? Worden we aangehouden? Na de 1e 30 koffers komt er een hele tijd niets en is Steven even bang dat alles koffers nog in New York staan, maar dan komt ook de rest en na 20 minuten hebben wij al alles te pakken. We stapelen het op twee karren........oh,oh, twee volle karren zal wel bekijks geven......

Juichend lopen we door......helemaal geen douane!! Wat een verschrikkelijke mazzel hebben we toch. Dan is het zaak om alles in de auto te krijgen, maar ook dat past precies en we kunnen om 9 uur lekker naar huis. Joop rijdt ons naar hun huis waar we lekker wat drinken, cadeautjes uitdelen en onze verhalen vertellen. Dat we daar goed in zijn merken we als we om 12 uur pas weer huiswaarts gaan. Dan zijn we weer heerlijk thuis waar w twee erg blije katten vinden.

Nu is het nog zaak om wakker te blijven tot vanavond en weer in het Nederlandse ritme te raken.